Σάββατο 30 Απριλίου 2016
Καλή Ανάσταση = Γενικός ξεσηκωμός…
Το ξίφος που βυθίζουν καθημερινά στις καρδιές των φτωχών και αθώων πρέπει να ακονιστεί εναντίον των ληστών και δημίων της καπιταλιστικής κακουργίας, εναντίον των εγχώριων ανδρεικέλων τους, εναντίον της «αμαρτίας»…
Από αυτά τα τσακάλια του 4ου Ράιχ και τα ιερατεία των υπηρετών τους (πολιτικά, δημοσιογραφικά, πνευματικά) δεν γλιτώνεις με ευχές και παρακάλια ή αναθέματα…
Τα «αριστερά» τσακάλια που τώρα εκτελούν τις εντολές των νέων αποικιοκρατών (τα τελευταία «συμβόλαια θανάτου» μας), είναι από τα πλέον μοχθηρά και δόλια…
Μας σταυρώνουν και ταυτόχρονα μας εμπαίζουν και μας δουλεύουν ασύστολα και αδίστακτα…
Η Σταύρωσή μας θα είναι διαρκής, δίχως ΤΕΛΟΣ αν δεν γκρεμίσουμε και αυτά τα «αριστερά» δωσίλογα ανδρείκελα που μας έχουν καθίσει στο σβέρκο…
Να τα γκρεμίσουμε με κινηματικούς όρους, με όρους λαϊκών εξεγέρσεων και όχι εκλογικών αναπαλαιώσεων των κατοχικών κομμάτων…
«Σε σημείο μηδέν οι διαπραγματεύσεις».
Η εμπλοκή στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος και το γερμανικό νομοσχέδιο για περιορισμό των κοινωνικών παροχών για ευρωπαίους πολίτες στη Γερμανία κυριαρχούν στη σημερινή επισκόπηση.
Η αδυναμία κυβέρνησης και πιστωτών να καταλήξουν σε τελική συμφωνία για το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος στήριξης επαναφέρει στις σελίδες του γερμανικού Τύπου δυσοίωνα σενάρια για την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας. «Η χρεοκοπία απειλεί (σ.σ. να επέλθει) σε τέσσερις εβδομάδες: η ελληνική κρίση επιστρέφει» σημειώνει σε τίτλο ρεπορτάζ της η Westdeutsche Allgemeine Zeitung, θέτοντας το ερώτημα αν «πρέπει τώρα να επέμβει και πάλι η ΕΕ».
Όπως επισημαίνει μεταξύ άλλων ο αρθρογράφος, «ειδικοί προειδοποιούν εδώ και αρκετό διάστημα με κεκαλυμμένο τρόπο ότι η ελληνική κρίση επιστρέφει. Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Αθήνας και δανειστών για ένα νέο πακέτο λιτότητας βρίσκονται σε σημείο μηδέν», σχολιάζει το δημοσίευμα και προσθέτει: «Σε περίπτωση που δεν ολοκληρωθούν γρήγορα οι διαβουλεύσεις, ενδέχεται να εξαντληθούν τα χρήματα της Αθήνας ήδη σε δύο εβδομάδες. Ως εκ τούτου, τίθεται το ερώτημα: πρέπει η ΕΕ να εμβάσει στην Αθήνα σύντομα πρόσθετα κεφάλαια ώστε να βοηθήσει τη χώρα να βγει από τη δύσκολη θέση;».
Είμαστε όλοι δούλοι
Ο πλούτος παράγεται μέσω της δουλείας. Πάντα αυτό ίσχυε. Σήμερα όμως η δουλεία έχει πάρει τη μορφή χρέους.
Οι δυνατοί του πλανήτη που κατάφεραν μέσω ξεπουλημένων κυβερνήσεων να πάρουν
Ολόκληρη η ανθρωπότητα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο εργοτάξιο δούλων που παράγουν πλούτο για τα αφεντικά του πλανήτη.
Οι μαγάρες...
Όσοι χρησιμοποιούν (ή χρησιμοποιούμε) τον όρο ''θεσμοί'' για να περιγράψουν τα μικρομεσαία υπαλληλικά καθάρματα της τρόϊκας,
..κουβαλούν συνειδητά ή ασυνείδητα νερό στον μύλο της προδοσίας.
Οι μαγάρες που έφερε ο ελληνικός λαός στην εξουσία σαν τελευταίο διαχειριστή της ελπίδας του,
..ήρθαν για να μαγαρίσουν έννοιες και
λέξεις, πραγματικούς θεσμούς και την ίδια την ελπίδα.
Θεσμός είναι το Σύνταγμα, είναι η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Θεσμός είναι η δικαιοσύνη, θεσμός είναι η βούληση του λαού, τα ήθη και τα έθιμα της φυλής.
Θεσμός είναι η ισότητα η ισονομία και η ισοπολιτεία.
Θεσμοί είναι τα μεγάλα καλλιτεχνικά γεγονότα, τα διεθνή φεστιβάλ, η επιστήμη.
ΘΕΣΜΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝ ΤΟΥ ΔΝΤ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ.
Υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας – Όχι σε κίβδηλη, δήθεν λύση
Διακήρυξη για την Κύπρο που υπογράφεται από 10 σημαντικές προσωπικότητες
1. Παρακολουθούμε, με μεγάλη ανησυχία, την ενορχήστρωση μιας προπαγάνδας ότι έχει επιτευχθεί μεγάλη πρόοδος στις διεξαγόμενες διακοινοτικές συνομιλίες και ότι το Κυπριακό βαίνει προς τη λύση του και ότι αυτή ενδέχεται, μάλιστα, να επιτευχθεί μέσα στο 2016.
2. Ούτε τα μέχρι τώρα γνωστά αποτελέσματα των διακοινοτικών συνομιλιών ούτε η τουρκική αδιαλλαξία δικαιολογούν μια τέτοια αισιοδοξία. Η Τουρκική αδιαλλαξία εκφράσθηκε επανειλημμένα και προσφάτως, στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, διά στόματος του Τούρκου πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου και του προέδρου Ταγίπ Ερντογάν. Η σκόπιμη αυτή καλλιέργεια αισιοδοξίας πρέπει να προκαλεί, αντιθέτως, ανησυχία και κινητοποίηση για την αποτροπή ενός νέου σχεδίου καταστροφικής λύσεως.
Τα στερνά του Αλέξη
Όταν, ενάμιση χρόνο πριν, επιμέναμε με τέτοιο πάθος στην ανάγκη να αποφύγει ο ελληνικός λαός το «ποτήριον» ΣΥΡΙΖΑ, το κάναμε όχι γιατί γνωρίζαμε προκαταβολικά τους σαλτιμπαγκισμούς του Βαρουφάκη, τους φαμπρισμούς του Μπαλτά και την εγκληματική συμπεριφορά της Χριστοδουλοπούλου, αλλά γιατί είμαστε πεισμένοι πως μια κυβέρνηση ακραίων εθνομηδενιστών δεν μπορούσε παρά να είναι η χειρότερη δυνατή για τη χώρα. Σήμερα, η περιστροφή ολοκληρώνεται. Νέα ερείπια έχουν έρθει να προστεθούν σε αυτά που είχαν επισωρεύσει η ασύγγνωστη ελαφρότητα του Καραμανλή, η εγκληματική συνωμοσία του ΓΑΠ και η εκπληκτική ενίοτε μικρόνοια του Σαμαρά και των περί αυτόν. Αυτοί τους ξεπέρασαν όλους αλλά, πλέον, ο Τσίπρας ετοιμάζεται για την τελευταία του μεγάλη παράσταση. Γνωρίζει πως η εξουσία του μετριέται πια σε μήνες. Στην καλύτερη περίπτωση, το φθινόπωρο θα βαδίσει πάλι σε εκλογές, που αυτή τη φορά θα χάσει. Ο κύκλος έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Από τα μεγαλεία του Ιανουαρίου του 2015 στα λακτίσματα από τον Τουσκτον Απρίλιο του 2016. Και από το 70% της δημοτικότητας, στο 23% και καταϊδρωμένος, μαζί με τον Καμμένο και μόλις πάνω από τον Μιχαλολιάκο.
Η υποκρισία της Ανάστασης
«Όσο υπάρχουν άνθρωποι που αδικούνται και βασανίζονται ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Έτσι έγραφε η αφίσα μας, που με σπουδή κνίτη ξεκολλούσαν οι θρησκευόμενοι της γειτονιάς, οι οποίοι, προφανώς, πιστεύουν ότι η ανάσταση του Κυρίου έγινε για να ανταλλάσσουμε ψοφοδεείς ευχές και να βαρυστομαχιάζουμε κάθε άνοιξη.
Ας είμαστε έντιμοι ετούτες τις ημέρες. Μια αργία κοντά στις άλλες είναι και το παραθεωρημένο Πάσχα μας, αφού οι περισσότεροι είμαστε αμέτοχοι στο αναστάσιμο, στο χαροποιόν πένθος του. Επετειακά λιβανισμένοι κι ανυποψίαστα δυστυχισμένοι, ξοδεύουμε αστόχαστα τις ανάλατες ημέρες μας με έγνοιες του συρμού και του διασυρμού, παντελώς άσχετες με τον εθελούσιο θάνατο του Θεού.
Το Σύνταγμα της Καισαριανής
Τώρα που μιλάς
με τον Τουσκ και τον Γιούνκερ και τη Μέρκελ και τα φέρνετε βόλτα για 3ο και 4ο και
δεν ξέρω πόσα άλλα μνημόνια, δεν ξέρω αν σου μένει χρόνος να περάσεις από την Καισαριανή.
Πήγαινε εκεί
στους νεκρούς του αγώνα να πεις τα νέα. Να πεις πως το «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος»
έγινε «Το Σύνταγμα δεν το επιτρέπει, αλλά θα βρούμε λύσεις».
Πήγαινε να τους
πεις πως δε θα το λένε «προληπτικό μνημόνιο» αλλά «μηχανισμό αυτόματης προσαρμογής»
ή όπως αλλιώς σκεφτείς να το βαφτίσεις.
Πήγαινε σε αυτούς
που άφηνες γαρύφαλλα να τους πεις ότι αυξάνεις κι άλλο τον ΦΠΑ για τους φτωχούς,
πως έχεις βάλει τον Πιτσιόρλα να ξεπουλήσει ό,τι μπορεί ακόμα να πουληθεί και πως
ο Ευκλείδης, ο Σκουρλέτης και οι άλλοι συνωστίζονται στα σκαλιά του Χίλτον για να
μας αποδείξουν πως άλλαξαν τα πράγματα αφού δεν πάει πια η Τρόικα στα υπουργεία.
Παρασκευή 29 Απριλίου 2016
Το ανέκδοτο με τον Χότζα και η σημερινή πραγματικότητα
Το ανέκδοτο είναι πολύ γνωστό, δεν θα το επαναλάβουμε. Μόνο υπενθυμίζουμε είναι αυτό που αναφέρεται στον δύστυχο χωρικό που δεν χωράει στο μικρό σπίτι του, η οικογένεια του, τα πεθερικά του κλπ. Κι ο Χότζας αφού τον συμβουλεύει πρώτα να μπάσει κι όλα τα ζώα του, στριμώχνοντας τον αφάνταστα, στο τέλος του λέει να τα βγάλει έξω. Κι έτσι ο φτωχός χωρικός μένει ευχαριστημένος, χωρίς να ‘χει αλλάξει τίποτα στο σπίτι του.
Έτσι και τώρα με εμάς και τους δανειστές και σχετικούς θεσμούς. Κάποιοι μας απειλούν με νέα μέτρα, ενώ ήδη δεν αντέχουμε τα παλιά. Πέφτει τρόμος και αγωνία φουντώνει η αγανάκτηση με τους «κακούς» που δεν μας σκέπτονται, δοκιμάζεται κυβέρνηση και αντιπολίτευση και τελικά κάποιος από τους «καλούς» λέει «παιδιά αρκετά μέτρα τους έχουμε βάλλει, όχι ΤΩΡΑ άλλα». Θρίαμβος η κυβέρνηση που τόσους μήνες παλεύει, αγωνίζεται, ματώνει για το καλό μας. Στριμώχνει την αντιπολίτευση που δεν βγήκε καθαρά να αποκρούσει τις νέες προτάσεις, ενώ ο «καλός» του σήμερα – και «κακός» του χθες – γίνεται το στήριγμα μας, το αποκούμπι μας. Έτσι τα μέτρα που μέχρι χτες φάνταζαν σκληρά και μπορεί να έβαζαν σε δοκιμασία την συνοχή της κυβέρνησης, τώρα φαντάζουν πιο «ελαφριά» σε σχέση με αυτά που απαιτούσαν οι «κακοί».
Λαπαβίτσας - Λαφοντέν «Ποιο το μέλλον της Ευρώπης;»
Με τις ομιλίες του Κώστα Λαπαβίτσα και του Όσκαρ Λαφοντέν ολοκληρώθηκε την Τετάρτη 27 Απριλίου η ημερίδα με τίτλο «Ποιο το μέλλον της Ευρώπης». Σε μια κατάμεστη αίθουσα οι ομιλητές αναφέρθηκαν στις δομικές αδυναμίες του ευρώ, το έλλειμμα δημοκρατίας στην ΕΕ αλλά και τις ευθύνες κομμάτων της αριστεράς για τη σημερινή κατάσταση.
Η ομιλία του Όσκαρ Λαφοντέν
Κλακέτα, Μοτέρ, Πάμε
Του Γ. Σιώζου
Μνημόνιο Νούμερο 4 ή αλλιώς εφεδρικό πρόγραμμα ή προληπτικά μέτρα, ύψους 9 δις.
Το είχε πει αυτός ο Γρουσούζης ο Τόμσεν, αλλά είχε εκληφθεί ως κακογλωσσιά.
Στόχος, πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018.
Τίτλος της Ταινίας «Το 4ο Μνημόνιο βάφτηκε Κατακόκκινο».
«Κατακόκκινο» μιάς και το 3ο ήταν απλώς «Κόκκινο».
Σενάριο, Σκηνοθεσία πάλι, Γ. Δραγασάκης.
Το είχε πει αυτός ο Γρουσούζης ο Τόμσεν, αλλά είχε εκληφθεί ως κακογλωσσιά.
Στόχος, πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018.
Τίτλος της Ταινίας «Το 4ο Μνημόνιο βάφτηκε Κατακόκκινο».
«Κατακόκκινο» μιάς και το 3ο ήταν απλώς «Κόκκινο».
Σενάριο, Σκηνοθεσία πάλι, Γ. Δραγασάκης.
Ο νέος Φόσκωλος στη Νιοστή.
Ο άνθρωπος που βρίσκεται πάντα πίσω από τις κάμερες, φροντίζοντας επιμελώς να εκτίθεται όσο το δυνατόν λιγότερο στο .. Φακό αφήνοντας τους άλλους να εκτίθενται.
Στο Φακό ντε.
Ξέρει καλά να γράφει σενάρια που επιβάλουν οι περιστάσεις, πιάνοντας τον «σφυγμό» της εποχής και να χειρίζεται με μαεστρία τους «ηθοποιούς», έχοντας αδυναμία στους ερασιτέχνες.
Ο άνθρωπος που βρίσκεται πάντα πίσω από τις κάμερες, φροντίζοντας επιμελώς να εκτίθεται όσο το δυνατόν λιγότερο στο .. Φακό αφήνοντας τους άλλους να εκτίθενται.
Στο Φακό ντε.
Ξέρει καλά να γράφει σενάρια που επιβάλουν οι περιστάσεις, πιάνοντας τον «σφυγμό» της εποχής και να χειρίζεται με μαεστρία τους «ηθοποιούς», έχοντας αδυναμία στους ερασιτέχνες.
«Μαύρο Πάσχα» ( 20 Απριλίου 1941 )
Του Αλέξανδρου Κουτσομητόπουλου
«Μαύρο Πάσχα» ( 20 Απριλίου 1941 ), Ανήμερα αντί για Ανάσταση οι πολίτες της Ελλάδας στα, Ιωάννινα, την Άρτα, το Λιδόρικι στα πεδία των μαχών της βόρειας και κεντρικής ηπειρωτικής Ελλάδας, όπως και στην θάλασσα, συναντούν τον θάνατο από τα «Στούκας» και τα προελαύνοντα γερμανικά στρατεύματα. Ανήμερα βυθίζεται εξ αέρος στην θαλάσσια περιοχή των Μεγάρων και το «Α/Τ Ψαρά» με 37 μέλη του Π.Ν. σε παιδική & εφηβική ηλικία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι είχε προηγηθεί και ο δολοφονικός μαζικός βομβαρδισμός αμάχων του Βελιγραδίου με χιλιάδες θύματα, την ώρα του «Επιταφίου»!, που λόγω «παλαιού ημερολογίου» ήταν νωρίτερα για τους Σέρβους.
Πριν 75 χρόνια, στις 27 Απριλίου 1941 εισέβαλλαν τα γερμανικά στρατεύματα στην Αθήνα και σε λίγες μέρες ολοκλήρωσαν την κατάληψη όλης ηπειρωτικής Ελλάδας.
Στην συνέχεια η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Ελληνισμού, η οποία ξεκίνησε τον «Μαύρο Απρίλη του 1941», κράτησε τέσσερα χρόνια !
Όσο καθυστερεί η Σταύρωση, δεν έρχεται η Ανάσταση και δεν ακολουθεί το Πάσχα
Δεν μπορεί να χρησιμοποιεί κανείς το ίδιο τέχνασμα δύο φορές, περιμένοντας πως θα έχει τα ίδια αποτελέσματα, έστω τα περυσινά οδυνηρά – κάτι που ως συνήθως κατάλαβε αργά ο πρωθυπουργός, οδηγώντας την κυβέρνηση σε μία ακόμη θλιβερή αποτυχία, όπως είναι ασφαλώς η άρνηση της σύσκεψης κορυφής.
Όσο και να θέλει όμως να τον κατηγορεί κανείς για τα τεράστια λάθη του, ειδικά όσον αφορά μία ακόμη δήθεν ηρωική αλλά ουσιαστικά ανόητη ομηρική διαπραγμάτευση χωρίς κανένα όπλο, καμία στρατηγική και κανέναν στόχο, η οποία απειλεί να οδηγήσει την Ελλάδα οριστικά στο γκρεμό, δεν μπορεί παρά να του πιστώσει κάποιο δίκιο: το ότι είναι αδύνατο να βρεθεί μία έστω οριακά βιώσιμη λύση για τα προβλήματα της Ελλάδας, εάν εφαρμοσθούν τα μέτρα που απαιτούν η ευρωπαϊκή Τρόικα (η Γερμανία) και το ΔΝΤ.
Το αποτέλεσμα τους θα ήταν ασφαλώς η επιδείνωση της ύφεσης, η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας,καθώς επίσης η μετατροπή της Ελλάδας σε ένα άβουλο προτεκτοράτο στο διηνεκές – οπότε δεν είναι καθόλου εύλογο να τα αποδεχθεί κανείς, υπογράφοντας τη θανατική καταδίκη της πατρίδας του.
Θα ήταν βέβαια ευχής έργο να είχε η Ελλάδα μία εναλλακτική δυνατότητα, όπως αυτή της Βρετανίας – η οποία δεν θα έχει άδικο να επιλέξει την έξοδο της από την ΕΕ, για να αποφύγει οριστικά τα ελλείμματα της με τη Γερμανία, τα οποία φτάνουν στα 50 δις € ετήσια!
"Μπλε κομμούνια"
Στο έργο
"μιας πεντάρας νιάτα" υπήρχε η φράση "κομμουνισμός μπλε". Αργότερα
ο Ζαγοραίος τραγουδούσε σκωπτικά "μπλε κομμούνια".
Γι αυτούς τους
μπλε δήθεν κομμουνιστές θα πω δυο λόγια.
Σήμερα είσαι
ό,τι δηλώσεις. Κι εγώ μπορώ να δηλώσω γιατρός, παπάς, αστροναύτης χωρίς να έχω ιδέα
από αυτά. Οι αυτοαποκαλούμενοι "κομμουνιστές" σαν τον Κατρούγκαλο μου
θυμίζουν τους "χριστιανούς" οι οποίοι είναι τόσο "ευσεβείς"
που δεν δίνουν όχι βοήθεια σε συνάνθρωπο, αλλά ούτε τον πυρετό τους. Ή κάτι
"πατριώτες" με το αζημίωτο τύπου Καρατζαφέρη.
Όπως λοιπόν ένας
κομπογιαννίτης, αν το παίξει γιατρός, τιμωρείται ο ίδιος χωρίς να απαξιώνεται η
επιστήμη της ιατρικής έτσι κι οι διάφοροι που το παίζουν "κομμουνιστές"
δεν μπορούν να απαξιώσουν τον Κομμουνισμό. Φυσικά σε μια δύσκολη πορεία κάποιοι
μένουν πίσω, σε έναν πόλεμο πάντα υπάρχουν ριψάσπιδες, δειλοί ακόμα και πουλημένοι.
Αλλά υπάρχουν
κι οι αγωνιστές, οι έντιμοι, οι ήρωες, αυτοί που είναι συνεπείς και επιμένουν. Οι
κόκκινοι. Κι αυτοί είναι οι περισσότεροι. Για να δούμε λοιπόν αν μια άποψη είναι
σωστή ή λάθος θα πρέπει να εξετάσουμε τι λέει κι αν πράγματι ισχύουν τα όσα πρεσβεύει.
Σταυρός… 9 δισεκατομμυρίων
Στο κορύφωμα της Εβδομάδας των Παθών, εκείνο που περισσεύει είναι το δράμα που βιώνουν οι πολίτες της χώρας. Ένας σταυρός 9 δισεκατομμυρίων κρέμεται απειλητικά πάνω σε κάθε οικογένεια, χωρίς μάλιστα να υπολογίζονται οι ανατιμητικές επιπτώσεις της αύξησης του ΦΠΑ που θα πάει στο 24%.
Ταυτόχρονα, το σκηνικό κρίσης στο Αιγαίο και οι προκλήσεις της Άγκυρας υπενθυμίζουν ότι η Ελλάδα βυθίζεται όλο και βαθιά σε δίνη αδιεξόδων με ορατό πια το ενδεχόμενο εμπλοκής σε πολεμικές περιπέτειες.
Δυστυχώς, το δράμα της ελληνικής κοινωνίας συνοδεύεται από τη φάρσα της δήθεν σκληρής διαπραγμάτευσης. Μετά το ναυάγιο των συνομιλιών με τους Θεσμούς στην Αθήνα, ακολούθησε ταυτόχρονα ο «πάγος» από Τουσκ και Ουάσιγκτον και η αρνητική απάντηση στην επιδίωξη «πολιτικής λύσης» που πρότεινε ο Αλ. Τσίπρας. Είναι φανερή η σύμπλευση Ε.Ε. και ΔΝΤ που, σε αυτή τη φάση, στηρίζουν τη νομοθέτηση του πακέτου των 9 δισ., παραπέμποντας στις καλένδες κάθε συζήτηση για το χρέος.
Ο καλός ο ψήστης στα μνημόνια φαίνεται
Ήμασταν πρόβατα. Μας άφηναν να μασουλάμε χορταράκι και στα ενδιάμεσα ψηφίζαμε τσομπάνη. Τώρα, τέλειωσαν τα γούστα. Αφού μας έγδαραν, τώρα μας ετοιμάζουν για τη σούβλα. Η ζαλάδα θα είναι από το γύρισμα.
Ζητάει ο Κούλης του Μητσοτάκη εκλογές. Να τις κάνει τί; Να τις κερδίσει. Και μετά; Εγχειρίδιο. Πρώτα δέχεται όλα τα μέτρα. Στη συνέχεια δέχεται και άλλα μέτρα. Και στο τέλος ανακοινώνει ως μονόδρομο κι άλλα μέτρα. Μονόδρομος πριν, όταν υπούργευε επί Σαμαρά, μονόδρομος και τώρα. Άλλαξε κάτι; Έφτιαξε ο Μπόμπολας καμιά καινούρια παράκαμψη και δεν την είδαμε; Μπα! Μονόδρομος. Ευθεία. Καρφί στη μετανάστευση για τους νεότερους και στη μιζέρια για όσους δεν θα βρουν στον (γερμανικό) ήλιο μοίρα.
Πέμπτη 28 Απριλίου 2016
Οι εγκληματίες του φιλελευθερισμού και η πολιτική ορθότητα των «εναλλακτικών» φωνών
Σχόλιο: Το άρθρο του σημαντικού ερευνητή δημοσιογράφου Τζον Πίλτζερ, που αναδημοσιεύουμε, καυτηριάζει τον ρόλο των φιλελεύθερων πολιτικάντηδων και «ειδικών», καθώς και των δήθεν «εναλλακτικών» μέσων ενημέρωσης (της «πολιτικής ορθότητας» των οποίων έχει πέσει και ο ίδιος θύμα), με αφορμή την κούρσα των αμερικάνικων προεδρικών εκλογών και τη μαζική προπαγάνδα περί του απόλυτου κακού που δήθεν εκπροσωπεί ο Τραμπ έναντι της «προοδευτικής» Χίλλαρυ. Ο Πίλτζερ αναφέρεται στα διαχρονικά μαζικά εγκλήματα των φιλελεύθερων και μάλιστα προχωρά στη διαπίστωση ότι ο ακραιφνής φιλελευθερισμός, τον οποίο εκπροσωπούν πολιτικοί εγκληματίες όπως ο Μπλαιρ, η Χίλλαρυ, ο Ομπάμα κλπ. είναι, στον πυρήνα του, πολύ πιο επιθετικός από την πολιτική των Συντηρητικών, καθώς, πέρα των άλλων, στηρίζεται στην γκεμπελική πλάνη ότι εκπροσωπεί ένα είδος προοδευτισμού.
Τραμπ και Κλίντον: λογοκρίνοντας το δυσάρεστο
Τζον Πίλτζερ
Μια λυσσαλέα αν και γνώριμη λογοκρισία συμμετέχει στην προεκλογική εκστρατεία των ΗΠΑ. Έχοντας τον ρόλο του κακού των κινουμένων σχεδίων, ο Ντόναλντ Τραμπ, φαίνεται σχεδόν βέβαιο ότι θα κερδίσει το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ενώ η Χίλλαρυ Κλίντον ανακηρύσσεται τόσο ως «η υποψήφιος των γυναικών» όσο και ως η πρωταθλήτρια του αμερικανικού φιλελευθερισμού απέναντι στην ηρωική πάλη του με τον Κακό.
Πρόκειται για ανοησίες, φυσικά. Η Χίλλαρυ Κλίντον αφήνει μια διαδρομή αίματος και πόνου σε όλο τον κόσμο και ένα σαφές ρεκόρ εκμετάλλευσης και απληστίας στη χώρα της. Το να το πει κανείς αυτό, όμως, γίνεται απαράδεκτο στη γη της ελευθερίας του λόγου.
Συγκλίσεις: Quo vadis, Πρόεδρε;
Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Εγώ που ήμουνα θεός θα φύγω τώρα σαν τρελός, θα φύγω σαν κυνηγημένος. Εγώ που ήμουνα θεός θα φύγω τώρα σαν τρελός, απόκληρος και πικραμένος. Εγώ ο ξένος, εγώ ο ξένος.
ΤΑΚΗΣ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗΣ
Αν οι εντός Προεδρικού παρουσιάζονταν στις διαπραγματεύσεις τόσο αμείλικτοι όσο φαίνονται με το θέμα του Εθνικού Συμβουλίου, τότε σήμερα, αντί να συζητείται το «καλό κλίμα» και η δυσκολία εξεύρεσης «συγκλίσεων», θα συζητείτο η πρόοδος και η αποτροπή «πολιτογράφησης» 25.000 εποίκων. Διότι, προφανώς, ο Ακιντζί «κατεβαίνει» στο τραπέζι των συνομιλιών με περίσσια λαιμαργία, ακριβώς εξαιτίας της υποχωρητικότητας της πλευράς μας, να μην το επαναλαμβάνουμε.
Και επειδή ακριβώς η ελληνοκυπριακή πλευρά σέρβιρε και σερβίρει κάθε παραγγελία της Άγκυρας στο πιάτο του κατοχικού ηγέτη, τα πράγματα είναι δύσκολα. Και στη διακυβέρνηση και στο περιουσιακό, για τα οποία υπήρξαν χθες πολύωρες συζητήσεις. Η αποδοχή, ας πούμε, δικαιώματος του χρήστη από την πλευρά μας, οδηγεί στην απαίτηση της άλλης πλευράς για προτεραιότητα του σφετεριστή. Η αποδοχή, επίσης, από τη μια εδαφικού διαχωρισμού και από την άλλη ποσόστωσης της επιστροφής προσφύγων, οδηγεί στην απαίτηση του Ακιντζί για περιουσιακή και πληθυσμιακή πλειοψηφία στο τ/κ συνιστών κράτος της νέας Κύπρου.
Τσερνομπίλ, 30 χρόνια μετά
Τότε, η Γκλάσνοστ (Διαφάνεια) και η Περεστρόϊκα (Ανασυγκρότηση) ήταν φρέσκα πράγματα, όπως ήταν φρέσκια και η κατάρριψη νοτιοκορεατικού πολιτικού αεροπλάνου (1983) από Σοβιετικά πολεμικά, με 269 νεκρούς. Τότε οι σοβιετικοί αντιδραστήρες ήταν σχετικά πρωτόγονης τεχνολογίας, δεν διέθεταν ένα προστατευτικό περίβλημα που σε περίπτωση απώλειας ελέγχου, θα έκανε πιο βραδεία την διαρροή ραδιενέργειας. Την 26η Απριλίου 1986 βρισκόταν σε εξέλιξη άσκηση, που αντίθετα με τις προσδοκίες και στοχεύσεις της, οδήγησε σε απώλεια ελέγχου – ενδεχομένως λόγω κακών χειρισμών – με αποτέλεσμα την ανεξέλεγκτη έκλυση ραδιενέργειας… Η έκλυση αυτή με τη σειρά της οδήγησε σε υπερθέρμανση και τήξη της καρδιάς του αντιδραστήρα. Τότε οι Σοβιετικές αρχές επιχείρησαν ένα είδος «ταφής» του αντιδραστήρα με υλικά εκτοξευόμενα από ελικόπτερα, που είχαν ως πιλότους άτομα με υψηλό αίσθημα ευθύνης και πνεύμα αυτοθυσίας. ΟΛΑ τα άτομα αυτά πέθαναν σε λίγες εβδομάδες, λόγω της έκθεσής τους σε «αστρονομικά» ποσά ακτινοβολίας…
Επρόκειτο για το μεγαλύτερο πυρηνικό ατύχημα της νέας εποχής, ασύγκριτα μεγαλύτερο από το αμερικανικό του Three Mile Island το 1979 και μεγαλύτερο αυτού της Φουκουσίμα της Ιαπωνίας (2011).
Ταξική πάλη ή ταξικό μίσος; …
Ένα διαχρονικό κείμενο του Ερρίκο Μαλατέστα από το 1921:
Διαμαρτυρήθηκα αγανακτισμένα ενάντια στην κατηγορία της υποκίνησης μίσους· εξήγησα ότι στην προπαγάνδα μου πάντοτε προσπαθούσα να δείξω ότι οι κοινωνικές αδικίες δεν εξαρτώνται από την κακία του ενός αφεντικού ή του άλλου, του ενός κυβερνήτη ή του άλλου, αλλά μάλλον από τα αφεντικά και τις κυβερνήσεις ως θεσμούς· ως εκ τούτου, το γιατρικό δεν βρίσκεται στην αλλαγή των επιμέρους κυβερνώντων, αντ’ αυτού είναι απαραίτητο να καταστρέψουμε την ίδια την αρχή από την οποία οι άνθρωποι κυριαρχούν πάνω στους ανθρώπους· εξήγησα επίσης ότι πάντοτε τόνιζα ότι οι προλετάριοι δεν είναι ατομικά καλύτεροι από τους αστούς, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι ένας εργάτης συμπεριφέρεται σαν ένας κανονικός αστός, και μη χειρότερα, όταν βρίσκεται κατά τύχη σε θέση πλούτου και διοίκησης.
Το ΔΝΤ, η ΕΕ και η υποτέλεια
Το ΔΝΤ, όπως και η Ε.Ε. και τα όργανα της, η Παγκόσμια Τράπεζα, οι
διάφοροι άλλοι οικονομικοί και στρατιωτικο- πολιτικοί οργανισμοί (μην ξεχνάμε πρώτα
απ‘ όλους το ΝΑΤΟ), δεν έχουν δημιουργηθεί για να επιδιώξουν την ευημερία και ελευθερία
των λαών (των εθνών και των κρατών τους). Οι ίδιοι αυτοί οργανισμοί αυτό βέβαια
ισχυρίζονται και «πουλάνε» σε όλους τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους. Είναι απαραίτητο
να πιστέψουν οι λαοί πώς όλοι αυτοί οι θεσμοί τα όργανα τους, στα οποία συμμετέχουν
μέσω των κυβερνήσεων τους, φροντίζουν με άδολη αγάπη γι αυτούς.
Ισχυρίζονται ότι φροντίζουν
για την οικονομική ανάπτυξη όλων των χωρών και λαών. Ότι ακριβώς γι αυτό τον λόγο
επενδύουν, παρέχουν δάνεια, εκδίδουν οδηγίες και κανονισμούς, διαμορφώνουν διεθνείς
νόμους και συγκροτούν στρατούς για να προασπίσουν την ελευθερία, τη δικαιοσύνη,
την ασφάλεια κάθε λαού και ανθρώπου.
Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν
πιστεύει τίποτα από αυτά, γιατί η ίδια η ζωή, η ίδια η «πολιτεία» όλων αυτών των
οργανισμών, ενώσεων κλπ κλπ κάθε ημέρα αποδείχνει το εντελώς αντίθετο: ότι δηλαδή
στην πραγματικότητα είναι θεσμοί, όργανα και ενώσεις του κεφαλαίου, του πολύ μεγάλου
κεφαλαίου, του μονοπωλιακού και χρηματοπιστωτικού. Ότι στην πραγματικότητα προσπαθούν
να «συντονίσουν» την δράση όλων αυτών των μερίδων του κεφαλαίου, έτσι ώστε να εξομαλύνονται
οι διαρκώς αναφυόμενες αντιθέσεις και συγκρούσεις τους από τη μια και από την άλλη
όλοι αυτοί μαζί να εξασφαλίζουν την αναπαραγωγή τους σε βάρος των λαών τους. Με
κάθε μέσον: με την καθημερινή παραπλάνηση τους – την προπαγάνδα – και την «πλύση»
του εγκεφάλου τους, την ανοιχτή και καλυμμένη καταπίεση τους, τον εγκλωβισμό τους
σε πολιτικά σχήματα που παρά την «προοδευτική» ρητορεία τους σκοπό τους θα έχουν
ακριβώς την παραπλάνηση τους και τον ιδεολογικο-πολιτικό έλεγχο τους.
Επιτάφιος χωρίς Ανάσταση (Β΄ Μέρος)
El Greco (Δομήνικος Θεοτοκόπουλος), Ο Λαοκόων, 1610-1614
Ελαιογραφία σε μουσαμά, 137,5 x 172,5 εκ.
Ελαιογραφία σε μουσαμά, 137,5 x 172,5 εκ.
Επιτάφιος χωρίς Ανάσταση
(Β΄ Μέρος)
Του Γιώργου Καραμπελιά
«Έχει αποτύχει σύμπασα η αριστερά»
Διονύσης Σαββόπουλος
Μετά τη μεγάλη «προδοσία» της κυβέρνησης Τσίπρα, τα κάθε είδους αριστερά γκρουπούσκουλα, από το ΚΚΕ μέχρι τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και την Ανταρσύα, υπόσχονται απλώς πως αυτοί θα τα κάνουν καλύτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα πραγματοποιήσουν επιτέλους τα «οράματα» της Αριστεράς. Δυστυχώς, δε, ακόμη και η λεγόμενη πατριωτική Αριστερά συμμετέχει εν πολλοίς στο ίδιο φαντασιακό, χωρίς να μπορεί να διακρίνει τις βαθύτατες αντιφάσεις ανάμεσα στην ελληνική αριστερή ιδεολογία και τον πατριωτισμό, ως πρόταγμα, με αποτέλεσμα να τσουβαλιάζεται εύκολα από την κυρίαρχη εθνομηδενιστική Αριστερά. Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι περιπτώσεις του δημοψηφίσματος και προσφάτως του προσφυγικού. Και στην πρώτη περίπτωση τσουβαλιάστηκαν από τον Τσίπρα, και στη δεύτερη από τη Μέρκελ.
Σύσσωμη η Αριστερά συνεχίζει, ακόμη και σήμερα, να διεκδικεί το ψευδεπίγραφο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος ως «έκφραση του αντιστασιακού ήθους των Ελλήνων», αρνούμενη να κατανοήσει πως σε αυτό συμπυκνωνόταν όλο το σύστημα της μεταπολιτευτικής εξαπάτησης. Μια ευημερία και ένα κοινωνικό κράτος οικοδομημένα πάνω στον παρασιτισμό και ένας λαός που είχε ξεμάθει να παράγει –ακόμα και οι λίγοι εργάτες στα εργοστάσια έχουν αντικατασταθεί σε μεγάλη κλίμακα από Αλβανούς και Πακιστανούς– δεν ήταν και δεν είναι ικανός για μια πραγματική ανατροπή. Διότι αν το ΟΧΙ δεν ήταν ψευδεπίγραφο και ψευδοαγωνιστικό, αυτό θα σήμαινε πως η ελληνική Αριστερά και ο ελληνικός λαός θα ήταν έτοιμοι για μια επαναστατική ανατροπή, όπου κι αν έβγαζε αυτή. Όμως, οι Έλληνες και η ύστερη μεταπολιτευτική Αριστερά δεν εκφράζονται από τον Κουτσούμπα ή από τον Λαφαζάνη, φιγούρες που έρχονται από το ιστορικό παρελθόν της, αλλά από τον Αλέξη Τσίπρα. Πρόκειται για μια Αριστερά των ψευδο-αγώνων, τύπου καταλήψεων στα πανεπιστήμια και τα σχολειά, που στην πραγματικότητα γίνονταν χωρίς αντιπάλους και χωρίς κόστος, μια αριστερά των μπαρ και των ουζάδικων, της οποίας το φαντασιακό είναι βαθύτατα διαποτισμένο από τις αξίες της Δύσης και της κατανάλωσης. Η ελληνική Αριστερά, αλλά και ο ελληνικός λαός, σαράντα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, έχουν εμποτιστεί βαθύτατα από τις αξίες της Δύσης, και μάλιστα με παρασιτικό τρόπο και σε καμία περίπτωση δεν επρόκειτο να τις εγκαταλείψουν. Από το ευρώ και την ευρωζώνη θα φύγουν μόνο αν τους διώξει ο Σόιμπλε! Έστω κι αν αρέσκονται στις ιερεμιάδες του Καζάκη.
Ας ξεσηκωθούμε - Δεν είναι μνημόνιο. Είναι κατοχικό διάταγμα κατάλυσης του Συντάγματος, διάλυσης της Βουλής και παράδοσης της χώρας
Αυτό που έρχεται δεν είναι τέταρτο
μνημόνιο. Είναι ένα κατοχικό διάταγμα με βάση το οποίο, καταλύεται το Σύνταγμα,
καταργείται η Βουλή, και το σύνολο των θεσμών της χώρας περνά άμεσα και απροκάλυπτα,
και απευθείας στην κατοχική διοίκηση…
Διότι η ουσία αυτού που έρχεται, δε βρίσκεται στο ύψος των μέτρων
που θα συμπεριλαμβάνει. Βρίσκεται στη θεσμοθέτηση ενός πρωτοφανούς δικαιώματος που
εκχωρείται στην κατοχική διοίκηση με βάση το οποίο νομιμοποιείται…
Πρώτον: Το δικαίωμά της να καθιστά όποτε γουστάρει το Ελληνικό Σύνταγμα κουρελόχαρτο για να τυλίγει σουβλάκια. Και…
Δεύτερον: Το δικαίωμά της να καταλύει στην πράξη αυτοδίκαια και όποτε το θελήσει, ΚΑΙ την Ελληνική Βουλή, ΚΑΙ το υπουργικό συμβούλιο, επιβάλλοντας συγκεκριμένη δέσμη μέτρων - ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΩΝ - από την όποια μελλοντική κυβέρνηση της χώρας.
Πρώτον: Το δικαίωμά της να καθιστά όποτε γουστάρει το Ελληνικό Σύνταγμα κουρελόχαρτο για να τυλίγει σουβλάκια. Και…
Δεύτερον: Το δικαίωμά της να καταλύει στην πράξη αυτοδίκαια και όποτε το θελήσει, ΚΑΙ την Ελληνική Βουλή, ΚΑΙ το υπουργικό συμβούλιο, επιβάλλοντας συγκεκριμένη δέσμη μέτρων - ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΩΝ - από την όποια μελλοντική κυβέρνηση της χώρας.
Έχουμε δηλαδή εδώ τη θεσμοθέτηση ενός καινούριου κατοχικού κεκτημένου,
που δημιουργεί ένα τετελεσμένο απαράδεκτο, πρωτοφανές για ολόκληρο τον πλανήτη,
και το οποίο στο συνδυασμό του με το κατοχικό ΤΑΙΠΕΔ (το οποίο δεν κατάργησε ο ΣΥΡΙΖΑ)
μεταβιβάζει κυριαρχία και επικράτεια στα χέρια της κατοχής.
Η αναπόφευκτη έξοδος από το ευρώ
Το ερώτημα δεν είναι πλέον το αν, αλλά το πότε, πώς και με ποιους.
Η αριστερά οφείλει να υπερβεί άμεσα δισταγμούς και βυζαντινολογίες για να δώσει το δικό της, πειστικό σχέδιο.
Η εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές για το εφιαλτικό πακέτο
των 5,4+3,6 δισ αποκαλύπτει κάτι πολύ σοβαρότερο από το προδιαγεγραμμένο αδιέξοδο
της κυβέρνησης Τσίπρα: την αδυναμία του οργανικά εξασθενημένου ελληνικού
καπιταλισμού να συνεχίσει να αναπαράγεται- έστω και με τους επαχθέστερους, για
τα λαϊκά στρώματα, όρους- στο ανταγωνιστικότατο περιβάλλον της ευρωζώνης.
Την πικρή αυτή αλήθεια συνειδητοποιούν εσχάτως ακόμη και απολύτως συστημικοί οικονομικοί
και πολιτικοί παράγοντες, οι οποίοι μέχρι χθες κινούνταν στη λογική του
“πάση θυσία στο ευρώ”, αλλά αναγκάζονται τώρα, κάτω από την ασφυκτική πίεση των
πραγμάτων, να αναζητήσουν εναγωνίως εναλλακτικές λύσεις.
Υπό το κράτος πανικού, ο Αλέξης Τσίπρας εκλιπαρεί για
κάποιο σωσίβιο από τους Ολάντ, Γιούνκερ, Σουλτς και λοιπούς όψιμους
“φίλους” του, ενώ άνθρωποι του περιβάλλοντός του ψιθυρίζουν ότι μπορεί να ξαπανάμε
σε εκλογές ή δημοψήφισμα αν Σόιμπλε και ΔΝΤ επιμείνουν μέχρι τέλους.
Ποιος μπορεί, άραγε, να δώσει βάση σε αυτούς τους λεονταρισμούς, όταν η ίδια κυβέρνηση
θέτει ήδη σε εφαρμογή, προτού καν τον νομοθετήσει, τον “αυτόματo κόφτη” στις
δημόσιες δαπάνες, με τις 4.000 απολύσεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών που
προοιωνίζεται η νέα ρύθμιση για το ολοήμερο σχολείο; Και πώς θα αποτολμήσει εκλογές
ή δημοψήφισμα αυτή η κυβέρνηση όταν είναι τόσο νωπή η ταπεινωτική κωλοτούμπα του
περασμένου Ιουλίου, με “το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ”, όπως αναλύουν στο ενδιαφέρον,
ομώνυμο βιβλίο τους, που εκδόθηκε πρόσφατα, οι Χ. Λάσκος και Δ.
Παπαδάτος;
Το μαρτύριο της κρεμάλας
Των Τάκη Κυπραίου και Θανάση Σκαμνάκη
Στο μαρτύριο της κρεμάλας οι βασανιστές περνούν την κρεμάλα στο λαιμό του θύματος και το αφήνουν να ακουμπά με τα ακρόνυχα των ποδιών του στο έδαφος. Εάν δεν αντέξει το βάρος του, πνίγεται.
Στο φοβερό αυτό μαρτύριο αποφάσισαν να υποβάλουν για τα επόμενα πολλά χρόνια οι πιστωτές το λαό της Ελλάδας, όπως προκύπτει απ’ όσα έγιναν γνωστά μετά τη μυστική συνάντησή τους στην Ουάσιγκτον, στο πλαίσιο της Εαρινής Συνόδου του ΔΝΤ.
Η "μυστική" συμφωνία της Ουάσιγκτον μεταξύ των πιστωτών.
Με τη συμμετοχή των Λαγκάρντ, Σόιμπλε, Ντράγκι, Ντάισελμπλουμ και Μοσκοβισί, οι πιστωτές συμφώνησαν μεταξύ τους να κρεμάσουν στον ελληνικό λαό μια «θηλειά» ύψους 3,6 (;) δισ. ευρώ, τη στιγμή που έχει στην πλάτη του ήδη ένα βάρος 5,5 δισ. με το τρίτο μνημόνιο του Τσίπρα, ενώ είναι ήδη εξουθενωμένος από τα προηγούμενα δυο.
Η “θηλειά” θα ενεργοποιείται αυτόματα μόλις διαπιστώνεται ότι η εφαρμογή των μέτρων δεν αποδίδει πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ, αρχής γενομένης από το 2018.
Τι προβλέπει η συμφωνία; Ένα «πακέτο» που, σύμφωνα με αυτά που “διαρρέονται”, θα περιλαμβάνει αύξηση του ΦΠΑ σε ρεύμα και νερό από το 11% στο 24%, περικοπέςμισθών και συντάξεων στο δημόσιο, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων καισειρά άλλων βάρβαρων μέτρων για τα εργατικά λαϊκά εισοδήματα και δικαιώματα. Για κάθε ποσοστό που υπολείπεται του 3,5% του ΑΕΠ θα εφαρμόζεται αυτομάτως ένα μέρος του «πακέτου» ισοδύναμο με αυτό που υπολείπεται.
Λόγια σοφών ανδρών…
Πρέπει να στεκόμαστε με ευλάβεια και σεβασμό μπροστά στα λόγια και τα έργα των σοφών ηγετών. Γιατί μπορεί να λύνουν προβλήματα που έχουν βασανίσει την ανθρωπότητα για αιώνες. Όπως εκείνος ο μεγΑλέκος. Που έλυσε τον γόρδιο δεσμό… Πώς; Καταστρέφοντάς τον, ώστε να μην αποπειραθεί κανείς μετά απ’ αυτόν να τον λύσει. Εξαφάνισε το πρόβλημα (το συγκεκριμένο ήταν και τουριστική ατραξιόν), κι αυτό θεωρήθηκε «λύση».
Ίσως, λοιπόν, ο πρωθυπουργός έκανε ένα μικρό βήμα (γι’ αυτόν, τεράστιο για την ανθρωπότητα) για τον τετραγωνισμό του κύκλου. Χωρίς κανόνα, χωρίς διαβήτη! Απλά με την δύναμη του μυαλού του. Ας δούμε:
πρώτη πρόταση: η κεντροαριστερά χωρίς αριστερά είναι κεντροδεξιά.
Αν αυτό ισχύει, τότε κατά συνέπεια και ισοδύναμα ισχύει επίσης
δεύτερη πρόταση: η κεντροδεξιά χωρίς δεξιά είναι κεντροαριστερά.
Απ’ τις δύο προτάσεις συνεπάγεται λογικά η τρίτη:
Τετάρτη 27 Απριλίου 2016
Η Αριστερά ως στυλοβάτης της παγκοσμιοποίησης
Του Γιώργου Καραμπελιά
«Έχει αποτύχει σύμπασα η Αριστερά»
Διονύσης Σαββόπουλος
Εδώ και πολλά χρόνια υποστηρίζω πως η ιστορική αριστερά, τόσο στη Δύση όσο και στην Ελλάδα, έχει αποτύχει να προτάξει μια εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό και αντίθετα έχει μεταβληθεί σε μια δύναμη που επιταχύνει την καπιταλιστική ολοκλήρωση. Η Αριστερά, προωθώντας την αποϊεροποίηση του κόσμου και της φύσης, την άρνηση της πατρίδας και του ριζώματος, την ισοπέδωση των φύλων, και την παγκοσμιοποίηση την οποία βάφτισε διεθνισμό, αποδείχθηκε ο ισχυρότερος σύμμαχος του καπιταλισμού την εποχή της παγκοσμιοποίησης, παράλληλα με την νεοφιλελεύθερη Δεξιά.
Η Αριστερά, προετοίμαζε ιδεολογικά, –στην εκπαίδευση, στην κοινωνία, στο πεδίο των αξιών–, γι’ αυτό που η νεοφιλελεύθερη Δεξιά ολοκλήρωνε στο πεδίο της οικονομίας. Γι’ αυτό και οι διαμαρτυρίες και οι κινητοποιήσεις της Aριστεράς στο επίπεδο της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής, ενάντια στον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, είναι ατελέσφορες και ψευδεπίγραφες. Αντίθετα είναι οι ίδιοι που έχουν προετοιμάσει την κοινωνία για την αποδοχή του οικονομικού φιλελευθερισμού, έχοντας αποσυνθέσει ιδεολογικά τα λαϊκά στρώματα και τις εθνικές ταυτότητες. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός προϋποθέτει τον πολιτισμικό, δηλαδή η δεξιά χρειάζεται την αριστερά, για να μπορεί να κυβερνήσει και να εφαρμόσει την στρατηγική της νέας τάξης πραγμάτων.