Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ: Για το Συλλαλητήριο στις 4 Φεβρουαρίου

ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤOΥ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΖΑΡΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΔΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

ΑΜΕΣΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ Ν’ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΙΣ 4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ!

Μετά το μεγαλειώδες συλλαλητήριο στην παραλία της Θεσσαλονίκης, που οι «αριστεροί» απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησαν με κάθε τρόπο ν’ αποσιωπήσουν και να μικρύνουν τη σημασία του, ακολουθεί το ακόμα μεγαλύτερο παλλαϊκό συλλαλητήριο στην Αθήνα όπου εκεί ο Ελληνικός λαός θα δώσει την απάντησή του στους εγκληματικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για να “κόψουν και να ράψουν” για άλλη μια φορά την Ιστορία των λαών των Βαλκανίων ανάλογα με τα συμφέροντά τους, όπως κάνουν παντού στον κόσμο από τη Μέση Ανατολή μέχρι την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.
Η απάντηση όμως του Λαού μας θα δοθεί και στις ντόπιες ορντινάντσες τους, τους άθλιους αρχιαπατεώνες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που δήθεν “κυβερνούν”, εκτελώντας σαν πιστά σκυλιά κάθε εντολή που τους δίνουν οι Υπερεθνικοί πατρόνες  τους (βλέπε ΕΕ-ΝΑΤΟ-Σιωνιστές), που κατάντησαν μέσα σε λίγα χρόνια τη χώρα μας το αθλιότερο Προτεκτοράτο τους, καταστρέφοντάς την οικονομικά και οδηγώντας σε πρωτοφανή Κατοχή και εξαθλίωση το λαό μας, αλλά και ισοπεδώνοντάς την πολιτισμικά σε όλους τους τομείς, με τελευταίο το μεγάλο εθνικό ζήτημα της Μακεδονίας μας και της ονομασίας του γειτονικού μας κράτους.

Μπιτσάκης για Μακεδονία: Οι αριστεροί αντιεθνικιστές βλέπουν μόνο τον ελληνικό εθνικισμό

Του Ευτύχη Μπιτσάκη

Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό και ο ελληνικός εθνικισμός δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Εθνικισμός σε βάρος των Σλαβομακεδόνων, των Μουσουλμάνων και των Πομάκων της Θράκης. Οξύνθηκε όμως τελευταία με την επιμονή των Σλαβομακεδόνων της FYROM να ονομάζουν τους εαυτούς τους Μακεδόνες και το κράτος τους Μακεδονία. Λοιπόν;

Ο αριστερός αντιεθνικιστής θα αντιτείνει: Κάθε λαός έχει δικαίωμα να επιλέγει το όνομα του έθνους ή της κρατικής του υπόστασης. Σύμφωνοι. Όμως με μια προϋπόθεση: ότι δεν θα πλαστογραφεί την ιστορία, δεν θα διεκδικεί τίτλους ή εδάφη που δεν του ανήκουν, και δεν θα απειλεί γειτονικούς λαούς. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι υπάρχει έθνος Σλαβομακεδόνων (επ’ αυτού φαντάζομαι έχουν γνώμη οι ιστορικοί). Το έθνος αυτό δικαιούται να επιλέξει όποιο όνομα θέλει, σεβόμενο τα αυτονόητα τα οποία σημείωσα.

Τι γίνεται λοιπόν με τη γειτονική Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, τη FYROM; Κατ’ αρχάς, στη FYROM συνυπάρχουν δύο εθνότητες: οι Σλαβομακεδόνες και οι Αλβανοί. Ας αγνοήσουμε όμως τις μεταξύ τους διαφορές και ας ασχοληθούμε μόνο με την ισχυρότερη εθνότητα: τους Σλαβομακεδόνες. Επίσης ας αναγνωρίσουμε το καθεστώς του έθνους σε αυτή την εθνότητα. Και ρωτάμε: Πότε εμφανίστηκαν οι Σλάβοι στον ελληνικό χώρο, και ειδικά στην ιστορική Μακεδονία; Γνωστό: τον 6ο, 7ο, 8ο αιώνα μ.Χ. Δηλαδή χίλια χρόνια περίπου μετά το Μακεδονικό βασίλειο και τον Αλέξανδρο. Δεν πάσχω από κανένα είδος προγονοπληξίας. Οι Μακεδόνες εξάλλου θεωρούνταν βάρβαροι από τους κατοίκους της Νότιας Ελλάδας. Είναι γνωστό ότι τα σλαβικά φύλα έφτασαν μέχρι την Πελοπόννησο και βαθμιαία αφομοιώθηκαν. Έμειναν βεβαίως τα τοπωνύμια, που πολλά επιβιώνουν μέχρι και σήμερα, παρ’ όλες τις μετονομασίες στις οποίες προχώρησε το ελληνικό κράτος. Όμως συμπαγείς σλαβικοί πληθυσμοί, πλειοψηφικοί, υπήρχαν μόνο σε ορισμένες περιοχές της βόρειας ελληνικής Μακεδονίας, και κυρίως στη βόρειο Μακεδονία, στη σημερινή FYROM. Πού στηρίζεται λοιπόν ο σλαβομακεδονικός, όψιμος και ανιστορικός εθνικισμός και ο συνακόλουθος αλυτρωτισμός;

Οι εγχώριοι ιεροεξεταστές πολιτικών φρονημάτων

Του Γιάννη Παπαμιχαήλ

Σε κάθε συλλαλητήριο για εθνικά όπως λέμε θέματα (σαν τα εθνικά να μην είναι κοινωνικά και πολιτικά, αλλά αμιγώς “ιδεολογικά”), σε κάθε είδους λαοσύναξη, ορισμένοι παθαίνουν “πολιτικά ορθές” αλλεργίες. Από την άλλη, οι συμμετέχοντες σε τέτοιες εκδηλώσεις μοιάζουν να οφείλουν κάθε φορά να απολογηθούν και να εξηγήσουν τη θέση τους: είναι ή δεν είναι αντιδραστικοί, λαϊκιστές ή “φασίστες”;

Θα έλεγε κανείς ότι ο παραδοσιακός εθνικοσοσιαλισμός και η ιστορικά γνωστή Aκροδεξιά, αν δεν είχε ήδη υπάρξει, θα έπρεπε επειγόντως να εφευρεθεί. Έτσι ώστε η σημερινή σοσιαλκοσμοπολίτικη μορφή της υπερολοκληρωτικής πολιτικής αντίληψης της κοινωνίας (της παγκόσμιας ή της τοπικής), να έχει στη διάθεσή της ένα πειστικό αντίπαλο δέος, ένα άλλοθι αριστεροφροσύνης και ένα προσωπείο «προοδευτισμού», «ανθρωπισμού» και προσχηματικού “αντι-φασισμού”.

Με αυτό ο νέος “κοσμοπολίτικος” φασισμός της εποχής της διεθνοποίησης του καπιταλισμού να επιχειρεί εκ του ασφαλούς την αποδόμηση των λέξεων, των εικόνων και των αφηγημάτων που οργανώνουν συμβολικά τις συλλογικές, εθνοτικές συνειδήσεις και συνεπώς την ιστορική μνήμη των λαών.

Πάνω από 120 εκατομμύρια Ευρωπαίοι απειλούνται από τη φτώχεια

Πάνω από 120 εκατομμύρια Ευρωπαίοι απειλούνται από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό όπως προκύπτει από το Συμβούλιο της Ευρώπης που έλαβε χώρα από 22-26 Ιανουαρίου 2018.

Στο πλαίσιο αυτό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Κοινωνικών Δικαιωμάτων (ECSR), σύμφωνα με το ΑΠΕ -ΜΠΕ, δημοσίευσε τα ετήσια συμπεράσματά της για το 2017 σχετικά με τη θεματική ομάδα «Υγεία,
κοινωνική ασφάλιση και κοινωνική προστασία».

Τα ετήσια συμπεράσματα αφορούσαν τα άρθρα του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, που εγγυάται τα θεμελιώδη κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα σχετικά με την απασχόληση τη στέγαση, την υγεία, την εκπαίδευση, την κοινωνική προστασία και την ευημερία.

Η Επιτροπή εξέφρασε την ανησυχία της για το γεγονός ότι σε πολλές χώρες το ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη είναι απαράδεκτα υψηλό και τα μέτρα που λαμβάνονται για την αντιμετώπιση αυτού του θεμελιώδους προβλήματος είναι ανεπαρκή. Συγκεκριμένα, σε πολλά κράτη, τα επιδόματα κοινωνικής ασφάλισης (ιδίως όσον αφορά την ανεργία και το γήρας) βρίσκονται πολύ κάτω από το όριο της φτώχειας, ακόμη και αν ληφθεί υπόψη η κοινωνική πρόνοια, η οποία παραμένει πολύ χαμηλή.

Τρία χρόνια κοροϊδίας

Του Θοδωρή Αθανασιάδη

Συμπληρώσαμε, λοιπόν, τρία χρόνια αριστερά. Η πρώτη μας φορά αριστερά. Κι όπως όλες οι πρώτες φορές, είχε κι αυτή τα δικά της προβλήματα προσαρμογής. Δηλαδή, εδώ που τα λέμε, δεν ήσαν και πολλά αυτά τα προβλήματα. Ένα ήταν όλο κι όλο. Το πώς θα μετασχηματίσουμε τις λογής-λογής υποσχέσεις του παρελθόντος από απλά παραμύθια σε κανονική κοροϊδία, χωρίς να μας πάρουν με τις λεμονόκουπες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου μετασχηματισμού αποτελεί εκείνο το αλήστου μνήμης δημοψήφισμα του 2015. Σήμερα, η σύζυγος του πρωθυπουργού επιμένει να δηλώνει ανερυθριάστως ότι ο κ. Τσίπρας "δεν πρόδωσε, δεν εξαπάτησε και δεν είπε ψέματα", την ώρα που σε όλα τα σεμινάρια εξαπάτησης διδάσκεται ως παραδειγματικός ο τρόπος με τον οποίο διαστρεβλώθηκε πλήρως η καραμπινάτη ετυμηγορία τού ελληνικού λαού.

[του Κώστα Μητρόπουλου]

Υψηλού επιπέδου μετασχηματισμός υπόσχεσης σε κοροϊδία είναι κι αυτό που συμβαίνει με τους πλειστηριασμούς των πρώτων κατοικιών. Στην αρχή, το απόλυτο "κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη" πήρε έναν αστερίσκο, ο οποίος εξηγούσε ότι με την λέξη "σπίτι" εννοούμε μόνο την πρώτη κατοικία. Στην συνέχεια, ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε ότι δεν θα επιτρέψει ποτέ στις τράπεζες να εκπλειστηριάσουν την πρώτη κατοικία οποιουδήποτε οφειλέτη. Είναι πράγματι αξιοθαύμαστος ο "τσαμπουκάς" ενός πρωθυπουργού, ο οποίος προτιμάει να παίρνει όλο το θέμα στην πλάτη του αντί να κάνει το πολύ απλούστερο και πλήρως ευνόητο: να ψηφίσει έναν σχετικό νόμο! Είθισται στην πολιτική να αναλαμβάνουν δεσμεύσεις εκείνοι που ΔΕΝ κυβερνούν, δηλαδή τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Όταν έχεις την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, δεν υπάρχει λόγος να δεσμεύεσαι. Υλοποιείς κατ' ευθείαν.

Η μέρα του Γιάννη...

Ανάρτηση από: The Bloopers Team (web radio)

Δεν είμαι αντιφασίστας!

Του Νίκου Κλειτσίκα

«Με τον πρόεδρο Τραμπ, μοιραζόμαστε τις ίδιες ιδέες για τη δημοκρατία»!

Αλέξης Τσίπρας

"Αιρετικός και Κουρσάρος"... Τεράστιος κι... απαράμμιλος ο Pier Paolo Pasolini είχε προεξοφλήσει, πριν από 45 χρόνια ποια θα ήταν η διεστραμμένη προέλευση του σημερινού αφηγήματος της παγκοσμιοποίησης, ο αποκαλούμενος "αντιφασισμός".

Ποιους εξυπηρετεί ο σημερινός "αντιφασισμός";

Συγκεκριμένα σήμερα... ο "αντιφασισμός" είναι το καλύτερο κι ισχυρότερο όπλο που χρησιμοποιείται στη δύση κι ειδικότερα στην Ευρώπη από το υπερεθνικό κεφάλαιο, για να καταπολεμήσει την ελευθερία αλλά ακόμη και την αστική δημοκρατία, ώστε να αποπροσανατολίσει τις λαϊκές μάζες, τους αγώνες των εργαζομένων και την κατάργηση κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, στο βωμό του άπληστου κι αδηφάγου υπερεθνικού κεφαλαίου, της παγκοσμιοποίησης.

Ολοι ίδιοι: διαχειριστές

Του Χρήστου Γιανναρά

Ν​​α θυμίσω: Είναι άλλη η λογική και η γλώσσα του κοινωνικού προβληματισμού και άλλη των επαγγελματιών της πολιτικής – κομματανθρώπων και καναλιών. Αν αυτές οι δυο, αντιφατικές και ασύμπτωτες λογικές και γλώσσες δεν συγκλίνουν για να συναντηθούν, ελπίδες για υποφερτό βίο και ιστορική προοπτική δεν υπάρχουν.
Με τη λογική και τη γλώσσα κομματανθρώπων και καναλιών η χρονική περίοδος που διανύουμε (σαφώς προεκλογική) είναι «η ώρα της Ν.Δ.». Η πιστοποίηση δεν μοιάζει να βασίζεται σε κριτική σκέψη και εμπεριστατωμένη σπουδή (το είδος είναι άγνωστο σε κομματανθρώπους και κανάλια). Πρόκειται μάλλον για προϊόν της «όσφρησης» εκτιμητών της αγοράς που αξιολογούν «εντυπώσεις»: Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πια «καμένο χαρτί», ακόμα και η ελλαδική κοινωνία, με τραγικά (και μεθοδικά) υποβαθμισμένο το αισθητήριο της ποιότητας, δεν αντέχει πιο παρατεταμένη δόση αδιάντροπης ασυνέπειας (το μαύρο άσπρο, το άσπρο μαύρο). Και για εναλλακτικό ενδεχόμενο η ανεκδιήγητη Φώφη, όχι μόνο ως κορυφαίο πολιτικό τίποτα αλλά και ως βρυκολάκιασμα της πασοκικής αισχρουργίας, είναι εξίσου ναυτιώδες και προσβλητικό της νοημοσύνης.
Ετσι οι εκτιμητές (εντυπώσεων) συμπεραίνουν ότι ήρθε και πάλι «η ώρα της Ν.Δ.»: Για πολλοστή φορά να ξαναπέσει το ώριμο φρούτο της εξουσίας στο ανοιχτό στόμα της παθητικής, παγιωμένης στον χρόνο, κομματικής βουλιμίας. Το κόμμα της Ν.Δ., χωρίς ποτέ την παραμικρή ραχοκοκαλιά κοινωνικών στόχων και μεταρρυθμιστικών σχεδιασμών, με διαχειριστικές και μόνο φιλοδοξίες, φτάνει κάθε τόσο συγκυριακά στην εξουσία, για να αποπεμφθεί εσπευσμένα μόλις διαλυθούν οι ψευδαισθήσεις.

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Σουλτάνος Ταγίπ

Των Γιώργου Καραμπελιά και Γιώργου Ρακκά

Στις 25 Ιανουαρίου 2018, ο άνθρωπος που εδώ και δεκαετίες υπερπροβάλλεται από το εγχώριο κατεστημένο ως ιεράρχης-πρότυπο πνευματικότητας & ευαισθησίας, ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος, απέστειλε προσωπική επιστολή στον πρόεδρο της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δηλώνοντας την υποστήριξή του στην… εισβολή που επιχειρεί αυτήν την στιγμή στα κουρδικά συριακά εδάφη ο τουρκικός στρατός.

Τα όσα έγραφε σε αυτή την επιστολή, και πρωτο-δημοσιοποιήθηκαν από τη φιλοερντογανική Χουριέτ, σοκάρουν:  «Προσευχόμαστε εσείς και οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις να οδηγηθείτε σε επιτυχία και η »Επιχείρηση Κλάδος Ελαίας» να φέρει ειρήνη στην περιοχή όπως το όνομά της υπόσχεται». Την ίδια  στιγμή δε με αυτόν τον πρωτοφανή διασυρμό του πατριάρχη, κατέφθαναν και οι πρώτες εικόνες για την  σφαγή αμάχων που πραγματοποιεί ο τουρκικός στρατός στο Αφρίν.

Η έκθεση του Πατριαρχείου, και η απώλεια κάθε ηθικού κεφαλαίου που θα έπρεπε να συνοδεύει έναν θεσμό με την ιστορική σημασία που έχει ο θεσμός του Φαναρίου, προκάλεσε την οργή πολλών στην Ελλάδα: Πού ακούστηκε ο πιο διαπρύσιος κήρυκας του οικουμενικού μηνύματος της ορθοδοξίας να προσφέρει την πολύτιμη στήριξή του σε μια ακόμη εκδήλωση του βάρβαρου τουρκικού επεκτατισμού, ο οποίος έχει εισβάλει πάνοπλος και μακελεύει έναν λαό που πολεμάει για το πιο αυτονόητο δικαίωμά του;

Εξαγόμενα και παρεπόμενα του συλλαλητηρίου

Τι δείχνει η λαϊκή διάθεση -και ο τρόπος που εκδηλώνεται- για το θέμα της Μακεδονίας  
Του Ρούντι Ρινάλντι

Στην Ελλάδα του καναπέ και της καθήλωσης, πραγματοποιείται ένα συλλαλητήριο, που δεν το προβάλλουν επίσημοι και κρατικοί φορείς και συγκεντρώνει περίπου 300.000 κόσμο (αν συμφωνήσουμε σε αυτήν την τάξη μεγέθους, δεν απέχουμε πολύ από την πραγματικότητα, είτε παραπάνω είτε λιγότεροι κι αν ήταν οι συγκεντρωμένοι). Ένα συλλαλητήριο που ταρακουνά και προβληματίζει.

1

Ο αριθμός, το πλήθος απαιτούν μια ερμηνεία, όπως απαιτεί μια ερμηνεία το τι ζητούσε ο κόσμος που πήγε στο συλλαλητήριο και ποιος ήταν ο χαρακτήρας του. Τα περί φασιστών και ακροδεξιών ως κύριων χαρακτηριστικών, διαστρεβλώνουν εντελώς την πραγματικότητα και δεν εξηγούν τίποτα.

Το συλλαλητήριο ήταν μια έκφραση της οργής των ανθρώπων –πολλών ανθρώπων, χιλιάδων ανθρώπων, δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων– που δεν θέλουν να φάνε ακόμα μια ήττα που θα συμπληρώσει τη συνολικότερη απαξίωση και υποβάθμιση της ζωής τους. Ήταν και είναι η έμπρακτη εκδήλωση της διάθεσης, της τάσης ενός μεγάλου τμήματος (περίπου το 80%) της ελληνικής κοινωνίας να μην «παραδοθεί» το όνομα της Μακεδονίας, να μην υποχωρήσουμε άλλη μια φορά, να μην ανοίξουμε τις πόρτες και τα παράθυρα σε αμφισβητήσεις της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Ήταν και ιδιαίτερη έκφραση μιας πατριωτικής διάθεσης και στάσης απέναντι στους αλυτρωτισμούς και τις επιβουλές σε ολόκληρο τον βορειοελλαδίτικο χώρο.

Ο λαός, όποτε παρέμβηκε τα τελευταία 8 χρόνια, στις πλατείες για τα μνημόνια, στο προσφυγικό με την αλληλεγγύη και τώρα για την Μακεδονία, ο ρόλος του ήταν προοδευτικός – προωθητικός, άσχετα αν ήταν ευκολόπιστος και εξαπατήθηκε από τους πολιτικούς εκφραστές στους οποίους ανέθεσε τη διαχείριση

Το τεράστιο αναπτυξιακό πρόβλημα της Ελλάδας

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Το 2017 η ελληνική οικονομία θα βγει από την ύφεση, αλλά η επίδοσή της θα είναι τελείως αναιμική. H ΕΛΣΤΑΤ εκτιμά ότι τα πρώτα τρία τρίμηνα η ανάπτυξη ήταν περίπου 1,1% κατά μέσο όρο. Ακόμη και αυτή η χαμηλή εκτίμηση ξαφνιάζει δεδομένου ότι η κατανάλωση ήταν στάσιμη, οι επενδύσεις δεν είχαν αυξητική δυναμική, οι εξαγωγές αυξήθηκαν μεν ελαφρά, αλλά οι εισαγωγές αυξήθηκαν περισσότερο, η βιομηχανική παραγωγή βρίσκεται σε ελαφρά πτωτική πορεία, και ούτω καθεξής. 

Κάτι δεν αθροίζεται εύκολα. Ας δεχτούμε όμως ότι οι αριθμοί ισχύουν, πράγμα που σημαίνει ότι ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης θα κινηθεί στο πολύ χαμηλό 1-1,5%. 

Το 2018 δύσκολα θα φέρει σημαντικά υψηλότερους ρυθμούς μετά τα μέτρα που μόλις έλαβε ο κ. Τσακαλώτος στον προϋπολογισμό και κυρίως λόγω του δυσθεώρητου πλεονάσματος το οποίο προβλέπεται να ξεπεράσει το 3,5%. Κοιτώντας με ψύχραιμο μάτι είναι φανερό ότι δεν υπάρχει κανένα «συμπιεσμένο ελατήριο» στην ελληνική οικονομία, όπως ισχυριζόταν η κυβερνητική προπαγάνδα στα τέλη του 2016. 

«Τρεις Ιεράρχες γιατί Θεέ μου μας τους έστειλες;»

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Συχνά, ζώντας στην μακαριότητά μας, αισθανόμαστε πως, δεν βαριέσαι, καλά πορευόμαστε. Χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία, αρκούμαστε στο να διεκπεραιώνουμε απλά τις προσωπικές μας υποθέσεις.

Πολλές φορές μάλιστα, προσαρμόζουμε τα πράγματα στα δικά μας μέτρα έτσι που να μην αφήνουμε περιθώρια άλλης εναλλακτικής πορείας ή έστω αμφισβήτησης πως θα μπορούσαμε να έχουμε διαφορετικές αντιδράσεις στα έως τώρα.
Υπάρχουν βέβαια και συνθήκες που πονάνε. Ξύνουν συνειδήσεις. Θα προτιμούσαμε να μην τις βρίσκαμε στο διάβα μας. Γιατί, ποιος θέλει να αμφισβητούνται οι επιλογές του; Ποιος θέλει να αναμετριέται με τον έσω άνθρωπο και μάλιστα να διαπιστώνει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος;
Τρεις άνθρωποι, γιατί άνθρωποι είναι οι Άγιοι κι όχι Θεοί, είναι αυτοί που, και πολλοί άλλοι στην εκκλησιαστική μας ιστορία, μας δημιουργούν «προβλήματα». Όχι με την κατάρτισή τους, θεολογική και ακαδημαϊκή, αλλά κυρίως με την κοινωνική τους στάση. Γιατί και σήμερα έχουμε καταξιωμένους επιστήμονες, αλλά δυστυχώς, δεν έχουμε κοινωνικούς καθοδηγητές, δεν έχουμε πρότυπα.
Το έργο τους είναι εύκολο να το βρει κάποιος. Άλλωστε, έχουν γραφτεί τόσα πολλά, που δύσκολα θα μπορούσε να προστεθεί κάτι παραπάνω. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι, ότι και οι Τρεις τους δεν έχουν μιλήσει μόνο, αλλά κυρίως έχουν πράξει. Έχουμε δηλαδή πρόταση από την πλευρά τους για το πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητά μας.

Η βράβευση του Γιώργου Παπανδρέου από τον Πρόεδρο του Ισραήλ

Για την καθοριστική συμβολή του στην σύσφιξη των σχέσεων Ελλάδας-Ισραήλ, βραβεύθηκε ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας του Ισραήλ,  Ρούβι Ρίβλιν, σε ειδική τελετή που έγινε στην κατοικία της Πρέσβεως του Ισραήλ στην Ελλάδα, Ιρίτ Μπεν Άμπα.

Η εξουσία των διανοούμενων

Κώστας Παπαϊωάννου «Μαρξ και μαρξισμός: oντολογία και αλλοτρίωση » μετάφραση: Βασίλης Τομανάς, Χριστίνα Σταματοπούλου επιμέλεια: Χριστίνα Σταματοπούλου Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2009 σελ. 258
Του Χάρη Ναξάκη

Υπάρχουν 2 (;) δρόμοι για να αναλύσεις τους λόγους αποτυχίας της πρώτης(;) πληβειακής επανάστασης, της Οκτωβριανής. Ο πρώτος, που ακολούθησα κι εγώ στα νιάτα μου, αλλά γρήγορα τον εγκατέλειψα, είναι ότι για όλα φταίνε η σταλινική γραφειοκρατία, η σταλινική αντεπανάσταση, η προσωπολατρία κ.λπ. Ο δρόμος αυτός είναι εύκολος και απλοϊκός.

Για να τεκμηριώσει κάποιος τον σταλινικό ολοκληρωτισμό αρκούν τα στοιχεία που παραθέτει ο Κ. Παπαϊωάννου στη Γένεση του Ολοκληρωτισμού: από τους 82 ηγέτες που πέρασαν από την Κεντρική Επιτροπή και τη Γραμματεία από το 1917 έως το 1929, οι 14 καταδικάστηκαν σε θάνατο ή σε μακροχρόνια φυλάκιση, 3 αυτοκτόνησαν, 3 δολοφονήθηκαν και 41 εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη την περίοδο των εκκαθαρίσεων (1935-38). Οσον αφορά τα μεσαία στελέχη, το 70% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής, το 60% των αντιπροσώπων του κόμματος στο 17ο συνέδριο, εξαφανίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ο δεύτερος δρόμος ερμηνείας της αποτυχίας της Οκτωβριανής Επανάστασης, τον οποίο επίσης ακολούθησα στα νιάτα μου, αλλά επίσης εγκατέλειψα, είναι η άποψη ότι πριν από τη σταλινική αντεπανάσταση και μέχρι τον θάνατο του Λένιν είχαμε ένα αυθεντικό σοσιαλιστικό καθεστώς ή η αντίληψη ότι και ο λενινισμός ήταν μια μορφή ιακωβίνικης αυταρχικής εξουσίας, αλλά η θεωρία, ο Μαρξ, είχε δίκιο. Φταίνε οι μαρξιστές, οι επίγονοι, η εφαρμογή της θεωρίας, όχι ο Μαρξ.

Αναστασιάδης και Μαλάς επιμένουν σε αδιέξοδη πολιτική στο Κυπριακό: Μόνο διζωνική θέλουν!

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Ευρισκόμενος στο «Νησί των Αγίων», την Κύπρο, υπέκυψα στον πειρασμό και παρακολούθησα και την περίφημη τηλεμαχία μεταξύ των υποψηφίων Προέδρων της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και τις αντιπαραθέσεις εκπροσώπων τους σε τηλεοπτικά πάνελ και ραδιοφωνικές εκπομπές.
Η αλήθεια είναι ότι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, οι υποψήφιοι και οι εκπρόσωποί τους φέρθηκαν …ευρωπαϊκά, με σεβασμό για τον αντίπαλο. Και αυτό πρέπει να ειπωθεί.

• Σε αυτά τα πολλά που άκουσα, μου έκανε εντύπωση η επιμονή των εκπροσώπων των δύο συστημικών κομμάτων, του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, στην αποτυχημένη συνταγή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Είναι όντως τραγικοί όταν υποστηρίζουν αυτό το αναχρονιστικό σύστημα, που στην ουσία είναι μία κρυφή συνομοσπονδία, ένα μοντέλο διευθέτησης που απέτυχε οικτρά όπου δοκιμάστηκε.

Αυτό είναι το πρώτο γεγονός που με εντυπωσίασε αρνητικά, σε σημείο που αναρωτήθηκα που ζουν αυτοί οι άνθρωποι; Δεν διαβάζουν; Δεν ακούνε; Δεν βλέπουν; Προφανώς η απάντηση και στα τρία ερωτήματα είναι αρνητική.

• Το δεύτερο γεγονός είναι αυτή η βεβαιότητα τους, ως να είναι εκπρόσωποι υπερδυνάμεων, ότι έχουν τον τρόπο να πείσουν την Τουρκία και τον ισλαμιστή ηγέτη της, Ταγίπ Ερντογάν να επιλύσουν το Κυπριακό επειδή η λύση είναι προς όφελος της Τουρκίας.

Το σύνδρομο του προτεκτοράτου

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Έρχεται και επανέρχεται το ερώτημα αν είμαστε πράγματι Eυρωπαίοι, ποια είναι η θέση μας στην Ευρώπη. Το εν εξελίξει Σκοπιανό έδωσε την πιο πρόσφατη αφορμή. Τα Σκόπια απασχολούν μόνο επειδή οι ΗΠΑ θέλουν να τα εντάξουν στο ΝΑΤΟ καθιστώντας νατοϊκή την τεράστια βάση που διαθέτουν εκεί. Χωρίς αυτό το ατού δεν θα έπαιρναν αέρα τα μυαλά του Γκρουέφσκι ότι είναι «εγγονός» του Μεγαλέξανδρου. Αν ενταχθούν χωρίς να καταργηθεί ο κατοχυρωμένος Συνταγματικά αλυτρωτισμός τότε θα έχουμε αναγνωρίσει/νομιμοποιήσει το δίκαιο των Σκοπιανών αιτημάτων. Όλα αυτά είναι γνωστά.

Τα Σκόπια θέλουν, σύμφωνα με το Σύνταγμά τους, να βγουν στο Αιγαίο. Αυτό δεν έχει σχέση με την συνοχή και την αμυντική ενίσχυση του ΝΑΤΟ. Αν στις διαπραγματεύσεις το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών αντιδρούσε  κατηγορηματικά, οι ΗΠΑ ασφαλώς θα είχαν καταλάβει τις αλυτρωτικές βλέψεις των Σκοπίων.

Το νόμισμα ως δίκαιο του ισχυρότερου

Του Σαράντου Λέκκα

Εάν δούμε προσεκτικά την νομισματική ιστορία από την Αρχαία Ελλάδα και μέχρι σήμερα θα εξάγουμε το συμπέρασμα ότι το νόμισμα είναι η βασικότερη απόδειξη ακμής και παρακμής μιας πόλις, μιας αυτοκρατορίας , ενός έθνους και στους συγχρόνους αιώνες ενός κράτους.

Το νόμισμα είναι ο προσδιοριστικός παράγοντας μιας ηγεμονίας, είτε αυτή ανάγεται καταρχήν σε οικονομικό είτε μεταγενέστερα σε πολιτικό και σε  πολιτιστικό επίπεδο.

Το νόμισμα καθορίζει την δυναμική των πραγμάτων καθώς και τις προοπτικές αποκαθήλωσης μιας ισχυρής παρουσίας.

Το νόμισμα αποκαλύπτει αδυναμίες και προμηνύει το τέλος με την σχεδόν μηχανική ανάδειξη μιας νέας δύναμης.

Την κατάρρευση της Αρχαίας πόλης – κράτους και της επικράτησης των Μακεδόνων μπορούμε να την εντοπίσουμε στην κατάληψη του Παγγαίου από τους Μακεδόνες.

O Φίλιππος της Μακεδονίας από την στιγμή της κατάληψης των χρυσοφόρων κοιτασμάτων του Παγγαίου, τα οποία του εξασφάλιζαν περίπου 1.000 τάλαντα τον χρόνο, εισήγαγε τον διμεταλλισμό πράγμα που σήμαινε ότι απέναντι στην κυρίαρχη ασημένια δραχμή των Αθηναίων έβαλε τους χρυσούς μακεδονικούς στατήρες.

Η ηθελημένα αφελής πολιτική κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για το όνομα

Της Μαρίας Νεγρεπόντη Δελιβάνη

Είναι  θλιβερή, ντροπιαστική και εθνικά επικίνδυνη  η προσπάθεια όλων εκείνων, των γνωστών και μη εξαιρετέων,  να εμφανίσουν τη μεγαλειώδη συγκέντρωση της Κυριακής 21/01, στη Θεσσαλονίκη, για το σκοπιανό, ως δήθεν συγκέντρωση ακροδεξιών/εθνικιστών/λαϊκιστών και γενικά περιθωριακών ομάδων και τύπων . Να ελαχιστοποιήσουν, ακόμη, μια συγκέντρωση 500.000, κατά γενική ομολογία,  σε...... 90.000!!!!! Είναι καταδικαστέα και εγκυμονεί ακόμη σοβαρότερους εθνικούς κινδύνους για το μέλλον,  αυτή  η τόσο ανώδυνη ισοπέδωση όλων αυτών, που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, έχοντας ενισχύσει τις επιδερμικές  γνώσεις τους για οποιοδήποτε θέμα,  ιστορικό, οικονομικό, θρησκευτικό κλπ,κλπ, με φθηνό  λούστρο,   προκειμένου έτσι να δικαιολογήσουν το κακώς εννοούμενο  δικαίωμά τους  να παρεμβαίνουν μέσα από τα  ΜΜΕ, και να επαναλαμβάνουν σε διάφορες εκδόσεις, όσο γίνεται πιο αληθοφανείς, όλα όσα τους επιβάλλονται άνωθεν, όλα όσα έχουν πειστεί ότι έχουν το ελεύθερο να  κρίνουν,  να κατακρίνουν και να διακωμωδούν, όλα όσα ασύστολα  επαναλαμβάνουν,  βεβηλώνοντας και προσβάλλοντας βωμούς και εστίες.  Αυτοί οι ανεκδιήγητοι  τύποι φλυαρούν ακατάσχετα μέσα από εκείνα τα  ΜΜΕ, που  τους προσλαμβάνουν ακριβώς με σκοπό τη διαμόρφωση κοινής γνώμης, με βάση ΨΕΥΔΕΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ή με βάση μια αλλόκοτη ερμηνεία τους κατά περίπτωση. Οι  ανθρωπόμορφοι αυτοί παπαγάλοι  δε διστάζουν να χαρακτηρίσουν φασίστες/εθνικιστές/περίεργους, όλους όσοι διαφωνούν με την  ενδοτικότητά τους, που ούτε λίγο ούτε πολύ αναφέρεται στην απόφασή τους να παραχωρήσουν απλόχερα στους γείτονες, φίλους ή μη, το δικό μας όνομα! 

Τα νεκρά «αριστερά» σχήματα

Του Θύμιου Παπανικολάου

Είναι να γελά κανείς με τα ποικίλα νεφελώματα της «αριστερής» πολυχρωμίας, τα οποία έχουν υποκαταστήσει τα ταξικά κριτήρια και τις κοινωνικές ζυμώσεις, με λεκτικούς αφορισμούς: «Εθνικισμός», «ρατσισμός», «φασισμός» και CIA… 
Είναι τόσο θλιβεροί αυτοί οι «αριστεροί» φωνακλάδες της Επανάστασης(!), που δεν είναι σε θέση να αντιληφτούν ότι τα νέα «ταξικά» τους κριτήρια («Εθνικισμός», «ρατσισμός» κ.λπ) αποτελούν και τα κυρίαρχα ΚΡΙΤΗΡΙΑ (σήμερα) του 4ου Ράιχ:Του πλανητικού χρηματιστηριακού ιμπεριαλισμού…

Ταυτίζονται ΠΛΗΡΩΣ στα πολιτικά κριτήρια και στις «νέες ιδέες» του διεθνούς ιμπεριαλισμού (από τα «αντιεθνικιστικά», «αντιρατσιστικά» και «αντιφασιστικά» ιδεολογήματα μέχρι τα «Ανοικτά Σύνορα»-λαθρομεταναστευτικό, και τις πολυπολιτισμικές ασθένειες των πολύχρωμων «δικαιωμάτων») ΚΑΙ δεν το αντιλαμβάνονται ούτε στο ελάχιστο… 

Δεν αντιλαμβάνονται, όλοι αυτοί οι «υπερεπαναστάτες», ότι φωνασκούν υστερικά εναντίον του ιμπεριαλισμού, έχοντας και χρησιμοποιώντας τα ίδια κριτήρια με αυτόν: Τα αφοριστικά κλισέ του «εθνικισμού» κ.λπ… 

Ο Ζάεφ με τον Σόρος... το κλουβί με τις καριόλες

Ζ.Κ. Μισεά: Ο ολοκληρωτισμός των «φιλελευθέρων»

Συνέντευξη του Γάλλου συγγραφέα Ζαν Κλωντ Μισεά

Η Επιτροπή Όργουελ εξέδωσε πρόσφατα ένα βιβλίο με τίτλο «Καλώς ήρθατε στον χειρότερο κόσμο», όπου μιλά για τον θρίαμβο του ήπιου ολοκληρωτισμού που αναφέρεται στον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» του Χάξλεϊ και το «1984» του Τζωρτζ Όργουελ. Υπάρχει, άραγε, κάτι το ολοκληρωτικό ή δυνητικά ολοκληρωτικό στη δική μας εποχή;

Ο Μουσολίνι έβλεπε στον «ολοκληρωτισμό» (είναι ένας από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν τον όρο) τον τρόπο να ελέγχεται η καθημερινή ύπαρξη των ατόμων «από την κούνια μέχρι τον τάφο». Πρόκειται όμως γι’ αυτό που βλέπουμε σήμερα να επιτυγχάνει –στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας», της «ευελιξίας», της «ανάπτυξης» και της ανάγκης να «προσαρμοστούν οι νοοτροπίες στον σύγχρονο κόσμο»– η παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία. Με τη μόνη διαφορά, είναι αλήθεια, ότι αυτή η τελευταία ασκεί ουσιαστικά τον «ολοκληρωτικό» της έλεγχο μέσα από τους ανώνυμους και απρόσωπους μηχανισμούς της συσσώρευσης του κεφαλαίου, και όχι πλέον, όπως κάτω από τον σταλινισμό και τον φασισμό, χρησιμοποιώντας προνομιακά το ορατό χέρι του κράτους (εξ ου και η ψευδαίσθηση, ευρέως διαδεδομένη σήμερα, ότι οποιαδήποτε μορφή προσωπικής εξάρτησης θα έχει οριστικά εξαλειφθεί από τον φιλελεύθερο κόσμο και ότι οι διάφορες «επιλογές» μας είναι απολύτως δική μας ατομική ευθύνη). Από αυτή την άποψη, το μέλλον που μας επιφυλάσσει ο καπιταλισμός της Σίλικον Βάλεϊ είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό. Πρόκειται όντως για έναν κόσμο μέσα στον οποίο ο «διασυνδεδεμένος» άνθρωπος –φορτωμένος με προθέσεις, ηλεκτρονικά τσιπ, οθόνες και άλλους «δέκτες»– θα μπορούσε, σε κάθε στιγμή της ζωής του να δέχεται υποδείξεις ως προς τη «λογική» συμπεριφορά που πρέπει να υιοθετήσει, είτε πρόκειται για τη «διαχείριση» της υγείας του, τη συναισθηματική του ζωή είτε, τέλος, για το ψυγείο του.

Βίντεο προπαγάνδα για κατάληψη της Κύπρου από Τουρκία

Βίντεο με την κατάληψη της Κύπρου από την Τουρκία, ανέβασε στο διαδίκτυο ο Τούρκος χρήστης του youtube  με το όνομα «Emre mapping». Συγκεκριμένα, στο βίντεο εμφανίζεται χάρτης με διαιρεμένο το νησί το 2018. Παρουσιάζεται ένας διάλογος, όπου η Κυπριακή Δημοκρατία καλεί τα κατεχόμενα να ενταχθούν στην Κ.Δ.

Μετά την άρνηση της λεγόμενης ΤΔΒΚ να αποδεχτεί, υποτίθεται ότι η ΚΔ κηρύττει τον πόλεμο στα κατεχόμενα.

Η Ελλάδα, φέρεται να λέει πως δεν μπορεί να εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ, αλλά μπορεί να υποστηρίξει την Κύπρο. «Είμαι σε οικονομική κρίση, επομένως δεν μπορώ να κηρύξω πόλεμο στην ΤΔΒΚ. Σε αυτό το σημείο επεμβαίνει, όπως αναφέρεται, και η Τουρκία και αρχίζει σιγά σιγά να καταλαμβάνει μια προς μια τις πόλεις της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αριστερός αντιεθνικισμός

Του Ευτύχη Μπιτσάκη

(κείμενο δημοσιευμένο στις 24/6/2008 στο περιοδικό Ουτοπία)

Ένας ιδιότυπος αριστερός αντιεθνικισμός ευδοκιμεί τα τελευταία χρόνια σε ορισμένους χώρους της ελληνικής Αριστεράς. Αλλά οι αριστεροί είναι εξ ορισμού αντιεθνικιστές. Ακόμα περισσότερο: είναι διεθνιστές. Πού βρίσκεται λοιπόν το πρόβλημα; Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό και ο ελληνικός εθνικισμός δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Εθνικισμός σε βάρος των Σλαβομακεδόνων, των Μουσουλμάνων και των Πομάκων της Θράκης. Οξύνθηκε όμως τελευταία με την επιμονή των Σλαβομακεδόνων της FYROM να ονομάζουν τους εαυτούς τους Μακεδόνες και το κράτος τους Μακεδονία. Λοιπόν;

Ο αριστερός αντιεθνικιστής θα αντιτείνει: Κάθε λαός έχει δικαίωμα να επιλέγει το όνομα του έθνους ή της κρατικής του υπόστασης. Σύμφωνοι. Όμως με μια προϋπόθεση: ότι δεν θα πλαστογραφεί την ιστορία, δεν θα διεκδικεί τίτλους ή εδάφη που δεν του ανήκουν, και δεν θα απειλεί γειτονικούς λαούς. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι υπάρχει έθνος Σλαβομακεδόνων (επ’ αυτού φαντάζομαι έχουν γνώμη οι ιστορικοί). Το έθνος αυτό δικαιούται να επιλέξει όποιο όνομα θέλει, σεβόμενο τα αυτονόητα τα οποία σημείωσα.

Τότε που η ΑΡΙΣΤΕΡΑ καλούσε σε πανεθνικό μέτωπο για τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ!!!

22 Ιουλίου 1943 Ξεσηκωμός κατά της βουλγαρικής κατοχής

Τάσος Χατζηαναστασίου

Τον Ιούλιο του 1943 η κατεχόμενη από τον Άξονα Ελλάδα συνταράχτηκε από ογκώδεις διαδηλώσεις κατά της επέκτασης της βουλγαρικής κατοχής στην κεντρική Μακεδονία. Στην Αθήνα, στις 22 Ιουλίου, περίπου 300.000, νέοι κυρίως, με πρωτοπόρα την ΕΠΟΝ, αψήφησαν τις απαγορεύσεις και βγήκαν στους δρόμους. Οι καταχτητές επιτέθηκαν στο πλήθος και 22 νέες και νέοι έχασαν τη ζωή τους. Θυσιάστηκαν επειδή ΤΗ ΔΕΔΟΜΕΝΗ στιγμή προτιμούσαν τη γερμανική από τη βουλγαρική Κατοχή της Μακεδονίας καθώς με την τελευταία κινδύνευε άμεσα η εθνική ακεραιότητα της χώρας. Οι έντονες διαμαρτυρίες προς τις γερμανικές αρχές είχαν πανεθνικό χαρακτήρα καθώς συμμετείχε και η Εκκλησία ακόμη και μέλη της δωσιλογικής κυβέρνησης που δέχτηκαν την σκληρή κριτική του ΕΑΜ γιατί δεν ήταν εντονότερες, ειδικά στη Θεσσαλονίκη.

Η άλλη Αριστερά

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Από το ιστολόγιο της Σάρας Βάγκενκνεχτ, ηγετικής μορφής της γερμανικής Αριστεράς (die LINKE):

 

«Υπάρχει μια ιδεολογία που κάποιοι θεωρούν αριστερή, αν και στην πραγματικότητα είναι η ιδεολογία των νικητών της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. (Μια Ιδεολογία που) απεχθάνεται εθνικούς κανονισμούς και θεσμικά όργανα. Ένας παγκόσμιος όμιλος επιχειρήσεων δεν γνωρίζει καμία κοινωνική υποχρέωση σε καμία χώρα ˙ αναζητά διεθνώς για το φθηνότερο εργατικό δυναμικό και πουθενά δεν θα ήθελε να πληρώνει πλέον φόρους. Ακόμη και οι πιο εύποροι μπορούν να έχουν μια τέτοια κοσμοθεώρηση. Η ποιότητα ζωής τους δεν εξαρτάται από το αν στην πατρίδα τους υπάρχουν καλά σχολεία, νοσοκομεία και αξιοπρεπείς μισθοί. Συχνά έχουν σπίτια σε διαφορετικές χώρες, τα παιδιά τους σπουδάζουν σε διάσημα διεθνή πανεπιστήμια, όταν αρρωσταίνουν, μπορούν να βρουν τις καλύτερες ιδιωτικές κλινικές. Από την άλλη πλευρά, ο κανονικός πληθυσμός εξαρτάται από το να υπάρχουν στη χώρα τους καλά σχολεία, καλά νοσοκομεία, καλοί μισθοί και καλές υποδομές. Όποιος υποτιμά αλαζονικά αυτή την άποψη, είναι τα πάντα, αλλά δεν είναι αριστερός. Δεν έχουμε καμιά παγκόσμια διακυβέρνηση, δεν έχουμε ευρωπαϊκή κυβέρνηση, και δεν έχουμε τις προϋποθέσεις ώστε να μπορούν να ελέγχονται δημοκρατικά υπερεθνικές κυβερνήσεις. Η μοναδική μορφή δημοκρατίας που έχουμε είναι αυτή εντός των μεμονωμένων κρατών. Δεν λειτουργεί καλά, γιατί έχει διαβρωθεί από τα μεγάλο κεφάλαιο, αλλά εξακολουθεί να είναι το σημαντικότερο εργαλείο που έχει ο πληθυσμός για να επιβάλει τα συμφέροντά του.»

Ο κοινός παρονομαστής Αριστεράς και αγορών

Του Γιώργου Κοντογιώργη

Οι εξελίξεις από τη δεκαετία του 1980 και ο εμμονικός εναγκαλισμός της Αριστεράς με την ιδεολογία και το σύστημα του δυτικού Διαφωτισμού, αποκάλυψε πέραν από κάθε αμφιβολία το υπαρξιακό της πρόβλημα όσο και μια δομική αδυναμία να παρακολουθήσει τις εξελίξεις. Προσχώρησε στο δόγμα της «βαθιά δημοκρατικής ιδιοσυστασίας της Δύσεως», δηλαδή του κρατούντος συστήματος της μοναρχευομένης ολιγαρχίας. Σ’ αυτό συναντιέται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με το σύνολο της νεοτερικότητας, από την άκρα Δεξιά έως την άκρα Αριστερά.

Έτσι, η Αριστερά έρχεται εξ αντικειμένου αντιμέτωπη με το αδυσώπητο ερώτημα: πώς γίνεται ένα βαθιά δημοκρατικό πολιτικό σύστημα να παράγει ακραία ολιγαρχικές πολιτικές, δηλαδή καταστροφικές για την κοινωνία; Κατά τούτο, συνεπής με την αντίληψή της αυτή, εξακολουθεί να διδάσκει ότι οι συσχετισμοί που μέλλεται να παραγάγουν το ευνοϊκό για την κοινωνία αποτέλεσμα θα διαμορφωθούν στο περιβάλλον της κοινωνικής δυναμικής. Δηλαδή, στους χώρους της εργασίας, στο πεζοδρόμιο, στο περιβάλλον της διαλεκτικής αντίθεσης μεταξύ της κοινωνίας και των ιδιοκτητών του οικονομικού και του πολιτικού συστήματος.

Μακριά από αυτούς που σκέπτονται μόνο τα ψηφαλάκια…

Το edditorial του Δρόμου της Αριστεράς

Ενώ προαπαιτούμενα, πλειστηριασμοί, φόροι, κατασχέσεις, συντάξεις, μισθοί χορεύουν στο ρυθμό των «φίλων» δανειστών, κι ενώ όλα τα κόμματα (αυτά που υπάρχουν, όπως κι αυτά που εξαγγέλλονται ή γρήγορα θα δημιουργηθούν –στον τομέα αυτό η παραγωγικότητα είναι υψηλή) έχουν το νου τους στις τριπλές εκλογές που πλησιάζουν, στο Νταβός έξω κρυώνουν και μέσα τρώνε εδέσματα (π.χ. ένα μπέργκερ κάνει 48 ευρώ…).

Δεν κρυώνουν μόνο οι επίσημοι που περπατάνε στα χιόνια (μη χάσετε μια φωτογραφία του Κοτζιά με καουμπόικο καπέλο δίπλα στον Τσίπρα), αλλά και οι διαδηλωτές. Μια γυμνόστηθη διαδηλώτρια σκαρφαλώνει στα συρματοπλέγματα και κρατά ένα πλακάτ που γράφει: «Νταβός – κόμμα των γκάνγκστερς».

Στο Νταβός όμως, οι δύο συνομήλικοι πρωθυπουργοί Ελλάδας και ΠΓΔΜ συνομίλησαν και μάλλον διαπίστωσαν ότι τα πράγματα είναι αρκούντως δύσκολα για να βρεθεί κάτι που να «περνάει» και να λύνει τα προβλήματα των ΗΠΑ. Άρα θα συρθεί το ζήτημα, θα ταξιδέψει πάλι ο Νίμιτς, θα συνεδριάσουν τα κονκλάβια και ίσως βγει άσπρος καπνός.

8ες Προεδρικές Εκλογές και Κυπριακό

Του Λάζαρου Μαύρου

ΟΙ ΟΓΔΟΕΣ σήμερα προεδρικές εκλογές μετά την εθνική καταστροφή του 1974. Εκλογές, με τους πολίτες ψηφοφόρους. Εκλιπόντος του Μακαρίου το 1977 τον διαδέχθηκε χωρίς εκλογές το 1978 «άνευ ανθυποψηφίου» ο Σπύρος Κυπριανού. Οι πρώτες μετά το ’74 κάλπες για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ήσαν του Φεβρουαρίου 1983, διά των οποίων παρέμεινε στην εξουσία για μία ακόμη πενταετία ο Κυπριανού. Το 1988 εξελέγη ο Γιώργος Βασιλείου, το 1993 ο Γλαύκος Κληρίδης, το 1998 και πάλιν ο Κληρίδης, το 2003 ο Τάσσος Παπαδόπουλος, το 2008 ο Δημήτρης Χριστόφιας και το 2013 ο Νίκος Αναστασιάδης, που επαναδιεκδικεί την εκλογή.
ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ της 5ετίας 2013-2018 είναι ότι απέτυχαν να «λύσουν» το Κυπριακό με τις διζωνικές προδιαγραφές «λύσης» που συνομολόγησαν, ως «σκελετό λύσης», με τους εγκάθετους των Τούρκων Κατακτητών.
- Έφθασαν πολύ κοντά, κατά τη διάρκεια της Πενταμερούς Διάσκεψης στο Grans-Montana τον παρελθόντα Ιούλιο, να παραδώσουν την κρατική υπόσταση της Κύπρου στην ισότιμη τουρκική συγκυριαρχία. Και ν’ αντικαταστήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία με τον «Συνεταιρισμό» της Ε.Κ.Ο. («Ενωμένης Κυπριακής Ομοσπονδίας») των Δύο Ίσου Καθεστώτος Συνιστώντων Κρατών, που διαπραγματεύονταν με τον Ακιντζί, με βάση το Κοινό Ανακοινωθέν Χριστόφια - Ταλάτ 23ης Μαΐου 2008 και την Κοινή Διακήρυξη Αναστασιάδη - Έρογλου της 11ης Φεβρουαρίου 2014.

Έδωσε την τελευταία «μάχη» με το μεροκάματο. Στα 65 χρόνια του ανέβηκε στη σκαλωσιά

Της Δήμητρας Μαρουκάκη

Έδωσε την τελευταία «μάχη» με το μεροκάματο την Τετάρτη 24 Ιανουαρίου. Στα 65 χρόνια του ανέβηκε στη σκαλωσιά. Δεν είχε σύνταξη και δούλευε δεξιά και αριστερά. Το μεσημέρι δεν γύρισε σπίτι…

Σε γιαπιά, σε εργοστάσια, σε πολλούς χώρους δουλειάς, δεκάδες εργαζόμενοι χάνουν τη ζωή τους, από τα ανύπαρκτα μέτρα ασφάλειας και την υπερεργασία.

Ολοκαύτωμα: τραύμα και στίγμα

ΜΟΤΙΟΝΤΕΑΜ/ΦΑΝΗ ΤΡΥΨΑΝΗ

Του Θανάση Βασιλείου

Πρέπει να διαβάζουμε την Ιστορία προς τα πίσω; Μετά το Αουσβιτς δεν μπορεί πλέον να γράψει κανείς ποιήματα, είχε πει ο Αντόρνο∙ μετά τα κρεματόρια, μόνο η Ιστορία βοηθάει. Η Ευρώπη, το μεγαλύτερο επίτευγμα, είχε υποθηκευτεί: την ένωσαν τα σύμβολα του τρομερού παρελθόντος της.

«Αν οι Ευρωπαίοι διατηρήσουν ζωντανό αυτόν τον δεσμό, αν το παρελθόν της Ευρώπης θέλει να παρέχει ηθικό σκοπό στο παρόν, τότε αυτό το παρελθόν θα πρέπει να διδάσκεται από την αρχή… Η “Ευρωπαϊκή Ενωση” μπορεί να είναι μια απάντηση στην Ιστορία, αλλά δεν θα γίνει ποτέ υποκατάστατό της». Ετσι έκλεινε το μνημειώδες έργο του «Η Ευρώπη μετά τον Πόλεμο» (εκδ. Αλεξάνδρεια) ο ιστορικός Τόνι Τζαντ.

Τα εργοστάσια θανάτου, όπου σε λίγες ώρες εξολοθρεύονταν χιλιάδες άνδρες, γυναίκες, παιδιά, είναι κάτι που κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει. Η 27η Ιανουαρίου επιλέχθηκε ως Διεθνής Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος: την ημέρα εκείνη του 1945, τα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Πολωνία, το Αουσβιτς-Μπίρκεναου.

Πότε πληρώνεις...

Ανάρτηση από: http://kostas-cartoonist.blogspot.gr

«1968» – Mια ταινία διαμάντι! – Συζήτηση με τον Τάσο Μπουλμέτη (ηχητικό)

To «1968», η νέα δημιουργία του Τάσου Μπουλμέτη, είναι μια ταινία – σταθμός! Είναι μια συγκλονιστική ταινία – ύμνος στους ακατάλυτους  δεσμούς που ενώνουν όλους όσοι σέβονται ο ένας την ιδρωμένη φανέλα του άλλου. 

Ο σκηνοθέτης Τάσος Μπουλμέτης μαζί με τον παλαίμαχο παίκτη της ΑΕΚ, μέλος της ομάδας που θριάμβευσε πριν από 50 χρόνια στο Παναθηναϊκό Στάδιο, ο διαπρεπής σήμερα γιατρός Χρήστος Ζούπας μίλησαν στην εκπομπή του Νίκου Μπογιόπουλου (Real fm – 25/1/2018) για την ταινία η οποία βρίσκεται ήδη στους κινηματογράφους. 

Το ιδανικό μοντέλο ανάπτυξης

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Από πολιτικής, οργανωτικής και βιομηχανικής πλευράς, η πρότυπος-χώρα της Ελλάδας θα έπρεπε να είναι η Ελβετία – τόσο όσον αφορά την άμεση δημοκρατία, όσο και το διαχωρισμό της σε ομοσπονδιακά κρατίδια, μέσω των οποίων καταπολεμάται σε μεγάλο βαθμό η πολιτική διαφθορά.

«Καμία χώρα δεν έχει οδηγηθεί στην κορυφή της παγκόσμιας οικονομίας με το ελεύθερο εμπόριο, με τις ανοιχτές αγορές – παρά το ότι γίνεται προσπάθεια να πεισθούν οι άνθρωποι ότι, η ευημερία των πλούσιων κρατών είναι το αποτέλεσμα του ελεύθερου ανταγωνισμού. Η αλήθεια, τεκμηριωμένη από την οικονομική ιστορία, είναι πως κάθε οικονομικά επιτυχημένη χώρα, κατά τη διάρκεια του σχηματισμού της, στα πρώτα της βιομηχανικά βήματα, είχε υιοθετήσει τον προστατευτισμό».

Ούρσουλα Λε Γκεν: «Αν δεν αντισταθείς, είσαι συνεργός»...

Σκέψεις της σπουδαίας δημιουργού, για την εξουσία, την καταπίεση και τον αγώνα για ελευθερία

Η Ούρσουλα Λε Γκεν μιλάει για την εξουσία, την καταπίεση, την ελευθερία και το πώς η ευφάνταστη αφήγηση ιστοριών διευρύνει τον ορίζοντα του εφικτού*.

«Δεν θα κατανοήσουμε την αδικία που ζούμε, αν δεν μπορούμε να φανταστούμε την δικαιοσύνη. Δεν θα είμαστε ελεύθεροι αν δεν μπορούμε να φανταστούμε την ελευθερία. Δεν μπορούμε να αξιώνουμε να κατακτήσει την δικαιοσύνη και την ελευθερία κάποιος που δεν είχε την ευκαιρία να τις φανταστεί ως εφικτές».

«Πρέπει πάντα να διαλέγεις πλευρά» παρότρυνε ο Ελί Βίζελ στην εντυπωσιακή ομιλία του για την αποδοχή του βραβείου Νόμπελ. «Η ουδετερότητα βοηθάει τον καταπιεστή, ποτέ το θύμα. Η σιωπή ενθαρρύνει το βασανιστή, ποτέ το βασανιζόμενο». Ωστόσο, κομμάτι της ανθρώπινης τραγωδίας είναι το γεγονός, ότι παρά τις καλές προθέσεις μας και τα φλογερά ιδανικά μας, συχνά επαναπαυόμαστε στην ουδετερότητα μπροστά στην αδικία, είτε από φόβο για τη δική μας σταθερότητα είτε από έλλειψη εμπιστοσύνης στην ικανότητά μας να κάνουμε τη διαφορά, είτε λόγω του πιο καταστρεπτικού ελαττώματος της ψυχής, το δικέφαλο φίδι του κυνισμού και της απάθειας. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να απεγκλωβιστούμε από την παθητικότητα που εκλογικεύουμε με τόση τέχνη, ενθυμούμενοι ότι «η αδικία, οπουδήποτε και αν συμβαίνει, απειλεί τη δικαιοσύνη παντού»** και να κατακτήσουμε μία τέτοια επίγνωση με θάρρος και φαντασία;

Ο Γιώργος Καραμπελιάς συνομιλεί με τον Γιώργο Κοντογιώργη για την ελληνική ιστοριογραφία

O Γιώργος Καραμπελιάς συνομίλησε την Τετάρτη 24 Ιανουαρίου με τον ομότιμο καθηγητή Πανεπιστημίου και συγγραφέα Γιώργο Κοντογιώργη με θέμα: «Η ελληνική ιστοριογραφία από τον Φαλμεράυερ στον Χομπσμπάουμ».

Μνημόνιο χωρίς πεζοδρόμιο

Η μεγαλύτερη προσφορά του Τσίπρα στο σύστημα

Του Σπύρου Παναγιώτου

ς παραδεχτούμε το προφανές. Η κυβέρνηση Αλ. Τσίπρα αντί να μετρά φθορές μετά την τελευταία, επαχθή για το λαό, ψηφοφορία στη Βουλή εμφανίζεται ενισχυμένη σε κοινοβουλευτική δύναμη. Οι 153 και μία ψήφοι του τελευταίου πακέτου, παρά τις διαψεύσεις, μπορεί να αυξηθούν και άλλο. Και όσο να μοιάζει αστείο κατόρθωμα να λεηλατείται το κόμμα του Λεβέντη παραμένει μοναδικό παράδειγμα των μνημονιακών χρόνων. Όχι τυχαία ο πρωθυπουργός γιόρτασε επιδεικτικά τον «θρίαμβο» του με κατ΄ ιδία συνάντηση με την ανύπαρκτη ως χθες «μεγαλοπολιτικό» της μια ψήφου.