Δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τους δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών – επειδή αυτός που μπορεί να τυπώσει χρήματα από το πουθενά, μπορεί επίσης να τυπώσει ίδια κεφάλαια, ειδικά όταν είναι διεφθαρμένος και απατεώνας όπως οι Ισλανδοί τραπεζίτες.
Δεν πληρώνω πια τόκους, εκτός εάν μου αποδείξουν πως μου έχουν δανείσει νόμιμα, πραγματικά χρήματα και όχι αέρα – ενώ, όπως γνωρίζω, οι τράπεζες δεν έχουν κόστος αναχρηματοδότησης των δανείων, οπότε δεν δικαιούνται τόκους (πηγή).
Άποψη
Η Ισλανδία δεν θεωρείται διεφθαρμένη χώρα, αφού ευρίσκεται στη 14η θέση της παγκόσμιας κατάταξης – όταν η Ελλάδα είναι στην 80η και η Σουηδία στην 1η (πηγή). Εν τούτοις, στην Ισλανδία δρομολογήθηκε η μεγαλύτερη τραπεζική χρεοκοπία όλων των εποχών, με κριτήριο το σύνολο του ισολογισμού των τριών τραπεζών της ως προς το ΑΕΠ της χώρας τους – το οποίο είχε φτάσει στα 115 δις € ή πάνω από εννέα φορές του ΑΕΠ του 2009 (12,89 δις $).
Εκτός αυτού, ενώ η Ελβετία χρειάστηκε τρεις αιώνες για να δημιουργήσει έναν τραπεζικό τομέα, ο οποίος είναι οκτώ φορές μεγαλύτερος από το ΑΕΠ της (άρα εξαιρετικά επικίνδυνος), η Ισλανδία τα κατάφερε μόλις μέσα σε πέντε χρόνια – με καταστροφικά αποτελέσματα, όπως απεδείχθη.
Θετικό εν προκειμένω στοιχείο είναι η ταχύτητα, με την οποία ερευνήθηκε η κορυφαία τραπεζική απάτη παγκοσμίως – όπου το Κοινοβούλιο κατάργησε το τραπεζικό απόρρητο και σύστησε μία εξεταστική επιτροπή, η οποία απέδειξε μεταξύ άλλων πως οι εποπτικοί μηχανισμοί του χρηματοπιστωτικού συστήματος, όπως λειτουργούν σήμερα, δεν προσφέρουν καμία ασφάλεια.
