Ο χρήσιμος ηλίθιος θα καθίσει στον πάγκο...

Του Γιώργου Χελάκη

Είναι οι πρώτες εκλογές μετά την Μεταπολίτευση χωρίς ζητούμενο. Χωρίς διακύβευμα όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε και να γράφουμε τα τελευταία χρόνια.

Είναι η εκλογική αναμέτρηση των μειωμένων προσδοκιών. Η Νέα Δημοκρατία βαδίζει ολοταχώς στην κυβερνητική εξουσία. Τίποτα δεν μπορεί να της ανακόψει την πορεία και φυσικά δεν έχει να φοβάται από... εκλογικές παγαποντιές των ΣΥΡΙΖαίων όπως είχαν αφήσει -ανόητα- να εννοηθεί κάποια από τα στελέχη της.

Φυσικά δεν την φέρνει στην εξουσία ένα κύμα αυξημένων προσδοκιών από πλευρά των πολιτών. Την φέρνει σίγουρα η τιμωρητική διάθεση μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος που είδαν τις ελπίδες τους να διαψεύδονται από τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ. Την φέρνει επίσης η διαδεδομένη-εμπεδωμένη αντίληψη ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Οτι όλα αποφασίζονται από υπερεθνικά κέντρα που καθορίζουν τις εφαρμοστέες πολιτικές τις οποίες τα κόμματα στην Ελλάδα εφαρμόζουν.

Εδώ, ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε μεγάλες υπηρεσίες σε όσους υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική απέναντι στην λιτότητα και τα μνημόνια. Η απογοήτευση που σκόρπισε το νυν κυβερνών κόμμα είναι μεγάλη. Οδήγησε στην πολιτική αποστράτευση εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που κινητοποιήθηκαν σε δρόμους και πλατείες πιστεύοντας ότι ορισμένα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Ο συμβιβασμός και η υποταγή του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ έστειλε σπίτι της την μεγάλη μερίδα εκείνων που πίστεψαν και πάλεψαν για μια ουσιαστική αμφισβήτηση του ευρωμονόδρομου.

Η επιδέξια τακτική της Άγκυρας για τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας

Του Κώστα Βενιζέλου

Η ανάδειξη, μετά την εισβολή στην Κύπρο, ενός αφηγήματος για το Κυπριακό, που προωθήθηκε χαμηλόφωνα, ψιθυριστά, απέτυχε να αναδειχθεί διεθνώς, έχει αφαιρέσει από τα εργαλεία των διαχειριστών στην ελληνική πλευρά σημαντικές δυνατότητες για την επίτευξη μιας συμφωνίας, στη βάση των πραγματικών δεδομένων. Το Κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Αυτό αποτελεί ένα γεγονός, το οποίο αναγνωρίζεται και αναδεικνύεται μόνο εντός των γεωγραφικών ορίων του ελληνισμού.

Σε κανένα ψήφισμα του ΟΗΕ, ακόμη και σε εκείνο που εκδόθηκε την 20η Ιουλίου 1974, δεν γίνεται λόγος σε εισβολή.

Το Ψήφισμα 353 της 20ής Ιουλίου 1974 του Συμβουλίου Ασφαλείας, ο ΟΗΕ κάνει εκκλήσεις για «άμεσο τερματισμό της ξένης στρατιωτικής επέμβασης στην Κυπριακή Δημοκρατία» και για «απομάκρυνση χωρίς καθυστέρηση από την Κυπριακή Δημοκρατία του ξένου στρατιωτικού προσωπικού που η παρουσία του δεν προβλέπεται από διεθνείς συμφωνίες».

Γι΄ αυτό και το Κυπριακό συνδέθηκε και μετά την εισβολή, με τις συζητήσεις που πραγματοποιούνταν τα προηγούμενα χρόνια –πριν από τα γεγονότα του 1974– στα πλαίσια του διακοινοτικού διαλόγου. Το αφήγημα του θύματος της εισβολής δεν υποστηρίχθηκε πειστικά από το ίδιο, από την εν γένει συμπεριφορά του. Η απουσία της Τουρκίας από τη μεγάλη εικόνα, η συζήτηση επί ίσοις όροις με τους εκπροσώπους της στα κατεχόμενα, διαμόρφωσε και τη διεθνή εικόνα του Κυπριακού, ως ενός θέματος εσωτερικής διαφοράς και συνταγματικών ρυθμίσεων.

Η Γερμανία μπροστάρης στην υπεράσπιση των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων"... φωτεινό παράδειγμα πολιτισμού!

Η Γερμανίδα "ηρωική καπετάνισσα", θυγατέρα του πρώην Γερμανού αξιωματικού και σήμερα του μεγαλύτερου εμπόρου όπλων, που με τη συνεργασία και χρηματοδότηση του Σόρος ασκεί το επάγγελμα δουλέμπορου με τη μεταφορά σκλάβων, φθηνών εργατικών χεριών για τις φάμπρικες των "πολιτισμένων" δυτικών κι ένα πλοίο της ΜΚΟ της με Ολλανδική σημαία... σύμβολο της ευρωπαϊκής δεξιάς κι "αριστεράς"!

Όλος ο γερμανικός τύπος, αλλά κι ο ευρωπαϊκός -πλήρως ταυτισμένες οι εγχώριες δημοσιογραφικές τσούλες της αποικίας Ελλάδας- κάνουν σύμβολο τη δουλέμπορο!

Ένας/μία να ξεβρακώσει τους ιμπεριαλιστές και τους λακέδες τους... δεν υπάρχει;

Περί ψεμάτων...

Σήμερα το πρωί, μια γυναίκα έχασε τη ζωή της...

Του Αριστείδη Δάγλα

Σήμερα το πρωί, μια γυναίκα έχασε τη ζωή της πηδώντας από το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου του νοσοκομείου της Νίκαιας, προσπαθώντας να αποφύγει τον έλεγχο των ανδρών ασφαλείας, γιατί εργαζόταν παράνομα ως αποκλειστική και δεν είχε να δείξει τα απαιτούμενα έγγραφα που της ζητήθηκαν.

Όταν χάνεται μια ζωή, είναι δευτερεύον να αναζητούνται οι νομικές παράμετροι, αλλά πρωτεύον και απαραίτητο να αναδειχθούν τα κοινωνικά και πολιτικά αίτια που αφαίρεσαν τη ζωή αυτής της άτυχης αλλοδαπής γυναίκας.

Προφανώς και δεν δούλευε για πλάκα, αλλά ήταν φτωχή και προσπαθούσε να ζήσει. Ασχέτως αν οι υπηρεσίες που πρόσφερε ήταν πλημμελείς, ασχετως αν φορολογούνταν ή όχι, ασχέτως αν είχε άδεια άσκησης επαγγέλματος, ο απολογισμός της ημέρας τη βρίσκει νεκρή. 

Το ελληνικό κράτος, απέτυχε παταγωδώς διαχρονικά να απαλείψει το φαινόμενο της παράνομης εργασίας και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Περί εξυπνάδας

Μπλεδίζει χωρίς αντίκρισμα…

Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί

Ενώ κανείς σχεδόν δεν αντιλαμβάνεται πως σε μια βδομάδα έχουμε εκλογές και το κλίμα είναι εντελώς υποτονικό, είναι σαφές πως βρισκόμαστε σε μια διαδικασία «παράδοσης-παραλαβής». Ο ΣΥΡΙΖΑ παραδίδει και η Ν.Δ. παραλαμβάνει. Μένει να καταγραφεί η ακριβής δοσολογία και τίποτα παραπάνω, τίποτα ποιοτικά διαφορετικό. Ωστόσο, η χώρα «μπλεδίζει» και αυτό ονομάζεται από μερικούς «επιστροφή στην κανονικότητα». Χωρίς τίποτα να δείχνει πως η αλλαγή χρώματος θα έχει κάποιο αντίκρισμα στην πορεία της χώρας.

Ο Κ. Καραμανλής, σε μια «αρχηγική» του εμφάνιση, παρουσίασε προσεγμένες δοσολογίες ανάμεσα σε ευρωπαϊκή πολιτική, οικονομική και κοινωνική αλληλεγγύη, και εθνικές απειλές. Ανέφερε, ακόμα, ότι χρειάζεται μια νέα εθνική αυτοπεποίθηση. Τίποτα τέτοιο δεν πρόκειται βέβαια να εκφράσει η Ν.Δ. την επόμενη μέρα των εκλογών. Και τούτο γιατί το πολιτικό σύστημα είναι βαθιά δεμένο στο πλέγμα των ιστών της πολλαπλής εξάρτησης, ενώ απουσιάζει οποιαδήποτε εθνική στρατηγική. Η δε πολιτική όπως αυτή ασκείται και νοείται στις μέρες μας, απέχει πολύ ακόμα και από το τι ήταν και πώς ασκούνταν στον καιρό του (θείου) Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου.

Υπάρχουν όρια για την ηγεσία της ΝΔ;

Του Κώστα Καραΐσκου

Στην ανωτέρω φωτογραφία που ανήρτησε το ίδιο το τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής, βλέπουμε εικόνα από μια πολύ ενδιαφέρουσα “κοινωνική” εκδήλωση που έγινε έξω από την πόλη. Δέκα μόλις μέρες πριν τις βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουλίου, η εταιρεία ΥΑΚΑ ΙΚΕ του Λεβέντ Σαδίκ Αχμέτ παρέθεσε δείπνο όπου παρέστη ο ίδιος ο Τούρκος πρόξενος, έχοντας στα δεξιά του τον πρόεδρο της εταιρείας και στα αριστερά του τον υποψήφιο βουλευτή της ΝΔ Μουσταφά Κατρατζή. Στις παραδιπλανές θέσεις βλέπουμε την νυν και πρώην ηγεσία του μειονοτικού, αλυτρωτικού κόμματος  DEB (ιδρυτής του οποίου ήταν ο πατέρας του Λεβέντ), εκλεγμένους μουσουλμάνους δημάρχους της περιοχής, προέδρους των απαγορευμένων “τουρκικών” σωματείων κτλ.

Ο τζίτζικας (της Μιράντας Ξαφά) και ο μέρμηγκας. Η τρίτη εκδοχή…

Του Δημήτρη Μηλάκα

Σε … εμπνευσμένο της άρθρο της στην Καθημερινή η γνωστή σπόνσορας της νεο-φιλελεύθερης «ηθικής» κυρία Μιράντα Ξαφά χρησιμοποίησε μια δική της παραλλαγή του μύθου του Αισώπου με το εργατικό μυρμήγκι που προνοεί και ευημερεί και το επιπόλαιο τζιτζίκι που τελικά πεθαίνει της πείνας. Στην εκδοχή της κυρίας Ξαφά, τελικά, το επιπόλαιο τζιτζίκι την βγάζει ζάχαρη καθώς παρεμβαίνει το κοινωνικό κράτος και οι μικροπολιτικές /συνδικαλιστικές σκοπιμότητες Κουκουέδων, Συριζομαδούρων, τσακαλώτων και σκουρλέτηδων. Το αποτέλεσμα της εκδοχής του μύθου της κυρίας Ξαφά είναι τελικά η καταστροφή: Το κράτος που τρέφει τζιτζίκια καταρρέει, τα μυρμήγκια μεταναστεύουν και τελικά ακόμη και τα τεμπέλικα τζιτζίκια σαπίζουν ηθικά και βιολογικά στο περιθώριο μιας κατεστραμμένης κοινωνίας. Αυτή είναι η εκδοχή της κυρίας Ξαφά. Ωστόσο, υπάρχει και μια ακόμη εκδοχή η οποία έχουμε την εντύπωση ότι αποτυπώνει καλύτερα και πιο πιστά την πραγματικότητα. Ας δούμε κι αυτήν την εκδοχή του μύθου…

Είναι και σοσιαΛΗΣΤΗΣ ο άνθρωπος...

Ελάτε παράνομοι μετανάστες για να πέσουν οι μισθοί, να κονομάνε οι βιομήχανοι μας κι οι πολυεθνικές και να μεταναστεύουν τα παιδιά μας για να πλένουν πιάτα στις "πολιτισμένες" κι ανεπτυγμένες χώρες...

Για θεσμικές μεταρρυθμίσεις ούτε λέξη

Του Χρήστου Γιανναρά

Οποιο κόμμα κι αν κερδίσει τις εκλογές, στις 7 Ιουλίου, η ζωή μας, των πολλών, δεν θα αλλάξει σε τίποτα. Ούτε στα δημόσια, ούτε στα ιδιωτικά η παραμικρή αλλαγή. Ο πνιγμός της στέρησης ίδιος, η οδύνη για την αδικία απαράλλαχτη, η αναξιοκρατία αδιατάραχτη.

Η ζωή αλλάζει μόνο με θεσμικές μεταρρυθμίσεις. Τις λέξεις «θεσμική μεταρρύθμιση», τις ακούσατε, έστω μία φορά, στη ρητορική των δύο «κομμάτων εξουσίας»; Εστω και σαν διάνθισμα καλλιλογίας, τις ακούσατε ποτέ; Οι επίδοξοι πρωθυπουργοί επαγγέλλονται μόνο γενικότητες, εντυπωσιακές αοριστίες, διαχειριστικά τεχνάσματα. Υπόσχονται, λ.χ., προσέλκυση επενδύσεων, διευκολύνσεις στους επενδυτές, άρα καινούργιες θέσεις εργασίας. Δεν λένε λέξη για το πώς: ποιο θεσμικό πλαίσιο θα «υποδεχθεί» τους επενδυτές, ποια δημοσιοϋπαλληλία, ποιες δομές κρατικής οργάνωσης (τρόπος λειτουργίας της Δικαιοσύνης, του συνδικαλισμού, θεσμοί ελέγχου της ακεραιότητας των δημόσιων λειτουργών).

Οι επαγγελματίες της εξουσίας δεν μιλάνε ποτέ για θεσμικές μεταρρυθμίσεις, δίνουν την εικόνα ντοπαρισμένης εμμονής μόνο στο παιχνίδι των εντυπώσεων. Αλλά δεν υπάρχει και δημοσιογραφία να τους προκαλέσει, οι «δημοσιογράφοι» του θεάματος, πρώτοι αυτοί έχουν εξευτελιστικά παραποιήσει την πληροφόρηση σε τεχνάσματα δημιουργίας εντυπώσεων, αυτό μετράει.

Συζητήθηκαν ποτέ σε ελλαδικό τηλεοπτικό κανάλι οι λόγοι (αιτίες) που προκάλεσαν την ολοκληρωτική, ριζική αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας στα χρόνια της μεταπολίτευσης; Συζητήθηκε ποτέ το φαινόμενο «κατάποσης» του συνδικαλισμού από τα κόμματα, η ολική έκλειψη των εργατικών αιτημάτων για χάρη των κομματικών προτεραιοτήτων;

"Ελλάδα: μια χώρα παραδόξως νεωτερική" - Μια κριτική στο βιβλίο του Γιάννη Βούλγαρη

Του Βασίλη Ασημακόπουλου

«Σ’ αυτό η επιστήμη μας βοηθά. Γιατί εδώ έχουμε όχι ένα κράτος που δημιουργεί έθνος. Αυτό, το ελληνικό έθνος είναι ιστοριογεννημένο, το γέννησε η Φιλοσοφία, η Ποίηση, ο Ιωνικός, Δωρικός, Κορινθιακός ρυθμός, οι Μούσες, η μυθολογία και η Ιστορία. Εδώ το κράτος είναι αδύνατο, δορυφορικό, περιφερειακό, όπως το ανέλυσε η νοτιοαμερικανική κοινωνιολογία, οι δάσκαλοι μου. Εδώ όμως είναι ένα επίπεδο χειρότερα. Το κράτος είναι ενάντια στο έθνος» Μιχάλης Χαραλαμπίδης, 2010. Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις το νέο βιβλίο του Γιάννη Βούλγαρη, "Ελλάδα: μια χώρα παραδόξως νεωτερική" (σελ. 320). Ένας τίτλος που ουσιαστικά συμπυκνώνει και προϊδεάζει, θέτοντας ερωτήματα για το περιεχόμενο του βιβλίου.

Πολύ γνωστός ο συγγραφέας, με πλούσια επιστημονική διαδρομή στα πεδία της ιστορικής κοινωνιολογίας και της πολιτικής επιστήμης, αλλά και με συμμετοχή στα κοινά. Σήμερα ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο, προερχόμενος από την ανανεωτική Αριστερά (Αντιδικτατορικός Ρήγας, ΚΚΕ εσωτερικού, ΕΑΡ στη συνέχεια), υπήρξε από τους βασικούς διανοούμενους υποστηρικτές του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος τη δεκαετία του ’90.

Σε εκείνο το εγχείρημα ανήκαν επίσης οι Τσουκαλάς, Μουζέλης, Αλιβιζάτος, Δερτιλής, Λιάκος, Διαμαντούρος και πολλοί άλλοι. Μπορεί κανείς να μάθει περισσότερα στο Βούλγαρης Γ., Διαμαντούρος Ν., Λιάκος Α., Παπούλιας Δ. και Στουρνάρας Γ. "Η προοπτική του εκσυγχρονισμού στην Ελλάδα", εκδ. Καστανιώτη, 2002).

Κατερίνα Γώγου: Είμαι Ελληνίδα. Το πεπρωμένο μου είναι η Ελλάδα.Το όνομά μου είναι Οδύσσεια

Του Δημήτρη  Ναπ. Γιαννάτου

Συνειδητοποιώ ολοένα περισσότερο, γιατί το τελευταίο βιβλίο της Γώγου : «Με λένε Οδύσσεια», δεν έτυχε της αναγνώρισης που του έπρεπε. Βιβλίο τραγικό όσο και τα υπόλοιπα, αλλά συνάμα και το πιο βαθύ, το πιο αυτοβιογραφικό, το πιο ελληνικό! Είχε θαρρώ, απαγορευμένες ελληνικές λέξεις και ιστορίες, για τους ατομικιστές νομάδες των εξαρχειώτικων περιθωρίων, που βυθισμένοι μέσα στο ναρκισσισμό μιας  μηδενιστικής «αναρχίας»,  αδυνατούν να συλλάβουν ότι είναι άλλο αναρχικός στην Ελλάδα και άλλο Έλληνας αναρχικός. Δεν θα μιλήσω για τα προσωπικά βιώματα και το τραύμα της Γώγου. Τις μικρότητες και τις μεγαλοσύνες της. Το βαθιά πληγωμένο βίωμα από την γέννησή της σχεδόν! Εκείνη τα εξιστορεί καλύτερα στα ποιητικά βιβλία της. Ψυχή πονεμένη, γι’αυτό ξέρει να ζυγώνει τον Καζαντζίδη στα μονοπάτια της πατρίδας μας. Το περιθώριο, η απομόνωση και ο λυγμός της αγαλήνευτα, σε ραντεβού με την Ελλάδα και τον αγώνα της να επιβιώσει. Με αναστοχασμό μεγάλο…!

Αντί-εκλογική συγκέντρωση στα Προπύλαια

Την Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2019, στις 5.30 το απόγευμα, θα πραγματοποιηθεί αντί-εκλογική συγκέντρωση στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου της Αθήνας.
Η συγκέντρωση οργανώνεται από την Αναρχική Αρχειοθήκη, εν όψει των εκλογών της 7ης Ιουλίου.

Γκρεμός

Ανάρτηση από: https://i-kyr.gr

Οι Εργατικοί θα έπρεπε να στηρίξουν την έξοδο από την Ε.Ε. – Έτσι θα μπορέσουν να είναι πραγματικά ριζοσπαστικό κόμμα

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Για όσους ενδιαφέρονται για τη συνεχιζόμενη συζήτηση για το Brexit στη Βρετανία και ειδικά για τις εξελίξεις στο Εργατικό Κόμμα. Το κόμμα του Κόρμπιν είναι τη στιγμή αυτή η μόνη πραγματική ελπίδα ριζοσπαστικής πολιτικής αλλαγής κατά του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη. Η μάχη που δίνεται στο εσωτερικό του έχει σημασία για ολόκληρη την ευρωπαϊκή Αριστερά. 

Το κρίσιμο ζήτημα είναι φυσικά η θέση του κόμματος στο ζήτημα της παραμονής ή της αποχώρησης από την ΕΕ. Μετά τον εξευτελισμό του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 - που κρίθηκε στο ζήτημα της συμμετοχής ή όχι στην ΟΝΕ - θα ήταν καταστροφή για την ευρωπαϊκή Αριστερά να παραδοθεί και το Εργατικό Κόμμα στηρίζοντας την παραμονή στην ΕΕ, σε πλήρη αντίθεση με το δημοψήφισμα του 2016. Το άρθρο είναι παρέμβαση στη συζήτηση που τώρα γίνεται και έχει διαβαστεί ευρύτατα.

Η παραίτηση της Τερέζα Μέι, η άνοδος του Νάιτζελ Φάρατζ  και οι εκλογές για την ηγεσία των Συντηρητικών έχουν φέρει στο φως τα διλήμματα που αντιμετωπίζει το Εργατικό Κόμμα. Είναι φανερό πως, παρά τις συχνές διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, η ισορροπία ανάμεσα στους υποστηρικτές της παραμονής και σε αυτούς της εξόδου δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά μετά το δημοψήφισμα του 2016. Μόλις υπήρξε πολιτική ηγεσία, η λαϊκή στήριξη της αποχώρησης από την ΕΕ επαναβεβαιώθηκε σε ολόκληρη την Αγγλία και την Ουαλία, ακόμη και στα προπύργια των Εργατικών ανάμεσα στα εργατικά στρώματα. 

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, και ένα "σύνθημα" ...

Του Γιώργου Γκόντζου

Στο άγαλμα του Μητροπολίτη Γρεβενών Αιμιλιανού Λαζαρίδη, ο οποίος στις 30 Σεπτεμβρίου 1911, κατά τη μετάβασή του στην εκκλησία του χωριού Γκριντάδες όπου θα λειτουργούσε, δολοφονήθηκε από τους κομιτατζήδες μαζί με τον διάκονο Δημήτριο Αναγνώστου και τον συνοδό-αγωγιάτη του, άγνωστοι άφησαν την γνωστή σφραγίδα τους: "ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕΝ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ ΟΥΤΕ ΓΙΝΕΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΤΑΝΤΑΣ". Την ίδια χρονική περίοδο, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, που δεν ΞΕΧΑΣΕ, την πατρίδα του την Νιγηρία, την οποία αναγκάστηκε η οικογενειά του να εγκαταλείψει, στο εσωτερικό του σακακιού που φορούσε κατά την παραλαβή του τίτλου MVP του NBA, είχε ράψει εικόνες από τον ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ, μέρος της ιστορίας, της νέας του πατρίδας της Ελλάδας...

Προγραμματικές δηλώσεις κομμάτων

Ανάρτηση από: http://tsiolakis.blogspot.com

Ελλάδα σκάσε

Η Ένωση φραγκοφονιάδων και η Ψωροκώσταινα

Του Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη

Η Ευρωπαϊκή Ένωση παρατείνει τις οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας για έναν χρόνο λόγω της Ουκρανίας, που δεν είναι μέλος της. Επίσης, συνεχίζει στις κυρώσεις κατά της Συρίας, που δεν απειλεί την ΕΕ. Εδώ και 9 χρόνια έχει καταστρέψει τις ζωές 50.000.000 πολιτών σε 4 χώρες- μέλη της για να σωθούν οι Γερμανικές, Γαλλικές, Ολλανδικές Τράπεζες, με πρόσχημα τα ελλείμματα. Αλλά, όταν η Τουρκία απειλεί ανοιχτά ένα μέλος της σκέφτεται αν θα επιβάλει κυρώσεις! 

Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση της αλληλεγγύης των κρατών και της υπεράσπισης του Δικαίου ή μήπως είναι μια συμπαιγνία οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων, που δεν έχουν σχέση ούτε με το Δίκαιο, ούτε με την αλληλεγγύη, ούτε με τα ιδεώδη ενός ευρωπαϊκού πολιτισμού; Μήπως είναι μόνο φράγκα και εμπόριο; 

Η απάντηση είναι σαφής από τα γεγονότα. Το χτεσινό τελεσίγραφο της Άγκυρας, που εξευτελίζει την ΕΕ μέχρι κεραίας δεν είναι παρά η απόδειξη ότι η ΕΕ είναι κεκραγμένα ανίκανη και άβουλη στο να κάνει αποτελεσματικά το μείζον: Να υπερασπιστεί μια χώρα- μέλος της- την Κυπριακή Δημοκρατία- όταν αυτή απειλείται από οποιονδήποτε, πολύ περισσότερο από τρίτο κράτος. 

Πόσο μετράει η ψήφος σου (γι’ αυτούς)

Από την προεκλογική συζήτηση περί αυτοδυναμίας στη συζήτηση περί δημοκρατίας και εκλογών

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Το αν μια πιθανή νίκη της Νέας Δημοκρατίας θα οδηγήσει ταυτόχρονα και σε αυτοδύναμη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι ένα από τα σενάρια που κυριαρχούν στην προεκλογική συζήτηση. Αυτό γίνεται με έναν τρόπο που, πίσω από τις υποσχέσεις και τα όμορφα λόγια για ένα καλύτερο μέλλον προς τους ψηφοφόρους, υποκρύπτει την αντίληψη ότι η «λαϊκή βούληση», την οποία άπαντες επικαλούνται, έχει μόνο εργαλειακή χρήση.

Η Νέα Δημοκρατία δηλώνει ευθέως ότι έχει το στόχο της αυτοδυναμίας, 

• είτε τον επιδιώκει …πλαγίως με τον πρόεδρο της, Κυριάκο Μητσοτάκη, να δηλώνει πώς «κάθε ψήφος μετράει» και ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο, 
• είτε μέσω άλλων στελεχών τον «εκβιάζει», όπως για παράδειγμα έκανε ο Άδωνις Γεωργιάδης λέγοντας, προ ημερών, ότι «αν δεν σχηματιστεί κυβέρνηση με την πρώτη εντολή, θα πάμε σε νέες εκλογές. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Δεν μπορεί ο νικητής των εκλογών να γίνει όμηρος άλλων. Δικαιούται να είναι κυβέρνηση». Προφανώς στοχεύοντας στο γνωστό «φόβο των νοικοκυραίων» περί «ακυβερνησίας».

Ακόμη όμως και αν επαληθευθούν οι πλέον αισιόδοξες δημοσκοπήσεις για την εκλογική επίδοση της Νέας Δημοκρατίας, ακόμη και αν το αποτέλεσμα της κάλπης τα φέρει έτσι ώστε να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, δεν θα είναι μια κυβέρνηση πλειοψηφίας. Θα είναι μία κυβέρνηση μειοψηφίας,  γεγονός στο οποίο ουδείς εστιάζει και υπάρχει λόγος γι αυτό. Η στήριξη της κοινωνίας δεν είναι το πολιτικό ζητούμενο γι’ αυτούς. Αντιθέτως είναι η χειραγώγηση της σε συγκεκριμένο χώρο και συγκεκριμένο χρόνο. Μια αλήθεια που δεν ισχύει μόνο για την Νέα Δημοκρατία.

Σανός και ψηφοφόροι

Ανάρτηση από: ARKAS -The Original Page

Οικογένεια Μητσοτάκη: Σιτίζεται από το δημόσιο από την εποχή της Τουρκοκρατίας στην Κρήτη!

Οικογένεια Μητσοτάκη! Η οικογένεια που έχει έναν ακόμα υποψήφιο πρωθυπουργό, μια πρώην υπουργό και έναν μέχρι τώρα περιφερειάρχη και δήμαρχο Αθηναίων, όπως η μητέρα του, αλλά και διάφορους άλλους αξιωματούχους σε οργανισμούς!

Αποτελεί, προφανώς το συνώνυμο της έννοια της οικογενειοκρατίας στη δημόσια ζωή της χώρας. Και σίγουρα ξεκίνησε ως το πολιτικό κατεστημένο της Κρήτης από τον 19ο αιώνα!

Έχουμε και λέμε, λοιπόν!

Ο προπάππους του Κυριάκου Μητσοτάκη, Κωστής Μητσοτάκης (1845-1898), γαμπρός του Ελευθερίου Βενιζέλου, ήταν στο πολιτικό κατεστημένο του νησιού από τα τέλη του 19ου αιώνα, ως ιδρυτής και αρχηγός του κρητικού κόμματος των Ξυπόλητων, από το οποίο ο Ελ. Βενιζέλος δημιούργησε το Κόμμα των Φιλελευθέρων όταν το παρέλαβε.

Αφήνουμε όλους του άλλους, τον παππού Κυριάκο, πατέρα του Κων. Μητσοτάκη, που ήταν βουλευτής, τον θείο Αριστομένη, τον προπάππο Χαράλαμπο Πλουμιδάκη, τον ίδιο τον Κων. Μητσοτάκη, τα τέκνα και τα εγγόνια του! Και εξαιρούμε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, αδελφό της προγιαγιάς του Κυριάκου!

Για να δούμε λοιπόν τους πολιτικούς της οικογένεια Μητσοτάκη (δεν καταγράφουμε την πλευρά της οικογένειας Βενιζέλου, με την οποία η οικογένεια Μητσοτάκη έγινε μία, με το γάμο του γενάρχη, Κωνσταντίνου, με την Κατίγκω, αδελφή του Ελευθερίου Βενιζέλου):

Ο επιθεωρητής και οι συνήθεις ύποπτοι...

Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας

ΕΣΣΔ... 1947...

Ανάρτηση από: http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com

Λυπάμαι πολύ, αλλά ο εκβιασμός «ψηφίστε μας πακέτο, για να μην έλθει ο Μητσοτάκης» δεν πιάνει. Αυτό το ψηφοδέλτιο δεν θα το πάρω…

Τους απογοήτευσες όλους! Γιατί;

Του Γιώργου Λακόπουλου

“Ἐπί τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καὶἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών”

Από τον Δαβίδ-  αρ. 136, O ψαλμός της εξορίας

“΄Άραγε μεταφέρει κανείς  στον Αλέξη Τσίπρα την απογοήτευση των δημοκρατικών  ψηφοφόρων που σηκώνουν εξ αιτίας του τον σταυρό του μαρτυρίου τους;”

Από το Διαδίκτυο

Η ανακοίνωση των ψηφοδελτίων Επικρατείας των δυο μεγάλων κομμάτων δικαιώνει στη συνείδησή μου την επιλογή  να μην επιβαρύνω το Ανοιχτό Παράθυρο με τις ψευδαισθήσεις μου -που οδηγούσαν σε αποτυχημένες αναλύσεις για τις πολιτικές εξελίξεις.

Αυτό το σημείωμα δεν αποτελεί επιστροφή. Απλώς ως πολίτης  δεν μπορώ να μην προσχωρήσω στη  συλλογική απογοήτευση, αν όχι την απελπισία,  γι’ αυτό που συμβαίνει και γι’ αυτό που έρχεται.

Για τη ΝΔ αρκεί να παρατηρήσει κανείς  δυο στοιχεία: Την  τροχιοδεικτική τοποθέτηση του… οικογενειακού δικαστή στην κορυφή του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Και την  ταπεινωτική προσχώρηση του Καραμανλισμού στον επελαύνοντα- και πολύ οργανωμένο τελικά -Νεομητσοτακισμό  και την συμπράττουσα Ολιγαρχία.

Η Κληρονομική Δημοκρατία της Ελλάδας επιστρέφει εν τω μέσω της- επικοινωνιακής- νυκτός. Σα να μην έφταναν τα έργα και οι ημέρες της ως τώρα. Αλλά, τουλάχιστον του Κυριάκου, του βγαίνει.

Απ’ την Κική κι απ’ την Κοκό ποιά να ψηφίσω

Του Γεράσιμου Δεληβοριά

Το δίλλημμα είναι σοβαρό. Η ψήφος πρέπει να πιάνει τόπο. Η ψήφος καθορίζει το μέλλον, είπε ο Λίνκολν. Το μέλλον των παιδιών σου. Και το δικό σου, αν είσαι αρκετά νέος. Βλέπεις τώρα ψηφίζουν και οι δεκαεφτάρηδες.

 Απο τη μια, είναι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα δεν τάκανε χειρότερα απο τους προηγούμενους, ακόμη όμως πιο σίγουρα δεν έκανε κάτι για να καλυτερέψει η κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων. Τα κοινωνικά αυτά στρώματα, τα πιο φτωχά, τα πιο ταλαιπωρημένα, αυτά που βρίσκονται έξω απο τις σχέσεις εξουσίας, αυτές που στην Ελλάδα καθορίζουν αν θα έχεις μιαν διαρκή ευμάρεια ή μιαν διαρκή οικονομική  δυσανεξία.

 Αυτά τα στρώματα πίστεψαν απο το 2012 πως είχε έρθει ο καιρός να πάνε ένα βήμα πιο μπροστά. Αυτή η «ταξική συσπείρωση» έφερε τον Τσίπρα στην εξουσία το 2015.  Πιο καθαρά φάνηκε αυτή η συμμαχία τον Ιούλιο του 2015, όταν παρά την ιδεολογική τρομοκρατία που εξαπολύθηκε υπέρ του ΝΑΙ στην υποταγή στο ευρωιερατείο και τους δανειστές, αυτά ψήφισαν μαζικά ΟΧΙ, φέρνοντας και τον Τσίπρα και τους επιτελείς του μπροστά σε αδιέξοδο. Γιατί φυσικά, ο Τσίπρας και ο Παππάς που έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες και είναι ξεφτέρι στις δολοπλοκίες, δεν πίστευαν στο τεράστιο για τις τότε συνθήκες ποσοστό του ΟΧΙ, ποσοστό που το έδωσε η μαζική συμμετοχή καθώς η αποχή στο δημοψήφισμα του Ιουλίου έφτασε στο χαμηλότερο ποσοστό της.

Γεωτρήσεις

Για πρώτη φορά με συλλογική απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, υπογραμμίζεται ότι οι έκνομες ενέργειες εις βάρος κράτους-μέλους, δεν γίνονται ανεκτές και έχουν συγκεκριμένες επιπτώσεις.

Κύπρος: Μα, τι μας λέτε, ρε σαΐνια, δεν σας αρέσουν ούτε οι κυρώσεις κατά της Τουρκίας;

Του Άριστου Μιχαηλίδη 

Ακόμα και κυρώσεις να επιβληθούν από τις Βρυξέλλες δεν θα γίνει τίποτε, σου λέει ο άλλος παριστάνοντας τον σοφό, δεν θα κάνει πίσω η Τουρκία, δεν θα λυθεί το Κυπριακό… Κι αυτό που έγινε τώρα με το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων και τη Σύνοδο Κορυφής, δεν είναι τίποτε, είναι μόνο λόγια…

Τα λένε για να μηδενίζουν τα πάντα, και να φτάσουν τελικά στο συμπέρασμα, που εξ αρχής έχουν στο μυαλό τους: δεν μπορεί να γίνει τίποτε, καλύτερα να πάμε στην Τουρκία να μοιράσουμε το αέριο και την Κύπρο να τελειώνουμε. Κι αν ήταν μια άποψη στηριγμένη σε γεγονότα, αν έδειχναν δηλαδή μια προοπτική, εντάξει να το σκεφτείς. Αλλά, είναι απλώς η συνέχεια των ψευδαισθήσεων. Ότι, δήθεν, η Τουρκία θα μοιράσει μαζί μας το φυσικό αέριο και θα ηρεμήσει. Το θηρίο. Που είναι βέβαιο πια ότι δεν την ενδιαφέρει ο διαμοιρασμός, ότι το μόνο που δέχεται είναι να ξεκουμπιστούμε από την Κύπρο για να εκπληρωθεί το όνειρο επανάκτησης της νήσου. Αν ήταν να ξεκουμπιστεί η Τουρκία από την Κύπρο και να μας αφήσει να ζήσουμε σε μια ειρηνική και ευημερούσα πατρίδα, ας το πάρει όλο το φυσικό αέριο, δεν θέλουμε διαμοιρασμό, φτάνει να πάρει την ανομία της και να φύγει. Όμως, δεν είναι έτσι. Και το ξέρουμε πολύ καλά, πλέον.

H982 FKL

Η Porsche 928 GT του Τζέρεμι Κλάρκσον, του ενός εκ των παρουσιαστών της πιο διάσημης και πιο επιτυχημένης εκπομπής αυτοκινήτου στον κόσμο, διέσχιζε τους δρόμους της Παταγονίας με τον V8 να μουγκρίζει.

Ήταν Οκτώβριος του 2014 και το Top Gear γύριζε το καθιερωμένο εορταστικό επεισόδιο της σεζόν για τα Χριστούγεννα, οι Άνδεις ήταν παγωμένες, λίγα μίλια μακριά από τη Γη του Πυρός, σε αργεντίνικο έδαφος, η πομπή με παρουσιαστές και παραγωγή πλησίαζε τα σύνορα με τη Χιλή στο Tolhuin, κοντά στην Ushuaia που ο Μαγγελάνος αποκάλεσε «χώρα των γιγάντων».

Ξαφνικά ορδές ντόπιων περικυκλώνουν το βρετανικό κομβόι, επικεντρώνονται στο αυτοκίνητο του Κλάρκσον, άναρθρες κραυγές, αντικείμενα, θρυμματισμένα τζάμια, ένα σύννεφο βίας μοιάζει έτοιμο να εκραγεί.

Η παραγωγή επικοινωνεί με το Λονδίνο, τα νέα είναι (πολύ) δυσάρεστα: η αργεντίνικη Πρεσβεία έχει αποστείλει επίσημη διαμαρτυρία στην αγγλική κυβέρνηση με κοινοποίηση στο παλάτι, ο τίτλος της είναι «η πρόκληση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή».

Η πινακίδα της Porsche του Κλάρκσον είναι σχεδόν casus belli, ένα H982 και πλάι τρία γράμματα της αλφαβήτου που δεν μπορεί να είναι τυχαία: FKL, το ακρωνύμιο μιας συστάδας νήσων που βρίσκονται μόλις εκατό μίλια μακριά, των Falklands ή αλλιώς Malvinas.

Τα σωστά να λέγονται

Ανάρτηση από: Παρατηρητήριο Δεξιάς Παλινόρθωσης και Νεοφιλελεύθερης Παράκρουσης 

«Μη μου τους σταυρούς τάραττε»;

To editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί

Χρειάστηκαν λίγα μόνο 24ωρα για να συντονιστούν οι παράγοντες του πολιτικού συστήματος ώστε να μην παρασυρθούν από «παροξυσμό» γύρω από την τούρκικη επιθετικότητα και όσα διαπράττονται σε Αιγαίο και Κύπρο.

Χρειάστηκαν λίγα μόνο 24ωρα για να χαρακτηριστούν σαν υπερβολικά τα ΚΥΣΕΑ, να ξαναμιλήσουμε για «στρατηγικά αδιέξοδα» και «αδυναμία» της Τουρκίας, να πανηγυρίσουμε την ώρα που η Ε.Ε. δεν παίρνει κανένα μέτρο και η Τουρκία στέλνει δεύτερο γεωτρύπανο.

Χρειάστηκαν λίγα μόνο 24ωρα για να ακούσουν όλοι την εντολή Πάιατ πηγαίνοντας, ως να ήταν χαρωπή σχολική εκδρομή, στην Τουρκία για τη συνέχιση των ΜΟΕ. Δηλαδή, για την εφαρμογή της αμερικάνικης συνταγής επικυριαρχίας και υποταγής.

Χρειάστηκαν λίγα μόνο 24ωρα για να ξαναθυμηθούμε ότι έχουμε πάλι εκλογές. Για να μας θυμίσουν όλα, μα όλα ανεξαιρέτως, τα κόμματα ότι δεν υπάρχει πιο μεγάλο υπερόπλο για πάσα νόσο από την ΨΗΦΟ. Κι από κοντά οι γυρολόγοι πολιτικοί να μας στέλνουν μηνύματα στο κινητό και τον υπολογιστή ότι θέλουν τον ΣΤΑΥΡΟ μας.

Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, λίγο έλλειψε να παρασυρθεί σε άλλη ατζέντα από εκείνη που θεωρεί ουσιαστική. Δηλαδή από την αναπαραγωγή του και τον εγκλωβισμό της κοινωνίας στα περιοριστικά όρια που το ίδιο αποδέχεται. Η προσήλωση, μάλιστα, στην αδιατάρακτη λειτουργία του, θεωρείται ίσης αξίας και στο ίδιο μήκος κύματος με την αποφυγή «ατυχήματος» ή «θερμού επεισοδίου». Έρχονται κλέφτες στην πολυκατοικία, αλλά οι ένοικοι είναι αφοσιωμένοι στις εκλογές για νέο διαχειριστή. Τραβηγμένο;

ΜέΡΑ25: Όταν «ξαναζεσταίνουν» παλιές «συνταγές» ψευτοαριστερής διαχείρισης των μνημονίων

Του Χρήστου Κάτσικα

«Αυτή η νύχτα κράτησε πολύ...» Αυτό είναι ένα από τα βασικά συνθήματα του «ΜέΡΑ25», το οποίο και προβάλλει ιδιαίτερα ενόψει και των επερχόμενων εκλογών. Ο προσωποπαγής κομματικός σχηματισμός του πρώην υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, Γιάνη Βαρουφάκη, έχοντας για λίγο χάσει την είσοδό του στην Ευρωβουλή, επιχειρεί τώρα με νέο αέρα να διεκδικήσει με αξιώσεις να περάσει το 3% και να αποτελέσει τη «μόνη και ουσιαστική» αντιπολίτευση -όπως χαρακτηριστικά επεσήμανε ο ίδιος. Με υποψήφιους που προέρχονται από την αριστερά και φτάνουν μέχρι τον νεοφιλελεύθερο χώρο -όπως οι ίδιοι μετά χαράς επαναλαμβάνουν- το ΜέΡΑ25, δεν αποτελεί στην πραγματικότητα τίποτα παραπάνω από μία ξαναζεσταμένη εκδοχή της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, που οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες προοδευτικού και αριστερού κόσμου στην απογοήτευση, ανοίγοντας ταυτόχρονα τον δρόμο στην επάνοδο της δεξιάς.

Προβαλλόμενοι ιδιαίτερα από ΜΜΕ φιλικά προς τη ΝΔ, για να κόψει φυσικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο πρώην υπουργός και τα στελέχη του νεοσυσταθέντος κόμματός του, προβάλλουν μία οικονομίστικη πολιτική προσέγγιση σε ό,τι αφορά τα προβλήματα του λαού και της χώρας, προτείνοντας τις «μαγικές» λύσεις για να βγούμε οριστικά από τα μνημόνια. Σε ό,τι αφορά, βέβαια, την ουσία και τον πυρήνα της ασκούμενης πολιτικής, το ΜέΡΑ25 δε διαφέρει σε τίποτα τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από τη ΝΔ. Και δε διαφέρει σε τίποτα γιατί τάσσεται υπέρ της διατήρησης του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας της χώρας μας στους ιμπεριαλιστές δυνάστες που επέβαλαν την πολιτική των μνημονίων, υποστηρίζει την παραμονή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που φέρουν βαρύτατες ευθύνες για τόσα και τόσα δεινά του λαού μας. Από την άποψη αυτή, αποτελεί το λιγότερο εμπαιγμό και κοροϊδία να ισχυρίζεται ο Βαρουφάκης και το επιτελείο του πως οι οικονομίστικες προτάσεις διαχείρισης της αντιλαϊκής πολιτικής που προβάλλουν, συνιστούν κάποια διαφορετική πολιτική πρόταση σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ.

Ριζοσπαστική Αριστερά: η ώρα της επανίδρυσης

Των Στάθη Κουβελάκη και Κώστα Λαπαβίτσα

Στροφή προς την Δεξιά

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήταν φυσική απόρροια της ατιμωτικής συνθηκολόγησης του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετώπισε την άμεση κατακραυγή που γνώρισαν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Αλλά το Τρίτο Μνημόνιο συνοδεύτηκε από κοινωνική παθητικότητα που τελικά έφερε στροφή προς την Δεξιά, και μάλιστα σε σκληρή νεοφιλελεύθερη εκδοχή της, οδηγώντας ολόκληρη την Αριστερά σε δύσβατα μονοπάτια. 

Η στροφή αυτή δεν αποτελεί ελληνική εξαίρεση. Κατά μήκος και πλάτος της Ευρώπης όλες οι εκδοχές της Αριστεράς βρίσκονται σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Μεγάλος κερδισμένος είναι η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά, που κεφαλαιοποιεί τον θυμό κοινωνιών τραυματισμένων από δεκαετίες νεοφιλελευθερισμού παριστάνοντας την «αντισυστημική» δύναμη. Η άνοδος της Ακροδεξιάς καταδεικνύει την απώλεια της ριζοσπαστικότητας της Αριστεράς, την μετατροπή της σε διαχειριστή ενός συστήματος που πλέον αναιρεί συστηματικά και ανενδοίαστα τις κοινωνικές κατακτήσεις ενός αιώνα. Έχουν διαρραγεί οι δεσμοί της Αριστεράς με τα εργατικά και λαϊκά στρώματα, αυτά ακριβώς που αποτελούσαν κάποτε την φυσική της βάση. 

Προβεβλημένος εκπρόσωπος της παράταξης των «προθύμων» του «πανεπιστημίου της αγοράς»...

Του Δημήτρη Πατέλη

Καταγγελία. Ντροπή και αίσχος!

Προβεβλημένος εκπρόσωπος της παράταξης των «προθύμων» του «πανεπιστημίου της αγοράς», αφού έχει καταστήσει από ασαφή έως ανύπαρκτα τα όρια μεταξύ ιδιωτικών συμφερόντων εταιρείας και ΑΕΙ, έχοντας κάνει χρήση της πρυτανικής θητείας προς αυτοπροβολή και δίκην εφαλτηρίου προς περαιτέρω σταδιοδρομία, τώρα εκμεταλλεύεται ασυστόλως το ίδιο το Πολυτεχνείο, το προσωπικό, τις υποδομές, την εικόνα του, το κύρος της κοινότητας του ιδρύματος, αλλά και την ίδια την παρουσία της φοιτητιώσας νεολαίας, τις ελπίδες και την απελπισία νέων ανθρώπων και των οικογενειών τους, για ιδιοτελείς ψηφοθηρικούς σκοπούς, στην υπηρεσία μάλιστα του πλέον βεβαρημένου με το αίσχος της αποικίας χρέους και της νεανικής μετανάστευσης πολιτικού φορέα του κεφαλαίου και των αιματοβαμμένων ΕΕ-ΝΑΤΟικών στρατηγικών επιλογών του... Ο κ. Βασίλειος Διγαλάκης δεν μας εκπλήσσει με τις ιδεολογικοπολιτικές επιλογές του. Μας είχε προϊδεάσει με τις «επιχειρηματικές επιλογές» του, ως μέλος ΔΕΠ, ως ιδιώτης επιχειρηματίας, ως πρύτανης της παράταξης των «προθύμων», και με τη σπουδή του να προλάβει να πιστωθεί τη χορήγηση Χρυσού μεταλλείου αμοραλιστικού εξευτελισμού στον κο Κων/νο Μητσοτάκη https://www.alfavita.gr/…/115553_hryso-metallio-amoralistik… κ.λπ. Βεβαίως, έχει κάθε δικαίωμα του εκλέγειν, του εκλέγεσται και του πολιτεύεσται. Επ' αυτού κρίνεται και θα κριθεί δημοσίως και δια της ψηφοφορίας. Ωστόσο, δεν έχει κανένα δικαίωμα να εκμεταλλεύεται ασυστόλως το Ίδρυμα και την πανεπιστημιακή κοινότητα στα διαφημιστικά του οπτικοακουστικά υλικά. Δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα καπηλεύεται το κύρος εκ του δημοσίου λειτουργήματός και τα όποια συνδεόμενα με αυτό αξιώματα επί θητεία προς ίδιον όφελος. Η συμπεριφορά αυτή δεν συνάδει με την ακαδημαϊκή δεοντολογία. Ο πανεπιστημιακός δάσκαλος οφείλει να τηρεί υποδειγματικά το ΔΗΜΟΣΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ του, βάσει του γράμματος και του πνεύματος του συντάγματος και του όρκου που έχει δώσει. ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΣΙΦΛΙΚΙ ΚΑΝΕΝΟΣ. Η ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΛΙΚΟ ΠΡΟΣ ΕΡΓΑΛΕΙΑΚΗ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΠΡΟΒΟΛΗ. ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ. Η κοινότητα του ιδρύματος, για λόγους στοιχειώδους δημοσίου καθήκοντος και αξιοπρέπειας, οφείλει να απαιτήσει από τον κ. Διγαλάκη να ζητήσει συγνώμη από την κοινότητα του Ιδρύματος και από την κοινωνία των Χανίων, και να αποσύρει το κατάπτυστο, προσβλητικό και επαίσχυντο υλικό.

Γιατί πρέπει να συντριβεί εκλογικά η Λούμπεν Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ

Του Ηλία Παπαναστασίου

Στις Ευρωεκλογές της 26ης Μάη ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 903.000 ψήφους. Από 2.246.000 τον Γενάρη του 2015 στις ευρωεκλογές συγκέντρωσε 1.343.00 ψήφους. Δηλαδή 903.000 λιγότερες ψήφους. Ουσιαστικά περίπου το 38% – σχεδόν 40% – των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 εγκατέλειψαν την Πρώτη Φορά «Αριστερά». Πρόκειται όχι απλά για «ήττα» αλλά για πραγματική συντριβή σε απόλυτους αριθμούς ψηφισάντων. 
Ανάλογη τάση υπάρχει και στην ποσοστιαία αναλογία 
όπου ο ΣΥΡΙΖΑ από το 36,3% των ψηφισάντων – Γενάρης 2015 – έπεσε στο 23,7% τον Μάη του 2019 χάνοντας 12.7% του ποσοστού του ή περίπου το 34%. 

Με όρους Εκλογικής Κοινωνιολογίας και Ποσοτικής Εκλογικής ανάλυσης ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε μεταξύ 34% και 38% της συνολικής του εκλογικής δύναμης για όσους δε διαφωνούν με την σύγκριση των ποσοστών του Γενάρη 2015, νομίζουμε πως αυτό είναι και το πιο σωστό εφόσον και οι ευρωεκλογές του Μάη του 2019 είχαν χαρακτήρα Εθνικών εκλογών. 

Αντίθετα με την προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να μας πείσει πως ήλθε στην εξουσία το Σεπτέμβρη του 2015 χαρίζοντας ένα ολόκληρο 8μηνο από τον Γενάρη του 2015 στην λεγομένη διαπραγμάτευση δηλαδή στο πουθενά, έως τις Εθνικές Εκλογές της 7ης Ιούλη 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει 4,5 χρονιά στην Κυβέρνηση Και Εξουσία (54 μήνες). Είναι δηλαδή η μακροβιότερη Κυβέρνηση των Μνημονιακών ετών, με την μεγαλύτερη υποστήριξη από τους Δανειστές, την μεγαλύτερη υποταγή στα κελεύσματα των Αμερικανονατοϊκών από το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, ξεπερνώντας ακόμη και την Δεξιά Κυβέρνηση του Εμφυλιοπολεμικού Παπάγου. 

Γιατί όμως πρέπει να συντριβεί ακόμη περισσότερο δηλαδή να εξαϋλωθεί και ουσιαστικά να εξαφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ; 

Αντοχές...

Ανάρτηση από: https://tvxs.gr