Ο Χ.Ροζάκης ξαναχτυπά: Όχι στα 12 ν.μ. Όλα στη Χάγη. Μειωμένη επήρεια Καστελόριζου

Του Κ.Μ.

Ο Χρήστος Ροζάκης, δεξί χέρι του Κ. Σημίτη επί πρωθυπουργίας του, ομότιμος Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου, πρώην υφυπουργός Εξωτερικών και νυν πρόεδρος του Νομικού Συμβουλίου του υπουργείου Εξωτερικών, για να απαριθμήσω μόνο λίγες από τις ιδιότητές του, “ξαναχτύπησε“.

Ο Χρήστος Ροζάκης, μιλώντας στο Κρήτη TV και στην εκπομπή του Γιώργου Σαχίνη, τόνισε ότι η Ελλάδα δεν θα πρέπει να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ, γιατί με αυτόν τον τρόπο “κλείνει” το Αιγαίο! Επέμεινε ότι το Καστελόριζο, ένα νησί με πάνω από 1000 μόνιμους κατοίκους και με χιλιετηρίδων οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή, θα πρέπει να έχει μειωμένη επήρεια σε ΑΟΖ, χωρίς καν να διασαφηνίζει πόση είναι η μειωμένη επήρεια και υποστήριξε ότι όλες οι μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας “διαφορές“, στην ουσία παράνομες μονομερείς διεκδικήσεις της Τουρκίας, θα μπορούσαν να παραπεμφθούν προς διευθέτηση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ποια χώρα παραπέμπει στα Διεθνή Δικαστήρια την κυριαρχία και την εδαφική της ακεραιότητα, κατοχυρωμένα από Διεθνείς Συνθήκες; Ούτε αποικίες!

Αθήνα, η νέα πρωτεύουσα του κιτς

Γεια σου, φίλε μου Πιτσιρίκο! Δύσκολα, πολύ δύσκολα, θα ταξιδέψουμε αυτό το καλοκαίρι Ελλάδα. Αντί για Νάξο και Πάρο, όπως ήταν το προ κορονοϊού σχέδιο, Τιτσίνο.

Στενοχωριέμαι, βέβαια, που για λόγους που δεν έχουν σχέση με την θέλησή μου, δεν θα καταφέρω να ζήσω ξανά τις Κυκλάδες των φοιτητικών μου χρόνων, πιο πολύ όμως λυπάμαι που δεν θα μπορέσω να απολαύσω τον μεγάλο περίπατο του Μπακογιάννη στην Αθήνα.

Είδα την φωτογραφία που σου στέλνω στο διαδίκτυο και μάτωσε η καρδιά μου.

Τι πιο όμορφο από μια βόλτα στο κέντρο της πόλης κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο;

Τι πιο όμορφο από το να καθίσεις και να ξαποστάσεις στο σιδερένιο “καλαίσθητο” παγκάκι που αγοράστηκε στην συμβολική τιμή των 5.200 ευρώ και στέκεται σαν κόσμημα πάνω στην καυτή βαμμένη άσφαλτο;

Το γεγονός ότι τις δημόσιες σχέσεις της εταιρείας που ανέλαβε το βάψιμο της ασφάλτου σε αυτά τα υπέροχα χρώματα -της Kraft Paints δηλαδή- έχει αναλάβει η ΑΕΑ RELATE δεν έχει βέβαια την παραμικρή αξία για τα ΜΜΕ της Ελλάδας.

Τι κι αν από διαβολική σύμπτωση, όπως λέγεται, επικεφαλής της εταιρείας αυτής είναι η κυρία Αλεξία Μπακογιάννη;

Το χρώμα του χρήματος...

Αναζητώντας το χαμένο χρήμα

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Θυμάστε τον μακαρίτη Κώστα Τσάκωνα στο «Μάθε παιδί μου γράμματα» του Μαραγκού; Αναρωτιόταν: «Εξι χρόνια στο Δημοτικό, έξι χρόνια στο Γυμνάσιο, έξι χρόνια στο Πολυτεχνείο κι έξι χρόνια μέχρι να πάω σχολείο ίσον 24 κι άλλα έξι στο εξωτερικό 30. Είμαι 36, πού πήγαν τα άλλα έξι χρόνια;». Κι ανάλογη ήταν η απορία του αυταρχικού πατέρα Διαμαντόπουλου που αντικρίζοντας τη γυαλιστερή φαλάκρα του γιου αναρωτήθηκε «πού πήγαν οι μπούκλες του;».

Λοιπόν, αυτό ακριβώς μου θύμισε ο απολογισμός που έκανε ο ΣΕΒ για τα 40 χρόνια ελληνικής διαδρομής στην ενωμένη Ευρώπη και στον περίπλοκο κόσμο των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων (θυμάστε τα ΜΟΠ;), των πακέτων Ντελόρ, των πακέτων Σαντέρ κ.λπ., των ΕΣΠΑ. Ο απολογισμός του ΣΕΒ κινείται στα όρια της θρηνωδίας. Θρηνωδίας για τον χαμένο χρόνο, τον χαμένο κόπο και το χαμένο χρήμα.

«Σπαταλάμε ευρωπαϊκούς πόρους για δεκαετίες με τον ίδιο τρόπο περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα», λέει το special report του ΣΕΒ. Δηλαδή, πεταμένα λεφτά. Σωρευτικά διατέθηκαν περίπου 160 δισ. ευρώ από τα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία σε 4 δεκαετίες, υποτίθεται για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της σύγκλισης, κι έχει συμβεί το αντίθετο. Η παραγωγικότητα, ειδικά των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, είναι πίσω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και από συγκρίσιμες χώρες όπως η Πορτογαλία και το χάσμα από τις άλλες χώρες διευρύνεται. Ο μεθερμηνευόμενον, πρέπει να δούμε τι θα γίνει με το νέο ΕΣΠΑ, πώς θα μοιραστούν τα λεφτά της επόμενης επταετίας.

Η τελευταία φορά που Έλληνες πήραν πολιτικό άσυλο...

Η παρακμή της Δύσης ούριος άνεμος στα πανιά του Ερντογάν

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Το ΝΑΤΟ έχει πάθει "εγκεφαλικό" επανέλαβε, για δεύτερη φορά, προ ημερών ο Μακρόν, χωρίς να προσθέσει ουσία και αποτέλεσμα. Αντίθετα ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας "έστριψε αλά γαλλικά", όταν τουρκικό πολεμικό πλοίο απαγόρευσε σε αντίστοιχο γαλλικό, να ελέγξει σκάφος που μετέφερε παράνομο οπλισμό στη Λιβύη.

Στο ΝΑΤΟ αδιαφορούν για τα καμώματα του Μακρόν. Όλοι, φίλοι και σύμμαχοι, βγάζουν πλέον τα απωθημένα τους ο ένας εναντίον του άλλου, χωρίς αναστολές. Η πειθαρχία και η αλληλεγγύη έχουν πάει διακοπές και το αφεντικό (οι Αμερικάνοι) θυμίζει μάλλον πυρομανή, παρά πυροσβέστη. «Το ΝΑΤΟ είναι ξεπερασμένο», είπε χαρακτηριστικά ο ίδιος ο Τραμπ.

Για τους Αμερικάνους το ΝΑΤΟ είναι χρήσιμο για να κρατάνε τους Ευρωπαίους μακριά από τους Ρώσους και τους Κινέζους. Επιπλέον, για να εμποδίζουν τους Ευρωπαίους να αποκτήσουν αυτοδύναμες ένοπλες δυνάμεις, με ηγέτιδα τη Γερμανία. Και φυσικά, για να πληρώνουν τα έξοδα της Συμμαχίας, γιατί οι ΗΠΑ δεν αντέχουν άλλο. Όμως, κατά το FORBES, οι Ρώσοι θα διαλύσουν κάθε νατοϊκή δύναμη στη Βαλτική μέσα σε 60 ώρες.

Μήπως ο Κολοκοτρώνης και ο Κασομούλης είχαν διαβάσει Παπαρρηγόπουλο;

Του Κωνσταντίνου Χολέβα

Βλέπω ότι κάποιοι ενοχλούνται από τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο (1815-1891). Ο εθνικός μας ιστορικός κατηγορείται ότι αποκατέστησε το Βυζάντιο και «ενέπλεξε την Ιστορία στα γρανάζια της εθνικής ιδεολογίας». Κι όμως, όποιος διαβάσει τα κείμενα των ανθρώπων που προετοίμασαν το 1821 και αυτών που πρωταγωνίστησαν στην Ελληνική Επανάσταση, θα διαπιστώσει ότι το Βυζάντιο/Ρωμανία ήταν καταγεγραμμένο στην εθνική μνήμη όλων των Ελλήνων, λαϊκών και κληρικών, αγραμμάτων και λογίων, από το 1453 μέχρι και το 1821, αλλά και αργότερα.

Οι γιαγιάδες και οι μανάδες που εμψύχωναν τα ελληνόπουλα στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας με τον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά είχαν επηρεασθεί από τον Κ. Παπαρρηγόπουλο; Χρονικώς αδύνατον! Απλώς εξέφραζαν τους μύχιους πόθους ενός λαού.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, όταν είπε στον Άγγλο Πλοίαρχο Χάμιλτον ότι δεν δέχεται να συνθηκολογήσει με τους Τούρκους, διότι «ο βασιλέας μας συνθήκη δεν έκαμε», μιλούσε ως συνεχιστής των αγώνων του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Είχε διαβάσει Παπαρρηγόπουλο; Όχι βέβαια. Αλλά έλεγε αυτό που υπήρχε μέσα στην καρδιά των αγωνιζομένων. Πίστευαν στη Μεγάλη Ιδέα, πίστευαν ότι είναι συνεχιστές του Βυζαντίου.

AMAZON + FACEBOOK: «Ειδυλλιακό» … εργασιακό περιβάλλον εκμετάλλευσης και παρακολούθησης

Σεμινάρια για την έγκαιρη αντιμετώπιση της συνδικαλιστικής δράσης ή σκέψης, ενώ οι εταιρείες ειδοποιούνται όταν οι εργαζόμενοι πληκτρολογήσουν «επικίνδυνες» λέξεις...

Του Ε. Μ.

Μέσα στα φανταχτερά κτίρια της «Amazon» - 40 υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις διαθέτει μόνο στην έδρα της, στο Σιάτλ - και πίσω από το «καινοτόμο» και «ανθρωποκεντρικό» προφίλ του τεχνολογικού κολοσσού, οι μορφές εκμετάλλευσης, παρακολούθησης, εκφοβισμού και καταπίεσης των εργαζομένων «εκσυγχρονίζονται» αντίστοιχα.

Με «παραδοσιακούς» στόχους: Να εμποδιστούν η οργάνωση των εργαζομένων, η ένταξή τους στο σωματείο, η συλλογική διεκδίκηση έστω και μέρους του αμύθητου πλούτου που παράγουν.

Για αυτόν το σκοπό, μάνατζερ και προϊστάμενοι τμημάτων περνάνε από ειδικά σεμινάρια για την αντιμετώπιση της συνδικαλιστικής δράσης. Μαθαίνουν πώς να την εντοπίζουν έγκαιρα, αναγνωρίζοντας τα «πρώιμα σημάδια». Πώς να αποτρέπουν τους υπαλλήλους (εσκεμμένα τους αποκαλούν «συνεργάτες») με μειλίχιο, πολιτικά ορθό αλλά σθεναρό τρόπο, από το να δρουν ομαδικά κι οργανωμένα, από το να έρθουν σε επαφή ή να ενταχθούν σε ένα σωματείο. Πώς να τους παρακολουθούν ...διακριτικά.

Εθνολαϊκισμός: Η ιδεολογική ρομφαία της ολιγαρχίας

Του Γιώργου Κοντογιώργη

Είναι κοινός τόπος πλέον πως οι παραδοσιακές ιδεολογίες έχουν εκπληρώσει τον προορισμό τους και έχουν περιέλθει στα αζήτητα της ιστορίας. Αυτό έχει ως συνέπεια τα κόμματα να έχουν μεταβληθεί άρδην σε "ιδιωτικές εταιρίες", ή για να είμαι πιο επιεικής σε εταιρίες ιδιοποίησης του δημοσίου χώρου.

Ειδικότερα στην Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή της Βαυαροκρατίας το κομματικό σύστημα από φορέας διαμεσολάβησης συμφερόντων και τροφοδότης με πολιτικό προσωπικό της εξουσίας μεταβλήθηκε σε πολιτικό σύστημα. Ίππευσε στο πολιτικό σύστημα, το ιδιοποιήθηκε και δι’ αυτού λειτούργησε ως επικαρπωτής του κράτους και δυνάστης της κοινωνίας. Γι’ αυτό και έχω ορίσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα ως δυναστική κομματοκρατία.

Σε ό,τι αφορά στο "λαϊκισμό" και στις νεότερες χρήσεις του, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί για να μην γίνουμε παίγνιο στα χέρια των ιδεολόγων της ολιγαρχίας. Άλλοτε, η έννοια του λαϊκισμού όριζε την συμπεριφορά εκείνου του πολιτικού προσωπικού που επιδίωκε την εξαπάτηση του λαού, την καταδολίευση των συμφερόντων του, με σκοπό να αποσπάσει την εμπιστοσύνη του και να ηγεμονεύσει.

Νεοφιλελεύθερη Βιοπολιτική: Ο φόβος ως εργαλείο χειραγώγσης

Του Σωκράτη Αργύρη

«[…] Η οικονομία είναι μια άθεη θεωρία η οικονομία είναι μια θεωρία χωρίς Θεό η οικονομία είναι μια θεωρία χωρίς ολότητα η οικονομία είναι μια θεωρία που αρχίζει να φανερώνει όχι μόνο την αχρηστία αλλά το ανέφικτο μιας κυρίαρχης σκοπιάς, μιας σκοπιάς του κυρίαρχου επί της ολότητας του Κράτους που πρέπει να κυβερνήσει. Η οικονομία κλέβει από τη νομική μορφή του κυρίαρχου που ασκεί την κυριαρχία του εντός ενός Κράτους αυτό που θα αναδειχθεί ως το ουσιώδες της ζωής μιας κοινωνίας, δηλαδή τις οικονομικές διαδικασίες.». – Μισέλ Φουκώ 

Ποιός θα φαντάζονταν γυρίζοντας πίσω στο μακρινό 1980 όπου ο Γεώργιος Ράλλης, πρωθυπουργός τότε της χώρας από το βήμα της Βουλής και κατά την διάρκεια του λόγου του, είχε αναφερθεί τρεις φορές στον μουσικοσυνθέτη Λουκιανό Κηλαηδόνη, με ιδιαίτερα επικριτικό ύφος, λόγω προφανώς της αντισυμβατικότητας για την εποχή του  που έκφραζε τότε ο μουσικοσυνθέτης των «μικροαστικών».

Ενώ σήμερα διαβάζουμε το τουίτ του σημερινού πρωθυπουργού που ανήκει στο ίδιο συντηρητικό κόμμα να εκφράζει τις ευχαριστίες του στην οικογένεια του μακαρίτη πλέον Λουκιανού για το τραγούδι του «Μένουμε σπίτι» που ουσιαστικά ήταν η μουσική εκδοχή του συνθήματος του Μάη του ’68 « Μη δουλεύετε ποτέ».

Αυτό βέβαια είναι η παράδοση ενός κινήματος που είχε ξεκινήσει στη Γαλλία από τα τέλη του 19ου αιώνα με πρωτοπόρο τον γαμπρό του Μαρξ, Πωλ Λαφάργκ που είχε γράψει μια κλασσική μελέτη πάνω στην εργασία με τον προκλητικό τίτλο «Δικαίωμα στη τεμπελιά».

Οι εποχές όμως αλλάζουν και έτσι βλέπουμε αυτά που στήριζαν τα εργατικά κινήματα να γίνονται συνθήματα μιας συντηρητικής  κυβέρνησης ίσως επειδή θα αφομοιωθούν έτσι πιο εύκολα μια και βρίσκονται στο υποσυνείδητο του λαού.

Σαλβαδόρ Αλιέντε: Μαρξιστής, επαναστάτης, δημοκρατικός

Της Νόρας Ράλλη

«Η ιστορία είναι δική μας. Γράφεται από τους λαούς. H πρόοδος της κοινωνίας δεν σταματά με εγκλήματα». ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ (26 Ιουνίου 1908 - 11 Σεπτεμβρίου 1973) 

Σαλβαδόρ Αλιέντε... Επαναστάτης μαρξιστής, με κουστούμι και γραβάτα, γιατρός στο επάγγελμα (σπούδασε ιατρική γιατί ήθελε να βοηθά ανήμπορους και φτωχούς ανθρώπους που δεν είχαν καμιά δυνατότητα περίθαλψης στο ανάλγητο αμερικανόφιλο καθεστώς που κυβερνούσε τη χώρα του, τη Χιλή, από τα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα μέχρι να έρθει ο ίδιος στην εξουσία), φίλος του Φιντέλ Κάστρο, που ποτέ ωστόσο δε δέχθηκε να κάνει χρήση των όπλων που του έδινε για την επανάσταση, ειρηνιστής και δημοκράτης.

Όταν ο λαός (εκατομμύρια κόσμου) τού φώναζε να διαλύσει τη Βουλή, που ήταν ήδη πουλημένη στη CIA, ο ίδιος αρνούνταν να κινηθεί αντιδημοκρατικά, με όποιο κόστος. Και πράγματι, το κόστος ήταν πολύ μεγάλο: ο δικός του θάνατος στις 11 του Σεπτέμβρη 1973 και η δικτατορία του Πινοσέτ, από την οποία οι πληγές στη χώρα αιμορραγούν ακόμη. Χιλιάδες αγνοούμενοι νεκροί, ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και καταστροφή της εργατικής τάξη και όλα αυτά για να διατηρηθεί η «τάξη» και η «ηθική» του αμερικανικού καπιταλιστικού και αντικουμουνιστικού φυσικά, προτύπου.

Η Κούκλα του Σεξ: «Εργαλείο» κερδοσκοπίας και ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ των Γυναικών…

Του Θύμιου Παπανικολάου

«Η σεξουαλική κούκλα-εμπόρευμα και η αποχωρισμένη από αυτή κούκλα του σεξ παίζει, λοιπόν, στην αισθητική της καπιταλιστικής εμπορευματικής κοινωνίας τον ίδιο ρόλο που παίζουν τα λεφτά στην οικονομία της εμπορευματικής κοινωνίας: αν το χρήμα είναι το γενικό ισοδύναμο μέσα στο οποίο παριστάνουν την ανταλλακτική τους αξία όλα τα νεκρά εμπορεύματα, έτσι και η κούκλα του σεξ είναι το γενικό αισθητικό ισοδύναμο μέσα στο οποίο απεικονίζουν τη δυνατότητα ανταλλαγής τους όλα τα ζωντανά εμπορεύματα…» (Μιχαέλ Σνάιντερ: «Νεύρωση και πάλη των τάξεων»).
Ο Γερμανός μαρξιστής Σνάιντερ,
στο συγκεκριμένο έργο, αναλύει καταλυτικά το ΠΩΣ η καπιταλιστική λογική της εμπορευματοποίησης των πάντων παραμορφώνει τη σεξουαλική συγκρότηση του ατόμου και γεννάει πλήθος διαστροφών…

Η επιστημονική ανάλυση του Σνάιντερ, καταρρίπτει όλους τους καπιταλιστικούς μύθους και τα νέα ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης, ιδεολογήματα που έχουν ενστερνιστεί και αναπαράγουν όλα τα σύγχρονα «πρακτορεία» της Παγκοσμιοποίσης: Από τον αστικό φεμινισμό μέχρι τη νεοταξική «αριστερά» και τις ποικίλες «συμμορίες» των «αριστεριστών» του Σόρος και της διατεταγμένης ομοφυλοφιλίας…

Η κούκλα- εμπόρευμα που ανυψώνεται στο αισθητικό ισοδύναμο της Κούκλας του Σεξ δικαιώνει απόλυτα το εξαίρετο κείμενο του Ηλία Παπαναστασίου:

«Γυναικεία εγκληματικότητα – Το τέλος της ασυλίας του θηλυκού εγκλήματος».

Μαγαζί γωνία…

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί σήμερα 

Ο Παππάς πήρε την πολιτική ευθύνη, έκανε αυτοκριτική. Ο Τσίπρας έχει πλήρη εμπιστοσύνη σε όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και εφορμά προς την Προοδευτική Συμμαχία. Ήδη έδωσε εντολή να αλλάξει/συμπληρωθεί το νέο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Το σκάνδαλο Novartis έκλεισε με απόφαση-συμβιβασμό των ΗΠΑ με την εταιρεία, που θα πληρώσει ένα πρόστιμο. Έτσι «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους» ετελείωσε (όπως και τόσα άλλα). Η Λίστα Λαγκάρντ έχει ξεχαστεί – μόνο ο Σάμπυ Μιωνή μας τη θύμισε με τη μαγνητοφωνημένη συνομιλία που «αυτοβούλως» κατέθεσε. Οι κοριοί καλά κρατούν, τα βαλιτσάκια καλά δουλεύουν, ο ένας κρατάει γερά τον άλλον.

Τι δρομολογείται; Χαράσσεται η συνέχεια της πολιτικής των Πρεσπών σε Αιγαίο, Κρήτη, Λιβυκό. Η «Μεγάλη Συνεννόηση» με την Τουρκία, που θα γίνει όπως ακριβώς θα υποδειχθεί έξωθεν. Χωρίς αντιδράσεις, χωρίς αντιστάσεις. Εκκαθάριση τοπίου από «ενοχλητικούς» και προετοιμασία για να αντιμετωπιστούν εντός του θέρους τέτοια ζητήματα, και για να προλάβουν αυτά που έρχονται από Σεπτέμβριο.

Οι τελευταίες εξελίξεις στη Λιβύη και επιπτώσεις του (παράνομου) Τουρκο-Λιβυκού Μνημονίου”

Του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου

Ο στρατάρχης Χάφταρ εξαπέλυσε πριν ένα χρόνο μεγάλη επίθεση για να πάρει τον έλεγχο της πρωτεύουσας της Λιβύης Τρίπολη, καθώς και άλλων τοποθεσιών της βορειοδυτικής Λιβύης. Από το 2014, η Λιβύη έχει χωριστεί μεταξύ περιοχών που ελέγχονται από τη διεθνώς αναγνωρισμένη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (ΚΕΕ) με έδρα την Τρίπολη, στα βορειοδυτικά, και της περιοχής που κατέχουν οι δυνάμεις του Χάφταρ στα ανατολικά, με έδρα τη Βεγγάζη. Ο Χάφταρ υποστηρίζεται από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Αίγυπτο και τη Ρωσία, ενώ η ΚΕΕ υποστηρίζεται από την Τουρκία. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του OHE επέβαλε εμπάργκο όπλων στη Λιβύη το 2011.Στην αρχή της εβδομάδας, οι  δυνάμεις του στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ, αποσύρθηκαν από περιοχές της Τρίπολης όπως ανακοίνωσαν, αφού έχασαν ένα από τα βασικά τους προπύργια στη δυτική Λιβύη, ένα ισχυρό πλήγμα στην εκστρατεία για την κατάκτηση της πρωτεύουσας που ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο.

 Ο εκπρόσωπος του Λιβυκού Εθνικού Στρατού (ΛΕΣ) Άχμεντ αλ Μισμάρι δήλωσε ότι οι δυνάμεις προχώρησαν «σε αναδιανομή και ανατοποθέτηση στα πεδία του μετώπου, αποσυρόμενες από κάποιες πυκνοκατοικημένες περιοχές». Τη Δευτέρα, ο στρατός που στηρίζει την κυβέρνηση εθνικής ενότητας (της Τρίπολης) κατέλαβε την αεροπορική βάση Ουατίγια, δυτικά της πρωτεύουσας έπειτα από εβδομάδες συγκρούσεων, σημειώνοντας τη μεγαλύτερη νίκη του εδώ και ένα χρόνο και στερώντας από τον ΛΕΣ το μοναδικό του αεροδρόμιο κοντά στην Τρίπολη.

Θ. Ντόκος: Σύμβουλος διασυρμών, λαγός του νεο-οθωμανισμου

Του Γιώργου Ρακκά

Οι δηλώσεις του Θάνου Ντόκου, το βράδυ της Τρίτης 23/06 στον ΣΚΑΙ προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων ακόμα και σε δικτυακά μέσα που βρίσκονται κοντά στην κυβέρνηση. Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του πρωθυπουργού βγήκε στο πανεθνικό τηλεοπτικό δίκτυο και σαν απλός αναλυτής αναρωτήθηκε δημοσίως για την ορθότητα της εθνικής στρατηγικής που ακολουθεί η χώρα στο ζήτημα της Λιβύης: Η Ελλάδα διάλεξε λάθος πλευρά στην Λιβύη, γιατί πλέον το momentum έχει στραφεί εναντίον του Χαφτάρ, είπε· ο Σαράτζ φαίνεται να επικρατεί, πράγμα που ισχυροποιεί και το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, οπότε η χώρα μας αργά η γρήγορα θα κληθεί να αναθεωρήσει τις επιλογές της. 

Αυτά λέχθηκαν την στιγμή που κλιμακώνεται ο ανταγωνισμός Μακρόν – Ερντογάν μέσα στο ΝΑΤΟ, ενώ οι Αιγύπτιοι συγκεντρώνουν στρατεύματα στα αιγυπτιο-λιβυκά σύνορα προσπαθώντας να αποτρέψουν μια ισλαμοποίηση-ντόμινο που θα πλήξει και τους ίδιους μετά την εγκαθίδρυσή της στη Λιβύη, καθώς ο Τραμπ στριμώχνεται μέσα στις ΗΠΑ από τις αντιδράσεις των ΜΜΕ & της κοινής γνώμης για την σχέση του με τον Ερντογάν και η κοινή γνώμη της Ευρώπης έχει εξοργιστεί με τις επεμβάσεις της Τουρκίας.

Χουντικά διατάγματα

Επιστροφή στο 1989 - Οξύνεται το πολιτικό κλίμα στο φόντο ποικίλων καταγγελιών για σκάνδαλα

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Τελικά δεν θα αποφύγουμε τις δύσοσμες καταστάσεις στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό της χώρας μας, αφού, στο φόντο της Προανακριτικής περί «σκευωρίας για τη Novartis», ήδη έχει διαμορφωθεί ένα κλίμα το οποίο προσομοιάζει με αυτό που είχε επικρατήσει το μακρινό 1989, το επονομαζόμενο και «βρόμικο».

● Παράνομες ηχογραφήσεις από άτομα υπό διερεύνηση για οικονομικές υποθέσεις (λίστα Λαγκάρντ), που σε λίγο θα κυκλοφορούν στα... «καλάθια της Ομόνοιας», όπως λέγαμε κάποτε,

● αιτήματα και συζητήσεις για παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη,

● εκατέρωθεν κατηγορίες και αναφορές για τέως κυβερνητικά «μαγαζάκια» και «παραμάγαζα» του ΣΥΡΙΖΑ και για υπουργούς που «έβγαζαν λεφτά»,

● καταγγελίες και καταθέσεις για «μίζες» της σαμαρικής Ν.Δ.,

● φασαρία για αδιαφάνεια και μοίρασμα χρήματος σε «κολλητούς» των ΜΜΕ από τη σημερινή κυβέρνηση,

● χαμός για τα σπίτια του Παπαδημούλη,

● λίγο νωρίτερα για τα βάουτσερ του Βρούτση και πάει λέγοντας.

Αρχοντώνη, αξιωματικέ του τουρκικού στρατού, Λιάπη (Ιερώνυμος), παπικοί υπάλληλοι του 4ου Ράιχ, κάτω τα κουλά σας από τη Μονή Εσφιγμένου!

Προθεσμία μέχρι 2 Ιούλη για ν' αποχωρήσουν μόνοι τους... εξέδωσαν οι κατοχικοί δικαστές της "δικαιοσύνης" του 4ου Ράιχ!

Κι αυτά τα σούργελα που  αυτοαποκαλούνται δικαστές, επιδίκασαν 1.800.000,00 ευρώ στους υποτακτικούς των Βαρθολομαίου-Ιερώνυμου για "διαφυγόντα κέρδη"!

Ρε καραγκιόζηδες διέφυγαν κέρδη τους παπικούς κι εσείς σαν κότες το κάνετε απόφαση και μάλιστα στο "όνομα του λαού";

Παραδοχή από σύμβουλο του πρωθυπουργού: Διαλέξαμε λάθος πλευρά στη Λιβύη (βίντεο)

Σε δηλώσεις που θα συζητηθούν προέβη το βράδυ της Τρίτης αναπληρωτής σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, Θάνος Ντόκος, ο οποίος άσκησε, εμμέσως πλην σαφώς, στις επιλογές της κυβέρνησης στο θέμα τη Λιβύης και παραδέχθηκε ότι η Ελλάδα είναι μόνη διπλωματικά απέναντι στην Τουρκία.

Μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, ο κ. Ντόκος δήλωσε ότι η ελληνική κυβέρνηση επένδυσε λάθος στην πλευρά του Χάφταρ, ο οποίος χάνει, πλέον, διαρκώς εδάφη και το πολιτικό του μέλλον μάλλον προδιαγράφεται δυσοίωνο.

«Έχει αλλάξει το momoentum της σύγκρουσης. Από εκεί που είχαμε “επενδύσει” και εμείς όταν φαινόταν ότι έχει το πάνω χέρι, πλέον φαίνεται ότι χάνει στο πεδίο των μαχών και ίσως οι πολιτικές του μέρες να είναι μετρημένες. Από την άλλη, έχουμε μια ομάδα κρατών, που όλο και διευρύνεται και θεωρεί ότι το στρατιωτικό κομμάτι αυτό έφτασε στο τέλος του και δεν μπορεί να γίνει κάτι για αυτό, άρα πρέπει να μπούμε στη διαδικασία δημιουργίας νέας Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας. Υπάρχει βέβαια και η στάση της Τουρκίας ως προς τις διαπραγματεύσεις, που είναι προβληματική σε κάθε επίπεδο» ανέφερε χαρακτηριστικά.

Τουρκικός επεκτατισμός

Να σωθούν η Γαύδος και η Γαυδοπούλα

Του Ευτύχη Μπιτσάκη

Οι προκλήσεις της Τουρκίας εναντίον της χώρας μας είναι γνωστές. Στο σημερινό σημείωμα θα ασχοληθώ με μια συγκεκριμένη πλευρά του όλου προβλήματος.

Είναι γνωστό ότι η Τουρκία αμφισβητεί την ελληνικότητα νησιών του Αιγαίου. Στον χάρτη που δημοσίευσε επί αφορμή την επέμβασή της στην κρίση της Λιβύης, η διαδρομή των τουρκικών πολεμικών, σχεδόν εφάπτεται με το ανατολικό μέρος της Κρήτης. Η Τουρκία αμφισβητεί την ύπαρξη υφαλοκρηπίδας των νησιών του Αιγαίου, ακόμα και της Κρήτης. Τέλος (δηλαδή όχι τέλος) η Τουρκία αμφισβητεί την ισχύ ακόμα και της Συνθήκης της Λωζάνης.

Και τώρα για τη Γαύδο και τη Γαυδοπούλα. Κατά τον σχεδιασμό στο στρατηγείο της Νεάπολης της νατοϊκής άσκησης «Dynamic Mixt 96», ο Τούρκος εκπρόσωπος διάβασε μια δήλωση του τουρκικού Γενικού Επιτελείου, κατά την οποία: «Η νήσος Γαύδος, δεν θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για τη συγκεκριμένη ή άλλες επιχειρήσεις, λόγω της αμφισβητούμενης κυριαρχίας της, σύμφωνα με τις υφιστάμενες διεθνείς Συνθήκες. Επιπροσθέτως, στη διάρκεια της άσκησης, και άλλα νησιά ή βραχονησίδες που περιβάλλουν την Κρήτη, δεν θα πρέπει να περιλαμβάνονται για τον σχεδιασμό ή την πραγματοποίηση της άσκησης». (Το Ποντίκι, 14/05/98). Αμφισβήτηση της ελληνικότητας και της Γαύδου και της Γαυδοπούλας.

Η «αδέσμευτη» δημοσιογραφία (και οι χορηγοί της)

Του Δημήτρη Μηλάκα

Η (θορυβώδης) συζήτηση που προκάλεσε το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ επανέφερε στην επιφάνεια το «αιώνιο» ερώτημα: Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Στην προκειμένη (δημοσιογραφική) περίπτωση είναι σαφής η απάντηση: Στις μέρες μας οι κότες, κατά κανόνα, δεν γεννούν, αλλά τρέφονται με χρυσά αυγά, τα οποία μοιράζει η εξουσία.

Όσο για την ουσία του ερωτήματος, αν δηλαδή υπάρχει αδέσμευτη από συμφέροντα και συστήματα εξουσίας δημοσιογραφία, και αυτή έχει διευκρινιστεί καθότι τη δημοσιογραφία, από τις «ηρωικές» παλιές εποχές της ακόμη, συνδέουν άρρηκτοι δεσμοί με το πολιτικό (προπατορικό) «αμάρτημα».

Στους σημερινούς ισοπεδωμένους καιρούς τα πράγματα είναι σαφέστερα και ξεκάθαρα: Η δημοσιογραφία είναι αφομοιωμένη στο σύστημα εξουσίας που την τρέφει για να τη χρησιμοποιεί ως εργαλείο χειραγώγησης ή προπαγάνδας θέσεων, απόψεων αντιλήψεων και προώθησης απτών πολιτικών / οικονομικών συμφερόντων.

«Επιχείρηση» άμβλυνσης των αντιδράσεων για τα βιομηχανικά αιολικά πάρκα

Του Τάσου Σαραντή

Το Πράσινο Ταμείο μετατρέπεται σε μηχανισμό στήριξης του αιολικού λόμπι στη χώρα μας, εγκρίνοντας πρόγραμμα ύψους 130.000 ευρώ, ώστε να καμφθεί η εναντίωση των τοπικών κοινωνιών στο ανεξέλεγκτο στήσιμο χιλιάδων ανεμογεννητριών ανά την επικράτεια ● Την υλοποίησή του αναλαμβάνουν το Ινστιτούτο EPLO και το Φόρουμ «Συγκλίσεις», που ιδρύθηκε από την Αλεξάνδρα Μητσοτάκη

Την εκκίνηση προγράμματος, κόστους 130.000 ευρώ, που έχει στόχο την αντιμετώπιση των κοινωνικών αντιδράσεων και την απόκτηση κοινωνικής συναίνεσης για την εγκατάσταση των βιομηχανικών αιολικών, ώστε να συνεχιστούν απρόσκοπτα οι επενδύσεις στα αιολικά και μαζί η χρυσή κερδοφορία των ιδιωτικών εταιρειών που τα εκμεταλλεύονται, αποφάσισε το Δ.Σ. του Πράσινου Ταμείου.

Την υλοποίηση του προγράμματος θα αναλάβει μια κοινή πρωτοβουλία του Convergences Greece Forum- «Συγκλίσεις» και του Ινστιτούτου για τη Μεσόγειο του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Δημοσίου Δικαίου (EPLO) που έκανε και τη σχετική πρόταση προς το Πράσινο Ταμείο. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ιδρύτρια του φόρουμ «Συγκλίσεις» είναι η Αλεξάνδρα Μητσοτάκη, αδελφή του πρωθυπουργού Κυριάκου και της Ντόρας Μπακογιάννη.

Γυναικεία εγκληματικότητα – Το τέλος της ασυλίας του θηλυκού εγκλήματος

Του Ηλία Παπαναστασίου

 Τρία απανωτά εγκλήματα με γυναικεία σφραγίδα συνέβησαν στον τελευταίο μήνα.
Το πρώτο έγκλημα – που συγκλονίζει ακόμη – είναι η περίπτωση του βιτριολισμού από γυναίκα αντίζηλο σε βάρος άλλης γυναίκας.Συγκλονίζει όχι μόνο η μεθόδευση και οργάνωση όλου του εγκλήματος αλλά και το ψυχολογικό υπόβαθρο της δράστου.
«Δεν σε σκοτώνω αλλά σου καταστρέφω για όλη σου τη ζωή το 90% του γυναικείου “όπλου” που είναι το πρόσωπο. Σε κάνω να υποφέρεις φρικτά για πάντα.»
Παράλληλα συγκλονίζει η παρανοϊκή/ψυχωτική συμπεριφορά της δράστου και η βεβαιότητά(;) της για την σχέση του θύματος με τον συγκεκριμένο άνδρα.

Θυμηθήκαμε όλοι ένα παλιό γυναικείο όπλο που λέγεται βιτριόλι και το χρησιμοποιούσαν οι «εξαπατηθείσες» – πάντα εντός εισαγωγικών– από τους άνδρες.

Σε πολύ μικρή ηλικία ο υποφαινόμενος θυμάται διηγήσεις της μητέρας του για βιτριολισμένους άνδρες στη μέση του δρόμου, θύματα μιας απίστευτης εκδικητικότητας και εμπάθειας. Αυτή η – καθαρά– γυναικείου τύπου εκδικητικότητα ήταν πολύ συνηθισμένη περίπου μέχρι την δεκαετία του 1980.

Δίγλωσσα βρέφη

Του Χρήστου Γιανναρά

«Φωνές βοώντων εν τη ερήμω»: Αν και χαμένη πια η λειτουργία της δοτικής («εν τη ερήμω»), χαμένη και η εκφραστική δυναμική της μετοχής («βοώντων»), η φράση επιμένει να κραυγάζει μιαν αλήθεια ζωντανή, έστω και θαμμένη στην αδιαφορία. Ξεμυτίζουν ακόμα φωνές με σθεναρή την επίγνωση της ματαιοπονίας, προορισμένες για τη δημοσιότητα, ενώ προβλέπουν («και πολλοί προβλέπουν») ότι η δημοσιότητα θα αποδειχθεί έρημος, όπου τίποτα δεν ηχεί για να απηχείται.

Πόσοι από τους αναγνώστες τής εδώ επιφυλλίδας θα εκτιμήσουν τυχόν διαμαρτυρίες ή την οργή και την αγανάκτηση για την υπουργική απόφαση «να αρχίζει από το νηπιαγωγείο η διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας στην Ελλάδα»; Στην έρημο της α-νοησίας που καταπίνει προοδευτικά και αδυσώπητα την πολιτική, ο υπουργικός φετφάς γυαλίζει (και αυτό επιδίωκε), ωσάν πρωτοβουλία «προοδευτική», «εκσυγχρονιστική», μέγιστης «χρησιμότητας». Μην ξεχνάμε ότι μόνιμος καϋμός της Δεξιάς είναι να μη φανεί ποτέ ότι υστερεί σε επιδόσεις «προοδευτικής» αρλούμπας ανταγωνιζόμενη τον μηδενισμό τής τάχα και Αριστεράς.

Αγγλικά από το νηπιαγωγείο, σημαίνει, για τους «θεωρητικούς» της καταναλωτικής μονομανίας, την υποταγή ακόμα και του ψυχισμού των νηπίων στη χρησιμοθηρική μονομανία. «Να έχει εφόδιο το παιδί δύο γλώσσες» – εφόδιο, όπλο, χρηστικό εργαλείο, κλειδί πρόσβασης στον πλανητικά αποθεωμένο πρωτογονισμό της ωφελιμοθηρίας. Να είμαστε σίγουροι ότι θα σταδιοδρομήσει θριαμβικά το παιδί σαν γενίτσαρος του μηχανοργανωμένου διεθνισμού της αγγλοφωνίας.

Η αύξηση της μεταποίησης απαραίτητη προϋπόθεση για αλλαγή του υποδείγματος ανάπτυξης

Του Κώστα Μελά

Έχει γίνει πλέον συνήθεια: οι ελληνικές πολιτικές και οικονομικές αρχηγεσίες μετά από κάποιο σοβαρό συμβάν, συνήθως αρνητικό, όπως η κρίση του 2010 αλλά και η κρίση του Covid-19, θυμούνται και επανέρχονται στην ανάγκη αλλαγής του παραγωγικού υποδείγματος που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια η οικονομία της χώρας. Βέβαια και μετά από θεωρούμενες θετικές εξελίξεις, π.χ. η ένταξη της δραχμής στο ευρώ, πάλι υπήρχε η συζήτηση για αλλαγή - εκσυγχρονισμό του παραγωγικού υποδείγματος. Σήμερα η συζήτηση επανέρχεται αφενός λόγω των προβλημάτων που έχουν δημιουργηθεί στον τομέα του τουρισμού και αφετέρου λόγω των πόρων που αναμένονται να εισέλθουν στην ελληνική οικονομία με βάση το σχέδιο «Ταμείου Ανάκαμψης/Next Generation» της ευρωπαϊκής επιτροπής.

Όλο και περισσότεροι ταγοί της πολιτικής ζωής με κυβερνητικές θέσεις τα τελευταία σαράντα χρόνια, και ουσιαστικά υπεύθυνοι για όσα έχουν συμβεί, ανακαλύπτουν ότι απαιτείται απομάκρυνση από τη «μονοκαλλιέργεια του τουρισμού», καλώντας σε «διάσωση και μεταβολή του παραγωγικού μοντέλου, που έχει στρεβλώσεις». Βεβαίως κανείς δεν τους εμπιστεύεται. Όμως και μόνο η αναφορά τους στην ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης είναι αρκετή να της στερήσει οποιαδήποτε αξιοπιστία και να της μειώσει οποιαδήποτε κοινωνική δυναμική καθιστώντας την ουσιαστικά ανενεργή.

Οι Έλληνες εφοπλιστές συμμετέχουν στο αμερικανικό εμπάργκο κατά της Βενεζουέλας

Τη συμμετοχή τους στον επιχειρούμενο οικονομικό στραγγαλισμό της Βενεζουέλας αποφάσισαν οι Έλληνες εφοπλιστές, που δεσμεύτηκαν έναντι του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα να τηρήσουν το εμπάργκο που επέβαλαν οι ΗΠΑ.

«Η ελληνική ναυτιλία επιβεβαιώνει τη δέσμευσή της στην εφαρμογή των περιοριστικών μέτρων των ΗΠΑ για απαγόρευση εμπορικών και οικονομικών συναλλαγών με τη Βενεζουέλα και άλλες χώρες» αναφέρει η ανακοίνωση της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, ο πρόεδρος της οποίας, Θεόδωρος Βενιάμης, συναντήθηκε τη Δευτέρα 15 Ιουνίου με τον Αμερικανό πρέσβη στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ, στην πρεσβευτική κατοικία.

Όπως αναφέρει η ανακοίνωση, η συνάντηση έγινε «στον απόηχο των κυρώσεων που πρόσφατα επεβλήθησαν από την Αμερικανική κυβέρνηση εναντίον πλοίων ελληνόκτητων συμφερόντων».

Δύο μέτρα και δύο σταθμά...

Εξοικείωση με το απευκταίο

Του Παντελή Σαββίδη

Καλόν είναι, για να μην έχουμε αυταπάτες, να εξοικειωθούμε με την ιδέα πως αν θέλουμε να κρατήσουμε την ανεξαρτησία και κυριαρχία της χώρας μια στρατιωτική κλιμάκωση με την Τουρκία είναι στη σφαίρα του δυνατού. Και πως μόνοι θα υπερασπιστούμε τη χώρα.

Ο τίτλος του κειμένου προδίδει ότι το ενδεχόμενο της στρατιωτικής κλιμάκωσης θέλουμε να είναι το απευκταίο. Αλλά όχι το εξοβελιστέο.

Βεβαίως, υπάρχουν πολλά περιθώρια αναζήτησης διπλωματικής λύσης. Αλλά τα περιθώρια κάποτε τελειώνουν όταν έχεις να κάνεις με έναν επίμονο και πολεμοχαρή γείτονα.

Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι πως η ελληνική κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να χρησιμοποιήσει όλα τα διπλωματικά μέσα ή περιορίζεται  σε ό,τι της επιτρέπεται. Για παράδειγμα, ήταν ανεξήγητη η κυβερνητική διαρροή για ενόχληση της Αθήνας από τη δήλωση Αναστασιάδη ότι η Κύπρος θα προσπαθήσει να ανασταλεί η να διακοπεί η τελωνειακή Ένωση Ε.Ε. – Τουρκίας. Έχουν στην Αθήνα, ακόμη, την εντύπωση πως αν δεν πονέσει η Τουρκία θα κάνει σε κάτι πίσω;

Η χώρα πληρώνει την αβελτηρία των πολιτικών της ηγεσιών που δεν φρόντισαν να την θωρακίσουν. Ούτε και τώρα στη θωράκισή της είναι ο νους τους. Να καβατζάρουν θέλουν και μετά, έχει ο θεός. Στα γνώριμα βήματα ενός κατεστημένου που κατέστησε την Ελλάδα ενδοχώρα της πρωτεύουσάς της.

Ο μεγάλος περίπατος

Η παραγωγικότητα της λούφας

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Είναι, άραγε, η τηλεργασία η νέα χρυσοτόκος όρνιθα του νεο-καπιταλισμού (ή του μετα-καπιταλισμού, τουρμπο-καπιταλισμού, τηλε-καπιταλισμού, πείτε τον όπως θέλετε); Ετσι φαίνεται να αντιλαμβάνονται την υπόθεση τόσο οι εγχώριοι ψιλικατζήδες της επιχειρηματικής αρπαχτής όσο και οι πολυεθνικοί δεινόσαυροι της αλγοριθμικής οικονομίας, τα θεριά -Google, Facebook, Microsoft και λοιπές- που έσπευσαν να εξορίσουν στα σπίτια τους την πλειονότητα των εργαζομένων, μετατρέποντας κρεβατοκάμαρες και σαλονάκια σε γραφεία ή εργαστήρια και τα ψηφιακά δίκτυα σε αλυσίδες παραγωγής. Ο κορονοϊούλης θεωρήθηκε ιδεώδης ευκαιρία για μια γρήγορη, βίαιη ανατροπή του μοντέλου εργασίας που βασίζεται στη φυσική παρουσία των ανθρώπων στον κοινό χώρο. Χωρίς παζάρια, συλλογικές ή ατομικές διαπραγματεύσεις, συνδικάτα, περιττές συναντήσεις και χάσιμο χρόνου, στο κυλικείο, στο μπαλκόνι για κάπνισμα ή γύρω από τον ψύκτη του νερού.

Φυσικά, μέχρι να αναπτυχθεί η τεχνολογία του διακτινισμού και της τηλεμεταφοράς -λέμε τώρα-, οι οραματιστές του τηλε-καπιταλισμού θα ανεχθούν την ενοχλητική ανθρώπινη παρουσία και συνύπαρξη σε «βρομοδουλειές» που δεν μπορούν να γίνουν αλλιώς. Είτε πρόκειται για τις μπέιμπι σίτερ των βλαστών τους, είτε για τους ντελιβεράδες των παραγγελιών τους, είτε ακόμη και για τους «ντάλιτ», τους «Ανέγγιχτους» της Ινδίας, που είναι καταδικασμένοι να καθαρίζουν τους βόθρους των υπόλοιπων καστών. Ολα δένονται γλυκά στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό: ο φουτουρισμός της τηλεργασίας και η προϊστορία της βαρβαρότητας. 

Το 1821 ως εθνικό ιδεολογικό επίδικο – Ρητορείες αντί για ιστορική έρευνα

Του Πέτρου Πιζάνια

Για ποιο λόγο κάθε τόσο διάφοροι Έλληνες που θέλουν να φανούν ένθερμοι υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης, ή και ανυποχώρητοι ευρωπαϊστές, όπως μέλη της Επιτροπής για το 2021 επιδίδονται στον δημόσιο αναθεματισμό και ενίοτε στην κατασυκοφάντηση της Ελλάδας, των Ελλήνων και μαζί της ιστορίας μας; Τι τους κάνει να υποστηρίζουν χυδαίες συκοφαντικές δηλώσεις ξένων σε βάρος της χώρας και της ιστορίας; Και ακόμα γιατί να επαναλαμβάνουν κάθε αυθαίρετη ενίοτε και βλακώδη δήλωση του οποιουδήποτε ισχυρού Ευρωπαίου;

Από άλλη πλευρά τι μπορεί να καταλάβει κανείς για τις διάφορες διακρατικές επιτροπές, των οποίων ο ρόλος είναι να διορθώσουν τα σχολικά βιβλία ιστορίας προς το ηπιότερο; Με βάση τα ιδεολογικά μέτρα του politicaly correct; Μπορούμε, ας πούμε να "διορθώσουμε" τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα και φαινόμενα, όπως τις επαναστάσεις, τη δημιουργία κρατών, τους πολέμους, την εργασία και τον τρόπο οργάνωσής της, τις κοινωνικές δομές, τις μορφές πολιτικής οργάνωσης των κοινωνιών σαν να είχαν κάποια βλάβη; Διορθώνεται η ιστορία; Με κριτήριο τις ευρωπαϊκές, ή μήπως ειδικότερα τις γερμανικές χρηματοδοτήσεις διαφόρων ιδρυμάτων;

Ένας από τους πλέον προτιμητέους στόχους αυτής της στάσης που εκδηλώνεται με επιθετικότητα, συκοφαντία και ενίοτε χυδαιότητα είναι η Ελληνική Επανάσταση. Παράδοξο με μια πρώτη σκέψη, δεδομένου ότι το 1821 αποτέλεσε το μείζον εκείνο γεγονός που οι Έλληνες, όλοι τότε, με τον αγώνα τους κατέλυσαν το καθεστώς του ραγιά και εγκαθίδρυσαν το καθεστώς του πολίτη. Θεμελίωσαν την πολιτική τους ύπαρξη. Παρουσιάστηκαν στον κόσμο όχι διαμέσου των αρχαίων αγαλμάτων, αλλά αυτόνομα ως αυτό που ήταν τότε. Και συνεχίζουμε έως σήμερα χάρη σε εκείνο το θεμέλιο γεγονός της Επανάστασης, χωρίς το οποίο τίποτε δεν θα ήταν δυνατό στην συνέχεια.

Ο κορωνοϊός σκοτώνει, ο καπιταλισμός δολοφονεί!

Του Διονύση Μαλαπέτσα

Η πανδημία του κορωνοϊού που πλήττει τον πλανήτη είναι η μία όψη του νομίσματος, η οποία περιγράφεται καθημερινά από ενημερωτικά δελτία που εκδίδουν οι οργανισμοί υγείας σε όλο τον κόσμο. Οι αριθμοί έχουν την τάση να λένε την αλήθεια με έναν ψυχρό και ξεκάθαρο τρόπο. Ο ιός έχει ως τώρα προσβάλλει περίπου 8,5 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως και έχει κοστίζει τη ζωή σε περίπου 450.000 συνανθρώπους μας.

Το νόμισμα όμως έχει και άλλη όψη, την οικονομική κρίση που συνοδεύει την υγειονομική και είναι εξίσου σκληρή με την πρώτη. Οι αριθμοί και εδώ μιλούν από μόνοι τους. Πάνω από 1,5 εκατομμύριο απολύσεις έχουν ήδη ή πρόκειται να λάβουν χώρα παγκοσμίως εξ αιτίας, ή εξ αφορμής της πανδημίας του κορωνοϊού και του lockdown που κόστισε στα κέρδη των κεφαλαιοκρατών, κόστος που τώρα (και ως συνήθως) μετακυλούν στους λαούς, στους ανθρώπους του μόχθου που πλήρωσαν τα κέρδη τους, κατόπιν την κρίση τους, στη συνέχεια την ανάκαμψή τους και τώρα ξανά τις απώλειές τους από την πανδημία.

Το 1821 ως εθνικό ιδεολογικό επίδικο – Οι εκατέρωθεν μύθοι

Του Πέτρου Πιζάνια

Σχεδόν όλες οι εθνικές άρχουσες τάξεις, του δυτικού ή του υπόλοιπου κόσμου, που θεμελιώθηκαν πολιτικά με επανάσταση, τιμούν το ιδρυτικό γεγονός του νεωτερικού εθνικού τους κράτους, επειδή θεωρούν πως είναι συνεχιστές εκείνου του πρωταρχικού επιτεύγματος και εν πολλοίς κάτοχοι.

Το ίδιο και οι ελληνικές άρχουσες τάξεις σε όλες τις ιστορικές παραλλαγές τους, αλλά μόνο μέχρι το 1940. Μετά ξεκίνησε μια μεγάλη "αμηχανία", μια βαθμιαία πτώση. Θα περιοριστώ εδώ να διατυπώσω μια υπόθεση αφήνοντας την εκτενέστερη ανάλυσή της για ένα άλλο σημείωμα. Όταν ο Μεταξάς, ακριβέστερα οι ιδεολόγοι του, έφτιαξαν τον δικό τους θεμελιωτή μύθο για το έθνος, τον συνόψισαν στο "Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" και την ιστορία των Ελλήνων σε μια καρικατούρα της τρισχιλιετούς συνέχειας, επαναφέροντας τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό ως είδος συνθήματος.

Το ιδεολογικό αυτό σύστημα, σημασιολογικά εντελώς ασήμαντο, δεν διέθετε κάποια σχέση με την ρεαλιστική πολυπλοκότητα της ιστορίας μας και συνεπώς γρήγορα εκτράπηκε σε καρικατούρα. Η Επανάσταση του 1821 σε αυτό το σχήμα εμφανιζόταν με ελάχιστα πειστικό τρόπο, σαν ένα ηρωικό ξέσπασμα αγανάκτησης των Ελλήνων μετά από τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, σαν να περίμεναν τέσσερις αιώνες για να πουν στο τέλος κάτι σαν: «Ε, φτάνει πια, δεν πάει άλλο με τους Τούρκους!» (που ήταν Οθωμανοί).