Η σκέψη των Ελλήνων «αντιεθνικιστών»

Τι Λοζάνη, τι Κοζάνη, χιόνια η μία και χιόνια η άλλη….

Του Θεόδωρου Αφαλιανιάτη 

Η επικοινωνία με τους άλλους και η ανάγνωση βιβλίων των προηγούμενων γενιών τους οδήγησαν να αποδώσουν τα προβλήματα που εντοπίζει η αισθητηριακή λογική με την έκφραση «καπιταλισμός- φασισμός».

Όχι όμως σαν έννοια-προϊόν της ανθρώπινης δραστηριότητας αλλά με ένα ιδιαίτερο τρόπο, σα να είναι προϊόν των ίδιων των καταστάσεων, αυτόνομα, έξω από τη δικιά τους νοητική δραστηριότητα, σαν ουσία που υπάρχει αυτόνομα, που πηγάζει από την ίδια την κατάσταση. Έτσι «δημιουργούν» ένα πλάσμα αποκομμένο από την ίδια την αισθητηριακή πραγματικότητα, την εξέλιξη της, τους μετασχηματισμούς της. Ένα πλάσμα που έχει δική του ύπαρξη έξω από τον δημιουργό του.

Η έννοια χάνει την υπόσταση της και απομένει μία λέξη, «καπιταλισμός- φασισμός». Όχι όμως μια οποιαδήποτε λέξη αλλά μια μαγική δημιουργική λέξη που αρκεί να εισέρχεται σε κάθε περίσταση με το κατάλληλο πρόθεμα, π.χ. ελληνικός καπιταλισμός, τουρκικός καπιταλισμός κλπ. Είναι δευτερεύουσας σημασίας οι διαφοροποιήσεις της αισθητηριακής λογικής τους, η ουσία μετράει. Έτσι για τα πάντα εκφωνούν ότι είναι «ο καπιταλισμός, ηλίθιε», και η λέξη πια συμπλέκεται με άλλες καταστάσεις, αφηρημένα μέσα στο χώρο και το χρόνο, δημιουργώντας θεωρητικές μυθοπλασίες.

Θάνατος από υπερβολική δόση (επικοινωνίας)

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Θυμάμαι τον εαυτό μου, στην πρώτη δεκαετία της κινητής τηλεφωνίας, όταν τα κινητά ζύγιζαν γύρω στο κιλό, ορκιζόμουν αντίσταση μέχρις εσχάτων. Ισχυριζόμουν ότι το κινητό μού ήταν περιττό, αφού το μεγαλύτερο μέρος του εργάσιμου και μη χρόνου ήμουν δίπλα σε ένα σταθερό.

Καμιά δεκαετία κράτησε η αντίσταση. Ένα ατύχημα, από το οποίο βγήκα σώος από Ι.Χ. που μετατράπηκε σε κεφτέ, έγινε το ιδεώδες πρόσχημα. Από τότε δεν χρειάστηκε άλλο πρόσχημα για να αποκτήσω εξάρτηση από το κινητό και πλείστες εφαρμογές του.

Είμαι στη θάλασσα (όντως) κι είναι αδύνατο να περάσει μισή ώρα χωρίς να του ρίξω μια ματιά. Κι έπειτα, είναι τόσο έξυπνο. Δεν περνά δεκάλεπτο χωρίς να σε ειδοποιήσει ότι κάποιος έστειλε κάτι στο μέσεντζερ, στο βάιμπερ. Το γυαλιστερό θηριάκι, εκμεταλλευόμενο τη θεμελιώδη άγνοιά σου, κάθε τόσο σού δίνει ένα τρυφερό ηχητικό χαστουκάκι: «Εδώ είμαι! Μη με αγνοείς».

Γ. Καραμπελιάς: Ο Ελληνισμός παίζει τα ρέστα του! Ήρθε η ώρα να αναδυθούν νέες πολιτικές δυνάμεις! (βίντεο)

Αποκλειστική συνέντευξη στον Αλέξανδρο Στεφανόπουλο

Ο Γιώργος Καραμπελιάς μια ισχυρά έντονη προσωπικότητα. Εκδότης. Συγγραφέας.  Με πλούσια  δράση-και εν πολλοίς παρεξηγημένη και παρερμηνευμένη, πολυτάλαντος και χαρισματικά ευρηματικός  σε πολλούς τομείς, σχεδόν άγνωστος στην μεγάλη πλειοψηφία της Ελληνικής Κοινότητας των ΗΠΑ, παραχώρησε για πρώτη φορά μια εφ όλης της ύλης και αποκλειστική συνέντευξη στην ΠΡΩΙΝΗ. Μια συνέντευξη αληθινή  “εξομολόγηση”  εκ βαθέων και προ πάντων όχι πολιτική! Μια συνέντευξη που μιλάει για όλους και για όλα! Για τον εαυτό του και την σχέση του με την Αριστερά τον Μαρξισμό και τις μεγάλες ιδεολογικές  αυταπάτες. Για το τέλος των ιδεολογιών αλλά και για την νέα παγκόσμια κατάσταση που διαμορφώνεται στο κοινωνικό κίνημα με την νέα τάξη και την παγκοσμιοποίηση.

Ε ναι...

Το "γουδί το γουδοχέρι" ο σύμβουλος του Μητσοτάκη – H Κύπρος κείται μακράν για την Αθήνα

Του Κώστα Βενιζέλου

Εξακολουθούν στο αθηναϊκό κράτος να μην αντιλαμβάνονται πως η Τουρκία αντιμετωπίζει ενιαία τον ελληνισμό. Εξακολουθούν να μην αντιλαμβάνονται πως εάν χαθεί η Κύπρος, θα χαθεί και η Ελλάδα. Όπως είναι γνωστό, η Άγκυρα έσπευσε να ανακοινώσει πρώτη τη "συμφωνία αποκλιμάκωσης" ενώ λίγο αργότερα εξέδωσε NAVTEX για έρευνες του ερευνητικού σκάφος Barbaros στην κυπριακή ΑΟΖ. Το σκάφος στέλνεται σε περιοχές νοτίως του νησιού, από την Αμμόχωστο μέχρι τη Λάρνακα και εντός οριοθετημένων θαλασσοτεμαχίων. Κάποια από αυτά να είναι αδειοδοτημένα.

Τι αποσκοπεί, μεταξύ άλλων, αυτή η κίνηση από τουρκικής πλευράς;

1. Να στείλει ένα διπλό μήνυμα πως ναι μεν έχει… διάθεση για διάλογο με την Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα δεν εγκαταλείπει τους σχεδιασμούς της. Και το δείχνει στην πράξη.
2. Να δοκιμάσει τις αντιδράσεις της Ελλάδος σε μια ένα κίνηση στην Κύπρο. Προβλεπτή η μη αντίδραση, γι΄ αυτό και έγινε η κίνηση.
3. Να δημιουργήσει πρόβλημα μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου. Ενώ η Αθήνα θα αισθάνεται ανακούφιση για την αποκλιμάκωση, θα ετοιμάζεται για διάλογο, η Λευκωσία θα πρέπει να διαχειριστεί ακόμη μια επίθεση στην κυπριακή ΑΟΖ.

Ενδεικτική το πώς αντιμετωπίζει η ελληνική κυβέρνηση, είναι και η τοποθέτηση του συμβούλου του Έλληνα Πρωθυπουργού, Αλέξανδρου Διακόπουλου, (σε συνέντευξη στον Μέγκα). Απαντώντας σε σχετική ερώτηση για την αποστολή του τουρκικού ερευνητικού σκάφους Barbaros στην Κύπρο, ενώ συμφωνήθηκε ο ελληνοτουρκικός διάλογος, δήλωσε τα εξής:

Μοχάμεντ Μασάλι, ο «ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ»

Μοχάμεντ Μασάλι, ο «ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ» απόφοιτος της Ιατρικής (1967) με άριστα 10 και επαίνους.

"Ο Mohamed Mashally κούραρε τους φτωχούς στην πόλη του στην Αίγυπτο για περισσότερο από 50 χρόνια, μουσουλμάνους, κόπτες, χριστιανούς. Το έκανε δωρεάν στη σεμνή κλινική του, έδινε ακόμη και χρήματα στους φτωχότερους ασθενείς του για ν' αγοράσουν φάρμακα, κι έπαιρνε λιγότερο από ένα δολάριο σε αντάλλαγμα απόδοσης για ασθενείς που ΕΙΧΑΝ την οικονομική δυνατότητα.
Δεκάδες ασθενείς έκαναν ουρά κάθε μέρα μπροστά από την ταπεινή κλινική του.
Ο Μουχάμεντ (Μωάμεθ) δούλευε 10 ώρες την ημέρα από τις 9-19 για να περιποιηθεί τους περισσότερους.
Ο Muhammad Mashali δεν είχε ποτέ αυτοκίνητο, ούτε καν κινητό, περπατούσε από το σπίτι στην κλινική με τα πόδια παρόλο που ήταν πάνω από 80 χρονών.
Όταν ένας από τους πλούσιους του Κόλπου άκουσε για την ιστορία του, του έδωσε 20 χιλιάρικα, του έδωσε και αυτοκίνητο για να μετακινείται, αλλά μετά από έναν χρόνο, μετά την επιστροφή του στην Αίγυπτο, ο πλούσιος άνδρας ανακάλυψε ότι ο Μωάμεθ είχε πουλήσει το αυτοκίνητο για να βοηθήσει τους φτωχούς ασθενείς του.

Προσφορά...

Η λογική των πραγμάτων…

Του Ρούντι Ρινάλντι

Η μέχρι πρότινος απώθηση της ύπαρξης της τουρκικής απειλής αρχίζει να δίνει τη θέση της σιγά-σιγά σε μια άλλη κατάσταση συνείδησης και στάσης μέσα στον ελληνικό πληθυσμό. Μια διαφορετική εξέλιξη στις σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας, δηλαδή μια όξυνση και πιθανή εμπλοκή σε στρατιωτικές ενέργειες, δεν προκαλεί πλέον την ταραχή ή το φόβο που προκαλούσε λίγο καιρό πριν. Πρόκειται για μια σημαντική μεταστροφή –εφόσον συμβαίνει– η οποία θα παίξει το ρόλο της στις εξελίξεις. Τα όσα έγιναν στον Έβρο πριν λίγους μήνες, ο εγκλεισμός λόγω κορωνοϊού, το σοκ από τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, όπως και η πρόσφατη κρίση στο σύμπλεγμα νήσων του Καστελλόριζου που δημιούργησε εξαιρετική ανησυχία και ενδιαφέρον… όλα αυτά έχουν παίξει το ρόλο τους. Με μια έννοια, η κλιμακούμενη επιθετικότητα του Ερντογάν και η κυνική στάση των Δυτικών και της Ρωσίας οδηγούν στη συνειδητοποίηση πως με τον «κακό γείτονα», τώρα, αύριο ή μεθαύριο, πρέπει να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Δηλαδή πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος.

Αυτή η μεταστροφή, και το βάθος που θα έχει, θα είναι καθοριστική για πολλές εξελίξεις. Στο πρόσφατο παρελθόν έγινε έκδηλη η στήριξη του λαού στην άμυνα που επιδείχθηκε στον Έβρο. Τώρα, η πίεση να γίνει κάτι για τη μετατροπή της Αγια-Σοφιάς σε τζαμί οδήγησε στο να κτυπούν πένθιμα οι καμπάνες και να ψάλλεται ο Ακάθιστος Ύμνος, σχεδόν αυθόρμητα και με εντελώς υποβαθμισμένη την στάση της κεφαλής της Εκκλησίας. Ταυτόχρονα, το φρόνημα που δείχνουν οι ακρίτες, ένστολοι και κάτοικοι, είναι σημάδι ενός υγιούς πατριωτικού πνεύματος. Ξεκινάμε από αυτήν την επισήμανση, επειδή θεωρούμε ότι καθοριστικό στοιχείο της όποιας εξέλιξης είναι η στάση και το φρόνημα του λαού. Η αποτροπή και η άμυνα ξεκινούν πάντα από αυτόν τον παράγοντα. Αυτός όμως ο παράγοντας είναι ενοχλητικός για τις εγχώριες ελίτ και τον πολιτικό κόσμο, που πιέζονται για να βρεθεί «αμοιβαία επωφελής» λύση για όλους: Ελλάδα και Τουρκία γύρω από ένα τραπέζι μαζί με άλλους, ή καθ’ υποβολήν άλλων και με τελεσίγραφα που κοινοποιούνται στην ελληνική πλευρά, η οποία μοιάζει να είναι σε αδύνατη θέση, ή έχει επιλογή για να πληρώσει τα σπασμένα.

Κώστας Βάρναλης...

H Κούβα “ξεπλένει” το Βραβείο Νόμπελ;

Ο προβληματισμός αυτός τέθηκε αρχικά και καλοπροαίρετα από κάποιους, όχι βέβαια για την Κούβα, αλλά για την πρωτοβουλία που πάρθηκε στις 28 Απριλίου 2020 με την δημιουργία της ομάδας Νομπελ στους γιατρους της ΚΟΥΒΑΣ -Nobel Prize for the Doctors of Cuba 2021 στο facebook.

Κατά τις συζητήσεις που έγιναν τότε, υποστηρίχτηκε ότι ασφαλώς το Νόμπελ Ειρήνης, παρά τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα (Γιασέρ Αραφάτ, Νέλσον Μαντέλα, Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ κα), έχει δοθεί για τον αντίθετο λόγο από αυτόν που υποτίθεται ότι προορίζεται (την Ειρήνη) και αναφέρθηκε ένας μακρύς κατάλογος “βραβευθέντων” όπως και ότι υπήρξαν και περιπτώσεις άρνησης παραλαβής  (Ζαν-Πολ Σαρτρ το 1964 κ.α).

Σημειώθηκε επίσης ότι με βάση τους γνωστούς συσχετισμούς, όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, συμπεριλαμβανομένου και του ΟΗΕ, του Συμβούλιου Ασφαλείας, κ.α παίζουν αυτόν ακριβώς το ρόλο. Όμως σε όλους αυτούς τους οργανισμούς η Κούβα και όλες οι χώρες του άξονα της αντίστασης στον ιμπεριαλισμό, δίνουν εκεί, τη μάχη που μπορεί να δοθεί. 

Η εθνική ταυτότητα και το κρυφό σχολειό νίκησαν τους αποδομητές

Του Κωνσταντίνου Χολέβα 

Ο λαός μας σέβεται την εθνική ταυτότητα και δεν πέφτει εύκολα θύμα των διαφόρων αποδομητικών τάσεων. Χιλιάδες τόννοι μελανιού έχουν χυθεί για να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της Επαναστάσεως του 1821 και για να αμφισβητηθεί το Κρυφό Σχολειό, αλλά οι Έλληνες, στη μεγάλη πλειοψηφία μας, δεν δεχόμαστε αμάσητες τις διάφορες προπαγάνδες. Αυτό τουλάχιστον καταδεικνύει η έρευνα Κοινής Γνώμης για την Επανάσταση του 1821, την οποία διενήργησε το Κέντρο Φιλελευθέρων Μελετών σε συνεργασία με την εταιρία δημοσκοπήσεων Marc.

Η έρευνα, η οποία παρουσιάσθηκε στις 8.7.2020, καταγράφει την πεποίθηση του 90,4% των ερωτηθέντων ότι η Επανάσταση ήταν πρωτίστως εθνική. Υπάρχουν απαντήσεις γύρω στο 50% για τον κοινωνικό, φιλελεύθερο ή θρησκευτικό χαρακτήρα του 1821. Θεωρώ ευχάριστη έκπληξη το μεγάλο ποσοστό της σωστής απάντησης. Όλα τα κείμενα των πρωταγωνιστών και οι Διακηρύξεις των Εθνικών Συνελεύσεων μιλούν για μία εξέγερση Ελλήνων Ορθοδόξων εναντίον ενός αφόρητου ζυγού από δύναμη αλλοεθνή και αλλόθρησκη. Έχει σημασία η αφύπνιση των Ελλήνων, διότι επί δεκαετίες κατεβλήθη εργώδης προσπάθεια από τη μαρξιστική προπαγάνδα να τονισθεί ο ταξικός- δήθεν- χαρακτήρας της επαναστάσεως.Από τις άλλες απαντήσεις της έρευνας κρατώ τη μεγάλη δημοτικότητα του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, καθώς και την πολύ χαμηλή δημοτικότητα του Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου, οπαδού της πλήρους υποταγής στη Μεγάλη Βρετανία. Τον Μαυροκορδάτο προβάλλουν ως πρότυπο πολιτικού ορισμένοι από τους σύγχρονους μελετητές του 1821. Ευτυχώς οι Έλληνες προτιμούμε τον απροσκύνητο, ευφυή αλλά και συνειδητά πιστό Χριστιανό Θ. Κολοκοτρώνη.

Ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα: Μια ιστορία με πολλούς χαμένους και λίγους νικητές

Του Ευάγγελου Θεοδώρου

Η προκήρυξη του διαγωνισμού Σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) για το Εξωτερικό Υδροδοτικό Σύστημα (ΕΥΣ) της Αττικής από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στις αρχές Ιουνίου, έφερε (και πάλι) στο προσκήνιο το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης του νερού στη χώρα, δείχνοντας παράλληλα την ατζέντα της κυβέρνησης σε αυτό το θέμα, την οποία είχε φροντίσει προ πολλού να αναδείξει ο βουλευτής της ΝΔ , Μπάμπης Παπαδημητρίου, λέγοντας πως το νερό στην Ελλάδα είναι “απαράδεκτα φθηνό”.

Παράλληλα όμως, η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για την αντισυνταγματική φύση της ιδιωτικοποίησης του νερού στην Ελλάδα στις 16 Ιουνίου, αποτέλεσε τον αντίποδα. Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί πως όταν γίνεται λόγος για ιδιωτικοποίηση του νερού, γίνεται λόγος στην  πραγματικότητα για την διαχείριση των κρατικών υπηρεσιών ύδρευσης, όπως η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ από ιδιώτες, με στόχο (μόνο), το δικό τους κέρδος.

“Η δικαιοσύνη, ως πυλώνας της δημοκρατίας μας, κάνει κάτι που κανονικά η πολιτική ηγεσία θα έπρεπε να είχε κάνει πρώτη”

“Νομίζω ότι το ΣτΕ λειτούργησε ως ένας προστάτης του δημόσιου αγαθού που λέγεται νερό, η απόφαση του που έρχεται σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο είναι σωτήρια. Η δικαιοσύνη, ως πυλώνας της δημοκρατίας μας, κάνει κάτι που κανονικά η πολιτική ηγεσία θα έπρεπε να είχε κάνει πρώτη”, μας λέει ο Γιώργος Αυγερόπουλος, κινηματογραφιστής και σκηνοθέτης, παραγωγός του ντοκιμαντέρ, “Up to the last drop”. Και συνεχίζει, “θα συμβούλευα κάποιο στέλεχος της τωρινής κυβέρνησης να εξετάσει τη διεθνή εμπειρία πάρα πολύ προσεκτικά καθώς υπάρχουν πράγματι πάρα πολλές περιπτώσεις για να καταλάβει ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως νόημα στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Μάλιστα, η ιδιωτικοποίηση είναι εντελώς παρωχημένη πια, καθότι υπάρχει μια παγκόσμια τάση επαναδημοτικοποίησης των εταιρειών ύδρευσης και των συστημάτων ύδρευσης σε ολόκληρο τον κόσμο. Υπάρχουν πάνω από 230 περιπτώσεις που έχουν καταγραφεί τα τελευταία 15 χρόνια σε περισσότερες από 37 χώρες του πλανήτη. Άλλωστε, Η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου αγαθού που λέγεται νερό, δε δημιουργεί ανταγωνισμό καθώς το νερό δεν είναι όπως οι εταιρείες τηλεφωνιών για παράδειγμα, που σε μια πολυκατοικία, υπάρχει η δυνατότητα ο πρώτος κι ο δεύτερος όροφος να έχουν διαφορετικό πάροχο. Στο νερό, ένας είναι ο νερουλάς για ολόκληρες περιοχές με εκατομμύρια ανθρώπους, με αποτέλεσμα μάλιστα να δημιουργούνται και ανισότητες”.

Οι συγκεκριμένες ανισότητες βέβαια, στις οποίες αναφέρεται ο κ. Αυγερόπουλος, δεν προκύπτουν από μόνες τους αλλά από την ίδια τη φύση των συμβολαίων Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα, όπως η αντίστοιχη που προκηρύχθηκε από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας: “ Οι συμβάσεις που υπογράφονται στις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, έχουν συνήθως χρονική ισχύ 20,25,30 χρόνια. Ως αποτέλεσμα, ένας ιδιώτης θα κοιτάξει, εάν χαλάσει ή αν πρέπει να διορθώσει οτιδήποτε, να επενδύσει ώστε το ανταλλακτικό που θα αγοράσει να κρατήσει 20,25 χρόνια. Θα κοιτάξει δηλαδή τη συμφέρουσα λύση για εκείνον, σε ένα δημόσιο αγαθό όπως το νερό. Επίσης, στις ΣΔΙΤ, προβλέπεται η ρήτρα του κέρδους. Κάτι τέτοιο σημαίνει πως το δημόσιο εγγυάται το κέρδος μιας ιδιωτικής εταιρείας για όσο διαρκεί η σύμβαση. Δηλαδή, εάν ο κόσμος δεν πίνει και δεν χρησιμοποιεί όσο νερό προβλέπεται στα συμβόλαια, τότε η ιδιωτική εταιρεία μπορεί να προσφύγει στο διαιτητικό δικαστήριο και να ζητήσει αποζημίωση εκατομμυρίων ευρώ από το δημόσιο. Τέτοιες περιπτώσεις έγιναν ορατές σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική, και ειδικά στο Βερολίνο και στην Πορτογαλία , στο δήμο του Barcelos”.

Πιο συγκεκριμένα, στην περίπτωση του Barcelos, η εταιρεία προσέφυγε στο διαιτητικό δικαστήριο και κέρδισε αποζημίωση 170 εκατομμυρίων ευρώ, που για να το πληρώσει ο δήμος του Barcelos,  πρέπει να περάσουν περισσότερα από 500 χρόνια. Πέρα όμως από το σημαντικότατο ζήτημα των αποζημιώσεων και της ρήτρας του κέρδους, ο κ. Αυγερόπουλος διακρίνει ένα τρίπτυχο σημαντικότατων συνεπειών που θα είχε η ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα (όπως και σε κάθε χώρα): “Τα τρία σημαντικότερα ζητήματα που προκύπτουν από την ιδιωτικοποίηση του νερού, όπως μας έχει δείξει η εμπειρία σε ολόκληρο τον κόσμο, πέρα από τις αποζημιώσεις, είναι η μείωση των επενδύσεων (με μεγάλο βάθος χρόνου) που γίνονται στο δίκτυο, και η απώλεια τεχνογνωσίας η οποία μεταφέρεται σε ιδιώτες. Όσον αφορά την απώλεια τεχνογνωσίας, ο κινηματογραφιστής εξηγεί, χρησιμοποιώντας και πάλι το παράδειγμα του Barcelos, λέγοντας πως ακόμη και αφού ο δήμος κλήθηκε να πληρώσει την προαναφερθείσα κολοσσιαία αποζημίωση που προαναφέρθηκε, και πλέον προσπάθησε να διαχειριστεί ο ίδιος την εταιρεία ύδρευσης, “είχε χάσει όλη την τεχνογνωσία που αφορά στο νερό”, και συνεχίζει αναφέροντας σχετικά με την Ελλάδα πως “αυτήν την στιγμή έχουμε μια τεχνογνωσία για το νερό στην Ελλάδα, δημόσια, η οποία εξυπηρετεί έναν κοινό καλό σκοπό, δηλαδή να έχουμε καθαρό, ποιοτικό και φτηνό νερό στις βρύσες μας, που θα σέβεται ακόμα και αυτόν που δε θα έχει να πληρώσει”, λόγω φυσικά της χαμηλής τιμής του. Της τόσο χαμηλής τιμής του, που όπως φαίνεται στο ντοκιμαντέρ του κ. Αυγερόπουλου, παραξένεψε ακόμα και τους υπεύθυνους της εταιρείας  Suez, η οποία είχε επισκεφθεί πριν κάποια χρόνια τις εγκαταστάσεις της ΕΥΑΘ.

Στην περίπτωση του νερού, η ιδιωτικοποίηση, θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία

Στην πραγματικότητα, δίχως υπερβολή, διακρίνεται ένα δίλημμα ανάμεσα στο κέρδος ορισμένων εταιρειών εις βάρος εκατομμυρίων ανθρώπων και στην ποιότητα των υπηρεσιών ύδρευσης. Το συγκεκριμένο “δίλημμα”, προκύπτει και από όσα μας ανέφερε χαρακτηριστικά ο κινηματογραφιστής : “Το μόνο που βλέπουν οι ιδιωτικές εταιρείες του νερού, είναι το κέρδος, κάνουν ότι κάνουν για να βγάλουν χρήματα, δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα. Βρίσκουν απλώς χώρες που βρίσκονται στο φάσμα του νεοφιλελευθερισμού ή περιοχές στις οποίες εντοπίζονται αναταραχές ή χώρες που η εξουσία διάκεινται φιλικά προς αυτές και κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, να παίρνουν από το δημόσιο κομμάτια με στόχο να τα εκμεταλλευτούν οι ίδιες και να βγάλουν χρήματα. Στην περίπτωση του νερού, κάτι τέτοιο θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, δε γίνεται κανείς να μην έχει νερό στο σπίτι του , αποτελεί υγειονομική βόμβα ειδικά στην εποχή του κορονοϊού”.

Σε κάθε περίπτωση, όπως αναφέρει ο Μαξ Βέμπερ στο βιβλίο του “Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού” (σελ. 45), “ο σημερινός καπιταλισμός, εκπαιδεύει και επιλέγει τα οικονομικά υποκείμενα που χρειάζεται με μια διαδικασία οικονομικής επιβίωσης του ικανότερου”. Το ζήτημα όμως της ιδιωτικοποίησης του νερού, της πηγής της ζωής, δεν είναι δυνατόν να αφήνεται στα χέρια κανενός (οικονομικού) υποκειμένου, το οποίο επιθυμεί να κερδοσκοπήσει από αυτό, εις βάρος της υγείας και της οικονομικής κατάστασης, όλων των υπόλοιπων καθώς, όπως άλλωστε επισημαίνει και ο κ. Αυγερόπουλος, “το νερό δεν είναι ένα αγαθό, όπως είναι ένα λουκάνικο, ένα πουκάμισο ή μια ντομάτα. Έχει φοβερές ιδιαιτερότητες, ως δημόσιο αγαθό”.

Ανάρτηση από: https://tvxs.gr/

Οι δύο Ελλάδες θα εορτάσουν το 1821

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Η πρόσφατη εμφάνιση, στο ελληνικό προσκήνιο, της «ΤΙΜΗ ΣΤΟ ’21», της αυθόρμητης αυτής κίνησης, που αναπτύχθηκε με χειμαρρώδεις ρυθμούς σε ελάχιστο χρόνο, και που έθεσε ως ακρογωνιαίο λίθο της ύπαρξής της την απόδοση τιμών στους ήρωες της Επανάστασης του 1821, όπως τους αξίζει, καθώς και το σεβασμό στη μακραίωνη ιστορία των Ελλήνων, είχε και ένα μη αναμενόμενο αποτέλεσμα: τη συνειδητοποίηση, δηλαδή, της ύπαρξης μιας δυαδικής Ελλάδας.

O δυαδισμός αυτός αναδύεται καταρχήν μέσα από τις γνωστές ιδεοληψίες, που εκκόλαψε το διεθνές οικονομικό σύστημα της παγκοσμιοποίησης, και που είχαν ως επίκεντρο το σχεδιασμό μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης. Και κατά δεύτερο λόγο, ο δυαδισμός αυτός συμπληρώνεται μέσα από την ισχυροποίηση του κράτους-έθνους, που είναι το αποτέλεσμα της υποχώρησης της παγκοσμιοποίησης σε ολόκληρη την υφήλιο και που φαίνεται ότι ματαίωσε, προς το παρόν τουλάχιστον, την προώθηση της ιδέας για παγκόσμια διακυβέρνηση. Πράγματι, τώρα, οι εξελίξεις τρέχουν γρήγορα, καθώς η μία μετά την άλλη οι οικονομίες στον πλανήτη μας, επιβάλλουν έλεγχο των συνόρων, ενισχύουν την εθνική οικονομική δραστηριότητα, περιφρουρούν την εθνική τους κυριαρχία και υπογραμμίζουν τη σημασία των ιδιαιτεροτήτων της θρησκείας, της γλώσσας, της ιστορίας και του πολιτισμού τους. Παραδόξως, όμως, η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να έχει επιλέξει αντίστροφη πορεία, υπογραμμίζοντας σε κάθε ευκαιρία τα πλεονεκτήματα, που δήθεν εξασφαλίζει η πολυπολιτισμικότητα. Έτσι, η χώρα μας αποτελεί την εξαίρεση στην Ευρώπη, αγνοώντας όμως κατάφωρα τη συντριπτικά αντίθετη βούληση της πλειοψηφίας των Ελλήνων.

Τροπολογία-δώρο στα κανάλια – Πέτσας: «Διακυβεύεται η βιωσιμότητα τους»!

Επεκτείνονται οι μειώσεις στο μισό των υποχρεώσεων των εταιρειών – ιδιοκτητών καναλιών για να έχουν ψηφιακό σήμα - Βροχή τροπολογιών για εφοπλιστές και βιομηχάνους στο νομοσχέδιο του υπουργείου Ανάπτυξης.

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Τα τηλεοπτικά κανάλια έχουν ανάγκες, τα έσοδα τους έχουν μειωθεί κατά 30%! Με αυτή την φράση ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και υφυπουργός παρά των πρωθυπουργώ για ζητήματα ενημέρωσης, Στέλιος Πέτσας, δικαιολόγησε την τροπολογία που κατέθεσε σήμερα στην Βουλή σε νομοσχέδιο του υπουργείου Ανάπτυξης, με την οποία παρέχονται νέες οικονομικές διευκολύνσεις τους ιδιοκτήτες τους.

Σύμφωνα με την ρύθμιση, τα τηλεοπτικά κανάλια για δύο ακόμη μήνες, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, έχουν το δικαίωμα να κάνουν χρήση του δικαιώματος να πληρώσουν με έκπτωση 50% τις υποχρεώσεις τους σχετικά με την παροχή ψηφιακού σήματος. Δηλαδή να εξοφλήσουν την εταιρία που παρέχει την πλατφόρμα, δηλαδή την DIGEA. Παράλληλα αποτελεί ερώτημα τι δυνατότητες θα δοθούν στην ίδια την DIGEA προκειμένου να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς το κράτος, μια και οφείλει τα κέρδη της στην διαχείριση των δημόσιων συχνοτήτων.

Δεν πολεμάμε...

Του Δημήτρη Μπελαντή

- Δεν πολεμάμε για τα πετρέλαια 

- Δεν πολεμάμε για μονοπωλιακούς καπιταλιστικούς αλιευτικούς σχηματισμούς που εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη,ντόπια και ξένη.

-Δεν πολεμάμε για χώρους μέσα στην ιμπεριαλιστική Ελλάδα όπου θα μπούνε αιολικά, ανεμογεννήτριες, λιγνιτωρυχεία, εργοστάσια παραγωγής καπιταλιστικής ενέργειας, ψητοπωλεία , πιτσαρίες, burger houses και άλλα. Αυτό αφορά και τον αντισπισισμό μας.

Ανατριχίλα έξω από την Αγιά Σοφιά (video)

Δείτε το συγκλονιστικό βίντεο που ανέβασε η ORIGINAL στα socialmedia

Με ένα βίντεο που προκαλεί ανατριχίλα η Original τα είπε όλα για την Αγια Σοφιά και την εργαλειοποίηση της από τον Ερντογάν. Στο βίντεο μέλη της μεγαλύτερη οργάνωσης οπαδών της ΑΕΚ τραγουδούν το σύνθημα "Μια ιστορία από την Πόλη" έξω από τη Μεγάλη Εκκλησιά.

Σώμα προδότη (Προσοχή: για αναγνώστες άνω των 50 ετών)

Της Μανίνας Ζουμπουλάκη

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι μείναμε πολύ κλεισμένοι με τον εαυτό μας ή αν φταίει το ότι πουρέψαμε, η παρέα μου κι εγώ πάντως αισθανόμαστε κάπως σαραβαλέξ τελευταία

Πώς αλλάζει το σώμα μας όταν μεγαλώνουμε

Παιδικός φίλος εξηγεί στο τηλέφωνο πως δεν το σηκώνει πλέον το ποτό: ήπιε ένα βερμούτ (!) χθες βράδυ κι έγινε χάλια. Περιήλθε δηλαδή σε κατάσταση στην οποία πριν δέκα-είκοσι χρόνια τον πετυχαίναμε μετά από έξι-εφτά-οχτώ ποτά – και μάλιστα όχι βερμούτ.

Πριν πέντε, βαριά δέκα χρόνια, για την ακρίβεια (το «πριν είκοσι χρόνια» μας πάει κοντά στην Κιβωτό του Νώε και βαριόμαστε). Μέχρι τα 54-55, όλοι ήμασταν ανθεκτικοί στο αλκοόλ, στο ξενύχτι, στην ταλαιπωρία, ακόμα και στις μεγάλες βόλτες, τα μακρινά ταξίδια με αυτοκίνητο, τις πολύωρες συζητήσεις και τους ατέλειωτους καφέδες. Κάποιος μεγαλύτερος φίλος με είχε προειδοποιήσει: μετά τα 58 βλέπεις τη διαφορά. Βασικά τη διαφορά στο σώμα σου, που αρχίζει να σε κρεμάει, από κει που ήταν τόσο τσίλικο και αξιόπιστο, νυστάζει ξαφνικά, στα καλά καθούμενα, στις τρεις το μεσημέρι – άκου τώρα. Πεινάει και υποφέρει και ζητάει το φαγάκι του πατώντας πόδι. Πονάει σε διάφορα σημεία στα οποία δεν πονούσε ποτέ. Φωνάζει ότι κουράστηκε, ξεπατώθηκε, έλιωσε, θέλει κρεβάτι, ξάπλα, ηρεμία κι ένα καλό  βιβλίο να διαβάσει, με μικρό λαμπατέρ πλάι στο κρεβάτι. Έχει ενοχλήσεις επειδή έφαγε πολύ ή δεν έφαγε αρκετά, ή έφαγε τα λάθος πράγματα, ή δεν ήπιε νερό. Όλα αυτά που έφαγε και δεν έφαγε, ήπιε, κάπνισε, έκανε, μεταβόλισε και αποτοξίνωσε το άπιστο σώμα, δεν είχαν σημασία πριν δέκα χρόνια αλλά τώρα έχουν.

Έτσι... καθαρίζεις με τον Ερντογάν

Η απαιδευσία μας μοιραία

Του Χρήστου Γιανναρά

Πόσο αστείοι γινόμαστε οι σημερινοί Ελληνώνυμοι, όταν «πρέπει» να υπερασπίσουμε την ελληνικότητα του παρελθόντος που αδιάντροπα αγνοούμε (την αρχαιοκλασική) ή που βαθειά περιφρονούμε και αυθόρμητα απεχθανόμαστε (τη λεγόμενη «βυζαντινή»)! Είναι να γελάει κάθε απροκατάληπτος, κάποιας παιδείας συνάνθρωπος (ή να θλίβεται, ανάλογα με το είδος του «φιλελληνισμού» του) ακούγοντας τους πολιτικούς μας άρχοντες και τους κομματικούς αρχηγούς μας να διαμαρτύρονται που ο Ερντογάν ξανακάνει την Αγια-Σοφιά τζαμί.

Η μαχητικά μηδενιστική, λάτρις του Διαφωτισμού παγκυρίαρχη στη σημερινή Ελλάδα διανόηση, υπαγορεύει στα κόμματα (της τάχα Αριστεράς και της «προοδευτικής» Δεξιάς) να απαιτούν από διεθνείς οργανισμούς προστασία του «μνημείου» και των «έργων Τέχνης» που συγκεφαλαιώνονται στην ονομασία «Αγια-Σοφιά». Αγνοούν οι θλιβεροί αυτό που ήξερε καλά ο Πορθητής και το έχει συνειδητοποιήσει ευστοχότατα ο Ερντογάν: Οτι η Αγια-Σοφιά δεν είναι απλώς ένας «θρησκευτικός ναός», έστω έκτακτου κάλλους και με τεράστιας καλλιτεχνικής αξίας θησαυρίσματα. Είναι το σύμβολο (ταυτότητα) της «αυτοκρατορίας», δηλαδή μιας διεθνικής «τάξης πραγμάτων», που συγκεφαλαιώνει τρόπο βίου ή πολιτισμό. Για πολλούς αιώνες σάρκωνε η Αγια-Σοφιά το «πάντρεμα» Ρώμης - Αθήνας, εκκλησίας του δήμου και λατινικής ευταξίας (ordo rerum), Ηράκλειτου - Αριστοτέλη και «εκκλησιάζουσας βασιλείας». Με τον Πορθητή η στόχευση μεταφέρθηκε στο επίπεδο του απλοϊκού πόθου «κοσμοκρατορίας» και με τον Ερντογάν μοιάζει να γοητεύει το όραμα: μήπως αντιπαλέψει η παιδαριώδης «μεταφυσική» του Ισλάμ, σε διεθνή κλίμακα, τη λοιμική του ιστορικο-υλιστικού κρετινισμού, «αριστερών» ή «δεξιών» προσχημάτων, κερδίζοντας μιαν εύκολη υπεροχή.

...δημοκρατία

Το ηθικό πλεονέκτημα του πλούτου

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Για να είμαστε ακριβείς, δεν γίνονται όλα για τα λεφτά. Ποτέ δεν γίνονταν όλα μόνο για τα λεφτά. Μερικές φορές τα λεφτά είναι το πρόσχημα, το εργαλείο, ο μοχλός για να επιβεβαιώσεις την επιρροή σου, να ασκήσεις την εξουσία σου, να ενισχύσεις το κύρος σου. Ή για να γεμίσεις την ψυχική σου άβυσσο. Οταν τα λεφτά είναι πολλά, πάρα πολλά, πολύ περισσότερα από αυτά που χρειάζεσαι εσύ, η φαμίλια, το σόι, οι κολλητοί σου και εν συνεχεία τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα όλων αυτών, τότε μπορεί να αποτελούν το σύμπτωμα μιας ψυχικής διαταραχής που καθιστά τους κατόχους τους ανίκανους να αντλήσουν ικανοποίηση από οτιδήποτε. Από το λίγο, το πολύ, το άφθονο, το απεριόριστο.

Πάρτε για παράδειγμα τον Ελον Μασκ, έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, διευθύνοντα σύμβουλο της Tesla, της εταιρείας που παράγει αυτοκίνητα τα οποία ελάχιστα έως καθόλου αφορούν το 99% του παγκόσμιου πληθυσμού. Για την απόκτηση του φθηνότερου από αυτά ο μέσος άνθρωπος θα χρειαζόταν δουλειά 10, 20 ή 30 χρόνων, ενδεχομένως χωρίς να σιτίζεται καν και χωρίς να καταναλώνει οτιδήποτε. Αν δε ήταν κάτοικος της Ασίας ή της Αφρικής, η εργασία του για την αγορά ενός Tesla θα απαιτούσε τουλάχιστον 7 ζωές. Βεβαίως, αν είχε την υπομονή να σπαταλήσει και τις 7 ζωές του στην άοκνη δουλειά για ένα ηλεκτρικό και καθαρό Tesla, θα είχε την ηθική ικανοποίηση της συμβολής στην προστασία του περιβάλλοντος και στην καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής. Αλλά, βλέπετε, και σ’ αυτό το πεδίο οι φτωχοί είναι καταδικασμένοι: το πολύ που μπορούν να κάνουν για το περιβάλλον είναι να ανακυκλώσουν κανένα πλαστικό μπουκαλάκι. Θα οδηγούν όμως ρυπογόνες σακαράκες, θα καίνε πετρέλαιο, θα αποψιλώνουν δάση για καυσόξυλα και θα παράγουν πολλά σκουπίδια. Η φτώχεια γίνεται συνώνυμη της περιβαλλοντικής ανηθικότητας και της κλιματικής απάθειας. Ο πλούτος εξαγοράζει κι αυτό το ηθικό πλεονέκτημα.

Δωρεάν μηνύματα...

«Συνθήκη της Λοζάνης: 97 χρόνια μετά»

Του Μάρκου Τρούλη 

Η Συνθήκη της Λοζάνης υπήρξε η πρώτη, η οποία αναθεωρούσε το διαμορφωθέν εις βάρος ηττημένου του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου πλαίσιο, ενώ προσέφερε και το διεθνή δοκιμαστικό σωλήνα γέννησης του τουρκικού έθνους και κράτους. Με εξαίρεση την προσάρτηση της Αλεξανδρέττας το 1939, η οποία ήταν «η ευκαιρία που δεν έπρεπε να χαθεί» σύμφωνα με τον Αχμέτ Νταβούτογλου, το νεότευκτο τουρκικό εθνοκράτος επιχείρησε να απέχει από διεθνείς διενέξεις για περίπου 30 έτη, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι η εν λόγω περίοδος θεωρείται ως η σχετικά καλύτερη για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Σήμερα, 97 χρόνια μετά, η Τουρκία επιδιώκει την ανατροπή των τότε συμφωνημένων με ένα κρεσέντο μαξιμαλισμού και επιθετικότητας. Κατηγορεί την Ελλάδα για «παραβατικότητα» (!), τη στιγμή που η ίδια ζητά ανοιχτά την αλλαγή της «απαρχαιωμένης» Συνθήκης της Λοζάνης. Ωστόσο, λησμονεί ή θέλει να λησμονεί ότι οι ίδιες οι διεθνείς συνθήκες είναι το απαύγασμα του διεθνούς δικαίου και της διεθνούς νομιμότητας. Όμως, τι σημασία έχει αυτό για μια Τουρκία, η οποία θεωρεί εαυτόν αρκετά ισχυρό ώστε να ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη και να προβεί σε αποσταθεροποιητικές ενέργειες εντός μιας εκτεταμένης γεωγραφικής ζώνης από τον Καύκασο και τη Νότια Ουκρανία έως τα Βαλκάνια, τη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή ή ακόμη και το Κέρας της Αφρικής

Η υπεροψία

Του Κώστα Γκιώνη

Είμαι πολύ μακριά από τις θρησκείες, από τους θρησκόληπτους και τους θρησκολογούντες, σέβομαι τους πιστεύοντες (λίγοι είναι αυτοί), όταν ο βίος τους συμβαδίζει με τις πανανθρώπινες αξίες πού διδάσκουν οι περισσότερες από τις θρησκείες, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο ανάμεσα στους προσκυνούντες, αυτό όμως είναι κάτι άλλο και άλλο αυτό πού συμβαίνει στην Τουρκία με την περίπτωση της Αγιά Σοφιάς και την μετατροπή της σε Τζαμί.

Η Αγιά Σοφιά δεν είναι ένας απλός ναός, είναι ένα σύμβολο των απανταχού Ορθόδοξων Χριστιανών (250 εκ), στέκει εκεί από το 537 μχ (προυπήρχε παλαιότερος στην ίδια θέση του 360 μχ, πού γκρεμίστηκε για να ανοικοδομηθεί ο νέος), δηλαδή πριν την γέννηση του Μωάμεθ (571 μχ), άρα το οίκημα δεν έχει ιστορικά καμία σχέση με τον μουσουλμανισμό, οπότε οφείλουμε να το σεβόμαστε όπως θα σεβόμαστε όλα τα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς, είτε αυτά είναι πολιτιστικά, είτε είναι θρησκευτικά, αυτό διαχωρίζει τον πολιτισμένο άνθρωπο, από τον απολίτιστο, ο σεβασμός στο αντίθετο, στο διαφορετικό, ο σεβασμός στον άλλο, η αγάπη για τον συνάνθρωπο.

Η κίνηση Ερντογάν κάνοντας τζαμί την Αγιά Σοφιά, είχε διπλό νόημα, πρώτο την κατάλυση του κοσμικού κράτους έτσι όπως εδραιώθηκε από τον Κεμάλ Ατατούρκ και την δημιουργία ενός θεοκρατικού καθεστώτος, πού θα βάλει κάτω από τις φτερούγες του όλο το σουνίτικο μουσουλμανικό τόξο, με αρχηγό τον σουλτάνο Ερντογάν και δεύτερο τον εξευτελισμό του αντιπάλου κάνοντας του το σύμβολο της πίστης του, δικό του τόπο λατρείας, λες κι αν ήθελε δεν θα μπορούσε να φτιάξει έναν εξίσου λαμπρό ναό, αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από ένδειξη μικρότητας του δυνατού μπροστά στον αδύναμο, μια τραγική και ηλίθια πρόκληση...

Βασίλης Μαγγος ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ

 

Ανάσα

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί σήμερα

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές θλιβερές εικόνες ξετυλίγονται στην Αγία Σοφία, που ονομάστηκε επίσημα «Μεγάλο Τζαμί Αγιά Σοφιά»(!), και κρίσιμες καταστάσεις ξετυλίγονται στο σύμπλεγμα των νήσων του Καστελόριζου. Στις αμέσως επόμενες ώρες και μέρες πιθανά να έχουν συμβεί σημαντικές εξελίξεις, επιβεβαιώνοντας πως ο Ιούλιος είναι συνήθως καυτός μήνας.

Καλοκαίρι 2020. Αλλιώτικο. Με κορωνοϊό και κρούσματα, ουσιαστικά χωρίς τουρισμό, με τη φωτιά του πολέμου να γλύφει τις πόρτες μας, τη Μεσόγειο σε αναβρασμό, κι έναν άγνωστο Σεπτέμβρη να μας περιμένει, χωρίς να μπορούμε να προγραμματίσουμε τίποτα. Καλοκαίρι με λίγες, κοφτές ανάσες. Ενώ η ανάγκη για βαθιές ανάσες μετά από αυτόν τον χειμώνα είναι μεγάλη, δύσκολα ικανοποιείται. Σιγά-σιγά γίνεται συνείδηση πως θα ζήσουμε διαφορετικά από ό,τι ξέραμε. Με μια πολλαπλή κρίση: εθνική, υπόστασης της χώρας, οικονομική, εργασιακή, κοινωνική και πολιτική, πολιτιστική και αντοχών της κοινωνίας.

Θα πει κανείς, γιατί μας τα θυμίζετε όλα αυτά, που τα γνωρίζουμε άλλωστε; Επειδή αυτή η μετατροπή της συνείδησης μπορεί να γίνει με καταθλιπτικό τρόπο επί της κοινωνίας, μπορεί όμως να γίνει και διαφορετικά. Και αυτό είναι κρίσιμο.

24 Ιουλίου: Κάθε χρόνο αναπαράγεται ο δόλιος μύθος του Καραμανλή

Αυτό το μεγαλοφυές σκίτσο ο Στάθης το εμπνεύστηκε
το 2004 από το Σαρόν, αλλά ταιριάζει σήμερα για κάθε
έπαρχο του 4ου Ράιχ…
Αυτή τη μέρα, 24 Ιουλίου, επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, σαν καρμπόν, η ίδια παράκρουση κυνισμού και υποκρισίας, γύρω από την «αποκατάσταση της δημοκρατίας»!!!Στο όνομα της δικτατορία των συνταγματαρχών και κερδοσκοπώντας πολιτικά πάνω σ’ αυτή τη δικτατορία, ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΟΥΝ και ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΥΝ τη ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ που ζούμε: Του ευρω-φασισμού και των μηχανισμών του.

Γι αυτή τη δόλια φάρσα της σύνθετης πολιτικής παραπλάνησης έχουμε γράψει πολλά κείμενα. Ενδεικτικά παραπέμπουμε εδώ :
https://resaltomag.blogspot.com/2017/07/24.html#more

Αυτή η φάρσα της σύνθετης πολιτικής παραπλάνησης, αναπαράγει και μια άλλη: Την αγιοποίηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανυψώνεται από το σύνολο του πολιτικού κόσμου και με τις ευλογίες της καθεστωτικής «αριστεράς» σε «Εθνάρχη»: Η δολιότητα εις διπλούν…

Η συρρίκνωση των επενδύσεων

Του Κώστα Μελά

Είναι γνωστό, παρότι αποκρύβεται επιμελώς, ότι τα μνημονιακά προγράμματα επέφεραν κατάρρευση των επενδύσεων (Ακαθάριστος Σχηματισμός Κεφαλαίου) περίπου κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες με αποτέλεσμα οι επενδύσεις στην Ελλάδα, το 2019, να βρίσκονται στο 11,8% του ΑΕΠ, έναντι περίπου 20,3% του μέσου όρου των χωρών της Ε.Ε. Οι εξελίξεις στο σημαντικότατο αυτό οικονομικό μέγεθος έχουν γίνει πολύ δυσμενείς μετά την κρίση της πανδημίας COVID-19. Όλες οι προβλέψεις –σύμφωνα με τα βασικά σενάρια– δείχνουν για το 2020 μεγάλες μειώσεις, σε τέτοιο βαθμό που η ήδη συρρικνωμένη παραγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας, να οδηγείται σε όλο και μεγαλύτερη συρρίκνωση.

Ο ακαθάριστος σχηματισμός πάγιου κεφαλαίου σύμφωνα με τις εαρινές προβλέψεις της ευρωπαϊκής επιτροπής (Μάιος 2020) αναμένεται να μειωθεί κατά 30,0%. Στο ίδιο ποσοστό κυμαίνονται και οι εκτιμήσεις του ΔΝΤ. Ενώ σύμφωνα με την έκθεση του ΙΟΒΕ για το δεύτερο τρίμηνο του 2020, η μείωση εκτιμάται ότι θα είναι της τάξεως του 25,0%. Στην περίπτωση επικράτησης δυσμενούς σεναρίου το ύψος της μείωσης μπορεί να ανέλθει και στο 40,0%.

Όμως αυτό που χρειάζεται να υπογραμμισθεί είναι ότι οι επενδύσεις υποχωρούν ήδη για τρία συνεχή τρίμηνα, πριν από την έκρηξη της πανδημίας, αρχής γενομένης από το τρίτο τρίμηνο του 2019. Συγκεκριμένα –σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ– υποχώρησαν ως εξής: γ΄ τρίμηνο 2019 κατά -6,7%, δ΄ τρίμηνο 2019 κατά -5,4% και α΄ τρίμηνο 2020 κατά -3,9%.

«Δεν πολεμάμε για τα πετρέλαια»…

Του Γιώργου Παπαϊωάννου

«Δεν πολεμάμε για τα πετρέλαια». Πολύ βολικό. Το καλύτερο, σχεδόν μαγικό. Ξεμπερδεύεις εύκολα, έχεις το κεφάλι σου ήσυχο, ξεχωρίζεις κι από την πλέμπα που παραμυθιάζεται, είσαι ψαγμένος και διαφορετικός.

Ο καλύτερος. Και δεν έχει να σου πει κανείς τίποτα. Επίσης «δεν πολεμάμε για βραχονησίδες». Κι αν και τα βράχια έχουνε και τίποτα παππούδια πάνω, δεν αλλάζει και κάτι. Ίσα ίσα, καλύτερα (ωραία η Ελλάδα αλλά έχει Έλληνες). «Χαχαχα».

Για τις θάλασσες γενικώς δεν πολεμάμε, εννοείται. Πολεμάνε βέβαια οι άλλοι αλλά δεν πειράζει. Καλά, το Καστελόριζο είναι πολύ μακριά, δεν το συζητάμε καν. Δεν γίνεται μια κουτσουλιά να κόβει στη μέση τη «γαλάζια πατρίδα» του άλλου. Με το μάτι ρε παιδί μου, δες τον χάρτη. Άσε τώρα τα διεθνή δίκαια, με το μάτι. Όταν περισσεύει κάτι τόσο πολύ, είναι θέμα. Εκτός αν είναι τα «Φόκλαντς» ξέρωγω, αλλά δεν είμαστε και Αγγλία, τι να κάνουμε.

Ο Ερντογάν έκανε την κίνηση του, η σειρά του Μητσοτάκη

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Δεν είναι η πρώτη φορά που Ελλάδα και Τουρκία φαίνεται να φτάνουν στο χείλος του γκρεμού. Η μοναδική φορά που πράγματι υπήρξε κάποια αναμέτρηση ήταν στα Ίμια, με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη, τον μόνο Έλληνα πρωθυπουργό που αναγνώρισε με την υπογραφή του τουρκικά συμφέροντα στο Αιγαίο. Το κατά πόσο υπήρξε πραγματική (και όχι υπονομευμένη) σύγκρουση στα Ίμια είναι άλλη υπόθεση.

Η προηγούμενη ελληνοτουρκική κρίση ήταν τον Μάρτιο του 1987 και αυτή έγινε, όπως είπε ο Κίσινγκερ στον Αντρέα Παπανδρέου, για να φοβηθεί ο κόσμος στις δυο χώρες και να αρχίσουν συνομιλίες. Έτσι κι έγινε. Αργότερα ο Παπανδρέου έκανε στη Βουλή αυτοκριτική. Η ιστορική αναφορά δεν έγινε για να προστεθούν λέξεις στο κείμενο. Πρόκειται για δυο "μοντέλα" αντιμετώπισης κρίσης. Με απολύτως και αποκλειστικά υπεύθυνο τον εκάστοτε πρωθυπουργό.

Αυτό ισχύει και τώρα. Μοναδικός υπεύθυνος για τον όλο χειρισμό είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εκ του Συντάγματος. Ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε πει, λοιπόν, στον Τραμπ ότι «θα πολεμήσουμε αν οι Τούρκοι μας υποχρεώσουν». Ο Τραμπ τον ρώτησε, «κι αν χάσετε»; Η (αδημοσίευτη) απάντηση του Μητσοτάκη ήταν: «δεν θα χάσουμε» (την πληροφορία θεωρώ έγκυρη και δεν προέρχεται από πολιτικό φίλο του πρωθυπουργού).

Έχουμε ως εθνική κοινότητα δύο επιλογές. Ή να αποδεχθούμε ότι πρέπει, εκτός των άλλων, να γίνουμε δορυφόροι του νεοθωμανισμού ή να αποφασίσουμε ότι δεν θα γίνει έτσι, ότι θέλουμε να αντισταθούμε

Του Δημήτρη Μπελαντή

Δεν έχουμε καταλάβει πλήρως τι έχουμε απέναντι μας ως χώρα.  Και αυτό το λέω πεντακάθαρα για να αναπτύξουμε μια κουλτούρα συνειδητής αντίστασης και όχι για να φοβηθούμε, να πανικοβληθούμε και τελικά να υποταγούμε. 

Έχουμε απέναντι μας έναν κοινωνικό σχηματισμό,την Τουρκία, που κινείται όχι απλώς σε ιμπεριαλιστική κατεύθυνση, αλλά από διεθνή κέντρα στρατηγικών μελετών (πχ κέντρο Stratford στις ΗΠΑ αλλά και άλλα) θεωρείται μείζων περιφερειακή δύναμη του 21ου αιώνα και πιθανόν και κεντρικός στρατηγικός παίκτης.

Μια χώρα, με πληθυσμό 7 φορές της Ελλάδας, με σημαντική οικονομική και βιομηχανική ανάπτυξη, με ταλαντευόμενη και έξυπνη διπλωματική συμμαχία και με τις ΗΠΑ και με την Ρωσία, με βασικό οικονομικό εταίρο την Γερμανία (όπου ζούνε περίπου 8 εκατομμύρια Τούρκοι, πράγμα που συνιστά ουσιαστικό δεσμό, δεν το λέω από ρατσιστική σκοπιά), με παντουρανικό πολιτικό και πολιτιστικό σύνδεσμο με Αζερμπαϊτζάν και με άλλες πρώην ασιατικές δημοκρατίες της ΕΣΣΔ. 

Απομόνωση...

Ο Κορωνοϊός Covid 19 που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ – Και πώς να προφυλαχθείτε

Του Ηλία Παπαναστασίου

Ήξεραν για τους νεκρούς και
δίνανε σώου...
Οι αποκαλύψεις των τηλεφωνικών συνομιλιών που έφερε στην δημοσιότητα η «Καθημερινή της Κυριακής» δεν επιβεβαιώσουν απλώς όλα όσα μήνες και χρόνια τώρα γράφουμε για την Λούμπεν Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και κάτι παραπάνω.Αποκάλυψαν την δολοφονική τους τάση και στάση όχι μόνο απέναντι στους 102 νεκρούς στο Μάτι άλλα και απέναντι στους χαρακτήρες όλων όσων αντιστέκονται όπως ο ακέραιος πυραγός πραγματογνώμων για την πυρκαγιά στο μάτι.

Έχουμε γράψει εκατοντάδες φορές πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμιά σχέση με την Ιστορική Αριστερά που γνωρίσαμε δεκαετίες τώρα. Αποτελεί ένα συνονθύλευμα Λούμπεν κοινωνικής προέλευσης και φασιστικής νοοτροπίας.

Έχουμε αναφέρει άλλες τόσες φορές πως δεν έχει σχέση με παραγωγικά στρώματα και κοινωνικές τάξεις παραγωγής και φυσικά δεν έχει την παραμικρή σχέση με την εργαζόμενη τάξη την οποία παρατηρεί τόσες φορές με τα κυάλια και από μεγάλη απόσταση.

Καζάνι ανάκαμψης...

«Παρελθοντολογία», «νηφαλιότητα», ή μνήμη;

Ο πρώτος βαριά φορτωμένος Ιούλης της σύγχρονης Ελλάδας ήταν αυτός του 1965. Ανοιχτή επέμβαση του Παλατιού στη διακυβέρνηση της χώρας, αλλεπάλληλες «αποστασίες» ηγετικών στελεχών της Ένωσης Κέντρου, κήρυξη «ανένδοτου αγώνα» από τον Γ. Παπανδρέου, τεράστιες παλλαϊκές διαδηλώσεις, δολοφονία του Πέτρουλα… Ακόμη και οι νέοι σε ηλικία κάποια από τις παραπάνω λέξεις θα αναγνωρίσουν. Στη σελίδα αυτή επιλέξαμε να δημοσιεύσουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από ένα σχετικό κείμενο του Γιάννη Χοντζέα, και ένα σύντομο χρονικό.

Του Γιάννη Χοντζέα

Πρόθεσή μας εδώ είναι να ανασηκώσουμε λίγο το πέπλο της περιόδου 1965- 1967, δηλαδή της περιόδου που άλλοι τη λένε «αποστασία» κι άλλοι περίοδο των πλατιών λαϊκών αντιιμπεριαλιστικών-αντιαμερικάνικων κινητοποιήσεων. Κινητοποιήσεων που σφραγίστηκαν με αίμα και θυσίες (Πέτρουλας), και καταπνίγηκαν όχι από την αστυνομική βία, η οποία στάθηκε ανίσχυρη να το πετύχει, αλλά από τη συνδυασμένη πολιτική, οργανωτική και πυροσβεστική (δηλ. τρομοκρατική) δραστηριότητα των παρατάξεων Κέντρου-Αριστεράς. Σε αυτές διεδραμάτιζαν ηγετικούς ρόλους οι σημερινοί ηγέτες του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕεσ. και του ΚΚΕ (Παπανδρέου Α., Κύρκος Λ., Φλωράκης Χ., που ήταν οργανωτικός γραμματέας της ΕΔΑ το 1966-1967 κ.λπ. κ.λπ.). […]

Ερημίτης: Μια χώρα real estate

Του Τάσου Γκούβα

Στο άκουσμα του ονόματος του και μόνο ο Ερημίτης κάνει το μυαλό σου να φαντάζεται ένα πανέμορφο, παρθένο και ήσυχο μέρος. Και ακριβώς έτσι είναι αφού πρόκειται για μια καταπράσινη έκταση με μοναδικές παραλίες, 3 λίμνες, ελάχιστη ανθρώπινη παρέμβαση και μια μοναδική βιοποικιλότητα. Πρόκειται ίσως, μαζί με την περιοχή του Ίσσου, για μια από τις τελευταίες περιοχές της Κέρκυρας που είναι ανέγγιχτη. Από ιδρύσεως του ΤΑΙΠΕΔ όμως ο Ερημίτης έχασε την ηρεμία του, αφού βρέθηκε στα υπό παραχώρηση «οικόπεδα» και κατάφερε να είναι κοινός παρανομαστής όλων των μνημονιακών κομμάτων. Όλοι υπήρξαν αρνητικοί σαν αντιπολίτευση και έβαζαν την υπογραφή τους όταν κυβερνούσαν.

Ένας από τους βασικούς λόγους που μπορεί κάποιος να στέκεται απέναντι στην «επένδυση» στον Ερημίτη είναι η προστασία του φυσικού πλούτου. Πολλοί είναι αυτοί που επισκέπτονται τον Ερημίτη ντόπιοι και τουρίστες για να θαυμάσουν το τοπίο αλλά και να ακολουθήσουν τα μοναδικά περιπατητικά μονοπάτια του που προσελκύουν μέχρι και αγώνες αντοχής με εκατοντάδες συμμετοχές από κάθε γωνιά του κόσμου.

Στην μνήμη του Σωτήρη Πέτρουλα

«Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν»

Μαθήματα και σημάδια της πρόσφατης Ιστορίας

Του Ρούντι Ρινάλντι

Η καρκινική φράση «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν» (μπορεί να διαβαστεί και αντίστροφα), λέγεται ότι υπήρχε σε μια κρήνη στον περίβολο της Αγια-Σοφιάς, και πάντως τη συναντάμε σε πολλές πηγές του ελληνορθόδοξου κόσμου. «Να πλένεις τις αμαρτίες σου κι όχι μόνο το πρόσωπό σου».

Μάθημα πρώτο και σημαντικότερο

Η Τουρκία εκκολάπτεται ως μεγάλη επεκτατική δύναμη που αμφισβητεί διεθνείς συμφωνίες, διεθνές δίκαιο, σύνορα, κυριαρχία χωρών. Μάλιστα από τη θεωρητική ή πολιτική αμφισβήτηση έχει περάσει και στα έργα, δια του πολέμου και της απειλής πολέμου. Εσωτερικά έχει συντρίψει –πάλι με πόλεμο– την κουρδική αντίσταση και έχει φυλακίσει την αριστερή και γκιουλενική αντιπολίτευση, οικοδομώντας έναν συμπαγή ερντογανικό νεο-οθωμανικό μηχανισμό. Οι Μεγάλες Δυνάμεις τροφοδοτούν τον τουρκικό επεκτατισμό. Καθεμιά ξεχωριστά θεωρεί πως θα μπορέσει να τον συγκρατήσει σε ορισμένα όρια, ή ακόμα και να τον χρησιμοποιήσει ενάντια στους ανταγωνιστές της: Οι ΗΠΑ για τον έλεγχο της Μ. Ανατολής και την περικύκλωση της Ρωσίας. Η Ρωσία για την αποδυνάμωση του ΝΑΤΟ στην περιοχή και την εκμετάλλευση της κατιούσας που έχουν πάρει οι ΗΠΑ. Οι Βρετανοί θέλουν ειδικές σχέσεις με την Τουρκία για να διατηρήσουν ακέραιες τις βάσεις τους στην Κύπρο. Η Γερμανία βλέπει πως η δημιουργία ενός γερμανοτουρκικού άξονα εξυπηρετεί την κάθοδο προς τα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο, ενώ ενδιαφέρεται και για την εσωτερική αγορά της Τουρκίας.