Η Αρμενία δεν είναι μακριά ούτε είναι μόνη: Αποθρασύνουν το θηρίο και θα βρεθούν αντιμέτωποι με την κατοχική Τουρκία

Του Κώστα Βενιζέλου

H Τουρκία κατέχει έδαφος της Κύπρου από το 1974 και εντεύθεν, προβαίνει σε συστηματικές στοχευμένες παραβιάσεις στην κυπριακή ΑΟΖ, στο Αιγαίο και την ελληνική υφαλοκρηπίδα. Η κατοχική δύναμη βρίσκεται στον πόλεμο της Συρίας με αποστολή στρατευμάτων, εμπλέκεται στην κρίση της Λιβύης και τώρα θεωρείται ότι έχει σχεδιάσει  την κρίση που προκλήθηκε από τους Αζέρους  με τις επιθετικές ενέργειες στο θύλακα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ.

Ο Ερντογάν θέλει να ενισχύσει την παρουσία του στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και στο νότιο Καύκασο. Θέλει να είναι παντού. Οι πληροφορίες φέρουν την Τουρκία να χρησιμοποιεί, όπως και στη Λιβύη, Σύριους τζιχαντιστές, τους οποίους έχει τοποθετήσει δίπλα στον στρατό των Αζέρων. Παρά τις διαψεύσεις για το τελευταίο, υπάρχουν σοβαρές πηγές, που επιβεβαιώνουν τις πληροφορίες ότι είχαν μεταφερθεί πριν από την έναρξη των συγκρούσεων στην περιοχή και ρίχθηκαν στις μάχες δίπλα στον αζερικό στρατό. Η εργαλειοποίηση των τζιχαντιστών μισθοφόρων δεν είναι κάτι το καινούργιο για την Άγκυρα. Οι μισθοφόροι χρησιμοποιούνται για κάλυψη της εμπλοκής της Τουρκίας, η οποία σε αυτές τις περιοχές στέλνει στρατό, όχι το δικό της, για να πολεμήσει εκ μέρους της.

Επιστροφή στην Ευγένεια

Του Τριαντάφυλλου Σερμέτη

Εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχει ένας ιός που έχει μολύνει τις κοινωνίες. Είναι η ψευδαίσθηση ότι η άγνοια είναι εξίσου έγκυρη με τη γνώση. Τούτο σημαίνει ότι για να αντιπαρατεθεί κάποιος στη δημόσια σφαίρα με όπλο την άγνοιά του (το τίποτα) και για να αποκτήσει αξία επιλέγει να γίνεται χυδαίος και εξαιρετικά αγενής και, ασκώντας βία σωματική και ψυχική, να επιβάλλεται στους άλλους. Το «παράδοξο» είναι ότι αυτός ο τρόπος πετυχαίνει και αποκτά ακροατές-θαυμαστές. Τούτο ισχύει στην πολιτική, κατά κύριο λόγο, και στη συνέχεια διαχέεται στην κοινωνία μέσω των ΜΜΕ. Η διάθεση να επιβληθεί κάποιος δίχως την πραγματική γνωστική αξία του, αλλά με οποιοδήποτε μέσο, οδηγεί αναπόδραστα στην αγένεια και στη χυδαιότητα. Είναι ο ανταγωνισμός της ατομικής επιβίωσης, ο ανταγωνισμός της φάρμας των ζώων.

Μνησικακία και «μεταμοντέρνα» Αριστερά

Μια γλώσσα τόσο παλιά όσο και ο άνθρωπος 

Απόσπασμα από το βιβλίο : «Κόκκινοι ή Νεοφιλελεύθεροι ; Η αποδόμηση της μεταμοντέρνας Αριστεράς» – Αδριανός Εριγκέλ – Εκδόσεις Έξοδος – Αθήνα, Μάιος 2020.

Η μεταμοντέρνα Αριστερά είναι η πρωθιέρεια της ενοχής και της εξιλεώσεως, η εκδούσα αρχή πιστοποιητικών ηθικής και ευπρέπειας. Είναι μια Αριστερά σύμφωνα με τις προτιμήσεις των καιρών μας, κατά το ήμισυ χίπστερ και κατά το υπόλοιπο Σβαναρόλα, που εγκαταβιώνει στην ενάρετη αγανάκτηση και στην αυτοικανοποίηση της «καλής συνειδήσεως».

Ενώ ο παλαιός μαρξισμός διακρινόταν από την τυπική ισορροπία και την ψυχρή ανάλυση – βλέπε Μάρξ, Λούκατς, Γκράμσι – οι επίγονοι της «Γαλλικής θεωρίας» και των αμερικανικής προέλευσης «πολιτιστικών σπουδών», μη διαθέτοντας το χάρισμα των μεταμοντέρνων δασκάλων τους, ξελαρυγγιάζονται με θεατρινισμούς περί ανθρωπισμού. Ουδεμία έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι η συναισθηματική κινδυνολογία αποτελεί χαρακτηριστικό της ρητορείας της Αριστεράς εν γένει. Ένα ρεκόρ δακρύων και συγκινήσεως, που αποσκοπεί στην ενίσχυση του ηθικώς ακαταμάχητου χαρακτήρα της επιχειρηματολογίας της, του λεγόμενου «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς!

Επίσκεψη Πομπέο: Η Ελλάδα σαν 51η Πολιτεία των ΗΠΑ!

Ολοκληρώνεται σήμερα η επίσκεψη του Μάικ Πομπέο στο σημερινό δυτικό προτεκτοράτο που ονομάζεται Ελλάδα, η οποία οδεύει ολοταχώς για την 51^η πολιτεία των ΗΠΑ. Ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ ο οποίος καθόλου τυχαία επισκέπτεται αποκλειστικά τη χώρα μας, τόνισε: «Είμαι ενθουσιασμένος που επέστρεψα στην Ελλάδα, έναν ζωτικό συνεργάτη των ΗΠΑ με τον οποίο μοιραζόμαστε μια κοινή στρατηγική. Η ισχύς της διμερούς μας σχέσης βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο όλων των εποχών και ανυπομονώ να έχω μια παραγωγική επίσκεψη».

Στη συνάντησή του με τον Έλληνα σφουγγοκωλάριο υπουργό Δένδια, οι δύο υπουργοί επιβεβαίωσαν τις εξαιρετικές διμερείς σχέσεις και την αμοιβαία επιθυμία τους να εμβαθύνουν περαιτέρω τη συνεργασία των δύο χωρών συζητώντας στο υψηλότερο επίπεδο όλη την «ατζέντα» της στρατηγικής συνεργασίας που βάζει την Ελλάδα στο βαθύτερο σημείο της εξάρτησής της. ‘Όπως σημείωσαν μεταξύ άλλων:

 «ΗΠΑ και Ελλάδα επανέλαβαν ακόμη τη στήριξή τους για την ένταξη όλων των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων σε ευρωπαϊκούς και διατλαντικούς θεσμούς, ενώ υπογραμμίστηκε και η προσπάθεια της Ελλάδας για το σκοπό αυτό, με τη Συμφωνία των Πρεσπών και την επακόλουθη προσχώρηση της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, τονίζοντας τη σημασία της συνεπούς εφαρμογής της συμφωνίας με καλή πίστη».

Το γεράκι

Αν και ελάχιστα γίνονται γνωστά από όσα συζητούν κυβέρνηση - Πομπέο πίσω από κλειστές πόρτες, η ατζέντα της επίσκεψης και η «κοινή δήλωση» των δύο ΥΠΕΞ ένα πράγμα επιβεβαιώνουν: Οτι ο λαός θα πρέπει να κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα, ειδικά μπροστά στις επικίνδυνες αμερικανοΝΑΤΟικές διευθετήσεις που «τρέχουν» στην περιοχή, αλλά και τις διερευνητικές επαφές για τα Ελληνοτουρκικά, που αναμένεται να ξεκινήσουν στην Κωνσταντινούπολη.

Η επίσκεψη Πομπέο επιταχύνει αυτές τις διευθετήσεις, που έχουν ιδιαίτερη σημασία για τη διασφάλιση της ΝΑΤΟικής συνοχής και την υποστήριξη των σχεδιασμών της ευρωατλαντικής συμμαχίας στην περιοχή. Αλλά και για τα επιχειρηματικά σχέδια μονοπωλίων των ΗΠΑ, κυρίως αυτών που έχουν σχέση με την Ενέργεια.

Μια ματιά στα «ενεργά μέτωπα» της ελληνοαμερικανικής «συνεργασίας», που καταγράφει και η «κοινή δήλωση», δείχνει ότι η ατζέντα της επίσκεψης Πομπέο είναι εφ' όλης της ύλης και επιβεβαιώνει τους κινδύνους που παραμονεύουν για το λαό από τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια.

Νατοϊκή "αριστερά"

 

Ανάρτηση από: Ελλάδα 2021

Οι συντάξεις και ο Ναστραντίν

 

Του Κώστα Στούπα

Κάποτε ο Ναστραντίν Χότζας είχε δανειστεί αρκετά χρήματα από μερικούς γείτονες. Τον πρώτο καιρό όσο οι δουλειές πήγαιναν καλά πλήρωνε τα χρέη και τους τόκους του με απαράμιλλη συνέπεια.

Από κάποιο σημείο και μετά οι δουλειές άρχισαν να μην πηγαίνουν καλά και ο Ναστραντίν δυσκολευόταν να τα βγάλει πέρα. Κάθε βράδυ δεν μπορούσε να κλείσει μάτι από το άγχος και τα φώτα έμεναν αναμμένα μέχρι πρωίας.

Ειδικά στο τέλος του μήνα όταν πλησίαζε ο καιρός να επιστρέψει τόκους και χρεολύσια ο ίδιος  κυριολεκτικά κατέρρεε ψυχολογικά...

Η ιστορία αυτή κράτησε αρκετούς μήνες μέχρι που ένα βράδυ κατάλαβε πως η κατάσταση δεν πάει άλλο. Την άλλη μέρα πρωί-πρωί άγρυπνος όπως ήταν για νύχτες ολόκληρες, βγήκε στην ταράτσα του σπιτιού του με ένα χωνί και φώναξε στους γείτονες (μεταξύ αυτών και στους δανειστές) πως δεν μπορεί να τους πληρώσει τα χρέη και ας κάνουν ό,τι καταλαβαίνουν...

Το βράδι εκείνο ο Ναστραντίν Χότζας μετά από πολύ καιρό κοιμήθηκε σαν πουλάκι... Τα φώτα του σπιτιού αντί να μείνουν όπως συνήθως όλη τη νύχτα αναμμένα, έσβησαν από νωρίς.

Ρ. Ροσάντα: Το "Οικογενειακό Λεύκωμα" και η αριστερή τρομοκρατία

 

Του Δημήτρη Δεληολάνη

Στις 28 Μαρτίου 1978, όταν ο Άλντο Μόρο βρισκόταν στα χέρια των απαγωγέων του και οι ιταλικές εφημερίδες δημοσίευαν καθημερινά χίλιες δυο εκδοχές για τα κίνητρα και τη φύση των Ερυθρών Ταξιαρχιών, η Ροσάνα Ροσάντα δημοσίευσε στο il Manifesto, την εφημερίδα που η ίδια είχε ιδρύσει το 1971, ένα άρθρο που πέρασε στην ιστορία.

Υπό τον τίτλο "Οικογενειακό λεύκωμα", η Ροσάντα έγραφε: «Οποιοσδήποτε υπήρξε κομμουνιστής στη δεκαετία του ’50 αναγνωρίζει αμέσως τη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες. Είναι σαν να ξεφυλλίζει κανείς το οικογενειακό λεύκωμα: περιέχει όλα τα συστατικά που μας σέρβιραν στα κομματικά μαθήματα για τον Στάλιν και τον Ζντάνωφ, για όσους ακόμη τα θυμούνται. Είτε είναι γέρος είτε νέος, ο τύπος που πληκτρολογεί στην περίφημη γραφομηχανή ΙΒΜ έχει στον νου του σχήματα που ανήκουν εξ ολοκλήρου στην “αρχαία” κομμουνιστική παράδοση».

Η αναφορά στον Στάλιν και τον Ζντάνωφ δεν οφείλεται στην επιλογή εύκολων στόχων. Ήταν σαφέστατο ότι στις προθέσεις της αρθρογράφου η «αρχαία κομμουνιστική παράδοση» δεν αφορούσε μόνον αυτούς, αλλά πήγαινε πολύ πιο πίσω στον χρόνο, στις ίδιες τις ρίζες του μαρξισμού-λενινισμού (με "παυλίτσα"). Με άλλα λόγια, η Ροσάντα δεν κατηγορούσε τις Ερυθρές Ταξιαρχίες για σταλινισμό. Αντιθέτως, υπογράμμιζε για πρώτη φορά, ότι η οργάνωση ήταν ακριβώς αυτό που έλεγε πως είναι: ένα ένοπλο σχήμα, γεννημένο στα εργοστάσια.

Περιμένοντας το λοκντάουν… Χαραμάδες αισιοδοξίας

 

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί

«Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;». Έτσι ξεκινά το περίφημο ποίημα «Περιμένοντας τους βαρβάρους» ο Κ. Π. Καβάφης. Σήμερα δεν υπάρχει «αγορά», δηλαδή δημόσιος χώρος, με την ίδια έννοια. Ούτε είμαστε κάπου συναθροισμένοι. Περισσότερο ο καθένας μόνος του, σκόρπιοι στα σπίτια μας ή στριμωγμένοι στα μέσα μεταφοράς, σκεπτικοί για όσα συμβαίνουν ή υποψιαζόμαστε ότι έρχονται.

Το λοκντάουν ξορκίζεται ως έσχατη επιλογή και δεν το θέλει κανείς. Καταρχάς το αποστρέφονται η κυβέρνηση, ο πολιτικός κόσμος, ο ΣΕΒ και όλοι οι μεγαλόσχημοι. Αυτοί δεν το θέλουν γιατί υπολογίζουν το κέρδος και το κόστος. Ο ιός έβαλε πολλά προβλήματα και ανάγκασε σε μεγάλες διακοπές την αλυσίδα της παραγωγής και κυκλοφορίας, οδηγώντας σε έκτακτα μέτρα και αναδιαρθρώσεις. Όταν όμως αναφέρονται στο λοκντάουν, πάντα αποκρύπτονται οι ευθύνες που οδηγούν προς αυτό. Ενοχοποιείται αποκλειστικά η έλλειψη «ατομικής ευθύνης».

Οι πολίτες από τη μεριά τους, όσοι βίωσαν το λοκντάουν, ούτε να σκέφτονται δεν θέλουν ότι ίσως χρειαστεί κι άλλο. Διαμορφώθηκε η εντύπωση ότι ίσως εύκολα θα περάσει κι αυτό, θα έρθει γρήγορα το εμβόλιο, κάτι θα γίνει για να λυθεί το πρόβλημα. Τώρα, όλοι περιμένουν πως θα υπάρξει ένα έστω μερικό λοκντάουν σε ορισμένες περιοχές ή πόλεις.

Σε τίποτα δεν βοηθά «να περιμένουμε» απλώς πότε θα έρθει αυτό που δεν θέλουμε ή κάποιο άλλο σενάριο. Ο ιός είναι εδώ, θανατηφόρος. Τον είχαμε περιορίσει αλλά οι εκπρόσωποι του κέρδους θέλησαν να διαφημίσουν την Ελλάδα ως την πλέον ασφαλή χώρα για τουρισμό. Τώρα φούντωσε πάλι και γίνεται απειλητικότερος με το που φθινοπωριάζει.

Περίγραμμα Ανάπτυξης της Ελληνικής Οικονομίας από έναν Έλληνα Πολίτη (I)

 Του Γιάννη Περάκη

Η παρουσίαση του σχεδίου «ανάπτυξης» των «σοφών» της Ελληνικής οικονομίας στην οποία όπως προειπώθηκε οδηγεί την Ελληνική οικονομία σε μια οικονομία ζόμπι http://sioualtec.blogspot.com/2020/09/blog-post_64.html.

Η παρούσα οικονομική κατάσταση με τα μνημόνια και τις επιπτώσεις τους είναι δραματική. Η αλλαγή οικονομικής πολιτικής αποτελεί άμεση ανάγκη. Η Ελλάδα βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Η σημερινή κυβέρνηση ως συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων διαλύει την δομή της υπάρχουσας ελληνικής οικονομίας, αντικαθιστώντας την με μια «μαϊμού» φιλελεύθερης έμπνευσης οικονομίας με το ξεπούλημα και την πλήρη εξάρτηση της από τις πολυεθνικές.

Για να μην μας προσάψουν την κατηγορία ότι η άποψη που εκφράζεται είναι απλώς μια άρνηση, θα επιχειρηθεί μια συνοπτική και περιεκτική ανάπτυξη ενός περιγράμματος ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας.

Δομή του περιγράμματος

Κατ’ αρχή τα βασικά. Μια οικονομία στη θεωρία διαθέτει τρείς τομείς:

1) Τον πρωτογενή τομέα (ορυχεία, γεωργία κλπ, παραγωγή πρώτων υλών)

 
2) Τον δευτερογενή τομέα (κατασκευαστική βιομηχανία, μεταποίηση)

 
3) Τον τριτογενή τομέα (εμπόριο, υπηρεσίες, διοίκηση).

Η κοινή συνισταμένη όλων των λειτουργιών του κράτους στην οικονομία όπως και το αποτέλεσμα των εκάστοτε οικονομικών μέτρων καλώς ή κακώς είναι: «ο κάθε συγκεκριμένος παραγωγικός μετασχηματισμός έχει το χρώμα που του προσδίδει. Το πολιτικό σχέδιο, έχει πολιτικό πρόσημο άρα οφείλει να έχει συγκεκριμένο προσδιορισμό:

Φταίει το κεφάλι μας ή η κλιματική αλλαγή για τις καταστροφές;

 

Του Σωτήρη Καμενόπουλου

Η τρομερή καταστροφή στην Καρδίτσα και στην Κεφαλλονιά λόγω της επέλασης της τελευταίας κακοκαιρίας μπορεί ίσως να χαρακτηρισθεί με τον καλύτερο τρόπο από την εξής φράση: «Όλα γίνονται στη λογική: Έλα μωρέ ..πόσο νερό να φέρει …Να όμως που μια φορά στα 50 χρόνια θα σου την κάνει». Η συγκεκριμένη νοοτροπία χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση. Η ίδια λογική είχε επικρατήσει και στην περίπτωση των καταστροφών του 2019 στον Κερίτη ποταμό του νομού Χανίων όπου κατέρρευσε μία σημαντική ιστορική γέφυρα. Ας κάνουμε μία αναδρομή για να συνδεθούν εκείνα τα γεγονότα με τα φετινά.

Το 2019, σε ανάλυση είχε παρουσιασθεί απόσπασμα από το «Χάρτη Επικινδυνότητας Πλημμύρας» για το νομό Χανίων. Ο χάρτης είχε εκπονηθεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Ενέργειας και Περιβάλλοντος. Η μελέτη κατέταξε τις περιοχές επικινδυνότητας αναλόγως με τη συχνότητα εμφάνισης των φαινομένων πλημμύρας σε τρεις κατηγορίες: πλημμύρες ανά 50 έτη, ανά 100 έτη και ανά 1000 έτη. Σε εκείνη τη μελέτη είχε αναφερθεί ότι «η υπόθεση της κλιματικής αλλαγής δεν μπορεί να τεκμηριωθεί» για τα πλημμυρικά φαινόμενα στον νομό Χανίων.

Έχουν σημασία όλα αυτά; Φυσικά και έχουν, αλλά θα το εξετάσουμε παρακάτω υπό την οπτική της προαναφερόμενης ανθρώπινης νοοτροπίας «Έλα μωρέ ..πόσο νερό να φέρει …Να όμως που μια φορά στα 50 χρόνια θα σου την κάνει». Επίσης έχει σημασία, επειδή μόλις συμβεί κάποιο ακραίο καιρικό γεγονός σπεύδουν ορισμένοι να μας διαβεβαιώσουν ότι αυτά οφείλονται στην ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή, πράγμα που με βεβαιότητα ούτε οι ειδήμονες μπορούν να απαντήσουν.

H ORIGINAL Καρδίτσας συγκεντρώνει τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης

Καρδίτσα ώρα μηδέν

Σ αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάει ο νομός της Καρδίτσας θα θέλαμε να δείξουμε τη συμπαράσταση μας και την αλληλεγγύη μας σε όλους τους συμπολίτες της πόλης. Μαζεύουμε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης καθημερινά στο κλαμπ για όσους τα έχουν ανάγκη.
Κουράγιο και δύναμη σε όλους.
Καρδίτσα κράτα γερά!!!

ΚΡΑΤΟΣ ΚΛΕΙΣΤΟΝ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Γλυκύτατη μου Κλειώ...

 

Σαν σήμερα το 1921 οι Κεμαλικοί έστελναν στην κρεμάλα την πνευματική και οικονομική ηγεσία του Ποντιακού Ελληνισμού, με σκοπό να απορφανίσουν από τα στηρίγματά του τον απλό λαό, να τον οδηγήσουν στην απόγνωση και να τον αφανίσουν!

Σε σχετική ανάρτηση της Αρχοντούλας Κωνσταντινίδου διαβάζουμε:

«Σαν σήμερα, 21 Σεπτεμβρίου 1921, η θλιβερή επέτειος του απαγχονισμού των καταδικασθέντων Ποντίων από τα δικαστήρια της Αμάσειας. Από τους174 καταδικασθέντες, οι 69 κρεμάστηκαν στην πλατεία της Αμάσειας έπειτα από παρωδίες δίκης και παρουσία ψευδομαρτύρων. Η επιλογή της πόλης δεν ήταν τυχαία. Όφειλε να είναι μακριά από τα παράλια, όπου υπήρχαν τα προξενεία των"Μεγάλων Δυνάμεων"...»

Από τα ελάχιστα γράμματα των καταδικασθέντων προς τους οικείους τους που διασώθηκαν είναι και το συγκλονιστικό σημείωμα του εμπόρου Αλέξανδρου Ακριτίδη:

Στηρίχτε την Τουρκική λίρα

Η Δύση και τα ελληνοτουρκικά

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Πρώτη εικόνα: Ο Ερντογάν απειλεί την Ελλάδα.

Δεύτερη εικόνα: Παρεμβαίνει ο Μακρόν υπέρ της Ελλάδας και στέλνει το αεροπλανοφόρο Ντε Γκωλ, ως έμπρακτη απόδειξη υποστήριξης.

Τρίτη εικόνα: Ο Ερντογάν απειλεί να βυθίσει το γαλλικό αεροπλανοφόρο.

Τέταρτη εικόνα: Ο Μακρόν ανταποδίδει λέγοντας ότι ο Ερντογάν θα ψάχνει να βρει στο χάρτη πού είναι η Τουρκία. Ο Μακρόν τηλεφωνεί στον Τραμπ και του ζητάει (όπως και ο Μητσοτάκης) να συνετίσει τον Ερντογάν. Ο Τραμπ απορρίπτει τα πανομοιότυπα αιτήματα Μακρόν-Μητσοτάκη. Το Ντε Γκωλ στη Μασσαλία, το Oruk Reis στην Αττάλεια.

Πέμπτη εικόνα: Θα αρχίσουν, ως φαίνεται, οσονούπω, συνομιλίες. Η Τουρκία προσπαθεί να κερδίσει εντυπώσεις. Αλλά αν είχε αποκομίσει, όπως επιδίωκε, κάτι απτό και συγκεκριμένο θα το έλεγε. Αντιθέτως ο Ερντογάν βουβάθηκε για μέρες. Όλα όσα λένε συνεργάτες του είναι προς εντυπωσιασμό και εσωτερική κατανάλωση

Τρία σχόλια

Γαλλία, Τουρκία και Ελλάδα απευθύνονται στις ΗΠΑ ως καταλύτη της κρίσης. Καμία δεν είναι αυτόνομη (από τις ΗΠΑ) αν και κινούνται σε διαφορετική κλίμακα ισχύος και γεωπολιτικής αξίας. Ο Τραμπ απορρίπτει επισήμως το αίτημα Γαλλίας και Ελλάδας (να συνετίσει τον Ερντογάν) αλλά στην πράξη τον υποχρεώνει σε βήματα υποχώρησης με στόχο την Pax Americana στην περιοχή. Η Ελλάδα ικανοποιεί εν μέρει το αίτημα να σταματήσουν οι τουρκικές απειλές. Ο Ερντογάν ικανοποιεί εν μέρει την απαίτηση να καθίσει η Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με θέμα τα κεκτημένα της. Δεν υπάρχει ένδειξη, δημοσίως τουλάχιστον, για ελληνικές υποχωρήσεις επί της ουσίας, ως τώρα. «Κεκτημένο» της ελληνικής πλευράς είναι ότι επί τριάντα χρόνια αποδέχεται συζητήσεις για όσα της ανήκουν αλλά, με εξαίρεση μόνο τον Σημίτη στα Ίμια, δεν υποχωρεί στις τουρκικές απαιτήσεις. Το αποδεικνύουν τα σημερινά τουρκικά αιτήματα, παλαιές απαιτήσεις από τη δεκαετία του ‘80.

Η τούρτα του Γουόρεν Μπάφετ

 

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Ο Γουόρεν Μπάφετ έγινε 90 ετών. Αποκλείεται να μην τον ξέρετε, αλλά και να μην τον ξέρετε, τα παγκόσμια ΜΜΕ θα φροντίσουν να τον μάθετε μέσα από τις αγιογραφίες που φιλοτεχνούν με τη μέγιστη επιμέλεια για κάθε άνθρωπο που η προσωπική ή εταιρική του περιουσία ξεπερνά μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια. Αυτομάτως εντάσσεται στις λίστες των υπερπλουσίων, που μοιάζουν με τα συναξάρια των χριστιανών αγίων, οσίων και μαρτύρων. Μόνο που αντί για μαρτύρια, θαύματα κι ευεργεσίες, μας πληροφορούν για την αξία των επενδυτικών τους χαρτοφυλακίων, τις εξαγορές, τα χρηματιστηριακά τους ανδραγαθήματα, τα ακριβά τους διαζύγια, τα πολυτελή τους γούστα ή τον λιτό βίο που συνοδεύει την τεράστια περιουσία τους. Α, και τις φιλανθρωπίες τους. Τη γενναιοδωρία με την οποία μοιράζουν λεφτά σε κοινωφελείς σκοπούς. Σ’ αυτό μοιάζουν κάπως με τους αγίους των συναξαρίων που μοίραζαν τις περιουσίες τους στους αθλίους της εποχής τους, πριν αφιερωθούν στην πίστη τους. Μόνο που οι άγιοι των συναξαρίων του Forbes το ρίχνουν στη φιλανθρωπία εκ του ασφαλούς, αφού η περιουσία τους απογειωθεί κι ένα ευφυές σύστημα φοροαπαλλαγών ερεθίσει τη γενναιοδωρία τους.

Ο Μπάφετ έγινε 90 ετών. Να τα χιλιάσει ο άνθρωπος, το λέω και το εννοώ χωρίς ίχνος ταξικής μνησικακίας, χωρίς τον σαρκασμό του ψοφοδεούς Καραγκιόζη που ευχόταν στον πολυχρονεμένο του πασά «ο θεός να του κόβει μέρες (του πασά) και να του δίνει χρόνια (του Καραγκιόζη)». Να τα χιλιάσει, γιατί ο χρόνος κι ο κύκλος του καθενός είναι λαχνός ατομικός και μοναδικός. Προφανώς ο Μπάφετ έχει χίλιες φορές περισσότερες πιθανότητες να τα χιλιάσει από μένα και πολύ περισσότερο από ένα παιδί που γεννιέται τώρα στο Τσαντ ή στη Σιέρα Λεόνε, αλλά κανείς μας δεν ζει στις στατιστικές και τις πιθανότητες, καθένας κολυμπά στη δική του πισίνα τύχης και αναγκαιότητας. Καθένας μπορεί να τα χιλιάσει ή να τα κακαρώσει στο επόμενο δευτερόλεπτο.

Το αίνιγμα

Όταν η αυτογελοιοποίηση κρύβεται πίσω από την αποκλιμάκωση

Του Γιώργου Μαργαρίτη

Το Oruc Reis επέστρεψε μετά από καιρό στο λιμάνι της Αττάλειας για ανεφοδιασμό και επισκευές. Ίσως δε και για διπλωματικούς λόγους. Προηγουμένως, για έναν ολόκληρο μήνα είχε εγγράψει σοβαρούς τίτλους ιδιοκτησίας σε μια τεράστια θαλάσσια ζώνη το μεγαλύτερο μέρος της οποίας –όπως και να διαβάσουμε το διεθνές δίκαιο– ανήκει εν δυνάμει στην Ελλάδα, όπως επίσης και στην Κύπρο. Με απλά λόγια εμείς μιλάμε για αποκλιμάκωση κι αυτό έχει ολοκληρώσει με το παραπάνω την πολιτική αποστολή του.Η ελληνική κυβέρνηση, και σε αυτήν την περίπτωση, έδειξε μεγαλοψυχία. Μόλις το τουρκικό ερευνητικό πλοίο επέστρεψε στο λιμάνι όλα όσα είχε διαπράξει προηγουμένως ξεχάστηκαν μονομιάς. Ξεχάστηκαν με τον ίδιο τρόπο που, νωρίτερα, είχαν ξεχαστεί οι "κόκκινες γραμμές" και τα άλλα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα των Ελλήνων κυβερνητικών παραγόντων.

Οι συζητήσεις μεταξύ των δύο πλευρών, Ελλάδας και Τουρκίας, ξεκίνησαν, κάτω από τη αιγίδα και την επίβλεψη του ΝΑΤΟ. Για να γίνει αυτό εφικτό η Ελλάδα εμμέσως πλην σαφώς αποδέχθηκε την "κοινή ευθύνη" για την όξυνση και συμφώνησε στην αμοιβαία αποκλιμάκωση. Αποδέχθηκε δηλαδή το θύμα της επίθεσης να εξισωθεί με τον θύτη και ο επιτιθέμενος να στιγματιστεί όσο και ο αμυνόμενος!

Για να μην υπάρξει παρεξήγηση ως προς τις τουρκικές επιδιώξεις η Άγκυρα φρόντισε να στείλει πλωτό γεωτρύπανο για κλιμάκωση των ερευνών σε σημείο που βρίσκεται πολύ νότια της Πάφου. Με την κίνηση αυτή πιστοποίησε για άλλη μια φορά ότι η Αθήνα αδιαφορεί πλήρως για την τύχη της Κυπριακής Δημοκρατίας. "Κείται μακράν" κατά το λεγόμενο του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου.

Τα Κίτρινα Γιλέκα είναι πάλι εδώ - Μαζί με τα συνδικάτα βρίσκονται ξανά στον δρόμο του Μακρόν

Της Θέας Μανούρα

Οι καλοκαιρινές διακοπές και το αυστηρό lockdown έληξαν για τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία, τα οποία βρέθηκαν, ύστερα από έξι μήνες, στους δρόμους μεγάλων πόλεων προκειμένου να διαδηλώσουν για ακόμη μία φορά ενάντια στη μεταρρυθμιστική πολιτική του Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν. «Πολιτική ανυπακοή» και «Επιστροφή στις βασικές διεκδικήσεις της αρχής» ήταν τα συνθήματα της ημέρας.

Οι διεκδικήσεις των διαδηλωτών είχαν κυρίως πολιτικό χαρακτήρα. Μεταξύ άλλων ζητούν μεγαλύτερη «συμμετοχή των πολιτών και διάλυση της Βουλής ως μη αντιπροσωπευτική», καθώς το κόμμα του Μακρόν Republique En Marche έχει χάσει κομμάτι της δύναμής του έπειτα από ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών. 

Το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, ωστόσο, δεν είχε τόσο ζωντανή παρουσία όσο μας είχε συνηθίσει στην πρώτη εμφάνισή του, παρά τις περίπου 160 συλλήψεις που σημειώθηκαν το περασμένο Σάββατο. Στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της χώρας ραντεβού δίνουν σήμερα τα μεγαλύτερα εργατικά συνδικάτα, ακόμα και ο Ζαν Λυκ Μελανσόν, παρά τις ιδιαιτερότητες που παρουσιάζει το κόμμα της Αριστεράς.

Η συγκλονιστική μαρτυρία μιας Γερμανίδας ακτιβίστριας για την οργανωμένη πυρπόληση της Μόριας

 Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Την ώρα που σύσσωμος ο «θαυμαστός κόσμος» των ελληνικών ΜΜΕ προσπαθεί με συντονισμένες καμπάνιες και ψευδοανθρωπισμούς να βομβαρδίσει το έτσι κι αλλιώς ευάλωτο από τις κρίσεις θυμικό μας και να εκβιάσει φιλάνθρωπα συναισθήματα για όσα θλιβερά διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες στη δεινοπαθούσα Λέσβο, μια Γερμανίδα, γνωστή ακτιβίστρια κι εθελόντρια συνοδός προσφύγων που βρίσκεται αυτές τις «παράξενες ημέρες» στη Λέσβο, η Ρεβέκκα Σόμμερ, παραχώρησε μια (τηλεφωνική) συνέντευξη ποταμό σε γερμανική ιστοσελίδα (*). Σε αυτή «βάζει τα πράγματα στη θέση τους», που πολλοί «πολυπολιτισμικοί» στην ελληνική κυβέρνηση και αλλού κάνουν πως δεν βλέπουν (άγνωστο γιατί).

Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από τον «ποταμό» της συνέντευξης για τις «πολλές πυρκαγιές που πυροδοτήθηκαν σκόπιμα και με τη βοήθεια ακτιβιστών ΜΚΟ».

Ι. Ποιος έβαλε τις φωτιές.

«Δεν ήταν οι νησιώτες που έβαλαν τη φωτιά, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι στον καταυλισμό υποδοχής. …. μπορούσα να δω ότι η πυρκαγιά στο επίσημο καταυλισμό έκαιγε ήδη έντονα και ότι στον ανεξέλεγκτο χώρο έξω από τον επίσημο καταυλισμό, ξεκίνησαν πολλές μικρές πυρκαγιές με συντονισμένο τρόπο την ίδια στιγμή… Σε πολλά μέρη. Ήταν μια συντονισμένη δράση με στόχο την πυρπόλυση ολόκληρου του καταυλισμού. Χθες το βράδυ οι δικές μου «επαφές» στο στρατόπεδο είδαν έναν άνδρα και μια γυναίκα, σύμφωνα με τη δήλωσή τους, από γερμανικές ΜΚΟ, οι οποίοι με μια ομάδα Αφγανών και Αράβων έβαζαν συστηματικά φωτιές στην πλευρά όπου είχαν τις σκηνές τους. Προηγουμένως όλοι οι κάτοικοι του καταυλισμού προειδοποιήθηκαν ότι πρέπει να φύγουν από το στρατόπεδο.»

Κώστα Γεωργάκη... Είσαι η φωτεινή περίληψη του δράματος μας..

 Του Νίκου Κλειτσίκα

Ντύθηκες γαμπρός φωταγωγήθηκες σαν έθνος.

Έγινες ένα θέαμα ψυχής ξεδιπλωμένης στον ορίζοντα.

Είσαι η... φωτεινή περίληψη του δράματος μας,

τα χέρια μας προς την Ανατολή και τα χέρια μας προς τη Δύση.

Είσαι στην ίδια λαμπάδα τη μια τ’ αναστάσιμο φως

κι ο επιτάφιος θρήνος μας.

Νικηφόρος Βρεττάκος

«Η Θέα του Κόσμου»... Αυτοπυρπόληση

Στον φοιτητή που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα το 1970

Ιταλία, Γένοβα 19 Σεπτέμβρη 1970...

Ο 22χρονος φοιτητής Κώστας Γεωργάκης διαμαρτυρήθηκε με την αυτοπυρπόλυσή του για την αμερικανοκίνητη δικτατορία στην Ελλάδα.
Στον πατέρα του άφησε το ακόλουθο γράμμα (με πιστή τήρηση σύνταξης, στίξης κι ορθογραφίας):

«Αγαπημένε μου πατέρα, σε παρακαλώ συγχώρα με χωρίς να κλάψης. Ο γυιός σου δεν είναι ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους ανθρώπους ίσως με περισσότερο φόβο. Φίλησε το χώμα της πατρίδας για μένα. Μετά από τρία χρόνια καταπίεσης, δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο. Δεν θέλω εσύ να αντιμετωπίσης κανένα κίνδυνο γι αυτή μου την πράξη, αλλά δεν μπορώ ούτε να σκεφθώ ούτε να ενεργήσω αν δεν είμαι ελεύθερος. Ζήτω η Δημοκρατία, Κάτω η Τυραννία. Η πατρίδα μας που γέννησε την ελευθερία θα εξαφανίση τους τυράννους.

Συγχώρα με αν μπορείς
ο Κώστας σου»

Ελληνική οικονομία: Όλα αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν

Του Κώστα Μελά

Πίσω από τις ηχηρές κραυγές, τα μεγάλα λόγια, τις φανταχτερές εκφράσεις, τα πομπώδη συνθήματα ότι η ελληνική οικονομία αλλάζει, φαίνεται να υπάρχει σκόπιμη (ή και αθέλητη) απόκρυψη της πραγματικότητας. Η προσεκτική ματιά ανακαλύπτει με ευκολία, ότι το πολυδιαφημιζόμενο "νέο" οικονομικό υπόδειγμα, το οποίο σιγά-σιγά αποκαλύπτεται, δεν διαφέρει σχεδόν σε τίποτε από το παλιό.

Προσοχή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν άλλαξαν πολλά με τα μνημόνια! Ακριβώς, άλλαξαν για να μείνουν τα ίδια, όπως χαρακτηριστικά λέει ο πρίγκιπας di Lambedusa, ή «όλα αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν», όπως λέει το λαϊκό άσμα. Η "νέα" οικονομική πραγματικότητα, που υποτίθεται οικοδόμησαν τα προγράμματα προσαρμογής, αποτελεί αντίγραφο της παλαιάς.

Η βασική αλλαγή που πραγματώθηκε την τελευταία δεκαετία αφορά στη μετατόπιση του άξονα της οικονομικής πολιτικής προς την πλευρά της δημοσιονομικής προσαρμογής, σύμφωνα με τις μνημονιακές προδιαγραφές. Επίσης, σύμφωνα με το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Διακυβέρνησης, όπως αυτό ισχύει από την 1-1-2014. Η πανδημία έχει βάλει προσωρινά στο ψυγείο τους κανόνες, αλλά αυτοί θα επανέλθουν με την επιστροφή στην κανονικότητα και μάλιστα σε δυσμενέστερες συνθήκες. Υπάρχουν, βέβαια, και τα κονδύλια από το Ταμείο Ανάκαμψης, αλλά αυτή είναι μία άλλη συζήτηση.

Ο αγώνας κατά της Παγκοσμιοποίησης σε κρίσιμο σημείο εν μέσω πανδημίας

Οι μάσκες των γονιών

Του Χαράλαμπου Πετρουλέα 

Η πρόσφατη τραγελαφική κατάσταση με τις γιγάντιες κρατικές μάσκες στους μικρούς μαθητές, δεν είναι απλά ένα μεμονωμένο γεγονός που συνηθίζουμε να ξορκίζουμε με το αστείο «meme» της ημέρας όπως θα λέγαμε στην γλώσσα των social.

Μπορεί δυστυχώς να λειτουργήσει και ως το λυπηρό σημαινόμενο μίας ολόκληρης εκπαιδευτικής πραγματικότητας.
Ασχοληθήκαμε με την μάσκα επειδή τα παιδιά μας, είπαν πως δεν τους βολεύει.
Δεν ξέρω όμως εάν ασχοληθήκαμε ποτέ το ίδιο σοβαρά με τα βιβλία τους, με τους δασκάλους τους και με την σχολική πραγματικότητα τους. Ποιος ξέρεις ίσως και αυτά δεν τους βολεύουν: Άλλωστε υπεύθυνοι για την παραγγελία τους είναι ή μάλλον θεωρούμε πως πρέπει να είναι σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι άνθρωποι που ασχολήθηκαν και με τις μάσκες….
Είναι μία άβολη διαπίστωση αλλά η νοοτροπία που κανονίζει το ένα δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να υποθέσουμε πως δεν κανονίζει και το άλλο ούτε πως αληθινά αλλάζει όταν αλλάζουν οι κυβερνήσεις: Είμαστε αρκετά έμπειροι πλέον για μία τέτοια αφέλεια…
Ο ιός θα περάσει. Κάπως, κάποτε.

«Κοινωνικές φούσκες» και συλλογική ευθύνη

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί σήμερα Σάββατο 19 / 09 / 2020 στα περίπτερα

Ζούμε μια νέα έξαρση του Covid-19, η οποία συνδέεται άμεσα με το καλοκαιρινό «άνοιγμα». Αυτό αποδεικνύει την πλήρη ευθύνη κυβέρνησης και μεγαλοεπιχειρηματικού κόσμου που διαφήμισαν την Ελλάδα ως την πιο ασφαλή χώρα του κόσμου για διακοπές. Τώρα που επανέρχεται η θεωρία της «ατομικής ευθύνης», αυτά δεν πρέπει να ξεχνιούνται.

Όπως δεν μπορεί να ξεχαστεί πως δεν έγινε τίποτα ουσιαστικό στο σύστημα Υγείας για την αντιμετώπιση ενός δεύτερου κύματος. Τώρα, χωρίς να κοκκινίζουν, μάς λένε ότι στην Αττική, μετά από τόσες εξαγγελίες, δωρεές κ.λπ., υπάρχουν 75 κλίνες ΜΕΘ για Covid-19, οι περισσότερες ήδη κατειλημμένες.

Ο πρωθυπουργός μιλώντας στη Θεσσαλονίκη έγινε πολύ συγκεκριμένος για το ποσό που θα δοθεί για το εξοπλιστικό πρόγραμμα. Κάτι ανάλογο δεν μπορούσε να υπάρχει ως συγκεκριμένη δέσμευση για την Υγεία, και μάλιστα πολύ πιο πριν; Να δεσμευόταν δηλαδή η κυβέρνηση σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα ενίσχυσης της δημόσιας υγείας με ένα ανάλογο ποσό.

Τώρα ο κ. Μαγιορκίνης μάς συστήνει, πέρα από τη μάσκα, την «κοινωνική φούσκα» (τι ωραίος όρος…). Δηλαδή, μικρές ομάδες φίλων και συγγενών που κάνουν παρέα μόνο μεταξύ τους. Τέτοιες πρακτικές εφηύρε και ακολούθησε αυθορμήτως αρκετός κόσμος, ήδη από την πρώτη φάση. Είναι τραγικό να εμφανίζονται σήμερα σαν φοβερές φαεινές και πανάκεια για την αντιμετώπιση της κατάστασης.

Επιτέλους "εθνική ενότητα" Μητσοτάκη-Τσίπρα-Κουτσούμπα-Γεννηματά...

Ελλάδα η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που έβαλε μάσκα στα νήπια!!!

Καναπεδάτοι νεοέλληνες

Υπάρχει «Αττίλας 3»;

Του Ρούντι Ρινάλντι

«Επιχείρηση Αττίλας» (τουρκικά: Atilla Harekâtı) ήταν η ονομασία της τουρκικής στρατιωτικής εισβολής στην Κυπριακή Δημοκρατία στις 20 Ιουλίου 1974, πέντε μέρες μετά το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου που εκτέλεσε η ελληνική χούντα σε βάρος του Μακαρίου. Στην πρώτη φάση («Αττίλας 1») οι τουρκικές δυνάμεις καταλαμβάνουν το 8% του νησιού και, ενώ συνεχίζουν τις επιχειρήσεις τους, ξεκινούν και διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε Ελλάδα, Τουρκία και Αγγλία (εγγυήτριες δυνάμεις βάσει των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου). Ο «Αττίλας 2» αποτελεί τη δεύτερη φάση του στρατιωτικού σχεδίου. Στις 14 Αυγούστου, οι Τούρκοι εξαπολύουν γενική επίθεση και καταλαμβάνουν το 38% του νησιού (που από τότε κατέχουν) με χιλιάδες νεκρούς κι αγνοούμενους, και 200.000 πρόσφυγες Ελληνοκύπριους που άφησαν τα υπάρχοντά τους και έζησαν για πολλά χρόνια σε καταυλισμούς στο μη κατεχόμενο τμήμα.

Όλα αυτά έγιναν με πολιτική ηγεσία κεμαλικής κοπής στην Τουρκία, και με πλήρη «ουδετερότητα» των μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Μια ανεξάρτητη και αδέσμευτη Κύπρος δεν ήταν αρεστή σε κανέναν. Η προκλητική στάση της Τουρκίας απέναντι στην Κύπρο είναι διαρκής. Τελικός στόχος, η πλήρης κατάληψη του νησιού όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Γι’ αυτό η Άγκυρα δεν αναγνώρισε ποτέ την Κυπριακή Δημοκρατία και δεν τη θεωρεί κρατική οντότητα. Από το 1983 μάλιστα ανακήρυξε το κατεχόμενο τμήμα σε «ανεξάρτητο κράτος», το οποίο αναγνώρισε μόνο η ίδια. Και βεβαίως αδιαφόρησε παντελώς για τις αποφάσεις του ΟΗΕ, τις καταδίκες όλων των διεθνών οργανισμών κ.λπ.

Γιατί όμως κάνουμε λόγο σήμερα για «Αττίλα 3»;

Κλιμάκωση σε ευρύτατο τόξο

Ο «Αττίλας 3» διαφέρει από τις προηγούμενες εκδοχές. Διαφέρει ως προς το «μέτωπο» που διατρέχει: από τον Έβρο, το Αιγαίο, τα Δωδεκάνησα και το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου, ως την Κύπρο, προβάλλει ένα πλέγμα διεκδικήσεων και αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας και όλου του πλαισίου που έχει οριστεί από διεθνείς συνθήκες εδώ και 100 χρόνια.

Ο κακός μας ο καιρός

Συλλυπητήρια...

Του Δημήτρη Κανελόπουλου

Σήμερα ο πρωθυπουργός της Ελλάδας (και όχι της Αθήνας) κ. Κυριάκος Μητσοτάκης θα υποδεχτεί τον πρωθυπουργό της Βόρειας Μακεδονίας (και όχι των Σκοπίων) κ. Ζόραν Ζάεφ.

Προπομπός της συνάντησης η επική δήλωση του Ζόραν Ζάεφ στο euronews ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης «έδωσε μάχες για εμάς, μάχες για το ευρωπαϊκό μας μέλλον. Όσα έχει κάνει απόταν έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι μόνο θετικά».

Μέσα από τις πάντοτε φιλόξενες και αγαπημένες στήλες του efsyn.gr θέλω να εκφράσω τα θερμά μου συλλυπητήρια:  

Για την λαϊκή διαθεσιμότητα σήμερα

Του Νικόλα Καρυδιά

Η έννοια «λαός» έχει αποδυναμωθεί και απαξιωθεί από πολλές μετανεωτερικές θεωρήσεις. Αυτό συμβαίνει και με το προσδιοριστικό επίθετο «λαϊκός»-«λαϊκή» που προηγείται διαφόρων ουσιαστικών. Η ιδιαιτερότητα και η ειδική ταυτότητα παίρνουν μια πρωτεύουσα θέση, ενώ το «λαϊκό» μοιάζει να αναφέρεται σε μια παρελθούσα εποχή, κάτι σαν την παλιά ταινία «Οικογένεια Χωραφά».

Πλην όμως η τελευταία δεκαετία χρωματίστηκε από το φαινόμενο που μπορούμε να ονομάσουμε «λαϊκή διαθεσιμότητα» με την έννοια της ενεργοποίησης θετικών χαρακτηριστικών των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας προς τρεις κατευθύνσεις: α) την αντίσταση προς τις μνημονιακές πολιτικές και τις ευθύνες του πολιτικού κόσμου για αυτές – γεγονός που επέφερε πολλές ανατροπές στην πολιτική γεωγραφία και τον πολιτικό χάρτη της χώρας, β) την εκδήλωση σημαντικών τάσεων και δράσεων αλληλεγγύης προς όσους πλήττονταν με ειδικό και έντονο τρόπο από τις πολιτικές αυτές, αλλά και απέναντι στο πρώτο μεγάλο κύμα προσφύγων και μεταναστών με αποτελέσματα να μπορούν να λειτουργούν ορισμένοι σημαντικοί κοινωνικοί χώροι όπως νοσοκομεία, σχολεία, συσσίτια κ.λπ. αφενός και αφετέρου να μην σημειωθούν φαινόμενα ρατσισμού και επιθετικότητας απέναντι στους μετανάστες όπως παρατηρήθηκαν σε άλλες χώρες της Ευρώπης. γ) Εκδηλώθηκε και σε πατριωτικό επίπεδο όταν χρειάστηκε ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών με τα συλλαλητήρια, τη συγκίνηση για την αιχμαλωσία των δύο Ελλήνων στρατιωτικών από τις τουρκικές αρχές και την ιδιαίτερη ανησυχία για την τουρκική προκλητικότητα.

Εμένα οι γιαγιάδες μου ήρθαν πρόσφυγες από τη Σμύρνη. Ήταν αυτές οι μέρες περίπου...

Της Λίλας Μήτσουρα

Η προγιαγιά μου η Κατίνα με τις κόρες της, την Μαρία, την Στάσα, την Αδαμαντία και την Ευαγγελία την γιαγιά μου. Μια μάνα με τέσσερις κόρες. Τι γίνηκαν οι άντρες, δεν ξέρω.

Ξέρω μονάχα πως η προγιαγιά μου μέχρι να φύγουν από τον τόπο τους, πήγαινε στις μπουγάδες των Τούρκων τους έκλεβε τις φορεσιές και έντυνε με αυτά τους κατατρεγμένους Έλληνες μήπως καταφέρουν και σωθούν, ντυμένοι ως Τούρκοι.

Και όταν τα πράγματα ζόρισαν έβαλε κατάσαρκα την εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής. Την Παναγιά, μάζεψε ό,τι μπόρεσε και πήρε τις κόρες της και έφυγε για την μαμά πατρίδα.

Τι έκαναν, που πήγαν μέχρι να εγκατασταθούν στις παράγκες του Πολύγωνου, δεν ξέρω.

Ήταν οι πρόσφυγες, οι σμυρνιές, οι παστρικές και ό,τι άλλο έλεγαν και ακόμα λένε για τους πρόσφυγες της Σμύρνης. Δεν τους καλωσόρισαν ποτέ ετούτους τους πρόσφυγες. Δεν τους ήθελαν τους τουρκόσπορους στην Αθήνα. Δεν τους ήθελε η μαμά πατρίδα, δεν ήθελε τα δικά της παιδιά.

Μα ούτε αυτοί οι κωλοσμυρνιοί ήθελαν να φύγουν από την πατρίδα τους. Αναγκάστηκαν…

Μαϊντάν, Νοβάλνι, Καστελλόριζο: Η στρατηγική του Χάους

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Πριν από πολλά χρόνια πήρα μια συνέντευξη από τον Μπρεντ Σκώουκροφτ, σύμβουλο εθνικής ασφαλείας του πατρός Μπους (και πιστεύω από τους αρχιτέκτονες της αιματηρής διάλυσης του ρωσικού κοινοβουλίου και της σφαγής των οπαδών του, το 1993, διάλυση που άνοιξε το δρόμο στις ρωσικές ιδιωτικοποιήσεις, τη μεγαλύτερη λεηλασία στην ιστορία της ανθρωπότητας). Τον ρώτησα τι πρέπει να κάνουν οι ΗΠΑ με τη Ρωσία και με την Κίνα. «Πρέπει να έχουμε καλύτερες σχέσεις με τη Μόσχα και το Πεκίνο, από ότι αυτοί μπορούν να έχουν μεταξύ τους», μου απήντησε.

Η ίδια φόρμουλα ισχύει και για την Ανατολική Μεσόγειο. Η Αυτοκρατορία επιβάλλει την ειρήνη ή επιβάλλει τον πόλεμο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας γιατί έχει πολύ καλύτερες σχέσεις και με την Αθήνα και με την Αγκυρα, απότι αυτές μεταξύ τους, για την ακρίβεια Ελλάδα και Τουρκία δεν έχουν σχέσεις πλέον. Ο κ. Ερντογάν και ο κ. Μητσοτάκης δεν μιλάνε καν. Μετά από μία περίοδο ελληνικών «εξυπνακισμών» (EastMed, κατά φαντασίαν «συμμαχίες» με Ισραήλ κ.α.), καθ’ υπαγόρευσιν Αμερικανών και Ισραηλινών, τώρα είναι η σειρά του κ. Ερντογάν να υιοθετήσει μια περίπου Μουσσολινική ρητορεία. Τα περιθώρια να διασωθεί η ειρήνη και να μην καταστραφούν οι τρεις χώρες (Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρος), που θα είναι το πιθανότερο αποτέλεσμα μιας ελληνοτουρκικής σύρραξης, μειώνονται κάθε μέρα που περνάει, με τον επαγγελματία εμπρηστή κ. Πομπέο να πετάγεται δίκην δήθεν πυροσβέστη από χώρας εις χώρα της περιοχής.

Με μεγάλη αγωνία...

Ασπόνδυλοι δημοσιογράφοι, πολτοποιημένοι βουλευτές...

Του Πέτρου Πιζάνια

Ποιος πάει να οργανωθεί σε πολιτικό κόμμα τα τελευταία χρόνια; Και συμπληρωματικά ποιοι γίνονται δεκτοί ως δημοσιογράφοι από τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ; Θα απαντήσω πρώτα μεταφορικά, άρα συνοπτικά: και στις δύο περιπτώσεις η μεγάλη πλειονότητα προέρχεται από τα πολιτιστικά έγκατα της ελληνικής κοινωνίας.

Όσοι και όσες δεν διαθέτουν αυτό το πολιτιστικό προφίλ, όσοι διαθέτουν έστω στοιχειώδη αυτοσεβασμό και καλλιέργεια, απλώς σπανίζουν εντός των ΜΜΕ και των πολιτικών κομμάτων, ή είναι περιθωριοποιημένοι κάπου, ανεξαρτήτως της πολιτικής τους ιδεολογίας. Πρόκειται, όμως, για μια απάντηση που δείχνει το αποτέλεσμα, την κατάληξη του εν λόγω προσωπικού σήμερα. Ας ξεκινήσω, λοιπόν, από την αρχή.

Για τους δημοσιογράφους η εξήγηση είναι κάπως απλούστερη. Στον βαθμό κατά τον οποίο τα ΜΜΕ, παντού στον κόσμο, άρχισαν να ελέγχονται από κεφαλαιούχους κάθε είδους, ανώνυμους υπό την μορφή των γιγαντιαίων επιχειρήσεων, ή επώνυμους υπό την μορφή των μεγιστάνων του κεφαλαίου, αποκτούσαν την λειτουργία του σκέτου εργαλείου προπαγάνδας αυτής της οικονομικής ισχύος.

Στη χώρα μας αυτή η εκδοχή πήρε μια τροπή συγκρότησης παραεξουσίας στα πλευρά του πολιτικού παίγνιου ως εργαλείο εκβιασμού, μετά την εκπληκτικά επιπόλαιη όσο και ιδιοτελή ιδιωτικοποίηση κάθε είδους συχνοτήτων. Και μάλιστα χωρίς ουσιωδώς κανένα όργανο εποπτείας και ελέγχου τόσο των τύπων όσο και του περιεχομένου. Και ας αλαλάζουν ακριβώς οι παραγωγοί σκουπιδιών στα ΜΜΕ περί ελευθερίας της έκφρασης και κινδύνου επιβολής λογοκρισίας.

Δουλίτσες

Ο σκοπός του ελληνικού μπλοκ εξουσίας ποιός είναι άραγε;

Του Προκόπη Μπίχτα

Όταν από τον Σεπτέμβριο του 1940 μέχρι τον Μάιο του 1941 το Λονδίνο βομβαρδιζόταν ανελέητα από την Λουφτβάφφε, λειτουργούσαν κανονικά οι παμπ, τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, οι αίθουσες συναυλιών, οι αθλητικοί χώροι και κάθε χώρος συνάθροισης των πολιτών. Οι σταθμοί του μετρό είχαν μετατραπεί σε οργανωμένα καταφύγια, όπου καλύπτονταν οι βασικές ανάγκες (τροφή, νερό, καθαριότητα, δημόσια και ατομική υγιεινή, σκεπάσματα, φάρμακα κ.λ.π.) ενώ κάθε τόσο αυτοσχέδιες ορχήστρες έπαιζαν μουσική. 

Η βιβλιοθήκη του Westminster προσέφερε 2.000 βιβλία και οργάνωνε εκπαιδευτικά προγράμματα για τα παιδιά και τους ενήλικες που βρίσκονταν στις στοές. Την ίδια ώρα καλλιτέχνες από το σωματείο τους (ENSA – Entairtainments National Service Association) οργάνωναν μικρές συναυλίες για να τονώσουν το ηθικό των φοβισμένων κατοίκων του Λονδίνου.

Στις αεροπορικές επιθέσεις της ναζιστικής Γερμανίας σκοτώθηκαν περισσότεροι από 45.000 άμαχοι, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες έμειναν άστεγοι. Κατά μέσο όρο σε κάθε βομβαρδισμό η γερμανική αεροπορία, έριχνε 50.000 τόνους εκρηκτικών. Όμως το ηθικό των πολιτών διατηρήθηκε υψηλό και κατάφεραν να ξεπεράσουν την λαίλαπα.

Οι όμορφες φούσκες, όμορφα σκάνε

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Τελικά, η πιθανότητα να φέρνω γρουσουζιά είναι ισχυρή. Γι’ αυτό συνιστώ προσοχή σ’ όποιον πιάσω στο στόμα μου. Είπα δυο-τρεις καλές κουβέντες (λέμε τώρα) για την Tesla, για την Apple, για τη Microsoft, για την Alphabet (Google) κι εδώ και δυο βδομάδες πάνε κατά διαόλου. Οι μετοχές τους πέφτουν του σκοτωμού. Βεβαίως, όταν έχεις καταγράψει άνοδο 500% σε ένα χρόνο (Tesla) το να χάσεις το ένα πέμπτο των κερδών σου δεν το λες και καταστροφή. Αντε, όμως, να το πεις αυτό στον ταλαντούχο κ. Μασκ που εδώ και μία εβδομάδα είναι με αντικαταθλιπτικά. Αντε να το πεις στον Μπέζος της Amazon, στον Ζούκερμπεργκ του Facebook. Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, εχθρός του πολύ είναι το περισσότερο κι εχθρότερος όλων είναι το απεριόριστο. Μ’ αυτόν τον ονειρο-εφιάλτη κοιμούνται και ξυπνούν οι κυνηγοί του πλούτου, που θεωρούν ότι όλη η υπόλοιπη ανθρωπότητα τους χρωστάει και τους οφείλει απεριόριστη μεγέθυνση.

Αν, για παράδειγμα, λείπει μία μόλις ρουπία για να φτιάξει ο Τζεφ Μπέζος το στρογγυλό του ρεκόρ των 200 δισ. δολαρίων προσωπική περιουσία, αν πρέπει να την πάρει από τον τελευταίο Ινδό «ανέγγιχτο», θα το κάνει. Οχι απαραίτητα από απανθρωπιά κι αναλγησία. Αλλά γιατί έτσι απαιτεί το ασανσέρ της λίστας Forbes. Αυτό το χρηματιστήριο κύρους, πρεστίζ, ανταγωνισμού ισχύος, συσσώρευσης κι επίδειξης πλούτου έχει τη δική του αυτόνομη ζωή, συχνά ανεξάρτητη ακόμη και από τις επιδόσεις των μετοχών, τα ντιλ, τις επενδύσεις, τις παραγωγικές και εμπορικές επιτυχίες.

Φιλική Εταιρεία. Αυτοί που πέτυχαν το αδύνατο – Λήθη και εγκατάλειψη η αμοιβή των Φιλικών

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Αυτοί που πέτυχαν το αδύνατο

Ο Ιωάννης Φιλήμων, στο βιβλίο του «Φιλική Εταιρία», που εκδόθηκε στο Ναύπλιο το 1834, έγραψε για τους ιδρυτές και τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας: «Αδύνατοι, αλλά φιλοπάτριδές τινες και άξιοι Έλληνες κατώρθωσαν τον Πόλεμον της Ελλάδος».

Τρεις απλοί έμποροι είχαν την έμπνευση «να εισάξωσιν εις αυτήν όλους τους εκλεκτούς και ανδρείους των ομογενών, δια να ενεργήσωσι μόνοι των ό, τι ματαίως και προ πολλού χρόνου ήλπιζον από την φιλανθρωπίαν των χριστιανών βασιλέων» και πέτυχαν αυτό που εθεωρείτο αδύνατο: Οι επί αιώνες ραγιάδες να ξεσηκωθούν και να επιτύχουν την ελευθερία τους από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.  Για την ίδρυση, το σκοπό, την ιδεολογία, το έργο και τη σύνθεση των μελών της Φιλικής Εταιρείας σημειώνονται τα ακόλουθα:

Α. Ίδρυση στη Ρωσία. Η Φιλική Εταιρεία δεν ιδρύεται στην άθεη  Γαλλία, ή γενικότερα στη Παπική και Προτεσταντική Δυτική Ευρώπη, αλλά στην Ορθόδοξη και  Ρωσική Οδησσό. Η Ρωσία δεν έχει ανάμιξη στα της Φιλικής Εταιρείας, αλλά σε αυτήν αναπτύσσονται από Έλληνες πολίτες κινήσεις υποστήριξης της.

Β. Μεσοαστοί έμποροι οι ιδρυτές. Οι ιδρυτές ανήκαν στη μεσαία τάξη των Ελλήνων, ασχολούνταν με το Εμπόριο και ιδεολογία τους ήταν η απελευθέρωση των Ελλήνων από την Τυραννία.

Tο Κουρδικό παραμένει “αχίλλειος πτέρνα” της Τουρκίας

Του Κώστα Ράπτη 

“Οι Κούρδοι δεν μιλούν πια για ειρήνη” τιτλοφορείται το οδοιπορικό της Νουρτζάν Μπαϊσάλ στη γενέτειρά της Ντιγιάρμπακιρ, όπως αυτό δημοσιεύθηκε στο Ahval News.

Η εικόνα που μεταφέρει η γνωστή δημοσιογράφος και ακτιβίστρια από την οιονεί πρωτεύουσα του Τουρκικού Κουρδιστάν είναι αποκαρδιωτική. Η πανδημία του νέου κορονοϊού εξαπλώνεται ανεμπόδιστα, τα νοσοκομεία είναι πλήρη και οι περισσότεροι ασθενείς παραμένουν κατ’ οίκον, ενώ η οικονομία έχει καθηλωθεί και η βιομηχανική ζώνη του Ντιγιάρμπακιρ αργοπεθαίνει. Οι πάντες ψάχνουν για δουλειά.

Η ιστορική συνοικία Σουρ φέρει ακόμη τα ίχνη των συγκρούσεων που ακολούθησαν την αναζωπύρωση της ένοπλης σύγκρουσης του τουρκικού κράτους με τη νεολαία του ΡΚΚ το 2015, στο ενδιάμεσο των δύο εκλογικών αναμετρήσεων εκείνης της χρονιάς. Αστικές περιοχές με κουρδικό πληθυσμό αποκλείστηκαν με χαντάκια ανακηρύσσοντας μιαν ιδιόμορφη “αυτονομία” την οποία κατέστειλαν αμείλικτα οι ένοπλες δυνάμεις.

Ήταν 22.000 οι κάτοικοι του Σουρ που υποχρεώθηκαν τότε να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, ενώ η περιοχή σχεδόν ισοπεδώθηκε και άγνωστο παραμένει ποιοι θα παραλάβουν τις νέες κατοικίες που χτίστηκαν έκτοτε με κρατική πρωτοβουλία. Η φτώχεια και η παραμέληση κυριαρχούν.