Γίνονται τέτοια πράγματα;

Η Εύβοια πρέπει να ψηφίσει ανυπάκουους και ανυπότακτους ευρωβουλευτές

Ο Θανάσης Πετράκος, υποψήφιος Ευρωβουλευτής της «Ενωτικής Πρωτοβουλίας ΜΕΡΑ25 – Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά» κατά την ομιλία του στη Χαλκίδα το  βράδυ 30 Μάη μεταξύ των άλλων τόνισε

Είναι ιστορική  η σημερινή   ημέρα. Σαν  σήμερα στις 30 Μάη του 1941, δυο δεκαενιάχρονα παιδιά τότε, ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας φοιτητές της Ανώτατης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (Α.Σ.Ο.Ε.Ε.) και της Νομικής Αθηνών, κατέβασαν τις νυκτερινές ώρες τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη.

Όταν «όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» ,δίδαξαν με την ΜΕΓΙΣΤΗ αυτή ηρωική τους πράξη που μας φωτίζει και θα μας φωτίζει στους αιώνες Αντίσταση και Αγώνα ακόμη και όταν όλα γύρω μας μοιάζουν χωρίς διέξοδο...

Ο Αγώνας για να «είναι λεύτερη η πατρίδα και πανανθρώπινη η λευτεριά» και ο αγώνας για τη διεκδίκηση των Γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα συνεχίζεται. Το χρωστάμε στο Μανώλη και το Λάκη. Το χρωστάμε σε όλες και όλους που αγωνίστηκαν ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό ,ενάντια στη ναζιστική κατοχή. Το χρωστάμε σε όλες και όλους που θυσιάστηκαν για να «είναι λεύτερη η πατρίδα και πανανθρώπινη η λευτεριά».

Η  Εύβοια σήμερα με πρόσχημα τα φαινόμενα διαφθοράς,καποιων Νεοδημοκρατικων στελεχών της ΔΟΥ Χαλκίδας  θέτει σε εφαρμογή το γνωστό σχέδιο της να κλεισει τις ΔΟΥ της Περιφέρειας. Καταγγέλλουμε αυτή την απόφαση και απαιτουμε την άμεση ανάκληση της. Την διαφθορά των στελεχών που επέλεξε η ιδια η  κυβερνηση της ΝΔ για Διευθυντικές θέσεις  δεν πρέπει να "πληρώσουν" οι πολίτες της Εύβοιας και οι εργαζόμενοι στη ΔΟΥ Χαλκίδας. Στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις τους αγώνες,των εργαζομένων στις ΔΟΥ  και των πολιτών της Εύβοιας.

Ανέμελος και απαθής νεοφιλελεύθερος

Σχόλιο του Γιώργου Τασιόπουλου

Το οδυνηρό στο διάλογο του Κ. Μητσοτάκη με την Κερκυραία συνταξιούχο των 440€ είναι η ανεμελιά του εμπρός στη φτώχεια.

Ο ίδιος αν και πρωθυπουργός, οπαδός της νεοταξίτικης θεωρίας ότι κάθε κρίση επισιτιστική, οικονομική, ενεργειακή, τοπική, πανδημία, φυσική καταστροφή, ακόμη και ο πόλεμος, είναι φυσικά γεγονότα περισσότερο ως αποτελέσματα του ανθρώπινου αποτυπώματος παρακολουθεί με απάθεια τον ανθρώπινο πόνο!

Αφού οι κρίσεις είναι η κανονικότητα της εποχής μας, η αναζήτηση της ευθύνης και των αιτιών τους δεν έχει νόημα!

Καινούργια τιμή φέτας

Συνέδριο για "Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα"

Από την «Αριστερά του Χαβιαριού» στην «Αντι-συστημική Δεξιά» – Η αντιστροφή των Κοινωνικών Μπλοκ

Του Ηλία Παπαναστασίου

Ευθύς εξ αρχής θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε την σχετικότητα των όρων που χρησιμοποιούμε. Όπως δεν υπάρχει μόνο η «Αριστερά του Χαβιαριού» έτσι και ο «αντισυστημικός πατριωτικός χώρος» όπως αυτοαποκαλείται δεν είναι μόνο ή κυρίως «Δεξιός». Και αν ονομάζεται «ακροδεξιά» από τους δημοσκόπους του συστήματος της Φιλελεύθερης Αστικής Ελίτ, ο όρος δεν μας βρίσκει σύμφωνους όχι μόνο για πολιτικούς αλλά και για κοινωνικούς και ταξικούς λόγους.

Από πολιτική άποψη η λεγομένη «Ακροδεξιά» όπως την χαρακτηρίζουν οι συστημικοί δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι και δημοσκόποι, προβάλλει έναν εντονότατα πατριωτικό, εθνικοκρατικό και πολλές φορές αντι-ολιγαρχικό λόγο, με σαφή –σε πολλές περιπτώσεις– αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα Πρόεδρο παρόμοιου Κόμματος της Βουλής που κατονόμασε τους Ολιγάρχες με τα ονόματά τους, ταυτόχρονα ο ίδιος καταγγέλλει εντονότατα τους «Καπιταλιστές και Ολιγάρχες» αλλά και την ίδια την Δικαιοσύνη (παρόμοιες καταγγελίες δεν έκαναν οι πλήρους αστικής και μικροαστικής ευγένειας μελιστάλακτοι «αριστεροί/κεντροαριστεροί» του λεγόμενου προοδευτικού χώρου). Θα μπορούσαμε δε να αναφέρουμε πολλά παρόμοια παραδείγματα όπου ο εθνοκρατικός λόγος με έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά και αντι/ολιγαρχική πολεμική είναι εντονότατος. Και εάν παρόμοια τακτική χαρακτηρίζεται «Λαϊκισμός» και «Δημαγωγία» ας θυμηθούμε εάν παρόμοιος λόγος κυριαρχούσε ή όχι και στον ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2012-15 ή στο ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1974-81. Άλλωστε, περιμένουμε να μας διαφωτίσουν οι φωστήρες της συστημικής Δημοσιογραφίας τι εστί «Λαϊκισμός» γιατί με την φόρα που έχουν πάρει και ο Σοσιαλισμός –γι’ αυτούς– θεωρείται λαϊκισμός όπως και οποιαδήποτε κριτική που ασκείται στα πεπραγμένα της Αστικής Ελίτ. Οι κεραυνοί και τα αστροπελέκια περί «Λαϊκισμού» πέφτουν βροχηδόν μόλις κάποιος κάνει κριτική στην Ελίτ και ειδικότερα στην Οικονομική/Κοινωνική Πολιτική της. Δημιουργήθηκε ένας «Υγειονομικός χώρος», μια Buffer Zone (Ανασχετική ζώνη), όπου ο παραβαίνων τα όρια είναι αυθωρεί και παραχρήμα εξοβελιστέος και αποβάλλεται σαν μικρόβιο!

Αριστερά, Μεταμοντερνισμός και αποδόμηση

Του Δημήτρη Αναστασίου

Έγραφα κάτι για τον γνωστικό σχετικισμό και έπεσα πάνω σε αυτό εδώ το απόσπασμα από το βιβλίο του James Robert Brown: Who rules in science? Ο Brown είναι φιλόσοφος της επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο. 

"Δύο λόγια για το background story: Ο φυσικός Alan Sokal (New York University) έκανε ένα hoax υποβάλλοντας ένα σκόπιμα ανόητο άρθρο με τίτλο "Transgressing the Boundaries: Toward a Transformative Hermeneutics of Quantum Gravity" στο περιοδικό Social Text, το οποίο δημοσιεύτηκε στη συνέχεια. Η πρόθεσή του ήταν να αποκαλύψει την έλλειψη διανοητικής αυστηρότητας σε ορισμένα ακαδημαϊκά πεδία, ειδικά εκείνα που επηρεάστηκαν έντονα από τo μεταμοντέρνο. Ο μεταμοντερνισμός, με τον σκεπτικισμό του για την  αντικειμενική αλήθεια και την έμφαση στην κοινωνικά κατασκευασμένη φύση της γνώσης, θεωρήθηκε από τον Sokal ως επιζήμιος τόσο για την επιστημονική ακεραιότητα όσο και για την προοδευτική πολιτική.

...δίνω πλάσμα για να πληρώσω τους λογαριασμούς. Είμαι δασκάλα στην Αμερική...

Ξέρω, δεν διαβάζετε μεγάλης έκτασης άρθρα-κείμενα ("δεν είναι αυτή η φύση του τουίτερ"). Κακό του κεφαλιού σας. Κάντε όμως ένα κόπο να μελετήστε τι γράφει σήμερα "ο σχολαστικός" στην Αυγή.

Για να μην λέτε μετά "α! δεν το ήξερα!".👇🏾

Ήταν 24 Σεπτεμβρίου 2018, όταν το
περιοδικό Τime κυκλοφόρησε με ένα
εξώφυλλο που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση.
Εικονιζόταν μια μεσήλικη γυναίκα και επάνω
στη φωτογραφία έγραφε:

«Έχω μάστερ, 16 χρόνια επαγγελματική
εμπειρία, δουλεύω σε δύο έξτρα
δουλειές και δίνω πλάσμα για να
πληρώσω τους λογαριασμούς.
Είμαι δασκάλα στην Αμερική».
Είναι μια εξαιρετική εικόνα για το πού
έχουν οδηγηθεί οι σημερινές καπιταλιστικές
κοινωνίες.

Το να πουλάει κανείς πλάσμα στην
Αμερική είναι τρόπος να ζεις.
Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 20
εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή το 8%
του ενήλικου πληθισμού, πουλάνε
πλάσμα για να βγάλουν χρήματα.
Ποιοι δίνουν; ΟΙ φοιτητές των κολεγίων
για να ανταποκριθούν στα δίδακτρα
που έχουν εκτιναχθεί στον Θεό.
Και τα κέντρα που αγοράζουν πλάσμα
φυτρώνουν σαν μανιτάρια γύρω γύρω
από τα κολέγια.
Οι εργαζόμενοι φτωχοί, σαν τη δασκάλα του
Τime. Που ο μισθός τους δεν τους αρκεί για
να ζήσουν.

Μεξικάνοι που μπαίνουν στη χώρα,
δίνουν πλάσμα και επιστρέφουν. Γιατί
τα λεφτά είναι καλά αν ζεις στο Μεξικό.
Πόσα λεφτά βγάζεις; Αν δίνεις δύο φορές
την εβδομάδα, γύρω στα 400 δολάρια.
Αν ζοριστείς λίγο παραπάνω, μπορείς
να φτάσεις και τα 800.

Το πρόσωπο του τέρατος…

Ο Μηδενισμός ως ασθένεια της εποχής μας

Βράβευση της... διαπλοκής

Πανευρωπαϊκό πρόβλημα

Δημογραφική κρίση και κυβερνητικά «μεγάλα λόγια»

Του Παύλου Δερμενάκη

Την επόμενη εβδομάδα η κυβέρνηση προβλέπεται να ανακοινώσει το «Εθνικό Σχέδιο για το Δημογραφικό». Το δημογραφικό πρόβλημα, η δημογραφική κρίση, είναι πλέον ένα από τα κεντρικά θέματα για το υπαρξιακό πρόβλημα της Ελλάδας, καθώς αφορά το σύνολο της κοινωνικής και οικονομικής δυνατότητας επιβίωσης της χώρας.

 Η ακτινογραφία της δημογραφικής κρίσης στην Ελλάδα

Γρήγορη μείωση πληθυσμού: Οι αριθμοί είναι ζοφεροί, όπως και αν τους εξετάσει κάποιος. Ο πληθυσμός της Ελλάδας από 8,4 εκατ. το 1961 έφτασε τα 11 εκατ. το 2001. Από εκεί και μετά ξεκινά η μείωση, η οποία, αφού έλαβε σημαντικές διαστάσεις στην περίοδο της κρίσης 2010-2021, όταν εγκατέλειψαν τη χώρα 1,17 εκατ. άνθρωποι (ντόπιοι αλλά και μετανάστες), πέρα από τις άλλες συνέπειες που θα περιγράψουμε παρακάτω, συνεχίζει με σημαντικούς ρυθμούς και «μετά την περίοδο των μνημονίων» – όπως αρέσκεται να την προσδιορίζει το πολιτικό σύστημα, χωρίς αυτό φυσικά να ισχύει. Έτσι ο πληθυσμός το 2021 ήταν 10,482 εκατ. άνθρωποι (απογραφή ΕΛΣΤΑΤ), 10,438 εκατ. το 2022 και 10,414 εκατ. το 2023 (στοιχεία, εκτίμηση Eurostat). Προβλέπεται δε να συρρικνωθεί σε 7,777 εκατ. το 2070 (εκτίμηση Eurostat).

Δυσμενής ηλικιακή διάρθρωση: Όσον αφορά την ηλικιακή διάρθρωση, η εικόνα είναι εξίσου ζοφερή, αν όχι χειρότερη. Είμαστε μια χώρα που γερνά με γρήγορους ρυθμούς. Το ποσοστό των ανθρώπων ηλικίας άνω των 80 ετών το 2022 ήταν 7,2% (κατά 1,1 εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο). Η διάμεση ηλικία στο σύνολο του πληθυσμού έχει αυξηθεί από 38,7 έτη το 2001 σε 46,1 έτη το 2022 (κατά 2 έτη υψηλότερη από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο), και συνεχίζει να επιδεινώνεται. Η Ελλάδα είναι η τρίτη χώρα στην κατάταξη σε γήρανση στην Ευρώπη έχοντας πάνω από αυτήν την Ιταλία με 48 έτη και την Πορτογαλία με 46,8 έτη. Τα χαμηλότερα επίπεδα διάμεσης ηλικίας είναι στην Κύπρο (38,3 έτη) και στην Ιρλανδία (38,8 έτη). Σημειωτέον ότι και οι δύο αυτές χώρες πέρασαν από τη μνημονιακή κρίση.

Υπογεννητικότητα, αύξηση θανάτων, μετανάστευση: Ως «δημιουργές αιτίες» για αυτές τις δυσμενείς εξελίξεις στο συνολικό μέγεθος του πληθυσμού εμφανίζονται η υπογεννητικότητα και η αύξηση των θανάτων. Το αποτέλεσμα από το συνδυασμό τους είναι η δραματική αρνητική φυσική μεταβολή του πληθυσμού, κοινώς η μείωση. Αν σε αυτή τη μείωση προσθέσουμε και τη μετανάστευση των νέων, ειδικά των πλέον μορφωμένων, η κατάσταση γίνεται σταδιακά τραγική από πολλές πλευρές (που αφορούν το σύνολο της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας στη χώρα, όχι μόνο την πληθυσμιακή εξέλιξη). Οι γεννήσεις βαίνουν συνεχώς μειούμενες από το 2010 και μετά, όπως φαίνεται από τον πίνακα που δημοσιεύουμε με τίτλο «Εξέλιξη Πληθυσμού Ελλάδας», και οι θάνατοι αυξανόμενοι, με αποτέλεσμα η φυσική μεταβολή του πληθυσμού να είναι διαχρονικά αρνητική και συνεχώς επιδεινούμενη.

Ευρωπαϊστές χαμένοι στο διάστημα

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Αν το καλοσκεφτείς έχει πλάκα. Και θα έπρεπε πράγματι να κάνουμε πλάκα, αν αυτό που συμβαίνει στην κατακερματισμένη «ενιαία ευρωπαϊκή αγορά» δεν μεταφραζόταν σε μελλοντική οικονομική οδύνη για τις υποτελείς τάξεις της Ε.Ε. Οι πολιτικές και επιχειρηματικές ηγεσίες ξαφνικά ξύπνησαν από τον λήθαργο της αλαζονείας και της αυτάρκειας. Και αναγνωρίζουν ότι η Ε.Ε., αντί για πιο ανοιχτή και ανταγωνιστική οικονομία στον κόσμο που ήθελε να γίνει, εξελίσσεται σε παρηκμασμένη περιφέρεια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.

Ακούγοντας τις ιερεμιάδες του Εμ. Μακρόν, του Σαρλ Μισέλ, του Ολαφ Σολτς, ή διαβάζοντας το ευρωπαϊκό μανιφέστο του δικού μας ΣΕΒ, που ξαφνικά ανακάλυψε την ανάγκη «επαναβιομηχάνισης» της Ευρώπης, αναρωτιέται κανείς αν όλοι τους μόλις προσγειώθηκαν στη Γη έπειτα από ένα τουλάχιστον 30ετές ταξίδι στο διάστημα. Ανακαλύπτουν ότι όσο έλειπαν αυτοί, lost in space, η Ε.Ε. έχει αποτύχει σε όλους τους μεγαλεπήβολους στόχους της και μένει πίσω σε ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα, καινοτομία, αναπτυξιακή ικμάδα, ικανότητα να δημιουργεί θέσεις εργασίας, να προσελκύει παραγωγικά κεφάλαια, να στηρίζει το εισόδημα των κατοίκων της.

Η Ευρώπη χάνει στον πρωτογενή τομέα, δρέποντας τους καρπούς μιας τιμωρητικής προς τους αγρότες αναδιάρθρωσης, χάνει στον δευτερογενή τομέα έχοντας για δεκαετίες πριμοδοτήσει τη μετεγκατάσταση της μεγάλης βιομηχανικής παραγωγής σε άλλες ηπείρους, χάνει ακόμη και στον τριτογενή τομέα. Αν και έχει μετατραπεί σε οικονομία υπηρεσιών και κατανάλωσης εισαγόμενων αγαθών, αδυνατεί να ελέγξει τη φυγή των κερδοσκοπικών κεφαλαίων που κάνουν στην Ευρώπη και τις αρπαχτές τους πριν καταλήξουν σε φοροκαταφύγια όπου γης.

Γ. Κοντογιώργης, Το υπαρξιακό πρόβλημα της Ελλάδας και το ζήτημα της ερμηνείας

 

Ομιλία του Ομ. Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα «Το υπαρξιακό πρόβλημα της Ελλάδας και το ζήτημα της ερμηνείας», η οποία πραγματοποιήθηκε στις 18.05.2024 στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, στο πλαίσιο του συνεδρίου «Το υπαρξιακό πρόβλημα του χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα», το οποίο διοργανώθηκε από την εφημερίδα δρόμος της Αριστεράς, αλλά τη διεύθυνση και την ευθύνη για τη θεματολογία, την άρθρωσή του και τη διεξαγωγή του φέρει μια επιτροπή που αποτελείται από επιστήμονες, πανεπιστημιακούς, πολιτικούς, διανοούμενους, ακτιβιστές που θεωρούν σημαντικό έργο την προσπάθεια ανάδειξης αυτού του ζητήματος και της τεκμηρίωσής του.

Πότε θα καταλάβει η (κέντρο)αριστερά σε ποιους πρωτίστως απευθύνεται;

Του Θέμη Τζήμα

Στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του 2023 η συμμετοχή ήταν 53,74%. Στις εθνικές εκλογές του 2019 ήταν 57,78%. Στις εθνικές εκλογές του  Ιανουαρίου του 2015, η συμμετοχή ήταν 63,94%. Στις εθνικές εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 ήταν 70,95%. Και στις εθνικές εκλογές του 1981 (για να πάμε στα κάπως πιο παλιά), η συμμετοχή ήταν 78,61%.

Κοινώς μέσα σε 40 χρόνια η συμμετοχή από το σχεδόν 80% έπεσε στο σχεδόν 50%. Ή για να το θέσουμε με άλλους όρους, σύμφωνα με τη διπλωματική εργασία του κου Μαγκλαβέρα Κωνσταντίνου στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, από το 2009 έως το 2019, η αποχή εκτοξεύθηκε από το 29,15% στο 42,22% (σελ. 27). Στην ίδια εργασία αποτυπώνεται το συμπέρασμα ότι ένα μεγάλο μέρος όσων απέχουν, απέχουν μακρόχρονα και σταθερά από τις εκλογές. Από εκλογικής απόψεως έχουν επιλέξει (αυτοκαταστροφικώ τω τρόπω) να μην έχουν φωνή για πολύ καιρό.

Κοινώς, έχουμε (και) σε επίπεδο αριθμών την αποτύπωση ενός αστικού κοινοβουλευτισμού ο οποίος (κάκιστα) όχι μόνο υπηρετεί τους λίγους, όχι μόνο καθοδηγείται από ακόμα λιγότερους αλλά και κινείται θεσμικώς από ένα μικρό μέρος της ελληνικής κοινωνίας, εντός του οποίου καθορίζει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και επομένως την κυβέρνηση, ένα ελαχιστότατο τμήμα του συνολικού εκλογικού σώματος και λαού.

Η σημερινή (Κέντρο)αριστερά

Για όποιον παρακολουθεί την προεκλογική εκστρατεία του ΠΑΣΟΚ-Ανδρουλάκη, του ΣΥΡΙΖΑ-κόμματος Κασσελάκη, αλλά και μικρότερων σχηματισμών κυρίως από την Αριστερά, η άρνηση αντιμετώπισης αυτής της πραγματικότητας λόγω της “βολικής αγκαλιάς” του συστήματος εξουσίας προς τις κομματικές γραφειοκρατίες είναι προφανής και εντελώς αποκαρδιωτική. Τόσο τα κόμματα κεντρικώς, όσο και το μεγαλύτερο μέρος των υποψηφίων, συνεπακόλουθα βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία προσέγγισης των κοινωνικών στρωμάτων τα οποία είτε απέχουν, είτε ακολουθούν αντικειμενικώς αδιέξοδες, τυχοδιωκτικές και συστημικές στην ουσία τους επιλογές.

Ρωγμές στο «κομψοτέχνημα» των Πρεσπών

Του Δημήτρη Μηλάκα

Όταν η «απάτη» βγαίνει στη φόρα ή όταν στο «παραμύθι» εισβάλλει ο δράκος, η επίμονη πραγματικότητα επανεμφανίζεται χωρίς φκιασίδια για να τοποθετήσει τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του… Οι δηλώσεις περί Μακεδονίας (σκέτο) της νέας Προέδρου της Βόρειας Μακεδονίας απλώς περιγράφουν τον πολιτικό συσχετισμό στη γειτονική χώρα που την ανέδειξε στην εξουσία.

Οι Βορειομακεδόνες κατάλαβαν / βίωσαν πολύ σύντομα ότι η Συμφωνία των Πρεσπών δεν τους εξασφαλίζει δείπνα με χρυσά κουτάλια στα ευρωπαϊκά τραπέζια, όπως τους παραμύθιασαν. Με την εν λόγω συμφωνία («διπλωματικό κομψοτέχνημα» κατά τον τότε υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, που είχε αναλάβει να κάνει την αμερικανική δουλειά) απλώς επισφραγίστηκε και θεσμικά η στρατιωτική παρουσία των Αμερικανών στον τόπο τους.

Δεν είναι μυστικό, άλλωστε, ότι στα σύνορα Βόρειας Μακεδονίας και Κοσόβου, σε έδαφος και από τις δύο «χώρες», είναι εγκατεστημένη η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση που διατηρούν οι Αμερικανοί στο εξωτερικό.

Αυτός ακριβώς ήταν και ο στόχος της Συμφωνίας των Πρεσπών: να αρθούν οι ελληνικές αντιρρήσεις για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, ώστε η Ουάσιγκτον να «σύρει» και θεσμικά τους Ευρωπαίους συμμάχους της στο μέτωπο κατά της Ρωσίας ενσωματώνοντας κρίσιμες στρατιωτικές υποδομές στην περιοχή, με την παράλληλη δημιουργία ενός «φραγμού» στην επιρροή της Μόσχας στα δυτικά Βαλκάνια.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης για το βιβλίο " Όσοι δεν γέλασαν ποτέ" της Θεοδώρας Ιωαννίδου

 

Ιωαννίδου Θεοδώρα 

Πριν ξημερώσει η ημέρα μνήμης και τιμής της ποντιακής γενοκτονίας,  μοιράζομαι μαζί σας την ομιλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, που με τίμησε παρουσιάζοντας το βιβλίο μου ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΓΕΛΑΣΑΝ ΠΟΤΕ, το 2014. Ισόβια ευγνώμων. Ο Θεός να τον αναπαύει.

Απόπειρα κατά Φίτσο: Μεγάλος κίνδυνος για δημοκρατία και ειρήνη στην Ευρώπη

Ποιος θα μπορούσε να περιμένει να ωφεληθεί από μια τέτοια δολοφονία, χωρίς φυσικά αυτό να συνεπάγεται αυτόματα ότι είναι και ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η απόπειρα δολοφονίας του αριστερού και επικριτή της δυτικής πολιτικής στην Ουκρανία πρωθυπουργού της Σλοβακίας Ρόμπερτ Φίτσο συνιστά ένα πολύ ανησυχητικό σημάδι για το μέλλον της δημοκρατίας και της ειρήνης στην Ευρώπη. Συμπίπτει επίσης με τις όλο και σαφέστερες εκδηλώσεις της πρόθεσης ισχυρών δυτικών κύκλων να κλιμακώσουν τον πόλεμο στην Ουκρανία και την επέμβαση της Δύσης σε αυτόν. Η Σλοβακία, εκτός του ότι είναι μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., είναι, μαζί με την Ουγγαρία, χώρα-κλειδί για την παροχή οπλισμού και τη επιχειρησιακή στήριξη της Ουκρανίας.

Είδαμε πρόσφατα την παροχή στο Κίεβο όπλων που μπορούν να πλήξουν βαθιά στο ρωσικό έδαφος, τις δηλώσεις Μακρόν περί αποστολής γαλλικού στρατού στην Ουκρανία, τις δηλώσεις του Πολωνού υπουργού Εξωτερικών ότι δεν υπάρχει διπλωματική λύση στο ουκρανικό μεταξύ πολλών άλλων. Αυτά συνιστούν αντικειμενικά πολιτική προετοιμασίας παγκοσμίου πολέμου, είτε το συνειδητοποιούν αυτοί που την εκτελούν, είτε όχι, και μια τέτοια πολιτική προϋποθέτει βέβαια την «εκκαθάριση» της Δύσης από κάθε «διαφωνούντα», όπως και τη βίαιη καταστολή των διαμαρτυρομένων. Η πολιτική αυτή σημειωτέον περιέλαβε μέχρι τώρα και μεγάλης κλίμακας προβοκάτσιες και τρομοκρατικές επιχειρήσεις, όπως η ανατίναξη του αγωγού Nord Stream, οι επιθέσεις στο πυρηνικό εργοστάσιο της Ζαπαρίζιε και δολοφονίες ή απόπειρες δολοφονίας Ρώσων δημοσιογράφων και πολιτικών στο εσωτερικό της Ρωσίας.

Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα

Συμβολή στην επίγνωση και την αντιμετώπισή του

Το «υπαρξιακό πρόβλημα του χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα» είναι ο τίτλος του συνεδρίου που σκοπεύουμε να πραγματοποιήσουμε τον Μάιο του 2024 με κύριο στόχο να θέσουμε αλλά και να τεκμηριώσουμε όσο μπορούμε περισσότερο το ζήτημα αυτό στον δημόσιο βίο της χώρας. Επομένως, στοχεύουμε να συμβάλουμε από την πλευρά μας στην ανάγκη θεμελίωσης μιας νέας ανορθωτικής συνείδησης και μιας χειραφετητικής οπτικής για τη σύγχρονη πορεία του Τόπου, του ελληνισμού, της χώρας, μέσα σε μια περίοδο που πάρα πολλά σημάδια προμηνύουν πως θα είναι ταραγμένη και τα ταρακουνήματα διόλου ασήμαντα.

Οι λόγοι που μας οδηγούν στη διεξαγωγή του είναι οι ακόλουθοι:

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η χώρα μας από το 2010 γνωρίζει μια πολλαπλή και πολυεπίπεδη χρεοκοπία. Μια χρεοκοπία που σημάδεψε και συνεχίζει να σημαδεύει την πορεία του τόπου τις πρώτες τρεις δεκαετίες του 21ου αιώνα. Η χρεοκοπία δεν ήταν μόνο οικονομική, παρόλο που η πιο ορατή πλευρά αφορούσε τη σφαίρα της οικονομίας, του εισοδήματος, του επίπεδου διαβίωσης της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού.

Ήταν επίσης μια βαθιά κρίση που οδήγησε το πολιτειακό σύστημα, μέσα από πολλά τραντάγματα, στην εγκαθίδρυση ενός ειδικού καθεστώτος επιτροπείας με τα μνημόνια και την τρόικα, ενώ η Βουλή απλά επικύρωνε κάθε απόφαση χωρίς καμία ουσιαστική συζήτηση. Το πολιτικό σύστημα γνώρισε μια μεγάλη απονομιμοποίηση, έγιναν μεγάλες ανακατατάξεις στο κομματικό σύστημα, άλλες δυνάμεις καταποντίστηκαν κι άλλες εκτινάχθηκαν.

Στην ουσία ήταν χρόνια ενός μεγάλου πειράματος –πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού– που προωθήθηκε σε αυτήν τη γωνιά της Ευρώπης προς παραδειγματισμό και προς επιβολή ή αποτροπή εξελίξεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας

 Σε ένα συνέδριο που θα παγματοποιηθεί το διήμερο 18 και 19 Μαίου στην Αθήνα, μια πλειάδα έγκριτών αναλυτών θα συζητήσει το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας. Παρακολουθήστε την εκπομπή για να πάρετε μια ιδέα των προβληματισμών. που θα αναπτυχθούν. Συμμετέχουν στην εκπομπή: Ρούντι Ρινάλντι, Εκδότης "Δρόμος της Αριστεράς" Θέμης Τζήμας Δικηγόρος – Δρ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης Θεοχάρης Μαντινιώτης Οικονομολόγος - Σύμβουλος Επιχειρήσεων

Η βαθιά κρίση του Ελληνικού δημόσιου σχολείου

Του Γιώργου Τασιόπουλου *

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ – Του Γιώργου Σαραντάρη
(…)
Εμείς ίσαμε τώρα δουλοπάροικοι
Ξένων ξεμωραμένων εξουσιών
Που γέρασαν σαν δέντρα
Μελαγχολικά αγνάντια στον τάφο
Και με παράξενο με αλλόφρονα εγωισμό
Ακόμα μας κρατάν στην αγκαλιά τους
Πουλιά που κρυώνουμε
Και δεν νοιαζόμαστε να στήσουμε
Σε πιο πράσινο χώρο
Τη φωλιά μας
Εμείς πότε θα διαβάσουμε
Στην τύχη μας μια ώρα που δε σβήνει
Στα χέρια μας στα νιάτα μας
Μια φούχτα δύναμη και θάρρος
Που τηνέ χρειάζεται και χαιρετάει
Ο ζωντανός κόσμος
Η Δύση πού θα βρει καινούργιο δρόμο
Για τις ανθρώπινες ψυχές;
                                        (Μάρτης του ΄36)

Και ο πιο ανυποψίαστος παρατηρητής των πολιτικών που εφαρμόζονται στη δημόσια εκπαίδευση θα συμφωνούσε σε τρεις βασικές κατευθύνσεις της κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής.
Πρώτον, στο ριζικό μετασχηματισμό του αξιακού, παραδοσιακού και ιδεολογικού προσανατολισμού του δημόσιου σχολείου.

Δεύτερον, στην αμφισβήτηση του δημόσιου σχολείου ως αναφαίρετο κοινωνικό δικαίωμα των πολιτών.

Τρίτον, στην είσοδο του ψηφιακού κόσμου και της Τεχνικής η οποία επιβάλλει μια νέα αξιολογική κατεύθυνση στη διαμόρφωση του ανθρώπου και μεταβάλλει το πνευματικό περιεχόμενό του.

Παρά τις εξαγγελλόμενες «εκσυγχρονιστικές» κυβερνητικές προθέσεις η πραγματική στόχευση στο σημερινό σχολείο αναπαράγει όλα τα συμπτώματα της παρακμιακής κατάστασης της ελληνικής κοινωνίας. Αν σε επίπεδο κοινωνίας βιώνουμε την πτώση των δεικτών του εθνικού μας πολιτισμού, την επιβολή, μέσω της ορμητικής διείσδυσης, του αγγλοσαξονικού τρόπου ζωής και σε επίπεδο διανόησης την άκριτη μετακένωση της δυτικής σκέψης, τότε το σχολείο είναι το πιο χαρακτηριστικό της δείγμα.

Ζαχάροβα: Η επίσκεψη Μπλίνκεν στο Κίεβο δείχνει την ανησυχία των ΗΠΑ για την κατάσταση στο μέτωπο

Ως ένδειξη αυξανόμενης ανησυχίας της Ουάσινγκτον σχετικά με την κατάσταση στο μέτωπο της Ουκρανίας χαρακτήρισε την επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν στο Κίεβο, το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας.

Ο Μπλίνκεν ταξίδεψε στην Ουκρανία μετά την έγκριση από το αμερικανικό Κογκρέσο ενός πακέτου στρατιωτικής βοήθειας ύψους 61 δισ. δολαρίων και δήλωσε πως οι ΗΠΑ θα σταθούν στο πλευρό της Ουκρανίας μέχρις ότου η κυριαρχία ασφαλείας της να διασφαλιστεί.

Οι ρωσικές δυνάμεις προωθήθηκαν στην περιοχή Χάρκοβο της Ουκρανίας τις τελευταίες ημέρες αναγκάζοντας τα ουκρανικά στρατεύματα να οπισθοχωρήσουν από ένα πλήθος οικισμών και τώρα παίρνουν θέσεις στους δρόμους της πόλης Βοφτσάνσκ, σύμφωνα με τοπικό αξιωματούχο.

Η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα δήλωσε κατά την εβδομαδιαία συνέντευξη Τύπου στη Μόσχα πως η στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ στο Κίεβο δεν θα βοηθήσει την πολιτική ηγεσία της χώρας να επιβιώσει.

«Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ επισκέπτεται την Ουκρανία στις 14-15 Μαΐου. Είναι προφανές πως η κατάσταση στο μέτωπο και οι στρατιωτικές αποτυχίες των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων προκαλούν αυξανόμενη ανησυχία στην κυβέρνηση Μπάιντεν», είπε η Ζαχάροβα.

«Καμία ποσότητα εξοπλισμών δεν θα σώσει το εγκληματικό καθεστώς του Ζελένσκι από την κατάρρευση. Όλος ο στρατιωτικός εξοπλισμός που διοχετεύεται στην Ουκρανία θα καταστραφεί», είπε.

Θεός φυλάξοι... από την ¨αγία οικογένεια¨

Το σκάνδαλο των τραπεζών

Του Παύλου Δερμενάκη

Οι τράπεζες στην Ελλάδα αποτελούν την πρώτη βιτρίνα του σκανδάλου αναδιανομής εισοδήματος σε βάρος τού λαού με πολλαπλούς τρόπους και διαχρονικά.

Ζαλίζουν τα νούμερα που αφορούν την κερδοφορία των τραπεζών στην Ελλάδα: Το 2023 τα καθαρά τους κέρδη ήταν 3,7 δισ. ευρώ από 3,6 δισ. το 2022, ενώ το 2024 προβλέπεται να είναι αυξημένα και να φτάσουν στα 4 δισ. Από το 2024 ξεκινά και η διανομή μερισμάτων στους μετόχους.

Προέλευση των τραπεζικών κερδών: Η βασική πηγή είναι τα επιτόκια. Ακολουθούν οι προμήθειες και αυτά συμπληρώνονται με τη συνεχή μείωση του προσωπικού και των καταστημάτων και την καθήλωση των μισθών.

Στην Ελλάδα το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των επιτοκίων χορηγήσεων (δάνεια) και καταθέσεων είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη. Αυτό προέρχεται από τα ψηλά επιτόκια δανείων που μαζί με την σχετική προμήθεια υπέρ της τράπεζας (spread επιτοκίου) έχουν φτάσει σε τεράστια ύψη αλλά και από τα ελάχιστα συγκριτικά επιτόκια καταθέσεων. Τα επιτόκια καταθέσεων στην Ελλάδα φτάνουν ακόμα και στο ένα τρίτο από τα αντίστοιχα επιτόκια προθεσμιακών καταθέσεων στην Ευρώπη. Για τα προϊόντα απλού ταμιευτηρίου τα επιτόκια είναι σχεδόν μηδενικά και ταυτόχρονα επιβάλλονται προμήθειες/χρεώσεις στους λογαριασμούς ανάλογα με τη χρήση τους. Με αυτά τα δεδομένα οι τέσσερις συστημικές τράπεζες στην Ελλάδα έχουν διπλάσιο ποσοστό κέρδους (3,23%) συγκριτικά με τις συνολικά 107 συστημικές τράπεζες (1,6%), στα 19 κράτη μέλη της ΕΕ που συμμετέχουν στον Ενιαίο Εποπτικό Μηχανισμό της ΕΚΤ.

Το ιδιοκτησιακό καθεστώς των τραπεζών. Κοινώς ποιοι κερδίζουν; Οι τέσσερις συστημικές τράπεζες είναι ιδιωτικές και προβλέπεται η πλήρης αποεπένδυση του ελληνικού δημοσίου μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) σε σύντομο χρονικό διάστημα, παρά τα τεράστια ποσά που έχει δαπανήσει για την σωτηρία τους.

Η συμμετοχή του ΤΧΣ στις τέσσερις τράπεζες είναι μηδενική στην Eurobank και την Alpha Bank και κατέχει ακόμα 18,39% των μετοχών της Εθνικής Τράπεζας και 27% της Τράπεζας Πειραιώς. Όλο τα υπόλοιπα ποσοστά τα κατέχουν ιδιώτες στην συντριπτική πλειοψηφία τους ξένοι. Πρακτικά οι τράπεζες έχουν πλήρως αφελληνιστεί και έχουν παραδοθεί στο ξένο επιθετικό-κερδοσκοπικό κεφάλαιο.

Αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό Λαό

Η επιστροφή της ανθρώπινης σκόνης

Του Άντον Μιχαήλοβιτς

Παρότι την τελευταία τετραετία “το τείχος της Δημοκρατίας” προσπάθησε να αποδείξει στην κοινωνία ότι δεν κλονίζεται – και ορισμένοι το ‘χαψαν – η πραγματικότητα των τεσσάρων τελευταίων ετών έσκασε σα χαστούκι στα μούτρα ορισμένων που έριχναν τον ύπνο του δικαίου και περίμεναν “να λογαριαστούν μετά” με αυτούς που εκδίδουν και χρεώνουν τον λογαριασμό. Οι δίκες της Χρυσής Αυγής απο ‘κει που ήταν μια προσπάθεια διάλυσης της κρίσης ηγεμονίας στην δεξιά πολυκατοικία από τη ΝΔ  για κάποιο λόγο παρουσιάστηκαν ως “η νίκη της δημοκρατίας έναντι του φασισμού”, σπέρνοντας έναν εφησυχασμό απέναντι στο φασιστικό κίνδυνο.Την ίδια ώρα όμως, ο φασισμός επιστρέφει και αυτή την φορά δίχως σβάστικα – αλλά με όλα τα υπόλοιπα.

Ταξική πάλη μόνο για εκλογές;

Δεν χρειάζεται να σχολιαστεί ιδιαίτερα ο τίτλος. Είναι γνωστές άλλωστε οι πολιτικές δυνάμεις και διάφοροι άλλοι τυχάρπαστοι – διαδικτυακές περσόνες, η πολιτική δράση και κινητοποίηση των οποίων περιορίζεται στο δίμηνο προ εκλογών και κατόπιν στην κειμενογραφία – φλυαρία. Δυστυχώς όμως, δεν μπορεί να βγει μία ολοκληρωμένη ανάλυση για την άνοδο του φασισμού δίχως αναφορά στην ευθύνη της αριστεράςΣημ.

Οι εκλογές του ‘19 χαρακτηρίστηκαν από 2 μεγάλα σοκ: το πρώτο σοκ ήταν η τεράστια αποχή στους δήμους με χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα1, δηλαδή στους ίδιους δήμους όπου πρώτη δύναμη το ‘15 ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα που υποσχόταν ρήξη και κάποια αλλαγή προς το καλύτερο. Το δεύτερο σοκ ήταν λίγο πιο θετικό και αναφερόμαστε φυσικά στην έξοδο της Χρυσής Αυγής από την βουλή η οποία θα σήμανε απώλεια βουλευτικού ασύλου και εκκίνηση των δικών και φυσικά απώλεια μεγαλοχρηματοδότησης από τα κρατικά ταμεία, δίχως αυτό να σημαίνει ότι η ΧΑ δεν θα μπορεί να συνεχίσει υπόγεια να χρηματοδοτεί τα παραμάγαζά της (ΣΑΡΙΣΣΑ κλπ) και διάφορες άλλες φασιστικές γκρούπες του δρόμου όπου οι αρχηγίσκοι τους έχουν ως όνειρο να γίνουν Μιχαλολιάκοι στη θέση του Μιχαλολιάκου. Αλλά για αυτούς πιο αναλυτικά θα μιλήσουμε παρακάτω.

Βρίσκει και τα κάνει ο Ράμα – Την επόμενη να του δώσουμε το Σύνταγμα!

Του Απόστολου Αποστόλου

Οι γείτονες μας με τα αντι-ελληνικά τους αισθήματα βλασταίνουν σαν μύκητες και μας απειλούν. O Έντι Ράμα στην Αθήνα,  διαλαλώντας στους ομοεθνείς του την αίσθηση των ελπίδων για την ευρωπαϊκή προοπτική της Αλβανίας ως υποψήφια χώρα της ΕΕ.

O Αλβανός πρωθυπουργός και εικαστικός “της αβασάνιστης καλλιτεχνικής σύλληψης” Ράμα, με μπόλικο θράσος και αναίδεια την ίδια στιγμή που φυλακίζει Έλληνες της αλβανικής μειονότητας και αρπάζει περιουσίες με το αυταρχικό καθεστώς του, μιλάει στην Αθήνα με την έπαρση που του παρέχουν τα παγκοσμιοποιημένα κέντρα εξουσίας. Απειλώντας αρχικά πως, αν δεν βρισκόταν μεγάλη αίθουσα κάλυψης της εκδήλωσής του, θα μιλούσε στην πλατεία Συντάγματος στους ομοεθνείς του, χωρίς άδεια από τις αρχές, προκαλώντας έτσι τις αντοχές της ελληνικής δημοκρατίας και τις παραδοσιακές φιλόξενες αρετές του ελληνικού πολιτισμού, όταν μάλιστα η πολιτική του Ράμα είναι ευθέως αντι-ελληνική.

Αλλά γιατί να μη γίνεται προκλητικός ο κ. Ράμα; Αφού έχει και την κάλυψη της ΕΕ. Η εκπρόσωπος της Κομισιόν Άνα Πισονέρο τόνισε για το ζήτημα της φυλάκισης του Μπελέρη ότι είναι διμερές και όχι ευρωπαϊκό και πως «τα διμερή θέματα δεν θα πρέπει να αποτελούν εμπόδιο στη διαδικασία της διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή της Αλβανίας». Βλέπετε, η βαρβαρότητα της λογικής στην ΕΕ κάνει καλή πορεία με τα παιχνίδια σκιών της εξουσίας. Η Ελλάδα υποχωρητική και πρόθυμη πάντα να κάνει βήματα πίσω, χωρίς κόκκινες γραμμές, αντιδρά πάντα κατά τα νατοϊκά και ευρωπαϊκά παραγγέλματα. Έτσι και αλλιώς, αδέσμευτη εξωτερική πολιτική με βάση τα συμφέροντα της χώρας δεν υπάρχει.

Η δουλοπρέπεια, που οι φίλοι σου οι μοντέρνοι έχουν κάνει σύστημα, αποστροφή μου φέρνει (MOLIERE)

Το παρακάτω απόσπασμα ανήκει στο θεατρικό έργο του Μολιέρου “Μισάνθρωπος” . Ακολουθούν τα λόγια του αντισυμβατικού κεντρικού ήρωα “Άλσεστ”

ΑΛΣΕΣΤ : Θέλω να είμαστε άνθρωποι ειλικρινείς. Με λόγο τιμής. Καμία λέξη να μην προφέρουμε που δεν θα βγαίνει μέσα από την καρδιά μας.

ΦΙΛΕΝΤ : Μα αν έρθει κάποιος και σε αγκαλιάσει θερμά, θα πρέπει να το ανταποδώσεις και να ανταποκριθείς με τον πιο ευγενικό τρόπο στην ζεστή κίνησή του …

ΑΛΣΕΣΤ : Όχι βέβαια.

Η δουλοπρέπεια, που οι μοντέρνοι άνθρωποι έχουν κάνει σύστημα, μου φέρνει μεγάλη αποστροφή. Δεν υπάρχει τίποτα που να απεχθάνομαι περισσότερο από αυτά τα ψεύτικα λόγια, τις χωρίς νόημα αγκαλιές και τις υποχρεωτικές εκφράσεις συμπάθειας που τοποθετούν στην ίδια θέση εκείνους που έχουν αξία με εκείνους που δεν έχουν καμία.

Τι νόημα έχει αν κάποιος σε διαβεβαιώνει πως είναι φίλος σου πραγματικός, πως πιστεύει σε σένα, σε θαυμάζει και σε στηρίζει με ζήλο, αν το ίδιο ακριβώς κάνει στον οποιοδήποτε τυχόντα συναντήσει ακολούθως στον δρόμο του;

Όχι όχι όχι. Μία καρδιά με ελάχιστο αυτοσεβασμό δεν ενδιαφέρεται για μία τέτοια εκπορνευμένη εκτίμηση. Και δεν της αρέσει καθόλου να αντιλαμβάνεται πως απολαμβάνει κάτι που απολαμβάνει με ευκολία ο καθένας.

Πώς βραχυκυκλώνουν τα οικεία δίπολα;

O κόσμος έχει αλλάξει. Όμως όταν ο κόσμος αλλάζει και οι ιδέες δεν αλλάζουν, καλό οπωσδήποτε δεν είναι.

Του Δημήτρη Β. Πεπόνη

ολλά θα μπορούσε να γράψει κανείς για την επίσκεψη του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ στην Ευρώπη και τις συναντήσεις που είχε με τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν και με τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν (ή και για την επίσκεψη που έκανε στη Σερβία και τη συνάντησή του με τον πρόεδρο Αλεξάνταρ Βούτσιτς).

Ωστόσο στο παρόν κείμενο δεν θα αναφερθούμε ούτε στο περιεχόμενο των συνομιλιών, ούτε σε νέα και σε αποτελέσματα που προέκυψαν από τις συναντήσεις των πολιτικών ανδρών, ούτε θα αναλύσουμε τις σχέσεις μεταξύ των συγκεκριμένων κρατών.

Θα κάνουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Τι βλέπουμε στη φωτογραφία που ακολουθεί;

Σε αυτή την πρώτη φωτογραφία δεν βλέπουμε απλώς τη χειραψία του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ με τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν, αλλά μια πραγματικότητα που προκαλεί ιδεολογικό βραχυκύκλωμα αποτυπώνοντας την κρίση που διέρχεται το δίπολο Αριστερά-Δεξιά της κλασικής πολιτικής γεωγραφίας ως νοητικό πλαίσιο και ερμηνευτικό εργαλείο της προσπάθειας αναγωγής της εξωτερικής στην εσωτερική πολιτική.

Eurovision 2024

H ελπίδα που τρεμοσβήνει, η Ελλάδα που παριστάνει την Μαρία Αντουανέτα και ξεπερνάται οικονομικά από την Βουλγαρία

Του Ηλία Παπαναστασίου 

Η ελληνική κοινωνία περνάει όχι απλά μια κρίση αλλά μια διαρκή παρακμιακή κατάσταση που θυμίζει τελευταίες μέρες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Με μια διαφορά η Ρώμη είχε ήδη περάσει αιώνες ακμής, παντοδυναμίας και εκπληκτικής ανάπτυξης σε όλους τους τομείς. Οικονομικούς, πολιτιστικούς κλπ.

 

Η Ελλάδα αντίθετα, θυμίζει μια αέναη παρακμή χωρίς καμμιά περίοδο ακμής. Έναν διαρκή εκφυλισμό παρόμοιο με του νεογέννητου που γεννήθηκε ευθύς εξαρχής βιολογικά ελαττωματικό. Μια συνεχή κατηφόρα χωρίς ανηφόρα, μια συνεχή πτώση χωρίς παύση, μια ασταμάτητη πορεία με χαλασμένα φρένα ενός φορτηγού που κατευθύνεται στον γκρεμό και ο οδηγός τραγουδά αμέριμνος και αστειεύεται διαρκώς με τον συνοδηγό του σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Μια ολοκληρωτική εξάλειψη της ενσυναίσθησης του θανάτου που έρχεται σαν δρομέας κατά πάνω του, τύφλωση με όραση και βαρηκοΐα με ακοή. Είναι τρομερό να έχεις τις αισθήσεις σου καίριες όμως να μην αντιλαμβάνεσαι τον θάνατο που έρχεται καταπάνω σου με μαθηματική ακρίβεια και βεβαιότητα. Είναι σαν να βλέπεις στην άλλη πλευρά του τούνελ το τραίνο να έρχεται καταπάνω σου και εσύ να το απολαμβάνεις βγάζοντας σέλφις... Ή σαν να βρίσκεσαι σε σαφάρι στη ζούγκλα και εσύ να ηδονίζεσαι στην ιδέα να κάνεις μπάνιο σε ποτάμι με κροκόδειλους... Φαίνεται πως ο θάνατος είναι ηδονικός σε πολλούς χαρακτήρες αλλά και σε μερικούς λαούς... Και η καταστροφή της κοινωνίας θεωρείται απόλαυση από σαδομαζοχιστικούς χαρακτήρες που δυστυχώς πολλαπλασιάζονται αλματωδώς...

   

Δεν χρειάζεται να φέρουμε πολλά αποδεικτικά στοιχεία οικονομικού περιεχομένου. Αρκούν τα όσα αναφέρει στο εξαιρετικό του άρθρο με τίτλο «Η προπαγάνδα της ντροπής» ο Βασίλης Βιλιάρδος, αντιπρόεδρος της Βουλής, οικονομολόγος και Βουλευτής της Ελληνικής Λύσης.

Η αβάσταχτη χαλαρότητα των εθνικών ανακλαστικών

Του Δημήτρη Μάρτου

Οι μεταπολιτευτικές ελληνικές αντιδράσεις απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, στην ουσία τους κατευναστικές ενώ στη ρητορική τους επαμφοτερίζουσες, φαίνεται τελικά να ευνοούν τη στρατηγική του εχθρού. Και επειδή το τουρκικό κράτος είναι εχθρικό κράτος, λόγω του στρατηγικού επεκτατικού του αναθεωρητισμού που θέλει την Ελλάδα δορυφόρο της και επαρχίες της τμήματα της «γαλάζιας πατρίδας», η πολιτική της «εύνοιας» αγγίζει τα όρια της εθνικής μειοδοσίας.

Η απολογητική απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης στο ζήτημα των «θαλασσίων πάρκων» ότι «είναι περιβαλλοντικό ζήτημα!», υπονοώντας ότι δεν άπτεται κυριαρχικών δικαιωμάτων, προκάλεσε σύγχυση και απογοήτευση. Η πολιτική κατευνασμού, εκτός του ότι δημιουργεί εκνευρισμό, θυμό και υποσκάπτει το ηθικό του λαού, δεν καταπραΰνει τους Τούρκους. Απεναντίας τους ξεθαρρεύει. Αυτή είναι η εμπειρία της μεταπολίτευσης.

Το τουρκικό κράτος όχι μόνον μας ταλαιπωρεί ιστορικά, μας συρρικνώνει και μας απειλεί, αλλά είναι και αντιδημοκρατικό, πολεμοκάπηλο και μη αποδεκτό, τουλάχιστον στην κοινή γνώμη του δυτικού κόσμου, ώστε να ελπίζουμε σε μια «εποικοδομητική συνάντηση». Και πώς μπορεί να χαριεντίζεται κανείς με τους εκπροσώπους αυτού του ιστορικού μορφώματος, που η μόνη σχέση που δημιουργούν είναι της έντασης και των απειλών και μετά σε καλούν να τους πεις ότι «όλα βαίνουν καλώς», και συ να ενδίδεις στο όνομα αφηρημένων και ανερμάτιστων κανόνων καλής γειτονίας;

Τι πάει να κάνει λοιπόν ένας Έλληνας πρωθυπουργός στην Άγκυρα; τι να αποδείξει; Ότι εμείς είμαστε πολιτισμένοι, που ανεχόμαστε τις αμφισβητήσεις των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων από ένα αδίστακτο και απατηλό καθεστώς και μάλιστα στο όνομα ενός παραπλανητικού καταλαγιάσματος των παραβιάσεων στο Αιγαίο; Ένας «πολιτισμένος» οφείλει να αποκαλύπτει αυτό το καθεστώς στα διεθνή φόρα και όχι να το διευκολύνει. Και πρέπει, τουλάχιστον, να του ζητήσει πρώτα να σταματήσει τις προκλήσεις του. Υπάρχουν και κάποιες κόκκινες γραμμές εθνικής αξιοπρέπειας.

Ανάσταση…

Ο Πούτιν, για την υποταγή της ΕΕ στις ΗΠΑ...

«Μερικές φορές μου φαίνεται ότι αν αύριο η Αμερική έλεγε στους Ευρωπαίους ότι... πρέπει όλοι να κρεμαστούν, οι Ευρωπαίοι θα ρωτούσαν ευσυνείδητα αν θα μπορούσε να γίνει με σχοινιά εγχώριας παραγωγής.

Αλλά, ακόμα και τότε θα έρχονταν αντιμέτωποι μ' ένα φιάσκο, γιατί είναι απίθανο ότι η Αμερική θα έχανε μια τόσο μεγάλη παραγγελία στην κλωστοϋφαντουργία»
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, για την υποταγή της ΕΕ στις ΗΠΑ

Νίκος Κλειτσίκας, χωρίς κανένα σχολιασμό...

Θ. Ι Ζιάκας, Ελλήνων Πάσχα: μεταξύ δύο Κόσμων

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος «Η Ανάσταση»

Του Θεόδωρου Ι. Ζιάκα

Το βιβλίο αυτό (Ιλιάδα ο κόσμος μας) διαπιστώνει ότι το σύστημα κοσμοθεωρητικού προσανατολισμού, που προσφέρει το κείμενο της Ιλιάδας για τον κόσμο της Ιωνίας του 8ου π.Χ. αιώνα, παραμένει αξιόπιστο και για τον σύγχρονο δικό μας κόσμο. Το ίδιο διαπιστώνει και για το Ευαγγελικό κείμενο, ένα κείμενο τον 1ου και του 2ου αιώνα μ.Χ., όπως τουλάχιστον το προσέλαβαν οι Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας.

Αλλά πώς μπορούν οι κόσμοι των κειμένων αυτών να είναι και δικός μας κόσμος; Αυτό είναι το προκλητικό ερώτημα του βιβλίου.

Οι «κόσμοι» των δύο κειμένων είναι κοσμο-εικόνες, αντιλήψεις για τον κόσμο. Όχι ο ίδιος ο κόσμος. Οπότε, ή ο κόσμος είναι δεδομένος και ανεξάρτητος από τα κείμενα, ή είναι δημιούργημά τους.

 

Με άλλα λόγια: Ή υπάρχει μια στατική, αναλλοίωτη ανθρώπινη «φύση» και τα μεγάλα πολιτισμικά κείμενα μας λένε απλώς «τι είναι και πώς λειτουργεί», ή η εν λόγω «φύση μας» δεν είναι και τόσο «δεδομένη και αναλλοίωτη». Δηλαδή είναι κάτι που διαπλάθεται, με βάση ενυπάρχουσες ίσως δυνατότητες, οι οποίες όμως δεν ενεργοποιούνται από μόνες τους, αυτόματα, αλλά χρειάζονται ειδικές πολιτισμικές επεξεργασίες, κατευθυνόμενες από τη γνώση των δυνατοτήτων αυτών, δηλαδή από κάποια «μεγάλα κείμενα».

 

Αν υπάρχει ανθρώπινη φύση, που επιδέχεται «καλή αλλοίωση», τότε ο ρόλος των μεγάλων κειμένων εμφανίζεται πράγματι ουσιαστικός: Εφόσον αυτά μας «έφτιαξαν» είναι όντως ο «κόσμος μας». Περιέχουν τα «πρότυπα», τους «ελκυστές», τα «κέντρα έλξης», του κόσμου μας.

 

Εδώ μεσολαβεί όμως ένα δεύτερο παράδοξο: Πώς μπορεί το ιλιαδικό κείμενο να είναι «ο κόσμος μας» και το ευαγγελικό κείμενο να είναι επίσης «ο κόσμος μας», αφού τα πρότυπά τους είναι εντελώς διαφορετικά και εν πολλοίς ασυμβίβαστα; Αν ο κόσμος μας είναι «και των δύο», τότε πρέπει να βρισκόμαστε κάπου «ανάμεσα», σαν σε κάποιου είδους ελλειπτική τροχιά γύρω από δύο εστιακά κέντρα. Θα πρέπει να μιλάμε τότε για μια «ένταξη» στους διαφορετικούς κόσμους τους και συνάμα για «απόκλιση» απ’ αυτούς.