Η μαφία μας κυβερνά

Του Γιώργου X. Παπασωτηρίου

Εκτέλεση μαφιόζου μέρα μεσημέρι στο Χαλάνδρι κι ο σερίφης εξαγγέλλει για πολλοστή φορά την εξάρθρωση της μαφίας. Μόνο που η μαφία είναι παντού. Ακόμα και στους… εξαρθρωτές, μέσα την ίδια την αστυνομία.

 Ένας κόσμος ολόκληρος βρίσκεται στις υπηρεσίες της μαφίας: Έμποροι ναρκωτικών, τσιγάρων, προϊόντων μαϊμού, όπλων, λαθρέμποροι και διακινητές πετρελαίου, «προστασίας», πλυντήρια μαύρου χρήματος (κέντρα διασκέδασης, αλυσίδες φούρνων, μικρομάγαζα, τράπεζες, ποδοσφαιρικές ομάδες, πρατήρια καυσίμων…). Παντού η παρα-οικονομία διαπλέκεται με τη νόμιμη οικονομία και τα όρια χάνονται. Η μαφία ελέγχει ποικίλες επιχειρήσεις, μίντια, δημοσιογράφους, ποδοσφαιρικές ομάδες, πολιτικούς, κυβερνήσεις, την τοπική αυτοδιοίκηση, αστυνομικούς, διαχειρίζεται, οργανώνει, υπαγορεύει νόμους, συμμετέχει σε διαπραγματεύσεις ρίχνοντας στη «ζυγαριά» τη δύναμη των μπράβων της με τα αυτόματα.

Η ελληνική κοινωνία «ζέχνει» πλέον μαφία τύπου νότιας Ιταλίας και οι μαφιόζικες «αρχές» γίνονται οι κυρίαρχες πολιτιστικές αξίες. Από εδώ οι "μάγκες" κι από κει οι "φλώροι".

Η μαφία μάλιστα φθάνει στο σημείο να δοξάζει δημόσια τα «ηρωικά» στελέχη της όπως ο Ρουμπέτης. Αναρτά πανό και κρατά ενός λεπτού σιγή στο γήπεδο.

Συμβάσεις χιλιάδων ευρώ μεταξύ Δημοσίου και εταιρειών, που ίδρυσαν γαλάζια παιδιά, μισθοδοτούμενα από την Blue Skies και εργαζόμενα σε ΝΔ – Μαξίμου

Μισθοδοτούνται από την Blue Skies, δουλεύουν σε ΝΔ-Μαξίμου, παράλληλα ιδρύουν εταιρείες που παίρνουν δουλειές και από το Δημόσιο. Αποκαλυπτικά στοιχεία για κεντρικά «γρανάζια» στο γαλάζιο μηχανισμό προπαγάνδας και όχι μόνο, ενισχύουν τις αποχρώσες ενδείξεις παραγωγής μαύρου πολιτικού χρήματος με πυρήνα την Blue Skies

Ρεπορτάζ Τζίνα Μοσχολιού, Πάνος Τσίκαλας

«Δεν κατέχουμε θέσεις στο Δημόσιο, ούτε εργαζόμαστε σε γραφεία υπουργών και κυρίως, η εταιρεία που έχουμε ιδρύσει, δεν έχει λάβει ούτε ένα ευρώ από το δημόσιο». Με αυτή τη φράση είχαν απαντήσει οι δυο ιδρυτές και διαχειριστές της Ομάδας Αλήθειας, Κίμων Μπένος και Κωνσταντίνος Δογάνης, στις αποκαλύψεις του Inside Story για τη μισθοδοσία του μηχανισμού προπαγάνδας της ΝΔ από τη μέχρι πρότινος άγνωστη εταιρεία Blue Skies, ιδρυθείσα από τους καθόλου αγνώστους κ.κ. Θωμά Βαρβιτσιώτη και Γιάννη Ολύμπιο της V+Ο.

Η απάντηση εκείνη της Ομάδας Αλήθειας αποδεικνύεται πως δεν ήταν και τόσο αληθινή. Μια μικρή έρευνα στη Διαύγεια είναι αποκαλυπτική για τα πρότζεκτ του Δημοσίου που ανέλαβαν μέσω των εταιρειών που ίδρυσαν. Πεπατημένη, που ακολουθούν και άλλα πρόσωπα τα ονόματα των οποίων βρέθηκαν στο επίκεντρο λόγω της παρουσίας τους στο μισθολόγιο της Blue Skies, ενώ παράλληλα εργάζονταν σκληρά σε καίριες θέσεις στο κόμμα της ΝΔ, όπως αποκάλυψε το Documento.

Το in παρουσιάζει σήμερα κάποια από αυτά τα ενδιαφέροντα στοιχεία, αν και μένουν ακόμη αρκετοί ανεξερεύνητοι διάδρομοι στο λαβύρινθο του μηχανισμού εξουσίας που έχει στήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη με γαλάζια παιδιά, που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο κόμμα και αρκετές εταιρείες επικοινωνίας -που ανήκουν ως επί το πλείστον στα προαναφερόμενα γαλάζια παιδιά- με συγγένειες μεταξύ τους, που αναλαμβάνουν και δουλειές για λογαριασμό φορέων του Δημοσίου. Ίσως όλα να είναι νόμιμα, αυτό πρέπει να κριθεί από νομικούς, δύσκολα όμως ηθικά αποδεκτά ειδικά όταν πρόκειται για στελέχη που είναι τοις πάσι γνωστό ότι δουλεύουν μέσα στη ΝΔ, κινούνται κοντά ή μέσα στα κέντρα αποφάσεων.

Τι είναι και τι θέλει ο πολυπολικός κόσμος;

 

Ο Μητσοτάκης τρέχει μόνος του, χωρίς αντιπολίτευση, βγαίνει δεύτερος και τερματίζει τρίτος

Του Στάθη Σταυρόπουλου

Έναρξις τον Σεπτέμβριο

Είμαστε ακόμα στον Απρίλη και συζητάμε για τα «μέτρα» που θα εξαγγείλει ο πρωθυπουργός στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβριο!

Έως τότε;

Ή μόνον αυτό θα συζητάμε εώς τότε;

Τέτοια ένδεια;

Τέτοιο κενό;

Ο Μητσοτάκης τρέχει μόνος του, χωρίς αντιπολίτευση, βγαίνει δεύτερος και τερματίζει τρίτος.

Στο μεταξύ η κοινωνία ζει μέσα σε μια κινούμενη άμμο από προβλήματα, στα οποία βυθίζεται ό,τι κι αν κάνει ή να μην κάνει.

Μάλιστα η συζήτηση εξαντλείται στο αν οι άνθρωποι των 1000 ευρώ είναι η… μεσαία τάξη (κι όχι απλώς πάφτωχοι).

Η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού ως τεστ φρονημάτων;

Του Δημήτρη Αναστασίου

Για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε τα εξής:

«Συζητήσαμε την πορεία της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και νομίζω ότι εδώ πρέπει να είμαστε ειλικρινείς ότι είναι μια καινούργια διαδικασία, η οποία ακόμα δεν έχει φέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Και εδώ θέλω να είμαι πολύ σαφής, ειδικά για την κατηγορία εκείνων των εκπαιδευτικών που αρνούνται επί της αρχής να αξιολογηθούν. Η θέση μας εδώ με ξεκάθαρη και κατεύθυνση που έχω δώσει το Υπουργείο πολύ σαφής: Αν κάποιος αρνείται επί της αρχής να αξιολογηθεί, δεν πρέπει να έχει θέση στο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης».

10 αρχικές σκέψεις:

1. Η δήλωση από μόνη της (πέρα από το φορέα της που είναι ο πρωθυπουργός της χώρας) είναι ένα κραυγαλέο παράδειγμα αυταρχισμού. Υποτίθεται ότι αναγνωρίζει την ανεπάρκεια της τρέχουσας διαδικασίας αξιολόγησης (“δεν έχει φέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα”), αλλά αντί να αναζητήσει ευθύνες στο ίδιο το σύστημα, επιλέγει να στοχοποιήσει όσους έχουν κριτική στάση απέναντί του. Η ομολογία αποτυχίας μετατρέπεται κυνικά σε εργαλείο καταστολής διαφωνίας.

2. Το “επί της αρχής” δεν αφορά τη συμπεριφορά ή την απόδοση ενός εκπαιδευτικού που κρίνονται άρρητα αλλά καθημερινά καταρχήν από τους μαθητές τους. Δεν αφορά ούτε αν κάνει επιτυχώς το μάθημά του, ούτε αν συμβάλλει στην κοινωνική και μορφωτική λειτουργία του σχολείου. Το “επί της αρχής” δεν αφορά ούτε καν την πρακτική στάση. Ένας εκπαιδευτικός μπορεί να διαφωνεί αλλά κάτω από αφόρητη πίεση να υποκύπτει σε εντολές διευθυντών και προϊσταμένων.

Το “επί της αρχής” αφορά την πεποίθηση, το φρόνημα του ανθρώπου. Με άλλα λόγια, ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι όποιος-α έχει διαφορετική για την σκοπιμότητα ή/και την αποτελεσματικότητα της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού,

όποιος-α στοχάζεται διαφορετικά και αρνείται ιδεολογικά να αποδεχθεί μια αξιολόγηση που θεωρεί άδικη, τιμωρητική ή εργαλείο πειθαναγκασμού, δεν είναι αποδεκτός στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα.

Η αιχμάλωτη Παναγιά της Αγιά - Σοφιάς και η Παυσολύπη Παναγιά της Χάλκης

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Αξιωθήκαμε σήμερα, Παρασκευή λόγω του σεισμού, και προλάβαμε να προσκυνήσουμε το εσωτερικό της Αγίας Σοφίας έστω και σε συνθήκες αιχμαλωσίας.

Βιαστικά, υπό συνεχή επιτήρηση, μαντιλοφορούσες οι γυναίκες, γιατί στις 12μμ,  θα άρχιζε η προσευχή των Μουσουλμάνων στο τζαμί, όπως τον θέλουν μέχρι σήμερα οι πορθητές της Πόλης.

Για εμάς θα είναι πάντα Εκκλησία, κι ας μας επιτρέπουν να εισχωρήσουμε στον Ναό από τον γυναικωνίτη για να δούμε από ψηλά τον ναό και το δάπεδο του στρωμένο με πράσινο χαλί για τις ανάγκες της δικής τους πίστης.

Μόλις και καταφέραμε να αντικρίσουμε την Πλατυτέρα Παναγιά μας με τον Χριστό στην αγκαλιά της, αιχμάλωτη, στην κόγχη του ιερού, κρυμμένη και αυτή πίσω από κουρτίνα.

Επί αιώνες ο Ναός της Αγια- Σοφιάς αποτελεί το άσβηστο καντήλι της ενότητας του Γένους και της αναστάσιμης ιδεολογίας του.

15 χρόνια μνημόνια: Το μέγα ψέμα της εξόδου από αυτά

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί

Συμπληρώθηκαν ήδη 15 χρόνια από τη στιγμή που ο Γ. Παπανδρέου ανήγγειλε, από το ακριτικό Καστελλόριζο, την είσοδο της Ελλάδας στο καθεστώς των μνημονίων, της επιτήρησης, του πλήρους ελέγχου της οικονομικής (και πολιτικής) ζωής της χώρας από την τρόικα των Δανειστών. 

Ήταν η ανοικτή ομολογία μιας Χρεοκοπίας που σερνόταν από το 2008, και προϊόν μεθοδεύσεων προκειμένου να πατήσει το πόδι του στην Ευρώπη το ΔΝΤ και να εφαρμόσει νέα τιμωρητικά «εργαλεία» η Γερμανική Ε.Ε. με στόχο το ξεφόρτωμα της κρίσης προς τον Ευρωπαϊκό Νότο. 

Η Ελλάδα για πολλά χρόνια θα ήταν ένα ζωντανό πειραματόζωο εφαρμογής ενός προγράμματος καταλήστευσης του πλούτου μιας χώρας, εφιαλτικής υποβάθμισης των συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού, βίαιης ανακατανομής εισοδημάτων, καθώς και επιτήρησης της οικονομίας και όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της για πολλές δεκαετίες. 

Η είσοδος στα μνημόνια σήμαινε μια νέα καθεστωτική φάση, που καταργούσε κάθε έννοια λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας και μετέτρεπε τη χώρα ολόκληρη σε ένα νέο είδος αποικίας – άλλοι τη χαρακτηρίζουν μετανεωτερική, άλλοι οργανική, άλλοι αποικία χρέους, άλλοι μισο-αποικία νέου τύπου. Δεν έχει τόση σημασία το πώς χαρακτηρίζεται: η έμφαση δίνεται στον υποβιβασμό μιας χώρας σε στάτους αποικίας.

Το πολιτικό-κομματικό σύστημα της χώρας αλλά και οι οικονομικές ελίτ προσαρμόστηκαν στο νέο καθεστώς, το υπηρέτησαν χωρίς αναστολές και κόντρα στη λαϊκή θέληση (αντιμνημονιακό κίνημα, Πλατείες, δημοψήφισμα 2015 κ.λπ.). Πλάσαραν τα μνημόνια σαν σωσίβια για τη διάσωση της Ελλάδας. Η προσαρμογή τους αυτή δεν έγινε χωρίς να επωφεληθούν από τη γενική λεηλασία που επέβαλαν τα 3 μνημόνια και όλοι οι εφαρμοστικοί τους νόμοι. Υπηρέτες για άλλη μια φορά του γενικού καθεστώτος εξάρτησης και υποτέλειας, αλλά με μια μεγάλη διαφορά: 

Η στεγαστική αριθμητική της απόκρυψης

Alexandros Michailidis / SOOC

Ως γνωστόν, η ερευνητική κοινότητα δε σε παίρνει στα σοβαρά αν δεν φέρεις αριθμούς, διαγράμματα και ποσοστά, αν δεν παρουσιάσεις δείκτες και τάσεις. Όλα αυτά στοιχειοθετούν, τεκμηριώνουν και αποδεικνύουν αυτό που ονομάζεται evidence-based research. Στην πραγματικότητα, πολύ συχνά πρόκειται για το ανάποδο: research-based evidence. Οι ερευνητές παίρνουν ορισμένες προϋποθέσεις και κατηγορίες ως δεδομένες, και ψάχνουν τα νούμερα που επιβεβαιώνουν αυτό που ήδη έχουν μάθει να πιστεύουν. Πρώτα παίρνουν ως απαράλλακτο το συμπέρασμα και έπειτα βάζουν τα δεδομένα να παίξουν στο φόντο.

Του Νίκου Βράντση

Ο Μαρξ το έλεγε με ακρίβεια στο μοναδικό του κείμενο περί μεθόδου, στην εισαγωγή των Grundrisse, κριτικάροντας την κλασική πολιτική οικονομία, που κοιτούσε την κατηγορία «πληθυσμός» χωρίς να εξετάζει τις τάξεις που συνθέτουν αυτόν τον πληθυσμό, τις σχέσεις που διαπερνούν αυτές τις τάξεις. Δεν ήταν ενάντια στη χρήση της έννοιας «πληθυσμός», αλλά ενάντια στη δίχως κριτική εξέτασή της.

Η στατιστική είναι η γλώσσα των μεγάλων αριθμών, αλλά και των μεγάλων αποσιωπήσεων. Ετυμολογικά συγγενεύει με το κράτος (state): statistiké είναι η τέχνη της αποτύπωσης για λογαριασμό της κρατικής εξουσίας (βλ. Άρεντ, Η Ανθρώπινη Κατάσταση). Το ίδιο ισχύει για τους αυστηρούς ορισμούς, αποσιωπούν όπως οι μεγάλοι αριθμοί. Ο Νίτσε έγραφε πως «μόνο ό,τι δεν έχει ιστορία μπορεί να οριστεί». Οι ορισμοί παγώνουν τα πράγματα, τα ξεριζώνουν από τις μεταβολές τους, αποκρύπτουν την κίνηση που τα αποσαρθρώνει.

Στην έρευνα για τη στέγαση, η πίεση για «τεκμηρίωση» σπρώχνει πολλούς ερευνητές να ευθυγραμμιστούν με δείκτες και ποσοστά που δεν εξετάζονται κριτικά, αλλά λαμβάνονται ως δεδομένα. Όσο περισσότερο εμπιστευόμαστε αυτούς τους δείκτες, χωρίς να τους αποδομούμε, τόσο πιο τετριμμένα συμπεράσματα βγάζουμε, κι από τα τετριμμένα συμπεράσματα οδηγούμαστε σε αναποτελεσματικές ή επικίνδυνες πολιτικές.

Φτήνια…

«Οι Παλαιστίνιοι θέλουν να εξαφανίσουν το Ισραήλ», υποστηρίζει καθηγήτρια του ΕΚΠΑ

Του Γιώργου X. Παπασωτηρίου

Την ώρα που ο ΟΗΕ αποκαλεί τη Γάζα «κόλαση επί της γης». Τη στιγμή που οι ισραηλινές βόμβες εξακολουθούν να σκοτώνουν παιδιά και γυναίκες. Την ώρα που άνθρωποι εκτοπίζονται για να γίνουν στον τόπο τους τα resorts του Τραμπ. Την ώρα που ο Διεθνές Δικαστήριο καταζητεί τον Νετανιάχου για γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ακούω την καθηγήτρια πολιτικής φιλοσοφίας του ΕΚΠΑ να μιλάει στην ΕΡΤ για τον λαϊκό αντισημιτισμό των Παλαιστινίων που «θέλουν να εξαφανίσουν το Ισραήλ»!

Την ίδια «απειλή» επικαλείται και η ακροδεξιά του Νετανιάχου, που θεωρεί ότι δεν απειλείται μόνο από τους Παλαιστίνιους, αλλά απ’ όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Παλιότερα τους «απείλησαν» ακόμα και οι λέξεις του διάσημου γλωσσολόγου Αμερικανο-Εβραίου διανοητή, Νόαμ Τσόμσκι και του απαγόρευσαν την είσοδο στο Ισραήλ. Και παλιά αλλά και σήμερα θεωρούν ότι τους απειλούν όσοι αισθάνονται αλληλεγγύη στον πόνο των Παλαιστινίων που σφάζονται κυριολεκτικά στη Γάζα, ότι τους απειλούν τα σχολεία του ΟΗΕ, ο ΓΓ του διεθνούς οργανισμού, οι ακτιβιστές που μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια, το νοσοκομείο της Ερυθράς Ημισελήνου, το κτήριο των διεθνών μέσων ενημέρωσης που ισοπέδωσαν, ότι τους απειλούν οι δημοσιογράφοι που αποκαλύπτουν τα εγκλήματα και τα ψεύδη τους, δείχνοντας ότι αυτοί που απειλήθηκαν από την Τελική Λύση, την επιβάλλουν σήμερα σε άλλους. 

Ιστορικά ο φονταμενταλισμός της ισραηλινής ακροδεξιάς δημιουργήθηκε το 1975 από την αντίδραση του Ισραήλ στην απόφαση των Ηνωμένων Εθνών, με την οποία καταγγελλόταν ο σιωνιστικός ρατσισμός (για τον σιωνιστικό ρατσισμό τι έχει να πει η κυρία καθηγήτρια;). Στη βάση αυτή και με το σύνθημα «Όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας» το κόμμα του Νετανιάχου καλλιέργησε μια νέα μορφή φανατισμού που εκτρεφόταν από την εντατικοποίηση της πνευματικής διάστασης του σιωνισμού, με αποτέλεσμα οι ισραηλινοί από εκλεκτός λαός του Θεού να γίνουν τα επίλεκτα θύματα όλου του κόσμου! Στη θυματοποίηση αυτή βασίζεται και η κατηγορία εναντίον του ίδιου του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για «αντισημιτισμό»! Κι αυτό γιατί τα Ηνωμένα Έθνη… τόλμησαν να υιοθετήσουν την έκθεση της επιτροπής έρευνας για την πολύνεκρη εισβολή στη Γάζα τον Γενάρη του 2010 που μιλούσε για εγκλήματα πολέμου. Το ίδιο ισχύει και σήμερα με το Διεθνές Δικαστήριο του ΟΗΕ που κατηγόρησε τον Νετανιάχου ως εγκληματία πολέμου.

Ένα ενοίκιο δώρο το χρόνο

Για τους μπατριώτες που αναπολούν τη Χούντα

Ορισμός της διαπλοκής η “Ομάδα Αλήθειας”!

Του Σπύρου Γκουτζάνη

Για την υπόθεση της “Ομάδας Αλήθειας” ο Παύλος Μαρινάκης εκφράζοντας την επίσημη θέση της κυβέρνησης είπε: «Ιδιώτες πληρώνουν ιδιώτες». Άρα ουδείς ψόγος. Βέβαια η αντιπολίτευση πρόσθεσε «…για να προπαγανδίζουν τις θέσεις της κυβέρνησης και κυρίως για να συντηρούν ένα τεράστιο δίκτυο επιρροής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που επιδίδεται σε συκοφαντίες, διαστρέβλωση και δολοφονία χαρακτήρων».

Από την στιγμή που το Ιnsider αποκάλυψε ένα μέρος της αλήθειας πίσω από την “Ομάδα Αλήθειας”, δεκάδες λογαριασμοί επιστρατεύτηκαν για γράφουν καλά λόγια για τους “αγνούς αγωνιστές της δεξιάς παράταξης”. Και μαζί και οι “γελωτοποιοί” της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ!

Ανοίγω το κινητό και βλέπω μία βροχή από λογαριασμούς στο Twitter και Facebook που μου απευθύνονται προσωπικά με καλά λόγια για την “Ομάδα Αλήθειας”. Πού με βρήκαν; Τώρα, το ότι τα δικά μου άρθρα ποτέ δεν πηγαίνουν προσωπικά σε άλλους χρήστες, προφανώς είναι άλλη μια δυσάρεστη λεπτομέρεια. Ποιος πληρώνει ώστε οι λογαριασμοί-σκουπίδια των social media να φθάνουν σε εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες; Στα 500 εκατομμύρια ευρώ έχει φτάσει το χρέος της ΝΔ, επί του “ικανού” διαχειριστή Κυριάκου Μητσοτάκη. 

Μίας όμως και η πολιτική δεν είναι απογευματινό τσάι με συμπάθεια, θα μπορούσε να πει κανείς: “So what?”, όλα είναι μέσα στο πολιτικό παιχνίδι. Η λεπτομέρεια… που ξεχνούν οι πολιτικοί υποστηρικτές της “Ομάδας αλήθειας” είναι ότι στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν δωρεάν γεύματα. Δεν ξύπνησαν ένα πρωί οι ιδιώτες για να αρχίσουν να δίνουν χρήματα στα γαλάζια παιδιά της “Ομάδας Αλήθειας” και των σκουπιδο-λογαριασμών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να προπαγανδίζουν τις θέσεις της ΝΔ και να εξοντώνουν τους πολιτικούς και προσωπικούς αντιπάλους του “Μεσσία”, με βρώμικες επιθέσεις. 

Η αλήθεια και η διαπλοκή

Οι καταγγελίες της αντιπολίτευσης που στηρίζονται από στοιχεία της δημοσιογραφικής έρευνας είναι ότι οι ιδιώτες λειτουργούν ως μεσάζοντες, ανακυκλώνοντας κρατικό χρήμα. Εν ολίγοις με το δημόσιο χρήμα λειτουργεί ένας τεράστιος παρακρατικός μηχανισμός για να δοξάζει τον Κυριάκο. Δεν θαμπωθήκαν ξαφνικά από το μεγαλείο του. Διαπλεκόμενοι είναι, όχι ηλίθιοι. Το χρήμα ανακυκλώνεται και όσοι συμμετέχουν παίρνουν διαφορές κρατικές δουλειές, με απευθείας αναθέσεις, φωτογραφικούς διαγωνισμούς κλπ. Είναι σκοτεινός, τουλάχιστον, ο ρόλος του Θωμά Βαρβιτσιώτη, σταθερού συνομιλητή του Μαξίμου. 

Η ιστορία των «εξοπλισμών Μητσοτάκη»! Δις που «βουλιάζουν» την οικονομία μαζί και …το καλώδιο στην Κάσο!

Του Πάρη Καρβουνόπουλου

Φρεγάτες αγοράζουμε, F-35 αγοράζουμε, αλλά εκείνο το καλώδιο ηλεκτροδότησης με την Κύπρο δεν τολμούμε όχι να το ποντίσουμε αλλά ούτε να το συζητήσουμε! Το φιάσκο την «εξοπλιστικής διπλωματίας» της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι ανεπανάληπτο όπως και το εθνικό κόστος. Το οικονομικό κόστος θα το υποστούν εξ΄ ολοκλήρου οι Έλληνες πολίτες, οι οποίοι αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις και τα σχόλια, έχουν αρχίσει να κατανοούν το μέγεθος της κοροϊδίας.

 

Η κοινή γνώμη που είχε αποδεχτεί με θετικό τρόπο τις ανακοινώσεις Μητσοτάκη για την αγορά φρεγατών Belharra και μαχητικών αεροσκαφών Rafale, ήταν δύσπιστη -απολύτως δικαιολογημένα- σε όσους ασκήσαμε κριτική για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση Μητσοτάκη σπαταλούσε δισεκατομμύρια, χωρίς να εξασφαλίζει τίποτα ουσιαστικό για την Εθνική Άμυνα και την αμυντική βιομηχανία. Οι παλινωδίες, η προχειρότητα και τελικά η ανευθυνότητα με την οποία η κυβέρνηση Μητσοτάκη διαχειρίστηκε τις πολυδάπανες εξοπλιστικές αγορές είναι πλέον εμφανέστατες.

Ο κ.Μητσοτάκης ξεκίνησε την καριέρα του ως πρωθυπουργός ανακοινώνοντας στον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν πως δεν μπορεί να γίνει η προμήθεια γαλλικών φρεγατών ,γιατί «είχε να δώσει τα αναδρομικά των συνταξιούχων»!

Για να εξευμενίσουν την οργή του Μακρόν, που είχε χάσει και το τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα ναυπήγησης υποβρυχίων στην Αυστραλία, σε σύσκεψη στο Μαξίμου …έπεσε η ιδέα να αγοράσουμε τα Rafale! Ακόμη κι έτσι η αγορά ήταν θετική εξέλιξη για την ΠΑ, που προμηθεύτηκε ένα αξιόπιστο μαχητικό αεροσκάφος που μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Το σχέδιο Τραμπ και η 5η φάλαγγα εντός Ρωσίας - Δημήτρης Πατέλης

Αυτοδικία…

«Ο Παρθενώνας δεν είναι πια κληρονομιά μας, δεν σπάσαμε ποτέ τα δεσμά της υποτέλειας» - ΣΤΑΘΗΣ

Καλή Ανάσταση καλό Πάσχα

Ακάνθινο στεφάνι

Η ΕΕ γίνεται απέραντο ορυχείο για την… πράσινη μετάβαση

Όταν μπλέκουν η γεωπολιτική, ο εμπορικός πόλεμος που κήρυξε ο Τραμπ, η πράσινη μετάβαση και η πλήρης εξάρτηση της ΕΕ από ξένες χώρες για την εξασφάλιση κρίσιμων πρώτων υλών, το αποτέλεσμα οδηγεί σε ένα γόρδιο δεσμό που η λύση του σκιαγραφείται μέσα από αμφιλεγόμενες στρατηγικές, με αντικρουόμενα αποτελέσματα και άγνωστες επιπτώσεις.

Η ιστορία που θα ξετυλίξουμε είναι αυτή τη στιγμή ένα από τα μεγαλύτερα project της Κομισιόν, μια φιλόδοξη – και για πολλούς υπερφίαλη – στρατηγική απόφαση με τεράστιο οικονομικό και περιβαλλοντικό κόστος για το… καλό της οικονομίας και του περιβάλλοντος.

Αν η εισαγωγή του θέματος σας φαντάζει αντιφατική και οξύμωρη, η ανάλυση του θέματος θα καταδείξει ότι αυτή είναι, αυτή τη στιγμή, η πολιτική της Κομισιόν. Μια πολιτική, τρικυμία εν κρανίω.

Οι κρίσιμες πρώτες ύλες

Ήταν Μάρτιος του 2024 όταν η ΕΕ θέσπισε τον ευρωπαϊκό κανονισμό για τις κρίσιμες πρώτες ύλες (CRM), με την πρόβλεψη ότι η ζήτηση για σπάνιες γαίες αναμένεται να αυξηθεί εκθετικά τα επόμενα έτη.

Σύμφωνα με την Κομισιόν δύο ήταν οι λόγοι για τη θέσπιση του κανονισμού και συγκεκριμένα:

1] Η ζήτηση της ΕΕ για βασικά μέταλλα, υλικά μπαταριών, σπάνιες γαίες, καθώς η ΕΕ απομακρύνεται από τα ορυκτά καύσιμα και στρέφεται σε συστήματα καθαρής ενέργειας που χρειάζονται τέτοιου είδους πρώτες ύλες.

2] Η πράσινη μετάβαση της ΕΕ προϋποθέτει την επαρκή τοπική παραγωγή μπαταριών, ηλιακών συλλεκτών, μόνιμων μαγνητών και άλλων προϊόντων καθαρής τεχνολογίας. Προκειμένου να καλυφθεί η αυξημένη ζήτηση θα απαιτηθεί ανάλογη πρόσβαση σε διάφορες πρώτες ύλες.

Από τον πόλεμο κατά της Ρωσίας στον πόλεμο κατά της Κίνας

Αμερικανικός και ρωσικός «εθνικισμός».

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
12 Απριλίου 2025

Η επιβολή υψηλότατων δασμών επί της Κίνας, που σημαίνουν ουσιαστικά τη διακοπή του εμπορίου μεταξύ των δύο μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη, ισοδυναμούν με εξαπόλυση ενός πολέμου της Ουάσιγκτον κατά του «Μεσαίου Βασιλείου» (Empire du Milieu), ανάλογου, αλλά με οικονομικά αυτή τη φορά μέσα, του πολέμου που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Η ελάχιστη επιδίωξη του πολέμου αυτού είναι να ανακοπεί η οικονομική και επίσης στρατιωτική και τεχνολογική ανάπτυξη της Κίνας, που θέτει σε αμφισβήτηση, όπως και η επαναφορά της Ρωσίας και των πυρηνικών της όπλων στη διεθνή σκηνή, το μονοπώλιο της αμερικανικής και δυτικής κυριαρχίας στον πλανήτη, όπως πήγε να εγκαθιδρυθεί μετά τη διάλυση-αυτοκτονία της ΕΣΣΔ το 1991.

Η μέγιστη επιδίωξη είναι η διάσπαση της ενότητας των κοινωνικών δυνάμεων της Κίνας και του κυβερνώντος Κομμουνιστικού Κόμματος, η ανατροπή του καθεστώτος της σχεδιασμένης οικονομίας και, ει δυνατόν, ο κατακερματισμός της χώρας που συνιστά σήμερα τη μεγαλύτερη οικονομική απειλή για τη διεθνή παντοδυναμία του δυτικού καπιταλισμού.

Όπως συνέβη και με τον πόλεμο κατά της Ρωσίας, έτσι και στον πόλεμο κατά της Κίνας, η Ουάσιγκτον επιδιώκει να κερδίσει την υποστήριξη των άλλων κρατών του πλανήτη, ιδίως της Ευρώπης και της ανατολικής Ασίας. Η αμερικανική κυβέρνηση διευκρίνισε εξάλλου με σαφήνεια ότι τυχόν διαπραγματεύσεις με οποιαδήποτε χώρα για τους δασμούς δεν θα περιοριστεί στα οικονομικά θέματα. Για την κυβέρνηση Τραμπ, κάθε μείωση των δασμών προϋποθέτει ότι οι χώρες θα «ευθυγραμμιστούν με τις Ηνωμένες Πολιτείες για τα θέματα οικονομίας και εθνικής ασφάλειας». Με άλλα λόγια πρέπει να διαλέξουν στρατόπεδο. Πας μη μεθ’ ημών καθ’ ημών.

Από καταβολής κόσμου…

Η σύλληψη του πρώην προέδρου της Δημοκρατίας των Φιλιππίνων με ένταλμα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου

Των Γιάννη Ραχιώτη και Μαρίας Σιρέτη, δικηγόρων.

( 1η δημοσίευση : dikastiko.gr στις 10.4.2025)

Δικονομικό Ιστορικό

Στις 7 Μαρτίου 2025 το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο-ΔΠΠ  (International Criminal Court) εξέδωσε μυστικό ένταλμα σύλληψης κατά του προηγούμενου Προέδρου των Φιλιππίνων, Ροντρίγκο Ρόα Ντουτέρτε το οποίο εκτελέστηκε με τη σύλληψή του στις Φιλιππίνες στις 11.03.2025. Μετά τη σύλληψη το ένταλμα δόθηκε στη δημοσιότητα.  Επειδή οι Φιλιππίνες από το 2019 δεν είναι μέλος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου[1], για τη σύλληψη έγινε επίκληση ερυθράς αγγελίας που φέρεται να είχε εκδώσει η Ιντερπόλ σε εκτέλεση του συγκεκριμένου εντάλματος. Η διαδικασία αυτή, από άποψη νομιμότητας  είναι τουλάχιστον προβληματική αφού κράτη μη μέλη του ΔΠΔ δεν μπορούν να δεσμευτούν από τις αποφάσεις του μέσω διαδικαστικών ενεργειών άλλων διεθνών οργανισμών. Το PCTC, το οποίο λειτουργεί ως Εθνικό Κεντρικό Γραφείο της Ιντερπόλ στη Μανίλα, δεν είναι επιφορτισμένο με τη διεξαγωγή συλλήψεων αλλά με το συντονισμό της «επεξεργασίας αιτημάτων συνεργασίας που τους αποστέλλονται μέσω ειδοποιήσεων και μηνυμάτων της Ιντερπόλ» σε εθνικό επίπεδο, σύμφωνα με το Άρθρο 20 των Κανόνων της Ιντερπόλ για την Επεξεργασία Δεδομένων. Ο επίσημος ιστότοπος της Interpol[2] διευκρινίζει επίσης ότι «δεν πραγματοποιεί έρευνες ή συλλήψεις», σημειώνοντας ότι οι εθνικές υπηρεσίες επιβολής του νόμου έχουν τη σχετική αρμοδιότητα.

 Ο  Πρόεδρος Ντουτέρτε μεταφέρθηκε άμεσα, στην έδρα του ΔΠΠ στη Χάγη, χωρίς να παρουσιασθεί ενώπιον τοπικού Δικαστηρίου όπως προβλέπεται από το άρθρο 59 του καταστατικού του ΔΠΠ προκειμένου να κριθεί η απελευθέρωση ή η προσωρινή του κράτηση. Η κυβέρνηση δήλωσε ότι αφού οι Φιλιππίνες δεν είναι μέλος του ΔΠΠ δεν δεσμεύονται από τις διατάξεις του καταστατικού του, αν και ως προς την εκτέλεση του εντάλματος θεώρησε ότι δεσμεύεται.

Η κατηγορία

Το ένταλμα εκδόθηκε από το τμήμα προδικασίας του ΔΠΔ μετά από αίτημα του Εισαγγελέα του, για  ανθρωποκτονίες σε τέτοια έκταση που συνιστούν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με το άρθρο 7 του καταστατικού του, οι ανθρωποκτονίες συνιστούν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας όταν αποτελούν μέρος ευρείας και συστηματικής επίθεσης εναντίον  οποιουδήποτε αμάχου πληθυσμού.  Ως πραγματικό για να θεμελιώσει αυτό το νομικό χαρακτηρισμό η απόφαση αναφέρει ότι μεταξύ 1ης Νοεμβρίου 2011 και της 16ης Μαρτίου 2019  που η χώρα αποχώρησε από το ΔΠΔ  , ο Ντουτέρτε, ως δήμαρχος, επί 22 συνολικά χρόνια, της πόλης Νταβάο  και  ως πρόεδρος της Δημοκρατίας των Φιλιππίνων από το 2016 έως το 2022 υπήρξε «έμμεσος αυτουργός» στο φόνο φερομένων ως εμπόρων ναρκωτικών ή κλεπτών, σε 19 περιπτώσεις στο Νταβάο και σε 24 σε άλλες περιοχές της χώρας. Στην απόφαση δεν αναφέρονται ούτε τα πραγματικά περιστατικά κάθε υπόθεσης ούτε αιτιολογείται η επικαλούμενη συμμετοχή του Προέδρου της χώρας. Το μόνο που αναφέρεται είναι ότι οι ανθρωποκτονίες τελέστηκαν  από την αστυνομία ή τρίτους στο πλαίσιο αστυνομικών επιχειρήσεων κατά συμμοριών εμπορίας ναρκωτικών. Ο Εισαγγελέας του ΔΠΔ, βρετανός δικηγόρος  Καρίμ Χαν  είχε μάλιστα ζητήσει να του απαγγελθούν και κατηγορίες για βασανιστήρια και …βιασμούς (!!!) σε έκταση που  συνιστούν  έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Το τμήμα προδικασίας απέρριψε τις κατηγορίες για βασανιστήρια και βιασμούς με αιτιολογία ότι ο χαρακτηρισμός αυτών των συμπεριφορών ως εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας είναι αδικαιολόγητος, προφανώς για λόγους διάσωσης της σοβαρότητας της αιτιολογίας του εντάλματος.

Υπόθεση Τριαντόπουλου: Η καταδολίευση μιας δημοκρατικής ιδέας

Του Γιώργου Κοντογιώργη

Η υπαγωγή του πολιτικού προσωπικού στη Δικαιοσύνη αποτέλεσε ουσιώδες μέρος μιας συνολικής πρότασης για τη μεταβολή πολιτείας που είχα επεξεργασθεί από τη δεκαετία του 1980 και αποβλέπει στη μετάβαση από την εκλόγιμη μοναρχία στην έστω κατά προσομοίωση αντιπροσώπευση. Στο πλαίσιο της πρότασης αυτής εμπεριείχετο και η πρακτική κατάργηση των εξεταστικών/ανακριτικών και άλλων επιτροπών που αποβλέπουν στην μη υπαγωγή του πολιτικού προσωπικού στη Δικαιοσύνη.

Σε μεταβατικό στάδιο η πρότασή μου προέκρινε την παραίτηση της Βουλής από τη δικαστική της αρμοδιότητα που παραβιάζει καταφανώς τις ίδιες τις θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος – τη νομική ισότητα όλων των πολιτών ενώπιον της Δικαιοσύνης και τη διάκριση των εξουσιών – και τη διαβίβαση της δικογραφίας κατ’ ευθείαν στη δικαστική αρχή, προκειμένου να ασχοληθεί με την όποια παραβατικότητα των φορέων της πολιτικής.

Πρότεινα δηλαδή όταν ο φάκελος του ανακριτή έφθανε στη Βουλή να παραπέμπεται κατ’ ευθείαν στο αρμόδιο δικαστήριο για την εκδίκαση της υπόθεσης. Κάποιοι υποκρινόμενοι ότι υπεραμύνονται του Συντάγματος της εκλόγιμης μοναρχίας παρακάμπτουν το γεγονός ότι η κομματοκρατία παραβιάζει συλλήβδην όλες στις διατάξεις του.

Από τότε πέρασαν πολλές δεκαετίες, επανέφερα πολλές φορές τη πρόταση δημοσίως, ουδείς όμως εκ των πολιτικών ή των συνταγματολόγων την υιοθέτησε. Και κανείς δεν την εισηγήθηκε κατά τις αλλεπάλληλες αναθεωρήσεις του Συντάγματος. Μάλιστα όσο η διαφθορά και η διαπλοκή γιγαντώνονταν στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, τόσο οι παρακοιμώμενοι της εξουσίας συνταγματολόγοι συνέδραμαν την πολιτική τάξη να θωρακίσει έτι περαιτέρω την ασυλία της.

«Τον ήλιο όσα χρήματα του κόσμου κι αν ξοδέψει κανείς δεν μπορεί να τον κρύβει για πάντα»

Ανταπόκριση από τη συνέντευξη Τύπου του συλλόγου «Τέμπη 2023»

Του Δημήτρη Γκάζη

Αποκαλυπτική του πλέγματος συγκάλυψης της αλήθειας και των πραγματικών αιτιών και συνθηκών του εγκλήματος στα Τέμπη ήταν η συνέντευξη τύπου που πραγματοποίησε ο Σύλλογος «Τέμπη 2023» στην ΕΣΗΕΑ, το πρωί της Παρασκευής 11/4, σε απάντηση της εκστρατείας λάσπης και αποπροσανατολισμού που έχει εξαπολύσει τις τελευταίες μέρες ένα ολόκληρο παρακράτος με κέντρο την κυβέρνηση. Την ίδια ώρα λίγο πιο κάτω, η βουλή έκλεινε την προανακριτική (του κρυπτόμενου) Τριαντόπουλου, σε ένα ακόμη δείγμα απαξίωσης των δημοκρατικών διαδικασιών και της δικαιοσύνης. «Συνέταξαν πόρισμα χωρίς να έχει προηγηθεί έρευνα, να καλέσουν μάρτυρες, να συλλέξουν στοιχεία, να ανοίξουν τηλέφωνα, ώστε να μάθουμε τι ακριβώς έγινε. Όλα αυτά έγιναν κατά παράβαση του Συντάγματος», τόνισε χαρακτηριστικά η Μ. Καρυστιανού πριν την εναρκτήρια ομιλία της, και συνέχισε ανακοινώνοντας πως έχει ήδη καταθέσει μήνυση «κατά των μελών της προανακριτικής της Ν.Δ.»

Στη συνέχεια της ομιλίας της η πρόεδρος του Συλλόγου κατέδειξε τους κυβερνώντες ως υπαίτιους για όλη την αλληλουχία γεγονότων που αποτέλεσαν το έγκλημα των Τεμπών, από την απαξίωση του σιδηρόδρομου και την κατασπατάληση χρημάτων της σύμβασης 717, μέχρι τον διορισμό ακατάλληλων ανθρώπων σε θέσεις ευθύνης, την εντολή συγκάλυψης, τον έλεγχο της ανάκρισης και της δικαιοσύνης, την «εκστρατεία λάσπης που θάβει ανθρώπους, συνειδήσεις και την ίδια τη δικαιοσύνη». Τόνισε τέλος, μεταξύ άλλων, την ανάγκη για ενότητα, απαντώντας σε ερώτηση που της τέθηκε σχετικά με τις πρόσφατες δηλώσεις του Ν. Πλακιά, πως «εμείς οι συγγενείς δεν είμαστε χημικοί μηχανικοί. Η αλήθεια είναι μία και θα αποδειχθεί. Εμείς οι συγγενείς είμαστε όλοι στην ίδια πλευρά. Έχουμε τον ίδιο πόνο, τον ίδιο στόχο, και δεν είμαι εδώ για να κρίνω».

Δύο λόγια για την Κυριακή των Βαΐων

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Η Κυριακή των Βαΐων είναι η τελευταία Κυριακή της Μεγάλης Σαρακοστής. Τώρα πια, θα ξεκινήσει η Μεγάλη Βδομάδα, δηλαδή η τελική ευθεία για την Ανάσταση. Έτσι, αυτή η Κυριακή μας ζητά έντονα (πολύ έντονα) να στραφούμε στο πρόσωπο του Χριστού και στο έργο του. 

Κυριακή των Βαΐων σημαίνει στην πραγματικότητα Κυριακή της υποδοχής. Κλαδιά φοινικιάς ήταν αυτά που κρατούσε στα χέρια ένα ενθουσιασμένο πλήθος που υποδέχτηκε τον Ιησού στα Ιεροσόλυμα. Έτσι λοιπόν καθαυτήν η ονομασία της εορτής συνοψίζει ένα βασικό μήνυμα: Όλοι μας καλούμαστε α) να αναγνωρίσουμε τον Ιησού ως Κύριό μας, και β) να τον υποδεχτούμε ως τον Κύριό μας. 

Όμως, για να αναγνωρίσουμε τον Ιησού ω0ς Κύριο μας και να τον υποδεχτούμε ως Κύριό μας, χρειάζεται να καταλάβουμε τι λογής Κύριος είναι. Χρειάζεται δηλαδή να δούμε πώς ο ίδιος ο Ιησούς αποκαλύπτει τον εαυτό του. Αν δεν προσέξουμε πώς ο ίδιος αποκαλύπτει τον εαυτό του (σύμφωνα με τα ευαγγέλια), τότε υπάρχει κίνδυνος, να δεχτούμε στη ζωή μας όχι πραγματικά τον Κύριο, αλλά κάτι άλλο: ένα φάντασμα, το οποίο έχουμε κατασκευάσει εμείς. Άρα, ένα είδωλο.

Ας δούμε λοιπόν πώς ο Ιησούς αποκαλύπτει τον εαυτό του με την είσοδο στα Ιεροσόλυμα: 

1. 

Ο Χριστός φανερώνει τον εαυτό του ως βασιλιά. 

Πριν μπει στα Ιεροσόλυμα ο Χριστός ετοιμάζει την είσοδό του. Στέλνει σε ένα χωριό δύο μαθητές, με την εξής οδηγία: Θα βρεθείτε μπροστά σε δύο δεμένα ζώα: ένα θηλυκό γαϊδούρι και το μικρό της. Λύστε τα και τα δύο, και φέρτε τα σε μένα. Αν ο ιδιοκτήτης τους σας ρωτήσει με ποιο δικαίωμα τα παίρνετε, να πείτε ότι τα χρειάζεται ο Κύριος. 

Η Κάσος, το καλώδιο, οι εξοπλισμοί

Του Γιώργου Μαργαρίτη

Τις προηγούμενες ημέρες ανακοινώθηκε από χίλια δύο κανάλια η πρόθεση της ελληνικής κυβέρνησης να επαναφέρει τα ερευνητικά πλοία που προετοιμάζουν την πόντιση του καλωδίου μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ.

Πλοία που, θυμίζουμε, είχαν εκδιωχθεί κακήν κακώς από τουρκικά πολεμικά μόλις ανοίχθηκαν πέρα από τα έξι μίλια στην Κάσο-Κάρπαθο.

Η αισιόδοξη ανακοίνωση τροφοδότησε έντυπα, τηλεοπτικά κανάλια, ιστότοπους και μέσα μαζικής δικτύωσης με δηλώσεις και εκδηλώσεις εθνικής υπερηφάνειας. Αυτή τη φορά, διαβεβαίωναν οι πηγές αυτές, οι Τούρκοι ουδέν θα έπρατταν ίσως επειδή είναι φοβισμένοι από τους ελληνικούς εξοπλισμούς των εικοσιπέντε συν δέκα, συν άλλα δέκα δισεκατομμυρίων ευρώ, ίσως διότι το έργο θα το κάλυπτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ίσως διότι η Γαλλία θα έστελνε αεροπλανοφόρο, ίσως διότι το Ισραήλ θα έστελνε τον στόλο του, ίσως διότι ο Θεός της Ελλάδας -δηλαδή οι ΗΠΑ- θα νουθετούσαν την Άγκυρα “να κάτσει φρόνιμα”.

Τα παραπάνω αισιόδοξα κυριάρχησαν για μια περίπου εβδομάδα στην επικαιρότητα. Η κυβέρνηση φούσκωνε και ξαναφούσκωνε από έπαρση επιδεικνύοντας την αποφασιστικότητα και τον πατριωτισμό της. Επιτέλους οι αγκαλιές και τα φιλιά του κου Μητσοτάκη με τον εγκληματία πολέμου κο Νετανιάχου απέδιδαν κάποια τριάκοντα αργύρια!

Μετά ήρθε η προσγείωση δια στόματος του κου Γεραπετρίτη (οποία έκπληξη!!!). Οι έρευνες, είπε, θα ξεκινήσουν πάλι σε “εύλογο χρόνο”, όταν οι συνθήκες θα είναι πιο ευνοϊκές…….

Με άλλα λόγια δεν θα ξεκινήσουν όσο η Τουρκία δεν θέλει να ξεκινήσουν….

Τι να μας πει κι ο Τραμπ

Σε ποιον κόσμο ανήκουν Ελλάδα και Κύπρος;

Του Λουκά Αξελού

Αποτελεί μιαν από τις πραγματικότητες των ημερών μας η αγωνία που διαπερνά μια σημαντική μερίδα των Ελλήνων γι’ αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το υπαρξιακό μας πρόβλημα, ως η συνάντηση του Ελληνισμού και του Ελληνικού Κόσμου με το πεπρωμένο του. Πρόβλημα όμως που αν θες να το αντιμετωπίσεις, οφείλεις –πάνω από όλα– να το δεις στις πραγματικές του διαστάσεις.

Από το σημείο αυτό αρχίζουν, κατά την γνώμη μου, τα προβλήματα, γιατί το σύνολο, σχεδόν, αυτών που τους αφορά, αρνούνται να το δουν αποφεύγοντας τον καθρέφτη. Είναι προφανές ότι το θέμα που θίγω είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και φιλόδοξο. Γι’ αυτό θεωρώ ότι φρονιμότερο είναι να επικεντρωθώ σε τρία συγκεκριμένα, πλην αφετηριακά και κομβικά σημεία, που αφορούν την Ελλάδα, την Κύπρο και τον Ελληνικό Κόσμο, σημεία που –προφανώς– δεν εξαντλούν το ζήτημα, αλλά και σημεία που χωρίς την σωστή διάγνωσή τους, παραμένεις εγκλωβισμένος στα διαχρονικά αδιέξοδά σου.

Α. Σε ποιο κόσμο ανήκει Ελλάδα, Κύπρος και Ελληνισμός;

Εξετάζοντας το πρώτο από τα τρία σημεία θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το επίδικο σημείο για το πού τοποθετείται η Ελλάδα και ο Ελληνισμός. Προφανώς σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οργανικά και τα δύο ανάπηρα ελληνικά κράτη, η Ελληνική και η Κυπριακή Δημοκρατία. Οι απόλυτες διακρίσεις που αυθαίρετα και σχηματικά τοποθετούν την Ελλάδα και την Κύπρο στην Δύση ή την Ανατολή, τον Νότο ή τον Βορρά διανθισμένες από μια φθαρμένη πλέον φιλοευρωπαϊκή ή αντιευρωπαϊκή ρητορική, καταλήγουν στην δημιουργία ετικετών που όχι μόνον δεν φωτίζουν, αλλά, τουναντίον, συσκοτίζουν τους ήδη θολούς ορίζοντες της εξωτερικής μας πολιτικής. Κι αυτό γιατί θεμέλιοι λίθοι κάθε εξωτερικής πολιτικής οφείλουν να είναι τα ιστορικά, γεωπολιτικά, εθνικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δεδομένα και όχι τα ιδεολογήματα που, κατά κανόνα, τα συνοδεύουν.

Ο Δρόμος ως εγχείρημα ή επειδή έχουμε ανάγκη από εγχειρήματα

Το Σάββατο 5/4 έγινε στην Νομική Σχολή της Αθήνας μια πετυχημένη γιορτή για τα 15 χρόνια κυκλοφορίας της εφημερίδας Δρόμος. Στην ομιλία μου [που βρίσκεται στο πρώτο σχόλιο] επιχείρησα να αναφερθώ στις ιδιαιτερότητες του Δρόμου ως ανοικτού εγχειρήματος, σε κεντρικές επιλογές του σε όλη την διαδρομή του καθώς και στα χαρακτηριστικά της συγκυρίας.

Συγχώραμε αρχιστράτηγε...

Περπατήσαμε χθες εργαζόμενοι και συνταξιούχοι για δίκαια αιτήματα απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης που λόγω του πληθωρισμού και των μνημονιακών πολιτικών της καταδικάζει το λαό σε φτωχοποίηση.

Το πλήθος μεγάλο των διαμαρτυρομένων αλλά σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται με το παλλαϊκό συλλαλητήριο για δικαιοσύνη των Τεμπών. 

Ίσως ότι η πρόσκληση για "Οξυγόνο" ήταν από τους ακηδεμόνευτους γονείς να ευαισθητοποιεί περισσότερο. Από την άλλη πώς να βρεθείς πλάι πλάι και να φωνάξεις δικαιοσύνη με αρχηγούς κομμάτων, συνδικαλιστές που είναι ενταγμένοι σε κόμματα που ψήφισαν μνημονιακές πολιτικές που οδήγησαν την εκχώρηση του Εθνικού πλούτου, συρρίκνωσαν τις αποδοχές, κατάργησαν 13, 14 μισθό  για να ζητάς τώρα την επαναφορά τους; 

Η θλίψη μεγαλύτερη όμως όταν δίπλα σου  κάποιοι συμπορευόνοι βρίσκουν την ευκαιρία να βανδαλίσουν το μνημείο του ελευθερωτή του έθνους, του "Γέρου του Μωριά".

5χρόνια χωρίς τον Μανόλη Γλέζο

Οι «κοπρίτες»…

Του Στάθη Σταυρόπουλου

Ήμουνα νιος και γέρασα με τους «κοπρίτες» του Δημοσίου.

Την «ιστορία» ξεκίνησε -ποιος άλλος- η Εξουσία. Περίπου την εποχή του Σημίτη. Τότε άρχισε το «διαίρει και βασίλευε» ,αυτό που ονομάστηκε «κοινωνικός αυτοματισμός».

Τότε οι εργαζόμενοι χωρίσθηκαν από την εξουσία σε δημόσιους και ιδιωτικούς, σαν να επρόκειτο για διαφορετικές «φυλές» (άγριες και κατώτερες και οι δύο) με συμφέροντα συγκρουόμενα μεταξύ τους -δυο κ΄όσμοι χωριστοί.

Και δηλητηριάσθηκαν πολλά μυαλά. Για πολλά χρόνια. Παρά τον τεκμηριωμένο αντίλογο σε αυτόν τον διαχωρισμό των εργαζομένων που αδυνατίζει και τους δύο (και τους ιδιωτικούς και τους δημοσίους υπαλλήλους), αυτός ο καθορισμός έχει γίνει καθοριστικός για την χειραγώγηση και των μεν και των δε από την εξουσία. Και ευρέως αποδεκτός από το κοινό.

Έτσι λοιπόν ο δημόσιος υπάλληλος στα μάτια πολλών είναι ένας «κοπρίτης».

«Κοπρίτης» ο γιατρός και ο νοσηλευτής που σου σώζει τη ζωή στα χειμαζόμενα νοσοκομεία;

«Κοπρίτης» ο εκπαιδευτικός;

Και ο στρατιωτικός; Και ο πυροσβέστης; Και ο οδοκοθαριστής; Και ο αστρονόμος; Όλοι «κοπρίτες»;

Βεβαίως και υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους.