Ανάρτηση από: http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr
Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015
Η οβιδιακή μεταμόρφωση του Αλέξη Τσίπρα
ΣΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ
ΥΠΕΡ ΤΟΥ... ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ!
Έναν αγνώριστο Αλέξη Τσίπρα αντίκρισαν οι πολίτες στην τελευταία
συνέντευξη που παραχώρησε στο κανάλι ALPHA. Πέρα από τη σημειολογία της συνέντευξης-
πληθώρα όρων και εκφράσεων στα αγγλικά, αμηχανία και πολλαπλές αντιφάσεις- ο απερχόμενος
πρωθυπουργός εμφανίστηκε, ουσιαστικά, ως ηγέτης ενός νέου, ακραιφνώς «ευρωπαϊκού»,
Κεντροαριστερού κόμματος, που έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο με τις προγραμματικές
θέσεις και τις κινηματικές αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ.
Εντυπωσιάζει η αποκάλυψη- ομολογία του πρωθυπουργού ότι αποφάσισε
τις εκλογές στις 12 Ιουλίου, δηλαδή την ίδια ημέρα που συνομολογούσε με τους
«εταίρους» το τρίτο Μνημόνιο. Δεν γνωρίζουμε αν την απόφασή του αυτή την επέβαλαν
οι ίδιοι οι δανειστές, ως προϋπόθεση για να εξοστρακίσει από το κόμμα του την αριστερή
πτέρυγα και να το μεταμορφώσει σε μια «αξιόπιστη», απολύτως συστημική δύναμη. Γνωρίζουμε
όμως ότι η κ. Μέρκελ ευλόγησε δημοσίως τις εκλογές- εξπρές ως «μέρος της
λύσης και όχι της κρίσης», ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν οι κ.κ. Γιούνκερ,
Ντάιζελμπλουμ και Μοσκοβισί.
ΣΕΒ: Όποια κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές να εφαρμόσει έγκαιρα και αποτελεσματικά το μνημόνιο
Τη θέση ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές πρέπει να εφαρμόσει έγκαιρα και αποτελεσματικά το πρόγραμμα προσαρμογής, εκφράζει στο νέο εβδομαδιαίο δελτίο του, με τίτλο: «Οικονομία και Επιχειρήσεις: Έφθασε η ώρα του ιστορικού συμβιβασμού;», που κυκλοφόρησε σήμερα, ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ).
Στο πλαίσιο αυτό σημειώνει ότι αξίζει να διερευνηθεί η δυνατότητα αξιοποίησης μιας νέας, ευέλικτης και ανεξάρτητης διοικητικής δομής συντονισμού του μεταρρυθμιστικού έργου, για την ταχεία και έγκαιρη εφαρμογή των σχετικών μέτρων.
Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015
Εκλογές εναντίον Δημοκρατίας!
Στενοχωριέται κανείς να πρέπει να γράψει αυτά τα πράγματα.
Για κάθε πατριώτη ‘Ελληνα είναι οδυνηρό (και όχι πάντα εντελώς ακίνδυνο) να ανατμήσει την τραγική πραγματικότητα που βιώνουμε, να βγάζει τη μάσκα από τα γεγονότα και τους ανθρώπους, να απομυθοποιεί πολιτικούς και οντότητες που τις πίστεψε ένας ολόκληρος λαός ή και ο ίδιος.
Αλλά ποιος άλλος δρόμος υπάρχει;
Μας έχουνε πάρει σχεδόν τη χώρα. Τουλάχιστο να σώσουμε το μυαλό μας. Μόνο αν έχουμε το θάρρος να δούμε κατάματα την πραγματικότητα, μπορούμε και να την πολεμήσουμε.
Η ελληνική τραγωδία αυτού του καλοκαιριού συνιστά βαρύ πραξικόπημα κατά της θέλησης του ελληνικού λαού και μεγάλο θρίαμβο της Αυτοκρατορίας. Οι εκλογές δεν είναι παρά ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα πραξικοπημάτων κατά της δημοκρατίας στην Ελλάδα που ακολούθησαν το δημοψήφισμα.
Πρώτα υπογράφεται η συμφωνία παρά την εντολή του ελληνικού λαού, αλλά και παρά τη γνώμη των εκλεγμένων οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά περνάει μια απίθανη νομοθεσία εκατοντάδων σελίδων, που κανείς δεν πρόλαβε ούτε καν να διαβάσει, με εξευτελιστικές διαδικασίες, από μια παρωδία Βουλής. Τώρα, αφού έγιναν όλα αυτά, επιχειρείται δια των εκλογών, σε συνθήκες απόλυτου σοκ, σύγχυσης, πένθους και αποπροσανατολισμού του ελληνικού λαού, που προκλήθηκε από τις ενέργειες της ηγεσίας του, κατάλληλα χειραγωγούμενης, φοβούμεθα, από τους ξένους, να «επανερμηνευθεί» το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Αυτές οι εκλογές είναι πολύ σημαντικές…
Του Καρτέσιου
… επειδή αν δεν τις κερδίσει αυτός…
… υπάρχει ο κίνδυνος να νικήσει αυτός…
Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ και τα παλαιά ΜΜΕ
Στη μάχη απέναντι στους ολιγάρχες των ΜΜΕ, η κυβέρνηση Τσίπρα προτίμησε, όπως φαίνεται, να μην πειράξει τους κανόνες του παιχνιδιού αλλά να αναδιανείμει ελαφρώς την πίτα ελπίζοντας πως οι νέες ισορροπίες θα της επιτρέψουν να διατηρηθεί στην εξουσία.
«Αποκλεισμένη η κυβέρνηση από τα μέσα ενημέρωσης». «Ο Τσίπρας κηρύσσει τον ανένδοτο σε νταβατζήδες και ολιγάρχες». «Επιχείρηση κατά της διαπλοκής των καναλαρχών ξεκίνησε ο πρωθυπουργός». Διαβάζοντας κανείς τους φιλοκυβερνητικούς τίτλους των τελευταίων εβδομάδων, θα πίστευε ότι ο Αλεξίας Τσίπρας, ως άλλος Ούγκο Τσάβες του 2002, μάχεται για την επιβίωσή του απέναντι στα μέσα ενημέρωσης που προσπαθούν να τον ανατρέψουν σε συνεργασία με τον ΣΕΒ και ξένες κυβερνήσεις. Τι θα γινόταν όμως αν αντιστρέφομε αυτή την εικόνα υποστηρίζοντας (έστω και χάριν διανοητικής γυμναστικής) ότι από τo τέλος της δικτατορίας δεν έχει υπάρξει πρωθυπουργός που να απολαμβάνει μεγαλύτερη στήριξη από τα μέσα ενημέρωσης;
«Μεγάλα Έργα. Ιστορίες για... νταβατζήδες»
Λόγω των ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας, πιστεύω ότι είμαι υποχρεωμένος να προτάξω περιληπτικά τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τα άρθρα μου, για τα «Μεγάλα έργα» των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων Ν. Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, από την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (τότε ΕΟΚ), μέχρι το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης εντός της Ευρωζώνης. Επί πλέον θα σχολιάσω συνοπτικά τα άλλα μεγάλα έργα του ΠΑΣΟΚ και της Ν. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ όπως των ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ 2004, το ΜΕΤΡΟ της Θεσσαλονίκης, την υποθαλάσσια παράκαμψη Θεσσαλονίκης, το έργο εκτροπής του Αχελώου στον Θεσσαλικό κάμπο και το έργο των Αυτοκινητοδρόμων.
- ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Η μελέτη του Master Plan του ΜΕΤΡΟ της Αθήνας εκπονήθηκε από την Γαλλο-Ελληνική κοινοπραξία των εταιρειών SOFRETU, S.G.T.E. SOGELELG και, Α.Δ.Κ. στο πλαίσιο του «Ελλάς – Γαλλία συμμαχία» του Κων/νου Καραμανλή. Μετά από κάποιες μικροτροποιήσεις της μελέτης επί υπουργίας Ευάγγελου Κουλουμπή, την κατασκευή του έργου ανέλαβε η γνωστή Γαλλο –Γερμανο – Ελληνική κοινοπραξία, με οικονομική προσφορά 135 δις. Δρχ. (400 εκατ. Ευρώ).
Το τελικό κόστος του έργου ξεπέρασε το 1 τρις δρχ.,(2,9 δις ευρώ) (τον φετεινό ΕΝΦΙΑ) εκ των οποίων τα περισσότερα από τα μισά, ήταν δάνεια του Ελληνικού Δημοσίου, (διάβαζε πολλαπλάσιο Δημόσιο χρέος, λόγω τόκων), και τα υπόλοιπα, ήταν χρήματα από το πακέτο Ντελόρ.
Να τα ξεριζώσουμε ή όχι ….τ’ αμπέλια;
Δεκαετία του 1970, σε μια από τις λεγόμενες Μεγάλες Σχολές της Γαλλίας, η έδρα της οποίας ακόμη βρίσκεται επί της λεωφόρου Maine, κοντά στην πλατεία Μontparnas έφθασαν οι προδιαγραφές ενός προγράμματος, τμήμα του οποίου ομάδα καθηγητών, ερευνητών και μεταπτυχιακών σπουδαστών κλήθηκε να εκπονήσει άμεσα.
Το πρόγραμμα δεν έφθασε από τις… Βρυξέλλες (άλλες εποχές τότε, προ αλώσεως δηλαδή…), αλλά από την Αλγερία. Αντικείμενο του προγράμματος η ανάλυση ενός καίριου ερωτήματος, τότε καθοριστικού για το νεαρό αυτό κράτος: «να ξεριζώσουμε ή να μην ξεριζώσουμε τ’ αμπέλια;»…
Το πρόγραμμα αφορούσε στα μεγέθη και στους συντελεστές της πραγματικής της οικονομίας, στην αποτίμηση της δυναμικής των παραγωγικών κλάδων, στις συναρτώμενες-παρελκόμενες δράσεις συναφών τομέων, στην ανάλυση των επιρροών και των τάσεων της εσωτερικής και διεθνούς αγοράς. Το πρόγραμμα εξέτασε ακόμη και τις επιπτώσεις -εκπεφρασμένες σε ποσοτικά οικονομικά μεγέθη- από βαθμιαίες μεταβολές στο γεωπολιτικό πλαίσιο.
Λαϊκή ενότητα - Σχέδιο
Εξαιρετική η επιλογή του σκιτσογράφου Στάθη,
στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Λαϊκής Ενότητας.
Ανάρτηση από: http://www.skitso.biz
Ο εφεδρικός βιομηχανικός στρατός, η μετανάστευση και η παγκοσμιοποίηση
Ο Αμερικανός καθηγητής Μάικλ Χάντσον, σε πρόσφατη (19/7/2015) συνέντευξη
του στην "Εφημερίδα των Συντακτών", που αναρτήθηκε και στην Iskra, εκτίμησε
πως αποτέλεσμα και τελικά στόχος του νέου προγράμματος λιτότητας στην Ελλάδα, είναι
να εξαναγκασθεί σχεδόν το ένα πέμπτο του πληθυσμού της να μεταναστεύσει. Έτσι θα
ασκηθεί πίεση στους μισθούς στην Γερμανία και τις άλλες χώρες να κατεβούν προς τα
κάτω. "Είναι ένας ταξικός πόλεμος ενάντια στους εργαζόμενους της Ευρώπης",
πρόσθεσε. "Ένας διευρωπαϊκός πόλεμος", συμπλήρωσε, "είναι η απώλεια
της εθνικής κυριαρχίας που επιβάλλεται στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες".
Αυτό βέβαια δεν είναι το μόνο φαινόμενο μαζικής μετανάστευσης και
ταξικών/διευρωπαϊκων πολέμων, ούτε το πρώτο, σε μια ΕΕ που διατείνεται πως ιδρύθηκε
ακριβώς για να αποτρέψει τους πολέμους. Ήδη οι χώρες της Ανατ. Ευρώπης έχουν αποδεκατιστεί
και έχουν περιορισμένη εθνική κυριαρχία, με άλλου τύπου μνημόνια. Η Βουλγαρία τα
τελευταία 25 χρόνια έχει στερηθεί 2 εκατ. παιδιά της, η Ρουμανία 3,5 εκατ. Η Λετονία
έχασε το 20% του πληθυσμού της, λέει ο Χάντσον. Και οι μισθοί διατηρούνται χαμηλότατα
γιατί δεν γίνονται επενδύσεις, μιας και η εσωτερική ζήτηση είναι χαμηλή. Μ' αυτές
τις χώρες θέλει να μας εξομοιώσει η τρόικα, όπως θρασύτατα διακήρυξε ο Τόμσεν, όσον
αφορά τους μισθούς αρχικά. Και έπεται συνέχεια.
“Γιατί ζητάς την ψήφο μας, Αλέξη; Για να μας ξεσχίσετε, με την έγκριση μας;”: Ανοιχτή επιστολή προς τον πρωθυπουργό από μία κρητικιά μετανάστρια
Η Νίκη Λατινάκη μια γυναίκα που μετανάστευσε από τα Χανιά στην Αγγλία εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων απευθύνεται στον πρώτο πρωθυπουργό της Αριστεράς στην Ελλάδα, τον Αλέξη Τσίπρα. Του θέτει ερωτήματα και ζητά εξηγήσεις για τη συνθηκολόγηση αλλά και για τη μη τήρηση των υποσχέσεων που έδωσε στον ελληνικό λαό. Εκφράζει την αγανάκτησή της και αναρωτιέται γιατί κήρυξε εκλογές; Λέει:
“ΓΙΑΤΙ;; ΠΡΙΝ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΔΕΝ ΞΑΝΑΨΗΦΙΣΑΜΕ;;; ΤΟ ΞΕΧΑΣΕΣ;;; ΤΟ ΕΛΑΒΕΣ ΥΠΟΨΗ ΣΟΥ ΤΟ ΗΧΗΡΟ ΌΧΙ ΠΟΥ ΕΙΠΑΜΕ;;; 62% ΕΙΠΑΜΕ ΌΧΙ !!!!!!!!!!!!!! ΤΩΡΑ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ ΠΟΥ ΛΕΜΕ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ μετά την ψήφιση και του 3 Μνημονίου μας ζητάς να ψηφίσουμε ΞΑΝΑ ΤΙ ;;;; Αυτές τις εντολές πήρες από τα αφεντικά σου;;; Μας δουλεύεις η μας αποτιμάς τόσο πολύ;;;;
Για να συνθηκολογήσετε όλες οι μνημονικές δυνάμεις για να μας ξεσχίσετε, με την έγκριση μας ;;;;”
ια να διαπιστώσει ότι “Η Αριστερά είναι πράξεις έντιμες, αγώνας μέχρι τέλους και όχι λόγια. Εσύ από λόγια, λόγια και ψεύτικες υποσχέσεις άλλο τίποτα. Σκέτος παραμυθάς, ένας γελαστός λαοπλάνος. Από πράξεις ΤΙΠΟΤΑ.”
Αλέκος Αλαβάνος: Οι μεγάλες οι αγάπες δεν τελειώνουνε
«Εγώ το αγαπώ αυτό το εγχείρημα»…
...είπε σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη ο Αλέκος Αλαβάνος. Το εγχείρημα που έχει αγαπήσει ο - πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, στις προηγούμενες εκλογές συνεργαζόμενος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και νυν συνοδοιπόρος του Λαφαζάνη - είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση! Ο Αλαβάνος αγαπάει την ΕΕ, αλλά θέλει, λέει, να βγούμε απ' το ευρώ. Δεν είναι καινούριο αυτό.
Προς τους συντρόφους της Λαϊκής Ενότητας
Σύντροφοι της Λαϊκής Ενότητας, για την οικονομία του κειμένου, θεωρώ δεδομένο πως οι προθέσεις σας είναι καθαρές και όχι ένα βρόμικο παιχνίδι τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Παραθέτω μερικές σκέψεις. Όπως θα έλεγε και ο Λένιν, take it or leave it.
Αν πραγματικά πιστεύετε στο κάλεσμα που κάνατε και επιθυμείτε συνεργασία με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, θα πρέπει να το αποδείξετε.
Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να ακούσετε και τις δικές τους προτάσεις. Για την ώρα, δεν το κάνετε.
Είναι κάπως άκομψο από τη μία να κάνετε κάλεσμα και από την άλλη να ανακοινώνετε ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Λαϊκής Ενότητας τον Στάθη Σταυρόπουλο.
Αυτό, βέβαια, δεν έχει να κάνει με την επιλογή του προσώπου. Και τον Μαρξ να επιλέγατε ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Λαϊκής Ενότητας, το ίδιο θα έλεγα. Χώρια που αγαπάω τον Στάθη περισσότερο από τον Μαρξ.
Τσίπρας: Συνειδητοποίησα στις 25/06 ότι του Βαρουφάκη δεν του έδινε κανείς σημασία
Ο Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξη
του στον Alpha δήλωσε πως "Αν σηκωνόμουν να φύγω όπως ήθελε η καρδιά μου"
και σημείωσε πως τότε θα είχαμε "κρίση με πρωτοφανείς διαστάσεις"
και "μια σύγκρουση εμφύλια στην χώρα".
Ο πρωθυπουργός τόνισε ότι "επι
17 ώρες έδινα μάχη μέτρο προς μέτρο" αφού "η Ευρώπη έχει έλλειμμα
δημοκρατίας" και έδωσα "σκληρή μάχη με δυνάμεις συσπειρωμένες έτοιμες
να εκδικηθούν με Grexit". Ευτυχώς - σχολίασε- "υπήρχαν οι χώρες εκείνες
που κατάλαβαν ότι η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα έκανε τις αγορές να ψάχνουν
να βρουν ποιός θα είναι ο επόμενος" .
"Η Ευρώπη πορεύεται σε
λάθος πορεία. Η επιλογή να αντιδράσεις, δεν είναι εν μέσω τρικυμίας να πέσεις στη
θάλασσα, η επιλογή είναι να προσπαθήσεις να αλλάξεις τα πράγματα, παραμένοντας στο
καράβι".
Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015
Όταν πρόκειται για μπίζνες, για να γδάρουν δηλαδή εμάς, εκεί είναι όλοι μαζί, συνέταιροι
"Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι εντολοδόχος του Μαξίμου": Παναγιώτης Λαφαζάνης, με την ευγενική συνεισφορά του Βαγγέλη Μεϊμαράκη.
"Μεγαλοφυές!" πως το σκεφτήκατε αυτό φωστήρες μου εσείς; Δεν είναι; Αλήθεια; Είστε σίγουροι; Παίρνετε όρκο; Του Μαξίμου, όχι, δεν είναι, ότι πείτε. Των δανειστών όμως;
Όχι αγάπες μου, δε θα με εκνευρίσετε εσείς εμένα. Δε θα σας πω καν με ποιές ψήφους βγήκε ο Παυλόπουλος. Τα ξέρετε, μαζί τον ψηφίσατε, φάτε τον τώρα.
Θα βάλω τα πράγματα στη σωστή τους θέση: Τη γελοία.
Ο Πάκης θέλει τα ίδια με το Βαγγέλη, ο οποίος πιστεύει τα ίδια με τον Αλέξη και τους υπόλοιπους του Μνημονίου. Αυτό κανονικά θα έπρεπε να τους κάνει φίλους. Αλλά ενώ είναι στο ίδιο κόμμα ο Προκόπης με το Μεϊμαράκη, μάλιστα τον έχει αρχηγό ο Πρόεδρος, δεν αγαπιούνται, όπως ο Αλέξης με το Βαγγέλη, αν κι αυτοί είναι σε άλλα κόμματα.
Μια κυβέρνηση που εφαρμόζει μνημόνιο δεν θα χτυπήσει ποτέ την διαπλοκή
Μια κυβέρνηση
χαρακτηρίζεται από το περιεχόμενο της πολιτικής που εφαρμόζει, όχι από τα στελέχη
της ή το όνομα του κόμματος που τη σχηματίζει.
Του Αντώνη Μπρούμα*
Η ιστορία έχει
πολλές στροφές και όλα είναι πιθανά. Αν όμως πάρουμε την εκδοχή ότι η κυβέρνηση
αυτή συνεχίζει να πορεύεται -με ή χωρίς την εσωκομματική της αντιπολίτευση- εφαρμόζοντας
το τρίτο μνημόνιο, τότε δεν θα είναι της Αριστερός αλλά βαθιά νεοφιλελεύθερη. Δεν
υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη μέσα στα μνημόνια. Υπάρχουν ιδιωτικοποιήσεις και κοινωνική
διάλυση. Οτιδήποτε άλλο υποτιμά τη νοημοσύνη μας.
Εμφανίστηκε,
ωστόσο, ένα επιχείρημα περί παραμονής μιας τέτοιας κυβέρνησης στην εξουσία που δεν
είναι αριστερή και δεν ξεπερνά έναν στενό ορίζοντα διαχείρισης, ούτε απευθύνεται
σε αριστερούς ή στο λυσσώδες 62% του ΟΧΙ και τις κοινωνικές εκρήξεις που αυτό εγκυμονεί,
αλλά απευθύνεται σε κοινωνικά στρώματα, τα οποία η κυβέρνηση θέλει να προσελκύσει
ως ψηφοφόρους με όρους διαλεκτικής σχέσης, στρώματα που θα διατηρούν ή θα ενισχύουν
τις συντηρητικές τους αντιλήψεις.
Η ανοιχτή επιστολή - απάντηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη στον Μίκη Θεοδωράκη
"Αγαπητέ Μίκη,
Ο σεβασμός και η εκτίμηση στο πρόσωπό σου, τόσο η δική μου όσο και των συντρόφων της «Λαϊκής Ενότητας», είναι απεριόριστη. Γι’ αυτό πάντα ανιδιοτελώς προστρέχω σε σένα, όχι μόνο ως θαυμαστής της ανεκτίμητης μουσικής και πολιτιστικής προσφοράς σου αλλά και ως ακούραστο αγωνιστή και εξαίρετο πολιτικό ηγέτη της μαχόμενης Αριστεράς.
Καταλαβαίνω πλήρως τις ανησυχίες σου, προϊόν μακράς πολιτικής εμπειρίας, αγώνων και σκέψης, για τους κινδύνους της συμμετοχής μας στις εκλογές και εκπροσώπησης μας στη Βουλή.
Θέλω όμως να τονίσω ότι η πορεία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που κατέληξε τελικά στο μνημόνιο, ασφαλώς και δεν προδιαγράφει μια ανάλογη πορεία της «Λαϊκής Ενότητας». Άλλωστε, οι πρώην υπουργοί και βουλευτές που ακολουθούν τη «Λαϊκή Ενότητα» είχαν την «ευκαιρία» να συμβιβασθούν και να παραμείνουν στην κυβέρνηση και στην κυβερνητική Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Ο αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνας είναι - και σε ποιο βαθμό - αντικαπιταλιστικός ; Και άρα πως εμπλέτε η εργατική τάξη και πως διαμορφώνονται οι κοινωνικές συμμαχίες ;
[Ομιλία στο Φιλοσοφικό Σχολείο Καλλιθέας, 5/2/2013, του οποίου «ψυχή» είναι ο δάσκαλος Δημήτρης Ντούσας. Σταθερά κάθε Τρίτη γίνεται πάντα μια ομιλία. Το «άρωμα» κρατάει κάτι πάνω από δέκα χρόνια. Λόγω καλοκαιρινών διακοπών και μεταφοράς της «ταξικής» πάλης σε πιο δροσερά τοπία είπα να καλύψω την απουσία με δύο ομιλίες μου. Αυτήν εδώ και την άλλη στην Ελευσίνα, με θέμα την Εθνική Ανεξαρτησία και την Αριστερά.]
ΠΡΟΟΙΜΙΟ
Όσοι παρακολουθούν την αρθρογραφία μου γνωρίζουν ότι από χρόνια βρίσκομαι στα χαρακώματα με εκείνους που αμφισβητούν τη θεωρία του Λένιν για τον Ιμπεριαλισμό και με όσους – συνήθως είναι και οι ίδιοι – αμφισβητούν τη θεωρία «Μητρόπολης-Περιφέρειας», που συστηματικά έχει αναπτύξει ο Αιγύπτιος μαρξιστής Σαμίρ Αμιν, χωρίς βέβαια να είναι και ο μόνος. Η Σχολή του Monthly Review, όπως αποκαλείται η ομάδα των αμερικανών μαρξιστών οικονομολόγων γύρω από το ομώνυμο περιοδικό, δηλ. Λήο Χούμπερμαν, Πωλ Σουήζυ, Πωλ Μπάραν, Χάρρυ Μάγκντοφ, όλοι τους τώρα μακαρίτες, όπως και οι συνεχιστές τους, είναι γνωστό πως έχει σημαντικά συμβάλλει στην ανάπτυξη της προβληματικής πάνω στα δύο αυτά κρίσιμα θεωρητικά – πολιτικά και πρακτικά προβλήματα που απασχολούν την αριστερά – σε παγκόσμιο και ελληνικό επίπεδο.
Στη χώρα μας ο πιο γνωστός πολέμιος αυτών των θεωριών είναι ο Γιάννης Μηλιός και οι συνεργάτες του στο περιοδικό «Θέσεις». Συνέχεια της πολεμικής που έχω ασκήσει στις απόψεις τους και που ομολογώ ότι έχει ενταθεί τον τελευταίο καιρό, όχι χωρίς λόγο όπως θα φανεί στη συνέχεια, είναι και η σημερινή ομιλία. Πρέπει να τονίσω ότι δεν θα είναι επανάληψη των όσων έχω πει και γράψει, αλλά μια προσπάθεια μια νέας προσέγγισης του προβλήματος, πάνω στην ίδια πάντοτε γραμμή.
Τσίπρας: Ένας Παπανδρέου, Σαμαράς και Παπαδήμος, μαζί!
Ο κ.Τσίπρας στην προεκλογική του συγκέντρωση στις 23 Γενάρη 2015 είχε απευθυνθεί στο ακροατήριό του βροντοφωνάζοντας:
«Δεν ήμασταν ποτέ σαν τους άλλους και δεν θα γίνουμε ποτέ σαν και αυτούς»…
Μάλιστα. Πάμε τώρα λίγο πιο πίσω. Πάμε στη συνεδρίαση της Βουλής στις 12 Φεβρουαρίου 2012. Ηταν τότε που ψηφίστηκε το δεύτερο Μνημόνιο.
Σε εκείνη τη συνεδρίαση και για να δικαιολογήσει την επιβολή του δεύτερου Μνημονίου, ο Γιώργος Παπανδρέου κατά την διάρκεια της ομιλίας του είχε μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Αυτή η συμφωνία είναι ό,τι καλύτερο μπόρεσε να πετύχει η κυβέρνηση (…). Δεν υπάρχει κάτι άλλο, κάτι ιδεατό (…) Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε τώρα αυτήν την προσπάθεια γιατί αυτό θα σημαίνει ότι χάνουμε κάθε ευκαιρία να μπορέσουμε να επανορθώσουμε αδικίες (…) Να θυσιάσουμε πολλά για να μην χάσουμε τα πάντα από το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας (…) Δίνουμε μάχη σε τρία μέτωπα. Μάχη να κυριαρχήσει η πολιτική έναντι των αγορών, μάχη απέναντι στη συντηρητική Ευρώπη (…)».
Τι συμβαίνει με τον κ. Πρωθυπουργό;
Ο ελληνικός λαός σε κατάσταση σύγχυσης και βαθιάς
απόγνωσης παρακολουθεί τις αδιανόητες κινήσεις του πρωθυπουργού
του. Με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ο κ. Τσίπρας ζήτησε
από τους ψηφοφόρους ένα βροντερό ΟΧΙ, προκειμένου να το χρησιμοποιήσει ως όπλο,
στις διαπραγματεύσεις του με την ΕΕ. Υποσχέθηκε, όχι μόνο την οριστική κατάργηση
των μνημονίων, που εξαθλίωσαν την Ελλάδα τα πέντε τελευταία χρόνια, αλλά και
μια αναγεννημένη Ευρώπη απαλλαγμένη από τις ιδεολογικές της εμμονές για
λιτότητα. Το μεγαλειώδες, ωστόσο, ΟΧΙ, του 62% του
ελληνικού λαού, που τόλμησε να επιλέξει αριστερή κυβέρνηση, αλλά και
να αμφισβητήσει την ορθότητα των μνημονίων, φαίνεται ότι εξόργισε
το ευρωπαϊκό ιερατείο. Και αντί της αναμενόμενης ελάφρυνσης των απάνθρωπων,
αλλά και παντελώς αναποτελεσματικών μνημονιακών μέτρων, η Τρόϊκα αποφάσισε
να επιβάλλει στο λιλιπούτειο κράτος-μέλος της ένα τρίτο μνημόνιο με όρους
ακόμη σκληρότερους των δύο πρώτων, ως χαριστική του βολή. Η πρώτη συνέπεια
της επιβολής αυτής της τερατώδους συμφωνίας, θα είναι η άνοδος
του χρέους σε 201% του ΑΕΠ από 173% που είναι σήμερα. Ακολούθησε
η θεαματική μεταστροφή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, κατά 180Ο μοίρες, από την προηγουμένη
επαναστατική ατμόσφαιρα του «σκισίματος των μνημονίων», της «εθνικής κυριαρχίας»,
της κατηγορηματικής «άρνησης της λιτότητας». Παράλληλα, κρίθηκε απαραίτητη
μια μορφή κυβερνητικής και κομματικής «εθνοκάθαρσης», με την αποβολή εκείνων
των μελών, που παρέμειναν συνεπείς στις αρχές του ΣΥΡΙΖΑ και που αρνήθηκαν
να ασπαστούν ευρωλατρεία. Ο κ. Τσίπρας, στη συνέχεια, ουδόλως
αισθάνθηκε την ανάγκη να εξηγήσει στους συμπατριώτες του την ακατανόητη
αυτή συμπεριφορά του, αλλά αντιθέτως έσπευσε να παραιτηθεί και να ορίσει τη
διενέργεια πρόωρων βουλευτικών εκλογών, για τις 20 Σεπτεμβρίου. Αυτή τη φορά ο κ.
Τσίπρας απαιτεί από τον ελληνικό λαό την ακύρωση του βροντερού ΟΧΙ του δημοψηφίσματος
της 5ης Ιουλίου, από ένα ισχυρό ΝΑΙ, που θα νομιμοποιεί το γενοκτονικό
περιεχόμενο του τρίτου μνημονίου, παρότι το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος
μπορεί να μεταβληθεί μόνον με νέο δημοψήφισμα. Η αντιδημοκρατική
αυτή συμπεριφορά πρωθυπουργού, και μάλιστα της πρώτης αριστερής
ελληνικής κυβέρνησης ήταν φυσικό να πυροδοτήσει υποθέσεις για πραξικόπημα,
για προδοσία και για συνωμοσίες, που εξυφάνθηκαν στην πλάτη του ελληνικού
λαού. Πέρα, όμως, από αυτές, το βέβαιο είναι ότι το σκηνικό που επικρατεί
τους τελευταίους μήνες στην Ελλάδα, είναι σαφέστατα ένα θέατρο του παράλογου, όπου
καμία σκέψη με αφετηρία την κοινή λογική μπορεί να έχει θέση.
Θα τα καταφέρουμε
Τις τελευταίες μέρες διέρρευσε στα ΜΜΕ πως μία από τις σκέψεις για το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του Σύριζα είναι το (βαθιά πολιτικό, σαν σλόγκαν διαφήμισης) «θα τα καταφέρουμε». Την ίδια στιγμή, το Ποτάμι πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα σε αυτή τη μανατζερίστικη λογική και αντιγράφει το “Yes we can” του Ομπάμα, με το «εμείς μπορούμε».
Αλλά για ποια κατορθώματα γίνεται λόγος; Λες και δεν έχουν καταφέρει ήδη πολλά.
Σημάδια ετοιμότητας για αλλαγή
Οι παράγοντες που διαμορφώνουν την ιστορία ενός λαού δεν διαφέρουν σημαντικά από αυτούς που διαμορφώνουν τη ζωή ενός ατόμου. Kαίριο ρόλο και στις δύο περιπτώσεις παίζουν μάλλον οι συγκυρίες, οι συμπτώσεις, οι επιπόλαιες επιλογές, η βραδύτητα των επιγνώσεων – «άργησα να καταλάβω», είναι η συχνή αιτιολόγηση δραματικών σφαλμάτων με ισόβιες επιπτώσεις.
Πολύ συχνά, επίσης, τη ζωή των ατόμων, όπως και την εξέλιξη των κοινωνιών, την καθορίζουν όχι τα πραγματικά δεδομένα και γεγονότα, αλλά «το κοινωνικό φαντασιακό»: η ισχύς των υποκειμενικών και γενικευμένων εντυπώσεων. Πόσες συνεργασίες έχουν αποτύχει βασισμένες σε λάθος αρχικές εντυπώσεις, πόσοι διανοητικά μειονεκτικοί ή αδίστακτα ανήθικοι έχουν ανεβεί σε θώκους ηγετικούς, επειδή το οικογενειακό τους όνομα εντυπωσίαζε τις μάζες
Σπύρος Σαγιάς: Ο γενικός γραμματέας της επιχειρηματικής ελίτ
Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
Σημείωση 25/6/2015: Όταν πριν από λίγες ημέρες διαφαινόταν άσπρος καπνός από τις Βρυξέλλες κατά τις συναντήσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους εκπροσώπους των δανειστών, κάποιοι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είχαν βγάλει τα κουμπιουτεράκια…
Με τον Θοδωρή Μιχόπουλο να έχει προς στιγμήν αποχωρήσει διακριτικά από το προσκήνιο και να μοιράζει απλώς τα non paper του Μαξίμου, ο γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Σπύρος Σαγιάς έλεγε σε δημοσιογράφους που εμπιστεύεται και γνωρίζει ότι η –όποια– συμφωνία πρέπει να περάσει από το Ελληνικό Κοινοβούλιο με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες για τον ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με τη λογική και τους υπολογισμούς του ίδιου αλλά και του Νίκου Παππά, που πρώτος απ’ όλους μίλησε για κομματική πειθαρχία, οι βουλευτές που δεν θα ψηφίσουν τη συμφωνία κυβέρνησης και εταίρων είναι πέντε με έξι. Και αν αυτοί που σκέφτονται να πούνε το μεγάλο όχι ποντάρουν στην αποθέωση και την αποδοχή από τη μερίδα εκείνη του κόσμου που θεωρεί ότι δεν πρέπει να υπάρξει συμφωνία με κάθε κόστος, θα πρέπει μάλλον να φορέσουν τα κράνη τους και να αρματωθούν προκειμένου να αντεπεξέλθουν στον πόλεμο που θα τους εξαπολύσει το εγχώριο σύστημα. Και μιλάμε για το γνωστό σύστημα που αποτελείται από επιχειρηματίες, μιντιάρχες και ΣΕΒ και το οποίο ουσιαστικά κυβερνά τη χώρα. Η φράση που αποδίδεται στον Σπ. Σαγιά είναι: «Πέντε-έξι δεν θα ψηφίσουν και αυτούς θα τους ξεφτιλίσουμε». Σε αυτόν αποδίδεται και το παραπολιτικό του ΒΗΜΑτοδότη που έγραψε: «Ρώτησα πάντως κορυφαίο κυβερνητικό παράγοντα αν υπάρχει θέμα με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μου είπε ευθέως πως εκτιμά ότι η Ζωή θα ψηφίσει τη συμφωνία, δηλαδή θα πει ‘‘ναι σε όλα’’. Άλλωστε, μαθαίνω από το κυβερνητικό στρατόπεδο ότι ορισμένοι διεμήνυσαν στην κυρία Κωνσταντοπούλου ότι αν δεν ψηφίσει τη συμφωνία, ‘‘τότε καλό είναι να αλλάξει… δουλειά’’».
Τσίπρας και εκλογές: η κάλπη της «εθνικής συνενοχής»
Οι εκλογές που προκήρυξε ο Τσίπρας, θεωρώ ότι θα περάσουν στην ιστορία ως οι εκλογές της ιδεολογικής μνημονιακής συναίνεσης. Πολλοί θα περιμένουν οι εκλογές αυτές να είναι έκφραση «εθνικής ενότητας και ομοψυχίας» επενδύοντας σ’αυτό, ιδιαίτερα στην (πολύ πιθανή) περίπτωση που η συγκυρία οδηγήσει σε «συνεταιριστικά» κυβερνητικά σχήματα. Όμως, θα είναι οι εκλογές της «εθνικής συνενοχής» για την πλήρη και τελική εθνική και οικονομική εγκαθίδρυση της νεοαποκιοκρατίας στη χώρα, με ένα μνημόνιο «δημοκρατικά» αποδεκτό και ψηφισμένο από τους πολίτες της.
Για τους παραπάνω λόγους, προσβλέποντας στην πολιτική του επιβίωση πρωτίστως, θεωρώ ότι ο Τσίπρας διάλεξε το δρόμο της κάλπης. Και τούτη η κάλπη, στέλνει ένα μήνυμα «προς τα έξω» και «προς τα μέσα».
«Προς τα έξω», δίνει σινιάλο στους δυνάστες-δανειστές και ιδιαίτερα στη Γερμανική ηγεμονία, (αλλά και προς τις Η.Π.Α) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίσσεται σ’έναν αξιόλογο στρατηγικό εταίρο που κατανοεί τα αρχικά σχέδιά τους για κυβερνήσεις «εθνικής συναίνεσης», ώστε να εφαρμοστούν οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, με τη λιγότερο δυνατή κοινωνική ένταση. Άλλωστε οι εκλογές στις αποικίες, ποτέ δεν γίνονται χωρίς την συνειδητή ή ασυνείδητη έγκριση των αποικιοκρατών. Το διαφορετικό είναι, ότι στις μέρες μας, απλά, συντελούνται με μεταμοντέρνο και δήθεν δημοκρατικό πρόσωπο. Και ο νέος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εγγυηθεί την αναβάθμιση της απολυταρχικής γερμανικής Ε.Ε μέσω της «δημοκρατίας» που τόσο έχει εσωτερικά καταστρατηγήσει, συνεχίζοντας το έργο των προκατόχων του, αλλά εντέλει θέλει να την υπερασπιστεί (μύλος η υπόθεση). Στην περίπτωση που επιπλεύσει ως κυρίαρχος πολιτικά πόλος και προωθηθούν οι αλλαγές που θέλουν οι ξένες και ντόπιες ολιγαρχίες, ευελπιστεί στη μεγαλοψυχία των ηγεμόνων του, ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να διεκδικήσει εκ νέου την αυτοδύναμη εξουσία με δώρο κάποιες κοινωνικές ελαφρύνσεις και χαλάρωση του κορσέ της αντιλαϊκής λιτότητας.
Τρίτη 25 Αυγούστου 2015
Η θλίψη της φλυαρίας και η χαρά της πράξης
«Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία, η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στην Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις…. είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα» Γιώργος Σεφέρης. Ημερολόγιο, 1945.
1. Η Κίνηση Αλληλεγγύης της Αλεξανδρούπολης ως παράδειγμα για όλη την κατεχόμενη Ελλάδα
Τέσσερα περίπου χρόνια πριν, μιλώντας σε εκδήλωση για την κρίση και το ρόλο του λαού μας, ως αντιστασιακού φορέα στην καταστροφή, τέθηκε στο τέλος της συζήτησης, το εξής προβοκατόρικο ερώτημα από πρώην «ιδιαίτερο βουλευτού»- νυν υψηλά ιστάμενο περί της δημόσιας διοίκησης : «Και τι μπορούμε να κάνουμε;» Απαντώντας στο «φίλο» αναφέραμε ότι δίπλα του υπάρχουν οικογένειες, ηλικιωμένοι, άνεργοι, παιδιά που πεινούν. Ας αρχίσουμε λοιπόν από αυτούς έχοντας υπόψη ότι η πρώτη επαναστατική πράξη των Ελλήνων, από το 1821, μέχρι την κατοχή της περιόδου 1941-1944, ήταν να βοηθήσουν τους λοιμοκτονούντες συνανθρώπους τους.
Ο τελευταίος να κλείσει το κόμμα
Του mitsos175
Φεύγουν από πόρτες
και παραθύρια. Φεύγουν οι Αριστεροί, φεύγουν κι οι άλλοι της ΕΕ που βλέπουν πως
δεν υπάρχει μέλλον.
Εκτός όμως
από τα πολλά στελέχη, φεύγει ο κόσμος αηδιασμένος κι αγανακτισμένος. Άντε να δούμε
ποιός θα μείνει στο ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι όπως πάει
αγάπη μου, θα τη φτάσει τη ΝΔ, μη σου πω θα την περάσει κιόλας στον κατήφορο.
Παλιότερα ήταν
το ζήτημα πιο κόμμα ανέβαινε κι έπαιρνε τους περισσότερους. Τώρα θα είναι όπως το
Μάη του 2012. Ποιός θα χάσει τους λιγότερους. Σαν το ΠΑΣΟΚ φθείρεται ο ΣΥΡΙΖΑ με
διαρκώς αυξανόμενη ταχύτητα. Ξέρεις τι κάνει η πτώση από μεγάλο ύψος με επιτάχυνση
10% ανά εξάμηνο; Ένα τεράστιο κρατήρα στο έδαφος. Εκεί θα χωθούν μπας και γλυτώσουν
αλλά εκεί θα τους θάψει ο κόσμος. Κι η ΝΔ χάλια τα πάει όμως οι αποχωρήσεις από
το ΣΥΡΙΖΑ έχουν μορφή χιονοστιβάδας.
Τι γραμματείς
να φεύγουν, τι από την αριστερή πλατφόρμα, τι 53 τι χίλιοι δεκατρείς. Το χειρότερο
για τον Αλέξη, είναι πως δε φεύγουν μόνοι τους. Πάει και κόσμος μαζί τους. Κόσμος
που πίστεψε κι απογοητεύτηκε. Που εξαπατήθηκε και θύμωσε. Μάχη με το χρόνο δίνει
ο Τσίπρας. Να προλάβει να βγει πρώτος πριν διαλυθεί. Αν οι εκλογές γίνονταν μερικούς
μήνες, μετά θα μιλούσαμε για μονοψήφια ποσοστά. Αλλά πέντε μήνες είναι σχετικά λίγο
χρονικό διάστημα κι ελπίζουν στα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ πως δε θα φύγουν πάνω από
10%.
Μην ξεχνάμε πως
ναι μεν βγήκε με 8,5% διαφορά, αλλά μετά το ΟΧΙ η ΝΔ συρρικνώθηκε σε μεγάλο βαθμό,
πράγμα που έκανε τους βαρόνους της να διώξουν με τις κλωτσιές το Σαμαρά, στον οποίο
προσπαθούν να χρεώσουν κάθε τι στραβό της γαλάζιας συμμορίας. Ποιός θα χάσει τα
πιο πολλά;
Ανοιχτή επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη προς τον Παναγιώτη Λαφαζάνη
Δεν μπορείς να χτυπήσεις το σύστημα μέσα από το σύστημα
Αγαπητέ Παναγιώτη,
Στη συνάντηση που ζήτησες πριν λίγες μέρες, συμφώνησες μαζί μου ότι η σημερινή Βουλή στην ουσία αποτελεί κύριο όργανο στην υπηρεσία της μνημονιακής πολιτικής με σκοπό την ψήφιση των νόμων που την υπηρετούν με δημοκρατικό μανδύα.
Γιατί η ύπαρξη μιας μόνιμης μειοψηφίας (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) χρησίμευε σαν άλλοθι για τους Συστημικούς Εξουσιαστές, Έλληνες και ξένους. Κυρίως τους ξένους. Κάποτε όλοι σας στον ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα πιστέψατε ότι με την κατάκτηση της πλειοψηφίας στη βουλή και την ανάδειξή σας σε κυβέρνηση θα κατορθώνατε να χτυπήσετε την καρδιά του Συστήματος και να μεταβάλετε τη Βουλή από μνημονιακή σε αντιμνημονιακή. Τι έγινε τελικά;
Αυτό που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να δυναμώσει το Μνημονιακό Μέτωπο. Να γίνει δηλαδή οι ίδιος μνημονιακή δύναμη μετά την Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το νεοσυσταθέν ΠΟΤΑΜΙ.
«Νόμος είναι η σωτηρία του πολιτικού συστήματος»!
Ο «καυγάς» Παυλόπουλου- Κωσταντοπούλου/ Το κουρέλιασμα των «θεσμών»...
Του Δάνη Παπαβασιλείου
Ένας ιδιότυπος «πόλεμος» έχει ξεσπάσει το τελευταίο διάστημα μεταξύ των πολιτειακών «θεσμών» του κράτους. Ο ένας κατηγορεί τον άλλο για «αντισυνταγματικότητα», για έλλειψη «νομιμότητας», για υπέρβαση αρμοδιοτήτων κ.ά. Τελευταίο «επεισόδιο» σ΄ αυτό τον πόλεμο είναι η αντιπαράθεση μεταξύ του Προέδρου της Δημοκρατίας και της Προέδρου της Βουλής, σχετικά με τη διαδικασία των «εντολών».
Αν αφαιρέσουμε δύο προφανείς σκοπιμότητες, δηλαδή τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης (από το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών) και της προσωπικής προβολής κάποιων θεσμικών παραγόντων, υπάρχει κάτι ακόμα, που φωτίζει τις αιτίες αυτού του «πολέμου».
Από τη γέννηση τους, οι «θεσμοί» έπαιζαν το ρόλο του εγγυητή της ομαλής λειτουργίας του αστικού πολιτικού συστήματος.
Οικονομία στα μέτρα του Ράιχ
Το υπουργείο Οικονομικών ορίζει τις Τράπεζες ως κυβερνήτες
ΑΦΜ εκ γενετής, επιβολή πλαστικού χρήματος.
Ο καλύτερος μνημονιακός κυβερνητικός υπάλληλος αποδεικνύεται ο υπουργός Αλεξιάδης. Τρία σχέδια φορολογικής μέγγενης βάζει μπροστά καθιστώντας άκυρες τις εκλογές πριν καν γίνουν εφόσον τα μέτρα αφορούν την καθημερινότητα και το μέλλον των πολιτών άσχετα με την πολιτική επιλογή τους.
Εδώ μωρή θα λέγεσαι Μαρία
Διάβασα τις προάλλες στην βρεττανική εφημερίδα Independent ότι στο Ντουμπάι ένας φανατικός ισλαμιστής άφησε την εικοσάχρονη κόρη του να πνιγεί μπροστά στα μάτια του προκειμένου να μην την αγγίξουν οι ναυαγοσώστες. Ο στοργικός πατέρας τούς απαγόρεψε να την ακουμπήσουν και προτίμησε να τη βλέπει να ξεψυχάει λίγα μέτρα πιο κει.
Αυτή ήταν άλλη μια γυναίκα, ανάμεσα στα εκατομμύρια στον πλανήτη, που για ζωή γνώρισε την αποκλειστική της διαχείριση-διάθεση-ανάθεση-διακίνηση-απόσυρση από έναν άντρα, ως προϊόν που του ανήκει.
Για την «πολιτισμένη» Δύση η παραδοχή της κατάστασης της γυναίκας-σκλάβας σε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, λόγω θρησκευτικής καταπίεσης, είναι εύκολη. Το δύσκολο είναι να καταλάβει ο καθένας σ’ αυτό το τεταρτιμόριο της γης, που σου λέει «ποια καταπίεση, ξεβράκωτες γυρνάνε όλες» ότι η γυναίκα παραμένει υπό εκμετάλλευση ως το πιο κερδοφόρο είδος στον πλανήτη.
Αλλού δηλαδή είναι γυναίκα με μπούργκα, που απαγορεύεται να φανεί ο αστράγαλός της, και που ο γυναικολόγος κοιτάζει με καθρεφτάκι τη μήτρα της γιατί θα τον αποκεφαλίσουν αν κοιτάξει την κλειτορίδα της επειδή ανήκει σε άλλον, εδώ είναι γυναίκα με ψυχική αναπηρία, που ένα ολόκληρο σύστημα την κάνει από τότε που γεννιέται -συμπεριλαμβανομένης και της γεμάτης αγάπη θρησκείας που την αποκαλεί «σκεύος ακαθαρσιών»- να νιώθει μισός άνθρωπος αν δεν παστωθεί πατόκορφα με διάφορα σκευάσματα, σε σημείο μετάλλαξης, για να είναι αποδεκτή από τα κοινωνικά πρότυπα.
Μ-Λ ΚΚΕ: Η «Λαϊκή Ενότητα», μια νέα παραλλαγή της πολιτικής αυταπάτης περί «αριστερού κυβερνητισμού»
Λίγες μόλις μέρες
πριν η "Αριστερή Πλατφόρμα" αντιμετώπιζε τη μνημονιακή υπογραφή Τσίπρα
περίπου σαν ένα «πολιτικό παράπτωμα» που θα παλέψει να το διορθώσει ή όπως το είπε
ο Π. Λαφαζάνης «θ’ αγωνιστώ το νέο μνημόνιο να γίνει μικρή παρένθεση για την κυβέρνηση».
Σήμερα, μετά
και την απομάκρυνση των στελεχών της από τις υπουργικές θέσεις, την προκήρυξη πρόωρων
εκλογών και τη δημιουργία της Λαϊκής Ενότητας, η «Αριστερή Πλατφόρμα» επιχειρεί
να εξαγνιστεί για τη συνέργεια που έχει επιδείξει στην πολιτική της ηγεσίας του
ΣΥΡΙΖΑ, η οποία οδήγησε ως το σημείο να φορτώνει τον ελληνικό λαό με νέα μνημονιακά
μέτρα.
Πόσα ΚΚΕ μπορούμε να καταναλώσουμε;...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)