Του Αλέξη Παπαχελά
Δεν νομίζω ότι έχω ξαναζήσει προεκλογική περίοδο με τόσους θυμωμένους, αλλά και απελπισμένους ψηφοφόρους. Παλαιότερα, συναντούσες τέτοιους κεντρώους οι οποίοι λειτουργούσαν σαν βαρόμετρο. Ηταν οι άνθρωποι που ψήφισαν Σημίτη, μετά Καραμανλή και Παπανδρέου και οι οποίοι αποτελούν τον «μεσαίο χώρο». Τώρα, ο πληθυσμός των οργισμένων και αναποφάσιστων έχει εξαπλωθεί και αφορά συμπολίτες μας, οι οποίοι ήταν έως πρόσφατα «γενετικά τροποποιημένοι» ως προς την πολιτική τους τοποθέτηση, δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από το μπλε ή το πράσινο. Η κρίση έχει φέρει τα πάνω-κάτω στη ζωή τους και έχει συμπαρασύρει μαζί κάθε ενθουσιασμό ή φανατισμό -όπως το πάρει κανείς- για τα κόμματα.
Οι άνθρωποι του μεσαίου χώρου αντιλαμβάνονται πόσο κρίσιμο είναι να σχηματισθεί μια φιλοευρωπαϊκή πλειοψηφία στις κάλπες, να πάρουν δηλαδή Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατική Συμμαχία, Δράση και ίσως η Δημοκρατική Αριστερά πάνω από 50%. Χωρίς μια τέτοια πλειοψηφία θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να κυβερνηθεί η χώρα στις δύσκολες συνθήκες των επόμενων μηνών.
Από τη μια, λοιπόν, έχουμε την ανάγκη για σταθερότητα, αλλά και απομόνωσης των ακραίων στοιχείων της πολιτικής. Αυτό τουλάχιστον λέει η λογική. Από την άλλη, σε ρωτούν «πώς θα ψηφίσω εγώ τους ίδιους που μας έφεραν έως εδώ; Τους βλέπεις εσύ να βάζουν νέο αίμα στα ψηφοδέλτιά τους ή να αλλάζουν πραγματικά μυαλά;». Η αμφισβήτηση αυτή συμπαρασύρει και τα μικρά «φιλελεύθερα» κόμματα, ενώ στον ορίζοντα δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι νέο, λαμπερό που θα μπορούσε να εκφράσει την επιθυμία για δημιουργία, αλλά και ανανέωση.
Οπότε; Δύσκολο να προβλέψει κανείς τι θα συμβεί έως τις εκλογές. Τώρα πρυτανεύει ο θυμός και η διάθεση για τιμωρία. Οσο θα πλησιάζουμε στις κάλπες, θα γίνεται πιο ξεκάθαρο ποια είναι τα διλήμματα και το διακύβευμα. Ρεύμα ή αέρας νίκης δεν φαίνεται για κανέναν στο φιλοευρωπαϊκό στρατόπεδο. Αντιθέτως, ρεύμα έχουν οι δυνάμεις της διαμαρτυρίας, έστω και της άλογης διαμαρτυρίας. Κάποιοι προβλέπουν ότι η δυναμική τους θα ξεφουσκώσει όσο πλησιάζουμε στις εκλογές. Κάποιοι άλλοι, πάλι, φοβούνται πως τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας θα ανεβάσουν για χιλιοστή φορά την ίδια παράσταση, με τους ίδιους ηθοποιούς και τα ίδια σκηνικά μπροστά σε ένα κοινό που δεν είναι απλά δύσπιστο, δεν θέλει καν να τους βλέπει. Εχουν ελάχιστο χρόνο να αλλάξουν πρόσωπα, σκηνικά, σενάριο. Αν δεν το κάνουν, θα μείνουν στο ακροατήριο κάποιοι που αποκοιμήθηκαν στην προηγούμενη ή προπροηγούμενη παράσταση και απλώς δεν θέλουν να μετακινηθούν.
Ανάρτηση από : http://www.kathimerini.gr/