Το «διάγγελμα αισιοδοξίας» του Αντ. Σαμαρά είναι σίγουρα εμπνευσμένο από κάποιο επεισόδιο της σειράς των «μικρών Μήτσων» του Λ. Λαζόπουλου: Ο περιδεής και ψοφοδεής «δημόσιος υπάλληλος» επιδίδεται σε «ασκήσεις θάρρους», προκειμένου να δώσει κουράγιο στον εαυτό του και να πείσει τους γύρω του -έστω και προσχηματικά- ότι ασκεί εξουσία και ότι επιτελεί κάποιο ρόλο…
Δυστυχώς για τη χώρα και το λαό της, η στάση -και η κατάσταση- αυτή του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του αποτελεί μια θλιβερή και τραγική πραγματικότητα. Η πορεία προς την καταστροφή -που έχει ήδη επέλθει σε ένα μεγάλο της τμήμα- δεν ανακόπτεται και δεν αντιμετωπίζεται με «ψεύτικους παραδείσους» τεχνητής αισιοδοξίας ούτε με επαγγελίες και μέτρα που, ακόμα κι αν εφαρμοσθούν, δεν πρόκειται να προσφέρουν καμιά ουσιαστική βοήθεια στους πληττόμενους πολίτες, στις επιχειρήσεις και στις επαγγελματικές δραστηριότητες, που καταρρέουν οδηγώντας καθημερινά στον εφιάλτη της ανεργίας περίπου 3.000 νέους άνεργους.
Ποια είναι η αλήθεια που κρύβεται πίσω από το «τσουνάμι» αισιοδοξίας; Στην πράξη, οι όροι και οι προϋποθέσεις που τίθενται τόσο για τη ρύθμιση χρεών προς το Δημόσιο, όσο και εκείνων προς τις τράπεζες, περιορίζουν ασφυκτικά στην πράξη τον αριθμό των πολιτών που μπορούν να κάνουν χρήση τους. Το κυριότερο: Τα χρέη και οι οφειλές αντιστοιχούν σε εισοδήματα που σήμερα δεν υπάρχουν ή έχουν περιορισθεί στο όριο της επιβίωσης. Η αγορά έχει «στεγνώσει» και δεν κυκλοφορούν πια ελληνικά ευρώ, στο ποσοστό που τους αντιστοιχεί… Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, στον ιδιωτικό κυρίως τομέα, παραμένουν απλήρωτοι επί πολλούς μήνες… Όσο για τα δήθεν «πρωτογενή πλεονάσματα», ακόμα δεν έχει καταβάλει το Δημόσιο τα άνω των 7 δισ. ευρώ που οφείλει στους ιδιώτες, παρόλο που έχει εισπράξει το ποσόν…
Ακόμα και η εξαγγελθείσα μείωση του «χαρατσιού» της ΔΕΗ κατά 15% υποκρύπτει το γεγονός ότι το «χαράτσι» θα αυξηθεί συνολικά για την ακίνητη περιουσία και με τον ΦΠΑ του 2013 και με τις αυξήσεις του ΕΣΤΗΔΕ στα εκτός σχεδίου…
Όμως η θεατρική παράσταση της μνημονιακής συγκυβέρνησης δεν έχει πια «θεατές»… Η ταπείνωση και ο ευτελισμός στον οποίο υποβλήθηκε η κυβέρνηση -και οι ηγεσίες των κομμάτων που τη συνθέτουν- από την «τρόικα» κατά τη διάρκεια των «διαπραγματεύσεων» (οι λέξεις έχουν απολέσει το νόημά τους), με τη βίαιη επιβολή των βουλήσεων της -ιδιαίτερα στο θέμα της απόλυσης των δημοσίων υπαλλήλων- αποδόμησαν και τα τελευταία αποθέματα αξιοπιστίας της συγκυβέρνησης. Για πρώτη φορά επίσημα η εκδηλωμένη βούληση του πρωθυπουργού απορρίφθηκε αυτόματα μετά τη συνάντησή του με την «τρόικα». Όσο για τον κ. Μανιτάκη, θα όφειλε να επιλέξει το δρόμο της παραίτησης… «Υπάρχει και φιλότιμο», όπως τιτλοφορείται η παλιά, κλασική ελληνική ταινία…
Επί της ουσίας: Ο κ. Αντ. Σαμαράς γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να «πείσει», όποιον ρόλο κι αν υποδυθεί. Απλώς χρειάζεται μια «παραμυθία», μια ψευδαίσθηση, μέχρις ότου διενεργηθούν οι εκλογές στη Γερμανία… Μετά έχει ο Θεός… Θα αρχίσει η «αφήγηση» περί μειώσεως του χρέους και οριστικής εξόδου από την κρίση…
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα παραμένει τελματωμένο. Η συγκυβέρνηση έχει σταθεροποιηθεί ως προς τις εσωτερικές της ισορροπίες, τις οποίες ελέγχει, αφού οι όποιες «διαφωνίες» αποτελούν ένα παιγνίδι που καταλήγει στον συμβιβασμό. Έχει επίσης «ισορροπήσει» τις σχέσεις της με την «τρόικα», έχοντας πλήρως και συνειδητώς αποδειχθεί τον υπάλληλο ρόλο της και έχοντας παράλληλα παραιτηθεί από κάθε είδους διεκδίκηση.
Όταν φθάσει η στιγμή να αποχωρήσουν ο κ. Αντ. Σαμαράς και οι «συγκάτοικοί» του από την κυβέρνηση, τότε θα ακολουθήσουν το πολιτικό παράδειγμα του Γ. Παπανδρέου: Θα κατηγορήσουν τους τροϊκανούς, το ΔΝΤ, τη Ά. Μέρκελ για την εφαρμογή μιας λανθασμένης συνταγής στην οποία οι ίδιοι «αντιτάχθηκαν» στα όρια του εφικτού…
Η αξιωματική αντιπολίτευση παραμένει στάσιμη, ανίκανη να πολιτικοποιήσει και να «κεφαλαιοποιήσει» την ευρύτατη κοινωνική διαμαρτυρία. Στην πράξη ο ΣΥΡΙΖΑ βιώνει μια ιστορική αντινομία: Τόσο πολιτικοϊδεολογικά όσο και οργανωτικά εξακολουθεί να «σκέπτεται» και να δρα σύμφωνα με την ιστορική του «ταυτότητα». Δεν μπορεί να ενσωματώσει πολιτικοϊδεολογικά τα κοινωνικοπολιτικά ρεύματα και τις κοινωνικοεπαγγελματικές ομάδες που είτε ανήκουν στον κεντροαριστερό χώρο, είτε συρρέουν από όλο το εύρος του πολιτικοϊδεολογικού φάσματος. Αντί για ένα συνεκτικό πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης και μια δέσμη πολιτικοϊδεολογικών θέσεων που θα συγκροτούν μια ολοκληρωμένη αριστερή πρόταση ικανή να διαμορφώσει μια σύγχρονη εθνική-πατριωτική στρατηγική, ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει μια εξωτερικού χαρακτήρα σύνδεση με τις κοινωνικές αυτές ομάδες και πολιτικοϊδεολογικά ρεύματα, τροποποιώντας φραστικά τις θέσεις του… Δημιουργεί με τον τρόπο αυτό μια σύγχυση και μια ασάφεια, την περίοδο ακριβώς που η κοινωνία χρειάζεται σαφείς στόχους και προοπτικές.
Σ' αυτό το πολιτικό τοπίο, το ΚΚΕ «αποσύρεται» από κάθε είδους πολιτική συνεργασία και τονίζει την παραδοσιακή του «ταυτότητα», θεωρώντας ότι η αυτοαπομόνωση αυτή αποτελεί ιστορικό όρο της επιβίωσης και της αυτοαναπαρωγής του. Καπιταλισμός και Ευρωπαϊκή Ένωση συνιστούν τους στρατηγικούς αντιπάλους του, ενώ ως τακτικώς αντίπαλος κηρύσσεται ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αποχωρήσαντες κατά καιρούς «συμβιβασμένοι και ρεφορμιστές» από το ΚΚΕ… Σ' αυτό το πλαίσιο, ο κ. Κουτσούμπας αποτελεί τον ιδεώδη τύπο, τον «ιδεότυπο» του γενικού γραμματέα που θα εκφράσει και θα υλοποιήσει τη στρατηγική αυτή.
|
Ο Μενέλαος Γκίβαλος είναι Αναπληρωτής καθηγητςή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
Ανάρτηση από: http://www.paron.gr
| |