Ομολογώ πως, τόσα χρόνια στην Κύπρο, την Άλωνα ποτέ δεν την επισκέφτηκα. Πήγα πρόσφατα, για να θάψουμε τη μητέρα της φίλτατης Ελένης Νικοδήμου. Οι συγκινήσεις ήταν πολλαπλές. Το ταξίδι αυτό με πήρε πίσω σε μια Κύπρο που νόμιζα πως είναι χαμένη. Το τοπίο μύριζε Κύπρο, όπως και οι άνθρωποι του χωριού. Μαυροντυμένες γυναίκες και άντρες με πρόσωπα σοβαρά και πονεμένα κατέκλυσαν την πανέμορφη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Στην είσοδο μία γυναίκα μάς πρόσφερε το κερί που όλοι ανάψαμε όπως παλιά. Έχει 50 χρόνια να πάρω κερί στο χέρι στην εκκλησία. Με αναμμένα τα κεριά, κάθε πρόσωπο φωτιζόταν, όπως αρμόζει στην εκκλησία. Τα πρόσωπα έλαμπαν και η ψυχή μας ξαλάφρωνε από τον πόνο και τα βάσανα. Σαν να κρατούσαμε την ψυχή μας στα χέρια μας. Μετά, όταν τέλειωσε η νεκρώσιμη ακολουθία, μ’ έναν ψάλτη υψηλών προδιαγραφών, ένας άλλος άνθρωπος της εκκλησίας ήρθε και πήρε τα σβησμένα πια κεριά μας, για να τα παραδώσει σε μία κυρία, προφανώς υπεύθυνη για την ανακύκλωσή τους. Στο κοιμητήριο, λίγα μέτρα από την εκκλησία, οι ίδιοι οι συγχωριανοί έθαψαν το λουλούδι της Νικοδήμου και όχι κάποιοι Πακιστανοί και Σριλανκέζοι, όπως συμβαίνει στη Λευκωσία. Εντύπωση έκανε και το γεγονός ότι δεν υπήρχε καμμία οικιακή βοηθός να κλαίει τη θανούσα, όπως πάλι συμβαίνει στη Χώρα. Στη συνέχεια, πήραμε τις ελιές μας, λίγο καλό χαλούμι κι ένα υπέροχο κουλούρι με σησάμι και είπαμε λόγια της παρηγοριάς. Προσέξτε, όχι βιομηχανοποιημένο πακέτο με ξερό ψωμί και δύο ελιές, αλλά αυθεντικά προϊόντα μιας Κύπρου που αλλού έχει χάσει τον μπούσουλά της. Ανεβαίνοντας την ανηφόρα από την εκκλησία για να πάμε στον καφενέ του χωριού, είδα γέρους 85 ετών να ανεβαίνουν τα σκαλιά με μεγαλύτερη ευκολία απ’ ότι εμείς οι πιο νέοι Λευκωσιάτες. Κοιτάζοντας τις φάτσες τους, κατάλαβα πως στα νιάτα τους όργωναν τα περήφανα βουνά και τα υψώματα που τόσο γλαφυρά περιέγραψε στον σεμνό και γεμάτο πραγματική αγάπη επικήδειο η Νικοδήμου, έτσι για να μην τους συλλάβουν οι Άγγλοι.
Πρέπει επίσης να πω πως το χωριό ήταν πεντακάθαρο, σε αντίθεση με άλλα που είδαμε κατά τη διαδρομή μας. Πρέπει επίσης να δώσουμε συγχαρητήρια στους Αλωνεύτες, που με ελάχιστα χρήματα ομορφαίνουν το χωριό τους αντί να το καταστρέφουν, όπως συνηθίζεται στην ύπαιθρό μας.
Αυτήν την Κύπρο νοσταλγώ, όχι διότι είναι γραφική, αλλά επειδή είναι αυθεντική, χωρίς λούσα και ψευτιές. Είναι πραγματική και όχι εικονική. Αυτή η Κύπρος αντιστέκεται στις ορδές των πολλαπλών Αττίλων. Αν χάσουμε και αυτήν την Κύπρο, ίσως και να έχουν δίκαιο διάφοροι που λένε ότι σαν ένας τόπος δεν σου κάνει την καρδιά και την ψυχή να φτερουγίζει, δεν σου αξίζει ούτε σου ανήκει. Αιωνία η μνήμη της κυρίας Ειρήνης. Σαν αγγελούδι έμοιαζε, ακόμη και νεκρή. Τέτοιες γυναίκες βγάζει ο τόπος μας και εμείς ντρεπόμαστε γι’ αυτές. Σαν δεν ντρεπόμαστε!
Ανάρτηση από: http://vasosftohopoullos.wordpress.com