Στην όψιμη προσπάθεια της Κυβέρνησης να εκριζώσει τη Χρυσή Αυγή – το ένα άκρο – με τη βαθύτερη σκέψη πάντοτε να στριμώξει και το άλλο άκρο – την αριστερά γενικά και τον ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα αυτή τη στιγμή, μαζί και κάθε κίνημα αντίστασης ή αμφισβήτησης του εκθεμελιωτικού της πατρίδας έργου της – «τοις κείνων ρήμασι πειθόμεν(η)», δηλαδή της ΕΚΤ, ΔΝΤ, δανειστών κλπ., διαβάζουμε και ακούμε ό,τι ένας φανατικός και διεστραμμένος εγκέφαλος μπορεί να «κατεβάσει».
Ξεκίνησαν με τη «θεωρία» των «δύο άκρων». Δεν πρόκειται βέβαια για «θεωρία», αλλά έναν ακραίο «ιδεολογικό» ισχυρισμό. Που κοινωνιολογικά εκφράζει τις λεγόμενες «μεσαίες» τάξεις και στρώματα. Που θεωρούν τον εαυτό τους ως «Δημοκράτες». Ο Μαρξ – πολύ πριν οι διάφοροι Λαζαρίδηδες, Φαήλοι, πρωθυπουργοί και πρόεδροι παλιών μεγάλων σοσιαλιστικών κομμάτων της χώρας και λοιποί «διανοούμενοι» δημοσιογράφοι πιάσουν «δουλειά» με το θέμα – είχε γράψει:
«Μα ο δημοκράτης, επειδή αντιπροσωπεύει τη μικροαστική τάξη, δηλ. μια μεταβατική τάξη που μέσα σ’ αυτήν αμβλύνονται ταυτόχρονα τα συμφέροντα δύο τάξεων, φαντάζεται πως βρίσκεται πάνω από την ταξική αντίθεση. Οι δημοκράτες αναγνωρίζουν ότι απέναντί τους στέκεται μια προνομιούχα τάξη, αυτοί όμως μαζί με όλο το υπόλοιπο έθνος, αποτελούν το λαό. Εκείνο που αντιπροσωπεύουν είναι το δίκιο του λαού, εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι το συμφέρον του λαού. Γι’ αυτό δεν έχουν σε έναν επικείμενο αγώνα να εξετάσουν τα συμφέροντα και τις σχέσεις των διαφόρων τάξεων [1]
Δεν περιμέναμε από τους προαναφερθέντες να εξετάσουν τα συμφέροντα και τις σχέσεις των διαφόρων τάξεων της ελληνικής κοινωνίας – και βέβαια όχι μόνο της ελληνικής. Δεν θέλουν να ακούνε για «τάξεις» και προπαντός για «πάλη των τάξεων». Και ας μην ανακάλυψε την πάλη των τάξεων ο Μαρξ αλλά αστοί ιστορικοί και οικονομολόγοι [2] . Δεν θέλουνε γιατί ανήκουν στην κυρίαρχη τάξη, το κυρίαρχο κοινωνικο-οικονομικό-πολιτικό μπλοκ εξουσίας επί των εργαζομένων, που ζούνε από το μόχθο και τον ιδρώτα τους. Αυτό το μπλοκ – σε αγαστή συνεργασία και υπό την προστασία και καθοδήγηση των ξένων ομογάλακτων τους – αυτή τη στιγμή (εδώ και 3 χρόνια) ξεπουλάνε τον πλούτο της χώρας, της πατρίδας μας – άσχετα αν δεν τον συμφέρει να το βλέπει ο «εθνικιστής» κ. Φαήλος Κρανιδιώτης που μας κάνει τη χάρη να μην είναι «φυλετιστής» και γι αυτό και «χρυσαυγίτης» - και στην κυριολεξία στύβουν τον ελληνικό λαό.
Ενώ λοιπόν αυτοί αποτελούν το ένα άκρο – το αντιλαϊκό και αντεθνικό – θέλουν να παραστήσουν ότι αυτοί είναι ο «λαός», αυτοί οι «δημοκράτες» και όσοι δεν συμφωνούν μαζί τους, στη θεωρία και την πολιτική πρακτική, αποτελούν τα δυο καταστροφικά, για τη δημοκρατία και την ευημερία και πρόοδο της ελληνικής κοινωνίας και της χώρας, Άκρα. Οι σημερινοί μας «δημοκράτες» δεν στέκονται απέναντι στην προνομιούχα τάξη, είναι η προνομιούχα τάξη. Και σαν τέτοια στέκεται ενάντια στο λαό.
Προσπαθούν, όμως, ταχυδακτυλουργικά, να πείσουν ότι όλος ο λαός ανήκει στη μεσαία ή μικροαστική τάξη και γι αυτό εκτός από «Δημοκρατική» είναι και μια τάξη που απεχθάνεται τα άκρα. Όμως αυτή η τάξη – η «μικρομεσαία» - αυτή τη στιγμή είναι που συρρικνώνεται, που καταρρέει υπό το βάρος των Μνημονίων και των συνακόλουθων μέτρων τους, που χωρίς ενδοιασμό προωθούν οι κυβερνώντες μας. Χαράτσια, φόροι, περικοπές μισθών και συντάξεων, κυνήγι της ατομικής ιδιοκτησίας – από σπίτια, καταθέσεις μέχρι επιχειρήσεις – είναι το καθημερινό σκηνικό.
Άλλωστε δεν είναι μυστικό πως σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας πάντοτε υπήρχανε δύο άκρα – που από τη μεταξύ τους δυναμική σχέση προχώρησε η ιστορία: από τη μια ήτανε οι εκμεταλλευτές και καταπιεστές και από την άλλη οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεζόμενοι. Και αυτά τα δύο άκρα πάντοτε βρισκόντουσαν σε ανειρήνευτη και εξοντωτική πάλη μεταξύ τους. Δουλοκτήτης και δούλος, χωροδεσπότης και δουλοπάροικος και τέλος αστός και προλετάριος. Όπου, όμως, την εποχή των μονοπωλίων και των τεράστιων πολυεθνικών καρτέλ η κατάσταση γίνεται πιο σύνθετη. Γιατί τώρα δίπλα στον προλετάριο βρίσκονται και άλλα στρώματα και ομάδες: μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, κρατικοί υπάλληλοι κλπ κλπ. Που βέβαια δεν είναι όλοι επαναστάτες, δηλαδή δεν γυρεύουνε την ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά περιορισμό ή έλεγχο του μεγάλου, μονοπωλιακού κεφαλαίου. Με μια λέξη τώρα πια σχηματίζεται ένα μέτωπο «μη προνομιούχων» που έλεγε παλιά ο Ανδρέας Παπανδρέου και που φυσικά τόχει ξεχάσει το σημερινό ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχουν βέβαια και κυρίαρχα έθνη-κράτη, που εξουσιάζουν και εκμεταλλεύονται τα πιο μικρά. Γνωρίζουμε τι σήμαινε αποικιοκρατία και τι αντι-αποικιακοί αγώνες. Το ίδιο και στην εποχή του ιμπεριαλισμού – που ζούμε – σήμερα. Αυτές οι σχέσεις γεννήσανε εθνικοαπελευθερωτικούς και αντι-ιμπεριαλιστικούς αγώνες. Ο ελληνικός λαός έχει διεξάγει όλους τους τύπους αυτών των αγώνων: από το 1821 μέχρι σήμερα. Και η Κύπρος μαζί. Άλλοι λαοί έχουν προσέλθει πιο πρόσφατα, όπως ο Κουρδικός. Τον ηγέτη του οποίου, τον Οτσαλάν, συνόδευσε στην Κένυα ο σημερινός σύμβουλος του πρωθυπουργού κ. Φαήλος Κρανιδιώτης. Αλληλέγγυος του ένοπλου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα – της επαναστατικής βίας – του κουρδικού λαού.
Μιας επαναστατικής βίας στην οποία προσέφυγαν ΟΛΟΙ οι λαοί που διεκδίκησαν τη Δημοκρατία και τη Λευτεριά τους. Ο Γαλλικός, Ελληνικός, ο Ιταλικός, ο Αμερικάνικος, ο Κυπριακός και βέβαια ο Παλαιστινιακός. Τον ηγέτη του οποίου – τον αείμνηστο Γιασέρ Αραφάτ – φιλοξένησε στη χώρα μας ο Ανδρέας Παπανδρέου και που λόγω ηλικίας θα έπρεπε να το θυμάται η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος.
Κι όμως όλοι αυτοί τα έχουν ξεχάσει όλα αυτά και μιλάνε για το ενιαίο της βίας. Ότι δεν υπάρχει καλή και κακή βία κλπ κλπ. Δηλαδή η βία των Τούρκων εξισώνεται ηθικά και πολιτικά με τη βία του Κολοκοτρώνη, του Οδυσσέα Ανδρούτσου, του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Το ίδιο η βία του ΕΛΑΣ με αυτή των ναζί και φασιστών. Της ΕΟΚΑ με αυτή των Άγγλων. Της Αλ-Φατάχ με του ισραηλινού κράτους κλπ κλπ.
Σε αυτά εδώ δεν πρέπει να απαντήσει μόνο η Αριστερά σύμπασα, αλλά και όλος ο επιστημονικός κόσμος. Οι ιστορικοί επιστήμονες πρώτα από όλους, οι πολιτικοί, οι πάντες.
Η βία των λίγων και των ξένων κατά των συμφερόντων του λαού και του έθνους, βία αντεπαναστατική πάντα θα γεννάει τη βία των πολλών για να υπερασπίσουν τη ζωή τους και την πατρίδα τους. Αυτή είναι πάντα βία επαναστατική και λαϊκή.
Για τη συμπεριφορά ομάδων του γενικού λαϊκού κινήματος η αριστερά έχει ασχοληθεί και πολύ μάλιστα και σε παγκόσμιο επίπεδο. Άφθονα τα γραφτά και οι πολεμικές για τον αναρχισμό, τον αριστερισμό κλπ κλπ και τη χρήση της βίας – ποιας πώς και πότε – μέσα στους κόλπους της. Καλά να μην τα ξέρουν αυτά οι κ.κ. Σαμαράς, Δένδιας κλπ. Να τα αγνοεί ο κ. Ε. Βενιζέλος ντροπή του. Πολύ περισσότερο βέβαια ο βήτα πανελλαδικάριος κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης ακόμα και ο κ. Φαήλος Κρανιδιώτης. Έπρεπε κάτι να έχει μάθει από τη θητεία του στην «Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών».
Δεν μου ξέφυγε το ζήτημα της βίας των ακροδεξιών, καλή ώρα της Χρυσής Αυγής. Αυτή η βία εντάσσεται στην αντεπαναστατική και αντιλαϊκή βία, που την έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα πάρα πολύ καλά χρόνια τώρα. Από τα ναζιστικά και φασιστικά τάγματα εφόδου που οδήγησαν τελικά στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από τις συμμορίες της «καρφίτσας» και της ΕΚΟΦ και των άλλων φασιστικών οργανώσεων επί κυβερνήσεων της ΕΡΕ – να μην ξεχάσουμε τις παραστρατιωτικές φασιστικές οργανώσεις που έδρασαν την περίοδο της Κατοχής και μετά σε βάρος του λαού και πάντα στην υπηρεσία των ξένων κατακτητών ή «συμμάχων» μας. Αυτά όλα είναι απόλυτα γνωστά και στην Αριστερά και στην Δεξιά. Ο κ. Βορίδης άλλωστε τα γνωρίζει και από πρώτο χέρι. Αποτελεί θράσος λοιπόν δεξιοί πολιτικοί και κυβερνητικοί παράγοντες και υπουργοί – όπως σήμερα ο κ. Ν. Δένδιας στα ΝΕΑ (12-10-13) στη συνέντευξη στον πάντα «πρόθυμο» δημοσιογράφο τους κ. Δ. Μητρόπουλο – να υποδεικνύει στον ΣΥΡΙΖΑ να ξεκαθαρίσει από τα «άκρα» του – όταν δεν απαιτεί το ίδιο από τη Ν.Δ. – και μαζί με τον πρωθυπουργό του να σκαλίζουν φτηνές δικαιολογίες για την ολιγωρία τους απέναντι στις εγκληματικού τύπου δραστηριότητες της Χρυσής Αυγής, που εντελώς προκλητικά έδειξαν τόσο καιρό.
Αποτελεί πονηριά του προέδρου του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελου Βενιζέλου να καλεί σε κοινή δράση τα κόμματα του συνταγματικού τόξου ενάντια στη Χρυσή Αυγή. Το Σύνταγμα του έχει φροντίσει να παραγραφούν όλα τα οικονομικά εγκλήματα των συναδέλφων του. Το «τόξο» πρέπει να είναι «αντιφασιστικό». Αλλά αυτό δεν τον συμφέρει. Γιατί θα το έχει διαβάσει – είναι γνωστό πώς είναι μελετηρός – αυτό που γράφει ο μακαρίτης Νίκος Πουλαντζάς στο πασίγνωστο βιβλίο του «Φασισμός και Δικτατορία» :
« Ο Χόρκχάϊμερ θέλοντας να αντιδράσει στις αγοραίες αντιλήψεις περί ολοκληρωτισμού έγραφε: «όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό καλά θα κάνει να σωπαίνει και για τον φασισμό». Η σκέψη αυτή αν την εξετάσουμε με αυστηρότητα είναι λάθος: όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τονιμπεριαλισμό δεν θα έπρεπε να μιλάει για τον φασισμό» [3]
Ο κ. Βενιζέλος δεν θέλει να ακούει ούτε για καπιταλισμό ούτε για ιμπεριαλισμό. Συνειδητός υπερασπιστής του αστικού-κεφαλαιοκρατικού-συστήματος, εξίσου συνειδητός υπερασπιστής του πλέγματος των συμφερόντων που εξοντώνουν το λαό και διαλύουν τη χώρα, θέλει να μιλάει μόνο για το Σύνταγμα που νομιμοποιεί και υπερασπίζεται όλη αυτή τη λεηλασία.
Γι αυτό δεν είναι και ικανός να ερμηνεύσει το φασιστικό και νεοναζιστικό φαινόμενο στη χώρα μας – και στην υπόλοιπη Ευρώπη – και φυσικά να το καταπολεμήσει.
Δεν τελειώσαμε όμως με το πρόβλημα αυτό.
Σημειώσεις – παραπομπές
1 - Καρλ Μαρξ «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» Διαλεχτά Έργα Μαρξ–Ένγκελς, τόμ. 1, εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, 1951, σ.320
2- Μαρξ στον Βαϊντενμάγιερ – Λονδίνο 5 Μάρτη 1852: «Όσο για μένα, δε μου ανήκει η τιμή ότι εγώ ανακάλυψα την ύπαρξη των τάξεων στη σύγχρονη κοινωνία, ούτε ότι εγώ ανακάλυψα την πάλη ανάμεσα τους. Πολύ πριν από μένα αστοί ιστορικοί είχαν περιγράψει την ιστορική εξέλιξη αυτής της πάλης των τάξεων και αστοί οικονομολόγοι την οικονομική ανατομία των τάξεων.», βλ. Διαλεχτά Έργα Μαρξ – Ένγκελς τ. 2, σελ. 530, εκδ. ΚΕ-ΚΚΕ
3- Νίκος Πουλαντζάς «Φασισμός και Δικτατορία – Η Κομμουνιστική Διεθνής αντιμέτωπη με το φασισμό», εκδ. Ολκός, ΑΘΗΝΑ 1975, σελ 23
Ανάρτηση από: http://geromorias.blogspot.gr