Να τάξεις σ’ άγιο κερί και σε παιδί παιχνίδι, αν θέλεις τη συνδρομή του πρώτου και την υπακοή του δεύτερου. Κι επειδή, οι «Έλληνες αεί παίδες εισί» και σαν παιδιά χρειαζόμαστε πάντοτε κάποιον να μας καθοδηγεί, να μας νουθετεί και να μας διασκεδάζει, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης βρήκαν ένα καινούργιο επιτραπέζιο παιχνίδι.
Το σχέδιο των 100 πρώτων ημερών της κυβέρνησης της Αριστεράς!
Στην πραγματικότητα το έργο έχει ξαναπαιχτεί, όχι μια , άλλά δύο, ακόμη φορές. Τον Οκτώβριο του 1981 πρώτα και κατόπιν τον Οκτώβριο του 2009. Μια ματιά στις απογευματινές εφημερίδες των δύο Οκτωβρίων, αρκεί για να χορτάσουμε από σχέδια «100 ημερών».
Και τις δύο φορές επρόκειτο για μια κυβέρνηση Παπανδρέου. Του Ανδρέα το 81, του Γιώργου το 2009. Το 81 ήταν η πρώτη «σοσιαλιστική» κυβέρνηση. Και το 2009, επρόκειτο απλώς για την επιβεβαίωση της μαρξικής ρήσης, ότι η ιστορία πάντοτε επαναλαμβάνεται, σαν φάρσα φυσικά.
Τώρα όμως πρόκειται για την πρώτη αυθεντική (the original) Αριστερή κυβέρνηση. Και την παρουσίαση του έργου έχει αναλάβει η ΑΥΓΗ.
Οι εκατό πρώτες ημέρες! Ένα χρονικό διάστημα προσεκτικά επιλεγμένο, ώστε να εντυπώνεται και να γεννά συναρπαστικούς συνειρμούς. Ούτε πολύ μικρό, εκατό μέρες είναι πραγματικά αρκετές για να δείξει μια κυβέρνηση κάποιο έργο. Ούτε ιδιαίτερα μεγάλο, αν συγκριθεί με την τετραετία μέσα στην οποία φυσιολογικά πρέπει να το ολοκληρώσει.
Όμως,στην συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στην ΑΥΓΗ της 17/11/13, με σύνολο λέξεων περίπου δύο χιλιάδες διακόσιες (2,200), το σχέδιο των εκατό πρώτων ημερών καταλαμβάνει μόλις εκατόν είκοσι πέντε (125) λέξεις. Σε αντίστοιχη συνέντευξη στις 25,10 και για το ίδιο θέμα, ο Π. Λαφαζάνης αφιέρωσε περίπου 150 λέξεις, επι συνόλου 930 περίπου.
Οι υπόλοιπες Δύο χιλιάδες (2.000) λέξεις του Αλ.Τσίπρα, αναλώνονται στην επανάληψη μιας σχεδόν χιλιοειπωμένης επιχειρηματολογίας, εναντίον της κυβέρνησης, με μόνο καινούργιο στοιχείο τον σχολιασμό της «διαφοροποίησης» των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ.
Η φτώχεια των προγραμματικών διακηρύξεων σε σχέση με την αντιπολιτευτική φλυαρία, δεν είναι φυσικά καθόλου τυχαία. Είναι απόρροια της προϊστορίας της ελληνικής αριστεράς, από την οποία δεν εννοεί να απογαλακτισθεί.
Το κόμμα «πρωτοπορία», το κόμμα «παντογνώστης», που ήταν όμως μονίμως προσανατολισμένο σε έτοιμες λύσεις, με κεντρικό τους πυρήνα και πανάκεια την κρατικοποίηση, έρχεται και συναντά τα κόμματα ευκαιρίας που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα μας και ζητά να τα διαδεχθεί, να κυβερνήσει τη χώρα, χωρίς να έχει μεταμορφωθεί σε χώρο παραγωγής ιδεών και επεξεργασίας λύσεων προς όφελος του λαού.
Έτσι το «Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης και Ανασυγκρότησης» που θα αντικαταστήσει τα Μνημόνια, όφειλε να έχει καταστρωθεί και να έχει γίνει στόχος κι επιδίωξη των κοινωνικών διεκδικήσεων. Το ίδιο ισχύει και για «το δίκαιο και σταθερό φορολογικό σύστημα», για το οποίο όπως και για το «Εθνικό Σχέδιο» γνωρίζουμε μονάχα τις επικεφαλίδες.
Οι άλλοι έχουν «πείρα διακυβέρνησης», εμείς όμως είμαστε αριστεροί, άρα εκ προοιμίου καλύτεροι και ικανότεροι, ήτανε πάντοτε το μονότονο μήνυμα της ηγεσίας της ελληνικής Αριστεράς και η πραγματικότητα φωνάζει πως η λογική αυτή εξακολουθεί να διακατέχει και την σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Το μόνο που ξεχνούν οι σημερινοί αριστεροί ηγέτες είναι, ότι οι στρατηγοί δεν κρίνονται μονάχα στο πεδίο της μάχης, αλλά κυρίως πριν απ’ αυτήν, από την ικανότητα τους να έχουν ένα επεξεργασμένο σχέδιο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και το γεγονός ότι δεν υποτιμούν τον αντίπαλο, αλλά του αποδίδουν ικανότητες ισάξιες με τις δικές τους.
Η πανάκεια της κρατικοποίησης, φαίνεται καθαρά «στις βασικές αρχές για την ανασυγκρότηση του τραπεζικού συστήματος». Όμως ακόμη και υπερεπαναστάτες οικονομολόγοι, όπως ο Δ. Καζάκης ζητούν την κρατικοποίηση μόνον της Κεντρικής τράπεζας, ενώ ο Γκρέκ Πάλας, που προτείνει ένα πραγματικά ρεαλιστικό και βιώσιμο σχέδιο για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση (το οποίο η πολύξερη αριστερά αγνοεί επιδεικτικά), δεν βάζει την κρατικοποίηση (έστω της Τράπεζας της Ελλάδδας) σαν αναγκαίο μέτρο στο προτεινόμενο σχέδιο του (Γκρεκ Πάλας, «η Ελλάδα είναι θύμα εγκλήματος»).
Άσε που στην Ελλάδα η κομματοκρατία, οι πελατειακές σχέσεις, η φαυλότητα και η διαφθορά, έχουν δημιουργήσει, συντηρούν και αναπαράγουν μια Δημόσια Διοίκηση ανίκανη να διαχειρισθεί τη δημόσια περιουσία και κάθε νέα κρατικοποίηση καταλήγει πάντοτε σε επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού, επιβάρυνση που μετακυλίεται στις πλάτες των φτωχών και ασθενέστερων τάξεων.
Το πρόγραμμα των 100 πρώτων ημερών λοιπόν είναι στην πραγματικότητα ο ψεύτικος διαφημιστικός τοίχος, όπως αυτοί που έφτιαχνε ο πρίγκιπας Ποτέμκιν, για να ξεγελά την Αικατερίνη Β’ της Ρωσίας, όπως διαφημιστικός τοίχος ήτανε και τα αντίστοιχα προγράμματα των Ανδρέα και Γιώργου Παπανδρέου.
Κι όταν δεν έχεις πρόγραμμα που να ενώνει το λαό και να τον κάνει μια ακαταμάχητη δύναμη, είναι λογικό να ξεπέφτεις στην άγρα βουλευτών άλλων κομμάτων. Η ενότητα του λαού καταλήγει σε ενότητα πολιτευτών.
Ότι και να γίνει, ότι και να λάχει, εκατό ημέρες είναι αυτές, θα περάσουν. Για να ξαναβρεθούμε στην καλή πραγματικότητα μας. «Στα χακί άπλυτα μας, στα εγερτήρια μας». Στο γνωστό μας Διδυμότειχο. Στο κομματικό κράτος, που τώρα θα έχει μια γλυκιά σομόν απόχρωση. Στις πελατειακές μας σχέσεις. Στις μίζες, τις ρεμούλες, την φοροδιαφυγή. Στις τρύπες της οικονομίας, στα δάνεια και τα μνημόνια.
Στη γνωστή, καλή, παράλογη πραγματικότητα μας!