Προφανώς, μας υποτιμούν και μας αντιμετωπίζουν ως... «φυτά» όλοι αυτοί που μας λένε «κοίτα την κάθαρση που εξελίσσεται», «να τα λεφτά στους λογαριασμούς των μιζαδόρων», «υπάρχει η βούληση να μαντρώσουν τους κλέφτες»... και άλλα τέτοια ηρωικά.
Αυτά που δεν μας λένε όλοι αυτοί, αυτά που με μέγιστη επιμέλεια και φροντίδα κρύβουν, είναι δύο πράγματα: Πρώτον, πως τα εν λόγω ποσά που «ανακαλύπτονται» ή επιστρέφονται είναι κάποια ψίχουλα από το μεγάλο φαγοπότι.
Και, δεύτερον, ότι το μεγάλο φαγοπότι είναι διεθνώς θεσμοθετημένο, αφού έχει ληφθεί η πρόνοια για το ξέπλυμα και την ασφαλή αποθήκευση των κλεμμένων.
Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι με βάση κοινοτική οδηγία η ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των χωρών - μελών της Ε.Ε. και τρίτων χωρών επιτρέπεται μόνο για τις καταθέσεις που έχουν ιδιώτες σε προσωπικούς λογαριασμούς και όχι για καταθέσεις επενδεδυμένες σε εταιρείες, σε trust και σε επενδυτικά κεφάλαια. Σύμφωνα με τον καθηγητή του LSE Γκ. Ζούκμαν, τα 2/3 των καταθέσεων αλλοδαπών στην Ελβετία έχουν επενδυθεί σε μετοχές και σε επενδυτικά - κερδοσκοπικά κεφάλαια που τους προσφέρουν αφορολόγητα και μυστικά μερίσματα.
Ανάμεσα στους αλλοδαπούς που έχουν αποθηκεύσει τα μαύρα χρήματά τους στα ασφαλή ελβετικά τραπεζικά καταφύγια, σύμφωνα με τον Γκ. Ζούκμαν (όπως διαβάσαμε στην «Αυγή»), βρίσκονται και συμπατριώτες μας, οι οποίοι έχουν κρύψει εκεί πάνω από 60 δισεκατομμύρια ευρώ! Από πού έχουν προκύψει αυτά τα χρήματα είναι πια γνωστό, καθώς η υπόθεση των μιζών στα εξοπλιστικά προγράμματα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα και μοντέλο της διαδικασίας στις κρατικές προμήθειες συνολικά.
Για όποιον θέλει να δει την πραγματικότητα, λοιπόν, είναι φανερό ότι η κλοπή του δημοσίου χρήματος δεν γίνεται απλώς επειδή εμφανίζονται κάποιοι ανήθικοι δημόσιοι λειτουργοί, αλλά διότι το ίδιο το σύστημα φροντίζει για το ξέπλυμα και την ασφαλή επένδυση των κλεμμένων. Αυτό το τελευταίο αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι οι προβολείς έχουν πέσει πάνω σε κάποιους από αυτούς που λαδώθηκαν, όχι όμως και στις (γερμανικές) εταιρείες που λάδωσαν και θα έπρεπε να λογοδοτήσουν και να τιμωρηθούν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στο οποίο όμως δεν προσφεύγει η ελληνική κυβέρνηση. Γιατί άραγε; Μήπως διότι... ουδείς αναμάρτητος;
Η φωτογραφία από την ταινία "Το μεγάλο φαγοπότι" (La grande bouffe - 1973)
Ανάρτηση από: http://www.topontiki.gr