Του Γιώργου Σταματόπουλου
Γέμισε η χώρα από δαύτους. Ολοι τους κραυγάζουν
ότι αυτοί θα σώσουν τη χώρα. Πενήντα οχτώ από “δώ, χίλιοι πιο “κεί, κεντροαριστεροί,
κεντροδεξιοί και το κακό συναπάντημα. Θα τη σώσουν βεβαίως αφού πρώτα τους ψηφίσουμε·
ε, πώς αλλιώς; Να πάρουν αυτοί τη θεσούλα τους στα έδρανα της Βουλής ή της Ευρωβουλής
και κατόπιν θα αποδυθούν στον αγώνα σωτηρίας (μας). Θα πηγαίνουν, πάντοτε, στη μέση
του δρόμου, μακριά δηλαδή από τα άκρα, γιατί εκεί κινδυνεύουν να πέσουν σε κρημνούς
και να παρασύρουν κι εμάς μαζί τους· κάτι τέτοιο τους προκαλεί δυσφορία και αποτροπιασμό.
Οπως επίσης δυσανασχετούν όταν μας βλέπουν
απολίτιστους, αχειραγώγητους, βρόμικους, χυδαίους… Συνασπίζονται λοιπόν με μόνο
(ανιδιοτελή) σκοπό να διακηρύξουν ήθος και πολιτισμό, μέτρο και σύνεση, λόγο δηλαδή
πολιτικό. Ποιοι; Αυτοί οι αλαζόνες, οι ψωροπερήφανοι, οι αντιλαϊκιστές, ο Σημίτης
π.χ., που διετέλεσε επί οκταετία πρωθυπουργός της χώρας, αλλά τότε δεν τα κατάφερε
να μάς κάνει ανθρώπους – ποιος ξέρει τι εμπόδια όρθωσαν μπροστά του οι απολίτιστοι.
Πρέπει να φταίμε κι εμείς που δεν εκπολιτιστήκαμε, ντουβάρια, καλοπερασάκηδες, αμετανόητοι
Μεσόγειοι, της αρπαχτής και της ξάπλας, πονηροί και ιταμοί. Φρίκη.
Μεγάλο τους οπλοστάσιο η αποστροφή της
βίας. Α, πα, πα, οπόθεν και αν πηγάζει, παρακαλώ, αλλά παγερά απαθείς μπροστά στην
ωμή και απροκάλυπτη βία του κράτους, του οποίου φιλοδοξούν να αναλάβουν τα ηνία
ώστε να μας οδηγήσουν στη Γη της Επαγγελίας (τους). Ολα αυτά περπατώντας στη μέση
του δρόμου, περήφανοι, καμαρωτοί, με μπροστάρηδες τον Γιαννίτση και τη Σώτη Τριανταφύλλου.
Ο Τζουμάκας θα ανασυγκροτήσει τον παλιό, καλό σοσιαλισμό, ο Λοβέρδος σε κάποιον
παραπόταμο της Ιστορίας προσπαθεί να μάθει να κολυμπά και διάφοροι άλλοι φωστήρες-σωτήρες
εκ δεξιών τε και εξ ευωνύμων κάνουν πρόβες στον καθρέφτη της ματαιοδοξίας τους.
Ολοι έχουν στο μυαλό τους τη σωτηρία της χώρας. Αν είναι δυνατόν ποτέ οι εκλογές
να σώσουν την υπόληψη και την οικονομία μιας κατεστραμμένης εθνοκρατικής οντότητας.
Η κοντή μνήμη να είναι καλά, όλα θα τα καταφέρουν οι επίδοξοι, παρά τη συντριβή
της κοινωνίας, τη θεόρατη φτώχεια της, τον αποκλεισμό αμέτρητων συνανθρώπων από
τα θεμελιώδη αγαθά (τροφή-στέγη). Ο τόπος που στέκονται δεν τους επιτρέπει να ακούσουν
κραυγές απελπισίας, σπαραχτικά «γιατί», ούτε βεβαίως να δουν τη θλίψη, την απογοήτευση,
την παραίτηση στα μάτια πολλών. Κυρίως δεν βλέπουν τους δολοφόνους της ζωής, αλλά
πώς να δουν με τέτοια οιηματική τσίμπλα στους οφθαλμούς αυτών;
Η ζωή των πολλών κινείται στα όρια
της επιβίωσης κι αυτοί μιλάνε για τον πολιτισμό (τον ποιον;) του κέντρου. Ακρα;
Τσ, τσ, τσ… Μακριά. Ανάθεμα αν καταλαβαίνουν τι λένε. Βεβαίως υπάρχουν ακόμη χάσκακες,
τι να κάνουμε, σ” αυτούς εξάλλου απευθύνονται (κατά τα άλλα θέλουν τους ανθρώπους
πολίτες, όχι φανατικούς). Η κοινωνία εάν επιθυμεί τη σωτηρία της πρέπει να τη βρει
μόνη της, μέσα από τις αγωνίες της και τις ανάγκες της, μακριά από ψωνισμένους,
κεντρώους, παρακεντρώους και λοιπούς κλόουν του λόγου και της πολιτικής. (Συγγνώμη
από τους κλόουν του κόσμου.)
Ανάρτηση από: http://www.efsyn.gr