Ονειρεύομαι τη μέρα που δεν θα κλείνουμε τις κουβέντες μας με το «καλή δύναμη» και το «καλό κουράγιο».
Ονειρεύομαι
τη μέρα που θα μετράνε περισσότερο όσα δεν μετριούνται, οι παιδικές καρδιές που
σκίρτησαν, οι μικρές καθημερινές μάχες που κερδήθηκαν μέσα στις τάξεις, οι σπίθες
που έκαναν τα μυαλά να πάρουν φωτιά. Τέτοια άυλα το ζύγι δεν τα πιάνει γιατί μετράει
μόνο της ύλης σωματίδια, τα μόρια.
Ονειρεύομαι
τη μέρα εκείνη που οι κλεμμένες δουλειές θα επιστραφούν πίσω. Δάκρυα αντάμωσης, παραμιλητά που ψιθύρισαν «πάει πέρασε».
Ονειρεύομαι
τη μέρα που θα λέμε όχι στα προσκυνοχάρτια που μας δίνουν να υπογράψουμε. Αυτά που
λίγο λίγο μας σκλαβώνουν και μας καταργούν, όταν οι ανομίες ονομάζονται νόμοι και
οι εντολές καθήκοντα.
Ονειρεύομαι
τη μέρα όπου δεν θα χρειάζεται άλλο να βάζουμε πλάτη για τους μαθητές μας. Να μπορούμε
απρόσκοπτα να αφοσιωθούμε στα ιερά πάρε-δώσε μας. Τώρα αυτό δεν γίνεται, δεχόμαστε
επίθεση. Μέσα στο σχολείο δεχόμαστε επίθεση. Το σχολείο δέχεται επίθεση.
Ονειρεύομαι
τη μέρα που δεν θα επιβεβαιώνονται οι προφητείες κάποιων «τρελλών» που
έλεγαν, καιρό τώρα, ότι υπάρχουν σκοτεινά σχέδια για την παιδεία και ότι θα έρθουν
άσκημες μέρες. Τώρα οι προφήτες σώπασαν, το μέλλον που μας έλεγαν είναι εδώ. Λαχταρώ
την ώρα που θα γίνει ανάμνηση. Ποτέ λήθη όμως ,δεν την ξαναπατάμε.
Ονειρεύομαι
τη μέρα που το «συνάδελφοι» δεν θα ακούγεται ως επίπληξη αλλά ως μια λέξη
γλυκιά που σημαίνει «μαζί». Θέλω αυτά που μας χωρίζουν να μην είναι περισσότερα
από εκείνα που μας ενώνουν. Θέλω σύλλογο, όχι ομάδες. Τα χέρια να είναι ζεστά
γιατί είναι πιασμένα και όχι κρύα από τα σπαθιά της μονομαχίας.
Ονειρεύομαι
τη μέρα όπου για τη δημόσια παιδεία θα αποφασίζουν εκείνοι που την πονάνε πραγματικά
και όχι αυτοί που καμώνονται ότι νοιάζονται την ώρα που την ακρωτηριάζουν με χαμόγελο.
Ονειρεύομαι
τη μέρα που θα αδειάσει το κεφάλι μας από την ατέλειωτη χαρτούρα, από τις ευφάνταστες
εγκυκλίους, από τις άσκοπες περιπλανήσεις σε ανήλιαγα γραφεία. Δεν γίνεται άλλο
να φτάνουμε ξέπνοοι στην τάξη και να λένε ότι είναι για το καλό των παιδιών.
Ονειρεύομαι
τη μέρα που τα σχολεία θα φροντίζουν και τα διαφορετικά ,τα αδύναμα, τα δυσκολεμένα
παιδιά και όχι μόνο θα φτιάχνουν τους νέους πρωταθλητές. Δεν θέλω τα σχολεία
να μετατρέπονται σιγά σιγά σε φροντιστήρια που θα προετοιμάζουν για εξετάσεις και
θα διαφημίζουν τους επιτυχόντες τους.
Ονειρεύομαι
τη μέρα που η εκπαίδευση θα είναι δικαίωμα όλων και όχι επαγγελματική κρησάρα στα
χέρια της αγοράς, που οι εφηβείες δεν θα αναβάλλονται και που οι προσωπικότητες
θα ωριμάζουν πριν πάρουν της ζωής τις αποφάσεις.
Ονειρεύομαι
τη μέρα που τα σχολεία θα σταματήσουν να μοιάζουν όλο και περισσότερο με στρατώνες, όπου οι διευθυντές εφαρμόζουν τις εντολές που καταφθάνουν και οι σχολικοί
σύμβουλοι επιθεωρούν ώστε «ο φόβος να φυλάει τα έρμα». Θέλω η ομοιομορφία και η
τάξις να δώσουν την θέση τους στην ελευθερία που σκορπά φόβους και δαίμονες.
Ονειρεύομαι
τη μέρα που τα μικρά κομματάκια που μας έχουν χωρίσει να ενωθούν. Που όταν θα αδικείται
ένας από εμάς οι υπόλοιποι θα βγαίνουμε μπροστά και όχι κρυμμένοι να κάνουμε ησυχία,
να χορτάσει το θεριό και εμείς να τη γλυτώσουμε.
Ονειρεύομαι
τη μέρα που οι συνάδελφοι που θέλουν την αξιολόγηση για να λάμψουν, θα καταλάβουν
ότι τα κρυφά όπλα που βελτιώνουν τον πραγματικό δάσκαλο είναι η ταπεινότητα και
η ανασφάλεια.
Ονειρεύομαι
τη μέρα που αυτοί που τώρα προδίδουν θα μετανοήσουν πριν το μετανιώσουν, πριν να
είναι αργά και μπει τελεία στην ιστορία.
Ονειρεύομαι
τη μέρα που ο θυμός μας δεν θα χρωματίζει κάθε απόφαση, κάθε έκφραση, κάθε δημιουργία
και αχρείαστος όπως θα΄ ναι θα ντραπεί και θα φύγει μόνος του.
Ονειρεύομαι
τη μέρα που δεν θα αναρωτιόμαστε τι απέγινε σήμερα ο λαός του
«ελευθερία ή θάνατος», του «όχι» και του «ψωμί παιδεία ελευθερία». Θέλω να έρθει
η μέρα που οι σχολικές εθνικές εορτές να έχουν νόημα. Να έρθει η μέρα που θα σταματήσουμε
να είμαστε περήφανοι μόνο για τους προγόνους μας και να τολμήσουμε να κάνουμε περήφανους
τους απογόνους μας.
Τις νύχτες
που δεν κοιμάμαι, ονειρεύομαι τη μέρα γιατί χωρίς ύπνο αντέχω, χωρίς όνειρα όχι.
Το κείμενο
είναι αφιερωμένο στη Χαρά και στην Έφη που διδάσκουν κάπου στην Εύβοια και με τη
στάση τους με πείθουν ότι η μέρα που ονειρεύομαι δεν αργεί…
Ανάρτηση από: http://www.alfavita.gr