Σε μία χώρα με το μέγεθος και τον πληθυσμό της Ελλάδας όπου βρίσκονται 1.441 άνθρωποι οι οποίοι θεωρούν εαυτούς μεταξύ των αξιότερων για να διοικήσουν το δήμο τους, 105 άνθρωποι που πιστεύουν ότι είναι οι καταλληλότεροι για να διοικήσουν περιφέρεια, χιλιάδες άλλοι που νιώθουν έτοιμοι να συμμετέχουν ως σύμβουλοι στη λήψη αποφάσεων σε δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια και 1.299 πολίτες που πιστεύουν ότι θα είναι καλοί ευρωβουλευτές, δε μπορείς να συζητήσεις σοβαρά για εκλογές. Το χειρότερο δε, είναι ότι δεν μπορείς να ελπίζεις πως σε αυτή τη χώρα θα υπάρξει ανατροπή καθεστώτος από πολίτες που δε θα περιμένουν τις εκλογές αλλά θα παλέψουν στους δρόμους.
Σε μία χώρα όπου την πρώτη Κυριακή των εκλογών οι κομμουνιστές δηλώνουν ότι υπάρχουν «δεκάδες λόγοι για να ψηφίσει ένας νέος το ΚΚΕ και να είναι σίγουρος και περήφανος για την επιλογή του, ακόμα κι αν δε συμφωνεί σε όλα με το ΚΚΕ», αλλά τη δεύτερη Κυριακή εκεί που δεν υπάρχει υποψήφιος του ΚΚΕ καλούν τους πολίτες να ρίξουν λευκό ή άκυρο αποκλείοντας το δικαίωμα σε κάποιον να θέλει να ψηφίσει τον υποψήφιο κάποιου άλλου κόμματος ακόμα κι αν δε συμφωνεί σε όλα με το αυτό το κόμμα, αντιλαμβάνεσαι ότι το μέγεθος του σεβασμού στην ψήφο δεν έχει σχέση με το δικαίωμα του ψηφοφόρου, αλλά με την κομματική επιλογή του.
Σε μία χώρα όπου οι εκπρόσωποι της Αριστεράς αθωώνουν τους ψηφοφόρους των νεοναζιστών βαφτίζοντάς τους στην κολυμβήθρα των «παραπλανημένων», υποκρινόμενοι ότι δε γνωρίζουν πως σε αυτή τη χώρα ζουν συνειδητοποιημένα φασισταριά, υποστηρικτές δολοφόνων, ηλίθιοι, βάρβαροι, υπάνθρωποι που χρησιμοποιούν τους μετανάστες σαν κινούμενους στόχους για τις σιδερογροθιές τους, αντιλαμβάνεσαι ότι το πάθος για την εξουσία μπορεί να αλλοιώσει και τα καλύτερα χαρακτηριστικά ενός πολιτικού χώρου.
Σε μία χώρα όπου κυβερνά ανενόχλητη μία συμμορία λαπάδων οι οποίοι μαζεύουν δύναμη από την αδυναμία του κόσμου ή από την ανοχή του, τη βλακεία του, το προσωπικό του βόλεμα, την πίστη του στη λαμογιά, τον φόβο του, αντιλαμβάνεσαι ότι οι εκλογές δε μπορούν να παίξουν κάποιο σοβαρό ρόλο. Δε μπορούν να ανατρέψουν τίποτα.
Και ενώ σκέφτεσαι όλα αυτά και δε σε έχουν πείσει να πας να ψηφίσεις ούτε οι ταπεινωτικές παρεμβάσεις του κάθε Σόιμπλε, ούτε τα παιχνίδια αναβάθμισης από τον κάθε Fitch, ούτε οι απειλές και οι εκβιασμοί «έγκυρων οικονομολόγων από όλο τον κόσμο», ούτε οι καβγάδες εποχής ’80 σχετικά με το αν είχε περισσότερο κόσμο η συγκέντρωση του Σαμαρά ή του Τσίπρα στην πλατεία – στην πλατεία ρε συ! 2014 κι ακόμη γίνονται ομιλίες κομμάτων σε πλατείες! – έρχεται ο ANT1 και σου γυρίζει τ’ άντερα μ’ ένα δελτίο ειδήσεων πιο εκβιαστικό από τον κάθε Σόιμπλε και «έγκυρο οικονομολόγο».
Εντάξει ρε ΑΝΤ1 μ’ έψησες. Θα πάω να ψηφίσω μήπως και στις επόμενες εκλογές δεν υπάρχεις. Μήπως και αναγκαστείς να ξεπληρώσεις τα δάνεια στις τράπεζες, μαζί με το MEGA. Μήπως γίνει κάτι και σταματήσει ο ΣΚΑΪ να σφαλιαρίζει τα μυαλά των εθισμένων στη δουλεία τηλεακροατών του. Μεταξύ μας, δεν ελπίζω ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί. Όμως είναι αυτό το γαμημένο «ποτέ δεν ξέρεις» που κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο θα ήθελα να το μάθω. Και νιώθω ότι αν δεν πάω να ψηφίσω θα λείπω από έναν τέτοιο τρόπο. Θα πάω να ψηφίσω το «ατύχημα» λοιπόν, γιατί τόση καλοπέραση από το μέχρι τώρα «ευτύχημα» δεν την αντέχω.
Ανάρτηση από: http://kartesios.com