Αξιοπρόσεκτα των εκλογών της 25ης Μαΐου

Του Λευτέρη Ριζά

   Το 2012 εγγεγραμμένοι ήταν 9.947.876 ενώ στις πρόσφατες εκλογές 9.892.622. Η μείωση μπορεί να οφείλεται σε ένα ξεκαθάρισμα των εκλογικών καταλόγων από όσους έχουν αποδημήσει εις Κύριον. Όχι από όλους ακόμα διότι τα δημοτολόγια δεν συνδέονται με τα ληξιαρχεία ηλεκτρονικά. Έτσι, π.χ. στους καταλόγους βρίσκεται ακόμα η αποδημήσασα προ τριετίας μητέρα μου. Αυτό θα συμβαίνει και με πολλούς άλλους. Παρόλα αυτά η μείωση δείχνει και κάτι άλλο. Ότι υπάρχει δημογραφική κρίση. Δηλαδή οι Έλληνες / Ελληνίδες δεν τεκνοποιούν είτε λόγω μείωσης γάμων (η κρίση εδώ παίζει μεγάλο ρόλο) είτε για άλλους λόγους.  

        Η μη ενημέρωση των εκλογικών καταλόγων σχετικά με το πόσοι από αυτούς που δεν είναι εν ζωή δημιουργεί σύγχυση σχετικά με το ποσοστό συμμετοχής ή αποχής από τις εκλογές. Βέβαια αυτή η ενημέρωση δεν μπορεί να γίνει – άρα και οι κατάλογοι να ξεκαθαριστούν – μέχρι και τις τελευταίες ημέρες προ των εκλογών. Εκτός από «αναχωρήσαντες», υπάρχουν και πάρα πολλοί ετεροδημότες που δεν μπορούν να πάρουν μέρος στην ψηφοφορία, οι ταξιδιώτες, οι μετανάστες κλπ κλπ.

        Στις εκλογές της 6^ης Μαΐου του 2012  η αποχή έφτασε στο 35%. Ένα μήνα αργότερα, 17 Ιουνίου σκαρφάλωσε στο 37,5% και στις τελευταίες στο 40%. Επίσης στις εκλογές του Μαΐου  είχαμε λευκά και άκυρα 152.647 (2,35%) ενώ τον Ιούνιο μόνο 48.805 (!%). Η κρισιμότητα αυτών των δεύτερων εκλογών απέτρεψε πολλούς να ρίξουν λευκό ή άκυρο. Στις προχτεσινές εκλογές η κατηγορία των  λευκών και άκυρων εκτοξεύτηκε στις 225.480 (3,80%). Κάτι που μάλλον δείχνει μια τάση απόρριψης των κομμάτων: όλοι τα ίδια είναι ή τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι ενώ τον Ιούνιο τα κόμματα που έμειναν εκτός Βουλής είχαν πάρει συνολικά 368.277 και ποσοστό 5,97%., στις τελευταίες πήραν 886.790 και 17,1%!!!

        Ανάμεσα στα κόμματα που δεν κέρδισαν έδρα στην Ευρωβουλή είναι βέβαια η ΔΗΜΑΡ (68.695 ή 1,20%) και ο ΛΑΟΣ (153.920 ή 2,70%)!!  Επίσης αξιοπρόσεκτο είναι ότι το «Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών» πήραν 57.000 ψήφους, δηλ. 1%, ενώ το γνωστό ΕΠΑΜ (του Δημήτρη Καζάκη) 49.293 δηλ. 0,86%. Το «Σχέδιο Β» του Αλέκου Αλαβάνου με 11.331 ψήφους δηλ.0,20% πήρε λιγότερες από το Κόμμα των Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη (36.837 ή 0,65%) και από το «Παναθηναϊκό Κίνημα» (περί γηπέδου του ΠΑΟ): 42.203 (0.74%). Μπορεί να δείχνουν κάτι τέτοια παραδείγματα την «τρικυμία στον εγκέφαλο» αυτών που ψήφισαν κάτι τέτοια σχήματα, αλλά η ηχηρότατη αποτυχία σειράς αριστερών σχημάτων – όπως και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ (41.131ή 0,72%)  και διάφορων άλλων αριστερών ή «αριστερίστικων» ομάδων (Μ-Λ ΚΚΕ, ΕΕΕ-Τροτσκιστές, ΑΣΚΕ, ΔΡΑΧΜΗ κλπ – κάτι σημαίνει που διαρκώς τους διαφεύγει.   

        Εντύπωση προκαλεί ότι το «Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας» που κατέβηκε μόνο στη Θράκη – κόμμα των Μουσουλμάνων – αποτέλεσμα των «υπόγειων» ενεργειών του τουρκικού προξενείου, έλαβε 42.620 ψήφους. Μια καλή επίδειξη δύναμης και πηγή ανησυχίας και προβληματισμού για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό στο μέλλον.

        Αυτή η μεγάλη διασπορά ψήφων, που έμειναν εκτός αντιπροσώπευσης, αυτός ο αριθμός των 886.790 (το 17,1%) συμπολιτών μας αποτελεί ουσιαστικά το τρίτο κόμμα που ανέδειξαν οι εκλογές. Επίσης αποτελεί και μια αποτυχία της τακτικής και του κεντρικού αιτήματος του ΣΥΡΙΖΑ: όλοι αυτοί όχι μόνο δεν εξέλαβαν ή πείστηκαν ότι πρόκειται για εκλογές δημοψήφισμα για τα Μνημόνια κλπ, αλλά δεν αναγνώρισαν ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον φορέα της απαλλαγής μας από αυτή την καταστροφική πολιτική.

 Αυτό δεν θέλουν να το δουν, να το αναγνωρίσουν και προβληματιστούν, οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή δεν βλέπουν ή δεν θέλουν να το δουν ζαλισμένοι από το «Άγιο Δισκοπότηρο» της εξουσίας που το βλέπουν να λάμπει λίγα μέτρα μπροστά τους, ότι το 26,58%, οι 1.516. 634 ψήφοι που πήραν – 138.388 λιγότερους από τον Ιούνιο του 2012 – μπορεί να τους φέρνουν πρώτο κόμμα, αλλά ένα καθόλου ευκαταφρόνητο υπόλοιπο 73,42%, δεν τους αποδέχεται ή δεν τους αναγνωρίζει ως ηγέτες του έθνους και λαού. Κι αυτό είναι πιο σημαντικό για ένα αριστερό κόμμα: να έχει  εξασφαλίσει την πλειοψηφία (το 50% + 1) τουλάχιστον της εργατικής τάξης, αλλά και βέβαια του λαού. Και πότε: όταν ο λαός υποφέρει εδώ και πέντε χρόνια από την κρίση, τα μνημόνια, τα μέτρα, την ανεργία, τα χαράτσια κλπ. Βέβαια τα κόμματα που ο λαός θεωρεί υπεύθυνα για αυτή του την κατάσταση τιμωρήθηκαν – ίσως όχι όσο έπρεπε. Θα έπρεπε πολύ περισσότερο. Αλλά «τιμωρήθηκε» και η μείζων αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν κατόρθωσε να συσπειρώσει τον λαό γύρω του – αυτό το 17,1% μάλλον αποσυσπείρωση δείχνει – κι έχασε και 138.388 πρώην υποστηρικτές του.

Η πραγματικά κερδισμένη από τις ευρωεκλογές είναι – είτε το θέλουμε είτε όχι – η Χρυσή Αυγή. Αυτή αύξησε τη δύναμη της. Ενώ το ΚΚΕ πήρε πίσω απώλειες του 2012. Και την αύξησε στην Αθήνα (Α+Β) και Πειραιά. Αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί σοβαρά την απανταχού αριστερά μας.

Στη μέθη τους επάνω μάλιστα λένε και ορισμένες υπερβολές: ότι δηλαδή για πρώτη φορά η Αριστερά ήρθε πρώτη σε εκλογές. Γενικά η Αριστερά – μην ξεχνάμε βέβαια ότι υπάρχουν και πολλές αριστερές, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι η μοναδική, ότι είναι  Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ της Ελλάδας – στην Ελλάδα έχει σημαιώσει μεγάλες επιτυχίες. Την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης π.χ., άσχετα αν δεν πήρε την εξουσία μέσω εκλογών λόγω των γνωστών «λαθών», επεμβάσεων κλπ, - λειτούργησε ως εξουσία. Οργάνωσε την πλειοψηφία του λαού, τον καθοδήγησε σε δύσκολους αγώνες, ασχολήθηκε με «λεπτομέρειες» της ζωής του: όπως την επιβίωση του, την αλληλεγγύη του, τον θερισμό, την τοπική του αυτοδιοίκηση και δικαιοσύνη κλπ.

Αλλά το 1981, όταν το ΠΑΣΟΚ ψηφίστηκε από τον μισό περίπου λαό, 48%, ήταν αριστερό κόμμα. Σοσιαλιστικό. Έβγαινε μάλιστα από τον αγώνα κατά της Χούντας, σε μια εποχή που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είχε υποστεί ήττα στο Βιετνάμ και τα σοσιαλιστικά κόμματα ανερχόντουσαν σε όλη σχεδόν την Ευρώπη. Το ίδιο και τα αντι-ιμπεριαλιστικά κινήματα. Δεν ήταν λοιπόν δεξιό κόμμα. Ήταν αριστερό/σοσιαλιστικό και πατριωτικό. Ήρθε στην εξουσία με συνθήματα και αιτήματα που ήτανε αριστερά: ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο, Αλλαγή-λαϊκή συμμετοχή, Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες –  δηλαδή όχι στη Δύση, τους Αμερικάνους κλπ. – για Αυτοδιαχείριση, Αυτοδιοίκηση κλπ. Τότε η ευρωκομμουνιστική αριστερά, το ΚΚΕ ες. του Κύρκου και λοιπών, δηλαδή οι βαθιές και ιστορικές ρίζες του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ,   βρισκότανε σαφώς σε αιτήματα και συνθήματα πιο δεξιά από το ΠΑΣΟΚ. Το ότι στη συνέχεια το ΠΑΣΟΚ κινήθηκε προς τα δεξιά κι έφτασε εδώ που έφτασε δεν αναιρεί ότι τότε ανέβηκε ως αριστερό κίνημα στην «εξουσία», ως σοσιαλιστικό κόμμα. Τότε μάλιστα ο πρόεδρος του, Ανδρέας Παπανδρέου, ασκούσε σοβαρή κριτική όχι μόνο στον «υπαρκτό σοσιαλισμό», αλλά και στο ευρωκομμουνισμό. Σε επίπεδο δε θεωρίας αναφερότανε διαρκώς σε μαρξιστές θεωρητικούς: τη Σχολή του Monthly Review -  είχαν επισκεφθεί την χώρα μας τότε οι Σουήζυ και Μάγκντοφ – τον Σαμίρ Αμιν, τον Αντρέ Γκύντερ Φράνκ [είχαν πάρει μέρος ήδη το 1980 σε συνέδριο του ΠΑΣΟΚ με θέμα «Μετάβαση στο σοσιαλισμό»]. Και ο «κόσμος» του, οι οργανώσεις του τότε, συζητούσε ζητήματα που η «ανανεωτική» αριστερά δεν τόλμαγε να ακούσει.

Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην «εξουσία», επέφερε σοβαρή πολιτική αλλαγή στο τόπο. Το πολιτικό προσωπικό άλλαξε και ανανεώθηκε. Άγνωστοι μέχρι εκείνη την ώρα άνθρωποι, άφθαρτοι και νέοι, ανέβηκαν στο όχημα της εξουσίας. Οι κοινωνικές-παραγωγικές σχέσεις, όμως, δεν άλλαξαν. Ούτε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Στην εξωτερική πολιτική είχαμε μερικές θεαματικές κινήσεις που τόνωσαν την υπερηφάνεια  του λαού. Αλλά τελικά όλα αυτά αποδείχτηκε πώς δεν ήταν αρκετά για να αλλάξει η «μοίρα» του λαού και τόπου. Οι «άφθαρτοι» πολύ γρήγορα φθάρηκαν. Το σύστημα της εξουσίας επανήλθε στα γνωστά λημέρια του. Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε είναι τούτο: ότι δεν αρκούν τα συνθήματα ούτε η απαίτηση και μόνο για νέο και άφθαρτο πολιτικό προσωπικό. Αυτό δηλαδή που ζητάει επίμονα ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η Χρυσή Αυγή. Είναι μια εύκολη κριτική και απαίτηση. Που δεν φωτίζει καθόλου τις βαθύτερες αιτίες – αυτές που αναπαράγουν την αντιλαϊκή δομή της εξουσίας σε κόμματα και κοινωνία.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ισχυρίζεται ότι για «πρώτη φορά» η Αριστερά αναδείχτηκε πρώτη πολιτική δύναμη σε, και με, εκλογές,  πρέπει να πει ότι για «πρώτη φορά οι εμπνεόμενες δυνάμεις της αριστεράς από τον ευρωκομμουνισμό ήρθαν εκλογικά πρώτες». Θα έχει τότε απόλυτα δίκιο. Κάποτε μάλιστα είχαν βρεθεί μόνο εντός Ευρωβουλής και εκτός Ελληνικής Βουλής. Το ότι το «κύμα» έφερε το 4% στο 27% το 2012, αυτό οφείλεται σε λόγους συγκυρίας. Θα μου πείτε το ίδιο συνέβη και το 1917 στη Ρωσία. Μόνο που οι Μπολσεβίκοι έκαναν την επανάσταση γιατί γι αυτήν μιλούσαν και αυτήν προετοίμαζαν τα προηγούμενα χρόνια. Το ίδιο και Κινέζοι, Κορεάτες, Βιτεναμέζοι κλπ. Πάντως όλοι μας γνωρίζουμε – άσχετα αν δεν συμπίπτουμε στην ερμηνεία του «γιατί» - ότι ΟΛΕΣ αυτές οι επαναστάσεις τελικά απέτυχαν[1]. Όπως απέτυχαν και ο σοσιαλιστές όπου πήραν κοινοβουλευτικά την «εξουσία».

Πολλοί, μάλιστα πάνε και λίγο παραπέρα. Όπως π.χ. η αρθρογράφος της ΑΥΓΗΣ (25/5/14) κ. Μπρέγιαννη Κατερίνα  όπου ισχυρίζεται ότι «Πρώτη φορά ΑΡΙΣΤΕΡΑ, αυτό, τους τρομάζει…». Αλλά και ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας πίστευε και πιστεύει ότι οι λαοί της Ευρώπης έχουν στραμμένα  τα μάτια τους στην Ελλάδα και στον ΣΥΡΙΖΑ περιμένοντας το σινιάλο για να απαλλαγούν από τη λιτότητα κλπ κλπ. Και είδαμε ακριβώς πώς οι λαοί της Ευρώπης υπολόγισαν το τι κακό έγινε στην Ελλάδα και ποιο μήνυμα τους στείλαμε. Ψήφισαν δεξιά, ευρωσκεπτικιστικά και διόλου αλληλέγγυα με εμάς. Είδαμε επίσης πώς η γερμανική αριστερά – η περιβόητη Die Linke – έμεινε καθηλωμένη στο 7,4% (7,5% στις προηγούμενες ευρωεκλογές), και πώς η «Λίστα Τσίπρας» στην Ιταλία μόλις που κατάφερε να πιάσει το 4% και να εκλέξει αντιπροσώπους στην Ευρωβουλή. Ενώ ο Πέπε Γκρίλο – άρα μάρα κουκουνάρα – πήγε πολύ καλά. Κάτι λένε όλα αυτά και για την Ιταλική αριστερά που μερικά χρόνια πριν διέθετε πολλές δυνάμεις και στο επίπεδο της θεωρίας έδωσε λαμπρά έργα.

Πρέπει να φορέσουμε μαύρες πλερέζες έπειτα από όλα αυτά; Όχι. Καθόλου. Απλά – εύκολα λέγεται αυτό το «απλά» – χρειάζεται να απαλλαγούμε από αυτή την καταραμένη μικροαστική αδημονία και δίψα απλώς για «εξουσία» και από τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό. Δύσκολο βέβαια σε μια Ελλάδα έντονα μικροαστική.  Η αλλαγή του κόσμου, της κοινωνίας, η βαθειά κοινωνική – πολιτική αλλαγή θέλει, απαιτεί, ακόμα δουλειά, σεμνότητα, επιμονή και υπομονή. Με μεγάλα λόγια και μικροαστικά ταρατατζούμ τα πράγματα δεν αλλάζουν ούτε εύκολα ούτε μόνιμα. 

[1]  Βλ. Λευτέρης Ριζάς Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΝ 21^ο ΑΙΩΝΑ - ΤΕΤΡΑΔΙΑ τ. 50-51^ο Φθινόπωρο 2005, και του ίδιου Το «μέτωπο ενάντια στο Μνημόνιο»: Προβλήματα, δυσκολίες και προοπτικές»[ΤΕΤΡΑΔΙΑ-ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗΣ- τεύχος 59^ο Χειμώνας-Άνοιξη 2011]

Ανάρτηση από:http://istrilatis.blogspot.gr