Της Αλέκας Ζουμή
“εκεί στο πέταλο είμαστε 17000 όλοι μέλη των Ερυθρόμαυρων Ταξιαρχιών όμως αυτοί που ακολουθούν όλους τους εκτός έδρας αγώνες δεν είναι πάνω από καμιά χιλιάδα 1500 στην καλύτερη περίπτωση κι είναι εκείνοι που σου δίνουν τη χαρά να ζεις κάτι που υπερβαίνει τη Μίλαν επειδή εκεί γαμώτο υπάρχουν στιγμές που ζεις πράγματα τα οποία σε κάνουν να ξεχνάς τη Μίλαν εκεί κινδυνεύεις να σε σακατέψουν κινδυνεύεις να πας φυλακή διακινδυνεύεις τα πάντα κι εκείνη τη στιγμή η Μίλαν είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι εκείνη τη στιμή είσαι με τους φίλους σου την ομάδα σου είσαι κάτι το συλλογικό”. (Furiosi-Νάνι Μπαλεστρίνι).
Ο τελικός της κερκίδας
Σαββάτο, 26 Απριλίου, λίγο μετά τις 11 το βράδυ στο ΟΑΚΑ. Ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας έχει ολοκληρωθεί, ο Παναθηναϊκός έχει πανηγυρίσει την κατάκτηση του τροπαίου με θρίαμβο κατά του ΠΑΟΚ, οι φίλαθλοί του παραμένουν στις κερκίδες τραγουδώντας, ενώ αυτοί του Δικέφαλου, αποχωρούν άμεσα και μαζικά από την εξέδρα... Κάποιοι που έχουν μείνει τελευταίοι ξεσπούν τον θυμό και την απογοήτευσή τους στα καθίσματα του ΟΑΚΑ, μέχρι να βρεθούν τελικά... κυνηγημένοι από τα ΜΑΤ, εκτός γηπέδου.
Εκεί, κάμερες δεν υπάρχουν... Ολα τα φώτα ήταν στραμμένα στην απονομή και όλα όσα συνέβαιναν μπροστά στην εξέδρα των επισήμων... Φυσικό. Ομως, έξω από το γήπεδο εκτυλίσσονταν εντελώς διαφορετικές σκηνές... Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, γύρω στις 20.000 αναγκάζονταν να μπουν στα πούλμαν στην Αθήνα σε χρόνο ντε τε. Κυνηγημένοι από τους άνδρες των ΜΑΤ. Χιλιάδες άνθρωποι να ψάχνουν το πούλμαν τους ανάμεσα στα... 300.
Κάπως έτσι άλλωστε πολλοί από αυτούς κατέληξαν τραυματίες. Κάπως έτσι ένας 16χρονος βρέθηκε στο ιατρείο του ΟΑΚΑ, αντί του πούλμαν και ο φίλος του να αγωνιά, αδιαφορώντας ακόμη και για το γεγονός ότι περνούσε μόλις από μπροστά του, μόνος του, ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης, αυτός που πριν από λίγα λεπτά έβριζε από τις κερκίδες του ΟΑΚΑ, θεωρώντας τον υπεύθυνο για τον διασυρμό της ομάδας του…
Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε το επεισοδιακό ταξίδι των οπαδών του ΠΑΟΚ στην Αθήνα...Στην επιστροφή όλες εκείνες οι αντικειμενικές δυσκολίες που υπήρχαν και στον ερχομό, φάνταζαν ανυπέρβλητες. Βλέπετε, η ομάδα τους είχε ηττηθεί: Αυτό και μόνο αυτό είχε σημασία. Κυρίως και από την στιγμή που είχαν αφήσει πίσω τους 20 συλληφθέντες, δύο από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Φιλάθλων ΠΑΟΚ της Αθήνας.
Για πολλούς οι οπαδοί του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ λειτούργησαν υποδειγματικά, τόσο που να εξετάζεται ακόμη και η συνέχιση της ανταλλαγής εισιτηρίων ανάμεσα στις δύο ομάδες. Πράγματι, μέσα στο γήπεδο ελάχιστες ήταν οι παραφωνίες. Ανταλλαγή φωτοβολίδων και κροτίδων μεταξύ των δύο κερκίδων που όμως περισσότερο ασχολήθηκαν με την παρουσία και τα... καμώματα της αστυνομίας.
Τα… καμώματα της αστυνομίας
Ρίψη χημικών και γι ακόμη μια φορά ξυλοδαρμοί, δίχως καν να υπάρξουν επεισόδια ανάμεσα στους οπαδούς των δύο συλλόγων... “Πολλοί στα νοσοκομεία” αρκέστηκε να μας πει ο γιατρός του ΟΑΚΑ, αρνούμενος να δώσει στοιχεία και λεπτομέρειες για τον αριθμό των τραυματιών. Στο φορείο παρέμενε ο 16χρονος χτυπημένος στο κεφάλι από γκλοπ... Λίγα λεπτά νωρίτερα, δύο ασφαλίτες ζητούσαν επιτακτικά τα στοιχεία του νεαρού, με τον γιατρό να τους διώχνει, αρνούμενος να τους τα δώσει. “Εσείς τους τα κάνατε...”.
Τραυματίες υπήρξαν και από την πλευρά των “πράσινων” οπαδών: “... δεν δίστασαν να πετάξουν χειροβομβίδες κρότου - λάμψης μέσα στην πράσινη κερκίδα με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό ενός οπαδού του Παναθηναϊκού στην κοιλιά”, αναφέρουν σε κείμενό τους οι “Αντιφασίστες Παναθηναϊκοί”.
Η επόμενη μέρα του τελικού Κυπέλλου βρήκε τους περισσότερους να κάνουν λόγο για έναν τελικό - διαφήμιση του ποδοσφαίρου. Ομως πολλοί εκ αυτών που απαρτίζουν τον “12ο παίκτη”, έχουν διαφορετική άποψη... Μαρτυρίες κάνουν λόγο για άκρως ελλειμματικό έως ανύπαρκτο έλεγχο των αρχών, που φρόντισαν να δημιουργήσουν συνθήκες τρομοκρατίας όχι όμως να πράξουν και τα απαραίτητα. Μιλούν για απάνθρωπες συνθήκες, με ακατάλληλα πούλμαν και οδηγούς δίχως δίπλωμα, με τις αρχές να κάνουν τα στραβά μάτια... Μιλούν για βία και ξυλοδαρμούς χωρίς αιτία και αφορμή…
Οπαδική αλληλεγγύη
Την Κυριακή το βράδυ, τα όργανα της τάξης βρέθηκαν αντιμέτωπα με μία πραγματικότητα που αν μη τι άλλο, τους ξάφνιασε... Οπως - η αλήθεια είναι- ξάφνιασε γενικότερα τον οπαδικό κόσμο... Εκπρόσωποι των οργανωμένων του Παναθηναϊκού και συγκεκριμένα της Θύρας 13, βρέθηκαν και έδωσαν τρόφιμα και νερό στους συλληφθέντες οπαδούς του ΠΑΟΚ! Μάλιστα την επομένη μέρα τους συνόδεψαν με μηχανοκίνητη πορεία μέχρι τα διόδια τον Αφιδνών, προκειμένου να μην υπάρξουν επεισόδια με οπαδούς άλλης ομάδας καθώς η αστυνομία δεν συνόδευσε το λεωφορείο που έβαλε η ΠΑΕ για τους 18 συλληφθέντες.
Πρόκειται για μία κίνηση που πολλοί έσπευσαν να επιδοκιμάσουν και να μιλήσουν για μια νέα “σελίδα που ανοίγεται στις σχέσεις οπαδών στην Ελλάδα”. Ας μην γελιόμαστε... Δεν άλλαξαν μέσα σε μια νύχτα τα μέχρι τώρα δεδομένα. Μέσα στο οπαδικό κίνημα υπάρχουν πολλές τάσεις. Μία από αυτές υποστηρίζει πως “οι οπαδοί είμαστε αντίπαλοι μόνο μέσα στο γήπεδο, στα 90 λεπτά του αγώνα και από κει και πέρα τίποτα δεν έχουμε να χωρίσουμε”. Ομως δεν είναι αυτή που επικρατεί ή θα επικρατήσει στο άμεσο μέλλον... Απλώς, ας σκεφτεί κανείς πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα (και) στον τελικό εάν οι φιναλίστ ήταν Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός ή ΠΑΟΚ - Αρης.
«Ελεύθεροι πολίτες; Όχι. Οπαδοί!» (το μότο των Radical Fans United)
Τώρα λοιπόν που κατακάθισε ο “κουρνιαχτός” από την εντυπωσιακή εκδρομή των οπαδών του ΠΑΟΚ στην Αθήνα, ας μιλήσουμε για... τους οπαδούς. Και γι αυτή την λατρεία που οδηγεί νέους αλλά και μεγαλύτερους σε ηλικία να ταξιδέψουν για να δουν την ομάδα τους, για περισσότερες από 14 ώρες με ελάχιστον φαγητό, νερό και στάσεις αναγκαίες, ακόμη και με πυρετό όπως αναφέρει στη μαρτυρία του φίλος του ΠΑΟΚ, στο “paokmania”.
“...Έφυγα με πυρετό, επιμένοντας να κάνω την εκδρομή παρά τα χάλια μου. Εκτός από τα σάντουιτς και το νερό, αντί για αλκοόλ, εγώ πήρα μαζί μου ντεπόν. Στο σπίτι άφησα την γυναίκα μου και τα παιδιά, με τον μικρό να έχει κι αυτός πυρετό, κάνοντας έτσι το μεγάλο κατόρθωμα να αδιαφορήσω και για τα παιδιά μου, φτάνει να βρεθώ στον τελικό κυπέλλου”.
Βέβαια, η εκδρομή των ΠΑΟΚτσίδων στην Αθήνα δεν ήταν η πιο… επεισοδιακή που έγινε ποτέ… Το 1995, μετά το Φάιναλ Φορ στην Σαραγόσα, ένα από τα δεκάδες λεωφορεία του Ολυμπιακού επέστρεψε στην Αθήνα από την ισπανική πόλη μέσω... Ρώμης. Διένυσε εκατοντάδες χιλιόμετρα με σπασμένο παρ μπριζ!!! Είναι ένα απλό “δείγμα”...
Για να καταλάβει κανείς τη ψυχοσύνθεση του οπαδού, εφόσον δεν έχει υπάρξει οπαδός, θα δυσκολευτεί πολύ... Εκτός κι αν έχει σκεφτεί να διαβάσει το κλασικό “Εργοστάσιο Ποδοσφαίρου” του Τζον Κινγκ ή το πιο πρόσφατο “Furiosi” του Νάνι Μπαλεστρίνι. Και σίγουρα θα πρέπει να προσπαθήσει να αποβάλλει τα κλισέ του τύπου “κάφροι που σκέφτονται μόνο τα επεισόδια, πρεζάκια που δεν έχουν αντίληψη για το τι συμβαίνει γύρω τους”. Το δεύτερο θα είναι βέβαια δύσκολο καθώς αυτή ακριβώς είναι η εικόνα που παρουσιάζεται για τους οπαδούς από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Η “συνείδηση” έχει δημιουργηθεί... Και σε πολλές περιπτώσεις ισχύει. Το “κακό” κομμάτι της κερκίδας έχει “αναλυθεί” από πολλούς “ειδικούς”. Τι συμβαίνει όμως με το “άλλο” κομμάτι;
“Ο οπαδισμός είναι ένα τεράστιο σχολείο για την κοινωνικοποίηση του καθενός. Σεβαστείτε τον και μην τον «μαχαιρώνεται»...ο επίλογος κειμένου των “Αντιφασιστών οπαδών του Παναθηναϊκού τα λέει όλα.
Θα ήταν μια καλή αρχή εάν η κοινωνία όπως και η πολιτεία διαφοροποιούσαν την πολιτική τους απέναντι στο οπαδικό κίνημα (;). Εάν έπαυαν να τους αντιμετωπίζουν σαν πολίτες β’ κατηγορίας. Θα συνέφερε και την κοινωνία, εάν σκεφτεί κανείς πόσα κατασταλτικά μέτρα έχουν ξεκινήσει από την κερκίδα για να “εξαπλωθούν” (π.χ ιδιώνυμο).
Και βέβαια καμία κοινωνία δεν έχει δικαίωμα να αντιμετωπίζει έναν μαζικό χώρο όπως αυτόν της κερκίδας με την αλαζονεία του “ανώτερου”. Στον αντίποδα, βέβαια, δουλειά θα πρέπει να γίνει και μέσα στην κερκίδα, όχι από τους “έξω”, αλλά από αυτούς που την διαμορφώνουν... Εχουν χαθεί ζωές και στο δικό μας ποδόσφαιρο, έχουμε θρηνήσει θύματα με αποκλειστική ευθύνη των οπαδών. Οι ίδιοι οι οπαδοί καλούνται να πολεμήσουν την βία και τον φασισμό. Ενα στοίχημα που πρέπει μόνο να κερδηθεί.
“ Να συνδέσεις τη ζωή σου με μία στιγμή από τη ζωή της ομάδας σου”
“Ποιος ο λόγος να κάνει κανείς ένα ταξίδι διάρκειας 24 ωρών, κάνοντας διαρκείς στάσεις επιβεβλημένες από την αστυνομία, να δέχεται να τον ψάχνουν, να μπαίνει στο γήπεδο την τελευταία στιγμή πριν ξεκινήσει ο αγώνας της αγαπημένης του ομάδας και να περιμένει δυο και τρεις ώρες μέσα σ’ ένα άδειο γήπεδο περιμένοντας να πάρει το μακρύ (ή σύντομο) δρόμο της επιστροφής; Ο λόγος για τον οποίο χιλιάδες άνθρωποι υπομένουν αυτό το μαρτύριο δεν εξηγείται ούτε από τη θέλησή τους να δουν ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, τον οποίο κάποιες φορές βλέπουν μισό ούτε με κάποια ιδιαίτερη μορφή μαζοχισμού. Αποτελεί κοινοτοπία να το επαναλάβει κανείς, αλλά το ποδόσφαιρο ή κάποιο άλλο ομαδικό άθλημα και η προσήλωση στα χρώματα μιας ομάδας αποτελούν την αφορμή για τη δημιουργία δεσμών, τη δημιουργία παρεών και τη συγκρότηση συλλογικών ταυτοτήτων γύρω από μία ομάδα ή ένα σύνδεσμο οπαδών... Τελικά αυτή τη συλλογική διάσταση εκφράζει η εμμονή να πηγαίνεις στο γήπεδο ή σε μία «εκδρομή», δηλαδή να μοιραστείς με φίλους σου και άλλους οπαδούς της ομάδας σου μία νίκη ή μία ήττα. Να μοιραστείς με τους άλλους και με την ομάδα μία καλή ή μία κακή στιγμή. Να συνδέσεις τη ζωή σου με μία στιγμή από τη ζωή της ομάδας σου.” (Αχιλλέας K.)
Ανάρτηση από: http://stokokkino.gr