Αυτή η απάντηση του δόθηκε όταν ρώτησε «γιατί».
Ωστόσο, το «γιατί» το ξέρουμε όλοι μας. Η παρουσία της Τουρκικής επιρροής στις ΗΠΑ είναι το ίδιο… ηχηρή με την ελληνική απουσία.
Ωστόσο, το «γιατί» το ξέρουμε όλοι μας. Η παρουσία της Τουρκικής επιρροής στις ΗΠΑ είναι το ίδιο… ηχηρή με την ελληνική απουσία.
Η συνωμοσία της σιωπής ίσχυσε για μια
ακόμη φορά στα ελληνικά ΜΜΕ.
Δημοσιεύουμε επιστολή του Μ. Χαραλαμπίδη
προς τον πρεσβευτή των Η.Π.Α. σχετικά με την απαγόρευση εισόδου του στις Η.Π.Α.
....................................................................................................................................
Επιθυμώ να απευθυνθώ σε σας δημόσια
διαμέσου αυτής της δημόσιας επιστολής
Γλυφάδα, 9 Μαϊου 2008
Οι Αμερικανοί νεολαίοι, πολλοί ήταν
Ελληνοαμερικανοί, που σκοτώθηκαν στην Ευρώπη στον Β΄ πόλεμο δεν σκέφθηκαν ότι
μετά τη θυσία τους η visa για τις ΗΠΑ θα κρίνονταν από τους ομοϊδεάτες των Ναζί
ρατσιστές της Άγκυρας
Κύριε Πρέσβη,
Επιθυμώ να απευθυνθώ σε σας δημόσια
διαμέσου αυτής της επιστολής. Αυτός ο τόπος παρ’ όλες τις κακοποιήσεις που
υπέστη διατηρεί το πνεύμα του, το πνεύμα του τόπου κατά τον Αριστοτέλη.
Παραμένει ένας τόπος της Αγοράς, της Εκκλησίας του Δήμου, της παιδείας του
θεάτρου, της Διαφάνειας, του φωτός.
Είχα πλήρη συνείδηση ότι η ομιλία μου στην
Φιλαδέλφεια (ΗΠΑ) στις 9 Σεπτεμβρίου 2006 κατά τα αποκαλυπτήρια του μνημείου
της Ποντιακής Γενοκτονίας θα προκαλούσε πολλές δυσαρέσκειες και αντιδράσεις σε
ορισμένα περιβάλλοντα της Αθήνας αλλά πολύ περισσότερο στην Άγκυρα.
Πληροφορήθηκα ότι η Άγκυρα διαμαρτυρήθηκε για το μνημείο. Δεν έμεινα πολύ στην
σκέψη ότι θα αντιδρούσατε ακυρώνοντας την VISA που, οφείλω να πω, με μεγάλη
ευγένεια μου παραχωρήθηκε. Το θεωρούσα ακραίο μέτρο που θα σας εξέθετε πολύ.
Διέκρινα ότι ακόμα και οι υπηρεσίες σας στο αεροδρόμιο του Σικάγου κατάλαβαν
ότι εκτεθήκατε.
Από τη στιγμή όμως που αποφασίσατε να
ακυρώσετε την βίζα που εσείς πριν είκοσι μήνες μου παραχωρήσατε, οφείλατε να με
ενημερώσετε. Αυτό κάνουν τα πολιτισμένα κράτη καθώς και οι πρεσβευτές που
κάνουν καλά τη δουλειά τους. Εκτός αν επικράτησαν ευτελείς σκέψεις.
Τι είπα όμως στην Φιλαδέλφεια κατά τα
αποκαλυπτήρια του μνημείου της Ποντιακής γενοκτονίας ώστε να προκληθούν
αντιδράσεις. (Όπως ήταν φυσικό η ομιλία μαζί με το βιβλίο μου The Pontian
question in the United Nations με την συγκινητική προσπάθεια ορισμένων Ποντίων
συναθλητών μου στις ΗΠΑ έφθασε σε γερουσιαστές, μέλη του Κονγκρέσου, στους
υποψήφιους για το χρίσμα Προέδρους).
Είπα, λοιπόν, ότι δεν κατανοώ γιατί οι
κεντρικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ ταυτίζονται με τα Κεμαλικά Γκουλάκ, με μια
ιδεολογία του θανάτου που αντιπροσωπεύει ο Κεμαλισμός. Γιατί ο Κεμαλισμός είναι
κύρια μια ιδεολογία του θανάτου. Αναφέρθηκα σε μια άλλη ηθική, ανθρώπινη,
διπλωματική παράδοση, σχολή θα έλεγα των αείμνηστων διπλωματών Χόρτον και
Μοργκεντάου στην οποία οφείλουν οι ΗΠΑ σήμερα να ανατρέξουν αν δεν θέλουν να
λερώνονται και να θεωρούνται συνένοχες εγκλημάτων. Πρότεινα μάλιστα την
ανέγερση μνημείων τους τόσο στις ΗΠΑ όσο και την Καισαριανή και την Νίκαια, την
Κοκκινιά. Ξέρετε η προλεταριοποίηση, η εργατική τάξη της Ελλάδας δεν γεννήθηκε
διαμέσου της καπιταλιστικής συσσώρευσης αλλά δια της προσφυγοποίησης.
Είδα στην ομιλία μου την λύση του
Τουρκικού προβλήματος, του Νέου Ανατολικού Ζητήματος στην πολυκεντρικότητα της
Ανατολίας, της Μικράς Ασίας και όχι στην Σκύλα του Κεμαλισμού ή την Χάρυβδη
ενός ιδιόμορφου και βίαιου τουρκικού Ισλάμ, ούτε στην ένοχη και εγκληματική
σύνθεση τους. Οι ΗΠΑ είναι η παγκόσμια καρδιά μιας πολυκεντρικής ομοσπονδιακής
παιδείας και αυτό είναι πολύ κατανοητό. Αυτό εξ’ άλλου είναι και το ευρωπαϊκό
παράδειγμα της Ισπανίας μετά τον Φράνκο και της Γερμανίας μετά τον Ναζισμό.
Τόνισα ότι το ζήτημα δεν είναι ο εξευρωπαϊσμός του Πόντου (ή και του
Πατριαρχείου) γιατί ο Πόντος είναι Ευρώπη. Εκεί γεννήθηκαν ορισμένοι Πατέρες
της Ευρώπης επόμενα και δικοί σας. Το αιτούμενο είναι η άνθιση αυτής της
Ευρωπαϊκής ιστορικής πολιτισμικής ψηφίδας της Ποντιακής, αντί της δολοφονίας
της.
Κύρια της Ποντιακής γλώσσας, της
πλησιέστερης προς την αρχαία ελληνική ομιλούμενης σήμερα γλώσσας, την οποία ομιλούν
μεγάλοι πληθυσμοί στον Πόντο σήμερα. Όπως τονίσαμε στο Συμβούλιο του ΟΗΕ για τα
ανθρώπινα δικαιώματα οι τουρκικές κυβερνήσεις οφείλουν να προστατεύουν αυτήν
την γλώσσα ως μέρος της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς, αντί να την
δολοφονούν
Η στιγμή των αποκαλυπτηρίων του Μνημείου
ήταν συγκινητική, ιερή. Κάθε λαός που υπέστη πολιτικές βίας έχει δικαίωμα και
χρέος να αναγείρει ένα ΣΗΜΑ, ένα μνημείο αφιερωμένο στους νεκρούς του. Επί
δεκαετίες οι Πόντιοι των ΗΠΑ, πολλοί από τους οποίους έφθασαν ξεριζωμένοι από
τον Πόντο χωρίς τον ενδιάμεσο σταθμό της Ελλάδας, στερήθηκαν ενός μνημείου της
Μνήμης των νεκρών τους.
Αυτό ήταν το ηθικό, διανοητικό, αξιακό,
πολιτικό επίπεδο της Αγοράς, του Λόγου, της Ελεύθερης έκφρασης στο οποίο
κινήθηκα εγώ στην Φιλαδέλφεια. Εσείς όμως αντιδράσατε με μια πράξη βίας,
χωροφυλακίστικη έλεγαν κάποτε στην Ελλάδα. Μου στερήσατε το δικαίωμα παρουσίας
και έκφρασης της γνώμης μου κατα το συμπόσιο που θα γινόταν σε κεντρικό
ξενοδοχείο του Σικάγου στο οποίο ήμουν προσκεκλημένος. Μου είπαν ότι καιρό πριν
αποπειραθήκατε να το κάνετε με τον αληθινά δημοκράτη Τούρκο συγγραφέα Τανέρ
Αξαμ. Το χειρότερο όμως είναι ότι μου στερήσατε μια ιερή στιγμή. Την παρουσία
μου στο θρησκευτικό και πολιτικό μνημόσυνο των θυμάτων της Ποντιακής
γενοκτονίας που θα γινόταν στην Νέα Υόρκη με αφορμή την συμπλήρωση 89 χρόνων
από την διάπραξη αυτού του εγκλήματος. Αυτή είναι η σχέση σας με τη μνήμη των
νεκρών της 11ης Σεπτεμβρίου;
Είναι πολύ γνωστό ότι εδώ και δύο
δεκαετίες ελάχιστοι άνθρωποι, ελαχιστότατοι, ένας – δύο στην αρχή, πετύχαμε να
επιστρέψει η Ποντιακή διάσταση, οι Πόντιοι, ο Πόντος στην ιστορία και την
γεωγραφία. Είχε εξαφανισθεί επί δεκαετίες η λέξη Πόντος. Είχαμε όχι μαζί μας
αλλά απέναντι μας, όχι συμμάχους αλλά αντιπάλους και εχθρούς τα κράτη και τους
διάφορους μηχανισμούς τους ακόμη και το «Αθηναϊκό» «κράτος» και τους
μηχανισμούς του.
Τα μόνα εφόδια, τα μόνα όπλα μας ήταν το
ήθος, οι ιδέες, η ψυχή μας. Αυτή είναι η αλήθεια. Και η ιστορία έδειξε ότι
πετύχαμε.
Διανύσαμε πολλούς κύκλους. Τώρα είμαστε
στην περίοδο που το Ποντιακό Ζήτημα έρχεται στην διεθνή πολιτική ως ένα Εθνικό
– Ευρωπαϊκό και Διεθνές Ζήτημα. Κανείς σοβαρός άνθρωπος και κανένα σοβαρό
κράτος δεν πιστεύει ότι μπορεί αυτό να αποτραπεί. Γιατί; Είμαστε ημίθεοι;
ήρωες; Όχι, απλά γιατί αυτό θέλει η ιστορία.
Ορισμένοι θέλουν να κρατήσουν τις
εκφράσεις του στο επίπεδο της ενορίας της Αστόρια, ας πούμε, της Νέας Υόρκης,
σε υποκριτικά μνημόσυνα ρουτίνας κάθε 19 Μαϊου, να παγιώσουν έναν Ποντιακό
συναλλασσόμενο συνδικαλισμό, μια ψευτοακαδημαϊκή και ψευτοεπιστημονική
ποντιολογία. Αυτές είναι οι ψευδαισθήσεις τους.
Εσείς κατόπιν παράκλησης, συμμαχικής
αλληλεγγύης, διαπραγμάτευσης πάρε – δώσε, με τους ένστολους ή ημισεληνοφόρους
με το σπαθί πεχλιβάνηδες νταήδες της Άγκυρας (ότι πιο βίαιο παρήγαγε η ιστορία)
πιστεύετε ότι θα εμποδίσετε, περιορίσετε, θα κρατήσετε χαμηλά, θα καταργήσετε
μια τάση της ιστορίας.
Με αυτές όμως τις πράξεις σας καταλήγετε
να είστε απολογητές και προστάτες μιας ιδεολογίας του θανάτου, του Κεμαλισμού.
Ή για να χρησιμοποιήσω έναν όρο με τον οποίο θα συμφωνούσαν τόσο οι Χόρτον και
Μοργκεντάου όσο και ο πρώην Κυβερνήτης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης George
Pattaki που αναγνώρισε την Ποντιακή γενοκτονία, κυνδινεύετε να θεωρηθείτε
«καπό» αυτής της ιδεολογίας και αυτού του κράτους. Αναζητήστε στους μηχανισμούς
θανάτου του Ναζισμού την σημασία αυτού του τίτλου και του ρόλου του. Δεν νομίζω
ότι είναι αυτό το πνεύμα της Φιλαδέλφειας, της πρώτης πρωτεύουσας των ΗΠΑ του
Liberty Bell και του Αμερινανικού Συντάγματος. Ούτε σκοτώθηκε γι αυτό η
Αμερικανική Νεολαία, πολλοί Ελληνοαμερικανοί στην Ευρώπη και την Ασία στον Β΄
Παγκόσμιο πόλεμο. Ούτε θα σκέφθηκαν ότι μετά την θυσία τους την VISA για τις
ΗΠΑ θα την παραχωρούν οι ομοϊδεάτες των Ναζί, οι ρατσιστές της Άγκυρας. Η πράξη
σας όμως σας ενοχοποιεί και για ένα άλλο ζήτημα.
Είναι γνωστό ότι λόγω των εθελοντικών,
αληθινά μη κυβερνητικών δραστηριοτήτων μου υπεράσπισης των δικαιωμάτων των λαών
και των ανθρώπων στην Ανατολία και την Μεσσοποταμία, οι επίσημες ομάδες θανάτου
της Άγκυρας σχεδίαζαν την δολοφονία μου. Αυτό μου ανέφερε το 1994 ο πρώην
πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι εν ζωή που το
γνωρίζουν. Αυτές οι ευγενείς δραστηριότητες μου που έχουν ως θεμελιακή αξιακή
αφετηρία τον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής και την αγάπη μου για τους λαούς,
συνεχίσθηκαν και θα συνεχισθούν σε όλο τον πλανήτη. Λόγω παράδοσης κινήθηκα
πάντοτε σε μια σφαίρα ελευθερίας. Πολύ περισσότερο όταν διάβηκα το Ιόνιο
Πέλαγος καταφεύγοντας στην Ιταλία, διωκόμενος από την δικτατορία των
Συνταγματαρχών. Ξέρετε εσείς για ποια δικτατορία μιλώ.
Αυτές οι εγκατεστημένες στην Άγκυρα ομάδες
θανάτου παρά κυβερνήσεις και Στρατιωτικά Επιτελεία δεν αρκούνται στον
περιορισμό, στην απαγόρευση των δραστηριοτήτων μου, όπως σας ζήτησαν να
πράξετε. Αλλά στον περιορισμό, την απαγόρευση της ίδιας μου της ζωής. Η πράξη
σας διευκολύνει, τροφοδοτεί τα βίαια ένστικτα και τις βάρβαρες επιδιώξεις τους.
Οφείλω λοιπόν να πω δημόσια ότι εσείς προσωπικά και η κυβέρνηση σας θα είστε
συνένοχοι αν συμβεί κάτι με τη ζωή μου.
Νομίζω ότι μια ισχυρή αυτοκρατορία θα μου
ζητούσε συγνώμη. Όπως και μια έξυπνη αυτοκρατορία θα μου ζητούσε συγνώμη. Χωρίς
τη συγνώμη σας νομιμοποιούμαι ηθικά και πολιτικά στην ανάδειξη της κατηγορίας
την οποία σας απευθύνω, ως απολογητή μιας ιδεολογίας του θανάτου, του
Κεμαλισμού. Μια δυσβάστακτη για σας εικόνα και ταυτότητα για τους άμεσους
χρόνους. Γιατί στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στον πλανήτη μας, άνθρωποι καλής θέλησης
λάτρεις της ιδεολογίας της ζωής και της αρμονίας ανάμεσα στους ανθρώπους
κινούνται σε μιαν άλλη κατεύθυνση. Στην καθιέρωση της 19ης Μαϊου οχι μόνον ως
ημέρας μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων αλλά ως κοινή ημέρα μνήμης των πολλών
θυμάτων του Κεμαλισμού. Όπως καθιερώθηκε η 27η Ιανουαρίου ως ημέρα μνήμης των
θυμάτων του Ναζισμού.
Αυτή η κατηγορία θα σας συνοδεύει παντού. Στην
Νεμέα, στους Δελφούς, στην Ολυμπία, στην Αγορά των Αθηνών, στα Κολλέγια και
ειδικά στο Κολλέγιο Ανατόλια της Θεσσαλονίκης. Ξεριζώθηκε από την Μερζιφούντα
του Πόντου και εγκαταστάθηκε στην Θεσσαλονίκη. Έτσι ο Πόντος αντί να παράγει
σπουδαστές επιστήμονες, παράγει δολοφόνους όπως αυτούς του Καθολικού Ιταλού
ιερωμένου Ανδρέα Σαντόρο και του Αρμένιου δημοσιογράφου Χράντ Ντίνκ. Ένας
σπουδαστής του Ανατόλια της Μερζιφούντας, ο Συμεών Ανανιάδης, κρεμάστηκε από
τους Κεμαλικούς το 1921 όπως χιλιάδες άλλα παιδιά. Τι θα πείτε εσείς στους
σημερινούς σπουδαστές του Ανατόλια; Ότι σέβεστε ή δολοφονείτε την μνήμη του;
Τι θα πείτε στους κατοίκους της πόλης
Υψηλάντη στο Μίτσιγκαν; Ότι ενώ ο Ουάσινγκτων συνομιλούσε με τον Κολοκοτρώνη,
τον Μακρυγιάννη, τον Υψηλάντη εσείς συνομιλείτε με τον Δράμαλη και τους
συνεχιστές πασάδες του; Όχι μόνο συνομιλείτε αλλά εκτελείτε και εντολές τους.
Μία ερώτηση. Μήπως σας ζήτησαν να με παραδώσετε ώστε να με στείλουν στο
Δεβισλίκ, στρατόπεδο εξόντωσης των Ποντίων νότια της Τραπεζούντας; Ήταν
χειρότερο από το Άουσβιτς. Αυτή είναι ακόμα η δική σας οπτική για την Μικρά
Ασία; Πόσο εφιαλτικό, τερατώδες είναι αλλά και πόσο μεγάλη η θλίψη για την
κατάπτωση σας.
Ευτυχώς κύριε Πρέσβη, οι ΗΠΑ, η Αμερική
είναι πληθυντική. Δεν γίνονται μόνο πράξεις του σκότους όπως αυτή του Σικάγου,
αλλά και του φωτός όπως οι αναγνωρίσεις της Ποντιακής γενοκτονίας από πολλές
Πολιτείες και πόλεις των ΗΠΑ.
Σας χαιρετώ
Μιχάλης Χαραλαμπίδης
Υ.Γ. Εσείς δυστυχώς μπήκατε στην Ελλάδα με
το αριστερό πόδι. Έπρεπε να προσέξετε. Έπρεπε να μπείτε με το δεξί στο
Ελευθέριος Βενιζέλος.
Μιχάλης Χαραλαμπίδης
Διεθνής Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών Ιnternational
League for the Rights and Liberation of Peoples
Ανάρτηση από:http://geromorias.blogspot.gr