Του Δημήτρη Μηλάκα
Γνωρίζουμε όλοι τι τελικά συμβαίνει (και ποιος πληρώνει τον λογαριασμό) όταν στο «πλάνο» εμφανίζεται ξαφνικά ο καλός μπάτσος: ο ανακρινόμενος είτε… τσιμπάει και «ομολογεί» είτε δεν μασάει και βρίσκεται αντιμέτωπος με την… περιποίηση δύο μπάτσων.
Στην προκειμένη περίπτωση οι Έλληνες πολίτες βλέπουν ξαφνικά μπροστά τους μαζεμένους όχι έναν, αλλά μια ντουζίνα υπουργούς με προφανή διάθεση να το παίξουν καλοί. Ο ένας λέει πως μειώνει την τιμή των εισιτηρίων, ο άλλος αμφισβητεί – ως υπουργός – τον προϋπολογισμό του υπουργείου του, καθώς ως βουλευτής τον καταψήφισε. Όλοι μαζί εμφανίζονται στο πλευρό της κοινωνίας, η οποία υποφέρει από τις αποφάσεις που αυτοί οι ίδιοι έλαβαν και στήριξαν με την ψήφο τους. Δεν πρόκειται για διχασμένες προσωπικότητες. Πρόκειται για άριστους επαγγελματίες…
Αν υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στον καλό μπάτσο και τον καλό υπουργό, αυτή έχει να κάνει με τη συνέπεια. Ο καλός μπάτσος, ανεξαρτήτως ρόλου (καλού ή κακού), είναι προσηλωμένος στον στόχο του: Να αποσπάσει μια ομολογία. Αντίθετα, ο εμφανιζόμενος ως καλός και ευαίσθητος πολιτικός προσπαθεί να κρύψει την ενοχή του και ταυτόχρονα να αρπάξει (για μια ακόμη φορά) την ψήφο του κακοποιημένου (από τις αποφάσεις των… καλών υπουργών) θύματος.Η ελληνική κοινωνία, έχοντας περάσει τα τελευταία χρόνια διά πυρός (μνημονίων) και σιδήρου (κυβερνητικών αποφάσεων), έχουμε την εντύπωση ότι δεν τη φοβίζουν ούτε οι κακοί μπάτσοι (της τρόικας) ούτε οι καλοί υπουργοί. Γνωρίζουν οι εργαζόμενοι ότι οι συγκυβερνώντες είναι ένα και το αυτό, με όποιο πρόσωπο κι αν εμφανίζονται. Γνωρίζουν οι πολίτες ότι στόχος της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου είναι η εφαρμογή των μέτρων και η επιμήκυνση της παραμονής της στην εξουσία. Όσα ψέματα κι αν πουν, όσο θέατρο κι αν παίξουν…ΥΓ.: Το θέμα της αξιοπρέπειας είναι ίσως κάτι που απασχολεί ελάχιστα τους καιροσκόπους. Αυτούς δηλαδή που είναι σε θέση το πρωί να ορκίζονται στην Ανατολή και το βράδυ να προσεύχονται στη Δύση. Αυτό που ίσως δεν αντιλαμβάνονται οι καλοί πολιτικοί είναι ότι ο καιροσκοπισμός κάποια στιγμή εξαντλεί τα όριά του και αυτό που αφήνει πίσω του είναι η γελοιότητα…
Ανάρτηση από: http://www.topontiki.gr
Γνωρίζουμε όλοι τι τελικά συμβαίνει (και ποιος πληρώνει τον λογαριασμό) όταν στο «πλάνο» εμφανίζεται ξαφνικά ο καλός μπάτσος: ο ανακρινόμενος είτε… τσιμπάει και «ομολογεί» είτε δεν μασάει και βρίσκεται αντιμέτωπος με την… περιποίηση δύο μπάτσων.
Αν υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στον καλό μπάτσο και τον καλό υπουργό, αυτή έχει να κάνει με τη συνέπεια. Ο καλός μπάτσος, ανεξαρτήτως ρόλου (καλού ή κακού), είναι προσηλωμένος στον στόχο του: Να αποσπάσει μια ομολογία. Αντίθετα, ο εμφανιζόμενος ως καλός και ευαίσθητος πολιτικός προσπαθεί να κρύψει την ενοχή του και ταυτόχρονα να αρπάξει (για μια ακόμη φορά) την ψήφο του κακοποιημένου (από τις αποφάσεις των… καλών υπουργών) θύματος.Η ελληνική κοινωνία, έχοντας περάσει τα τελευταία χρόνια διά πυρός (μνημονίων) και σιδήρου (κυβερνητικών αποφάσεων), έχουμε την εντύπωση ότι δεν τη φοβίζουν ούτε οι κακοί μπάτσοι (της τρόικας) ούτε οι καλοί υπουργοί. Γνωρίζουν οι εργαζόμενοι ότι οι συγκυβερνώντες είναι ένα και το αυτό, με όποιο πρόσωπο κι αν εμφανίζονται. Γνωρίζουν οι πολίτες ότι στόχος της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου είναι η εφαρμογή των μέτρων και η επιμήκυνση της παραμονής της στην εξουσία. Όσα ψέματα κι αν πουν, όσο θέατρο κι αν παίξουν…ΥΓ.: Το θέμα της αξιοπρέπειας είναι ίσως κάτι που απασχολεί ελάχιστα τους καιροσκόπους. Αυτούς δηλαδή που είναι σε θέση το πρωί να ορκίζονται στην Ανατολή και το βράδυ να προσεύχονται στη Δύση. Αυτό που ίσως δεν αντιλαμβάνονται οι καλοί πολιτικοί είναι ότι ο καιροσκοπισμός κάποια στιγμή εξαντλεί τα όριά του και αυτό που αφήνει πίσω του είναι η γελοιότητα…
Ανάρτηση από: http://www.topontiki.gr