Γύρω από το ζήτημα της εξάρτησης
της χώρας μας υπάρχουν πολλές παρεξηγήσεις. Από ορισμένους οι οποίοι ανακάλυψαν,
μαζί με τον Σημίτη, την ισχυρή Ελλάδα, η εξάρτηση, δηλαδή η σχέση της χώρας μας
με τον ιμπεριαλισμό, θεωρείται παλαιομοδίτικη προσέγγιση, ξεπερασμένο θεωρητικό
σχήμα, συνώνυμο της ψωροκώσταινας (φτωχή αγρότισσα του Ναυπλίου που έδωσε τον οβολό
της για την επανάσταση του 1821). Αντί αυτού προκρίθηκαν κάτι ψευτομοντέρνα μεταπτυχιακά
που βλέπουν την Ελλάδα ν’ ανταγωνίζεται στα ίσια τις ΗΠΑ – Γερμανία, εξαγωγές κεφαλαίων
σ’ όλον τον κόσμο, διεκδίκηση αγορών και φυσικά μία «αριστερή» ψωροφαντασία. Σαφώς
υποτίμηση του ιμπεριαλισμού ο οποίος αντικαταστάθηκε από την «παγκοσμιοποίηση» και
τις θεωριούλες της λεγόμενης αλληλεξάρτησης. (Σ’ ένα θεατρικό έργο ο λόρδος λέει
στον διαμαρτυρόμενο υπηρέτη ότι αυτός, όντας αφεντικό, τον έχει τόσο πολύ ανάγκη
που δεν μπορεί να ζήσει μόνος –αλληλεξάρτηση στην πράξη δηλαδή).
Απέναντι σε
όλα τα παραπάνω, μια μικρή, αλλά με μεγάλο παρελθόν, οργάνωση της κομμουνιστικής
αριστεράς, το Μ-Λ ΚΚΕ, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, πρόβαλλε τον αντιιμπεριαλιστικό
αγώνα, συστατικό στοιχείο της επαναστατικής ανατροπής και της αποτίναξης της διπλής
κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αστικής τάξης.
Ακριβώς σ’
αυτό το πολιτικό φόντο γράψαμε ότι ο αγώνας της αριστεράς και των κομμουνιστών,
οι οποίοι αποτελούν τον βαθύτερο και συνεκτικότερο πυρήνα της, γίνεται για την εργατική
τάξη και την πατρίδα.
Σε ανύποπτο
χρόνο συναγωνιστές που έχουν λαθεμένες απόψεις (υπάρχουν ταξικοί εχθροί, πολιτικοί
αντίπαλοι και φίλοι που κάνουν λάθος) υποστήριξαν ότι η τάξη υπεράσπισε την πατρίδα
αλλά ουδέποτε το αντίθετο. “Ποίον έπος έφυγεν έρκος οδόντων” που θα έλεγε ο Όμηρος,
δηλαδή «τι εκστόμισαν».
Διότι έχουμε
δεκάδες παραδείγματα για ν’ αποδείξουμε ότι η πατρίδα οργανωμένη σε σοσιαλιστική
εξουσία υπεράσπισε την εργατική τάξη και τις κατακτήσεις της. Τρανότερο παράδειγμα
ο αντιφασιστικός πόλεμος όπου η Σοβιετική Ένωση, το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, οργανωμένο
και αποφασιστικό, πατρίδα όλων των λαών της επικράτειάς της υπεράσπιζε την εργατική
εξουσία, δηλαδή την εργατική τάξη. Θα προσθέταμε την Κίνα, την Κορέα και την Αλβανία,
ακόμα και το Βιετνάμ επειδή η ιστορία είναι αμείλικτη όσο και τα συμπεράσματά της.
Αλλά τι είναι
τάξη και πατρίδα; Το πρώτο ιστορικοκοινωνικό μέγεθος είναι αυθεντικότερο. Η τάξη
ισχύει ως μέγεθος «καθ’ εαυτόν», έχει μετρήσιμα στοιχεία, αν υψωθεί σε «τάξη για
τον εαυτόν της» εξαρτάται από τον ιστορικό της ρόλο και την αυτογνωσία της.
Σ’ ό,τι αφορά
στην εργατική τάξη η ανύψωση σε «τάξη για τον εαυτό της», δηλαδή ηγεμονική
και επαναστατική, εξαρτάται πρώτιστα από το αν είναι οργανωμένη και αν το κόμμα
της, το κομμουνιστικό κόμμα, θέτει θέμα ανατροπής της εξουσίας.
Το μέγεθος
πατρίδα είναι πιο σύνθετο. Απαιτεί γεωγραφικό χώρο, ιστορικότητα, λαό ή λαούς, οικονομική
βάση, οργάνωση πολιτική, κοινή συνείδηση της ενιαίας συγκρότησης.
Η πατρίδα
δεν ταυτίζεται με το έθνος διότι τα σύνορά της μπορεί να περικλείουν περισσότερα
έθνη, περισσότερα ήθη και έθιμα από το μονοεθνικό κράτος. Αλλά σε κάθε περίπτωση
η πατρίδα δεν είναι ούτε ξεπερασμένο ιστορικό μέγεθος, όπως ισχυρίζονται οι κοσμοπολίτες
ούτε, βεβαίως, αντικείμενο των πατριδοκάπηλων και των εθνικιστών ή φασιστών.
Το περίφημο
γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη για τον αντιφασιστικό πόλεμο δείχνει το δρόμο. Η απολογία
του Ν. Μπελογιάννη επίσης. Οι κομμουνιστές υπερασπίζονται την τάξη τους και την
πατρίδα τους απέναντι στον άδικο πόλεμο.
Οι κομμουνιστές
αγαπούν, τιμούν και υπερασπίζονται την πατρίδα τους, σέβονται τον πολιτισμό της
και είναι έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους για να μείνει ζωντανή. Οφείλουν να το
πράξουν εκατό και χίλιες φορές όταν πρόκειται για τη σοσιαλιστική πατρίδα.
Οι κομμουνιστές
δεν έχουν εισιτήρια για το «Κάιρο» όταν προκύψουν τα δύσκολα.
Ως εκ τούτου
χωρίς να παραδίδουμε μαθήματα ιστοριογραφίας, θα παρακαλούσαμε όλους όσους
έχουν αγωνίες για τους αγώνες να ξαναδιαβάσουν σωστά την πορεία του αριστερού και
κομμουνιστικού κινήματος και κυρίως το κεφάλαιο τάξη και πατρίδα.
Ανάρτηση από: http://www.alfavita.gr