ΣΥΡΙΖέικη ανθρωπολογία

• Η αυτονόμηση του προεδρικού γραφείου είναι ένα ζήτημα. Είναι μεγαλύτερης σημασίας πρόβλημα από την αυτονόμηση ενός κομματικού μηχανισμού από τη βάση ή ακόμα και από την αυτονόμηση της βάσης από την κοινωνία; Μάλλον όχι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υφίσταται. Ας το σκεφτούμε κι αλλιώς: Κάποιοι σύντροφοι φαίνεται σαν να δίνουν μεγαλύτερο βάρος στις «κομματικές αποφάσεις» απ’ ό,τι στο «κόμμα»

Στην εκδήλωση στο Φεστιβάλ Resistance με θέμα την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, η καθαρίστρια Δήμητρα Μανώλη είπε πάνω-κάτω: «Γι’ αυτά που συζητάτε σήμερα δεν έχω να πω πολλά, αλλά θα σας μιλήσω για τον αγώνα μας». Η ίδια έχει μια σεμνότητα -χαρακτηριστική των «απλών», αγωνιζόμενων ανθρώπων- και δεν σκέφτηκε ή δεν είπε ότι με αυτό τον τρόπο στέλνει ένα μήνυμα που συνδέεται άμεσα με το θέμα της εκδήλωσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ -σε όλες του τις εκφάνσεις- οφείλει να το λάβει σοβαρά υπ’ όψιν του.Μάθαμε ότι κάποιοι σύντροφοι στο Ινστιτούτο Πουλαντζά δυσανασχέτησαν που οι Podemos βρέθηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα σ’ ένα φεστιβάλ όπως το Resistance και όχι σε κάποια ημερίδα με τη σφραγίδα του κόμματος ή των επίσημων δεξαμενών σκέψης του… Ακόμα πιο κακές γλώσσες λένε ότι όχι απλά δεν βοήθησαν αλλά τουναντίον εμπόδισαν τις «επαφές» των Ισπανών με την οργανωτική επιτροπή του φεστιβάλ. Αν επρόκειτο για κάποιο οργανωτικό ή άλλο μηχανισμό, δεν θα μας ξάφνιαζαν τέτοιες πρακτικές. Αντίθετα, από τους ανθρώπους του κόμματος που σχετίζονται με την πολιτική σκέψη, τη θεωρία και τη διανόηση, θα περιμέναμε λίγο πιο ανοιχτές αντιλήψεις…
 
Επειδή τελευταία πολλοί σ. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναλώνονται σε πλήθος εκτιμήσεων σχετικά με τις περιπέτειες και τις προοπτικές του ΣΥΡΙΖΑ, αναρωτιέμαι αν νιώθουν καλά με αυτό τον ρόλο. Θεωρούν ότι σπρώχνουν τα πράγματα προς μια κατεύθυνση; Βρίσκουν έτσι λόγο ύπαρξης; Προετοιμάζουν μια στάση τύπου «εμείς τα λέγαμε»; Θα μας πουν κάποια στιγμή τι ακριβώς κάνουν αυτή την περίοδο; Και μη μας πουν «Κίνημα» γιατί η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και πάνω-κάτω όλοι στα ίδια κατατόπια συναντιόμαστε.
 
Αντιγράφω από άρθρο του Τάσου Κωστόπουλου με τίτλο Να ‘τανε το 61;: «Η όποια “Κεντροαριστερά” είναι πρακτικά αδύνατο ν’ αποκτήσει οποιαδήποτε κοινωνική εμβέλεια, καθώς είναι (και παραμένει) δομικά ταυτισμένη με τη δρομολόγηση κι επιβολή των μνημονίων». Το άρθρο έχει κάποια επιχειρήματα αλλά το συμπέρασμα που παραθέσαμε φαίνεται κάπως απόλυτο. Το αν μπορεί να υπάρξει μια κεντροαριστερή διαχείριση δεν σχετίζεται μονόπλευρα με το «πολιτικό διακύβευμα» ή το «οικονομικό πρόγραμμα». Πέρα από το 1961, ας θυμηθούμε και το 1974. Πώς έγινε και συνυπήρχε το γενικευμένο κλίμα ριζοσπαστικοποίησης με το κοινωνικό συμβόλαιο της εποχής; Και έπειτα, το σημαντικότερο: Το πού «θα κάτσουν τα πράγματα» έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με την κατάσταση του λαϊκού παράγοντα και το βαθμό παρέμβασής του.
 
Διαβάσαμε το εξής σχόλιο στο Facebook: «Φυσικά και όλοι έχουμε πατρίδα. Εμένα είναι τα σκαλιά μιας πολυκατοικίας στη γειτονιά που μαζευόμασταν έφηβοι για να συζητήσουμε ώρες πού θα πάμε και συνήθως δεν πηγαίναμε πουθενά γιατί εκεί ήμασταν ευτυχισμένοι». Σωστά… Όλοι έχουμε τέτοιες «μικρές πατρίδες»… Τα σκαλάκια της πολυκατοικίας μας έχουν τη δική τους ομορφιά, τη δική τους μικρή ιστορία, τη δική τους «γλώσσα». Και όλα αυτά κάτι συγκροτούν που μας συνδέει μαζί τους και επίσης με όποιους άλλους έχουν σχέση με αυτά. Κανείς δεν θα κατηγορούσε για σωβινισμό κάποιον που έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τα σκαλάκια της δικής του πολυκατοικίας χωρίς να μισεί τις άλλες πολυκατοικίες… Γιατί αυτή η ιδιαιτερότητα περιορίζεται στην πολυκατοικία μας; Δεν επεκτείνεται στη γειτονιά που μεγαλώσαμε; Στο χωριό ή την πόλη από όπου καταγόμαστε; Στη χώρα που ζούμε; Δεν υπάρχει τίποτα άλλο ανάμεσα στα σκαλάκια της πολυκατοικίας μας και τον πλανήτη; Δηλαδή, είμαστε μόνο πολίτες του κόσμου και της πολυκατοικίας μας; Είναι μεγάλη η απόσταση…

Ανάρτηση από: //www.e-dromos.gr