Το ΚΚΕ βρίσκεται – για άλλη μια φορά – σε πάρα πολύ δύσκολη θέση
σε σχέση με το ποια λύση υποστηρίζει για το Κυπριακό.
Έχουμε πει και τονίσει πώς το
2004 κράτησε σταθερή και εντελώς αντίθετη στάση απέναντι στο σχέδιο Ανάν.
Την ώρα που η υπόλοιπη αριστερά είτε τάχθηκε αναφανδόν υπέρ του – Νίκος Κωνσταντόπουλος,
πρόεδρος τότε του Συνασπισμού - , ή μπερδεύτηκαν σε τέτοιο σημείο που δεν κατόρθωσαν
να πάρουν επίσημη θέση (ΑΚΟΑ) ή τέλος η σύγχυση και στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά
«επαναστατική» και πιο «επαναστατική» υπήρξε εξόφθαλμη.
Η θέση και στάση του ΚΚΕ τότε
ήρθε και σε αντίθεση με τη συμπεριφορά του «αδελφού» ΑΚΕΛ, που στην κυριολεξία την
τελευταία στιγμή αποφάσισε να πει το ΟΧΙ. [1]. Η σταθερή αντίθεση του στο σχέδιο
Ανάν – εκτός από το ρόλο που έπαιξε στο εσωτερικό του ΑΚΕΛ – προξένησε ιδιαίτερη
αίσθηση στο λαό της Κύπρου. Ιδιαίτερα στην πιο συντηρητική μερίδα του, αυτούς δηλαδή
που δεν διάκεινται φιλικά προς το ΑΚΕΛ. Αντίθετα καθόλου καλή εντύπωση δεν
υπήρξε για τη στάση του ΠΑΣΟΚ – του προέδρου του Γ. Παπανδρέου και της υπόλοιπης
φιλο-ανανικής ηγεσίας του.
Μπορεί ο κόσμος στην Κύπρο να
παρουσιάζει την ίδια ή ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση, για το τι πρέπει να κάνει προκειμένου
να λυθεί το Κυπριακό και να γλυτώσει από τα Μνημόνια , με αυτή που διαπιστώνουμε
και στην υπόλοιπη Ελλάδα, μπορεί να ανέδειξε πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας έναν
«βέρο» Ανανιστή, το Νίκο Αναστασιάδη, αλλά δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι «ξεχνά»,
ότι δεν θυμάται ποιοι τον πρόδωσαν και να φοβάται την επανάληψη μιας χειρότερης
«προδοσίας». Στη σύγχυση του αυτή και την νίκη του Ν. Αναστασιάδη, μην ξεχνάμε,
ότι τεράστιο ρόλο έπαιξε η θητεία του Δ. Χριστόφια στην προεδρία της Κύπρου και
η πολιτική που εφάρμοσε. Η «αριστερή» παρένθεση της προεδρίας Χριστόφια, άνοιξε
διάπλατα την πόρτα για τη θριαμβευτική επάνοδο της πιο επικίνδυνης δεξιάς στην Κύπρο.
Είναι γνωστή η Κοινή Διακήρυξη
Αναστασιάδη-Ερόγλου [2]. Το ΑΚΕΛ δεν εμφανίστηκε αρνητικό στη Διακήρυξη. Εκείνο
που το ένοιαξε ήταν ότι αυτή η εξέλιξη επιβεβαίωνε τη σοφή πολιτική του Χριστόφια.
Το περισσότερο που το ένοιαξε ήταν ότι « Στο κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη-Ερογλου
χάνεται το θέμα της μιας και αδιαίρετης κυριαρχίας, επεσήμανε ο Τουμάζος Τσελεπής,
υπενθυμίζοντας ότι αυτό είχε συμφωνηθεί στα ανακοινωθέντα Χριστόφια–Ταλάτ»[3].
Για να συνεχίσει, το ίδιο υψηλόβαθμο στέλεχος του ΑΚΕΛ, λέγοντας ότι «ο κ. Οζερσάι έθεσε αυτού
του τύπου ζητήματα αμέσως μετά την ανάληψη της λεγόμενης εξουσίας από τον Ερογλου,
ότι δηλαδή μπορεί να είναι μια η κυριαρχία αλλά ταυτόχρονα μπορεί να διαιρεθεί και
υπάρχουν τέτοιες απόψεις, οι οποίες είναι όμως ανυπόστατες. Είναι, σημείωσε, πλέον
θέμα διαπραγμάτευσης».
Σε αντίθεση με το ΑΚΕΛ η
ΚΕ του ΚΚΕ εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία έλεγε:
«Οι αναφορές στο κείμενο της Κοινής Διακήρυξης σε "συνιστώντα
κράτη", που παραπέμπουν σε λύση τύπου "σχεδίου Ανάν", επιβεβαιώνουν
τις ανησυχίες του ΚΚΕ ότι επίκεινται επικίνδυνες εξελίξεις για τον κυπριακό λαό.
Η αναφορά σε λύση διζωνικής - δικοινοτικής ομοσπονδίας αναιρείται
από την ύπαρξη "συνιστώντων κρατών", από τη σχέση τους με το ομοσπονδιακό
σύνταγμα, από τη μη αναφορά ότι το "ομόσπονδο" κράτος θα αποτελεί συνέχεια
της Κυπριακής Δημοκρατίας, οδηγώντας στην ουσία σε λύση συνομοσπονδιακή και διχοτομική
και νομιμοποιώντας την τουρκική εισβολή και κατοχή. Η θέση ότι το μέλλον του κυπριακού
λαού βρίσκεται εντός της ΕΕ έχει ως στόχο να δεσμεύσει τον κυπριακό λαό και να εξωραΐσει
τον αντιδραστικό χαρακτήρα αυτής της λυκοσυμμαχίας, που οδήγησε το λαό και αυτής
της χώρας σε χρεοκοπία, ενώ αποδείχτηκε ότι δεν μπορεί να διασφαλίσει τα κυριαρχικά
δικαιώματα και τα σύνορα ούτε της Κύπρου, ούτε της Ελλάδας» για να καταλήξει «Το ΚΚΕ δηλώνει, για μια ακόμη φορά, ότι θα
αντιταχθεί σε λύσεις - ανοιχτής ή συγκαλυμμένης - διχοτόμησης, που στο παρελθόν
απέρριψε ο ίδιος ο κυπριακός λαός. Θα στηρίξει τον αγώνα για δίκαιη λύση του κυπριακού
προβλήματος, προς όφελος όλων των εργαζομένων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.»
[4]
Είναι σαφές, από τα παραπάνω
ότι το ΚΚΕ τάσσεται εναντίον ανοιχτής ή συγκαλυμμένης διχοτόμησης – όπως τέτοια
είναι η Διζωνική Δικοινοτική λύση. Βέβαια απομένει εκείνο το απροσδιόριστο «δίκαιη
λύση του κυπριακού προβλήματος, προς όφελος όλων των εργαζομένων, Ελληνοκυπρίων
και Τουρκοκυπρίων». Διότι δίκαιη λύση δεν σημαίνει απλά και μόνο «μοναδική
ρεαλιστική φιλολαϊκή διέξοδο για την Ελλάδα και την Κύπρο που είναι η αποδέσμευση
από την ΕΕ, η κοινωνικοποίηση του πλούτου, με το λαό στην εξουσία», όπως τελειώνει
η ανακοίνωση της ΚΕ.
Η κοινωνικοποίηση του πλούτου
και η λαϊκή εξουσία στη Ρωσία – μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση – δεν έλυσαν π.χ.
μονομιάς τα εθνικά προβλήματα της μεγάλης αυτής χώρας. Αν αρκούσε αυτό τότε ούτε
ο Λένιν και ούτε πολύ περισσότερο ο Στάλιν – όπως και οι άλλοι μπολσεβίκοι ηγέτες
και το ίδιο το ΚΚ της ΕΣΣΔ – δεν ασχολούνταν με αυτό. Μια ματιά να ρίξει κανείς
στα έργα τους και στα συνέδρια του κόμματος θα βρει άφθονο σχετικό υλικό [5]. Ίσως
δεν χρειάζεται τώρα πια ούτε αυτό. Η διάλυση των πολυεθνικών σοσιαλιστικών χωρών
λόγω εθνικών διαφορών αποτελεί την πιο πειστική απάντηση.
Η αναφορά σε μια «δίκαιη λύση
του κυπριακού προβλήματος, προς όφελος όλων των εργαζομένων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων»
σημαίνει και κάτι άλλο πολύ πιο σοβαρό. Ότι το Κυπριακό δεν αντιμετωπίζεται
ως πρόβλημα εθνικό του ελληνικού λαού, της Ελλάδας. Αλλά ως πρόβλημα ενός κράτους
που συμβαίνει να αποτελείται από δύο εθνικές ομάδες. Επιβεβαιώνεται αυτό που είπε
στη συνέντευξη του στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» ο κύπριος καθηγητής Παντελής Βουτουρής:
«Η Ελλάδα δεν θέλει να δεχθεί ότι το Κυπριακό είναι ένα πρόβλημα του Ελληνισμού
και όχι αποκλειστικά και μόνο των Κυπρίων» [6]. Και δεν το δέχεται η Ελλάδα
– κι όταν συμβαίνει να το δέχεται το κάνει με δυσφορία - γιατί και η αριστερά
της δεν το δέχεται ή δυσφορεί να ασχολείται με αυτό.
Ο Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ μετά
τη συνάντηση του με τον Πρόεδρο της ΕΔΕΚ και Πρόεδρο της Βουλής των αντιπροσώπων της
Κυπριακής Δημοκρατίας Γιαννάκη Ομήρου (8/4/14), εξέφρασε «τη σταθερή θέση του
Κόμματος για έκφραση αλληλεγγύης του ελληνικού λαού προς τον κυπριακό, για μια Κύπρο
ενιαία, με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις
και στρατεύματα». Εδώ πέρα από την επανάληψη της βασικής πια αντίληψης του ΚΚΕ
ότι η Κύπρος και το Κυπριακό είναι ζήτημα που δεν αφορά τον ελληνικό λαό, είναι
ζήτημα αλληλεγγύης – όπως την εκφράζει και για την Παλαιστίνη, για τους Παπούα
ή τους κατοίκους της αθέατης πλευράς της Σελήνης – για πρώτη, ίσως φορά,
δεν γίνεται αναφορά σε λύση διζωνική δικοινοτική. Αυτό τότε ερμηνεύτηκε ως πιθανή
«στροφή» του ΚΚΕ για τη λύση του Κυπριακού.
Όμως ακολούθησε η δήλωση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα
μετά τη συνάντηση με τον ΓΓ της ΚΕ του ΑΚΕΛ Άντρο Κυπριανού (23/04/14), για να δώσει
τέλος σε τέτοιες υποθέσεις. «Η θέση του ΚΚΕ είναι σταθερή. Απαιτούμε Κύπρο κυρίαρχη,
ανεξάρτητη, διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με το λαό κυρίαρχο στη χώρα του, μακριά
από επεμβάσεις, μακριά από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ».
Την Κυριακή 20 Ιουλίου
2014, στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, δημοσιεύεται άρθρο του Γιώργου ΜΑΡΙΝΟΥ - μέλους του ΠΓ της
ΚΕ του ΚΚΕ – με τίτλο «Δίκαιη λύση στο Κυπριακό με πρωταγωνιστή το λαό». Πάλι στο
άρθρο αυτό, παρά τις αναφορές του σε στοιχεία των παρελθόντων 40 ετών – το Κυπριακό
δεν αντιμετωπίζεται ως ζήτημα ελληνικό. Ολοκλήρωσης της εθνικής μας απελευθέρωσης,
πού άρχισε μεν το 1821, αλλά για την Κύπρο δεν επετράπη η πραγματοποίηση του παρά
τους μακροχρόνιους γι αυτό αγώνες της. Το άρθρο επαναλαμβάνει τους βασικούς άξονες
της θέσης του ΚΚΕ, που μπορεί να ισχύουν για κάθε λαό που αγωνίζεται για την απαλλαγή
του από τα δεσμά του ιμπεριαλισμού, της ΕΕ κλπ κλπ.
Έτσι:
Το κυπριακό πρόβλημα είναι διεθνές πρόβλημα, εισβολής και κατοχής
του βορείου τμήματος της Κύπρου από την Τουρκία. Έχει τη σφραγίδα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ
και των γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή. Ο διεθνής χαρακτήρας αναφέρεται
και στις σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Το ΚΚΕ απαιτεί την αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων και γενικότερα
την εξάλειψη των συνεπειών της τουρκικής εισβολής του 1974, την επιστροφή των προσφύγων
στις εστίες τους, να σταματήσει ο εποικισμός και να αποχωρήσουν οι έποικοι εκτός
περιπτώσεων που αφορούν ανθρωπιστικούς λόγους.
Το ΚΚΕ θεωρεί πως αποτελεσματική κατεύθυνση της πάλης για την εργατική
τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι η κατεύθυνση για μια Κύπρο που αφέντης θα είναι
ο λαός της, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Λατίνοι και Μαρωνίτες.
Μια Κύπρο ενιαία, Ανεξάρτητη, με μια και μοναδική κυριαρχία, ιθαγένεια
και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές
και προστάτες.»
Λέξη πουθενά για εθνικό μας πρόβλημα, για ελληνική πλειοψηφία και
τουρκική μειοψηφία κλπ κλπ. Είτε για τη Μαδαγασκάρη, είτε για την Κύπρο ή άλλο μικρό
κράτος πρόκειται δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Την ίδια αποσιώπηση – στρέβλωση του
κυπριακού ζητήματος συναντάμε και σε δύο άλλες επετειακές εκδόσεις του ΚΚΕ, στον
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ: «ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: " ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ
ΖΗΤΗΜΑ» [Κυριακή 7 Ιούλη 2013 - αριθ. φύλλου: 11592]. Μόνο που εδώ έκαναν ένα «λάθος».
Υπήρξε αναφορά στη παλιότερη θέση του ΚΚΕ για το Κυπριακό. Διαβάζουμε στο
αφιέρωμα:
«Στα χρόνια
του ένοπλου αγώνα 1946-1949, το ΚΚΕ πρόβαλλε το σύνθημα «Λεύτερη Κύπρος στη Λεύτερη
Ελλάδα».
Στις
27/6/1950 μεταδόθηκε από το Ραδιοφωνικό Σταθμό «Ελεύθερη Ελλάδα» μήνυμα του Ν. Ζαχαριάδη
με τίτλο «Οι Έλληνες πατριώτες και η Ένωση με την Κύπρο». Το μήνυμα ανέφερε ότι
«το παγκύπριο δημοψήφισμα υπέρ της Ένωσης με την Ελλάδα ξαναέβαλε στην ημερήσια
διάταξη το ζήτημα αυτό που συγκινεί κατάβαθα την κάθε ελληνική ψυχή».
Παραθέτει μάλιστα ένα μεγάλο απόσπασμα από το μήνυμα του Ν. Ζαχαριάδη, που βέβαια
με τη σειρά μας το αντιγράφουμε:
«Εκείνο,
λοιπόν, που πρώτα απ' όλα σήμερα χρειάζεται στην Ελλάδα είναι οι λαϊκές οργανώσεις
και τα δημοκρατικά κόμματα όχι μόνο να πάρουν ξεκάθαρη θέση στο ζήτημα της ένωσης,
μα και να προχωρήσουν στην ενιαία, με τις λαϊκές οργανώσεις της Κύπρου, εμφάνιση
και εκδήλωση του αγώνα για την ένωση. Να προχωρήσουν (...) στην οργάνωση της πάλης
του λαού της Ελλάδας για την ένωση, πάλης που είναι ένα κομμάτι του αγώνα μας για
τη λεφτεριά και ανεξαρτησία της Ελλάδας, μια και εχθρός, ο καταχτητής είναι ο ίδιος,
οι αμερικανοάγγλοι ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια οι λακέδες που δουλεύουν στ' αφεντικά
αυτά είναι επίσης οι ίδιοι μοναρχοφασίστες.
(...)
Η συγκέντρωση στον Παναθηναϊκό πρέπει να είναι ένας μεγαλειώδης παλλαϊκός συναγερμός
με ένα επιβλητικό σύνθημα: ΕΝΩΣΗ! Κάτω οι κατακτητές! Κάτω οι διασπαστές (...) Φυσικά,
δεν πρέπει ούτε λεφτό να ξεχνάμε ότι στο πρόσωπο του Πλαστήρα και Παπαντρέα, του
Τσαλδάρη και Σπυρίδωνα, του Παύλου και Παπάγου, του Βενιζέλου και Τσουδερού, που
όλοι τους όπως και ολόκληρη η μοναρχοφασιστική μαφία είναι φασουλήδες των αγγλοαμερικάνων,
ότι στο πρόσωπο πολλών διασπαστών από την Κύπρο, η Ένωση έχει εχθρούς».
Και το αφιέρωμα του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ συνεχίζει:
«Το Νοέμβρη
του 1951 οι θέσεις του ΚΚΕ εκφράστηκαν στο περιοδικό «Νέος Κόσμος» με το άρθρο
«Η Πάλη του Κυπριακού Λαού για τη Λευτεριά και την Ειρήνη». Το άρθρο έπαιρνε θέση
υπέρ της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα ακόμα και στις συνθήκες της «αμερικανοκρατίας».
Έκανε εκτενή ιστορική ανασκόπηση της δράσης του ΚΚ Κύπρου και του ΑΚΕΛ ως τα πρώτα
μεταπολεμικά χρόνια και εκτιμούσε την τότε δράση του ΑΚΕΛ:
«...Με
βάση την ταχτική του ενιαίου εθνικού μετώπου για την Ένωση με την Ελλάδα, το ΑΚΕΛ
συνενώνει όλες τις εθνικές δυνάμεις στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό (...) Αποσπά
την πρωτοβουλία απ' την αστοτσιφλικάδικη ηγεσία, τη λεγόμενη "εθναρχία",
και προωθεί έτσι την εργατική τάξη επικεφαλής του εθνικού απελευθερωτικού μετώπου.
(...)
Το λαϊκό κίνημα στην Κύπρο είχε αναμφισβήτητα επιτυχίες και ιδιαίτερα μετά το 6ο
Συνέδριο του ΑΚΕΛ στα 1949, που διόρθωσε το λάθος της "αυτοκυβέρνησης".
(...) Λείπει από το ΑΚΕΛ η σαφήνεια και η καθαρότητα στη στρατηγική και την ταχτική
του κόμματος, που εκφράζεται στο σύνθημα της Ένωσης (...)
(...)
Η λύση του εθνικού δεν είναι ζήτημα συντάγματος, αλλά βασικά ζήτημα μαζικής, λαϊκής,
επαναστατικής πάλης.
Η βαθύτερη
κοινωνική ουσία του εθνικού ζητήματος στο ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι η πάλη της
αγροτιάς για τη γη και το ξεσκλάβωμα (...)
(...)
Οι γνώμες που διατυπώνονται ότι η Ένωση με τη μοναρχοφασιστική Ελλάδα δεν πρόκειται
να αλλάξει τίποτα για τον κυπριακό λαό, αφού και η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από αμερικάνικη
ιμπεριαλιστική κατοχή, δεν είναι και τόσο (...) σωστές. Γιατί με την Ένωση θα έχουμε
συγκέντρωση των δυνάμεων του λαού Κύπρου και Ελλάδας και συνεπώς ο αγώνας ενάντια
στην αμερικανοκρατία και το μοναρχοφασισμό θα ενισχυθεί με τις ενωμένες δυνάμεις
του λαού και θα είναι πιο αποτελεσματικός. Χωρισμένοι οι λαοί μας είναι πιο αδύνατοι
(...)
(...)
Κινητήριες δυνάμεις της εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης στην Κύπρο είναι οι έλληνες
και τούρκοι εργάτες και αγρότες, η φτωχολογιά των πόλεων, οι τίμιοι διανοούμενοι
ενωμένοι σ' ένα εθνικό δημοκρατικό μέτωπο με την καθοδήγηση του ΑΚΕΛ (...) Στο εθνικό
αυτό δημοκρατικό μέτωπο πρέπει να μπουν και όλα τα τίμια και πατριωτικά στοιχεία
από τον κλήρο, την μισοαστική και αστική τάξη. Το εθνικό δημοκρατικό μέτωπο πρέπει
να αγκαλιάζει όλο το λαό της Κύπρου, έλληνες και τούρκους (...). Η αρχιεπισκοπή
της Κύπρου μαζί με όλους τους άλλους αντιδραστικούς πολιτικούς αντιπροσωπεύει ουσιαστικά
την πολιτική ηγεσία των εύπορων τάξεων (...) των τσιφλικάδων και των μεγαλοαστών.
Είναι ο εκπρόσωπος του μοναρχοφασισμού στο νησί και παίζει το ρόλο του πράχτορα
του ιμπεριαλισμού». [σ.σ. έχουν αφαιρεθεί όλες οι παραπομπές του αφιερώματος].
Και καταλήγει: «Αργότερα (1956) το ΚΚΕ σωστά εγκατέλειψε το σύνθημα της ένωσης
και υιοθέτησε το σύνθημα της αυτοδιάθεσης της Κύπρου. Ωστόσο, η αυτοδιάθεση και
άλλοτε η ανεξαρτησία περιέχονταν στην επίσημη κομματική τοποθέτηση για πολλά χρόνια,
με τη διευκρίνιση ότι η έννοια της ανεξαρτησίας δεν απέκλειε το ενδεχόμενο της ένωσης».
Το αφιέρωμα ωραιοποιεί τη δράση του ΑΚΕΛ. Το οποίο τελικά δεν πήρε μέρος στον ένοπλο
αντι-αποικιακό αγώνα. Η συμπαράσταση του λαού στην Ελλάδα ήταν μεγάλη, τεράστια.
Διαδηλώσεις, συγκρούσεις με την αστυνομία, νεκροί. Τότε, για συμπαράσταση στον αγώνα
για Αυτοδιάθεση-Ένωση της Κύπρου, ήρθε και πάλεψε για τελευταία φορά στο Παναθηναϊκό
Στάδιο ο περίφημος Έλληνας παλαιστής Τζιμ Λόντος με έναν τρομερό και φοβερό Ιρλανδό
[η κοινότητα του αγώνα με τους Ιρλανδούς, που θα τη βιώσει στις φυλακές της Αγγλίας
ο αείμνηστος αγωνιστής της ΕΟΚΑ Βίας Λιβαδάς].
Δεν εξηγεί, επίσης, τις αλλαγές στη θέση του ΚΚΕ – ιδίως εκείνο το τελευταίο: το
1956 σωστά εγκατέλειψε το σύνθημα για την Ένωση, κλπ. Δηλαδή το προηγούμενο διάστημα
γιατί ήτανε λάθος; Καμιά σοβαρή προσπάθεια να εξηγήσει το πρόβλημα και την κάθε
φορά αλλαγή της γραμμής του. Εκείνο, όμως, που πρέπει να κρατήσουμε – που το εκθέτει
σήμερα ανεπανόρθωτα – είναι ότι υπενθυμίζει πως κάποτε το σύνθημα ήταν Ένωση,
γιατί το πρόβλημα ήταν πρώτα από όλα «εθνικό». Και Ένωση ζητάς με κάτι – κάποιους
που είναι όμοιοι μ’ εσένα. Από την Ένωση περάσαμε στη Αυτοδιάθεση –
που δεν πραγματοποιήθηκε – και τώρα στο άλλο κράτος, που υπέστη μυστηριωδώς εισβολή
και φυσικά το ίδιο ανεξήγητα προκάλεσε την πτώση της Δικτατορίας.[7]
Το Κυπριακό
έγινε «διεθνές πρόβλημα» επειδή ήταν πρόβλημα εθνικο-απελευθερωτικό και αντι-ιμπεριαλιστικό
και ζητούσε σαν τέτοιο και την Ένωση με την Ελλάδα. Αν δεν ζητούσε την ένωση, αλλά
ας πούμε ήταν ένα κίνημα Ανεξαρτησίας, οι Άγγλοι θα είχαν συμφωνήσει, όπως έγινε
και με άλλα αντίστοιχα κινήματα. Το Ένωση τους ενοχλούσε. Γιατί οι συσχετισμοί και
μέσα στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο είχαν αλλάξει σε βάρος τους. Μετά το Σουέζ να
έχαναν και την Κύπρο – έστω από τους Αμερικάνους, στους οποίους είχαν παραδώσει
την Ελλάδα, τους έπεφτε πολύ βαρύ. Έγινε διεθνές – όπως και η Επανάσταση του
1821, της Κίνας, του Βιετνάμ κλπ κλπ – γιατί αφορούσε τον ιμπεριαλισμό. Ένα πρόβλημα
δεν είναι μόνο διεθνές. Αφορά και άλλα πράγματα. Για τα οποία δεν θέλουν να μιλήσουν.
Το ΚΚΕ βέβαια δεν μπορεί να κόψει τον ομφάλιο λώρο που το συνδέει με το «αδελφό»
ΑΚΕΛ. Το οποίο στην επέτειο της τουρκικής εισβολής επαναλαμβάνει τη λύση/ αίτημα:
«. Η μετεξέλιξη της
Κυπριακής Δημοκρατίας σε δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, όπως
αυτή καθορίζεται στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, και η οποία θα διασφαλίζει ότι
η επανενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία θα συνεχίσει να έχει μια, μόνη αδιαίρετη κυριαρχία,
διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια, είναι η μοναδική προσφερόμενη λύση»[8]
Θεμέλιος λίθος για τη λύση του Κυπριακού – που αποδέχονται ΟΛΟΙ πια
χωρίς καμία εξαίρεση – έχει αναγνωρισθεί η πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων στην
Κύπρο. Γιατί, είπαμε, είναι «διεθνές πρόβλημα». Συνεπώς διαγράφεται η ουσία και
η ιστορία του Κυπριακού και των αγώνων των Κυπρίων όλα τα προηγούμενα χρόνια, «φτύνουμε
πάνω στους τάφους των νεκρών», κυπρίων και ελλαδιτών που έδωσαν ό,τι πολυτιμότερο
είχαν, τη ζωή τους, για την υπεράσπιση της ελληνικότητας του νησιού και τη δική
τους και όλοι και όλα γίνονται ίσα: η πλειοψηφία με τη μειοψηφία, ο κατακτητής με
τον κατακτημένο, το δίκιο με το άδικο. Μεταμοντερνισμός. Τώρα πια προηγούνται τα
«ανθρώπινα» δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών. Αυτά έχουν δικαίωμα να ενώνονται.
Οι έλληνες της Κύπρου δεν έχουν το δικαίωμα να ενωθούν με τους υπόλοιπους της Ελλάδας.
Πιθανό δεν είναι αρκετά «ομόφυλοι».
Και όλη αυτή η διαστρέβλωση
και «ισπανική» υποχώρηση από όσα μέχρι χτες πιστεύαμε και αγωνιζόμαστε στην Ελλάδα
και την Κύπρο, τώρα πιστοποιείται και από 32 κομμουνιστικά, εργατικά και προοδευτικά
κόμματα. Τρελές χαρές ο ιμπεριαλισμός. Τα οποία αυτά κόμματα – μερικά από τα οποία
παίζουν πολύ «σπουδαίο» ρόλο στις χώρες τους – αποφάσισαν ότι «Η λύση πρέπει να
αποκαθιστά τα ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες στο πλαίσιο μιας δικοινοτικής,
διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα
του ΟΗΕ». Στον οποίο ΟΗΕ ως γνωστό κυριαρχούν τα κινήματα απελευθέρωσης και όχι
οι ιμπεριαλιστές, οι συμβιβασμοί και τα διάφορα αντιλαϊκά συμφέροντα.
Ανάμεσα σε αυτά τα κόμματα
είναι και το δικό μας ΚΚΕ. Μάλλον δε και ενορχηστρωτής τους. Που όταν δημοσίευσε
την διακήρυξη των κομμάτων – ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Τετάρτη 23 Ιουλίου, σελ. 8 – έδωσε 28 υπογραφές.
Πιθανό να ήθελε να αποκρύψει από τα μέλη του ότι είχαν υπογράψει και «οπορτουνιστές»:
όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Die Linke. Εκείνο που έκανε εντύπωση και κέρδισε τη δημοσιότητα
ήταν ότι το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ συνυπέγραψαν κείμενο για το Κυπριακό. Κανένας τους
δεν ασχολήθηκε με το κοινό απαράδεκτο κείμενο που συνυπέγραψαν μαζί με την ευρωπαϊκή
και παγκόσμια από ό,τι φαίνεται επαναστατική πρωτοπορία.
Σημειώσεις – παραπομπές
1 – Για το πώς και πότε το ΑΚΕΛ είπε το τελικό ΟΧΙ, βλέπε Δημήτρης
Κωνσταντακόπουλος «Η Κύπρος σε παγίδα» εκδ. Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ, Αθήνα 2008. Ιδιαίτερα
«Λαός, κόμμα, κράτος: οι Ακελιστές και το σχέδιο Ανάν», σελ. 70 και συνέχεια.
2 – Στον ΟΙΣΤΡΟ αναρτήθηκαν τότε αμέσως μια σειρά κείμενα για τη
συμφωνία αυτή. Βλ. 19/2/14 και 7+8 Μαρτίου. Επίσης δύο δικά μου: «Το Κυπριακό στον «αστερισμό» των συνομιλιών του Νίκου Αναστασιάδη και Ντερβίς Ερόγλου: τι να περιμένουμε και τι μπορούμε να κάνουμε»
(16/2/14) και «Αντίλογος στην Διακήρυξη των Ν. Αναστασιάδη και Ντ. Ερόγλου από την Κύπρο» (17/2/14)
3 – βλ. ΧΑΡΑΥΓΗ (19-2-2014), δηλώσεις του Τουμάζου Τσιελεπή, μέλους
του Π.Γ. του ΑΚΕΛ.
4 – ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Τετάρτη 12 Φλεβάρη 2014 , σελ.3.
5 – Αρκεί μόνο μια γρήγορη ματιά στα περιεχόμενα των τόμων 5-8 των
Απάντων του Στάλιν και θα το διαπιστώσει αμέσως.
6 – βλ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 20-7-14 και ΟΙΣΤΡΟΣ http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2014/07/20-7-14.html
21 Ιουλίου 2014.
7 – Στην ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 40 χρόνια από την πτώση
της δικτατορίας, διαβάζουμε: « Τα 40 χρόνια που πέρασαν από την αλλαγή του Ιουλίου
1974, ως αποτέλεσμα του συμβιβασμού που πραγματοποιήθηκε ανάμεσα στη χούντα και
τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, με την άμεση ανάμειξη των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, καθώς
και η εμπειρία όλων αυτών των δεκαετιών δεν πρέπει να αφήνουν αμφιβολία στους εργαζόμενους
ότι η δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε μετά την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας
είναι ταξική, είναι η άλλη μορφή της δικτατορίας των μονοπωλίων». Τι σου είναι
αυτοί οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί κύκλοι. Συμβιβάσανε τη χούντα με τις αστικές πολιτικές
δυνάμεις έτσι ένα πρωί γιατί δεν είχανε τι άλλο να κάνουνε.
Ανάρτηση από:http://istrilatis.blogspot.gr