Διάβαζα στο ΒΗΜΑ της Παρασκευής (15-8-14)[1] ένα ανυπόγραφο κείμενο με τίτλο «Για την Ελλάδα και
την Αριστερά - Τα καρφιά Μητρόπουλου». Εκεί έμαθα ότι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ.
Αλέξης Μητρόπουλος στο νέο του βιβλίο «Για την Ελλάδα και την Αριστερά. Κείμενα αυτοκριτικής
και ευθύνης (εκδόσεις Λιβάνη)», τονίζει ουσιαστικά την
αναγκαιότητα ενότητας της Αριστεράς και αναφέρεται στην ήττα των αριστερών
δυνάμεων από τις δυνάμεις του Μνημονίου.
Και ότι κεντρική ιδέα του βιβλίου, όπως
υποστηρίζει ο κ. Μητρόπουλος είναι ότι «ολόκληρος ο μνημονιακός υποπολιτισμός, η αταβιστική αυτή παλινδρόμηση σε
συνθήκες προδημοκρατικής εποχής, δεν θα μπορούσε να επιβληθεί αν η Αριστερά,
ενωμένη, αντιλαμβανόταν εξαρχής το μέγεθος του κινδύνου και αντιδρούσε στη
μνημονιακή πορεία των πραγμάτων... Κανένα Μνημόνιο δεν θα περνούσε αν τα
κόμματα και οι συλλογικότητες της Αριστεράς, διατηρώντας βεβαίως την αυτονομία
τους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, είχαν εναντιωθεί ταυτόχρονα στην
προϊούσα αποικιοποίηση της χώρας, στην παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στους
δανειστές και στην κατεδάφιση όλων των κοινωνικών κατακτήσεων...».
Νομίζω ότι
ο αγαπητός κ. Αλέξης Μητρόπουλος επαναλαμβάνει το ίδιο «λάθος» που χρόνια τώρα κάνει
η αριστερά. Δηλαδή ξεκινάει με ένα «αν». «Αν η Αριστερά ήταν ενωμένη» κλπ. δεν
θα μπορούσε να επιβληθεί ολόκληρος ο μνημονιακός υπυπολιτισμός. Αλλά με τα «αν»
δεν εξηγούνται αυτά που τελικά έχουν συμβεί.
«Αν» η
ηγεσία του ΚΚΕ δεν είχε κάνει τα τραγικά λάθη που έκανε το 1944, δεν
ακολουθούσαν τα όσα ακλούθησαν, τραγικά καταστρεπτικά για το λαό και τη χώρα.
«Αν» ο λαός ήταν ενωμένος δεν ήταν ηττημένος [το σύνθημα είναι «λαός ενωμένος
ποτέ ηττημένος». Άρα οι ήττες του μπορεί να εξηγηθούν από την έλλειψη ενότητας
του]. «Αν» η επανάσταση είχε ξεσπάσει και στη Γερμανία το 1917, όπως περίμενε ο
Λένιν, η Ρωσία δεν θα είχε μείνει μόνη να παλεύει με τα θηρία της αναπτυγμένης
Δύσης. «Αν» δεν είχε πεθάνει τόσο νωρίς, ίσως η πορεία της να ήτανε
διαφορετική. «Αν» ο Αχιλλέας φορούσε ένα καλό υπόδημα ίσως να είχε γλυτώσει το
βέλος κλπ κλπ. Όπως λέει ο απλός λαός «αν η γιαγιά μου είχε καρούλια θα ήτανε
πατίνι».
Το
πραγματικό ερώτημα είναι γιατί η Αριστερά – ο λαός, η εργατική τάξη κοκ – δεν
παρουσιάζονται ενωμένοι όταν πρέπει και στην ώρα τους. Γιατί χάνουν – ηττώνται
– από τις αντιδραστικές δυνάμεις που ενώ σπαράσσονται από δικές τους
αντιθέσεις, τελικά παρουσιάζονται πιο «ενωμένες» από την Αριστερά και το λαό.
Και γι αυτό κατορθώνουν να εξασφαλίζουν την επιβίωση τους σε βάρος του λαού και
βέβαια και της Αριστεράς.
Προτού η
έλλειψη ενότητας της αριστεράς στην Ελλάδα επιτρέψει την νίκη των δυνάμεων του
Μνημονίου, όπως παραδέχεται ο κ. Αλ. Μητρόπουλος, έχουν συμβεί συνταρακτικότερα
γεγονότα. Όπως π.χ. η κατάρρευση του απανταχού υπαρκτού σοσιαλισμού, όλων των
εκδοχών. Όπως επίσης και η κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας. Του
ευρωκομμουνισμού και του «τρίτου δρόμου».
Έχω γράψει
ήδη [2]
ότι με αυτό το ζήτημα θα ασχοληθώ προσεχώς και επίσης ότι φρονώ ότι σε
μια τέτοια συζήτηση πρέπει να πάρουν μέρος όσοι ακόμα στην Αριστερά διεκδικούν
να σκέφτονται και να μη λιβανίζουν ηγέτες και ηγεσίες της.
Αλλά, για
να επανέλθουμε στα περί ανάγκης ενότητας της Αριστεράς – τουλάχιστον στην χώρα
μας – όπως υπογραμμίζει ο κ. Αλ. Μητρόπουλος, πρέπει να επισημάνουμε ότι θα
πρέπει να επιτευχθεί ενότητα πολιτικής γραμμής, πρώτα και κύρια στον ίδιο τον
ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί το λέω
αυτό; Μα γιατί ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γιώργος Σταθάκης σε πρόσφατη
συνέντευξη του [3] και στην ερώτηση «Εάν δεν επιτύχετε την αυτοδυναμία, πώς θα κυβερνήσετε;» απάντησε λέγοντας
πώς «Θα επιδιώξουμε
την ευρύτερη δυνατή κυβέρνηση μεγάλης πλειοψηφίας, η οποία θα εφαρμόσει μια
στρατηγική εξόδου της χώρας από το Μνημόνιο. Αυτή είναι η δέσμευσή μας.» Κι όταν ερωτάται στη συνέχεια « Άρα, φωνές που ζητούν
επαναλαμβανόμενες εκλογές μέχρι η κάλπη να βγάλει αυτοδύναμο ΣΥΡΙΖΑ είναι
μεμονωμένες;», δεν διστάζει να ξεκαθαρίσει ότι «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα προσφύγει σε μια τακτική
επαναλαμβανόμενων εκλογών, η εντολή των πολιτών θα είναι δεδομένη, αυτή θα
σεβαστούμε και σε αυτή θα δουλέψουμε για τη δημιουργία μιας κυβέρνησης με τις
προδιαγραφές του ΣΥΡΙΖΑ.»
Λίγες
ημέρες αργότερα, ένα άλλο επιφανές στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάννης Μηλιός, σε
συνέντευξη [4] υποστηρίζει τα αντίθετα:
«Σε
περίπτωση μη αυτοδυναμίας θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να σχηματιστεί μια
κυβέρνηση που θα υλοποιήσει τη ρήξη που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από το
πρόγραμμά του. Αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι είτε το θέλουμε είτε όχι θα
έχουμε νέες εκλογές αν τυχόν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος αλλά όχι αυτοδύναμος.
Υπάρχει βέβαια και η εκτίμηση ότι θα βρεθούν πολιτικές δυνάμεις που θα
συνεργαστούν μαζί μας στη βάση του προγράμματός μας. Εγώ πιστεύω ότι οι
«εκπτώσεις» που θα ζητήσουν αυτοί οι όψιμοι σύμμαχοι από τον ΣΥΡΙΖΑ θα
καταστήσουν ανέφικτη τη συνεργασία μαζί τους, όπως άλλωστε συνέβη μετά τις
εκλογές του Μαΐου 2012. Η επίκληση της απλής αναλογικής από τους αντιπάλους του
ΣΥΡΙΖΑ τη δεδομένη χρονική στιγμή αποδεικνύει μόνο τον κυνικό καιροσκοπισμό
τους. Θα δείτε τη λυσσαλέα αντίδρασή τους όταν η κυβέρνηση της Αριστεράς
νομοθετήσει προς αυτήν την κατεύθυνση.»
Αντιπαρέρχομαι τα περί απλής αναλογικής του Γιάννη Μηλιού –
γιατί μια παρόμοια αποστροφή προς την απλή αναλογική έχει διατυπωθεί και από
άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς χρειάζεται να σταθούμε σε αυτό με άλλο
κείμενο. Η διαφωνία για το αν θα οδηγηθούμε ή όχι και σε άλλες εκλογές,
προκειμένου να εξασφαλίσει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδυναμία, δεν είναι μια διαφωνία ήσσονος
σημασίας και πολιτικού βάρους.
Γι αυτό το πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα ως φαίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ δεν
υπάρχει ακόμα κοινή αντίληψη. Κοινή θέση. Κοινή «γραμμή». Υπάρχει, όμως, κοινή
σύγχυση για το πώς μπορεί να υλοποιηθεί ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Για το
ποιες κοινωνικές συμμαχίες, οργάνωση και κινητοποίηση τους απαιτούνται, όπως
και ποιες αντιδράσεις και αντιστάσεις θα συναντήσει μια τέτοια προσπάθεια τόσο
από τις ντόπιες όσο και τις ξένες κοινωνικο-οικονομικές δυνάμεις.
Και οι δύο «αντίπαλες» γραμμές – αυτή που εκφράζει ο κ. Γ.
Σταθάκης και αυτή του Γ. Μηλιού – στο βάθος είναι και οι δύο τους
«κοινοβουλευτικές». Ο πρώτος θα επικαλεσθεί αύριο το αποτέλεσμα των εκλογών για
να δικαιολογήσει τις όποιες υποχωρήσεις στο πρόγραμμα. Ο δεύτερος θα κάνει το
ίδιο: θα επικαλεσθεί την έλλειψη αυτοδυναμίας – εκτός αν ονειρεύεται με τα
μάτια ορθάνοιχτα ότι πρόκειται να την επιτύχει – ως άλλοθι για να μην γίνει
ούτε η πιο μικρή αλλαγή. Όχι επαναστατική, μεταρρυθμιστική.
Ακόμα κι
αν του προκύψει το «ατύχημα» να εξασφαλίσει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδυναμία – το ΠΑΣΟΚ
π.χ. την είχε επιτύχει πολλές φορές όπως «αυτοδύναμες» κυβερνήσεις υπήρχαν και
στο σοβιετικό συνασπισμό, την Κίνα, Κούβα, Βιετνάμ κλπ – πάλι θα βρει, όπως
όλοι οι προηγούμενοι δικαιολογίες για την αναβολή ριζοσπαστικών αλλαγών.
Άλλωστε «ριζοσπαστικές» αλλαγές δεν θέλει, ούτε είναι διατεθειμένη να παλέψει
γι αυτές, ούτε η μεγάλη πλειοψηφία των
μελών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί όλοι τους να παριστάνουν τα λιοντάρια
αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Αν πραγματικά ήτανε δεν θα μιλούσε τώρα ο
κ. Αλέξης Μητρόπουλος για νίκη των μνημονιακών δυνάμεων ούτε για έλλειψη
ενότητας της αριστεράς.
Σημειώσεις-παραπομπές
1- Η αλήθεια είναι στην ηλεκτρονική του έκδοση ενώ
στην έντυπη του δεν το εντόπισα πουθενά.
2 - Λευτέρη Ριζά «ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙΡΟΥ» 1 Αυγούστου
4 – Στην Real News 15-8-14
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr