Στις 15 Σεπτέμβρη του 2008 κατέρρευσε η «Lehman Brothers». Επρόκειτο για ένα τραπεζικό «κραχ» στο έδαφος των ΗΠΑ το οποίο αποτέλεσε τη με βροντώδη τρόπο εκδήλωση της οικονομικής κρίσης που έκτοτε αγκαλιάζει ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Πώς αντέδρασε το αμερικανικό πολιτικό σύστημα της πλουτοκρατίας στην κατάρρευση της «Lehman Brothers»; Ανοιξε τους κρουνούς των δημόσιων ταμείων και έκτοτε εφαρμόζει το… «σοσιαλισμό» των ιμπεριαλιστών: Εχει «κοινωνικοποιήσει» μέχρι σεντς τις ζημιές των τραπεζών και των μονοπωλίων και τις έχει φορτώσει στις πλάτες του αμερικανικού λαού. Το ενάρετο αυτό πολιτικό σχέδιο εφαρμόστηκε στην αρχή από τον επικεφαλής του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, τον κύριο Πόλσον (επί Μπους). Συνεχίστηκε με αντίστοιχη ένταση, πάθος και ρυθμό από τον διάδοχό του στην ίδια θέση, τον κύριο Γκάιτνερ (επί Ομπάμα).
Σημείωση: Τόσο ο Ρεπουμπλικανός υπουργός Οικονομικών Πόλσον, όσο και ο Δημοκρατικός υπουργός Οικονομικών Γκάιτνερ, που ανέλαβαν να σώσουν την Αμερική από την απληστία των τραπεζών, πριν γίνουν υπουργοί, ήταντραπεζίτες… Ο πρώτος ήταν πρόεδρος της γνωστής και μη εξαιρετέας«Goldman Sachs». Ο δεύτερος ήταν επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Νέας Υόρκης.
Η κυβέρνηση της Ισπανίας υπό τον Ραχόι ήρθε στην εξουσία το Νοέμβρη του 2011. Κέρδισε τις εκλογές στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης. Τα αποτελέσματα για το λαό της Ισπανίας είναι γνωστά. Η χώρα βουλιάζει μετά από τη διαρκή τροφοδότηση των ζημιογόνων τραπεζών και των μονοπωλίων της Ισπανίας με δισεκατομμύρια ευρώ σε «πακέτα» και ενισχύσεις, που εκτινάσσουν το δημόσιο χρέος και τα δημόσια ελλείμματα.
Σημείωση: “Οπως παντού έτσι και στην Ισπανία, οι «αξίες» που συναπαρτίζουν το σινάφι του παγκόσμιου κατεστημένου, δεν πάνε χαμένες. Απόδειξη: Εκείνος που επελέγη να σώσει την Ισπανία από την απληστία των τραπεζών, εκείνος στον οποίο ανατέθηκε το υπουργείο Οικονομίας από τον Ραχόι ήταν ο κ. Λουίς ντε Γκίντος. Το απίθανο: Πρόκειται για τον κύριο που είχε διατελέσει πρόεδρος – τόσο για την Ισπανία όσο και την Πορτογαλία – της «Lehman Brothers»! Της τράπεζας, δηλαδή, που στις 15 Σεπτέμβρη του 2008 κατέρρευσε στις ΗΠΑ, και ήταν ακριβώς η κατάρρευση της συγκεκριμένης τράπεζας, που λειτούργησε ως ντόμινο και αποτέλεσε την παγκόσμια «καμπάνα» εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης! Ενας τραπεζίτης, λοιπόν, και στην Ισπανία…
*
Όταν η κρίση χτύπησε με ένταση την πόρτα της Ιταλίας, όλα λειτούργησαν «ρολόι». Στο όνομα – τι άλλο; – της «σωτηρίας» της χώρας κλήθηκε στη θέση του πρωθυπουργού ο Μάριο Μόντι.
Σημείωση: Πριν γίνει πρωθυπουργός ο Μόντι δεν ήταν τραπεζίτης, με τη στενή τουλάχιστον έννοια. Ηταν, όμως, σύμβουλος διεθνών υποθέσεων – ποιας άλλης; – της τράπεζας «Goldman Sachs»…
*
Στην Ελλάδα, κι ενώ οι τράπεζες (και μέσω των τραπεζών τα μονοπώλια) έχουν από το 2009 εισπράξει από το ελληνικό Δημόσιο και την Τράπεζα της Ελλάδας σε ρευστό και εγγυήσεις πάνω από 300 δισ. ευρώ, το αποτέλεσμα είναι η νέα γιγάντωση του δημόσιου χρέους. Η «σωτηρία» όμως βρέθηκε – και συνεχίζεται αδιατάρακτα: Συγκροτήθηκε μια κυβέρνηση που την είχαν βαφτίσει «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας», η οποία έφερε νέο μνημόνιο. Υπό ποιον επήλθε αυτή η νέα «εθνική σωτηρία» του δεύτερου μνημονίου; Υπό τον τραπεζίτη Παπαδήμο…
Σημείωση: Σήμερα, η νέα ελληνική κυβέρνηση, της νέας «εθνικής σωτηρίας», έχει για υπουργό Οικονομίας τον κύριο Χαρδούβελη. Ο οποίος αντικατέστησε τον – επίσης - τραπεζίτη κύριο Στουρνάρα…
*
Προχτές στη Γαλλία ο πρόεδρος Ολάντ, που ορισμένοι παραμύθιαζαν ευατούς και αλλήλους ότι με την εκλογή του θα φυσούσε – τάχα – «νέος άνεμος στην ΕΕ», εκπαραθύρωσε την προηγούμενη κυβέρνηση και στη θέση της όρκισε νέα.
Σημείωση: Ο Εμανουέλ Μακρόν, ο εκλεκτός του Ολάντ στη θέση του νέου υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας, εκτός από εκατομμυριούχος είναι – φυσικά – και πρώην τραπεζίτης. Για την ακρίβεια διετέλεσε διευθυντικό στέλεχος σε έναν χρηματοπιστωτικό κολοσσό που το όνομά του τα λέει όλα:«Ρότσιλντ»…
*
Τα συμπεράσματα από τα προηγούμενα – που φυσικά δεν αφορούν στα πρόσωπα, αλλά στον τρόπο λειτουργίας του συστήματος – είναι προφανή:
Πρώτον: Ενθεν και κείθεν του Ατλαντικού, εκείνοι που έχουν αναλάβει να διαχειριστούν την κρίση, να «σώσουν» τους λαούς και να «τακτοποιήσουν» πολιτικά και τεχνοκρατικά την ηγέτιδα τάξη (την τάξη που κατέχει την εξουσία στον αγγελικό μας κόσμο και που στη γλώσσα της επιστήμης περιγράφεται με τον άχαρο όρο «χρηματιστική ολιγαρχία») είναι εκείνοι, οι ίδιοι, που δημιούργησαν την κρίση!
Δεύτερον: Αν δεν θέλουν οι εργαζόμενοι να είναι οι τραπεζίτες που θα «τακτοποιούν» τις πολιτικές υποθέσεις της κοινωνίας προς όφελος της χρηματιστικής ολιγαρχίας, ο μόνος δρόμος που έχουν είναι να γίνουν εκείνοι ηγέτιδα δύναμη της κοινωνίας.
Τρίτο: Μέχρι τότε θα ισχύει εκείνο που έλεγε ο «Χριστόφορος Κολόμβος», ο ήρωας της ομώνυμης κινηματογραφικής ταινίας, ο οποίος το έθετε ως εξής:«Πίστη, ελπίδα, φιλευσπλαχνία αλλά πιο σπουδαίο απ” όλα αυτά είναι το τραπεζικό κέρδος»…
*
Υστερόγραφο: Τις τελευταίες μέρες τα ΜΜΕ κατακλύζονται από τη διαφήμιση ενός νέου τραπεζικού προϊόντος: Για όποιον, λένε, δεν μπορεί να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ και τον φόρο εισοδήματος, του βρήκαν λύση: Θα τον προμηθεύουν με ειδική πιστωτική κάρτα και έτσι θα πληρώσει… χαρούμενα και ευχάριστα τους φόρους δια μέσου της τραπέζης. Η μια εκδοχή είναι, γοητευμένοι από την… «εξυπηρέτηση», να αναφωνήσουμε όλοι μαζί: «Ω, καλή μου τράπεζα, πόσο πολύ σε αγαπώ»!
Η άλλη είναι να δούμε προσεκτικότερα τί συμβαίνει: Εσύ, λοιπόν, πληρώνεις φόρους «οθωμανικού» τύπου για να τους παίρνει το κράτος και μετά να δίνει ένα σκασμό λεφτά στις τράπεζες. Αλλά, αφού γονάτισες και δεν μπορείς άλλο να πληρώνεις, έρχονται οι τράπεζες και σου «πουλάνε» πιστωτικές. Με τις οποίες θα γίνεται το εξής: Αφενός, θα συνεχίσεις να πληρώνεις φόρους (που γονάτισες να τους πληρώνεις) κι έτσι θα συνεχίσουν και οι τράπεζες να εισπράττουν επιδοτήσεις. Αφετέρου – και εδώ βρίσκεται το καταπληκτικότερο: Πάνω στους φόρους που αδυσώπητα σου επιβάλει το κράτος για να επιδοτεί απλόχερα τις τράπεζες (και που εσύ δεν μπορείς άλλο να τους πληρώνεις), οι τράπεζες θα εισπράττουν και… τόκο! Θα πληρώνεις, δηλαδή, και τον φόρο και τόκο πάνω στο φόρο! Τα έχουν αυτά οι τραπεζικές «διευκολύνσεις», βλέπεις. Πώς αλλιώς θέλεις να γίνει; Οι τράπεζες σου παρέχουν την … «διευκόλυνση» να πληρώσεις εκείνους τους αβάσταχτους φόρους που οι ίδιες αρμέγουν! Ε, να μην εισπράξουν (με την άδεια του κράτους) και τον τόκο τους για την «βοήθεια» που σου προσφέρουν;
«Μούρλια» δεν είναι;…
Ανάρτηση από: enikos.gr