Δεξαμενή αυτής της διεύρυνσης αποτελούν οι «κατά συνθήκη» πρόθυμοι ανεξάρτητοι βουλευτές από όλο το πολιτικό φάσμα, ένα μέρος ή το όλο των ΑΝΕΛ, όπως και το πάντα διαθέσιμο, ΛΑΟΣ. Το τελευταίο αν και δεν εκπροσωπείται κοινοβουλευτικά, η ενδεχόμενη συμπόρευσή του με την ΝΔ και την κυβέρνηση, θα προσδώσει ένα χαρακτήρα κοινωνικής και ιδεολογικής επανασυσπείρωσης της δεξιάς «πολυκατοικίας».
Η συγκολλητική ουσία της κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι η με κάθε μέσο διατήρηση της εξουσίας. Καθώς αποτελεί για αυτή, την μόνη δικλείδα ασφαλείας που σε πιθανή «απασφάλιση» θα οδηγήσει στην εκκωφαντική κατάρρευση του υφιστάμενου πολιτικού σκηνικού, και στην εξαφάνιση του μεγαλύτερου μέρους του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού.
Μια προοπτική περίπου αναπόδραστη, που η κυβερνητική πλειοψηφία , προσπαθεί να την αναβάλλει όσο το δυνατόν περισσότερο. Προσδοκώντας σε ένα δώρο από τις Βρυξέλλες, με την μορφή της επιμήκυνσης του χρέους, που θα παρουσιαστεί ως άθλος από τα συστημικά ΜΜΕ. Ενδεχόμενη είναι βέβαια πάντα, μια τεχνητή «έξοδο στις αγορές», που θα πιστοποιήσει την πορεία «ανάνηψης» της ελληνικής οικονομίας.
Μια ωστόσο έωλη προσδοκία, καθώς τόσο τα αριθμητικά δεδομένα της ελληνικής οικονομίας, όσο και η στυγνή πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, διαψεύδει ολοκληρωτικά τις κυβερνητικές ονειρώξεις. Άλλωστε η ανεργία, η φτώχεια, και η διαρκής ύφεση δεν επιδέχονται εξωραϊσμό. Γεγονός που οδηγεί την κυβερνητική πλειοψηφία στην υιοθέτηση της προσφιλούς τακτικής του φόβου. Φόβος για την έξοδο από το ευρώ, φόβος για την κατάρρευση των τραπεζών, φόβος για την έλλειψη βασικών αγαθών, φόβος για την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η τακτική, σε συνέργεια με το προσκλητήριο στα δεξιά ρετάλια, αποτελεί την μέθοδο του υφιστάμενου πολιτικού και οικονομικού συστήματος για να διατηρήσει την κυριαρχία του. Την μόνη και για αυτό, αδιάλειπτα, επαναλαμβανόμενη μέθοδο. Το ζήτημα είναι για πόσο καιρό ακόμη, η κυβερνητική πλειοψηφία θα καταφέρνει να τρομάζει και να εμπαίζει τόσους πολλούς ανθρώπους. Πότε τελικά αυτός ο λαός και αυτή η κοινωνία, θα αναστρέψει ριζικά αυτή την κατάσταση διαρκούς κοινωνικού, πολιτικού και πολιτισμικού ευνουχισμού ; Παλαιότερα χρειάστηκαν τετρακόσια χρόνια. Πιο πρόσφατα επτά. Στις μέρες μας ποιο είναι άραγε το όριο ;
Πραγματικά θα αποτελεί απορία του ιστορικού του μέλλοντος, για το πώς κατέστη δυνατό, μια χούφτα «ακροδεξιών μεταγραφών της χειμερινής περιόδου«, μαζί με ένα συνονθύλευμα πολιτικά ανερμάτιστων μανδαρίνων της εξουσίας, να πείσει, πως ο δρόμος της εξαθλίωσης και της αναξιοπρέπειας είναι μονόδρομος. Ο εθισμός στον ατομικισμό, στην αγοραία κουλτούρα, στον πολιτισμό του κέρδους και στην λαγνεία της «παραλιακής καψούρας» , έχει διαποτίσει άραγε σε τόσο μεγάλο βαθμό, το κοινωνικό οικοδόμημα ;
Η αναζήτηση του ορίου αναξιοπρέπειας, του σημείου πέραν του οποίου δρομολογείται ο ολοσχερής κοινωνικός εκμαυλισμός, και η ολιστική υποταγή στις επιταγές της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας , αποτελεί διαρκές κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό επίδικο. Άλλωστε μια κοινωνία που την διευθύνουν ρετάλια, δημιουργώντας σε κάθε τους βήμα είλωτες, δεν μπορεί να είναι ένα κοινωνικό μοντέλο αποδεκτό και βιώσιμο.
Το ζήτημα άπτεται πια, στην ιχνηλάτηση των δρόμων και των μεθόδων, μετατροπής της ανάγκης ανατροπής της υφιστάμενης κατάστασης , σε πραγματική, υλική δυνατότητα. Δύστροπη ατραπός με πολλαπλά σταυροδρόμια.
Ωστόσο, το ξεπέρασμα ενός συστήματος που ξερνάει ρετάλια και είλωτες, δεν μπορεί παρά να είναι αμετάκλητη ατομική και συλλογική επιλογή.
Ανάρτηση από: http://a-ctus.blogspot.gr