Κάτσετε την μάππαν χαμαί…

Εμείς, μιας δίψυχης ωδής
παράλογα ανοιχτής,
με συμπεριφορές ανατροπής,
και της βαθιάς μας ζωής,
της συντηρητικής,
εμείς οι εκκρεμείς.

Δ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Εδώ και μέρες, παρακολουθούμε ένα ξέσπασμα της ηγεσίας του τόπου όσον αφορά τις τουρκικές προκλήσεις. Ο Πρόεδρος έφυγε από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ο υπουργός Εξωτερικών υπέγραψε στην Ελλάδα συμφωνία για τον Ενιαίο Αμυντικό Χώρο κι όλοι, ειδικά όσοι στηρίζουν την κυβέρνηση, περπατούν με ένα κεφάλι ψηλότερα, σάμπως και διαλύσαμε τον τουρκικό στρατό και βαδίζουμε προς την Κερύνεια.

Όλα τα πιο πάνω είναι καλές κινήσεις. Σαφώς έπρεπε εδώ και καιρό να μη διαπραγματεύεται η κυβέρνησή μας με το κατοχικό καθεστώς. Όσο για το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα (πράγμα που ΔΕΝ υπογράφηκε στην Αθήνα), έπρεπε να αποτελεί το Α και το Ω της πολιτικής μας σχέσης με την ελλαδική κυβέρνηση. Τα υπόλοιπα είναι συμφωνίες που θα έκανε οποιαδήποτε χώρα με οποιανδήποτε άλλην ξένη χώρα.

Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να μας πουν γκρινιάρηδες. Ο Αναστασιάδης, που έφυγε από τις διαπραγματεύσεις εξαιτίας των τουρκικών προκλήσεων στην ΑΟΖ, πριν από εννιά χρόνια συναντιόταν με τον Ταγίπ Ερντογάν και επένδυε στο προοδευτικό του μυαλό. Ο Γιαννάκης Κασουλίδης, που έγινε Ιωάννης και υπέγραψε με τον ελάχιστο Βαγγέλη Βενιζέλο τη συμφωνία για την έρευνα και τη διάσωση στη θαλάσσια περιοχή Κύπρου-Ελλάδας, πριν από δέκα χρόνια έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου, σημειώνοντας ότι θα ερχόταν η Μικρασιατική Καταστροφή αν δεν υπερψηφίζαμε το σχέδιο Ανάν…

Σήμερα, με την Αθήνα απούσα, γιατί δεν είναι δυνατόν να διαχειρίζεται το Κυπριακό όπως θα το διαχειριζόταν η οποιαδήποτε ξένη κυβέρνηση, οι ηγέτες μας παρουσιάζονται κατώτεροι των περιστάσεων. Όση σοβαροφάνεια κι αν πουλούν, πίσω απ’ τα θυμωμένα τους πρόσωπα κρύβεται η απελπισία γιατί αναγκάστηκαν να μαλώσουν με τον Ερντογάν και τον Έρογλου. Αληθινοί ηγέτες θα έκλειναν τα οδοφράγματα, θα προκαλούσαν αληθινό πολιτικό κόστος στην Τουρκία, θα ανάγκαζαν τους Τουρκοκύπριους να επιλέξουν επιτέλους πλευρά. Αυτοί αρκέστηκαν στην προσωρινή απομάκρυνση από τις συνομιλίες.

Την ώρα, λοιπόν, που οι Τούρκοι κάνουν το παν για να φέρουν τους τζιχαντιστές στην Ευρώπη και να διαλύσουν τους Κούρδους μαχητές στο Κομπάνι, οι δικοί μας ηγέτες τραγουδούν τον δήθεν αγωνιστικό τους αμανέ. Κι εμείς… το βιολί μας. Πανηγυρίζουμε για τα αυτονόητα. Όχι πως αν δεν έκαναν τίποτα, θα λέγαμε κάτι εμείς. Καθόμαστε στο φέισμπουκ και γράφουμε συγχαρητήρια στις αντάρτισσες του Κομπάνι. Αντί να κλείσουμε τα οδοφράγματα, καθόμαστε στο διαδίκτυο και κάνουμε κλικ, εμείς, ανήλικοι διαρκώς, μα κι απ’ το καθεστώς αμόλυντοι ευτυχώς, καθώς οι κυβερνώντες κοιμούνται ήσυχοι επειδή μας έκαναν επιτέλους να σιωπήσουμε… Omerta… Πατρίδα ή θάνατος.

Ανάρτηση από: http://antistasitwra.wordpress.com