"Μια μέρα, ο Βεζίρης είπε στον Νασρεντίν Χότζα, τότε υπουργό των Οικονομικών:
- Βάλε φόρους, Χότζα, και μετά γύρνα να μου πεις τι γίνεται.
Όταν γύρισε ο Χότζας, του ανέφερε:
- Βεζίρη μου, έχει αρχίσει μια αναστάτωση, ο κόσμος δεν βγαίνει πια τόσο έξω, δεν αγοράζουν όπως πριν, μοιάζουν θυμωμένοι.
-Βάλτους κι άλλους φόρους και ξαναπές μου.
Όταν ξαναγύρισε ο Χότζας είπε:
- Αφέντη, η αγορά έχει τα χάλια της, κανείς δεν πουλάει, κανείς δεν αγοράζει, κανείς δεν διασκεδάζει. Ο κόσμος είναι αγριεμένος, αρχίζω και φοβάμαι.
- Βάλ' τους κι άλλους φόρους και ξαναέλα.
Μετά από λίγες μέρες ο Χότζας επέστρεψε ταραγμένος.
- Βεζίρη μου, δεν καταλαβαίνω, ήρθαν τα πάνω-κάτω. Είναι όλοι έξω, τρώνε, πίνουν, και γλεντάνε, σαν να μην υπάρχει αύριο.
- Δεν πάμε καλά, Χότζα, είπε ο Βεζίρης.
- Μα γιατί, άρχοντά μου, αφού όλοι το γλεντάνε;
Εμείς, στην Ελλάδα του 2014, σε ποιο στάδιο βρισκόμαστε; Έχουμε αρχίσει να τα τρώμε πριν μας τα φάνε αυτοί; Μάλλον όχι. Μάλλον ακόμη στο στάδιο του θυμωμένου είμαστε και εκεί θα μείνουμε απ' ότι φαίνεται καθώς, παρά τις συνεχείς και ανέξοδες αναφορές μας στο Λεωνίδα, στον Κολοκοτρώνη, στο ΟΧΙ του '40, στον Άρη Βελουχιώτη, στον Τσε Γκεβάρα – ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός - είμαστε έτοιμοι για μια ακόμη φορά να στηθούμε στις ουρές προκειμένου να πληρώσουμε τη δεύτερη δόση του χαρατσιού, που κάθε χρόνο αλλάζει όνομα και φέτος ονομάζεται ΕΝΦΙΑ.
Μπορεί να δανειστούμε, μπορεί να στερήσουμε από την οικογένειά μας βασικά αγαθά, μπορεί να καθυστερήσουμε άλλες υποχρεώσεις μας, αλλά τον ΕΝΦΙΑ θα τον πληρώσουμε (!). Τη στιγμή, μάλιστα, που θα το κάνουμε, θα βρίζουμε όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό μας. Θα μας φταίει η Μέρκελ, η τρόϊκα, ο Βενιζέλος που μας τον έβαλε, ο Σαμαράς που δεν μας τον έβγαλε, ο ΣΥΡΙΖΑ που δε μας δίνει εντολή να μην τον πληρώσουμε. Εμείς όμως; Δε φταίμε που είμαστε άβουλοι και μοιραίοι; Δεν ευθυνόμαστε για τη δειλία μας και την αδυναμία μας να αντισταθούμε; Τελικά, δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από παλικαράκια της φακής, που ξέρουμε μόνο να κουνάμε τα σημαιάκια στις παρελάσεις, να καμωνόμαστε τους επαναστάτες και να καπηλευόμαστε συνεχώς τους αγώνες και τις θυσίες άλλων.
Ήδη, βέβαια, υπάρχουν καταγεγραμμένοι 1.000.000 πολίτες που δεν πλήρωσαν την πρώτη δόση – οι περισσότεροι από αυτούς επειδή απλά δεν μπορούσαν να τον πληρώσουν. Ο αριθμός αυτός, όμως, είναι πολύ μικρός μπροστά στο μέγεθος της αγανάκτησης και της οργής που υπάρχει μέσα στην κοινωνία και αποδεικνύει ότι τα μέσα χειραγώγησης, ελέγχου και τρομοκράτησης του λαού κάνουν πολύ καλά τη δουλειά για την οποία πληρώνονται.
Ήδη, τα κανάλια της τηλεόρασης και οι εφημερίδες που στηρίζουν τη συγκυβέρνηση εξαπέλυσαν το Σαββατοκύριακο το πρώτο κύμα τρομοκρατίας: Έρχεται, λέει, η δεύτερη δόση του ΕΝΦΙΑ! Πόσοι θα πληρώσουν λιγότερα και πόσοι περισσότερα! Πόσοι ζημιώνονται και πόσοι ωφελούνται! Ποιοι δικαιούνται απαλλαγή και ποιοι δικαιούνται έκπτωση! Πόσοι έλαβαν λάθος εκκαθαριστικά! Πώς θα διορθώσετε τα λάθη της εφορίας! Πόσο θα είναι το πρόστιμο σε περίπτωσης καθυστέρησης πληρωμής!
Συντριπτικά χτυπήματα προπαγάνδας που δε θέλουν να αφήσουν την παραμικρή πιθανότητα στο δειλό και φοβισμένο πολίτη να σκεφτεί και να αποτολμήσει άρνηση πληρωμής. Το κράτος έχει μπει πλέον στο σπίτι μας μέσω της τηλεόρασης όπως στο «1984» του Όργουελ και μπορεί να μην μας παρακολουθεί μέσω αυτής ακόμη, είναι σίγουρο όμως ότι μας κατευθύνει, μας τρομοκρατεί, μας φορτώνει ενοχικά σύνδρομα και μας λέει όπως και στο «1984» την «αλήθεια» του υπουργείου προπαγάνδας ότι «Ο ΕΝΦΙΑ δεν είναι φόρος, αλλά επένδυση», «ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος», ότι «όλοι κάνουμε θυσίες», ότι «πρέπει να σωθεί η χώρα που κινδυνεύει», ότι «σε λίγο θα τελειώσουν όλα»
Έξυπνοι που σε δουλεύουν ή ηλίθιοι που δεν ξέρουν τι κάνουν;
Ζητείται φόρος, δηλαδή, όχι από το περίσσευμα των λίγων και πλούσιων , αλλά από το υστέρημα των πολλών και μη εχόντων. Ως εκ τούτου, η άρνηση πληρωμής φόρων από αντικοινωνική και καταδικαστέα συμπεριφορά που θα ήταν σε ένα κοινωνικό και δίκαιο κράτος, καθίσταται νομοτελειακά μέτρο άμυνας και επιβίωσης απέναντι σε ένα κράτος που αποδεικνύεται ολοένα και πιο απροκάλυπτα εχθρός του λαού.
Δεν είναι, όμως, μόνο η άδικη κατανομή των φορολογικών βαρών που μαρτυρεί την ταξική σύνθεση της κυβέρνησης και τα συμφέροντα που αυτή εξυπηρετεί. Είναι και η αλλοπρόσαλλη εφαρμογή μέτρων που αποτυγχάνουν παταγωδώς και επανειλημμένα και οι μόνοι που εκπλήσσονται από την αποτυχία τους είναι οι κυβερνώντες. Τέτοια παταγώδης και ολοκληρωτική αποτυχία, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν "αυτοί που κυβερνούν είναι έξυπνοι που σε δουλεύουν ή απλά ηλίθιοι που δεν ξέρουν τι κάνουν", όπως έλεγε κάποτε ο Μαρκ Τουαίν για τους δικούς του κυβερνήτες.
Πώς να λησμονήσουμε για παράδειγμα την αύξηση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης που όχι μόνο δεν έφερε τα αποτελέσματα που προσδοκούσε η κυβέρνηση, αλλά αντίθετα έφερε λιγότερα έσοδα σε σχέση με προηγούμενες χρονιές όπου ο φόρος ήταν σημαντικά μικρότερος; Το αποτέλεσμα τελικά ήταν και ο λαός να ξεπαγιάσει και άνθρωποι να πεθάνουν από μαγκάλια και η κυβέρνηση να μην καταφέρει τίποτα.
Ηλίθιοι ή κακοποιοί;
Όλα αυτά, αναπόφευκτα μας θυμίζουν τον ορισμό του ηλίθιου από τον Carlo Cippola, ο οποίος στο βιβλίο του «Δοκίμιο περί ανθρώπινης βλακείας» λέει:
«Ένα ηλίθιο άτομο είναι ένα πρόσωπο που προκαλεί ζημιά σε ένα άλλο πρόσωπο ή ομάδα προσώπων χωρίς ταυτόχρονα να εξασφαλίζει κάποιο πλεονέκτημα για το ίδιο· πολλές φορές, μάλιστα, το ίδιο υφίσταται μίαν απώλεια».
Κα για να γίνει πιο σαφής, περνάει σε μια γραφική παράσταση που συσχετίζει τους τύπους των ανθρώπων και τις πράξεις τους
«Έστω ένα σύστημα αξόνων, πάνω στο οποίο τοποθετούμε τον Τάδε. Ο Χ άξονας μετράει το όφελος που εξασφαλίζει ο Τάδε από τη δράση του. Ο Υ άξονας μετράει το όφελος που εξασφαλίζει ένα άλλο άτομο ή ομάδα ατόμων ως συνέπεια της ίδιας δράσης από τον Τάδε. Ας εξετάσουμε τις 4 περιπτώσεις όπως αυτές διαφαίνονται από το παρακάτω διάγραμμα.
Α: Ο Τάδε κάνει μία πράξη από την οποία ο ίδιος δεν εξασφαλίζει κάποιο όφελος, αλλά εξασφαλίζουν όφελος οι άλλοι (αρνητικό Χ, θετικό Υ). Ο Τάδε με αυτή την πράξη συμπεριφέρεται ως ΑΜΟΡΦΩΤΟΣ.
Β: Ο Τάδε κάνει μία πράξη από την οποία και αυτός και οι άλλοι εξασφαλίζουν όφελος (θετικό Χ, θετικό Υ). Ο Τάδε με αυτή την πράξη συμπεριφέρεται ως ΕΞΥΠΝΟΣ.
C: Ο Τάδε κάνει μία πράξη από την οποία ούτε αυτός, ούτε οι άλλοι εξασφαλίζουν όφελος (αρνητικό Χ, αρνητικό Υ). Ο Τάδε με αυτή την πράξη συμπεριφέρεται ως ΗΛΙΘΙΟΣ.
D: Ο Τάδε κάνει μία πράξη από την οποία αυτός εξασφαλίζει κάποιο όφελος, αλλά εις βάρος του οφέλους των άλλων (θετικό Χ, αρνητικό Υ). Ο Τάδε με αυτή την πράξη συμπεριφέρεται ως ΚΑΚΟΠΟΙΟΣ»
Αν προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε τους παραπάνω κανόνες στην περίπτωση των κυβερνώντων, γίνεται αμέσως σαφές ότι ανήκουν είτε στην κατηγορία C είτε στην κατηγορία D. Δηλαδή, είναι είτε κακοποιοί εάν αποκόμισαν κάποιο προσωπικό όφελος από την αύξηση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης είτε στην καλύτερη περίπτωση ηλίθιοι, εάν δεν αποκόμισαν. Ό,τι και από τα δύο αν συμβαίνει πάντως, ευθυνόμαστε κυρίως εμείς που τους εκλέξαμε και που τους ανεχόμαστε.
Μπορεί, βέβαια, οι πολιτικές των προσώπων που φέρονται ότι εμπνεύστηκαν τα μέτρα αυτά να εξηγούνται από το ερμηνευτικό διάγραμμα του Cippola, αυτό όμως δεν έρχεται σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση ότι όλα αυτά αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου, που ως σκοπό έχει την υποταγή και το γονάτισμα κάθε ελεύθερου ανθρώπου. Άλλωστε, ο Αριστοτέλης, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, στα "Πολιτικά", έχει αποφανθεί: "Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφ' ενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος, και αφ' ετέρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές. Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά..."
ή μήπως όργανα τυραννίας;
Μπορεί, βέβαια, οι πολιτικές των προσώπων που φέρονται ότι εμπνεύστηκαν τα μέτρα αυτά να εξηγούνται από το ερμηνευτικό διάγραμμα του Cippola, αυτό όμως δεν έρχεται σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση ότι όλα αυτά αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου, που ως σκοπό έχει την υποταγή και το γονάτισμα κάθε ελεύθερου ανθρώπου. Άλλωστε, ο Αριστοτέλης, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, στα "Πολιτικά", έχει αποφανθεί: "Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφ' ενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος, και αφ' ετέρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές. Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά..."
Μπορεί να φέρει αποτέλεσμα η άρνηση πληρωμής;
Τελειώνοντας, απευθυνόμαστε σε όσους πιστεύουν ότι η άρνηση πληρωμής φόρων δεν μπορεί να αποφέρει τίποτα. Ας τους θυμίσουμε την πιο γνωστή περίπτωση άρνησης πολιτών να πληρώσουν φόρους τις τελευταίες δεκαετίες, η οποία συνέβη όχι σε κάποια υπανάπτυκτη τριτοκοσμική χώρα όπου οι πολίτες δεν έχουν αποκτήσει αυτό που ονομάζεται φορολογική συνείδηση, αλλά στο ίδιο το Ηνωμένο Βασίλειο.
Το 1990 η Μάργκαρετ Θάτσερ εισήγαγε έναν αντίστροφα προοδευτικό φόρο, ο συντελεστής του οποίου αυξανόταν για τους φτωχούς και μειωνόταν για τους πλούσιους. Το 30% των Βρετανών αρνήθηκε να πληρώσει το φόρο αυτό και, όταν άρχισαν οι δικαστικές διώξεις, 250.000 άτομα κατέβηκαν στην πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου και συγκρούστηκαν μαζί της.
Λίγους μήνες αργότερα η «σιδηρά κυρία» παραιτούνταν και αποχωρούσε ταπεινωμένη από την πρωθυπουργική κατοικία με δάκρυα στα μάτια, ενώ η κυβέρνηση του Τζον Μέιτζορ που την διαδέχθηκε αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι ο φόρος δεν μπορούσε να εφαρμοστεί και τον πήρε πίσω.
Ανάρτηση από: http://mavrioxia.blogspot.gr