«Μόνοι χτες, αύριο μαζί»

Ομιλία του Αλέκου Αλαβάνου στη Συνδιάσκεψη του Σχεδίου Β

Χτες είχαμε εδώ, στον ίδιο χώρο, ένα πετυχημένο μουσικό γλέντι, για την οικονομική στήριξη του Σχεδίου Β, ώστε να μειώσει τις οφειλές του. Σήμερα έχουμε τη Συδιάσκεψή μας. Η μουσική συγκινεί. Η πολιτική συζήτηση συχνά κουράζει.

Κι όμως ο Κώστας από τη Ρόδο χτες τα έλεγε χαρούμενα με τον ένα και τον άλλο, σήμερα η ομιλία του εκεί που άρθρωνε τη λέξη «πατρίδα» συνοδεύονταν από λυγμούς. Ένιωσα κι εγώ συγκίνηση με τις ομιλίες σας. Δεν είμαστε οι ηττημένοι στρατιώτες που αλληλοενοχοποιούνται. Είμαστε οι μαχητές που με ακμαίο ηθικό ετοιμάζονται για την επόμενη μάχη.

Οκτώ παρατηρήσεις θα ήθελα να κάνω.

Πρώτο, με τα σημερινά δεδομένα δεν μπορεί το Σχέδιο Β να συμμετάσχει σε εθνικές εκλογές – ας δημιουργήσουμε άλλα.

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τη συγκρότηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής και τη συμμετοχή μας στις περιφερειακές εκλογές με την Ελεύθερη Αττική. Άλλοι αποχώρησαν από μας, όταν ταχθήκαμε υπέρ της αποχώρησης από την Ευρωζώνη, άλλοι, λιγώτεροι, ήρθαν. Με ελάχιστες δυνάμεις κάναμε μέγιστες προσπάθειες. Εδώ και πολύ καιρό ως κεντρική δυνατότητα για μια απογείωσή μας, έστω χαμηλής αρχικά πτήσης, εντοπίσαμε τις ευρωεκλογές του 2014.  Επικεντρώσαμε σε αυτό τον στόχο, δώσαμε την ψυχή μας τούτα τα χρόνια, που ήταν χρόνια μιας βαρβαρης καπιταλιστικής ανατροπής. Ήταν και πολύτιμα χρόνια από τη ζωή μας, που γνωρίζουμε καλά ότι δεν διαρκεί για πάντα. Στις εκλογές αυτές υποστήκαμε μια βαριά ήττα. Κατά τη γνώμη μου ήταν λάθος η συμμετοχή μας. Ιδιαίτερα μετά την ματαίωση μιας ενωτικής καθόδου, για την οποία φέρουμε κι εμείς ένα μέρος των ευθυνών. Η πολυδιάσπαση των δυνάμεων ενάντια στην Ευρωζώνη, η πολυδιάσπαση της αριστεράς, ο υπερπλουραλισμός των σαράντα ψηφοδελτίων που ζαλίζουν τον εκλογέα δεν άφηνε περιθώρια. Τονίζω το «λάθος», που άκουσα ότι πολλοί το αμφισβητείτε, κυρίως για το μέλλον, για το πώς θα κινηθούμε από εδώ και πέρα. Δεν δίνεις μια μάχη με τους χειρότερους δυνατούς όρους, όταν μπορεί να τη δώσεις άλλοτε κι αλλού, όταν εσύ είσαι ισχυρός κι ο αντίπαλος αδύναμος. Με τις σημερινές συνθήκες δεν μπορούμε να πάρουμε μέρος σε εθνικές εκλογές, πιθανότατα την άνοιξη του 2015. Το λέω αυτό όχι για προκαλέσω ηττοπάθεια, αλλά για να τα δώσουμε όλα να  δημιουργήσουμε προϋποθέσεις συμμετοχής, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο. Η Αριάδνη διατύπωσε μια επιφύλαξη στο «να αδράχνουμε τις ευκαιρίες» ως πολιτική χωρίς βάθος, το κατανοώ. Χωρίς όμως επιπολαιότητα και ελαφρύτητα, στη βάση ενός σχεδίου πάντα, νομίζω ότι πρέπει να τις «αδράχνουμε». «Ευκαιρία» για μια επίθεση των ιδεών μας ήταν η ΔΕΘ όπου παρουσιάσθηκε η παράλληλη πλεύση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. «Ευκαιρία» για την προβολή της αναγκαιότητας για ένα σχέδιο Β, η αντίδραση των χρηματαγορών, η οποία επιβεβαιώνει πλήρως τις δικές μας προβλέψεις και αναλύσεις  και αποκαλύπτει την πλήρη ανεδαφικότητα και ανειλικρίνεια των σεναρίων μέσα σε γυάλα και της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Αποκρύβουν τις βέβαιες αντιδράσεις των καπιταλιστικών κέντρων και αγορών ακόμα και σε μικρές διορθώσεις του προγράμματος της τρόικα, όπως τώρα με την αντικατάσταση των δανείων από το ΔΝΤ με την προσφυγή στις χρηματαγορές.

Δεύτερο, το Σχέδιο Β έχει νόημα ύπαρξης μόνο εφόσον συντίθεται με άλλες δυνάμεις της αριστεράς και εφάπτεται με την κοινωνία

Τι θα κάνει λοιπόν το Σχέδιο Β; Τι δεν θα κάνει κατ’ αρχήν. Προχτές με το Αντώνη τον δικηγόρο κι άλλη παρέα πήγαμε στον «Τσέλιγκα», αυτό το από τη δεκαετία του ’80 γραφικό στέκι αριστερών. Χωρούσαν όλες οι φυλές των Ινδιάνων στο μαγαζάκι και το πεζοδρόμιο: Σιού, Απάτσι, Μάγια, Αζτέκοι. Ήταν ο Άγριος Ταύρος, το Ψηλό Σύννεφο, το Κουρδιστό Πορτοκάλι. Δεν τους βλέπαμε αφυψηλού, σε αυτούς ανήκαμε κι εμείς, καλοί σύντροφοι, που το κρασί διαλύει τις ιδεολογικές αντιπαλότητες μέσα σε ένα κοινό μεθυστικό αριστερό παραλήρημα. Πολλές αριστερές συσπειρώσεις, χρήσιμες την εποχή της συγκρότησής τους (ας θυμηθούμε τους «μαοϊκούς» της δικτατορίας μια κι έχουμε τα 50 χρόνια της «Αναγέννησης»), συνεχίζουν κι επιζούν, χωρίς επιρροή και έρεισμα, με μια σφραγίδα και πολλή νοσταλγία, κλειστές ομάδες αιρετικών, συνεχώς υποπολλαπλασιαζόμενες. Όχι, το Σχέδιο Β δεν θα ακολουθήσει αυτό τον δρόμο. Το Σχέδιο Β δεν έχει νόημα, όσο υπάρχει κάποιος να κρατάει ένα ξεφτισμένο του λάβαρο. Έχει νόημα μόνο εφόσον μπορεί και παράγει ιδέες, φέρνει αξίες ζωντανές, όχι βαλσαμωμένες, συντίθεται με άλλες κινήσεις της αριστεράς, εφάπτεται με την κοινωνία.

Τρίτο, δεν πρόκειται να σκαρφαλώσουμε στα καραβάνια προς τον ΣΥΡΙΖΑ

Τι θα κάνει λοιπόν το Σχέδιο Β; Πριν φτάσουμε εκεί, τι άλλο κατά δεύτερο δεν θα κάνει. Δεν πρόκειται να συνεπαρθεί από το ελντοράντο της εξουσίας. Δεν θα σταθούμε στις ουρές από επίδοξους χρυσοθήρες που οσμίζονται τις λείες της εξουσίας. Δεν θα γονατίσουμε σε πατριάρχες και πάπες για να μας ευλογήσουν σε κομματικές και καριερίστικες σταυροφορίες. Δεν θα μπούμε στην ίδια αγέλη με τους εργατοπατέρες, τα κουρασμένα παλληκάρια, τους παρόντες απανταχού όπου εξουσία από τον ελληνικό «σοσιαλιστικό» χώρο. Για να είμαι σαφής, δεν πρόκειται να σκαρφαλώσουμε στα καραβάνια προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην Ελλάδα σήμερα γίνεται κάτι παράδοξο: ένα κόμμα αριστερής προέλευσης είναι αξιωματική αντιπολίτευση και ποτέ δεν ήταν τόσο ανύπαρκτη η αριστερή εναλλακτική λύση. Βέβαια το φιανόμενο το έχουμε δει ήδη στην Κυπριακή Δημοκρατία, όπου από την διακυβέρνηση ενός κομμουνιστικού κόμματος, του ΑΚΕΛ, φτάσαμε στο μνημόνιο. Η μέρα που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε το πρόγραμμά του στη ΔΕΘ – «μια κυβερνητική πρόταση προ διαπραγμάτευσης», δηλαδή μια «μνημονιακή» κατα τη δική τους ορολογία πρόταση –  σηματοδοτεί την καθολικώτερη σχεδόν απουσία της αριστεράς και των ιδεών της στην πολιτική ζωή του τόπου από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι σήμερα. Απούσα και στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, και στον δημόσιο διάλογο που ακολούθησε και περιορίσθηκε αποκλειτικά ανάμεσα στους δύο πόλους του δικομματισμού της εποχής της τρόικα. «Αδικαιολογήτως απούσα» στον διάλογο αυτό η ριζοσπαστική αριστερά, γιατί ο οργανωτικός κατακερματισμός φέρνει τον κατακερματισμένο λόγο, ψελίσματα όταν ηχούν τα κανόνια.  Δεν μπορεί να εμπνεύσει στους εργαζόμενους και τους νέους το πάθος για δικαιοσύνη, ελευθερία, αλληλεγγύη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλη όμως είναι η μεγάλη παγίδα. Την εκφράζει το περιστατικό που μας ανάφερε ο Δημήτρης με μια πελάτισσα παραδοσιακή αριστερή ψηφοφόρο,   στο μαγαζί του, στον Πειραιά, την επομένη της ανακοίνωσης από τον Τσίπρα στη Θεσ/νίκη για τριακόσιες χιλιάδες θέσεις εργασίας. «Κύριε Δημήτρη, ξέρω ότι είστε στέλεχος, μπορείτε να γράψετε το γιό μου στη λίστα του ΣΥΡΙΖΑ;».

Τέταρτο, οι Θερμοπύλες της αριστεράς

Λοιπόν, τι κάνουμε; «Τιμή σε εκείνους που στη ζωή των/ ώρισαν και φυλάττουν Θερμοπύλες», λέει ο Καβάφης. Σε μια εποχή αξιακής ερημίας και ξηρασίας, δεν είναι χωρίς σημασία αυτό. Το Πολιτιστικό Τμήμα του Σχεδίου Β έχει κάνει πολλές εκδηλώσεις για τους «Αθλίους» του Βίκτωρος Ουγκό. Είναι ένα κεφάλαιο προς το τέλος, η ένοπλη εξέγερση φοιτητών και εργατών του 1832 με τίτλο «ο ορίζοντας πάνω από το οδόφραγμα», τίτλος που επισημαίνει πως ακόμα και στριμωγμένος στον στενό χώρο του οδοφράγματος ο επαναστάτης βιώνει τους ανοικτούς ορίζοντες του πνεύματος και του χρόνου. Ο επικεφαλής των εξεγερμένων, ο Ενζολοράς, απευθύνεται πριν τη μάχη στους συντρόφους - στην πραγματικότητα είναι το πολιτικό μανιφέστο του Ουγκό - και μιλάει για «τον τόπο ηρώων, τις Θερμοπύλες». Και συνεχίζει: «Ο,τι άξιο ετοίμασε η Ελλάδα, θα το συμπληρώσει δημιουργικά η Γαλλία. Σύντροφοι, αδέλφια, είτε νικήσουμε σήμερα, είτε νικηθούμε, θα φέρουμε την επανάσταση». «Είτε νικηθούμε», λοιπόν. Ας μη κρίνουμε τη δράση μας με κριτήρια μόνο του σήμερα αλλά με τους μήνες, τα χρόνια, τις δεκαετιες, τον αιώνα ακόμα, προβάλλοντας την ιστορία στο μακρυνό μέλλον. Είναι και για σήμερα αλλά και για τότε να κρατήσουμε ζωντανές τις αξίες της αριστεράς που συντρίβονται σήμερα: «ToΒringDowntheWall». Την αδελφοσύνη, την ισότητα, τον σοσιαλισμό. Την απελευθέρωση του κόσμου της εργασίας. Το δικαίωμα στο μέλλον για τη νέα γενια. Τα ανοικτά παράθυρα στην ουτοπία. Ξέρετε, σε αυτό το σημείο του έργου του ο ρομαντικός Ουγκό θέτει ως πρώτη προϋπόθεση μιας επανάστασης, να είναι «η επανάσταση της αλήθειας». Φαίνεται χριστιανικό κι αταξικό, δεν είναι. Η ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό της και στην κοινωνία οδηγεί την αριστερά αναγκαστικά σε συγκρουσιακή θέση με το σύστημα και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Πέμπτο, η αριστερά ηγετική πατριωτική δύναμη

Δεν είναι μόνο όμως οι αξίες της αριστεράς. Πριν δύο βδομάδες, μια ομάδα φίλων από το Βαρβάκειο  πήγαμε να περιηγηθούμε στο Μυστρά. Η μέρα ήταν σκοτεινιασμένη και βροχερή, αναβοκατεβαίναμε σε ερείπια κι εκκλησιες, μεσαιωνική ατμόσφαιρα. Ο Θεόδωρος Α Παλαιολόγος - μας είπε ένας συμμαθητή μας, σήμερα καθηγητή βυζαντινής ιστορίας στη Γερμανία - δεύτερος Δεσπότης του Μορέως, πούλησε το Μυστρά στους Ναϊτες Ιππότες – λέρες, τυχοδιώκτες, άρπαγες. Το μεσημέρι στο γεύμα συζητούσαμε ομοιότητες και διαφορές με το σημερινό ξεπούλημα της Ελλάδας στους ευρωπαίους απογόνους των σταυροφόρων. Κάποιος είπε ότι όπως τότε αυτή η ενέργεια δεν ήταν μια μεμονωμένη στιγμή, αλλά σύμπτωμα τριών αιώνων σήψης του Βυζαντίου που οδήγησε στην κατάρρευση, έτσι και σήμερα δεν βιώνουμε μια κρίση κάποιων ετών ή πενταετιών, αλλά ο ελληνικός χώρος ίσως μπαίνει σε αιώνα ιστορικής παρακμής. Σε μια χιλιετία που αρχίζει με ασύλληπτες επιστημονικές και τεχνολογικές επαναστάσεις, που τα πάντα αναδιατάσσονται παντού, από τους οικονομικούς συσχετισμούς μέχρι τα σύνορα, η Ελλάδα βρίσκεται στη γραμμή εκκίνησης φτωχή, με το άνθος της νέας γενιάς να εκπατρίζεται, χωρίς ηθικό, με μια κοινωνία σε απόγνωση, χωρίς όραμα. Στα έδαφός μας εκτυλίσσεται ένα μεγάλης κλίμακας πείραμα του παγκόσμιου καπιταλισμού για μια ευρωπαϊκή χώρα χωρίς εργασιακές και δημοκρατικές κατακτήσεις. Για αυτό ο αγώνας ενάντια στους σημερινούς ευρωπαίους κατακτητές δεν είναι για το σήμερα μόνο, είναι και για τον αιώνα που έρχεται. Για αυτό ο εθνικός αγώνας των Ελλήνων έχει παγκόσμια διάσταση. Για αυτό η ριζοσπαστική αριστερά χωρίς αιδημοσύνη, χωρίς ενοχές, χωρίς να δίνει σε κανένα λόγο, αξίζει να είναι η ηγετική πατριωτική δύναμη. Για αυτό πρέπει να μη φοβηθεί την προβολή μιας αφήγησης από τον Μαραθώνα μέχρι τον Γοργοπόταμο που συμβάλλει στο σπάσιμο του φόβου του λαού, στην έμπνευση, στο εθνικό του όραμα και ανάταση. Η πατρίδα μας καλεί – οφείλουμε να απαντήσουμε με γενναιότητα και τόλμη.

Έκτο, στον δρόμο της σύγκρουσης, σήμερα όχι αύριο

Στο ύμνο του όμως για τις Θερμοπύλες ο Καβάφης, με τη γνωστή του αμφισημία, γράφει τον τελευταίο του στίχο υπαινικτικά απαισιόδοξο: «κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε». Το ζητούμενο δεν είναι να γίνουμε ερημίτες, στυλίτες, οσιομάρτυρες κρατώντας στις σπηλιές μας την πίστη ζωντανή, αλλά να βρίσκουμε το δρόμο της άμεσης παρέμβασης στο γίγνεσθαι, πολύ περισσότερο όταν αυτό είναι ολέθριο. Να σταματήσον να διαβαίνουν οι Μήδοι. Με ευθύτητα και θάρρος, χωρίς προσχήματα, με απλότητα και ειλικρίνεια, χωρίς ιερογλυφικά για τον κόσμο, χωρίς αναβολές. Τυχαίνει αυτό τον καιρό, να διαβάζω τον «Ομπλόμοφ» του ρώσου Ιβάν Γκοντσάροφ, ενός Τσέχωφ πριν από τον Τσέχωφ, ενός θαυμάσιου αφηγητή για την παθητικότητα, το τέλμα, τις δεισιδαιμονίες  των ρώσων γαιοκτημόνων των αρχών του 19ου αιώνα. Λέει κάπου: «γι’ αυτούς μια πυρκαγιά συνέβαινε, γιατί ένα σκυλί ούρλιαζε τρεις συνεχόμενες νύχτες κάτω από το παράθυρο, την άλλη μέρα έδιωχναν από την αυλή με πέτρες το σκυλί, μα εξακολουθούσαν να ρίχνουν καύτρες από τις πίπες τους στο εύφλεκτο ξύλινο δάπεδο». Ο δικομματισμός διδάσκει στον ελληνικό λαό τις δεισιδαιμονίες. Η «πυρκαγια» είναι η ελληνική τραγωδία που βιώνουμε. Το «σκυλί» είναι το μνημόνιο από μόνο του. Και οι «καύτρες» είναι οι μεγαλοτραπεζίτες, το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες, οι παγκόσμιες καπιταλιστικές αγορές. Η ανάδειξη των αιτίων, ο εντοπισμός των υπευθύνων, η σύγκρουση μαζί τους, η έξοδος από το θανάσιμο πλαίσιο της τρόικα και της Ευρωζώνης, η απελευθέρωση της Ελλάδας, ο συναγερμός κάθε επιστημονικής και παραγωγικής δύναμης του τόπου, η κυψέλη ανασυγκρότησης είναι οι μεγάλοι στόχοι για τους οποίους από σήμερα αξίζει η αριστερά να εξαντλήσει κάθε μέσο για να υιοθετηθουν από ένα λαό που με το δόγμα του σοκ επιχειρούν να τον καταστήσουν κακομοίρη, δειλό, μοιρολάτρη, παραιτημένο, ατιμασμένο.

Έβδομο, πρώτος στόχος του Σχεδίου Β η συμπόρευση

Στη σκέψη μας είχαμε όταν ιδρύαμε το Σχέδιο Β, τις μέρες της κυπριακής κρίσης, ότι θα μπορούσε ενδεχομένως να αναδειχθεί σε ένα πλατύ λαϊκό κίνημα. Δεν φαίνεται ότι μπορεί να γίνει αυτό. Κεντρικός στόχος του Σχεδίου Β σήμερα, πρώτη προτεραιότητα σε σχέση με όλα τα άλλα, είναι η μετωπική συστράτευση. Το πρώτο βήμα έχει γίνει, με την Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση-γίνεται μια αξιέπαινη προσπάθεια, αξίζει κάθε στήριξή μας. Θα είναι καλό πιο δυναμικά να έρθει αυτός ο άνεμος της συνεργασίας από το κέντρο στις συνοικίες της Αθήνας και τις περιφέρειες της Ελλάδας, οδηγώντας σε μια πλατειά συσπείρωση από τα κάτω, με όρους δημοκρατίας και συμμετοχής. Θέλουμε μια εντελώς διακριτή στις θέσεις από την αξιωματική αντιπολίτευση αριστερά. Ας βλέπουμε και στο μέλλον. Όταν, σε οιεσδήποτε συνθήκες, εμφανισθούν ακόμα πιο φανερά οι παλινωδίες, οι αντιφάσεις και η ανειλικρίνεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ – κι αυτό δεν μπορεί πια να αποφευχθεί με τίποτε - όχι μόνο να μη συμπαρασυρθεί κάθε τι που θεωρείται αριστερό, αλλά να δικαιωθεί και να ενισχυθεί η αριστερά της σύγκρουσης. Δεν ξεχνάμε βέβαια ότι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δυνάμεις με συγγενείς αντιλήψεις, παρά τη διαφορετική πρακτική τους. Προσβλέπουμε στη στιγμή της συνεργασίας μαζί τους,  παρότι φέρουν ευθύνη γιατί ό,τι σήμερα καλύπτουν. Η συσπείρωση των αριστερών δυνάμεων  μπορεί να δώσει ελπίδες σε ένα κόσμο αγωνιστών δικαιολογημένα χωρίς πια πίστη, να φέρει ένα ρεύμα αισιοδοξίας σε ένα γκρίζο τοπίο, να ξαναζωντανέψει τις διαδικασίες κοινωνικής δικτύωσης, να φέρει πάλι τις πλατείες. Και εκλογικά όμως είναι δυνατό να μετατρέψει ένα μειονέκτημα, το 3%, γιγαντιαίο εμπόδιο για το κάθε ριζοσπαστικό σχήμα χωριστά, σε πλεονέκτημα, σε ένα όριο που μπορεί κάλλιστα να υπερπηδηθεί και θα δοθεί από πολλούς, απογοητευμήμους σήμερα, σκληρή μάχη να επιτευχθεί.

Όγδοο, να κάνουμε μόνιμο χαρακτηριστικό του Σχεδίου Β το κλίμα αλληλεγγύης της Συνδιάσκεψης

Έχουμε να κάνουμε κι άλλα. Για τη στήριξη της αξιέπαινης δουλειάς του Ιδρύματος Μπάτση, με αξιοποίηση επιστημόνων πολύ περά από μας, για το Σχέδιο Παραγωγικής Αναστγκρότησης. Για τη συνέχιση της σημαντικής δουλειάς που ξεκινήσαμε με το φυλλάδιο για το ευρώ, με ένα νέο εκλαϊκευμένο φυλλάδιο με επίκεντρο τα άμεσα λαϊκά προβλήματα – απασχόληση, φόροι, κοινωνικές δαπάνες, χρέη, στέγη – και με ποιό τρόπο θα λυθούν με την παύση πληρωμών στους δανειστές – αποχώρηση από την Ευρωζώνη – έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων. Να διευρύνουμε τα οργανωτικά μας στηρίγματα πανελλαδικά. Να προωθήσουμε την πρόταση του Κώστα για το δημοψήφισμα για το ευρώ. Να μελετήσουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της «ψήφου» των ελλήνων πολιτών, που όπως έδειξαν οι ευρωεκλογές δεν εναρμονίζονται κατανάγκην με τον πολιτικό τους προβληματισμό. Και τέλος, αυτό το κλίμα αλληλεγγύης, αδελφοσύνης, συντροφικότητας, κοινής μοίρας, συλλογικού κι ελευθερου προβληματισμού, που είδαμε τόσο ευχάριστα όλοι στη Συνδιάσκεψή μας, να το εμπεδώσουμε ως ένα μόνιμο χαρακτηριστικό των μαχητών για την επαναστατική αλλαγή του Σχεδίου Β.

Ανάρτηση από: http://www.sxedio-b.gr