Το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2015 είναι αποκαλυπτικό του πλήρους κυβερνητικού αδιέξοδου. Μια μαγική εικόνα απολύτως σύμφυτη με την έλλειψη στόχων και προοπτικής για μια κυβέρνηση που βρίσκεται σε αργόσυρτη διαδικασία εξόδου.
Καθώς η περίοδος είναι ατύπως προεκλογική, το λιγότερο που θα περίμενε κάποιος θα ήταν ένα προσχέδιο που θα βοηθούσε στοιχειωδώς τον Αντώνη Σαμαρά να τεκμηριώσει την «πρόβλεψή» του ότι το 2015 «θα είναι μια καλή χρονιά για την Ελλάδα, για τη σταθερότητα, την ανάπτυξη και τη μείωση της ανεργίας». Όμως αυτό δεν συμβαίνει.
● Η πρόβλεψη για πρωτογενές πλεόνασμα 2,9% συνοδεύεται από την εκτίμηση για δημοσιονομικό κενό μόλις σε 0,1% του ΑΕΠ, στόχος που θα επιτευχθεί (;) με τη μείωση των δαπανών για τα επιδόματα ανεργίας και την αύξηση της παρακράτησης φόρου από συντάξεις. Με άλλα λόγια θα πληρώσουν κυρίως οι μακροχρόνια άνεργοι. Εκτός από όσους θα εξακολουθήσουν να μην πληρώνονται αυτά που τους χρωστάει το Δημόσιο…
● Προβλέπεται ακόμη ανάπτυξη 2,9%, παρότι το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων κουτσουρεύεται επιπλέον κατά 400 εκατ. ευρώ, ενώ οι ελπίδες στηρίζονται εξ ολοκλήρου στον τουρισμό και στη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, που θα έχουν άμεση αντανάκλαση στο ασφαλιστικό. Προβλέπεται επίσης αύξηση των επενδύσεων κατά 11,7%, παρότι πέρυσι μειώθηκαν κατά 12,8% και παρότι επιπλέον οι ξένοι φεύγουν από το χρηματιστήριο κατά κύματα παρασύροντας και υγιείς επιχειρήσεις στο βάραθρο.
● Προβλέπεται μείωση της ανεργίας κατά 2%. Να υποθέσουμε ότι οι άνεργοι θα συνωστίζονται κατά χιλιάδες στις ουρές έξω από τα γραφεία των ανύπαρκτων επενδυτών για να εισπράξουν, ελάχιστοι από αυτούς, τον βασικό μισθό σε θέσεις εκ περιτροπής επιδοτούμενης εργασίας.
● Το δημόσιο χρέος προβλέπεται να κινηθεί στα 316,1 δισ. ευρώ (167,9% του ΑΕΠ) από 318,6 δισ. ευρώ (174,8% του ΑΕΠ) το 2014. Με αυτή τη μείωση, αν υποθέσουμε ότι θα επιτευχθεί, δεν αλλάζει κάτι στο θέμα της βιωσιμότητάς του, ενώ παραμένει πολιτικά εκκρεμής όχι μόνο η διευθέτηση του τρόπου αποπληρωμής του, αλλά ακόμη και η έναρξη της όποιας συζήτησης γι’ αυτήν, αφού οι Ευρωπαίοι δανειστές αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι την έναρξή της.
● Επιπλέον στον προϋπολογισμό δεν προβλέπονται φοροελαφρύνσεις, παρότι το σίριαλ για την εξαγγελία τους μας ταλαιπώρησε ένα δίμηνο. Ακόμη και η υποτιθέμενη μείωση της «εισφοράς αλληλεγγύης» κατά 30% στην πραγματικότητα είναι νέος φόρος, αφού υποτίθεται ότι ισχύς της θα έληγε στο τέλος του 2014.
Τέτοιου είδους παρατηρήσεις θα μπορούσαν να γίνουν αρκετές ακόμη, αλλά ας τις αφήσουμε για τους συντάκτες αρμόδιους επί των οικονομικών θεμάτων.
Το πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι η κυβέρνηση, με αυτές τις προβλέψεις και εκτιμήσεις, δεν είναι σε θέση να ανατρέψει το κάκιστο πολιτικό κλίμα. Συνεπώς δεν έχει όπλα για να αντιμετωπίσει τη δυσθυμία των βουλευτών μπροστά στο ενδεχόμενο να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας από αυτή τη Βουλή.
Μπορεί ο Σαμαράς να πίνει καφέδες στο καφενείο της Βουλής και να κόβει βόλτες για να ψαρέψει ανεξάρτητους, αλλά το κλίμα δεν «στρώνει» με τίποτε. Ήδη άλλωστε η κίνηση για ψάρεμα κάποιων στη διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης δεν φαίνεται να αποδίδει και γι’ αυτό άρχισαν τα σενάρια περί «άλλης στάσης» κάποιων βουλευτών στην ψήφο εμπιστοσύνης και «άλλης» στην εκλογή Προέδρου.
Το πώς αυτός που δεν δίνει ψήφο εμπιστοσύνης τώρα στην κυβέρνηση θα της τη δώσει μέσω του υποψήφιου Προέδρου δεν διευκρινίζεται. Υποτίθεται ότι ένα πρόσωπο – έκπληξη θα μπορούσε να κάνει την πολιτική «διαφορά». Όμως και αυτό το ενδεχόμενο μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο. Άλλωστε το σενάριο αυτό πολλά από τα κορυφαία στελέχη της Ν.Δ. δεν το συμμερίζονται. Η κυβέρνηση μοιάζει απλώς αποφασισμένη να φτάσει, έστω και έρποντας, μέχρι τον Φεβρουάριο. Κάπου εκεί όμως τελειώνουν τα ψέματα, αφού τα όρια της πολιτικής επικοινωνίας είναι πεπερασμένα…
* Ο Σταύρος Χριστακόπουλος είναι διευθυντής σύνταξης στην εφημερίδα «Το Ποντίκι»
Ανάρτηση από: http://www.imerodromos.gr