«Το Βερολίνο δεν προτίθεται τις μικρές υποχωρήσεις που είναι διατεθειμένο να κάνει να τις “χαραμίσει” προσφέροντάς τες σε μια “τελειωμένη” κυβέρνηση», επισημαίνει ο Γ. Βαρουφάκης. Εκτιμά ότι η διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ «θα είναι σκληρή» και επιμένει ότι «θα πρέπει να υπάρξει μια νέα συμφωνία με την Ευρώπη, κανείς δεν το αμφισβητεί».
Είναι βιώσιμο το ελληνικό χρέος; Οι Σοφοί που συμβουλεύουν τη Μέρκελ είπαν ότι το χρέος μας δεν χρειάζεται διευθέτηση, «άλλωστε, δεν το επιθυμεί και το Βερολίνο».
Ούτε το 2010 επιθυμούσε το Βερολίνο την παροχή κρατικών δανείων στο Ελληνικό Δημόσιο. Το ότι αποφάσισε να τα παράσχει αποτελούσε παραδοχή πως το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν μη βιώσιμο – πως το ελληνικό κράτος χρεοκόπησε. Η παροχή εκείνου του μεγαλύτερου δανείου στην ανθρώπινη ιστορία έγινε υπό τον όρο της συρρίκνωσης του εθνικού εισοδήματος κατά 30%. Οταν ένας πτωχευμένος αναλαμβάνει νέα, τεράστια, δάνεια την ώρα που μειώνονται τα εισοδήματά του, είναι ποτέ δυνατόν το χρέος του να θεωρηθεί βιώσιμο; Το ότι το Βερολίνο (και μαζί του, πειθήνια, η συγκυβέρνηση) προτιμά να προσποιείται πως το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο δεν καθιστά το ελληνικό δημόσιο χρέος βιώσιμο...
Η τρόικα γιατί επιχειρεί να αθετήσει τη συμφωνία του 2012, όταν η ίδια έλεγε πως αν πετύχουμε πρωτογενή πλεονάσματα, θα ανοίξει η συζήτηση για τη βιωσιμότητα του χρέους;
Πολύ απλά, επειδή γνωρίζει πως απαιτείται νέο Μνημόνιο, ασχέτως αν δεν το πουν Μνημόνιο και το ονομάσουν κάτι άλλο. Οπως η μετάβαση από το Μνημόνιο 1 στο Μνημόνιο 2 χρειάστηκε τη νομιμοποίηση ενός «φρέσκου» κυβερνητικού σχήματος (που πήρε τη μορφή της κυβέρνησης Παπαδήμου και κατόπιν της τρικομματικής υπό τον κ. Σαμαρά), έτσι και η μετάβαση στο Μνημόνιο 3 θα χρειαστεί νέα λαϊκή εντολή. Οταν υπόσχονταν στον κ. Σαμαρά κούρεμα στα τέλη του 2013, υπό τον όρο πρωτογενών πλεονασμάτων, ήλπιζαν ότι εκείνος θα μπορούσε να ανταποδώσει με μια εκλογική νίκη η οποία θα τον αναβάπτιζε και θα τον καθιστούσε αρκετά ισχυρό ώστε να περάσει το Μνημόνιο 3. Ομως, από τα τέλη του 2013 φάνηκε ότι μια εκλογική αναμέτρηση θα ήταν για τη μνημονιακή παράταξη πολύ επισφαλής. Ετσι, η τρόικα προσπάθησε να δημιουργήσει μια φούσκα υπέρ της συγκυβέρνησης (θυμηθείτε την «ηρωική» έξοδο στις αγορές του Απριλίου), υπερθεμάτισε για το Greek Success Story, ελπίζοντας ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ θα ξεπερνούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις. Δεν απέδωσε όμως αυτή η προσπάθεια. Τώρα, το Βερολίνο προτίθεται τις μικρές υποχωρήσεις που είναι διατεθειμένο να κάνει να τις «χαραμίσει» προσφέροντάς τες σε μια «τελειωμένη» κυβέρνηση. Τόσο απλά.
Η κυβέρνηση, από την άλλη κατηγορεί την τρόικα για αθέτηση υπεσχημένων. Τελικά ποιος παίζει με την αλήθεια;
Τον κατανοώ τον κ. Σαμαρά. Εκανε ό,τι του είπαν ελπίζοντας σε κάποια προεκλογικά «δώρα» που του υποσχέθηκαν, τα οποία όμως τώρα του τα στερούν, επειδή δεν πιστεύουν ότι θα κερδίσει και δεν θέλουν να τα «κάψουν» αλλά τα κρατούν για μια μελλοντική διαπραγμάτευση με την επόμενη κυβέρνηση. Αυτή είναι η μοίρα των δοτών κυβερνητών που μόνο να αιτούνται ξέρουν.
Ο πρωθυπουργός επιμένει ότι «έρχεται η ανάπτυξη», για ποια ανάπτυξη όμως κάνει λόγο;
Για εκείνη που θα ήθελε να υπάρχει ώστε να διεκδικήσει την επανεκλογή του. Την ίδια ανάπτυξη που προέβλεπε ο κ. Χαρδούβελης (σε σειρά άρθρων του) να έρχεται στις αρχές του 2012, παρέα τότε με τον κ. Παπακωνσταντίνου και τη λοιπή μνημονιακή παρέα. Σ’ αυτό το σημείο αξίζει να σημειώσει ο αναγνώστης το εξής: Μιλούν για ανάπτυξη, δηλαδή αύξηση του ΑΕΠ, κατά 0,7% ή 1,7%, δεν έχει σημασία. Προσέξτε όμως το εξής: Το ΑΕΠ, το εθνικό εισόδημα, το μετρούν στις λεγόμενες «πραγματικές» τιμές, οι οποίες μόνο πραγματικές δεν είναι. Με άλλα λόγια, παίρνουν το συνολικό εισόδημα σε ευρώ και το διαιρούν με τον δείκτη τιμών. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι αν το εισόδημα σε ευρώ μειώνεται, αλλά οι μέσες τιμές μειώνονται ακόμα πιο γρήγορα, τότε εμφανίζεται ότι το «πραγματικό» ΑΕΠ... αυξάνεται. «Ζήτω η ανάπτυξη!», λοιπόν, παρά το γεγονός ότι, σε ευρώ, το εθνικό εισόδημα εξακολουθεί να μειώνεται. Γι’ αυτή την ανάπτυξη μιλά ο κ. Σαμαράς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, επιμένει ότι θα σκίσει τα μνημόνια...
Επιμένει, και πολύ καλά κάνει, ότι θα απαρνηθεί τη λογική των μνημονίων, δηλαδή τη λογική ότι υπάρχει περίπτωση να τελειώσει η χρεοκοπία της χώρας στη βάση του συνδυασμού νέων δανείων και νέας μείωσης του εθνικού εισοδήματος. Οτι θα πρέπει να υπάρξει μια νέα συμφωνία με την Ευρώπη κανείς δεν το αμφισβητεί.
Πώς μπορεί να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο ενδεχόμενο που οι εταίροι τον «στριμώξουν»; Ποια μπορεί να είναι η εναλλακτική του πρόταση;
Η διαπραγμάτευση θα είναι σκληρή. Ομως διαπραγματευτικά χαρτιά έχει και η ελληνική πλευρά εφόσον, αντίθετα με τις τρεις κυβερνήσεις των Μνημονίων, είναι διατεθειμένη να τα χρησιμοποιήσει. Δύο πράγματα απαιτούνται: αποφασιστικότητα και προτάσεις που να ακούει ο μέσος Γερμανός και να σκεφτεί: «Δίκιο έχουν οι Ελληνες».
Στην Ευρώπη φαίνεται κάτι να αλλάζει, είναι εφικτή πλέον μια συμμαχία των χωρών του Νότου απέναντι στη Γερμανία;
Ναι, κάτι αλλάζει. Αν όμως δεν εκλεγεί στην Ελλάδα μια νέα κυβέρνηση, υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, που να είναι διατεθειμένη να σπάσει την ιδιότυπη ευρωπαϊκή ομερτά, τίποτα δεν θα αλλάξει ριζικά.
Σας γυρίζω στο παρελθόν, επειδή η συζήτηση επανέρχεται. Κάποιοι κατηγορούν την κυβέρνηση Παπανδρέου ότι «εκτελούσε συμβόλαιο». Ποια είναι η γνώμη σας;
Διαφωνώ. Συνέβη κάτι πολύ χειρότερο από συνωμοσία: την ώρα της κατάρρευσης, μια απροετοίμαστη κυβέρνηση στην Αθήνα και δύο απροετοίμαστες κυβερνήσεις στο Βερολίνο και στο Παρίσι, αντίστοιχα, παραδόθηκαν σ’ αυτό που ονομάζω Ευρωπαϊκή Πτωχοτραπεζοκρατία.
Ανάρτηση από: http://www.efsyn.gr