Παρακολουθώντας
τις επεξεργασμένες φωτογραφίες του Ρωμανού να περνάνε από την κεντρική ροή, εκείνες
που υπέστησαν χασάπικη επέμβαση από βάρβαρο “χειριστή” Photoshop δεν μπορώ
παρά να εστιάσω στην σημασία που έχει αυτό το χυδαίο ρετούς καθώς προσπαθεί να αποκρύψει
τα ίχνη της βίας του Ναζιστικού παρακράτους που είναι καθεστώς στο αποικιοκρατούμενο
κρατίδιο που κάποτε λεγόταν Ελλάδα.
Η προχειρότητα,
η τσαπατσουλιά αλλά και η αλαζονεία αυτής της επέμβασης είναι το λογότυπο που συμβολίζει
την μοναδική βιομηχανία που πραγματικά γνωρίζει ανάπτυξη και έχει λαμπρό μέλλον
στην πάλαι ποτέ Ελλάδα: την ολοένα και πιο επιταχυνόμενη κατασκευή και παραγωγή
εικονικής κανονικότητας.
Η πρωτόγονη,
ξεκάθαρα σαρκαστική στην επιπολαιότητα της, επέμβαση μέσω Photoshop πάνω στο παραμορφωμένο
πρόσωπο του Ρωμανού μας υπενθυμίζει ότι τίποτε δεν έχει σημασία πέρα από
την απόκρυψη της αλήθειας.
Στην ανάπτυξη
της αυτή η αγωνία απαντάται στις νεότευκτες και λεπτεπίλεπτες αφηγήσεις περί “μιας
άλλης Ελλάδας που δημιουργεί”, στων οποίων το λεπτεπίλεπτο παραμύθι η Ναζιστική
προπαγάνδα βρίσκεται πλέον σε πλήρη ανάπτυξη και παράγει ψεύδος και απάτη πολυτελείας
ως προϊόν για διεθνή κατανάλωση.
Έτσι, παραδείγματος
χάρη, βλέπουμε υπέροχες φωτογραφίσεις μόδας από περιοδικά περιωπής σε Αιγαιοπελαγίτικα
νησιά των οποίων η ταυτότητα ως στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών παραμένει αόρατη. Ή, ακόμα χειρότερα, διαβάζουμε για φεστιβάλ και εκδηλώσεις τέχνης
και πολιτισμού, με περιεχόμενο που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, αλλά ενδελεχώς άσχετο
με το περιβάλλον στο οποίο λαμβάνουν χώρα – την ακραία κοινωνικοπολιτική κατάρρευση
της Αθήνας.
Η φρίκη της πραγματικότητας
απομονώνεται σε ένα παράλληλο σύμπαν και εκτυλίσσεται πάντα έξω από το κάδρο μέσα
στο οποίο ένας σκεπτόμενος παρατηρητής διακρίνει, πίσω από τις εικαστικές και
βερμπαλιστικές φούρλες, μόνο το ανεξήγητο γεγονός της εξαφάνισης της αλήθειας.
Επί της ουσίας,
όλες αυτές οι προσπάθειες, από τις πιο πρόχειρες μέχρι τις πιο εκλεπτυσμένες, συνειδητά
ή ασυνείδητα, επιτυγχάνουν τον πρωταρχικό τους πολιτισμικό στόχο – αυτός είναι η
εγκαθίδρυση ως κυριαρχικής μιας οποιασδήποτε άλλης αφήγησης εκτός της ιστορικής
πραγματικότητας της άλλοτε Ελλάδας.
Λίγα μέτρα παραπέρα
από την διαδραστική / καταβυθιστική εγκατάσταση ενός επίτιμου προσκεκλημένου “από
το εξωτερικό”, η αντίστοιχη εγκατάσταση της Αμυγδαλέζας, και το νοηματικό σύμπαν
της, παραμένουν εδάφη αχαρτογράφητα, απροσπέλαστα, εν τέλει ανείπωτα.
Η σύγχρονη πραγματικότητα
της άλλοτε Ελλάδας “δεν θα περάσει στην ιστορία, δεν είναι επαναστατική”
από την στιγμή που η ιστορία γράφεται πλέον από τους διαμεσολαβητές εταιρικών προτεραιοτήτων
και τους διαχειριστές πολυεθνικών χορηγιών. Γι’ αυτούς το Photoshop και η
φιλοσοφία της αποσιώπησης είναι η μοναδική ιστορία που αξίζει να καταγραφεί.
Το “πιστεύω”
αυτής της προπαγάνδας είναι το όνειρο ενός “καλύτερου αύριο” απαλλαγμένου από τις
συγκρουσιακές αιχμές του σήμερα, δηλαδή ένα αύριο χωρίς μνήμη, ένα αύριο χωρίς ιστορία,
ένα αύριο χωρίς συνείδηση, ένα αύριο με αποσιωπημένο παρελθόν.
Πρόκειται περί
μιας θρησκευτικής φύσης εμμονή που δεσμεύει το παρόν με μια υπόσχεση ενός ιδανικού
μέλλοντος που ανατέλλει οσονούπω, αρκεί φυσικά να το πιστέψεις, δηλαδή να αναστείλεις
την λογική και κριτική επεξεργασία του μηνύματος και να αφεθείς στην σαγηνευτική
του αφήγηση.
Φυσικά, όπως
κάθε θρησκευτικής έμπνευσης ιδεολόγημα, η προοπτική ενός καλύτερου αύριο είναι ένα
εργαλείο καταπίεσης του σήμερα.
Η άλλοτε Ελλάδα θα ξυπνήσει από τον επιβεβλημένο λήθαργο της
ανυπαρξίας της μόνο αν απελευθερωθεί από τις ονειρικές σειρήνες που την έχουν καθηλώσει
στο συνειδησιακό κώμα που βρίσκεται.
Ανάρτηση από: http://www.nostimonimar.gr