Του Κώστα Παπαντωνίου
Την ώρα που ο κόσμος υποχωρούσε εξαιτίας των χημικών, μια ηλικιωμένη παρέμενε ακλόνητη στην είσοδο του εργοταξίου, όπου και γινόταν η διαμαρτυρία για τα μεταλλεία. Μπροστά στα ΜΑΤ, επιβεβαίωνε το θάρρος της γενιάς της. «Της γενιάς του ‘40», όπως μου έλεγε με καμάρι, παίρνοντας το γυρισμό για την Ιερισσό. «Έχουμε περάσει σκληρή φτώχεια και πείνα. Μέρες που πιστέψαμε ότι δεν θα επιστρέψουν, αλλά μας τις έφερε πίσω ο Σαμαράς. Ζήσαμε τον εμφύλιο στα βουνά και θέλουν να τον ξαναζήσουμε και τώρα».
Ο εμφύλιος, για τον οποίο μου έκανε λόγο η κ. Καίτη, 75 χρονών, δεν ήταν μια υπερβολή πάνω στην κουβέντα. Η El Dorado Gold, στην προσπάθειά της να προχωρήσει κανονικά το έργο, έχει καταφέρει προσφέροντας γη και ύδωρ, να εξαγοράσει και να χωρίσει την περιοχή στα δύο.
Στη Μεγάλη Παναγιά, το χωριό που βρίσκεται πιο κοντά στις εγκαταστάσεις, συγγενείς και φίλοι δεν ανταλλάσσουν εδώ και δύο χρόνια κουβέντα. «Ήρθαν να μας καταστρέψουν τον τόπο. Κι όχι μόνο το δικό μας. Ο δικός μας είναι η αρχή για να καταστρέψουν όλη τη Χαλκιδική και τη Βόρεια Ελλάδα».
Αναρωτιέται πώς τα δικά τους παιδιά «τολμάνε και κόβουν τα δέντρα που τους μάθαμε να αγαπούν. Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος πεινάει. Χρειάζονται τα λεφτά για να ζήσεις, αλλά αν δεν σέβεσαι την ίδια σου τη γη και ρημάζεις το σπίτι σου, ποιο το νόημα;»
Η γιαγιά ήταν η μόνη που έμεινε όταν τα ΜΑΤ επιτέθηκαν στους διαδηλωτές. «Όπως καταλαβαίνεις, δεν μπορώ να τρέξω πια. Από την άλλη δεν με πιάνουν και τα χημικά! Δεν κατάλαβα τίποτα σου λέω!». Τον μπελά που δεν βρήκε από την αστυνομία, τον βρήκε από την ανιψιά της. «Γιαγιά, τι έκανες μπροστά στα ΜΑΤ;» της έλεγε μαλώνοντάς τη. Η κ. Καίτη λύγισε αυτή τη φορά και πήρε την απόφαση να πάει σπίτι. Το βουνό της όμως δεν τ’ αφήνει. «Θα παλέψουμε μέχρι το τέλος. Τον τόπο μας δεν τον εγκαταλείπουμε!»
Ανάρτηση από: http://3pointmagazine.gr