Φωτογραφία: Από το ιστολόγιο της Marta Kopiec
Τις ημέρες των Χριστουγέννων πληθαίνουν τα ρεπορτάζ για τους άστεγους. Πώς τα βγάζουν πέρα, πώς τα βρίσκουν μεταξύ τους, πώς βρίσκουν βοήθεια, τι τους προσφέρει ο Δήμος και όλα τα σχετικά που συνθέτουν μια παράλληλη και παράπλευρη κανονικότητα.
Το καθεστώς του άστεγου στις πρωτεύουσες ή τις μεγάλες πόλεις των δυτικών κρατών είναι ακριβώς αυτό, δηλαδή «καθεστώς». Φαγητό - συσσίτια από το δήμο, ρούχα από την εκκλησία ή κάποια οργάνωση ελεημοσύνης - «φιλανθρωπική» (φιλάνθρωποι: αυτοί που αγαπούν τον άνθρωπο σε αντίθεση με ποιους άραγε;), στέγη σε εγκαταλελειμμένα/κατειλημμένα κτίρια και, τώρα πια, ο άστεγος έχει και «δουλειά»: πουλάει το περιοδικό δρόμου που βραβεύεται απο την Eυρωπαϊκή Ένωση για την ευαισθησία και την «πραγματική λύση» που δίνει στους ατυχείς και για αυτό δυστυχείς άστεγους, οι οποίοι όμως παραμένουν άστεγοι. Οριακά το λες και θεσμοθετημένο. Για παράδειγμα, κάποιος που «ατύχησε» και «δεν πρόκοψε», απολύθηκε και του πήραν το σπίτι γιατί είχε δάνειο ή γιατί δεν είχε λεφτά για το νοίκι (και δεν έχει σπίτι σε κανά χωριό είτε γιατί ειναι ξένος είτε γιατί ειδικά στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες η αστικοποίηση μετρά πολλά χρόνια και δεν υπάρχουν πια δεσμοί με την ύπαιθρο), μπορεί να περάσει μια ζωή επίσημα καταγεγραμμένος ως άστεγος και αυτό να μην αποτελεί πρόβλημα για κανέναν. Δηλαδή να μην αποτελεί κοινωνικό πρόβλημα. Να είναι κάτι που απλά να εύχεσαι να μη σου τύχει (μαζί με όλα τα υπόλοιπα που εύχεσαι ή δεν πιστεύεις καν ότι σε αφορούν γιατί δεν πρόκειται να σου συμβούν!). Από ό,τι φαίνεται όμως συμβαίνουν και σε «κανονικούς» ανθρώπους. Να μία κανονική κατάσταση, ένα καθεστώς που το συνηθίσαμε, μα πρέπει να πέσει.
Ανάρτηση από: http://kommon.gr