“Πώς άλλαξε αυτό το παιδί, θα λένε οι άλλοι Κοιτώντας με με το μοναδικό μάτι του τουρίστα Κύκλωπα”
Κατάσταση πολιορκίας, Μαρίνα (Ρένα Χατζιδάκη)
Τώρα είναι τέσσερα τα παιδιά που κάνουν απεργία πείνας. Τα τρία για συμπαράσταση στον φίλο τους και σύντροφό τους, Νίκο Ρωμανό. Ο Γιάννης Μιχαηλίδης, ο Δημήτρης Ανδρέας Μπουρζούκος, ο Δημήτρης Πολίτης. Είναι τα πρησμένα και μελανιασμένα πρόσωπα που είδαμε σ’ όλες τις ειδήσεις πριν δυο χρόνια. Τα παιδικά ακόμα τότε, πρόσωπα. Τα πρόσωπα της απόγνωσης μιας κοινωνίας ολόκληρης. Είδαμε τη φάτσα μας μέσα σ’ αυτά τα πρόσωπα σαν σε καθρέφτη. Και δεν μας άρεσε καθόλου. Και αποστρέψαμε οι περισσότεροι το βλέμμα. Σιγά να μη μας πουν τα κωλοπαίδια των Βορείων Προαστίων, πώς δενότανε τ’ ατσάλι!
Κάποιος με μάλωσε που τ’ αποκαλώ “παιδιά”. “Τί παιδιά μωρέ, με το καλάσνικωφ στο χέρι;”
Σωστά. Την παιδική τους ηλικία την ξεπάστρεψε μια σφαίρα. Η σφαίρα ένός φύλακα του νόμου και της τάξης. Η σφαίρα που δολοφόνησε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Οταν ξεψυχάει στην αγκαλιά σου ο φίλος σου, πόσο παιδί μπορείς να παραμείνεις; Ο Νίκος Ρωμανός έλεγε η μάνα του, δεν ξανάγγιξε ποτέ το πιάνο, από κείνη τη μέρα του Δεκέμβρη του 2008.
Η βία τους γεννήθηκε απ’ τη βία. Από την ωμή θανατηφόρα βία της εξουσίας. Από την ύπουλη, διαβρωτική, αποπνικτική, αδυσώπητη βία της καθημερινότητας, που η εξουσία επιβάλλει. Παγιδευμένα σαν πουλιά σε τέσσερις τοίχους, ορμάνε για μια πτήση προς την ελευθερία-και σκοτώνονται πάνω στα γυάλινα τείχη της αδιαφορίας μας.
Τάχω ξαναγράψει. Δεν είναι μελό. Μιλάω με τις μανάδες τους από τότε, παρακολουθώ την πορεία τους. Τους φόρτωσαν δεκάδες υποθέσεις, γυρνάνε από δίκη σε δίκη. Και μέχρι στιγμής μόνο για τη ληστεία στο Βελβεντό καταδικάστηκαν, ληστεία που πρόδωσε την απειρία τους και τον συναισθηματισμό τους. Δεν είναι λοιπόν τρομοκράτες, το τόνισε κι ο εισαγγελέας, μέχρι και αν καταδικαστούν για κάποια απ’ τις υποθέσεις στις οποίες τους έχουν εμπλέξει. Αλλά ακόμα και αν καταδικαστούν, θέλω να ρωτήσω: Ποιός είναι πιο επικίνδυνος, ο Ρωμανός ή ο Καρατζαφέρης; Και με ποιό ηθικό δικαίωμα αυτοί που έκαναν τον Καρατζαφέρη συγκυβερνήτη του τόπου, θα στερήσουν απ’ τον Ρωμανό το δικαίωμα να σπουδάσει;
Και οι μελλοντικοί κυβερνήτες, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, ως πότε θα φοβάται να “συναντηθεί” με τον Ρωμανό αλλά θα “συναντιέται” άνετα με τον όποιο εν δυνάμει κοινοβουλευτικό σύμμαχο;
Ως πότε θα αφήνει την αλληλεγγύη στους συνήθεις “γραφικούς” ή σε ειδικά τμήματα “δικαιωμάτων”;
Η εποχή του “καταδικάζετε τη βία απ’ ‘οπου κι αν προέρχεται” πέρασε ανεπιστρεπτί. Τώρα είναι η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ ροκανίζεται με το “όλοι ίδιοι είναι”, με τη Γιάννα, τους “φιλικούς” βιομηχάνους και τα ανοίγματα τύπου Τζάκρη.
Τώρα ακριβώς λοιπόν, είναι η εποχή, να δείξει ο ΣΥΡΙΖΑ πώς δεν είναι άλλος ένας, αλλά ένας άλλος.
“Σκεφθείτε το καλά. Θα περιμένω” *
*Μανώλης Αναγνωστάκης, η Απόφαση.
Ανάρτηση από:http://www.avgi.gr