Οι εκλογές του 2015 θα μείνουν στην ιστορία για πολλούς λόγους και όχι μόνο γιατί τις κέρδισε για πρώτη φορά κάποιο εκτός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κόμμα. Ας δούμε τι μας έμαθαν:
Είναι η πρώτη φορά που αποχωρεί μια κυβέρνηση από την πίσω πόρτα. Τόση έλλειψη ήθους δεν την περίμενε κανείς, ακόμα κι όταν αυτή η κυβέρνηση βασάνιζε αντιφασίστες, συνδιαλλαγόταν με φασίστες, χτυπούσε ΑΜΕΑ και συνταξιούχους, πετσόκοψε μισθούς και συντάξεις, εκβίαζε το λαό με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, εξέφραζε ό,τι χυδαιότερο έχουμε δει μεταπολιτευτικά. Δεν έκανε... ούτε ντιμπέι, τι να λέμε τώρα. Ούτε ντιμπέι…
Είναι η πρώτη φορά που αποχωρεί μια κυβέρνηση από την πίσω πόρτα. Τόση έλλειψη ήθους δεν την περίμενε κανείς, ακόμα κι όταν αυτή η κυβέρνηση βασάνιζε αντιφασίστες, συνδιαλλαγόταν με φασίστες, χτυπούσε ΑΜΕΑ και συνταξιούχους, πετσόκοψε μισθούς και συντάξεις, εκβίαζε το λαό με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, εξέφραζε ό,τι χυδαιότερο έχουμε δει μεταπολιτευτικά. Δεν έκανε... ούτε ντιμπέι, τι να λέμε τώρα. Ούτε ντιμπέι…
Παράξενο δεν είναι που ανέβηκαν εντυπωσιακά τα ποσοστά Λεβέντη. Παράξενο είναι που τόσα χρόνια που έπαιρνε 0.02% και δεν είχε τεθεί ζήτημα ηγεσίας στην Ένωση Κεντρώων. Και αντί να τα βλέπουν αυτά στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ αμέσως να πέσουν να φάνε τους αρχηγούς τους. Ο Βενιζέλος θα δικαιωθεί ακόμα κι αν του πάρει άλλα 20 χρόνια, όπως ακριβώς και ο Λεβέντης. Και ο Σαμαράς ασφαλώς. Ήδη η μαγιά οπαδών υπάρχει. Όταν πήγε να κάνει δήλωση στο Ζάππειο υπήρχε ένας οπαδός του που φώναζε ΕΛΛΑΣ-ΕΛΛΑΣ-ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ. Ένας, αλλά υπήρχε. Και το πιο μεγάλο ταξίδι ξεκινάει με ένα μικρό βήμα.
Ο οποίος Σαμαράς έκανε έναν προεκλογικό αγώνα ελάχιστα λιγότερο γραφικό από το κίνημα ΕΛ.ΛΑ.ΔΑ. Αν ήμουν ΣΥΡΙΖΑ θα κερνούσα εγώ τα έξοδα για τους επικοινωνιολόγους του. Η ΝΔ_ επέλεξε να παίξει με έναν φόβο που δεν έβγαζε καμία λογική. Πρώτη φορά είδαμε πρωθυπουργό να βγαίνει και να παρακαλάει για ψήφους, να λέει “μην ψηφίσετε ποτάμι, ψηφίστε εμάς” και να βγάζει προς τα έξω ένα τόσο ακροδεξιό πρόσωπο που έκανε αυτούς που έφευγαν από το ΠΑΣΟΚ, όσο φιλοευρωπαίοι και αν είναι, να μην ψηφίσουν ΝΔ αλλά κάτι άλλο. Και να βλέπεις τον Τσίπρα να πηγαίνει να ψηφίσει και να έχει 800 κάμερες από όλο τον κόσμο και στο Σαμαρά ένα μικρόφωνο κι αυτό της ΝΕΡΙΤ.
Κάπου μεταξύ ΕΕΚ και ΕΔΕΜ βρήκαμε και την Πράσινη-Δημοκρατική Αριστερά. Αυτός ο Κουβέλης κατάφερε να καταστρέψει ένα ακόμα κόμμα. Είναι βέβαιο πως οι Πράσινοι θα πήγαιναν πολύ καλύτερα χωρίς αυτόν. Και αν δει κανείς την πολιτική διαδρομή του Κουβέλη θα διαπιστώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τα πάνω του μόνο όταν αυτός αποχώρησε, ότι η ΔΗΜΑΡ ήταν ένα από τα ελάχιστα κόμματα στην ιστορία που έφτασε να διαλυθεί η κοινοβουλευτική του ομάδα, μπήκε σε κυβέρνηση και βγήκε διαλυμένος, δήλωσαν στελέχη του ίδιου του κόμματός του ότι δεν θα τον ψήφιζαν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τώρα πήγε να συνεραστεί με ένα κόμμα και το εξαφάνισε από τον χάρτη. Και μετά λέτε τον Μητσοτάκη γκαντέμη.
Τώρα που είπα Μητσοτάκης θυμήθηκα τον Παπανδρέου. Το καμάρι της οικογένειας. Κατόρθωσε σε μια χώρα που βασιλεύει η κληρονομική δικτατορία να είναι ο πρώτος Παπανδρέου που δεν εκλέχτηκε βουλευτής μετά από 92 χρόνια! Ο οποίος έκανε καταπληκτικό προεκλογικό αγώνα. Πήγαινε από κανάλι σε κανάλι, από πόλη σε πόλη και από χωριό σε χωριό και ζητούσε μανιωδώς δημοψήφισμα. Δεν βρέθηκε ένας να τον ρωτήσει για ποιό λόγο θα γίνει και τι ερώτημα θα έχει το δημοψήφισμα. Κύριος όμως ο ΓΑΠ. Είδε τα exit poll, νόμιζε ότι τελείωσε η καταμέτρηση, έκανε δήλωση περίπου στις 19:15 και πήγε για ύπνο. Όταν τον έψαχναν οι συνεργάτες του για να απαντήσει στη δήλωση Βενιζέλου, εκείνος ήδη κοιμόταν.
Εν τω μεταξύ οι ξεκάθαρα φασιστικές δυνάμεις του τόπου κυμανθηκαν στο 12,5% περίπου, παρά την πτώση της ΧΑ. Αν αθροίσει σε αυτό κανείς και τα ποσοστά Καρατζαφέρη και Σαμαρά πάμε πολύ ψηλά.
Πάντως το γεγονός ότι ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ αύξησαν τα ποσοστά τους και τον αριθμό των ψήφων τους, εκτός από το ότι άντεξαν στην πίεση, δείχνει και το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε κυρίως από όσους τα προηγούμενα χρόνια ψήφιζαν για να φύγει το ένα κόμμα και να έρθει το άλλο, ψήφιζαν δηλαδή καθαρά χωρίς πραγματικά ιδεολογικά κριτήρια. Όχι δεν έγιναν αυτοί αριστεροί ξαφνικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετακόμισε λίγο πιο εκεί για να τους πετύχει. Σε μια πολιτική συγκυρία η οποία ενισχύει ακόμα την διάκριση σε μνημονιακούς/αντιμνημονιακούς και έχει σχεδόν διαλύσει την έννοια της ιδεολογικής τοποθέτησης, τόσο ώστε να φαντάζει πιο συγγενής ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, παρά με το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι, ήταν καταδικασμένη να αποτύχει κάθε προσπάθεια ιδεολογικής τρομοκράτησης που επιχειρήθηκε. Άκλαφτα πήγαν τα επιχειρήματα για τις εικόνες που θα κατέβαιναν από τα σχολεία, για τους μετανάστες που θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, για το γήπεδο που δεν φτιάχνει στην ΑΕΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ το κατάλαβε έγκαιρα. Φρόντισε να εξαφανίσει κάθε αναφορά σε έννοιες όπως Αριστερά, αγώνες, κινήματα και να μιλήσει με τρόπο που δεν θα προκαλούσε καμία αναταραχή. Όλα τα προεκλογικά του συνθήματα ήταν ουδέτερα, κενά περιεχομένου τσιτάτα ευπώλητα από άκρη εις άκρη του πολιτικού φάσματος. Και νίκησε. Αν μπορείς να πεις νίκη το γεγονός ότι θα κάνει κυβέρνηση με τον Καμμένο.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο της νέας κυβέρνησης. Για το οποίο θα μπορούσε κανείς να πει πολλά, ωστόσο όταν έχει προηγηθεί υπουργικό συμβούλιο με Βορίδη, Γιακουμάτο, Βούλτεψη, Κικίλια, Ντινόπουλο, κάθε νέα κυβέρνηση θα είχε συγκριτικό πλεονέκτημα. Θα πετούσε στα σύννεφα όποιος θα ανέμενε κάτι ιδιαίτερα φιλολαϊκό από αυτή την κυβέρνηση τέτοιες εποχές. Ωστόσο ο πραγματικός κίνδυνος δεν θα είναι το απατηλό των ελπίδων, τις οποίες φρόντισε έγκαιρα ο ΣΥΡΙΖΑ να κουτσουρέψει στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Ο κίνδυνος έγκειται στον εγκλωβισμό αντιλήψεων και στην ταύτιση της ιδέας ότι Αριστερά και λαϊκή πάλη για να αλλάξεις τον κόσμο είναι αυτό το συνονθύλευμα πολιτικής που δροσίζεται σκωτσέζικα, μια στο αντιλαϊκό καρφι και μια στο φιλολαϊκό πέταλο, πάντα πιστό στους επικοινωνιακούς κανόνες που ενίοτε τσαλαπατούν την πραγματικότητα. Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί θα ήταν η εμπέδωση της λογικής ότι ο ρόλος του λαού εξαντλείται με την ψήφιση μιας κυβέρνησης. Ότι αν δεν πετύχει κι αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να σταματήσει να αγωνίζεται και να διεκδικεί. Το χειρότερο θα είναι να λειτουργήσει αυτή η κυβέρνηση ως το όριο των προσδοκιών και των επιθυμιών του λαού.
Κλείνοντας ας κάνουμε και μια στυλιστικο-πολιτική παρατήρηση: Ο Καμμένος μάλλον θα είναι ο μοναδικός υπουργός που θα φοράει γραβάτα. Τουλάχιστον προς το παρόν. Θα τον ακολουθήσει σύντομα ο Τσίπρας ο οποίος δήλωσε ότι θα φορέσει γραβάτα όταν κουρευτεί το χρέος. Περίπου τότε θα βγάλει και το ζιβάνγκο…
Κάπου μεταξύ ΕΕΚ και ΕΔΕΜ βρήκαμε και την Πράσινη-Δημοκρατική Αριστερά. Αυτός ο Κουβέλης κατάφερε να καταστρέψει ένα ακόμα κόμμα. Είναι βέβαιο πως οι Πράσινοι θα πήγαιναν πολύ καλύτερα χωρίς αυτόν. Και αν δει κανείς την πολιτική διαδρομή του Κουβέλη θα διαπιστώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τα πάνω του μόνο όταν αυτός αποχώρησε, ότι η ΔΗΜΑΡ ήταν ένα από τα ελάχιστα κόμματα στην ιστορία που έφτασε να διαλυθεί η κοινοβουλευτική του ομάδα, μπήκε σε κυβέρνηση και βγήκε διαλυμένος, δήλωσαν στελέχη του ίδιου του κόμματός του ότι δεν θα τον ψήφιζαν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τώρα πήγε να συνεραστεί με ένα κόμμα και το εξαφάνισε από τον χάρτη. Και μετά λέτε τον Μητσοτάκη γκαντέμη.
Τώρα που είπα Μητσοτάκης θυμήθηκα τον Παπανδρέου. Το καμάρι της οικογένειας. Κατόρθωσε σε μια χώρα που βασιλεύει η κληρονομική δικτατορία να είναι ο πρώτος Παπανδρέου που δεν εκλέχτηκε βουλευτής μετά από 92 χρόνια! Ο οποίος έκανε καταπληκτικό προεκλογικό αγώνα. Πήγαινε από κανάλι σε κανάλι, από πόλη σε πόλη και από χωριό σε χωριό και ζητούσε μανιωδώς δημοψήφισμα. Δεν βρέθηκε ένας να τον ρωτήσει για ποιό λόγο θα γίνει και τι ερώτημα θα έχει το δημοψήφισμα. Κύριος όμως ο ΓΑΠ. Είδε τα exit poll, νόμιζε ότι τελείωσε η καταμέτρηση, έκανε δήλωση περίπου στις 19:15 και πήγε για ύπνο. Όταν τον έψαχναν οι συνεργάτες του για να απαντήσει στη δήλωση Βενιζέλου, εκείνος ήδη κοιμόταν.
Εν τω μεταξύ οι ξεκάθαρα φασιστικές δυνάμεις του τόπου κυμανθηκαν στο 12,5% περίπου, παρά την πτώση της ΧΑ. Αν αθροίσει σε αυτό κανείς και τα ποσοστά Καρατζαφέρη και Σαμαρά πάμε πολύ ψηλά.
Πάντως το γεγονός ότι ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ αύξησαν τα ποσοστά τους και τον αριθμό των ψήφων τους, εκτός από το ότι άντεξαν στην πίεση, δείχνει και το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε κυρίως από όσους τα προηγούμενα χρόνια ψήφιζαν για να φύγει το ένα κόμμα και να έρθει το άλλο, ψήφιζαν δηλαδή καθαρά χωρίς πραγματικά ιδεολογικά κριτήρια. Όχι δεν έγιναν αυτοί αριστεροί ξαφνικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετακόμισε λίγο πιο εκεί για να τους πετύχει. Σε μια πολιτική συγκυρία η οποία ενισχύει ακόμα την διάκριση σε μνημονιακούς/αντιμνημονιακούς και έχει σχεδόν διαλύσει την έννοια της ιδεολογικής τοποθέτησης, τόσο ώστε να φαντάζει πιο συγγενής ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, παρά με το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι, ήταν καταδικασμένη να αποτύχει κάθε προσπάθεια ιδεολογικής τρομοκράτησης που επιχειρήθηκε. Άκλαφτα πήγαν τα επιχειρήματα για τις εικόνες που θα κατέβαιναν από τα σχολεία, για τους μετανάστες που θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, για το γήπεδο που δεν φτιάχνει στην ΑΕΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ το κατάλαβε έγκαιρα. Φρόντισε να εξαφανίσει κάθε αναφορά σε έννοιες όπως Αριστερά, αγώνες, κινήματα και να μιλήσει με τρόπο που δεν θα προκαλούσε καμία αναταραχή. Όλα τα προεκλογικά του συνθήματα ήταν ουδέτερα, κενά περιεχομένου τσιτάτα ευπώλητα από άκρη εις άκρη του πολιτικού φάσματος. Και νίκησε. Αν μπορείς να πεις νίκη το γεγονός ότι θα κάνει κυβέρνηση με τον Καμμένο.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο της νέας κυβέρνησης. Για το οποίο θα μπορούσε κανείς να πει πολλά, ωστόσο όταν έχει προηγηθεί υπουργικό συμβούλιο με Βορίδη, Γιακουμάτο, Βούλτεψη, Κικίλια, Ντινόπουλο, κάθε νέα κυβέρνηση θα είχε συγκριτικό πλεονέκτημα. Θα πετούσε στα σύννεφα όποιος θα ανέμενε κάτι ιδιαίτερα φιλολαϊκό από αυτή την κυβέρνηση τέτοιες εποχές. Ωστόσο ο πραγματικός κίνδυνος δεν θα είναι το απατηλό των ελπίδων, τις οποίες φρόντισε έγκαιρα ο ΣΥΡΙΖΑ να κουτσουρέψει στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Ο κίνδυνος έγκειται στον εγκλωβισμό αντιλήψεων και στην ταύτιση της ιδέας ότι Αριστερά και λαϊκή πάλη για να αλλάξεις τον κόσμο είναι αυτό το συνονθύλευμα πολιτικής που δροσίζεται σκωτσέζικα, μια στο αντιλαϊκό καρφι και μια στο φιλολαϊκό πέταλο, πάντα πιστό στους επικοινωνιακούς κανόνες που ενίοτε τσαλαπατούν την πραγματικότητα. Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί θα ήταν η εμπέδωση της λογικής ότι ο ρόλος του λαού εξαντλείται με την ψήφιση μιας κυβέρνησης. Ότι αν δεν πετύχει κι αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να σταματήσει να αγωνίζεται και να διεκδικεί. Το χειρότερο θα είναι να λειτουργήσει αυτή η κυβέρνηση ως το όριο των προσδοκιών και των επιθυμιών του λαού.
Κλείνοντας ας κάνουμε και μια στυλιστικο-πολιτική παρατήρηση: Ο Καμμένος μάλλον θα είναι ο μοναδικός υπουργός που θα φοράει γραβάτα. Τουλάχιστον προς το παρόν. Θα τον ακολουθήσει σύντομα ο Τσίπρας ο οποίος δήλωσε ότι θα φορέσει γραβάτα όταν κουρευτεί το χρέος. Περίπου τότε θα βγάλει και το ζιβάνγκο…
Ανάρτηση από: http://atexnos.gr