Ο άνθρωπος γοητεύεται από ένα τεράστιο πλήθος παραμέτρων ύπαρξης
στη ζωή του. Ανεξάρτητα από το υλικό ή άυλο περιεχόμενο των παραμέτρων αυτών, σημαντικότερο
είναι, η επίδραση έλξης τους προς την κατεύθυνση λήψης συγκεκριμένων αποφάσεων και
εφαρμογής τους, στην πραγματική καθημερινότητα. Για παράδειγμα η γοητεία που άσκησαν
οι προεκλογικές εξαγγελίες της χθεσινής αντιπολίτευσης επέδρασσαν καθοριστικά στην
ύπαρξη της σημερινής κυβέρνησης. Αν και δεν είναι συγκρίσιμο το μέγεθος γοητείας
μεταξύ προεκλογικών λόγων και μετεκλογικών έργων, αρκετά δημοσκοπικά ευρήματα δείχνουν
για την ώρα, πλειοψηφία εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Επιπλέον, μια στάση σχετικής
αναμονής –πριν τη μεγάλη επίθεση ίσως- των <<θεσμών>> , γεννούν ένα
ιδιότυπο σημερινό σύστημα ισορροπίας που μεταθέτει τα αδιέξοδα από εβδομάδα σε εβδομάδα.
Πιστεύω ότι τόσο η λαϊκή εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση όσο και
η αυτοσυγκράτηση των ‘‘φιλάνθρωπων
θεσμών’’ απέναντί της, σε επίπεδο μαρτυρίου σταγόνας (αντί για τον πραγματικό πνιγμό που επιθυμούν), εξηγούνται δια
της <<δημιουργικής ασάφειας>>. Τούτη, επιτρέπει στο πρώτο τρίμηνο διακυβέρνησης,
από τη μια να μην υλοποιούνται ΤΩΡΑ (αλλά να απλώνονται υποσχετικά στο μέλλον) βασικές
προεκλογικές εξαγγελίες <<εντός>> της χώρας, και από την άλλη επιτρέπει
<<εκτός>> της χώρας, ετερόσημες σε σχέση με το κοινωνικό συμφέρον υποσχέσεις
‘‘μεταρρυθμίσεων’’, (επίσης απλωμένες στο μέλλον).
Δυστυχώς ή Ευτυχώς, η παραπάνω εύθραυστη ισορροπία, ντετερμινιστικά
τουλάχιστον φαίνεται καταδικασμένη να καταρρεύσει. Κι αυτό διότι ακόμα κι αν μέχρι
σήμερα το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης κατάφερε να παραβιάσει μέσω των διαφόρων
αλχημειών εσωτερικού δανεισμού, το 2ο Νόμο της Θερμοδυναμικής μεταφέροντας
θερμότητα (χρηματική) από ένα ψυχρό σώμα (για να μην πω ‘νεκρό’ - ελληνική οικονομία)
σε ένα άλλο θερμό (πιστωτές) αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται ως αυτοτροφοδοτούμενη
διαδικασία ιδιαίτερα στην καπιταλιστική οικονομία όπου ‘‘κανένα γεύμα δεν είναι
δωρεάν’’. Είναι δεδομένο ότι στο εν λόγω σύστημα <<εντός - εκτός>> η
επίδραση των απαιτήσεων (κοινωνίας και πιστωτών) αυξάνει την εντροπία του, ενσωματώνοντας
σε αυτό όλο και περισσότερη τυχαιότητα, αταξία, και χάος μέχρι την τελική
<<κατάρρευση>>.
Ζητούμενο βεβαίως είναι, τα ‘‘μπάζα’’ από την κατάρρευση να
καταπλακώσουν μέχρι ασφυξίας, το δημιουργό του οικοδομήματος που δεν είναι άλλος
από το καπιταλιστικό νεοφιλελεύθερο τραπεζικό σύστημα πρωτίστως. Συνήθως όμως σε
συνθήκες τυχαίας και χαοτικής κατάρρευσης το μεγαλύτερο ρίσκο δυστυχίας, αναλαμβάνουν
οι <<αθώοι>>. Και μπορεί, σκοπός της αυξανόμενης εντροπίας να είναι
η τελική αποδόμηση κάθε συστήματος αδιαφορώντας για τα θύματα ανάμεσα σε ‘‘καλούς
και κακούς’’, όμως φρένο στο παραπάνω χαρακτηριστικό της σοφής φύσης έρχεται να
βάλει η ‘‘πονηριά’’ του ανθρώπου δημιουργώντας συνθήκες <<τάξης>> με
συγκεκριμένους λειτουργικούς κανόνες προστασίας της κοινωνικής συνοχής. Μιας συνοχής
ωστόσο που περισσότερο εξυπηρετεί μια καθεστηκυία διαχρονική κατάσταση <<πλουσίων
– φτωχών>> και λιγότερο προφυλάσσει από το κίνδυνο ενός συνολικού αφανισμού
(όπως για παράδειγμα θα μπορούσε να συμβεί με το πάτημα ενός κόκκινου κουμπιού).
Στην προκείμενη περίπτωση της σημερινής κατάστασης, θεμελιώδης
και καθοριστική είναι η ικανότητα του πολιτικού να δημιουργεί <<αρνητική>>
πολιτική εντροπία, δηλ. δράσεις που απομακρύνουν την πιθανότητα της κοινωνικής κατάρρευσης
από μια επιδεινούμενη, αστάθμητη και απρόβλεπτη αταξία στην οικονομία της κοινωνίας.
Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας ωφέλιμης αρνητικής εντροπίας στην πολιτική
δράση της κυβέρνησης μπορεί να πιστωθεί η απόφαση ουσιαστικής πολύπλευρης (κρίμα
που δεν τονίστηκε ΚΑΙ η αμυντική συνεργασία) προσέγγισης της Ρωσίας με αποκορύφωμα
το ενεργειακό μέλλον της χώρας. Αν τα σχέδια στο χάρτη επαληθευτούν και στην πράξη,
θα είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία αυτού του τόπου, που θα μπορούμε να ελπίζουμε,
σε ανατροπή της φτώχειας και της εξαθλίωσης, σε πραγματική οικονομική ανάπτυξη και
βελτίωση του βιοτικού επιπέδου της κοινωνίας, σε πραγματική εθνική ανεξαρτησία.
Η ενεργειακή αυτονομία της χώρας αποτελεί πρώτο βήμα της υποχρεωτικής κι απαραίτητης
για τη σωτηρία της χώρας <<ρήξης>>, αλλά και την σημαντικότερη προϋπόθεση
οικονομικής θωράκισης της χώρας προκειμένου να αντιμετωπιστεί η αποικιοκρατική λαίλαπα
της τραπεζοκρατούμενης ΕΕ μέσω των τίτλων χρέους, που υποκριτικά ονοματίζει ‘‘κοινό
νόμισμα Ευρώ’’.
Στο σταυροδρόμι της ευκαιρίας επιλογής ουσιαστικών συμμαχιών
σε ένα κόσμο που αλλάζει πολύ ταχύτερα απ’ ό,τι μέχρι σήμερα, ας βγάλουμε τις δογματικές
παρωπίδες ( <<ανήκομε εις την δύσιν>> ..και δυό αυγά Τουρκίας) κι ας
αποφασίσουμε για πρώτη φορά με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον της πατρίδας.
ΚΑΛΗ ΜΑΣ ‘‘ΑΝΑΣΤΑΣΗ’’!
ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΣΤΡΟΔΗΜΟΣ
(ΓΕΩΠΟΝΟΣ Τ.Ε - ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ Ο.Π.Α