Δεν λέει ψέματα ο αρμόδιος υπουργός Δημήτρης Μάρδας όταν αποκαλύπτει πως η μεταφορά των ταμειακών διαθεσίμων έγινε γιατί μας έλειπαν 400.000.000 ευρώ. Η κυβέρνηση αναζητά χρήματα ημέρα την ημέρα ώστε όταν φτάσει η στιγμή τής τελικής σύγκρουσης, η οποία δεν αργεί, να μην έχει προηγηθεί πιστωτικό γεγονός που θα δυσχεράνει τη διαπραγματευτική της δύναμη. Κάποιοι, όμως, φαίνεται πως τούτη την ώρα προτιμούν να προστατεύουν το δημοτικό, περιφερειακό, κομματικό τους δένδρο από το εθνικό δάσος. Κάνουν, δηλαδή, πως δεν καταλαβαίνουν πως αν πέσει η χώρα τα ταμειακά τους διαθέσιμα δεν θα έχουν καμία αξία ακόμα κι αν παραμείνουν στη διάθεσή τους για να τα μοιράζουν κατά το δοκούν...
Μου σηκώνεται η τρίχα κάθε φορά που σκέφτομαι τί προτιμούν οι αυτοαποκαλούμενοι ευρωπαϊστές, κι ας μην τολμούν να δώσουν δημοσίως μια ευθεία απάντηση στο ερώτημα για την εναλλακτική που προτείνουν στη διαπραγματευτική πολιτική τής κυβέρνησης. Θέλουν ένα τρίτο μνημόνιο, με τους ίδιους επαχθείς όρους με τα προηγούμενα, όπως άλλωστε αυτοί που ήταν διατυπωμένοι στο διαβόητο email Χαρδούβελη, του υπουργού Οικονομικών που την ώρα που ζητούσε θυσίες από τον ελληνικό λαό εκείνος έβγαζε τα εκατομμύριά του στο εξωτερικό με δόσεις για να μην ελεγχθεί από τα αρμόδια όργανα. Σχεδιάζουν, μάλιστα, και τη συγκρότηση ενός ευρωπαϊκού μετώπου, λες κι ο φιλοευρωπαϊσμός αποδεικνύεται από την τυφλή προσήλωση στις άγριες, ταξικές και υφεσιακές πολιτικές λιτότητας. Οταν ακούω τους ποταμίσιους σαμαροβενιζέλους, σε αγαστή σύμπραξη με την τραπεζική-επιχειρηματική-μιντιακή ελίτ, να μιλούν για την ανάγκη παραμονής πάση θυσία στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε. προς χάρη τού πόπολου είναι σαν να γίνομαι ωτακουστής συζήτησης παιδόφιλων για τη δημιουργία φορέα προστασίας ανηλίκων...
Αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση δίνει τη μάχη ακριβώς για τη διάσωση των ευρωπαϊκών λαών, για την ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη στην ήπειρό μας κόντρα στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που επέφερε η μεταφορά του δογματικού προτεσταντισμού στην πραγματική οικονομία. Αυτοί που συνετέλεσαν στην καταστροφή ακόμα κι αυτού του υποτυπώδους κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες είναι οι κατ' εξοχήν αντιευρωπαϊστές. Κι όμως είναι εκείνοι που παριστάνουν τους βασιλικότερους του βασιλέως, κραδαίνοντας την ευρωπαϊκή σημαία που έχουν λερώσει με το αίμα των λαών...
Αυτούς τους τρεις μήνες που έχουν περάσει από τις εκλογές τής 25ης Ιανουαρίου έχουμε διανύσει πολύ δρόμο για να πούμε τώρα πως επιστρέφουμε στην Ελλάδα των σαμαροβενιζέλων. Εχουμε φτάσει έξω από τα τείχη που έχει ορθώσει η καλβινιστική Γερμανία και τα οποία εμποδίζουν την προέλαση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Με λίγα λόγια, εδώ που βρισκόμαστε δεν έχουμε άλλη επιλογή από έναν έντιμο συμβιβασμό ή από μια σύγκρουση. Οι υποχωρήσεις κι από την ελληνική πλευρά θα είναι αναπόφευκτες στην περίπτωση που καταλήξουμε σε μια συμφωνία. Το ζητούμενο είναι αυτές να μην ισοδυναμούν με παράδοση άνευ όρων, αλλά αντιθέτως να δημιουργούν την προοπτική στο άμεσο μέλλον τής απεμπλοκής μας από τη μέγγενη των διεθνών τοκογλύφων. Αν μπορούσα, όμως, να διαλέξω ανάμεσα στην άμεση χρεοκοπία ή στην παράτασή της μέσω ενός τρίτου μνημονίου η επιλογή μου θα ήταν ασφαλώς η πρώτη...
Αν η Κρ. Λαγκάρντ ή η Ανγκ. Μέρκελ ζήσουν έστω για ένα μήνα με λιγότερα από 300 ευρώ το μήνα, όπως ζητούν από μερίδα των ελλήνων συνταξιούχων, είναι πολύ πιθανό να αναθεωρήσουν από μόνες τους τη στάση ζωής τους. Οπως κι αν έχει κι όσο κι αν φωνάζουν οι βλαχοδήμαρχοι, οι οποίοι αδυνατούν να δουν πέρα από τα γεωγραφικά όρια των βιλαετιών τους, η κυβέρνηση οφείλει να παραμείνει αμετακίνητη στο βασικό πλαίσιο των αρχών με τις οποίες κέρδισε τις εκλογές και οι οποίες ορίζουν και την ιδεολογία της. Καταστροφή θα είναι μόνο τυχόν οπισθοχώρησή της από αυτές κι όχι η καθυστέρηση, για παράδειγμα, πληρωμής μιας δόσης στο ΔΝΤ…
Ανάρτηση από: http://tripioevro.blogspot.gr