Όπως πάντα προφανώς, δεν είμαστε όλοι ίδιοι ...

Της Αντωνίας Λεγάκη 

Οι αντιδράσεις για την -μάλλον απίθανη - απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού, κάνουν ακόμη πιο ηχηρή την απουσία αντιδράσεων για την απελευθέρωση των βασανιστών και δολοφόνων της χούντας, όχι μετά από 15 αλλά μετά από 5 χρόνια! Η περιώνυμη μοντέλα Ντέλα Ρούνικ Ρουφογάλη, σε συνέντευξή της επιμένει ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να παρατήσει τον - γνωστό βασανιστή - Ρουφογάλη στη φυλακή και να φύγει για την Αμερική. Έτσι, περίμενε μέχρι το ...1980 (!), για να αποφυλακιστεί αυτός και να μπορέσει αυτή, με τη συνείδηση (λέμε τώρα) ήσυχη, να τον χωρίσει και να φύγει.

Ο Θεοφιλογιαννάκος - εποχή έχουν αφήσει οι μέθοδοι βασανιστηρίων που εφεύρισκε - άναβε κάθε Κυριακή το κεράκι του στην εκκλησία, ήδη από το 1981 (ναι με την άλλη σοσιαλιστική κυβέρνηση). Ο Παττακός, από τους πρωταίτιους, "αρρώστησε" κι αυτός το 1981 (νομίζω ζει ακόμη) τόσο βαριά που έκοβε έκτοτε βόλτες φανερά και έδινε συνεντεύξεις. Εν ολίγοις, μόνο όσοι αρνούντο να υποβάλουν αίτηση παρέμειναν στη φυλακή. Γι' αυτές τις αποφυλακίσεις τσιμουδιά. Τα δικά τους εκατοντάδες και χιλιάδες αθώα θύματα δεν χρειάζονται δικαίωση....

Όπως πάντα προφανώς, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Κάποιες ζωές, αξίζουν για τους κατέχοντες την εξουσία, περισσότερο από άλλες. Προφανώς τους δικούς μας νεκρούς, οφείλουμε εμείς να τους δικαιώσουμε…

Ανἀρτηση από: http://tsak-giorgis.blogspot.gr