Μουντζώνομαι που ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι δυνατόν μια αριστερή κυβέρνηση να έχει περάσει μέσα σε τρεις μήνες δύο πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Πραγματικά πρόκειται περί ωμής μείωσης της Δημοκρατίας και προσβολής του κοινοβουλευτισμού. Αγανακτώ!
Όμως άραγε τι θα κάνω στην περίπτωση που αύριο έρθει μία τρίτη πράξη νομοθετικού περιεχομένου σύμφωνα με την οποία θα μπαίνει τέλος στην ασυδοσία των ΜΜΕ, θα μπαίνουν φόροι στους εφοπλιστές, θα αυξάνεται ο έλεγχος των τραπεζών, θα ανασαίνουν πραγματικά όσοι πνίγονται από δάνεια; Τι θα κάνω αν αύριο τρελαθεί το αφεντικό και με μία τέταρτη πράξη νομοθετικού περιεχομένου αυξηθεί σε χρόνο και ποσό το επίδομα ανεργίας; Θα είναι και τότε κακές οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου;
Ποιο κόμμα θα τολμήσει να μιλήσει για προσβολή της Δημοκρατίας; Μιας Δημοκρατίας που έχει υποχρέωση να φροντίζει με κάθε τρόπο τους αδύνατους και να τους προστατεύει από την ασυδοσία των ισχυρών του πλούτου; Έχω δικαίωμα να κρίνω τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου … εκ του περιεχομένου τους ή πρέπει να στέκομαι απέναντι σε όλες αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που θα έχει η κοινοβουλευτική καθυστέρηση και η λοιπή γραφειοκρατία;
Μπορώ να συντάσσομαι, έστω ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, με το κόμμα του Σαμαρά που είχε μετατρέψει σε καθημερινότητα την προσβολή της Δημοκρατίας και την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού και σήμερα ωρύεται για τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου; Το αντέχω να κάνω την ίδια κριτική με εκείνους που μετέτρεψαν το Προεδρικό Μέγαρο σε γραφείο υπογραφών των εντολών του Σαμαρά;
Είναι το ίδιο επικίνδυνη μία πράξη νομοθετικού περιεχομένου που κόβει μισθούς και εγκρίνει ομαδικές απολύσεις, με μία άλλη που μαζεύει υλικό ώστε να αντέξει η χώρα στην πολιορκία; Αν η πράξη νομοθετικού περιεχομένου είναι η θυσία της Δημοκρατίας, μπορώ να καταδικάσω στον ίδιο βαθμό μία πράξη που οδηγεί την πλειοψηφία στη φτωχοποίηση με μία άλλη που μαζεύει τα αποθεματικά στον αγώνα για την ανεξαρτησία μου;
Ναι, είναι τραγική η επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος από την κυβέρνηση. Γεμάτη από ερασιτεχνισμούς και λάθη είναι η μέχρι σήμερα κυβερνητική πορεία στην επικοινωνία της και στις διαπραγματεύσεις της. Όμως πότε δώσαμε το δικαίωμα εμείς οι πολίτες στην Αριστερά να εκπαιδευτεί και να αποκτήσει εμπειρία; Βολευόμασταν επί χρόνια να γελάμε με το αστειάκι ότι με την Αριστερά είμαστε ερωτευμένοι, αλλά παντρευόμαστε την ΠασοκοΔεξιά. Στην Αριστερά δώσαμε την ευκαιρία να κυβερνήσει σε μία από τις δυσκολότερες εποχές για τη χώρα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Ναι, έλεγαν τα στελέχη της ότι ήταν έτοιμα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών. Στα πλαίσια του ερασιτεχνισμού τους ανήκει και αυτό.
Όμως, επιλογή μας ήταν να απορρίψουμε τους επαγγελματίες πολιτικούς του δοσιλογισμού, των σκανδάλων, των μιζών, της υποτέλειας, της ατιμωρησίας, της διαπλοκής και σήμερα του απύθμενου θράσους και της αλαζονείας. Επιλογή μας ήταν να εμπιστευτούμε τη διαχείριση της τελευταίας μας ελπίδας σε ερασιτέχνες που δεν έχουν διαβρωθεί από τα πάρε – δώσε με συμφέροντα και την τυφλή υπακοή. Νιώθω, όσο και να μαλώνω με τον εαυτό μου, ότι πρέπει να στηρίξω αυτή την επιλογή μου. Με αυστηρή κριτική. Με διαμαρτυρίες. Με έλεγχο. Όμως να το κάνω για να στρώσει η κατάσταση κι όχι για να ξαναγυρίσω στο χθες που απέρριψα ύστερα από προσπάθειες δεκαετιών.
Κι ας κουράστηκα να διαβάζω, βλέπω, ακούω περί άτακτης χρεοκοπίας. Η άτακτη χρεοκοπία ταυτίζεται με το ξαφνικό, το αιφνίδιο. Μα εδώ και 5 χρόνια διαβάζω, βλέπω, ακούω ότι αν δε δεχτώ να γίνω πολίτης Β, Γ, Δ, Ω, κατηγορίας της ευρωζώνης θα τιμωρηθώ με άτακτη χρεοκοπία. Πού είναι το στοιχείο της «άτακτης»; Ένας τακτικότατος εκβιασμός είναι και μία οργανωμένη λεηλασία δικαιωμάτων. Μία διαρκής απειλή είναι για να εξασφαλιστεί η υπακοή μου και ο συμβιβασμός μου στις προτεσταντικές ιδεοληψίες των Γερμανών και στα κέρδη του ΔΝΤ.
Δεν είμαι εγώ ο ένοχος. Οι ένοχοι είναι αυτοί που δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα τα πλαστά στοιχεία του Σημίτη για να χώσουν τη χώρα μου στην ευρωζώνη και να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Ένοχος είναι ο Σημίτης, οι Βρυξέλλες, η Κομισιόν, η ΕΚΤ, οι τότε ευρωπαίοι ηγέτες που συμμετείχαν στην απάτη του Σημίτη και στην εξαπάτηση των εθνικών κοινοβουλίων τους. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να καθόμαστε εμείς στο εδώλιο αντί γι’ αυτούς; Πώς γίνεται σήμερα να είναι αυτοί οι δικαστές μας αντί εμείς δικοί τους δικαστές; Πώς γίνεται να εξευτελίζεται το θύμα και να απολαμβάνει το ρόλο του τιμωρού ο θύτης;
Όχι, αυτή η κυβέρνηση δεν τα κάνει όλα καλά. Πολλά σκατά κάνει. Ατελείωτη θεωρία και μισές αλήθειες. Ακόμη περιμένω το νέο, το φρέσκο που θα σκοτώσει το παλιό. Όμως πώς θα σκοτωθεί το παλιό όταν βγαίνει ο υπουργός Υγείας και απαιτεί να φύγουν όλοι οι διοικητές νοσοκομείων, δίχως μάλιστα να αποζημιωθούν; Πώς γίνεται ο κ. Κουρουμπλής να μην βρίσκει ούτε έναν – ΕΝΑΝ – διοικητή νοσοκομείου που μπορεί να είναι δεξιός ή Πασόκος αλλά να κάνει καλά τη δουλειά του; Πώς τους αξιολόγησε; Με τι κριτήρια; Γιατί δεν εξηγεί πού απέτυχαν;
Και θέλει να τους διώξει, γιατί; Για να φέρει δικούς του. Του κόμματος. Μια από τα ίδια και πάλι. Παλαιοκομματικοί εφιάλτες. Και θα τους μοιράσει κι αυτός για να είναι όλοι ευχαριστημένοι. 30% του Λαφαζάνη, 10% πασοκογενείς, 50% προεδρικοί και 10% ΑΝ.ΕΛ. Αυτά θα είναι τα κριτήρια και πάμε πάλι πίσω, στην αρχή της κατάντιας μας. Για ποιον άλλο λόγο να θέλει ο υπουργός να αλλάξει όλους τους διοικητές των νοσοκομείων; Μήπως γιατί φοβάται ότι θα σαμποτάρουν την κυβερνητική πολιτική για την Υγεία; Ας γελάσω βροντερά ΧΑΧΑΧΑ! Ποια κυβερνητική πολιτική για την Υγεία;
Ο μόνος που έχει αναφέρει και μάλιστα διστακτικά, πέντε πολιτικά λόγια την πορεία του ΕΣΥ είναι ο αναπληρωτής υπουργός Ανδρέας Ξάνθος, τον οποίο κι αυτόν τον έχασα τελευταία γιατί κυριαρχεί το θέμα των διοικητών. Αν ο κάθε Πασόκος του ΣΥΡΙΖΑ φέρνει μαζί του και την κληρονομιά των πρακτικών που διδάχθηκε στο πράσινο παρελθόν του, ζήτω που καήκαμε. Δεν υπάρχει ελπίδα. Αν ο κάθε Πανούσης τρέμει να υποστηρίξει τις επιλογές του και ζητάει κάθε φορά από τον πρωθυπουργό να αναλάβει τις ευθύνες του υπουργείου, το χέσαμε το θέμα. Αν ο κάθε Μάρδας δε μπορεί να αρθρώσει μέσα στη Βουλή μια ολόκληρη πρόταση που να βγάζει νόημα, τότε μεγάλες χαρές κερνάμε στους Αδώνηδες και στους Κυριάκους.
Άλλο πράγμα ο ερασιτεχνισμός και η απειρία και διαφορετικά εντελώς η ανικανότητα και η ευθυνοφοβία. Ο Τσίπρας μπορεί να διακρίνει σε αυτή τη δύσκολη φάση ποιοι είναι χρήσιμοι και ποιοι επικίνδυνοι. Το ότι έχει αποτύχει σε κάποιες επιλογές του είναι πασιφανές. Ας το διορθώσει. Δε θα κριθεί όταν θα κάνει μία κίνηση προς το καλύτερο. Όμως θα κριθεί αν διαπιστωθεί ότι ήξερε τα λάθη του και επέμενε σε αυτά. Και το μεγαλύτερο λάθος του είναι να προσπαθεί διαρκώς να κρατάει τις ισορροπίες. Έχουμε ήδη αρκετές αγωνίες για να αντέξουμε και μία ακόμη. Αυτήν του να δούμε για πόσο θα καταφέρει να ισορροπεί κρατώντας ένα ετεροβαρές κοντάρι.
Ας πάρει τις αποφάσεις του κι ας τις εφαρμόσει δυναμικά όσο ακόμη υπάρχει από κάτω του το δίχτυ ασφαλείας της εμπιστοσύνης των πολιτών. Ας το κάνει πριν δει μόνο τις πλάτες μας καθώς θα πέφτει.
Ανάρτηση από: http://kartesios.com