Η Παναρίτη, αφού έκανε τις δουλειές της στο Περού, ήρθε να διαπραγματευτεί τη σωτηρία της χώρας (εμάς μας φταίει περισσότερο η... Σώτη).
Ο κ. Παυλόπουλος εγκαταστάθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο ως εγγυητής κάποιας εθνικής προσπάθειας.
Ο Βαρουφάκης εγκρίνει το 70% του μνημονίου και τώρα λέμε να τα βρούμε στη μέση (δηλαδή κάπου στο 85%).
Ο Πανούσης καταπάτησε το άσυλο, αλλά τι άλλο να έκανε... αφού δεν βγαίνανε;
Ο Τσίπρας συναντά τον ΓΑΠ, μια τυπική επίσκεψη...
Ο Κοτζιάς δηλώνει φίλος των ΗΠΑ και της δημοκρατικής και αντιτρομοκρατικής τους ευαισθησίας.
Κάποιος άγνωστος(!) βάζει σε άσχετο νομοσχέδιο άρθρα για το ΤΑΙΠΕΔ.
H E. Ε. διαλύει χώρες και μετά πνίγει μετανάστες, αλλά η αριστερή κυβέρνηση ανακαλύπτει την Ευρώπη της Δημοκρατίας και του Διαφωτισμού.
Το χρέος πρέπει να επιστραφεί ολόκληρο στους δανειστές.
Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου επιστρέφουν. Αλλά και μια νέα γλώσσα κάνει την εμφάνισή της: «Μείγμα πολιτικής». «Δεν είναι όλα για πέταμα». «Δε φταίνε μόνο οι έξω». «Δεν είναι τρόικα, είναι θεσμοί». «Συνέχεια του κράτους»... Έτσι, μένουν κάποιες κινήσεις που κινδυνεύουν να είναι απλά αντιπερισπασμοί, ενώ όλο και συχνότερα επαναλαμβάνεται ότι οι κόκκινες γραμμές είναι «απλά» οι μισθοί και οι συντάξεις.
Ξεχνιούνται, όμως, πολλά έτσι. Πολλά που μπορούν να καταπιούν και τις γραμμές κάθε χρώματος, μαζί και την ελπίδα. Δεν θα είναι μεγάλη επιτυχία αν τελικά απομείνει η σύγκριση με... το μέιλ Χαρδούβελη.
Το αριστερό κριτήριο και η κοινή λογική δεν πρέπει να ποδοπατηθούν, δεν αρκεί να «διαφυλαχθούν», πρέπει σε αυτές τις συνθήκες να εφευρεθούν.
Ανάρτηση από: http://www.e-dromos.gr