Ανακοίνωση του Δημοτικού Σχήματος
Μένουμε Θεσσαλονίκη - Ούτε Φυγή, Ούτε Υποταγή
Η χθεσινή απόφαση της κυβέρνησης να δεσμεύσει τα διαθέσιμα των ΟΤΑ με πράξη νομοθετικού περιεχομένου μάλιστα στην Τράπεζα της Ελλάδος, προκειμένου να ικανοποιήσει τις κρατικές υποχρεώσεις μέχρι το τέλος του μηνός αποτελεί μια πολιτική αυτοκτονία με όλη την σημασία της λέξης.
Είναι πλέον γνωστό, ότι κατά την συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με την Καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ, η τελευταία του συνέστησε να απορροφήσει διαθέσιμα δημόσιων οργανισμών, προκειμένου να ικανοποιήσει τις υποχρεώσεις προς τους δανειστές, και να μην προβεί σε εσωτερική στάση πληρωμών. Αυτό που εισηγούνται όμως οι τύραννοί μας ως ‘λύση’ δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει ως περαιτέρω σύσφιξη της θηλιάς που οι ίδιοι οι έχουν περάσει στον λαιμό μας: Διότι ξοδεύουμε διαθέσιμα και αποθεματικά μόνο και μόνο για να κερδίσουμε χρόνο, ενώ οι δανειστές μας παραμένουν όχι μόνο άκαμπτοι, αλλά απαιτούν σε κάθε φάση της διαπραγμάτευσης και περισσότερα. Πραγματικά, δεν χρειάζεται να έχει κανείς την εποπτική εικόνα που κατέχει ο πρωθυπουργός ή η κυβέρνηση για να καταλάβει πως πρόκειται για ένα σχέδιο ολοκληρωτικής ασφυξίας –εφάμιλλο η χειρότερο από αυτό που οι ίδιοι παράγοντες εφάρμοσαν στην Κύπρο προ διετίας. Και αν σε εκείνην την περίπτωση, ο εκβιασμός συντελέστηκε με ένα blitzkrieg, εδώ επιστρατεύεται το μαρτύριο της σταγόνας, ίσως με οδυνηρότερες συνέπειες.
Και δυστυχώς, μακάρι το πρόβλημα να σταματούσε εκεί. Γιατί με αυτήν την κίνηση οι ΟΤΑ οδηγούνται σε ασφυξία –δύνανται να ικανοποιήσουν τις πάγιες ανάγκες τους μόνο σε βάθος δεκαπενθημέρου , ενώ πέραν αυτού όλος ο σχεδιασμός και οι δράσεις τους αναβάλλονται επ αόριστον. Και είναι άγνωστο, πραγματικά, το τι θα γίνει με τους προμηθευτές των Δήμων, αλλά και οποιονδήποτε συναλλάσσεται σε τελευταία ανάλυση μαζί τους. Όντας σε κατάσταση ασφυξίας, είναι πλέον αμφίβολο αν οι Δήμοι θα είναι σε θέση από εδώ και πέρα να ανταποκρίνονται στους τομείς ευθύνης –από τα απορρίμματα, την συντήρηση των δρόμων και των πεζοδρομίων και τον ηλεκτροφωτισμό, μέχρι την κοινωνική πολιτική!
Το γεγονός δε ότι αυτή η απόφαση λαμβάνεται αιφνιδίως, με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, δημιουργεί την αίσθηση μιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, η οποία δημιουργεί έναν ψυχολογικό αντίκτυπο που θα λειτουργήσει ως ντόμινο αγγίζοντας σε τελευταία ανάλυση όλους, τις τράπεζες, την αγορά, εν τέλει όλη την κοινωνία.
Η κατάσταση είναι πολύ κρίσιμη, και αυτήν την στιγμή η υπενθύμιση των τρομακτικών ιδεολογικών και πολιτικών αντιφάσεων μιας κυβέρνησης που άλλοτε κατήγγειλε τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου ως επαίσχυντη κυβερνητική πρακτική -και που τώρα σπεύδει και αυτή να τις χρησιμοποιήσει, είναι πραγματικά πολυτέλεια καθώς αυτήν την στιγμή διακυβεύονται πολύ περισσότερα πράγματα. Και είναι απίστευτη παράνοια, να καλεί η κυβέρνηση μέσω των αρμόδιων υπουργών τους Δήμους να παίξουν ενεργό ρόλο στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης που μαστίζει την ίδια την ελληνική κοινωνία, ή ακόμα και τους πρόσφυγες που καταφθάνουν σε αυτήν καθημερινά κατά εκατοντάδες, την ίδια στιγμή που… δεσμεύει τα διαθέσιμά τους, και καταργεί άμεσα οποιαδήποτε ελευθερία κινήσεων και πρωτοβουλιών σε κάθε τομέα της πολιτικής τους.
Ανεξάρτητα από το τι ισχυρίζεται η κυβέρνηση θα πρέπει να δούμε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Και η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα, ποτέ δεν τέθηκε τόσο ανοιχτά και απροκάλυπτα η σύνδεση ταμειακών διαθεσίμων δημόσιων οργανισμών με την εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας. De facto, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μια δραματική εμβάθυνση στην λεηλασία της χώρας, καθώς, είναι σαφές πως αυτό πρόκειται για μια άτυπη αλλά πολύ πιο αμείλικτη πράξη λιτότητας! Έμμεσα αλλά επί της ουσίας οι δανειστές βάζουν χέρι σε δημόσιους πόρους, τους οποίους δεν θα τολμούσαν να αγγίξουν ανοιχτά και απροκάλυπτα, μιας και θα ξεσηκώνονταν και οι πέτρες.
Αντίθετα, τώρα συμβαίνει! Ενώ, μάλιστα, κατά τα άλλα υπάρχει διαβεβαίωση ότι σε περίπτωση διλήμματος εξυπηρέτησης των εσωτερικών υποχρεώσεων του κράτους ή του εξωτερικού χρέους της χώρας, η κυβέρνηση θα επιλέξει το πρώτο! Πραγματικά, τρίβει τα χέρια του όλος αυτός ο εσμός των δανειστών-τυράννων της χώρας, με προεξάρχοντες τους Μέρκελ-Σόιμπλε, που παίζουν πάνω στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού το παιχνίδι του καλού και του κακούδεσμοφύλακα.
Δυστυχώς, η μεγάλη εικόνα που προκύπτει είναι αμείλικτη: Η πραγματικότητα δεν συγχωρεί τους τυχοδιωκτισμούς, και είναι αλήθεια ότι οι δυνάμεις που απαρτίζουν την κυβέρνηση δέχτηκαν να αναλάβουν την εξουσία ενόψει μιας… ναρκοθετημένης διαπραγμάτευσης, και ενώ δεν συνέτρεχε καμία αντικειμενική ή υποκειμενική προϋπόθεση ώστε να συντελεστεί η ανατροπή την οποία ευαγγελίζονταν. Το αποτέλεσμα ισοδυναμεί με το να έχουν παραδοθεί άνευ όρων στα χέρια των βασανιστών τους διά τα περαιτέρω. Μόνο που δεν βασανίζονται μόνον αυτοί, αλλά ένας ολόκληρος λαός, η πλειοψηφία του οποίου μάλιστα επένδυσε τις ελπίδες του στις προεκλογικές τους υποσχέσεις.
Το έχουμε ξαναπεί, και θα το ξαναπούμε. Για να πετύχει η αντίσταση στην αποδόμηση της χώρας, και την γενικευμένη λεηλασία, η σύγκρουση έπρεπε να ξεκινήσει από τους τόπους εκείνους της πολιτικής, όπου ο αντίπαλος διαθέτει τον πιο αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων: Από την τοπική αυτοδιοίκηση, τους κοινωνικούς φορείς, τους δρόμους –κατά το παράδειγμα του δημοψηφίσματος ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ. Το να επιλέγεις να δώσεις μια σύγκρουση σε εκείνο το πεδίο όπου οι συσχετισμοί είναι οι πλέον αρνητικοί, ισοδυναμεί με το να διακινδυνεύεις σοβαρά μια ήττα σε όλα τα πεδία.
Και αυτό είναι όχι μόνον ασυγχώρητο, αλλά δεν μπορεί παρά να επιφέρει τα ακριβώς αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα –απόδειξη, το γεγονός ότι από σήμερα οι Δήμοι μπαίνουν στην εντατική, ελέω δανειστών. Κάπως έτσι, το τρομακτικό αδιέξοδο στο οποίο βυθίζεται η παρούσα κυβέρνηση, όχι μόνο δεν ανακόπτει, αλλά προχωράει ένα βήμα παραπέρα την μνημονιακή αποδόμηση της χώρας.
Η ιστορία των νικηφόρων λαϊκών αγώνων είναι μια ιστορία επιτυχημένης εφαρμογής της αντάρτικης στρατηγικής, και του δόγματος «να περικυκλώσουμε τους περικυκλωτές μας». Αντίθετα, οι χειρότερες ήττες, προκύπτουν ως νέμεση στην ύβρη του τυχοδιωκτισμού. Ή πιο απλά, όπως το είπε και ο ποιητής, η Ελευθερία εκτός από ΤΟΛΜΗ, θέλει και ΑΡΕΤΗ. Δυστυχώς, τόσο ο μνημονιακός, όσο και ο υπαρκτός αντιμνημονιακός πόλος της χώρας δεν διαθέτουν τίποτα από τα δύο.
Χρειαζόμαστε άμεσα ένα νέο εναλλακτικό σχέδιο που θα αποτρέψει τον τυχοδιωκτισμό της παρούσας κυβέρνησης από το να διασύρει εντελώς την αντίσταση του ελληνικού λαού για την χειραφέτηση αυτής της χώρας. Ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα την επαναφέρει ξανά στον ορίζοντα του εφικτού.
Μένουμε Θεσσαλονίκη
Ανάρτηση από: https://menoumethess.wordpress.com