Δημοκρατία είναι η δυνατότητα στην απόφαση και η υλοποίησή της. Χωρίς το δεύτερο, το πρώτο συνιστά φενάκη.
Το Σύνταγμα, θεμελιώδης υπέρτατος νόμος του περιεχομένου της ελευθερίας μας, έχει επιτακτικό και δεσμευτικό χαρακτήρα προς όλους.
Προβάλλει, εκτός των άλλων, και ως μια «συνθήκη ειρήνης» μεταξύ αντιμαχόμενων δυνάμεων.
Εγκαθιδρύει το «έλασσον» μιας ωφέλειας που πρέπει να την απολαμβάνουν όλοι: σημερινές πλειοψηφίες, αυριανές μειοψηφίες και τανάπαλιν.
Το «μείζον» της εκάστοτε πολιτικής ωφέλειας αντανακλάται στο πολιτικό πρόγραμμα του κόμματος που ο λαός εξόπλισε με κοινοβουλευτική πλειοψηφία προκειμένου να το κάνει ζώσα πραγματικότητα, χωρίς όμως να θίξει το «έλασσον».
Πρόκειται για μια «πολιτική συμφωνία» που η αθέτησή της συνιστά εξαπάτηση του λαού, και την ισχύ της λαϊκής κυριαρχίας, το δικαίωμα αυτοδιάθεσής του, ρήτρα που ζει μόνο στα «χαρτιά».
Το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015 επιτάσσει τις εξουσίες που λειτουργούν στο όνομά μας και για λογαριασμό μας (Βουλή και κυβέρνηση, η οποία λογοδοτεί και εξαρτάται από την εμπιστοσύνη της πρώτης), την κατάργηση των παράνομων, από όλες τις επόψεις του δικαίου, Μνημονίων και όρων δανειακών συμβάσεων.
Δισυπόστατες και καινοφανείς ερμηνείες της «πολιτικής συμφωνίας» μετά τις εκλογές συνυφαίνουν συγχύσεις· αποκαρδιώνουν τον κόσμο, που μετά από πέντε χρόνια εξαθλίωσης αποφάσισε να αναπνεύσει ελεύθερα, γνωρίζοντας τις παραμέτρους της επιλογής του.
Ενώ έχεις δίκιο, αν αναδιπλωθείς σε άμυνα χάνεις το ηθικό σου και καταδικάζεσαι σε ήττα.
Η ανάκτηση των δικαίων σου απαιτεί ενεργητική τόλμη και πολλαπλό σχεδιασμό.
Ο «πόλεμος χαρακωμάτων» χαρακτηρίζει αυτόν που είναι ή αισθάνεται αδύναμος και θεωρεί ότι o αντίπαλος ενεργεί φορμαλιστικά· ότι θα σεβαστεί τους κανόνες του πολέμου, οπότε μπορεί να επιτευχθεί μια ισορροπημένη ειρήνη.
Πρόκειται για πλάνη, με ολέθρια αποτελέσματα. Γι’ αυτόν που άδικα επιτίθεται, δεν πρέπει απλώς να αιωρείται η πιθανότητα να επανέλθει στο αρχικό status αν δεν επιτύχει τον σκοπό του, οπότε και μπορεί να προσπαθήσει αργότερα, αλλά να επικρέμαται, σχεδόν με βεβαιότητα, η περίπτωση να χάσει και αυτά που είχε αν δεν ξεκινούσε τον πόλεμο. Να πάθει ζημιά. Τότε μόνο θα το «σκεφτεί καλά».
Η τρόικα ή, αλλιώς, «θεσμοί», έχουν δείξει τον χαρακτήρα τους. Ενεργούν αυθαίρετα και παράνομα. Εναν τέτοιο αντίπαλο ούτε τον «καλοπιάνεις» ούτε κουβεντιάζεις «στη γλώσσα του».
Οπλα σου, το φρόνημα του λαού και η υπεράσπιση της νομιμότητας, που με κάθε τρόπο αναδεικνύεις, «εκμεταλλεύεσαι» και εφαρμόζεις.
Αν το δίκαιο υποχωρήσει στο άδικο μία φορά, χάνει τη νομιμοποιητική του βάση: την αναγνώρισή του, ως τέτοιο, από τον λαό.
Για να κερδίσεις στη «Σαλαμίνα», έχεις προηγουμένως σταθεί στις «Θερμοπύλες».
Και όλοι, πρωτίστως για τις Θερμοπύλες σε σέβονται.
Το διακύβευμα είναι πολυδιάστατο: δεν πρόκειται μόνο για το ξεπούλημα της χώρας για να πληρωθούν τα δάνεια που μας επέβαλαν, αλλά γι’ αυτήν καθ’ αυτήν την ύπαρξη και τη λειτουργία της Δημοκρατίας· για την καθυπόταξή της στις αποφάσεις και στις επιλογές ενός σαθρού χρηματοπιστωτικού συστήματος, που παραπαίει.
Η μετατροπή μας από πολίτες σε πελάτες, χρεωμένους και εξαρτημένους που θα κάνουμε τα «κέφια» του δανειστή απλώς για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως τέτοιοι.
Ο λαός γνωρίζει τι έχει αποφασίσει. Η εντολή του έχει κρυστάλλινο και διαρκές περιεχόμενο: απελευθέρωση της πατρίδας από τα αντισυνταγματικά μνημόνια και τις αντισυνταγματικές δανειακές συμβάσεις.
Αποκατάσταση και διαφύλαξη της κυριαρχίας του· παραπομπή στη Δικαιοσύνη όσων σφετερίστηκαν εξουσίες του και ξεπούλησαν τα «δίκαιά του».
Η χώρα να σταθεί στα πόδια της στηριζόμενη στις δυνάμεις της, κάνοντας επωφελείς και ισότιμες συμμαχίες για την ανασυγκρότηση και τη μεγέθυνση της παραγωγής της. Αξιοπρέπεια και δουλειά για όλους.
Για πρώτη φορά, στη Βουλή, στην Εθνοσυνέλευση, πλειοψηφεί η Αριστερά.
Αυτή η Βουλή, αυτή η κυβέρνηση, ανέλαβαν την ευθύνη για την υπεράσπιση της Πατρίδας και της Δημοκρατίας, δύο αγαθά που το ίδιο το Σύνταγμά μας τα εγκαθιδρύει ως ίσης αξίας, τα αναβιβάζει σε υπέρτερα όλων και απαιτεί την ίδια ενεργητική αφοσίωση προς υπεράσπισή τους, από όλους μας.
Μια ευθύνη μοναδική από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Αν σημερινή Βουλή και κυβέρνηση κάνουν πίσω, και όχι αν «αποτύχουν», δεν θα πρόκειται για τη μεγαλύτερη ώς τώρα χαμένη ευκαιρία της πατρίδας, αλλά και για την ταύτιση της Αριστεράς με το ξοφλημένο πολιτικό προσωπικό των τελευταίων χρόνων.
Την ίδια ευθύνη με αυτόν που αλυσόδεσε έναν λαό έχει και αυτός που δεν σπάει τις αλυσίδες του.
Τα αποτελέσματα ενός τέτοιου ενδεχόμενου που όλοι απευχόμαστε θα είναι τραγικά.
Ανάρτηση από: http://www.efsyn.gr