Και η «Ιερή συμμαχία της λιτότητας» έχει τις φυλές της

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Ακτινογραφία των συγκλίσεων και αποκλίσεων των δανειστών στη διαχείριση του «ελληνικού ζητήματος».

Ο απερ­χό­με­νος πρό­ε­δρος του -επί­σης απερ­χό­με­νου- ΠΑΣΟΚ, Ευάγ­γε­λος Βε­νι­ζέ­λος, ει­ρω­νεύ­τη­κε προ ημε­ρών ως εξής τα ζιγκ ζαγκ της δια­πραγ­μά­τευ­σης: «Μετά από τέσ­σε­ρις μήνες ο κ. Τσί­πρας, ως πρω­θυ­πουρ­γός, απευ­θύ­νε­ται στον ελ­λη­νι­κό λαό και του λέει: “Τα έχω βρει με την καλή κυρία Μέρ­κελ, αλλά μου τα χα­λά­ει ο κακός κύ­ριος Σόϊ­μπλε”. Και υπάρ­χουν κά­ποιοι, που αυτό το παίρ­νουν στα σο­βα­ρά».  Η πα­ρα­τή­ρη­ση δεν είναι άστο­χη.  Και δεν είναι η μόνη που προ­δί­δει μια γε­νι­κευ­μέ­νη αμη­χα­νία στην ερ­μη­νεία της στά­σης των δα­νει­στών, που άλ­λο­τε εμ­φα­νί­ζο­νται συ­μπα­γείς ένα­ντι της κυ­βέρ­νη­σης και άλ­λο­τε δια­γκω­νι­ζό­με­νοι και αλ­λη­λο­α­ναι­ρού­με­νοι. «Γρί­φος η στάση του ΔΝΤ», είναι ο τί­τλος που συ­νή­θως συ­νο­δεύ­ει τα ρε­πορ­τάζ για τις δι­φο­ρού­με­νες το­πο­θε­τή­σεις του Τα­μεί­ου στη δια­πραγ­μά­τευ­ση ή στο πα­ρα­σκή­νιό της. Και αντί­στοι­χοι γρί­φοι προ­κύ­πτουν από τη στάση και τη ρη­το­ρι­κή άλλων συ­νι­στω­σών της δια­πραγ­μά­τευ­σης, όπως ο Σόι­μπλε, ο Ντρά­γκι ή ο κ. Λιου. 

Η δη­μο­φι­λέ­στε­ρη ερ­μη­νεία των δια­φο­ρο­ποι­ή­σε­ων στη στάση των δα­νει­στών- εταί­ρων- θε­σμών, που έχο­ντας εγκα­τα­λεί­ψει την ομπρέ­λα της τρόι­κας έχουν με­τα­τρα­πεί σε «λέσχη πι­στω­τών»,  είναι ότι έχουν έναν συμ­φω­νη­μέ­νο κα­τα­με­ρι­σμό ρόλων. Ένα παι­χνί­δι καλών και κακών μπά­τσων, ή μια μέ­θο­δο σκο­τσέ­ζι­κου λου­τρού, με το καυτό και το κρύο να δια­κό­πτο­νται από δια­βαθ­μί­σεις χλια­ρού. Τί­πο­τα δεν απο­κλεί­ει να υπάρ­χει ένα στοι­χείο σκη­νο­θε­σί­ας στη στάση που επι­λέ­γει κάθε συ­νι­στώ­σα της «λέ­σχης» ιδιαί­τε­ρα το τε­λευ­ταίο τε­τρά­μη­νο που το κοι­νω­νι­κο-οι­κο­νο­μι­κό τους πεί­ρα­μα στην Ελ­λά­δα εξε­λίσ­σε­ται και σε πο­λι­τι­κό πεί­ρα­μα ένα­ντι της νέας κυ­βέρ­νη­σης. Ωστό­σο, δεν χρειά­ζε­ται να προ­σχω­ρή­σει κα­νείς σε θε­ω­ρί­ες συ­νω­μο­σί­ας για να αντι­λη­φθεί ότι η «Ιερή συμ­μα­χία της λι­τό­τη­τας» (κατά την πρό­σφα­τη από­φα­ση της ΚΕ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) δεν είναι τόσο αρ­ρα­γής σε όλα, πλην του θέ­μα­τος που τους δίνει τον χα­ρα­κτη­ρι­σμό, της λι­τό­τη­τας. Πολύ απλά, υπάρ­χουν πράγ­μα­τα που τους ενώ­νουν και άλλα που τους χω­ρί­ζουν ένα­ντι της Ελ­λά­δας. Κι αυτό δια­πέ­ρα­σε τη συ­μπε­ρι­φο­ρά τους από τις πρώ­τες στιγ­μές της κρί­σης. Δη­λα­δή, από τη στιγ­μή που, σε συμ­μα­χία με τις τυ­χο­διω­κτι­κές αγο­ρές, απο­φά­σι­σαν να ορί­σουν την ελ­λη­νι­κή κρίση ως συ­νεκ­δο­χή όλης της ευ­ρω­παϊ­κής κρί­σης χρέ­ους.

Επο­μέ­νως, είναι κρί­σι­μο και χρή­σι­μο να έχου­με μια όσο γί­νε­ται ακρι­βέ­στε­ρη ει­κό­να και ερ­μη­νεία για τα στοι­χεία που ενώ­νουν και χω­ρί­ζουν τους δα­νει­στές. Και μια στοι­χειώ­δη αντί­λη­ψη για την υλική βάση των συ­γκλί­σε­ων και των απο­κλί­σε­ων.

Ας δούμε το ιδιαί­τε­ρο πορ­τρέ­το κα­θε­νός από τους βα­σι­κούς πρω­τα­γω­νι­στές αυτού του ιστο­ρι­κού θρί­λερ.

1. Το κα­κό­φη­μο ΔΝΤ σε τρο­χιά πα­ρακ­μής 

Το ΔΝΤ, από κα­τα­βο­λής του, υπήρ­ξε ο δια­κρα­τι­κός εγ­γυ­η­τής της διε­θνούς το­κο­γλυ­φί­ας. Πα­ρε­νέ­βαι­νε για λο­γα­ρια­σμό της σε κάθε χώρα της οποί­ας οι μα­κρο­οι­κο­νο­μι­κές ή δη­μο­σιο­νο­μι­κές ανι­σορ­ρο­πί­ες απει­λού­σαν τα συμ­φέ­ρο­ντα του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού κε­φα­λαί­ου στις επεν­δύ­σεις του στο κρα­τι­κό χρέος ή στις συ­ναλ­λαγ­μα­τι­κές ισο­τι­μί­ες. Ιδιαί­τε­ρα την τε­λευ­ταία τρια­κο­ντα­ε­τία, οι πα­ρεμ­βά­σεις του- συ­νή­θως από κοι­νού με την Πα­γκό­σμια Τρά­πε­ζα- γί­νο­νταν στη βάση του μο­νε­τα­ρι­στι­κού- νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου ευαγ­γε­λί­ου που ονο­μά­στη­κε «συ­ναί­νε­ση της Ουά­σιγ­κτον», με τις με­τα­γε­νέ­στε­ρες πα­ραλ­λα­γές της. Πρό­κει­ται για έναν δε­κά­λο­γο πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας και απε­λευ­θέ­ρω­σης της κερ­δο­φο­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου από ποι­κί­λους πε­ριο­ρι­σμούς. Με­ρι­κά βα­σι­κά στοι­χεία της «συ­ναί­νε­σης της Ουά­σιγ­κτον» ήταν ήδη εν­σω­μα­τω­μέ­να στο Σύμ­φω­νο Στα­θε­ρό­τη­τας (Μά­α­στρι­χτ). Ωστό­σο, η με­τάλ­λα­ξη της διε­θνούς χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής σε ευ­ρω­παϊ­κή κρίση χρέ­ους και τε­λι­κά σε «ελ­λη­νι­κή κρίση» έγινε η αφορ­μή μιας ολι­στι­κής εφαρ­μο­γής της «συ­ναί­νε­σης της Ουά­σιγ­κτον» κατ’ αρχάς στο ελ­λη­νι­κό μνη­μό­νιο και στη συ­νέ­χεια στα θε­σμι­κά κεί­με­να με τα οποία επι­διώ­χτη­κε η θε­σμι­κή ολο­κλή­ρω­ση της Ευ­ρω­ζώ­νης (Δη­μο­σιο­νο­μι­κό Σύμ­φω­νο, Σύμ­φω­νο για το Ευρώ+). Αυτός ήταν ο λόγος που «με­τα­κό­μι­σε» το ΔΝΤ στην Ευ­ρώ­πη. Κι αυτός είναι ο λόγος που η γερ­μα­νι­κή ηγε­σία επι­κα­λεί­ται την «τε­χνο­γνω­σία» του και θε­ω­ρεί αδια­νό­η­τη την απο­χώ­ρη­σή του από το ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα.

Το ΔΝΤ, όμως, με­τα­κό­μι­σε υπό όρους στην Ευ­ρώ­πη. Δεν ήρθε για να μεί­νει. Ήρθε, πρώ­τον, για να απο­κα­τα­στή­σει την κά­κι­στη φήμη του από τις κα­τα­στρο­φι­κές «δια­σώ­σεις» σε χώρες κυ­ρί­ως του Τρί­του Κό­σμου και, δεύ­τε­ρον, για να εμ­βο­λιά­σει την Ε.Ε. με την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη «ερ­γα­λειο­θή­κη» του, στην προ­ο­πτι­κή δη­μιουρ­γί­ας ενός «ευ­ρω­παϊ­κού νο­μι­σμα­τι­κού τα­μεί­ου». Εν μέρει αυτό συ­νέ­βη, αφού με άξονα τη δια­χεί­ρι­ση του ελ­λη­νι­κού ζη­τή­μα­τος, η Ευ­ρω­ζώ­νη «εμπλου­τί­στη­κε» με τον EFSF, τον ESM και τον ενιαίο μη­χα­νι­σμό τρα­πε­ζι­κής επο­πτεί­ας, SSM. Στο πεδίο της φήμης, όμως, η εμπλο­κή του στο ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα εξε­λίσ­σε­ται σε πα­νω­λε­θρία. Χρε­ώ­νε­ται τη με­γα­λύ­τε­ρη αστο­χία μέσων και στό­χων στην 70χρο­νη ιστο­ρία του. Και για πρώτη φορά απει­λεί­ται ευ­θέ­ως με χρε­ο­στά­σιο στα δά­νεια που έχει δια­θέ­σει στην Ελ­λά­δα. Η ηγε­σία του, που λο­γο­δο­τεί σε ένα ετε­ρό­κλη­το σύ­νο­λο χωρών, που συχνά βρί­σκο­νται σε σύ­γκρου­ση συμ­φε­ρό­ντων, θα ήθελε πολύ να απε­μπλα­κεί εδώ και τώρα από το ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα. Αλλά, κά­ποιος πρέ­πει να του δώσει τα λεφτά του. Γι’ αυτό και η βα­σι­κή εναλ­λα­κτι­κή που το ίδιο στα­θε­ρά, από το 2012, προ­βάλ­λει είναι μια γερή ανα­διάρ­θρω­ση του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους, κατά προ­τί­μη­ση με κού­ρε­μα και ανά­λη­ψη του κό­στους από τους Ευ­ρω­παί­ους κα­τό­χους του. Από την άποψη αυτή δεν υπάρ­χει καμιά αντί­φα­ση ανά­με­σα στην πίεση για ανα­διάρ­θρω­ση του χρέ­ους και στην εμ­μο­νή του για συ­νέ­χι­ση της μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας.

Συν τοις άλ­λοις, η πίεση προς τους Ευ­ρω­παί­ους πη­γά­ζει και από την ανά­γκη του ΔΝΤ να απο­κρού­σει τους ανερ­χό­με­νους «αντα­γω­νι­στές» του, όπως η νέα τρά­πε­ζα των BRICS ή η ασια­τι­κή επεν­δυ­τι­κή τρά­πε­ζα που ίδρυ­σε η Κίνα. Αν τα δυο εγ­χει­ρή­μα­τα που ξε­κι­νούν, και μά­λι­στα από χώρες μέλη του ΔΝΤ, πε­τύ­χουν, το κα­κό­φη­μο Τα­μείο κιν­δυ­νεύ­ει να μπει τρο­χιά διε­θνούς πα­ρακ­μής και έντο­νης εκ των έσω αμ­φι­σβή­τη­σης.

2. Τι θέλει ο κ. Λιου πάλι στο τη­λέ­φω­νο; 

Οι ΗΠΑ δεν συμ­με­τέ­χουν άμεσα στην ελ­λη­νι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση Αλλά δεν έχουν στα­μα­τή­σει να πα­ρεμ­βαί­νουν από το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης. Τα τη­λε­φω­νή­μα­τα του Ομπά­μα ή του Λιού στον Έλ­λη­να πρω­θυ­πουρ­γό, στη γερ­μα­νί­δα κα­γκε­λά­ριο και σε άλ­λους «παί­κτες» του δρά­μα­τος υπο­γραμ­μί­ζουν τρεις βα­σι­κές δια­στά­σεις του αμε­ρι­κα­νι­κού εν­δια­φέ­ρο­ντος: πρώ­τον, η αμε­ρι­κα­νι­κή ελίτ δεν θέλει να επα­να­λη­φθεί το φαι­νό­με­νο του 2010-2011, οπότε η ελ­λη­νι­κή κρίση είχε την επί­δρα­σή της στην επι­βρά­δυν­ση της απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας της αμε­ρι­κα­νι­κής πο­σο­τι­κής χα­λά­ρω­σης. Καθώς η αμε­ρι­κα­νι­κή οι­κο­νο­μία έχει επι­τύ­χει ένα minimum ανά­καμ­ψης και ετοι­μά­ζε­ται για αύ­ξη­ση επι­το­κί­ων μέχρι το τέλος του έτους, προ­σβλέ­πει σε στή­ρι­ξη και από την πο­σο­τι­κή χα­λά­ρω­ση της ΕΚΤ. Δεν θέλει με τί­πο­τα αυτή να ανα­κο­πεί από μια ανα­τα­ρα­χή στην ευ­ρω­ζώ­νη. Δεύ­τε­ρον, μια πα­ράλ­λη­λη στα­θε­ρο­ποί­η­ση του οι­κο­νο­μι­κού, νο­μι­σμα­τι­κού και πο­λι­τι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος σε ΗΠΑ και Ευ­ρώ­πη θα επι­τρέ­ψει την τα­χεία προ­ώ­θη­ση της ευ­ρω­α­τλα­ντι­κής ολο­κλή­ρω­σης, όπως αυτή συ­μπυ­κνώ­νε­ται στην εκ­κο­λα­πτό­με­νη Δια­τλα­ντι­κή Συμ­φω­νία Επεν­δύ­σε­ων και Εμπο­ρί­ου (TTIP). Εκεί, το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο ευαγ­γέ­λιο της «συ­ναί­νε­σης της Ουά­σιγ­κτον» εν­σω­μα­τώ­νε­ται πλή­ρως και για λο­γα­ρια­σμό των τε­λι­κών απο­δε­κτών του, δη­λα­δή των αμε­ρι­κα­νι­κών και ευ­ρω­παϊ­κών πο­λυ­ε­θνι­κών. Τρί­τον, η αμε­ρι­κα­νι­κή ελίτ δεν έχει κρύ­ψει ούτε στιγ­μή τη γε­ω­πο­λι­τι­κή διά­στα­ση του εν­δια­φέ­ρο­ντός της, δη­λα­δή την απο­φυ­γή οποιου­δή­πο­τε ρήγ­μα­τος στο τεί­χος απο­μό­νω­σης που ορ­θώ­νει ένα­ντι της Ρω­σί­ας με άξονα το ου­κρα­νι­κό, ωθώ­ντας τις ευ­ρω­παϊ­κές ηγε­σί­ες σε ψυ­χρο­πο­λε­μι­κή υστε­ρία και σε επι­κίν­δυ­νο φλερτ ακόμη και με φι­λο­φα­σι­στι­κές δυ­νά­μεις.

3. Η ΕΚΤ και η χλομή πο­σο­τι­κή της χα­λά­ρω­ση 

Στην πε­ρί­πτω­ση της ΕΚΤ συ­ντρέ­χουν πλή­θος «αρι­στε­ρών πα­ρε­ξη­γή­σε­ων». Προ­ε­κλο­γι­κά είχε κι αυτή προ­βλη­θεί πε­ρί­που ως δυ­νη­τι­κός σύμ­μα­χος, μια και το πρό­γραμ­μα πο­σο­τι­κής χα­λά­ρω­σης που είχε δρο­μο­λο­γή­σει αντι­με­τω­πι­ζό­ταν ως «σήμα αντι­στρο­φής της λι­τό­τη­τας». Φυ­σι­κά, η ΕΚΤ τυ­πώ­νει χρήμα και πλημ­μυ­ρί­ζει με ρευ­στό­τη­τα αυ­τούς που ήδη πνί­γο­νται σ’ αυτήν, τις τρά­πε­ζες και τους με­γά­λους μο­νο­πω­λια­κούς ομί­λους. Με­τε­κλο­γι­κά, «απο­κα­λύ­φθη­κε» ότι η ΕΚΤ δεν είναι απλώς ένας εγ­γυ­η­τής της λι­τό­τη­τας, αλλά και ο μόνος πα­ρά­γο­ντας που μπο­ρεί να την επι­βά­λει δια της πι­στω­τι­κής ασφυ­ξί­ας ακόμη και σε μια κυ­βέρ­νη­ση που την αρ­νεί­ται.

Οι ανη­συ­χί­ες της ηγε­σί­ας της ΕΚΤ στη δια­χεί­ρι­ση της ελ­λη­νι­κής κρί­σης συ­γκλί­νουν με τις αμε­ρι­κα­νι­κές στο θέμα των εν­δε­χό­με­νων επι­πτώ­σε­ων στο πρό­γραμ­μα πο­σο­τι­κής χα­λά­ρω­σης. Στους τρεις μήνες εφαρ­μο­γής του κα­τα­γρά­φη­κε μια κατ’ αρχήν επι­θυ­μη­τή διο­λί­σθη­ση του ευρώ, καμιά επί­δρα­ση στην ανά­πτυ­ξη και ένα μα­ζι­κό ξε­πού­λη­μα ομο­λό­γων της ευ­ρω­ζώ­νης, που έπλη­ξε ακόμη και τις απο­δό­σεις των πε­ρι­ζή­τη­των γερ­μα­νι­κών χαρ­τιών και με­τα­φρά­στη­κε σε κα­το­χύ­ρω­ση κερ­δών πολ­λών δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων για τους Σάι­λοκ του κρα­τι­κού χρέ­ους. Φυ­σι­κά, το τε­λευ­ταίο είναι έτσι κι αλ­λιώς βα­σι­κός στό­χος του προ­γράμ­μα­τος. Αλλά, η δια­τή­ρη­ση της ελ­λη­νι­κής εκ­κρε­μό­τη­τας, με ανοι­κτό το εν­δε­χό­με­νο χρε­ο­στα­σί­ου και ένα­ντι δα­νεί­ων της ίδιας της ΕΚΤ, θέτει σε διαρ­κή αμ­φι­βο­λία και το ευ­ρω­παϊ­κό QE και τη νο­μι­σμα­τι­κή ένωση γε­νι­κά. Ομο­λο­γεί­ται ανοι­χτά από ιθύ­νο­ντες της ευ­ρω­ζώ­νης ότι ένα GRexit θα δη­μιουρ­γή­σει αμ­φι­βο­λί­ες για το μη ανα­στρέ­ψι­μο του ευρώ και θα ωθή­σει τις αγο­ρές να απο­τι­μή­σουν το ευρώ κάθε χώρας ξε­χω­ρι­στά. Μέσω της πο­σο­τι­κής χα­λά­ρω­σης αυτό μπο­ρεί να πάρει απτό χα­ρα­κτή­ρα. Ο επι­με­ρι­σμός του ρί­σκου στις εθνι­κές κε­ντρι­κές τρά­πε­ζες που επι­λέ­χτη­κε, όπως απαί­τη­σε η γερ­μα­νι­κή ηγε­σία, ση­μαί­νει ότι σε κάθε κύμα ξε­που­λή­μα­τος κρα­τι­κών ομο­λό­γων κάθε κε­ντρι­κή τρά­πε­ζα θα κα­τα­γρά­φει ζη­μιές ανά­λο­γα με το πώς τι­μο­λο­γούν το country risk οι ιέ­ρα­κες των αγο­ρών. Αυτό μπο­ρεί να απο­γειώ­σει «εθνι­κές» δυ­σα­ρέ­σκειες και απο­σχι­στι­κές τά­σεις από το κοινό νό­μι­σμα.

Η ηγε­σία της ΕΚΤ, οχυ­ρω­μέ­νη πίσω από την κα­τα­στα­τι­κή «ανε­ξαρ­τη­σία» της, απο­τρέ­πει προς το παρόν αυ­τούς τους κιν­δύ­νους, δια­τη­ρώ­ντας συν­θή­κες πλή­ρους απο­μό­νω­σης της Ελ­λά­δας ακόμη και από την (εσω­τε­ρι­κή κυ­ρί­ως) αγορά βρα­χυ­πρό­θε­σμου δα­νει­σμού. Κρα­τώ­ντας την εκτός QE και επι­βάλ­λο­ντας πλα­φόν στην έκ­θε­ση των τρα­πε­ζών στο χρέος, έχει δη­μιουρ­γή­σει μια ει­κο­νι­κή κα­ρα­ντί­να. Εκτός αυτής, οι 17 της ευ­ρω­ζώ­νης δα­νεί­ζο­νται με αρ­νη­τι­κά επι­τό­κια για διετή ομό­λο­γα, ενώ εντός της κα­ρα­ντί­νας η Ελ­λά­δα «τι­μο­λο­γεί­ται» με 22%! Αυτή η σχι­ζοει­δής αντί­φα­ση εντός μιας νο­μι­σμα­τι­κής ένω­σης είναι αδύ­να­το να δια­τη­ρεί­ται επ’ άπει­ρον. Εξ ου και η ΕΚΤ πιέ­ζει μεν για μια «κα­θα­ρή πο­λι­τι­κή λύση», αλλά ταυ­τό­χρο­να έχει και το Plan B της για χρε­ο­κο­πία εντός ευρώ (πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα).

4. Ο «μερ­κε­λι­σμός» της Άν­γκε­λα και ο «μερ­κε­λι­σμός» του Βόλφ­γκαγκ

Η πιο εν­δια­φέ­ρου­σα και δυ­σερ­μή­νευ­τη συ­μπε­ρι­φο­ρά εντός της «Ιερής Συμ­μα­χί­ας της λι­τό­τη­τας» είναι αυτή της γερ­μα­νι­κής ηγε­σί­ας. Η αμ­φι­θυ­μία της γερ­μα­νι­κής ελίτ δια­τρέ­χει όλη την πε­ρί­ο­δο από το ξέ­σπα­σμα της χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής κρί­σης μέχρι σή­με­ρα. Κα­θυ­στέ­ρη­σε όσο μπο­ρού­σε να ανα­γνω­ρί­σει τη με­τά­δο­ση της κρί­σης των subprimes από τις ΗΠΑ στην Ευ­ρώ­πη, φρέ­να­ρε τις δια­σώ­σεις των τρα­πε­ζών, κα­θυ­στέ­ρη­σε να συμ­φω­νή­σει στην ανά­λη­ψη δρά­σης για την κρίση χρέ­ους και την ελ­λη­νι­κή κρίση. Ωστό­σο, αυτή η κα­θυ­στέ­ρη­ση απο­δεί­χθη­κε ότι υπη­ρε­τού­σε μια «εθνι­κή» στρα­τη­γι­κή. Σε όλες τις «έσχα­τες» απο­φά­σεις της Ευ­ρω­ζώ­νης επέ­βα­λε την ιδιαί­τε­ρη γερ­μα­νι­κή συ­ντα­γή. Η οποία, ωστό­σο, φέρει κυ­ρί­ως τη σφρα­γί­δα της Μέρ­κελ. Η λο­γι­κή της είναι απλή: ανα­γνω­ρί­ζει τις κα­τα­σκευα­στι­κές ατέ­λειες της ευ­ρω­ζώ­νης, αλλά επι­τρέ­πει μια θε­σμι­κή της ολο­κλή­ρω­ση στον βαθμό και με τον ρυθμό που δεν θα αμ­φι­σβη­τούν τα κέρδη που απο­κό­μι­σε η γερ­μα­νι­κή ολι­γαρ­χία- τα τε­ρά­στια εμπο­ρι­κά πλε­ο­νά­σμα­τα- ακρι­βώς χάρη στις ατέ­λειες του ευρώ. Η Μέρ­κελ έχει τον ρε­α­λι­σμό να αντι­λαμ­βά­νε­ται τα όρια της νο­μι­σμα­τι­κής ολο­κλή­ρω­σης, μιας ολο­κλή­ρω­σης συμ­βα­τής με τη δια­τή­ρη­ση της γερ­μα­νι­κής ηγε­μο­νί­ας.

Στον αντί­πο­δα, ο Σόι­μπλε έχει μια πιο ρι­ζο­σπα­στι­κή αντί­λη­ψη για την ολο­κλή­ρω­ση της ΟΝΕ και συμ­με­ρί­ζε­ται τις από­ψεις του Ντρά­γκι, του Γιούν­κερ και άλλων ότι η Ευ­ρω­ζώ­νη χρειά­ζε­ται δική της κυ­βέρ­νη­ση, δικό της προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, δικό της κοι­νο­βού­λιο, και άρα δρα­στι­κό πε­ριο­ρι­σμό της κυ­ριαρ­χί­ας των κρα­τών μελών. Αυτό, όμως, αφορά και την κυ­ριαρ­χία της ίδιας της Γερ­μα­νί­ας. Αυτή η δι­χο­στα­σία εντός της γερ­μα­νι­κής ηγε­σί­ας, διά­χυ­τη στα κυ­βερ­νώ­ντα κόμ­μα­τα και στο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα της Γερ­μα­νί­ας, αφορά και τη στάση ένα­ντι της Ελ­λά­δας. Ο προ­ε­κλο­γι­κά κα­ταγ­γελ­λό­με­νος «μερ­κε­λι­σμός» της Μέρ­κελ πε­ρι­λαμ­βά­νει την ανά­λη­ψη ενός λε­λο­γι­σμέ­νου ρί­σκου απο­τρο­πής του GRexit, άρα και σχε­τι­κής ανο­χής μιας κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τις ιδιαι­τε­ρό­τη­τές της. Αντί­θε­τα, ο «μερ­κε­λι­σμός» του Σόι­μπλε απο­δί­δει στο GRexit παι­δα­γω­γι­κό, εξυ­για­ντι­κό χα­ρα­κτή­ρα για όλη την ευ­ρω­ζώ­νη. Αγνο­εί, όμως, ότι ελά­χι­στοι είναι πρό­θυ­μοι να ανα­λά­βουν τα απροσ­διό­ρι­στα κόστη του. Κόστη δια­χει­ρί­σι­μα, ίσως, για το γερ­μα­νι­κό χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό κε­φά­λαιο. Αλλά όχι και για τις «μι­κρο­με­σαί­ες» οι­κο­γε­νεια­κές επι­χει­ρή­σεις της Γερ­μα­νί­ας, τις λε­γό­με­νες Mittelstand, που απο­τε­λούν το 90% των επι­χει­ρή­σε­ων, αντι­στοι­χούν στο 60% της απα­σχό­λη­σης και εξαρ­τώ­νται σε με­γά­λο βαθμό από τις εξα­γω­γές και την εκτός Γερ­μα­νί­ας, αλλά εντός Ε.Ε. και Ευ­ρω­ζώ­νης ζή­τη­ση. Διό­λου τυ­χαία, ένα ση­μα­ντι­κό μέρος των κα­τό­χων και με­τό­χων των Mittelstand στρέ­φε­ται στην «Εναλ­λα­κτι­κή για τη Γερ­μα­νία» (AfD), που τάσ­σε­ται υπέρ της διά­σπα­σης της Ευ­ρω­ζώ­νης.

Ανάρτηση από: http://rproject.gr