«Ρεαλισμός» ή Ουτοπία;

Του Αλ. Μιχ.

Θ’ ανέβω σε μια μπανανιά
και θ’ αρχίσω να τρώω μπανάνες
Καλύτερα στη μπανανιά
κι ας τρώω μόνο μπανάνες

ΚΑΚΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ

Το χειρότερο με την εκλογή του Ακιντζί δεν είναι μόνο που σχεδόν όλοι θεωρούν ότι τελείωσε ή λύθηκε το Κυπριακό. Ή που μας έπρηξαν με τις δικές μας ευθύνες ή τη δική μας απέχθεια προς οποιαδήποτε λύση, την ώρα που οι τέλειοι Τουρκοκύπριοι ψηφίζουν «ηγέτες λύσης». (Ο Χριστόφιας κι ο Αναστασιάδης τι ήταν;) Το χειρότερο είναι ότι όλοι αυτοί αποφάσισαν (μετά την συντριπτική τους ήττα του 2004) να αρχίσουν ξανά να μιλούν για «ρεαλισμούς», «αυταπάτες», «συμβιβασμούς» κλπ κλπ κλπ.

Όπως τον Αλέκο Μαρκίδη, τον μέγα συνταγματολόγο, ο οποίος με ύφος χιλίων σουλτάνων και καλεσμένος στην εκπομπή απείρου κάλλους της Ελίτας στο ΡΙΚ, διαμήνυε πως «Μορφίτες, Καρπασίτες και Κερυνειώτες δεν θα πάνε στα σπίτια τους. Τι να κάνουμε;». Κάπως έτσι. Ή τον δήμαρχο ολκής της Κερύνειας, Γλαύκο Καριόλου, που έγραφε στο twitter (μάλλον σήμερα), σε άπταιστα αγγλικά, πως οι Κερυνειώτες από το 1977 πρόκειται να επιστρέψουν κάτω από Τ/Κ διοίκηση, διαλαλώντας πως «εμείς είμαστε έτοιμοι» και ρωτώντας τον Ακιντζί αν είναι και αυτός.

Το επίσης χειρότερο είναι πως και νέοι (περίπου) άνθρωποι, (που πιθανώς το 2004 να ήταν φοιτητές ή να μην ήξεραν τι συμβαίνει ή συνέβη σε αυτό τον τόπο) όπως ο Θανάσης Φωτίου, ένα μεγάλο αστέρι του «Φιλελευθέρου», άρχισαν να γράφουν βαρύγδουπα κείμενα, λες και κουράστηκαν τόσα χρόνια να αγωνίζονται για επιστροφή των κατεχομένων εδαφών και είναι καιρός να το γυρίσουν στον «ρεαλισμό».

Γράφει ο Φωτίου στο DownTown (!) σε άρθρο με τίτλο «Πόσο ‘ρεαλισμό’ αντέχει ακόμα αυτός ο τόπος;»: «Το αστείο είναι που όσοι για σαράντα τόσα χρόνια αιθεροβατούν (εκεί έξω υπάρχουν ορισμένοι που οπτασιάζονται ακόμα ένωση με την Ελλάδα-την ένωση που δεν πετύχαμε το ’55, αλλά θα πετυχαίναμε, κατά τον Αρχιεπίσκοπο του υδρομασάζ, διά της εισόδου μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση) συνιστούν τώρα… ρεαλισμό! Αυτοί που για σαράντα χρόνια (κι ενώ η κατοχική Τουρκία έχει τσιμεντώσει τα πάντα κι έχει αλλάξει δραματικά τον δημογραφικό χαρακτήρα του νησιού) ζουν με τον ευσεβοποθισμό του ‘πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι’, τώρα εφιστούν την προσοχή σ’ όσους ελπίζουν και τους καλούν να επιδείξουν… ρεαλισμό.» 

Με αυτά ξεκινά το κείμενό του ο κύριος Φωτίου του «Φ», θέλοντας, όπως μπορούμε να κατανοήσουμε, να κατηγορήσει όσους «κρατούν πισινή» για την εκλογή Ακιντζί. Μετά αναφέρεται και στους απέναντι (και καλά κάνει) αναφέροντας ότι «δεν δικαιολογείται υπέρμετρη αισιοδοξία» για τον Ακιντζί, επειδή «δεν έχουμε τίποτα χειροπιαστό», ενώ θεωρεί πως όλα θα κριθούν στην πορεία και κυρίως στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Ομολογουμένως, δεν θα έπρεπε να μας ενοχλήσει ο σχολιασμός του αρθρογράφου για το πρόσωπο του Ακιντζί. Σημειώνει άλλωστε, πως δεν μπορεί να μη στηρίξει ανθρώπους που εναντιώνονται στην Τουρκία, όπως η Ντογιούς Ντεριά, ο Μουσταφά Ακιντζί και ο Σενέρ Λεβέντ. Χωρίς όμως να ξεπερνά εμμονές, ο Θανάσης Φωτίου κατηγορεί (εμμέσως) όλους εμάς που εναντιωνόμαστε στην Άγκυρα επειδή δεν είμαστε Τ/Κ. Ας μη σχολιάσουμε την αναφορά στον Αρχιεπίσκοπο και την Ένωση. Ας κατανοήσουν οι υπέρμαχοι της λύσης «οδυνηρού συμβιβασμού» πως ο Χρυσόστομος Β’ βρίσκεται στο δικό τους στρατόπεδο, ασχέτως τι έκανε το 2004.

Η αλήθεια, παράλληλα, είναι ότι η λέξη «ρεαλισμός» μας προκαλεί τελικά αναγούλα, όπως φαίνεται να προκαλεί και στον αρθρογράφο του DT. Ειδικά στην Κύπρο. Και για αυτό, θέλουμε να τελειώσουμε με μια αναφορά στον «ρεαλισμό», που πολλάκις εξστομίζουν όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά» και πως «πρέπει να ξεπεράσουμε το παρελθόν για να χτίσουμε κοινή πατρίδα στη βάση της ΔΔΟ». Τόσος «ρεαλισμός» μέσα σε μια πρόταση.

Ο Φωτίου προβαίνει στο εξής σφάλμα (κατά την ταπεινή μας άποψη): Μη μπορώντας να επιλέξει αν θα είναι νέος ή γέρος, πάσχει από τις εμμονές των ηττημένων του 2004. Συμφωνεί, όπως φαίνεται, με ανθρώπους σαν τον Μαρκίδη, τον Παπαπέτρου (τον καημένο), τον Τορναρίτη, τον λίγο Δήμαρχο Κερύνειας, τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, τον Λέλλο και κάτι τύπους που «τοποθετούνται» μέσα σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και «καλούν» την ελληνοκυπριακή πλευρά να «βγει από το ψυγείο».

Ίσως για αυτό να μην αντιλαμβάνεται τόσο τη λέξη «ρεαλισμός». Ίσως για αυτό να έφτασε στο 2015 για να κατανοήσει (ή όχι) πως «ρεαλισμός» δεν υπάρχει στον κόσμο. Πως όλα είναι ουτοπικά, ειδικά σε τούτο το νησί. Από τον έρωτα, την οικογένεια, τη ζωή, την εργασία, την αντίσταση, την εξέγερση, το όνειρο για την επιστροφή, τη λευτεριά και την ένωση (που ακόμα κάποιοι οπτασιάζονται). Ουτοπικό (κατά το μυαλό του αθρογράφου, όπως φαίνεται) είναι και να πιστεύουμε πως κάποια μέρα  θα είμαστε όλοι ίσοι, θα τελειώσουν τα εγκλήματα, οι επεκτατικοί πολέμοι, θα σταματήσουν να έχουν τα κεφάλαια των πρώτο λόγο, θα σταματήσουν οι ΗΠΑ να διαλύουν τη Λατινική Αμερική, θα σταματήσει η Γερμανία να ηγεμονεύει την Ευρώπη, θα σταματήσει η Βρετανία να μας θεωρεί αποικία, θα σταματήσει ο Ερντογάν αν δολοφονεί Τούρκους στην πλατεία Ταξίμ ή Κούρδους σε άλλες περιοχές.

Πάντως «ρεαλισμός» δεν είναι να αναγνωρίσουν οι μανάδες μας πως η Κερύνεια θα επιστραφεί υπό Τ/Κ διοίκηση, όπως έδειχνε ο πρώτος διζωνικός χάρτης του 1977. «Ρεαλισμός» δεν είναι να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στις ηγεσίες μας. Ούτε εμείς στον Αναστασιάδη, ούτε οι Τ/Κ στον Ακιντζί. «Ρεαλισμός» δεν είναι να καθίσουμε σε ένα καναπέ και να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν θα δούμε ποτέ το σπίτι της γιαγιάς, τις πορτοκαλιές, τις λεμονιές πίσω από το σπίτι, τη «Μούττη» του Θείου στο Μάρε Μόντε. Οπότε, καλό θα ήταν, όσοι αποφασίζουν να πείσουν τον κόσμο να είναι «ρεαλιστής» και να ξεχάσει τον Καραβά, το Κάρμι, το Δίκωμο, την Τύμπου (όχι το αεροδρόμιο), τον Άγιο Αμβρόσιο, την Κώμα του Γιαλού ή τη Γιαλούσα, να σκέφτονται δυο και τρεις φορές πως έχουμε επιλέξει να ζήσουμε. Εμείς με τις ουτοπίες μας κι εσείς με τον «ρεαλισμό» σας. Εμείς στεκόμαστε καλά. Εσείς;

Ανάρτηση από: https://antistasitwra.wordpress.com