Αν και δεν υπάρχει ξεκάθαρη εικόνα των διαπραγματεύσεων του έλληνα πρωθυπουργού με τους εταίρους για το θέμα της χρηματοδοτικής συμφωνίας, η κοινή αίσθηση είναι πως σε ανώτατο επίπεδο, κυρίως στη γερμανική ηγεσία, υπάρχει πρόθεση η Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη. Και οι κινήσεις της κ. Μέργκελ προς τα εκεί κατατείνουν.
Αυτό επιβεβαιώθηκε και στη Ρίγα, ανεξαρτήτως του πόσο μακριά ή κοντά βρισκόμαστε από την επίτευξη συμφωνίας.
Αν όλα όσα παρακολουθούμε δεν είναι ένα καλοστημένο παιχνίδι για να φθάσουμε σε αίσιο αποτέλεσμα με το λιγότερο δυνατό εσωκομματικό κόστος για την ελληνική κυβέρνηση, θα μπορούσε να πει κανείς πως οι χειρισμοί του κ. Τσίπρα δεν είναι κακοί. Αντιλαμβάνεται ότι σε καθαρά οικονομικό επίπεδο δεν υπάρχει δυνατότητα να ικανοποιηθούν οι προϋποθέσεις και προσπαθεί να δώσει μια πολιτική λύση. Όπως πολιτικές ήταν οι λύσεις και της εισόδου της Ελλάδας στην, τότε, ΕΟΚ, και της εισόδου στην ευρωζώνη. Ο λογαριασμός των πολιτικών λύσεων έρχεται κάποια στιγμή αλλά ας ελπίσουμε πως για τον συγκεκριμένο θα μεριμνήσουμε σωφρόνως και εγκαίρως. Το αποτέλεσμα του συμβιβασμού του κ. πρωθυπουργού θα είναι η εσωκομματική σύγκρουση αλλά, αυτό είναι νομοτελειακό. Η σύγκρουση της προεδρικής τάσης με τις εσωκομματικές συνιστώσες είναι θέμα χρόνου να επέλθει. Το πολιτικό σύστημα πρέπει να προετοιμάζεται γι αυτό.
Η ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
Θα έλεγε κανείς πως η μόνη ομάδα στην κυβέρνηση που βρίσκεται σε ένα ρεαλιστικό κλίμα, είναι η προεδρική, η τάση, δηλαδή, του κ. Τσίπρα. Από τον υπουργό παιδείας, μέχρι τον υπουργό άμυνας, εξωτερικών, οικονομικών, δικαιοσύνης και την πρόεδρο της βουλής, η διαχείριση των κυβερνητικών υποθέσεων είναι προβληματική.
Οι κυβερνητικοί ιθύνοντες έχουν την αίσθηση πως Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες θα παρέχουν εσαεί και χωρίς προϋποθέσεις την υποστήριξή τους προς την Ελλάδα, ανεξαρτήτως των κατευθύνσεων και των επιλογών της Αθήνας.
Κόκκινες γραμμές δεν έχει μόνο η ελληνική κυβέρνηση αλλά όλες οι κυβερνήσεις. Αυτό, θα το συνειδητοποίησε καλά ο υπουργός άμυνας Πάνος Καμμένος με όσα υπέστη κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ.
Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΚΑΜΜΕΝΟΥ ΣΤΙΣ ΗΠΑ
Παρόλο που ο αμερικανός ομόλογός του ανέβαλε την προγραμματισμένη, εδώ και μήνες, συνάντησή τους στην Ουάσιγκτον, για ευνόητους λόγους, ο κ. Καμμένος μετέβη στην αμερικανική πρωτεύουσα. Το αποτέλεσμα ήταν να εκτεθεί και ο ίδιος και να εκθέσει και τη χώρα αφού, ο υπουργός άμυνας των ΗΠΑ αρνήθηκε να τον δεχθεί.
Ο κ. Καμμένος αρκέσθηκε σε συνάντηση με την τρίτη, στην ιεραρχία του αμερικανικού πενταγώνου, υφυπουργό άμυνας και μετά τη συνάντησή τους έκανε δηλώσεις άκρως ενοχλητικές για τους αμερικανούς. Με λίγα λόγια είπε στην αμερικανική πρωτεύουσα πως οι αμερικανοί του πρότειναν να επεκτείνει η Ελλάδα τις κυρώσεις προς τη Ρωσία και αυτός αρνήθηκε. Στην πολιτική και τη διπλωματία, το τι και που θα πεις έχει μεγάλη σημασία.
Δεν θα μπορούσε να επικαλεστεί κανείς απειρία για έναν πολιτικό ο οποίος βρίσκεται τόσα χρόνια στο κοινοβούλιο, για να εξηγήσει πώς είναι δυνατόν να γίνονται τέτοιου είδους δηλώσεις στην αμερικανική πρωτεύουσα. Προφανώς, στη λαϊκιστική τους ορμή τα κυβερνητικά στελέχη δεν αντιλαμβάνονται πως η άσκηση διεθνούς πολιτικής γίνεται με ορισμένους κανόνες τους οποίους όλοι σέβονται και όποιος καταπατά υφίσταται τις συνέπειες. Ο κ. Βαρουφάκης που μαγνητοσκόπησε τη Σύνοδο της Ρίγας κάτι θα έχει να πει επ αυτού.
ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ
Εν ολίγοις, η διαχείριση και της αμυντικής και της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, γίνεται, τουλάχιστον, ερασιτεχνικά. Η χώρα δεν είναι φοιτητικός σύλλογος για να συμπεριφέρονται κυβερνητικά στελέχη με καίριο χαρτοφυλάκιο σαν να ήταν μέλη Διοικητικού Συμβουλίου.
Τις προάλλες ο υπουργός εξωτερικών ξένισε με τη συμπεριφορά του να τραγουδά, αγκαζέ με τον τούρκο ομόλογό του, πάνω σε παλκοσένικο, κατά τη συνάντηση στην Αττάλεια των υπουργών εξωτερικών του ΝΑΤΟ. Θα λησμόνησε ο κ. υπουργός πως ο συμβολισμός στην εξωτερική πολιτική έχει τεράστια σημασία. Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, τον οποίο ως υπουργό εξωτερικών συμβούλευε ο κ. Κοτζιάς, στην συνείδηση του μέσου έλληνα κατεγράφη με το ζεϊμπέκικο που χόρεψε μπροστά στον τούρκο ομόλογό του κατά μία συνάντησή τους. Και η κίνηση αυτή τον σημάδεψε και τον σημαδεύει ακόμη και σήμερα.
Τα σοβαρότερα, όμως είναι άλλα.
Ο ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ
Η ελληνική εξωτερική πολιτική βρίσκεται στο δύσκολο σημείο να προσπαθεί να ξεφύγει από τη βαλκανική παράδοσή αλλά να μην έχει τη δυνατότητα να το κάνει.
Έτσι, ενώ η χώρα προκαλείται σε μείζονος σημασίας συμφέροντά της από γειτονικές χώρες, όπως η Αλβανία, το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών δεν μπόρεσε να διαμορφώσει μια πολιτική που να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις προκλήσεις χωρίς να παρακολουθεί τους επικίνδυνους βαλκανικούς εθνικισμούς.
Τις προηγούμενες ημέρες και μετά την επίσκεψη Ερντογάν στα Τίρανα και τη συνάντηση του με αντιπροσωπεία μουσουλμάνων τσάμηδων, τα Τίρανα επανήλθαν στις προκλήσεις προς την Αθήνα. Αυτήν τη φορά δεν διαμαρτυρήθηκαν, απλώς, για την ελληνική πρόθεση να διεξαχθούν έρευνες σε θαλάσσιες περιοχές τις οποίες η Αλβανία αμφισβητεί ως ελληνικές αλλά, ζήτησαν και χάρτες στεριάς. Η αλβανική κίνηση ερμηνεύτηκε ως προσπάθεια αμφισβήτησης και των χερσαίων συνόρων μεταξύ των δύο χωρών.
Είναι σαφές ότι κάτι δεν πάει καλά στη διαμόρφωση πολιτικής προς την Αλβανία από το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών. Τα Τίρανα πήραν από την Αθήνα το μέγιστο που, μέχρι στιγμής, μπορούσαν να πάρουν όχι μόνο χωρίς να δώσουν τίποτε αλλά ούτε καν με επίδειξη καλής διάθεσης.
Ο ΑΛΒΑΝΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ
Είναι γνωστό πως η Αλβανία έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1912 με τη βοήθεια της Ιταλίας και της Αυστρίας οι οποίες δεν ήθελαν Ελληνική έξοδο στην Αδριατική. Έτσι, παραχώρησαν στην Αλβανία και τη Βόρειο Ήπειρο, την οποία κατείχε από τις επιχειρήσεις του Α! Βαλκανικού πολέμου η Ελλάδα, επειδή οι Σέρβοι κατέλαβαν το Κοσσυφοπέδιο.
Ο αναδυόμενος αλβανικός εθνικισμός είχε πρόβλημα να αναπτυχθεί διότι γεωγραφικοί, ιστορικοί, παραδοσιακοί και φυλετικοί λόγοι δυσκόλεψαν τους Αλβανούς να σχηματίσουν συμπαγές και με ισχυρή κεντρική εξουσία κράτος.
Η διεκδίκηση από την Αλβανία σημερινών ελληνικών εδαφών ανάγεται σε πολύ πρόσφατη χρονολογία. Μόλις το 1943, οι ιταλοί φασίστες, οι οποίοι την περίοδο της ναζιστικής κατοχής χρησιμοποίησαν τους Αλβανούς στις επιδιώξεις τους, προσδιόρισαν αυθαίρετα τα όρια της Μεγάλης Αλβανίας στις διεκδικούμενες από τα Τίρανα ελληνικές περιοχές.
Το αλβανικό, θα είναι ένα διαρκές πρόβλημα που θα αντιμετωπίζει η Ελλάδα και θα οξύνεται καθώς στην περιοχή θα ανοίγουν καινούρια ζητήματα.
Όπως επισημάναμε την προηγούμενη Κυριακή, η απομάκρυνση του σκοπιανού πρωθυπουργού Νίκολα Γκούεφκσι περιλαμβάνεται στις προτεραιότητες του διεθνούς παράγοντα στην περιοχή και για να το πετύχουν, έχουν επανενεργοποιήσει τον αλβανικό εθνικισμό.
Στη σύντομη διάρκεια της κρατικής ιστορίας τους οι Αλβανοί επέδειξαν ικανότητα στην επιλογή του συμμάχου που, κάθε φορά, ευνοούσε τις εθνικές επιδιώξεις τους. Μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος ο σύμμαχος αυτός είναι οι ΗΠΑ, πρωτίστως, και δευτερευόντως η Τουρκία.
Ευρώπη, ΗΠΑ και σε απόσταση η Τουρκία αναπτύσσουν ένα βαλκανικό παιχνίδι με στόχο τον έλεγχο της περιοχής και τον περιορισμό της επιρροής της Ρωσίας.
Η Ελλάδα πρέπει να είναι προσεκτική στις επιλογές που θα κάνει. Ας μη λησμονούμε πως στα σημερινά της σύνορα έφθασε η χώρα με την τοποθέτησή της στην πλευρά του νικητή μετά από κάθε μεγάλο πόλεμο.
Το παιχνίδι, ακόμη και με την Αλβανία είναι περίπλοκο. Αρκεί να επισημάνουμε πως μόνο οι Αλβανοί ορθόδοξοι συνέπρατταν πάντα με τους Έλληνες σε κοινές αντιτουρκικές δραστηριότητες από τον όψιμο 15ο αιώνα ως τα μέσα του 19ου.
Ως την ανάδυση του αλβανικού εθνικισμού (τέλη 19ου– αρχές 20ου αιώνα), οι Ελληνες και οι Ορθόδοξοι Αλβανοί συγχρονίζονταν- και συχνά ταυτίζονταν-στις συλλογικές πολιτικές και κοινωνικές τους εκδηλώσεις, τόσο στην ελληνική χερσόνησο όσο και στις ταυτόσημες σχεδόν κοινότητες της Διασποράς.
Εν κατακλείδι, χρειάζεται μια καλά επεξεργασμένη ελληνική πολιτική προς την Αλβανία αλλά και προβλεπτικότητα για τις επερχόμενες εξελίξεις στα Βαλκάνια.
Ανάρτηση από: http://www.anixneuseis.gr