Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ως διέξοδος του «φιλελεύθερου» συστήματος σε αποσύνθεση.
Του Δημητρη Ναπ. Γ.
Οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται και έχουν φτάσει σε κρίσιμο αν όχι σε οριακό σημείο. Οι συνθήκες είναι υπερβολικά δύσκολες και υπάρχουν πολλές ανελέητες κριτικές για τις κυβερνητικές επιλογές. Οι περισσότερες εστιάζονται στη μικροπολιτική διάσταση του θέματος. Αν έχει κάνει «κωλοτούμπα» ολόκληρη ή μισή, αν έχει συμβιβαστεί, αν κρατά ηττοπαθή τακτική, αν επιζητά τη ρήξη χωρίς προϋποθέσεις , αν είναι το νέο ΠΑΣΟΚ, αν συγκλίνει προς το Κέντρο που πολιτικού φάσματος, αν έχει τυχοδιωκτική λογική για την εξουσία, αν είναι «άσχετοι», «ανίδεοι», «αφελείς» ή απροετοίμαστοι.
Ο φακός της κριτικής είναι στο ζουμ και ωφελεί να ανοίξουμε το πλάνο, ώστε να κατανοήσουμε το ευρύτερο ιστορικό περιβάλλον που πραγματοποιείται η «αριστερή» διαπραγμάτευση. Εντάσσοντάς την δηλαδή, στις αλλαγές ή εναλλαγές των πολιτικών συστημάτων που πραγματοποιούνται παγκοσμίως και επικρατούν κάθε χρονική στιγμή, μέσα στη μακρά διάρκεια της ιστορίας.
Και θεωρώντας ως μια μεγάλη ιστορική φάση του ανθρώπινου συστήματος, την κυριαρχία του δυτικού φιλελεύθερου διαφωτισμού από το 1789 έως σχεδόν στις μέρες μας, προβλέπουμε ότι η συγκυβέρνηση ΣΎΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, στην ουσία θα «λύσει» το σταυρόλεξο της «ελληνικής» κρίσης, συμβιβαζόμενος με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Στη ουσία, θα διαχειριστεί τις αντιφάσεις και τη δυσκολία του συστήματος, δίνοντας περιθώριο και ανάσες στο σύστημα του δυτικού ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού, παιδί του οποίου αποτελεί και ο ΣΥΡΙΖΑ (στην προοδευτική εκδοχή του) και οι ΑΝΕΛ (στην συντηρητική εκδοχή του). Θα πέσει με ευχαρίστηση, δηλαδή, στην παγίδα που έπεσαν όλες οι «αντισυστημικές» φιλελεύθερες δυνάμεις, ακόμη και οι πιο μαχητικές, τις προηγούμενες δεκαετίες.
Δεχόμενοι την ανάλυση του Ιμάνουελ Βάλερστάιν, για την αποσύνθεση του καπιταλιστικού μακροσυστήματος και του τελευταίου προσώπου του, της παγκοσμιοποίησης, ο συμβιβασμός αυτός, στα καθ’ημάς, αποτελεί προϊόν της παρακμής της τελευταίας αυτής περιόδου του (νέο)-φιλελεύθερου μοντέλου. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τελικά θα λειτουργήσει, φυσιολογικά και συστημικά. Ως γνήσιο τέκνον του ιδεολογικού φάσματος του Διαφωτισμού, την πολιτική φιλοσοφία, δηλαδή, που ταίριαζε στο οικονομικοτεχνικό ατομικό μοντέλο του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Που σύμφωνα, και πάλι, με τον Βάλερστάιν, από το 1848 και μετά αποτελούσε κυρίαρχο μοντέλο πολιτικής και φιλοσοφίας με δυο πόλους : τους «συντηρητικούς φιλελεύθερους» και τους «φιλελεύθερους σοσιαλιστές». Εντάσσοντας στο ίδιο κοσμοσύστημα, όλους τους θεωρητικούς που διαμόρφωσαν φιλοσοφικά και πολιτικά προτάγματα τον 19ο και τον 20ο αιώνα : από τον Μπένθαμ, τον Ντισραέλι, τον Βίσμαρκ και το Ναπολέοντα τον Γ΄, έως τον Μαρξ, τον Μπερνστάιν, τον Λένιν, τον Κάουτσκυ και τόσους άλλους.
Με τη θεώρηση αυτή, η τωρινή κυβέρνηση το πιθανότερο είναι να πετύχει όχι έναν έντιμο συμβιβασμό, αλλά έναν… «συνεπή συμβιβασμό», μέσα στη μακραίωνη πορεία του «φιλελευθερισμού» να πετύχει την αναπαραγωγή του και εσχάτως να αποφύγει το οριστικό του τέλος. Δίπλα στη σκοτεινή μάσκα της καταστολής και της ιδεολογικής κυριαρχίας, βρίσκεται πάντα το προσωπείο της ιδεολογικής συναίνεσης.
«Δεν είναι δουλειά των αντισυστημικών δυνάμεων να λύνουν τα πολιτικά διλλήματα που επιβάλλουν στα κυρίαρχα στρώματα οι ολοένα ισχυρότερες αντιφάσεις του συστήματος. Η αυτοβοήθεια των λαϊκών δυνάμεων θα πρέπει να θεωρείται ως κάτι διαφορετικό από τη διαπραγμάτευση μεταρρυθμίσεων στο πλαίσιο της υπάρχουσας δομής». (Ιμάνουελ Βάλερστάιν – «Σύγκρουση πολιτισμών; Η μεγάλη εικόνα και το μελλοντικό σύστημα» – Εκδόσεις ΘΥΡΑΘΕΝ – 2011).
Ανάρτηση από: https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com